jak przebaczyć ojcu?

[michagros]

Cześć,
może któraś z Was by mi doradziła, jak poradzić sobie z takim problemem?
Jestem już po 30-tce, ale w sercu nadal czuję odrazę do mojego już starego ojca, który - gdy byłam mała, tak od 7 do 15 r. ż., katował mnie psychicznie, wyzywał, kontrolował, wmawiał mi, że nic nie potrafię, szydził ze mnie przy obcych, no i wrzeszczał. A jak widział jakąś nową zabawkę, to dostawał furii.
Teraz ma 71 lat i się zmienił, ale ja wciąż widzę go przed oczami pełnego agresji i zła, i przez to go nienawidzę.
Miałam przez niego straszne lęki, anoreksję, depresję, zerowe poczucie wartości, i rzutuje to teraz na moje dorosłe życie.
Powiedzcie mi, jak sobie z tym poradzić? Jak mu przebaczyć?

[Mocny Akcent]

Napisane przez michagros

Cześć,
może któraś z Was by mi doradziła, jak poradzić sobie z takim problemem?
Jestem już po 30-tce, ale w sercu nadal czuję odrazę do mojego już starego ojca, który - gdy byłam mała, tak od 7 do 15 r. ż., katował mnie psychicznie, wyzywał, kontrolował, wmawiał mi, że nic nie potrafię, szydził ze mnie przy obcych, no i wrzeszczał. A jak widział jakąś nową zabawkę, to dostawał furii.
Teraz ma 71 lat i się zmienił, ale ja wciąż widzę go przed oczami pełnego agresji i zła, i przez to go nienawidzę.
Miałam przez niego straszne lęki, anoreksję, depresję, zerowe poczucie wartości, i rzutuje to teraz na moje dorosłe życie.
Powiedzcie mi, jak sobie z tym poradzić? Jak mu przebaczyć?

przechodziłaś lub przechodzisz psychoterapię? z własnego doświadczenia wiem, że tylko z pomocą specjalisty udało mi się uporać z paroma demonami przeszłości. Trzeba to przepracować, nawet jeśli zaaboli w trakcie jeszcze bardziej. Ale to jest moje zdanie.

[mariamalaria]

Nie chciałabym przebaczyć takiemu. Powiedziałabym mu, jak go widzę, jakie mam wspomnienia, jak go nienawidzę, odwróciła się i zakończyła na zawsze wszelkie kontakty. Nikt mnie nie będzie krzywdzić bezkarnie.
.

[blackhaired_witch]

A po co chcesz mu przebaczać? Jeśli dalej Cię to dręczy, to udaj się do specjalisty i wtedy być może wybaczysz, ale dla samej siebie. A jeśli myślisz o tym bo uważasz że "tak trzeba", to olej. Nic nie trzeba.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ajah]

Przeszłaś psychoterapię?
Jeśli nie to byłby dobry poczatek.
Piszesz, ze ojciec się zmienił. Co to w ogóle oznacza ?

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Nie musisz przebaczać. Nawet jeśli on się zmienił i pragnie wybaczenia, to masz pełne prawo nie chcieć go znać. Dziewczyny dobrze radzą z terapią. Powinnaś to przepracować, ale przede wszystkim dla siebie - żeby odbudować swoje poczucie wartości, odzyskać spokój ducha

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

nie musisz mu przebaczac
ja bym nie chciala go znac

[robcia]

Ja swojemu nie przebaczylam ani nie zapomnialam. Mam kontakt, on sie zmienil, to juz stary czlowiek . Nie rozpamietuje, dla spokoju sumienia pomagam alezadnej bliskosci nie bedzie juz miedzy nami. Trudno

[Limonka2738]

Też nie widzę powodu, żeby przebaczać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mahdab]

Jak powyżej.
Może autorko masz na myśli jak zaznac ukojenia, nie myśleć o tym, nie zadreczac się?
Jeśli masz wyrzuty sumienia z powodu swoich uczuć, to niepotrzebnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ariada]

Ja mojemu nie wybaczyłam tego, że pił i nie zamierzam wybaczać. Są pewne rzeczy, których już się nie da naprawić i to jest jedna z tych. Nie utrzymuje kontaktu, nie pomagam i nie czuję się z tym źle. Zawsze będę miała do niego żal, że odebrał mi dzieciństwo, ale generalnie staram się tego nie rozpamiętywać na co dzień i nie zadręczam się tym

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[zakonna]

Byłam na terapii. Nie wiem czy wybaczyłam. Ale na pewno pozbyłam się poczucia winy, że nie utrzymuje z nim kontaktu żadnego. Więc wybaczenie nie jest koniecznie natomiast konieczna jest terapia jeśli jeszcze nie byłaś.

siła spokoju

[ciri15]

Może autorka zaczęła o tym myśleć, bo ojciec jest już stary i czuje, że jak teraz tego nie wyjaśni, nie poradzi sobie z tym to może nigdy już nie mieć szansy? Ja tam rozumiem taką potrzebę.


