Z Jackiem poznaliśmy się w liceum. Historia, jakich wiele - impreza, alkohol i zauroczenie. Do tej pory pamietam, że zaczęliśmy się całować przy kawałku Gotye… Nieoczekiwanie zadzwonił następnego dnia, chciał się umówić. Zaczęliśmy się spotykać i zakochiwać w sobie. Mamy z Jackiem podobne charaktery, rzadko się kłóciliśmy. Sielanka. Po liceum Jacek zaczął zaocznie studiować finanse na prywatnej uczelni, z czasem poszedł na staż do firmy ubezpieczeniowej. Ja zatrudniłam się w hiszpańskiej sieciówce z ciuchami - nie miałam pomysłu, co właściwie chce robić w życiu, ale wydawało mi się, że mam jeszcze mnóstwo czasu, by to ustalić. Nie robiliśmy odległych planów.
Kiedy miałam 20 lat okazało się, że jestem w ciąży. Wpadka. Patrzyłam na test ciążowy i w mojej głowie była tylko jedna myśli: co teraz? Koniec beztroskiego życia? Koniec młodości? Teraz tylko pieluchy, kaszki i karmienie? Pamiętam, że Jacek zachował się fantastycznie. Przytulił mnie i tłumaczył, że wszystko się dobrze ułoży, że zawsze marzył o dużej rodzinie. Śmiał się, że lepiej szybko odchować dzieci, a potem korzystać z życia. Następnego dnia przyjechał do mojego domu ze swoimi rodzicami, prosić tatę o moją rękę. Jego mama - moja przyszła teściowa - pocieszała mnie, że ona też tak wcześnie zaszła w ciążę z Jackiem i że wcale tego nie żałuje, bo syn okazał się sensem jej życia.
Był szybki ślub i wesele (które spędziłam głównie w toalecie, bo ciążowe mdłości męczyły mnie nie tylko rano…). W lipcu urodziła się Nikola - zdrowa, piękna i… zabierająca cały mój czas. Mała płakała non stop. Przez pierwszy rok jej życia, nie przespałam całej nocy. Sprawdzaliśmy wszystko - czy to kolka, alergia, problemy z napięciem mięśniowym. Byłam przywiązana do córki przez całą dobę. Nosiłam ja cały czas na rękach, bo gdy tylko odkładałam ją do łóżeczka, zaczynał się ryk. Spałam z nią w jednym łóżku, bo tylko wtedy miałam szansę złapać kilka godzin snu. Jacek wyniósł się na kanapę do drugie pokoju. Pomagał mi jak mógł, ale musiał przecież pracować i zarabiać na rodzinę. Na szczęście po stażu firma ubezpieczeniowa zaproponowała mu stałą umowę. Zdarzało się, że nie było go cały dzień. Pojawiły się też wyjazdy na szkolenia czy do klienta gdzieś dalej. Bałam się, że to zniszczy nasze małżeństwo. Nie będę oszukiwać, że dbałam o siebie. Jeśli jakakolwiek młoda matka mówi, że ma czas, by się umalować - kłamie. Zreszta dla kogo się odstawiać? Dla innych matek krążących po parku z wózkami? Na szczęście nie przytyłam za dużo w ciąży, więc dość szybko wróciłam do swojej figury. Ale malowanie czy czesanie było dla mnie niepotrzebna stratą czasu. Z Jackiem szybko wróciliśmy do seksu. Nie żebym chciała… Po porodzie ostatnią rzeczą, na jaka miałam ochotę był seks. Znałam jednak stare powiedzenie, że jak mąż czegoś nie dostanie w domu, to poszuka tego poza domem… Uznałam więc, że zacisnę zęby i wytrzymam. Nie przewidziałam tylko jednego. Kiedy tuż przed pierwszymi urodzinami Nikoli, zaczął mi się spóźniać okres, nawet nie dopuszczałam myśli, że to może być ciąża. Jakże byłam naiwna…
