Czy chcecie mieć dzieci ?

[persefona1234]

Pytanie poglądowe jak w tytule. Czy chciałabyś mieć dziecko dziś lub kiedyś ? Jeśli tak lub nie to dlaczego ?

[lulka19]

Chciałam, to mam. Nie ma nic gorszego niż oglądanie się na innych przy podejmowaniu tak kluczowych dla swojego życia decyzji.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Nie chcę.
Nie podoba mi się fizjologia ciąży i poród, nie interesuje mnie opieka nad dzieckiem, ograniczałoby mnie to, w posiadaniu dzieci nie ma dla mnie nic wartościowego, nie chcę się przyczyniać do przeludnienia, nie wiadomo czy na loterii genetycznej nie powstanie osobnik, którego zwyczajnie nie polubię itp.

[Folgia]

Chciałabym jedno, ewentualnie dwa. Myślę, że raczej dwójkę, bo nie chciałabym, aby moje dziecko było jedynakiem / jedynaczką. Ale planuję za wiele lat A chce mieć dzieci, bo czuję taką potrzebę i chcę zostać kiedyś matką, po prostu.

[Bananalama]

Nie. Nie mam do tego predyspozycji psychologicznych. Nie mam też zbyt dobrych genów.

[persefona1234]

Ja mam 27 lat. Jestem na takim etapie, że nie wiem, czy chce. Z jednej strony posiadanie dziecka i kogoś bliskiego na starość , jakiejś rodziny mi odpowiada z drugiej strony właśnie nie wiem, czy psychicznie mam dobre warunki na wychowywanie dziecka, fizycznie raczej słabe. Nie oglądam się na innych, ale raczej postrzeganie różnych argumentów ułatwia mi układanie sobie w głowie tej kwestii. No i oczywiście mogę poznać jakieś nowe argumenty,.których nie brałam pod uwagę, a się pojawią to też cenna rzecz.

[Paprotka_]

W Twoim wieku też nie chciałam mieć dzieci. 10 lat później urodziłam córkę. Mnie w podjęciu decyzji pomogło pytanie czy nie będę żałowała kiedyś, kiedy już będzie za późno, że nie mam dzieci. Wyszło mi, że będę.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85868296]Nie chcę.
Nie podoba mi się fizjologia ciąży i poród, nie interesuje mnie opieka nad dzieckiem, ograniczałoby mnie to, w posiadaniu dzieci nie ma dla mnie nic wartościowego, nie chcę się przyczyniać do przeludnienia, nie wiadomo czy na loterii genetycznej nie powstanie osobnik, którego zwyczajnie nie polubię itp.[/QUOTE]

Dokladnie to samo + posiadanie dzieci zwyczajnie lezy poza zakresem moich zainteresowan, tak samo, jak np. kolekcjonowanie znaczkow czy lepienie garnkow.
- Do tego dziecko pochlania mase pieniedzy, ktore wole wydawac na cos innego
- Nie jestem ani specjalnie ladna, ani madra = swiat obejdzie sie bez moich genow.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez Paprotka_

Mnie w podjęciu decyzji pomogło pytanie czy nie będę żałowała kiedyś, kiedy już będzie za późno, że nie mam dzieci. Wyszło mi, że będę.

Też się nad tym zastanowiłam i mi wyszło, że będę żałować jeśli będę miała
[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;85868494]
- Nie jestem ani specjalnie ladna, ani madra = swiat obejdzie sie bez moich genow.[/QUOTE]To i tak taka loteria, że się nie ma co tym sugerować. Ja w każdym razie gdybym miała wychowywać jakieś dziecko, to wolałabym wziąć takie już wyrośnięte z niemowlęctwa i z przetestowaną mieszanką genetyczną zamiast produkować własne na chybił trafił poświęcając czas, zdrowie i pieniądze bez żadnej informacji czy w ogóle warto.