Czy teraz, po tym jak się zmienił, da radę o tym z nim rozmawiać? Była jakaś przyczyna zmiany czy przyszło to z wiekiem? Ojciec miał jakieś zdiagnozowane problemy ze zdrowiem?
Terapia to koniecznie, ale mi by zależało na tym, żeby on się do tego jakoś odniósł. O ile to możliwe.

[Mijanou]

Napisane przez zakonna

Byłam na terapii. Nie wiem czy wybaczyłam. Ale na pewno pozbyłam się poczucia winy, że nie utrzymuje z nim kontaktu żadnego. Więc wybaczenie nie jest koniecznie natomiast konieczna jest terapia jeśli jeszcze nie byłaś.

siła spokoju

Zgadzam się całkowicie.

[sowaa5]

A może warto wybaczyć, żeby poczuć ulge, wypuścić coś z serca złego.... nie trzeba kochać, przeszłości nie zmienisz. Zrób to dla siebie, nie dla niego.

[whtvrwhtvr]

A czy w ogóle przeprosił i chce twojego wybaczenia?

Sent from my HTC U Play using Wizaz Forum mobile app

[MsN]

Napisane przez michagros

Cześć,
może któraś z Was by mi doradziła, jak poradzić sobie z takim problemem?
Jestem już po 30-tce, ale w sercu nadal czuję odrazę do mojego już starego ojca, który - gdy byłam mała, tak od 7 do 15 r. ż., katował mnie psychicznie, wyzywał, kontrolował, wmawiał mi, że nic nie potrafię, szydził ze mnie przy obcych, no i wrzeszczał. A jak widział jakąś nową zabawkę, to dostawał furii.
Teraz ma 71 lat i się zmienił, ale ja wciąż widzę go przed oczami pełnego agresji i zła, i przez to go nienawidzę.
Miałam przez niego straszne lęki, anoreksję, depresję, zerowe poczucie wartości, i rzutuje to teraz na moje dorosłe życie.
Powiedzcie mi, jak sobie z tym poradzić? Jak mu przebaczyć?

Przede wszystkim jeśli mieszkasz z ojcem, wyprowadź się od niego aby go nie oglądać, starać się nie wizytować, nie rozmawiać z nim. Jeśli masz możliwość, ale nie stać Cię na wynajem, zawsze jakiś pokój, jakaś stancja. To jest zawsze rozwiązanie niż mieszkanie z osobą, która podcinała Ci skrzydła, szydziła z Ciebie, gnoiła psychicznie.

Wiem coś na ten temat. Bardzo dobrze to znam i przerabiałam to.

Nie musisz mu wybaczać, nie musisz zapominać, nawet jeśli się zmienił. Chociaż poprzedniczki mają racje - nie pójdziesz do przodu jeśli nie wybaczysz i zrobisz to dla siebie. A powinnaś zrobić to dla siebie. Dla swojego dobra, dla spokoju duszy i psychiki. A to już od Ciebie zależy czy naprawdę będziesz chciała mu szczerze wybaczyć (dla siebie rzecz jasna), czy zerwać definitywnie kontakt. Wiem, że życie w rozgoryczeniu nie jest dobre bo zatruwasz siebie i innych. Możesz go też zwyczajnie omijać albo zapomnieć o jego istnieniu. Nie wiem czy brałaś udział w terapii, ale jeśli nie - powinnaś. Sama wiem czym jest terapia i co powoduje. To i tak ogromna choroba duszy i psychiki, nie jest łatwo wrócić do domu, który zapłonął, a potem nagle stanął w zgliszczach, ale trzeba.

Musisz walczyć o siebie i swoje życie.
O swoje cele, marzenia, plany i dalsze życie. Aby go nie zmarnować.