To jak się czułam w następnych miesiącach zrozumie tylko kobieta, która też ma dzieci z małą różnica wieku. Nie wiem, co było gorsze - ciąża czy pierwsze miesiące po urodzeniu Amelki. Czasem mam wrażenie, że te półtora roku skleiło mi się w jeden tydzień. Pełen wrzasku, łez i frustracji. Nikola była potwornie zazdrosna o Amelkę. Jacek pracował całymi dniami. Moja mama nie żyje, a teściowa wciąż pracowała i nie była w stanie mi pomagać. Niania? Wydawało mi się to wyrzucaniem pieniędzy w błoto. Żłobek? Po co żłobek skoro i tak siedziałam w domu. Całe moje życie kręciło się wokół córek - karmień, przewijań, wizyt u pediatry, szczepień. Słyszałyście kiedyś, jak młode matki się skarżą, że orientują się w porze obiadowej, że nie umyły rano zębów, bo nie miały czasu? Ja najczęściej miałam na to czas wieczorem…
Tym razem zdecydowanie się sprzeciwiłam, by po 2 miesiącach po porodzie wrócić do seksu. Byłam wiecznie zmęczona, a seks kojarzył mi się tylko z groźbą, że pojawi się trzecie dziecko…
Wstydziłam się też tego, jak wyglądam. W drugiej ciąży jadłam dużo i co mi wpadło w ręce. Nie miałam czasu na zastanawianie się, czy posiłek jest kaloryczny czy nie. Efekt? Przytyłam 27 kilo. Pojawiły się rozstępy, skóra brzucha nie chciała już się wciągnąć jak po pierwszej ciąży. Piersi po wykarmieniu dwóch córek przypominały uszy spaniela - płaskie i zwisające… Nie chciałam, by Jacek oglądał mnie w takim stanie. Wypłakiwałam mu się, że strasznie wyglądam i że pewnie zaraz znajdzie sobie jakąś młodą asystentkę, która będzie superlaską. Cierpliwie mnie pocieszał i zapewniał, że będzie czekał z seksem tak długo, jak będę tego potrzebowała. Że moje macierzyństwo jest najważniejszą rzeczą.
- Paulinko, każda matka jest najpiękniejsza, bo dzieci dodają jej blasku - powtarzał.
Prawda, że ładnie mówił? Dziwicie się, że uwierzyłam? Chciałam wierzyć. Byłam głupia? Tak. Ale gdy masz pod opieka trzylatkę i rocznego malucha, nie masz czasu się zastanawiać, czy twój mąż cię okłamuje.
Wszystko zaczęło się zmieniać, gdy dziewczynki poszły do przedszkola. Najpierw Niki - i to już była olbrzymia zmiana! Potem Mela. Nagle odzyskałam czas! Oczywiście nadal miałam na głowie mnóstwo rzeczy - odprowadzenie dziewczynek do przedszkola, obiad, pranie. Ale nagle okazało się, że mam czas dla siebie! Pamiętam, jak stanęłam przed lustrem. Nie było dla mnie miłe… Dodatkowe 10 kilo, które zostały po ciąży, cellulit, rozstępy, okropne piersi. Wierzyłam jednak, że mogę o siebie zadbać i znów będę dobrze wyglądać. Znów Jacek będzie patrzył na mnie z podziwem. Przez ostatnie lata mąż była na 3. miejscu po córkach. Tak, wiem - tak nie powinno być. Ale kiedy marzysz tylko o przespaniu nocy, nie myślisz o tym, by wyglądać jak laska z Instagrama, by podobać się mężowi. Miałam zresztą wrażenie, że Jacek jest wyjątkowo wyrozumiały i docenia to, że musiałam w pełni poświęcić się naszym córkom. Tylko że kiedy odzyskałam czas, zauważyłam, jak mało spędzam go z mężem. Wychodził do pracy o 7, wracał często o 21-22. Zdarzało się, że kilka razy w miesiącu musiał wyjeżdżać w delegacje. Dbał o to, byśmy mieli z czego żyć i doceniałam to! Chciałam jednak, by był bardziej obecny w moim życiu. I chciałam, być znowu dziewczyną, za którą oglądają się na ulicy. Miałam tylko 26 lat! Zapisałam się na fitness, zaczęłam chodzić na manicure. Schudłam! Znowu mogłam chodzić w rurkach! Kiedyś zwierzyłam się Jackowi, że marzę o przedłużeniu rzęs. Powiedział, żebym dała spokój, bo on najbardziej kocha mnie taką, jaka jestem.
Czy byłam ślepa? Teraz gdy o tym myśle, to tak. Dlaczego Jacek nigdy nie zostawiał swojego telefonu na stole? Dlaczego miał kod na telefonie? Dlaczego wydepilował sobie krocze? Nie rozumiałam tego? Nie chciałam rozumieć?