[Misia452]

Jak na razie mam 19 lat, zaraz zaczynam studia, wiec na tym etapie nie chcialabym dziecka. Jakby sie przydarzylo to nie plakalabym, bo wiem, ze mam odpowiedzialnego partnera, a rodzina tez by mi pomogla. Po studiach i slubie chcialabym dziecko/dzieci. Najlepiej 2, nie chce jednego dzieciaczka zdecydowanie. Moze jak warunki mi pozwola i bede jeszcze miala ochote to pozwole sobie na 3 dziecko, zobaczymy jak na razie i tak temat zamkniety na okolo 5-6 lat

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;85868507]Też się nad tym zastanowiłam i mi wyszło, że będę żałować jeśli będę miała [/QUOTE]


No właśnie, bo to dobre pytanie jest. Pomaga moim zdaniem bardziej niż "czy chcę mieć dzieci"

[squirrelqa]

Zdecydowanie nie chcę. Nie czuję takiej potrzeby, dzieci mnie męczą i irytują, nie znoszę gdy coś ode mnie chcą. Byłabym najbardziej zimna matka na świecie chyba. Z pełną odpowiedzialnością wiem, że nie chcę i nie zachce.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fairywho]

Lubię dzieci, pracuję z nimi zawodowo, ale ze względów praktyczno-finansowych nie chciałabym mieć swoich. Poza tym dziecko to nie tylko okres dzieciństwa, więc nie rozpatrywałabym rodzicielstwa w kategorii nie/lubienia dzieci.

[squirrelqa]

Ale najpierw trzeba przeżyć te kilka lub kilkanaście lat z istotą irytująca i wpływającą negatywnie na samopoczucie. Co mi po tym, że za 15 lat bym mogła z nim porozmawiać bez wewnętrznego wnerwa i marzenia o tym, żeby już dał mi święty spokój...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[zakonna]

Nie. Konsekwentnie od 30 lat. Nie ma opcji.
Noszenie w brzuchu i wypychanie z siebie to dla mnie jedno WIELKIE NIE!

Nie chcę takiego obowiązku do końca życia.
Nie chcę mieć innego życia niż mam.


siła spokoju

---------- Dopisano o 17:27 ---------- Poprzedni post napisano o 17:22 ----------

Napisane przez fairywho

Lubię dzieci, pracuję z nimi zawodowo, ale ze względów praktyczno-finansowych nie chciałabym mieć swoich. Poza tym dziecko to nie tylko okres dzieciństwa, więc nie rozpatrywałabym rodzicielstwa w kategorii nie/lubienia dzieci.

Dla mnie to jeszcze jeden argument na nie. Skóra mi cierpnie, że miałabym się użerać z nastolatkiem. A myśl, że w ogóle na stałe miałby ze mną mieszkać ktoś kumaty i prawie dorosły mnie osłabia.

siła spokoju

[khloe]

Napisane przez Paprotka_

Mnie w podjęciu decyzji pomogło pytanie czy nie będę żałowała kiedyś, kiedy już będzie za późno, że nie mam dzieci.

heh, ja też mam takie rozkminy.

Ogólnie jak miałam tak z 19 lat, to byłam przekonana, że do 30 na bank będę miała dzieci.

Mam 29 lat i nadal nie jestem przekonana.

Wbrew pozorom nie boję się o pieniądzę.

Co mnie przeraża?
-brak czasu dla siebie. Kij jak dziecko jest małe, ale taki dwulatek to masakra. Nawet na 5 minut samego nie zostawisz, milion pytań do. Wypicie kawy w spokoju graniczy z cudem. Dziecko pochłania każdą sekundę twojego życia.

-przeraża mnie sam poród. Opieka medyczna, to że muszę dać w łapę położnej, by przy mnie była przy porodzie, bo inaczej pies z kulawą nogą się mną na porodówce nie zajmie. Przeraża mnie połóg, bóle, rozcinanie krocza, to że po porodzie nawet kobieta nie jest w stanie na tyłu usiedzieć z bólu.

-boję się, że urodzę niepełnosprawne dziecko, że zostanę z nim uwiązana do końca życia, że to dziecko nigdy się nie usamodzielni, że całe 24h do końca życia będę z nim musiała być.

