Stephanie de Saint-Aignan, Voleur de Ciels EDT

Ach, jaki piękny zamsz! Wyprawiona starannie mięciutka skórka, pozbawiona wszelkich zwierzęcych skojarzeń, można by powiedzieć - uwznioślona. I dzięki mięcie przyjemnie chłodząca. Nie wiem, jak ten zapach oceniłyby wielbicielki Daim Blond - ja Daim nie lubię, jednak zalatuje jmi chomikiem i strasznie jest nietrwała, a Voleur de Ciels jest inny, ciemniejszy i właśnie chłodniejszy. Idea wypachnienia się na podobieństwo galanterii skórzanej jest mi obca, ale gdybym kiedyś ją jednak przyswoiła, to na pewno rzucę się się na Voleur de Ciels. Aha, nie napisałam, że na początku zapachowi zamszu towarzyszy nuta jakiejś farby - ftalowej czy chlorokauczukowej, ale potem zanika i szybko się o niej zapomina, bo nie można oderwać nosa od tego cuuudnego zamszu. A końcówka zapachu nieco podobna do Amande Honorable.

Przed napisaniem recenzji sprawdziłam szybciutko w słowniku internetowym, co oznacza nazwa. Nie znam francuskiego nic a nic, więc myślałam, że to Welur z Nieba. A tymczasem Voleur to złodziej, czyli - Złodziej Nieba? No nie, bez przesady, całego nieba to im się nie udało skraść i zabutelkować, ale belę skórki na rękawiczki dla Wszystkich Świetych to już tak. Ale nieba nie udało sie chyba skutecznie ukraść nikomu, ani Amouage, ani innym (choć nie mogę sobie więcej niebiańskich perfum przypomnieć, wiem, że Byblos ma Cielo, ale nie znam). Nie skradła nieba także Edyta Górniak, o czym wielokrotnie śpiewała ;-). Tak więc błękit wciąż tkwi ponad naszymi głowami poza zasięgiem nosa.

Używam tego produktu od:testy
Ilość zużytych opakowań:próbka