Pewnie trwałaby to latami, gdyby nie niewinna z pozoru decyzja. Stwierdziłam, ze po długiej przerwie, wrócę na social media. Przez lata nic nie wrzucałam. Bo co miałam pokazywać? Zdjęcia dzieci? Temu jestem przeciwna. Piękne widoki? Przez trzy lata moim najpiękniejszym widokiem była park i plac zabaw. Siebie? To sami wiecie…
Zaczęłam wrzucać pierwsze zdjęcia na Insta. A to paznokci po świeżo zrobionym mani, a to kwiatów, które kupiłam do domu. W któryś weekend odważyłam się wrzucić zdjęcie moje z Jackiem. Szliśmy do znajomych - odstawiłam się, jak mogłam i uznałam, że to zdjęcie zasługuje na to, by trafić na Instagrama.
Dzień później dostałam wiadomość.
„Pani mąż ma romans z dyrektorką w swojej firmie”
Pamietam, jak biło mi serce, gdy to czytałam. Ale nie chciałam wierzyć. Zignorowałam.
Dwa dni później.
„Niech pani sprawdzi. Kobieta nazywa się XX (tu było imię i nazwisko), spotykają się w hotelu X.
I kolejne dwa dni później.
„Kobieto, nie daj się oszukiwać”
Nie wytrzymałam. Zaczęłam sprawdzać w sieci panią XX. W pierwszej chwili nie mogłam uwierzyć. Kobieta miała 50 lat. Niemożliwe - pomyślałam. - Przecież ona jest niemal w wieku matki Jacka. Nie mógłby.
Trzeba przyznać, ze mimo swojego wieku, wyglądała świetnie. Miała zrobione chyba wszystko. Twarz bez zmarszczek, za to z mocno napompowanymi policzkami. Wydatne usta też nie wyglądały na naturalne. Przedłużane rzęsy, długie włosy też wyglądały na doczepy. Szczupła, ze zrobionymi piersiami, które sterczały jak u osiemnastolatki. Tatuaż na kostce. Na Instagrama wrzucała zdjęcia, na ktorych wyglądała jak mocna, pewna siebie kobieta. Skrolowałam ekran wpatrując się w kobietę, która mogłaby być moją matką i zastanawiałam się, czy to możliwe, by Jacek mnie z nią zdradzał.
I wtedy.
Jedno zdjęcie.
Pani X stoi na plaży w Jastarni. Lekka biała sukienka, modne klapki z Zary. I te kolczyki. Kolczyki, które bardzo dobrze pamiętałam, bo znalazłam je schowane w naszym mieszkaniu. Myślałam, że to prezent od Jacka na moje imieniny. Zdziwiłam się nawet, bo nie byłam nigdy fanką długich ozdobnych kolczyków. Nawet się zastanawiałam, jak je zwrócić, by Jacek się nie obraził, Na imieniny dostałam jednak mikser, o którym od dawna mówiłam, że przydałby się w domu. Pomyślałam wtedy, że mój mąż oprzytomniał i wymienił prezent. Teraz poczułam się jak bohaterka w tym świątecznym filmie z Hugh Grantem, „To właśnie miłość”. Żona znajduje w kieszeni płaszcza męża ukryty naszyjnik i myśli, że to prezent dla niej. A dostaje pod choinkę płytę…
Kolejnego dnia pojechałam pod firmę Jacka. Zobaczyłam ją. Szła szybkim, stanowczym krokiem. Pani dyrektor. W obcisłej kiecce, szpilkach. Brwi po makijażu permanentnym nadawały jej twarzy wyraz stanowczości. Idealnie ułożone włosy. Czułam się przy niej jak sprzątaczka. Jestem od niej dużo młodsza i myślę, że ładniejsza. Ale ona była zrobiona tak, że miałam wrażenie, ze patrzę na jakąś gwiazdę.
Niezależnie ile pieniędzy w siebie włożyła, było widać, że jest stara. Czy to możliwe, żeby mój Jacek spał z kobieta w wieku swojej matki??
To był impuls. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. Podbiegłam do samochodu, do którego wsiadała i złapałam ją za rękę. Popatrzyła na mnie zdumiona.