- (teraz mnie wyśmiejecie, wyjdę na pustaka) Boję się, że strasznie się roztyję, że nie wrócę do wagi sprzed ciąży. Całe życie zmagam się z nadwagą, na zmianę tyję i chudnę, wszelkie problemy emocjonalne zajadam, a przy dziecku nie będę miała czasu na ćwiczenia 5 razy tygodniowo, a bardzo ciężko mi utrzymać wagę na jako takim poziomie.


Nie jest tak, że kategorycznie nie chcę dzieci. Nie irytują mnie, nawet te wrzeszczące w marketach i autobusach, o nie każdy wiek ma swoje prawa nie mam problemu z zajmowaniem się dziećmi siostry, albo koleżanki, ale nie jestem przekonana do posiadania swoich.

[Anunnaki]

Nie chcę mieć.Odrzuca mnie na samą myśl,że miałabym się męczyć przez 9 miesięcy z brzuchem,później przechodzić przez poród.Poza tym lubię mieć święty spokój a przy dziecku to niemożliwe,nie chciałoby mi się zajmować nim bo wolny od pracy czas wolę poświęcać na swoje przyjemności i zainteresowania.Dzieci na dłuższą metę mnie męczą.

[Misia452]

Napisane przez khloe

heh, ja też mam takie rozkminy.

Ogólnie jak miałam tak z 19 lat, to byłam przekonana, że do 30 na bank będę miała dzieci.

Mam 29 lat i nadal nie jestem przekonana.

Wbrew pozorom nie boję się o pieniądzę.

Co mnie przeraża?
-brak czasu dla siebie. Kij jak dziecko jest małe, ale taki dwulatek to masakra. Nawet na 5 minut samego nie zostawisz, milion pytań do. Wypicie kawy w spokoju graniczy z cudem. Dziecko pochłania każdą sekundę twojego życia.

-przeraża mnie sam poród. Opieka medyczna, to że muszę dać w łapę położnej, by przy mnie była przy porodzie, bo inaczej pies z kulawą nogą się mną na porodówce nie zajmie. Przeraża mnie połóg, bóle, rozcinanie krocza, to że po porodzie nawet kobieta nie jest w stanie na tyłu usiedzieć z bólu.

-boję się, że urodzę niepełnosprawne dziecko, że zostanę z nim uwiązana do końca życia, że to dziecko nigdy się nie usamodzielni, że całe 24h do końca życia będę z nim musiała być.

- (teraz mnie wyśmiejecie, wyjdę na pustaka) Boję się, że strasznie się roztyję, że nie wrócę do wagi sprzed ciąży. Całe życie zmagam się z nadwagą, na zmianę tyję i chudnę, wszelkie problemy emocjonalne zajadam, a przy dziecku nie będę miała czasu na ćwiczenia 5 razy tygodniowo, a bardzo ciężko mi utrzymać wagę na jako takim poziomie.


Nie jest tak, że kategorycznie nie chcę dzieci. Nie irytują mnie, nawet te wrzeszczące w marketach i autobusach, o nie każdy wiek ma swoje prawa nie mam problemu z zajmowaniem się dziećmi siostry, albo koleżanki, ale nie jestem przekonana do posiadania swoich.

Kurde, ja takich rozkmin nie mam. Nie wiem czy to dobrze czy zle

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez zakonna

Nie chcę takiego obowiązku do końca życia.

O, zapomniałam o tym, a to w sumie jedna z głównych wad. Olbrzymia odpowiedzialność i zamartwianie się do końca życia.
No ale jak nie ma zalet, to nic dziwnego że mi cos umknęło

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Napisane przez khloe

heh, ja też mam takie rozkminy.

Ogólnie jak miałam tak z 19 lat, to byłam przekonana, że do 30 na bank będę miała dzieci.

Mam 29 lat i nadal nie jestem przekonana.

Wbrew pozorom nie boję się o pieniądzę.

Co mnie przeraża?
-brak czasu dla siebie. Kij jak dziecko jest małe, ale taki dwulatek to masakra. Nawet na 5 minut samego nie zostawisz, milion pytań do. Wypicie kawy w spokoju graniczy z cudem. Dziecko pochłania każdą sekundę twojego życia.

-przeraża mnie sam poród. Opieka medyczna, to że muszę dać w łapę położnej, by przy mnie była przy porodzie, bo inaczej pies z kulawą nogą się mną na porodówce nie zajmie. Przeraża mnie połóg, bóle, rozcinanie krocza, to że po porodzie nawet kobieta nie jest w stanie na tyłu usiedzieć z bólu.

-boję się, że urodzę niepełnosprawne dziecko, że zostanę z nim uwiązana do końca życia, że to dziecko nigdy się nie usamodzielni, że całe 24h do końca życia będę z nim musiała być.

- (teraz mnie wyśmiejecie, wyjdę na pustaka) Boję się, że strasznie się roztyję, że nie wrócę do wagi sprzed ciąży. Całe życie zmagam się z nadwagą, na zmianę tyję i chudnę, wszelkie problemy emocjonalne zajadam, a przy dziecku nie będę miała czasu na ćwiczenia 5 razy tygodniowo, a bardzo ciężko mi utrzymać wagę na jako takim poziomie.


Nie jest tak, że kategorycznie nie chcę dzieci. Nie irytują mnie, nawet te wrzeszczące w marketach i autobusach, o nie każdy wiek ma swoje prawa nie mam problemu z zajmowaniem się dziećmi siostry, albo koleżanki, ale nie jestem przekonana do posiadania swoich.

Wszystkie te punkty dotyczyły i mnie Punkt 1 jest prawdziwy, ale w moim przypadku okazał się mniej dotkliwy niż sądziłam. Kwestia organizacji no i ustawienia priorytetów (wolę wypić kawę niż np. umyć podłogę ). Punkt 2 udało mi się obejść cesarką w prywatnym szpitalu, który realizował porody na NFZ. Cięcie i opieka rewelacyjna. Rana zagoiła się błyskawicznie i nawet blizny nie widać. Punkt 3 prześladował mnie do końca ciąży a i jeszcze teraz, po ponad roku, czasami dopada. Tutaj nic nie zrobisz, loteria. Punkt 4 mnie niestety dopadł. 30 kg na plusie. Ale i motywację do zmian i życia mam teraz większą więc wierzę, że skoro już raz te 30 kg zgubiłam, to drugi raz też mi się uda.

Nie przekonuję Cię, bo to Twoja decyzja, sama wiesz z czego możesz zrezygnować a z czego nie. Może kiedyś się zdecydujesz a może nie. Chciałam tylko żebyś wiedziała, że takie rozkminy nie są niczym dziwnym ani pustym

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Na pewno nie chcę teraz, ani w jakimś bliższym czasie, a czy w ogóle to nie wiem.


Nie chcę, dlatego, że:
1. Dziecko by mnie bardzo ograniczyło. Nie byłoby wypadów w góry pod namiot, nie byłoby wyjazdu na festiwal, nie byłoby rzucania pracy, bo mi nie odpowiada, tylko trzeba by było od razu kombinować z kasą.
2. Dziecko pochłania masę kasy, a ja generalnie lubię wydawać na siebie. Nie stać mnie, a gdyby było mnie stać, to wolałabym spożytkować te pieniądze w inny sposób, więc w sumie i tak nie byłoby mnie stać
3. Nawiązując do punktu 1 - przeraża mnie wizja, że miałabym być uwiązana przez następne co najmniej 20 lat.

4. Tak w sumie to nie lubię dzieci i nie mam do nich podejścia. W ogóle jestem w sumie raczej odludkiem, ale o ile bycie odludkiem i przebywanie z dorosłymi to nie jest problem, to już zmienia się to w przypadku dzieci.
5. Po dorastaniu zostały mi wielkie i straszne rozstępy na bokach. BARDZO się boję, że doszłyby takie same, tylko na brzuchu...
6. Boję się, że cycki już by nie były takie same.
7. I że z seksem nie byłoby już tak fajnie.
8. A gdybym miała mieć cesarkę, to do tego wszystkiego doszłaby jeszcze okropna blizna na brzuchu.
9. Musiałabym trochę świecić przykładem jednak.
10. Chyba jestem za bardzo pokrzywiona, by udało mi się dobrze wychować człowieka.
11. Dziecko pochłania za dużo czasu i energii. No i lubię w nocy spać.