- Jestem żona Jacka Z. Chciałabym wiedzieć, co łączy panią z moim mężem.
Przygryzła wargę. Ale nie zdenerwowała się. Jej wzrok był spokojny i chłodny. Z bliska widziałam siateczkę zmarszczek w kącikach oczu. Jednak pieniądze nie pozwalają zupełnie zachować młodości…
- Myśle, że powinna pani zadać to pytanie swojemu mężowi - odpowiedziała w końcu. - Ja nie zamierzam się z niczego tłumaczyć.
Cóż. Dyrektorka w każdym zdaniu.
Wiedziałam, że ta rozmowa nic nie da. Wieczorem, gdy dziewczynki poszły spać, zapytałam Jacka. Wprost. Bez kombinowania. Czy zdradza mnie z panią XX.
Wiecie, że nawet nie próbował zaprzeczyć?
Miałam wrażenie, że przyznanie się do winy sprawiło mu ulgę. Powiedział, że czuł się porzucony przez mnie. Rozumie, że musiałam poświecić się dzieciom, ale on też miał swoje potrzeby (klasyka, prawda??). Pani XX była wygodnym rozwiązaniem - rozwódka, bez zobowiązań, nie naciskała na deklaracje, nie chciała, by rzucał rodzinę. Zależało jej na przyjemnym seksie. Zaczęło się 4 lata temu na jakimś wyjeździe integracyjnym, potem spotykali się kilka razy w miesiącu w hotelach, bo kobieta mieszkała z nastoletnimi dziećmi. Tak, była też matką. Bardzo uważali, by nie wpaść, ale podobno w firmie krążyły plotki o ich romanse. Wiadomość, która dostałam, pewnie pochdoziła od jednego z pracowników…
- Jacek, ona jest w wieku twojej matki- wykrztusiłam.
Chciał coś odpowiedzieć, ale zacisnął usta. Zaczął przepraszać i błagać o wybaczenie. Że to był tylko seks, żadnych uczuć. Że kocha tylko mnie i dziewczynki. Że wierzy, że możemy wszystko naprawić.
Możemy?
Minęły 2 tygodnie od tej rozmowy. Nie kazałam mu się wyprowadzić, bo nie chcę mieszać dziewczynkom w głowach. Dzień po naszej rozmowie poszedł do pracy. W ciagu dnia wysłał mi smsa: „Rozmawiałam z XX, powiedziałem jej, że to koniec i że musze odbudować rodzinę. Tylko to jest dla mnie ważne”.
A co jest ważne dla mnie?
Przełknąć upokorzenie, że mój mąż zdradził mnie ze starsza kobietą?
Zrobić to dla dzieci?
Wybaczyć?
Takich historii jak Pauliny jest coraz więcej - można je znaleźć na Forum Wizaż.pl, piszecie też do redakcji, prosząc o pomoc w znalezieniu terapii czy wskazanie dobrego specjalisty. O zjawisku kobiet po 40. spotykających się z młodszymi mężczyznami mówi się od lat. W USA nadano im nawet przydomek "Cougar" czy pumy, kuguarzyce - które polują na młodszą "ofiarę". Kanadyjska pisarka Valerie Gibson napisała nawet dla nich poradnik - jak umawiać się z młodszymi. Dlaczego tak się dzieje? Kobiety po 40. znacznie bardziej dbają o siebie niż działo się to 30 lat temu. Mogą korzystać z najnowszych odkryć medycyny estetycznej, która pozwala im dłużej zachować młodość. Z kolei mężczyźni w ich wieku mają tendencję, by odpuszczać dbanie o siebie (chyba że dopadnie ich kryzys wieku średniego). Młodszym mężczyznom podoba się z kolei to, że kobiety po 40. są bardziej wyzwolone w łóżku, gotowe do eksperymentów, nie maja głowy zajętej malutkimi dziećmi jak bohaterka listu. Nie rozmawiają o obowiązkach - chcą tylko przyjemności.
Czy Paulina powinna wybaczyć?
Zrobić to dla dzieci?
Jak Wy byście się zachowały na jej miejscu?