W zasadzie to najbardziej zaawansowany stopień rodziny, na który mogłabym się zgodzić, to ja+facet+pies.

[b3e038722b79d57d91748189c48a0d4b42934a7c_612ac0051d267]

To ja się wyłamię, bo ja baaaaardzo chcę mieć dziecko
Najlepiej teraz, już, natychmiast.
Dlaczego?
Nie wiem
1. Chciałabym siedzieć w domu i się nim zajmować (prać, kąpać, gotować, prasować, zrywać z nim maliny czy robić dla niego dżemy na zimę, tulić do spania, czytać bajki na dobranoc, opowiadać niestworzone rzeczy typu wróżka zębuszka itp.).
2. Chciałabym karmić piersią i ogólnie poczuć to dziecko w brzuchu - jak to jest.
3. Chciałabym go uczyć co chwila nowych rzeczy.
4. Chciałabym się do niego przytulać.
5. Chciałabym słyszeć słowo "mamo", kierowane w moim kierunku.
6. Chciałabym mu przyrządzać piękne posiłki np. kanapki w kształcie łódki albo parówki w kształcie ośmiornicy i widzieć ten uśmiech na jego twarzy.
7. Chciałabym jeździć z nim na różne wycieczki i pokazywać mu świat, który zachwyca jeszcze tak małego człowieka (bo mi to się wydaje, że już wszystko widziałam i nic mnie nie zaskoczy)
8. Chciałabym je kochać i być przez nie kochana.
9. Chciałabym przeżywać jego pierwsze miłości.
10. Chciałabym słyszeć jego marzenia i zabawę językiem (słowotwórstwo).
11. Chciałabym go wychować na dobrego człowieka.
12. Z czysto materialnej i egoistycznej strony - chciałabym mieć poczucie, że jednak pomoże mi na starość, a jak nie pomoże to, że chociaż będzie mnie odwiedzać albo przynajmniej dzwonić.

Owszem zdaję sobie sprawę, że dziecko to nie same jednorożce i wata cukrowa. Wiem, że istnieje coś takiego jak mdłości, połóg, nacinanie krocza, niepełnosprawność, wymioty, gorączki, nieprzespane noce, pieluchy, mniej czasu dla siebie, bla bla bla... wiem też, że dziecko kosztuje i takie tam.
Mimo wszystko bardzo chcę mieć dziecko

[Catjusza]

Znajac mojego pecha to pewnie urodziłoby mi sie jakieś chore albo coś. Mam w bliskim otoczeniu kuzynkę, której obaj synowie maja autyzm (głęboki) i widze jak wyglada takie życie. Także nie - nie chce tego koszmaru. To już wole zdychać w samotności, niech mnie nawet koty zjedza (których póki co nie mam).

[mirabelka3690]

[1=b3e038722b79d57d9174818 9c48a0d4b42934a7c_612ac00 51d267;85869118]To ja się wyłamię, bo ja baaaaardzo chcę mieć dziecko
Najlepiej teraz, już, natychmiast.
Dlaczego?
Nie wiem
1. Chciałabym siedzieć w domu i się nim zajmować (prać, kąpać, gotować, prasować, zrywać z nim maliny czy robić dla niego dżemy na zimę, tulić do spania, czytać bajki na dobranoc, opowiadać niestworzone rzeczy typu wróżka zębuszka itp.).
2. Chciałabym karmić piersią i ogólnie poczuć to dziecko w brzuchu - jak to jest.
3. Chciałabym go uczyć co chwila nowych rzeczy.
4. Chciałabym się do niego przytulać.
5. Chciałabym słyszeć słowo "mamo", kierowane w moim kierunku.
6. Chciałabym mu przyrządzać piękne posiłki np. kanapki w kształcie łódki albo parówki w kształcie ośmiornicy i widzieć ten uśmiech na jego twarzy.
7. Chciałabym jeździć z nim na różne wycieczki i pokazywać mu świat, który zachwyca jeszcze tak małego człowieka (bo mi to się wydaje, że już wszystko widziałam i nic mnie nie zaskoczy)
8. Chciałabym je kochać i być przez nie kochana.
9. Chciałabym przeżywać jego pierwsze miłości.
10. Chciałabym słyszeć jego marzenia i zabawę językiem (słowotwórstwo).
11. Chciałabym go wychować na dobrego człowieka.
12. Z czysto materialnej i egoistycznej strony - chciałabym mieć poczucie, że jednak pomoże mi na starość, a jak nie pomoże to, że chociaż będzie mnie odwiedzać albo przynajmniej dzwonić.