Jestem w ciąży z moim byłym narzeczonym. Narzeczonym, którego zostawiłam dla Bartka – faceta, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Kiedy patrzę na wydarzenia ostatnich miesięcy mam wrażenie, że gram role w jakimś kiepskim filmie Trzy miesiące temu miałam wyjść za Tomka. Byliśmy ze sobą dwa lata. Ślub miał być skromny (wiadomo, pandemia), tylko my i świadkowie. I wtedy poznałam Bartka - był kuzynem mojej przyjaciółki. Wpadł do niej, gdy miałyśmy babską nasiadówkę. Miał coś pożyczyć i uciekać, a skończyło się, że przesiedział z nami do końca i odwiózł mnie do domu. Zapytał, czy pójdę z nim na kawę. To była taka prawdziwa filmowa miłość - od pierwszego wejrzenia. Zaczęły się telefony, esemesy, spotkania. Nie było mi łatwo, ale wiedziałam, że to, co czuję do Bartka, to nie jest zwykłe zauroczenie. Od początku byłam pewna, że spotkałam miłość swojego życia. Rozstanie z narzeczonym zajęło mi jednak trochę czasu – ponad miesiąc zbierałam się, by mu powiedzieć. Czekałam na odpowiedni moment, próbowałam przygotować na to Tomka. Ale czas naglił. Ślub był coraz bliżej... Poza tym chciałam być już blisko Bartka, mieszkać z nim, poczuć się jak jego dziewczyna. Postanowiłam, że nie pójdę z Bartkiem do łóżka dopóki nie zerwę z Tomkiem. Taka już jestem. Brzydzę się zdradą i nielojalnością. Bartek mnie rozumiał. Myślę, że zaimponowałam mu taką postawą. Jest pani w ciąży! Tomek był w szoku. Zupełnie nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Zagoniony swoją pracą, był pewien, że wszystko jest okej. Powiedziałam mu prawdę. Że się zakochałam, że chcę odejść, że nasz związek w tej sytuacji nie ma sensu. Nie zrobił mi awantury, powiedział, że mnie kocha, ale rozumie i że jeśli jestem pewna tego, co czuję,...
Jesteśmy z Krzysztofem małżeństwem od 21 lat. To nie przypadek, że nasza córka - Alicja - ma tyle samo lat. Zaliczyliśmy wpadkę na pierwszym roku studiów. Przerwałam studia na ekonomii i po macierzyńskim nie udało mi się już wrócić na zajęcia. Nie mieliśmy rodziny w Warszawie, która mogłaby nam pomóc, nie stać nas było na opiekunkę. Zostałam z Alą w domu, a Krzysiek kończył studia zaocznie i pracował. Czy żałuję młodych studenckich lat, które moje koleżanki spędziły w klubach i knajpach, a ja w domu gotując rosołek i zmieniając pieluchy? Nie będę udawała idealnej matki - wiele razy sfrustrowana popłakiwałam po katach. Żeby było jasne - kocham córkę nad życie, ale ciąża zabrała mi kilka beztroskich lat młodości. Pięć lat po Ali pojawiła się na świecie Karolina. Przyznaje - odkładałam decyzję o drugiej ciąży. Chciałam się trochę pobawić jak moi przyjaciele, którzy kończyli imprezy o 6 rano na zapiekankach pod Pałacem Kultury i Nauki. Ale z drugiej strony, gdy masz małe dziecko beztroskie imprezowanie i tak nie wchodzi w grę. Krzysiek uważał, że lepiej szybko postarać się od drugie dziecko, by dzieci dobrze się rozumiały i by nie przeciągać okresu pieluchowego. Cóż, jego ten okres pieluchowy najmniej dotykał… Firma, w której był analitykiem, bardzo go ceniła - dostawał awanse i podwyżki, więc spędzał w niej sporo czasu. Gdy miał 35 lat jego starania nagrodzono posadą dyrektora. Wtedy poczułam, że w naszym życiu może wreszcie zacznie się nowy okres. Wcześniej byłam utopiona w opiekę nad dziewczynkami, gotowanie, odprowadzanie i przyprowadzanie z przedszkola i szkół. Czułam się samotna, bo nawet gdy dorobiliśmy się opiekunki i odzyskałam trochę czasu, to moje przyjaciółki wtedy zaczęły zachodzić w ciążę, rodzić i nasze drogi rozeszły się. Dbałam o siebie...
Sylwia Bomba i Jacek Ochman byli parą przez wiele lat i do czasu głośnego rozstania, które miało miejsce w 2021 roku, wspólnie wychowywali córeczkę Antoninę. Teraz w mediach pojawiły się smutne doniesienia o śmierci Jacka Ochmana. Były partner Sylwii Bomby, jak informuje serwis Pudelek.pl, już od dłuższego czasu miał problemy z nałogiem i powodem jego śmierci miało być przedawkowanie alkoholu. Wieloletni związek Sylwii Bomby i Jacka Ochmana był dosyć medialny i gwiazda TTV chętnie opowiadała o tym, jak się poznali i nie ukrywała, że między nimi było 14 lat różnicy. Przypomnijcie sobie historię miłości Sylwii Bomby i jej byłego partnera Jacka Ochmana! Historia miłości Sylwii Bomby i jej byłego partnera Jacka Ochmana! Sylwia Bomba i Jacek Ochman poznali się w centrum handlowym. Gwiazda programu "Gogglebox. Przed telewizorem" nigdy nie ukrywała, jak wyglądało ich pierwsze spotkanie i zdradziła też, że była onieśmielona i zawstydzona, kiedy ich spojrzenia po raz pierwszy się spotkały: Mogę tak powiedzieć. My zobaczyliśmy się w centrum handlowym, ja wtedy byłam w Sephorze, on stał w Starbucksie. On na mnie spojrzał, ja na niego spojrzałam. On mi tak się spodobał, że uciekłam do sklepu, bo jestem nieśmiała, a on pobiegł za mną. Zaczepił mnie w drzwiach, zapytał, czy pójdziemy na kawę, powiedziałam, że nie, nie mam czasu.[...] Nie odczepił się tak łatwo, dałam mu swój numer telefonu, po paru tygodniach zadzwoniłam - powiedziała Sylwia w jednym z wywiadów dla Party.pl Relacja pary nabrała rozpędu i mimo różnicy wieku wydawało się, że zdecydują się na ślub. Sylwia Bomba w czasie związku z Jackiem przeszła też spektakularną metamorfozę. Gwiazda hitu TTV nie ukrywa, że po obejrzeniu pierwszego odcinka programu "Gogglebox. Przed telewizorem" zdecydowała, że czas o siebie zadbać i...
Nigdy nie przypuszczałam, że koniec mojej wymarzonej ciąży będzie dla mnie takim horrorem. Zamiast cieszyć się narodzinami córeczki i układać jej ubranka w szafce, zastanawiam się, czy mój mąż zasługuje, by być ojcem i mężem. Kiedy tylko zaręczyliśmy się z Maćkiem, pojawił się temat dzieci. Byliśmy zgodni - trójka, jak najszybciej po ślubie. Obydwoje jesteśmy jedynakami i marzyliśmy i dużej rodzinie, o tym że nasze dzieci będą się zawsze wspierać. Rzeczywistość okazała się brutalna… Zaczęliśmy się starać o dziecko rok po ślubie. Minął miesiąc, trzy, pięć… Oczywiście wyobrażałam sobie, że już po miesiącu test ciążowy będzie pozytywny. Nie był. Przyjaciółki uspokajały mnie, że to normalne, że wizyta u lekarza to najwcześniej rok po bezskutecznych staraniach. Nie wytrzymałam tak długo. Po 9 miesiącach prób, poszliśmy do specjalisty, Przebadał nas i orzekł: - Są państwo zdrowi, proszę spokojnie próbować dalej, w końcu się uda. Wiec próbowaliśmy. Wyliczałam dni płodne, zmienialiśmy pozycje, szukałam najbardziej niesamowitych sposobów internecie. Po jakimś czasie seks stał się u nas obowiązkiem jak mycie zębów. Zero przyjemności. Przynajmniej dla mnie. Ratunek w in vitro Po kolejnym pół roku znowu wylądowaliśmy u lekarza, który bezradnie rozłożył ręce. – Nie ma żadnych medycznych powodów, by nie mogli państwo mieć dzieci. To może być jakaś blokada psychiczna. Może porozmawiają państwo z psychologiem? - zaproponował. Porozmawialiśmy. Bez żadnych efektów. Po kolejnych kilku miesiącach zdecydowaliśmy się na inseminację. Potem kolejną. Po trzeciej, która skończyła się klęską, lekarz zaproponował: - Może spróbują państwo in vitro? To w tym momencie chyba jedyna szansa. Nie...