Owszem zdaję sobie sprawę, że dziecko to nie same jednorożce i wata cukrowa. Wiem, że istnieje coś takiego jak mdłości, połóg, nacinanie krocza, niepełnosprawność, wymioty, gorączki, nieprzespane noce, pieluchy, mniej czasu dla siebie, bla bla bla... wiem też, że dziecko kosztuje i takie tam.
Mimo wszystko bardzo chcę mieć dziecko [/QUOTE]

Podpisuję się pod tym rękami i nogami! Oraz dodam coś od siebie.

Jestem młoda, 23 lata ale pragnę mieć dziecko a najlepiej dwójkę. Wzięło się to z tego, że sama nie miałam nigdy pełnej rodziny a bardzo chcę taką stworzyć. Marzę o małym domku na wsi, kochającym mężu i dziecku, które będzie wisienką na torcie naszego związku. Chcę pokazywać mu świat, uczyć wszystkiego. Żyć w zwykłej nawet i nudnej sielance, mieć kochającą rodzinę i dzieci. Patrzeć które cechy dzieciaczka są podobne do rodziców, śmiać się z nim i patrzeć jak się wszystkiego uczy. Mogę wymieniać i wymieniać, po prostu pragnę mieć rodzinę dopełnioną małymi brzdącami. Nieprzespane noce, ciąża itp mnie nie obchodzą. Dla takiego okruszka przeszłabym wszystko, abyśmy tylko byli szczęśliwi.

[Catjusza]

Napisane przez mirabelka3690

Żyć w zwykłej nawet i nudnej sielance

Pomijajac cała ta egzaltację i naiwny do bólu wydźwiek tej wypowiedzi, warto zdać sobie sprawę (zwłaszcza kiedy ma się już te 23 lata), że czas zwykłej i nudnej - zwłaszcza - sielanki, to okres raczej wyjatkowy w historii państw i społeczeństw. Żaden standard. Standardem raczej jest konflikt i niepokój, bo człowiek to podłe zwierzę. Także raczej oczekujesz niemożliwego. Ale powodzenia.

[mirabelka3690]

Napisane przez Catjusza

Pomijajac cała ta egzaltację i naiwny do bólu wydźwiek tej wypowiedzi, warto zdać sobie sprawę (zwłaszcza kiedy ma się już te 23 lata), że czas zwykłej i nudnej - zwłaszcza - sielanki, to okres raczej wyjatkowy w historii państw i społeczeństw. Żaden standard. Standardem raczej jest konflikt i niepokój, bo człowiek to podłe zwierzę. Także raczej oczekujesz niemożliwego. Ale powodzenia.

Wow, ależ to ma się do głównego tematu wątku

[MsLizard]

Nie wiem czy chcę mieć a lata mi lecą. Nie mam nic do dzieci, nawet je lubię ale czuję, że nie mam do tego predyspozycji psychicznych.

[AnnaVanDort]

A w życiu.

[f8c6cd309ec67cce309131b90b6e21e5c5d8641b]

Tak, chcę mieć. Ale doszłam do tej chęci dopiero teraz, w wieku 35 lat. Wcześniej nie miałam instyktu, czułam się nieprzygotowana itd.

[cojarobietu_uu]

Nie chcę, bo:
1. jestem za leniwa,
2. jestem zbyt samolubna,
3. nie wyobrażam sobie, że COŚ miałoby żyć w moich wnętrznościach.