Te wszystkie złe rzeczy (również i dobre), emocje, psychikę - do tego się wraca, no ale trzeba wrócić, aby pewnego dnia zamknąć te rozdziały.

W przeszłości psycholog poradziła abym napisała list. Nie zrobiłam jeszcze tego, może będzie na to niedługo za późno, ale uczynię to.

Myślę, że też możesz to zrobić. I pojechać w jakieś ważne dla Ciebie miejsce (może kojarzyć Ci się tylko pozytywnie albo dwojako), przeczytać go, spalić. To wg mnie swojego rodzaju oczyszczenie, to jakiś pierwszy etap, który pomoże Ci, a potem sobie wszystko poukładać i przeanalizować.

Poradzić sobie jakoś poradzisz na terapii. Musisz.
Wybierz się na terapię jeśli jeszcze w niej nie uczestniczyłaś.
Uważam, że to konieczne.

[michagros]

Dziękuję Wam bardzo za zrozumienie.
Byłam u kilku psychologów, ale żaden mi tak naprawdę nie pomógł. A dobry psycholog to koszt 200,00 zł za 1 h, na co mnie teraz nie stać.
Tak, mieszkam z nim, i to chyba powoduje, że nie mogę zapomnieć. Jak na niego patrzę, to widzę w nim tyrana sprzed 20 lat.
Bardzo bym chciała się oderwać z rodzinnego domu, ale jak mieszkałam sama, to było mi strasznie źle, tęskniłam za mamą i psem, czułam ogromną pustkę i smutek. Nie mogłam sobie z tym poradzić i wróciłam.
On w wieku 50 lat zaczął się panicznie bać, że straci pracę, po czym wpadł w ciężką depresję. Wtedy jego zachowanie się zmieniło na totalną koncentrację na siebie, egoizm i ogromny pesymizm. To też na mnie źle wpłynęło. Chciałam, żeby umarł...
Wiem, jestem dorosła, i odpowiadam za siebie.
Do tego jestem wierząca, i wiem, że powinnam mu przebaczyć, ale nie potrafię. Cały czas słyszę jego wyzwiska i podniesiony głos.
Moje rodzeństwo wyprowadziło się z domu, a też jest bardzo przez niego poranione. Jednak ta ich rozłąka sprawiła, że inaczej patrzą na niego, nie ma w nich takiej nienawiści, jaka jest we mnie.
Jak bym się wyprowadziła, to bym umierała z tęsknoty. Ale myślę, że to też jest dobry sposób, że sobie z tym jakoś poradzić.

[zakonna]

Autorko. Nie masz iść do psychologa tylko do PSYCHOTERAPEUTY. terapia jest na NFZ. Możesz też iść do poradni AA na spotkanie AlAnon.

siła spokoju

[AuroraCoriolis]

Nie potrafie powiedziec jak ale dla własnego dobra powinnas to zrobic - dziewczyny dobrze pisza o wyprowadzce to zawsze polepsza relacje bo pozwala sie odciac od codziennosci a wizyty zwykle sa miłe. Mozesz zawsze wyprowqdzic sie gdzies blisko,zeby moc wpadac kilka razy w tygodniu do rodziców, a jesli nie chcesz mieszkac sama to np z kolezanka /wspolokatorami?

Ja tez mialam ojca,ktory mnie ponizal (slownie) i bil. W zasadzie bez powodu bo uwazam,ze -naprawde obiektywnie!- bylam dobrym dzieckiem niesprawiajacym problemow wychowawczych i dobrze sie uczacym. Tez bardzo dlugo mialam zal, zwlaszcza ,ze nie widzialam w tym zadnej swojej winy. Moj ojciec tez sie zmeinil z biegiem lat. kiedys byl niemalze tyranem a w domu bylo jak w wojsku i przezywalam to wiele lat.

Ale ten zal zgubilam gdzies po drodze w zyicu - nie wiem co i kiedy sie stalo , ogolnie troche staram sie pracowac nad postrzeganiem swoim i swiata, moze gdzies cos z tego wplynelo i na to.
Staram sie nie obwiniac ludzi o przeszlosc i skupam sie glownie na przyszlosci.
Nie identyfikuje sie tez juz do konca z 14letnia dziewczynka,ktora plakala w pokoju bo dostala lanie za glupote. Nie wiem jak to wytlumaczyc ale zyje sobie bardziej w teraz i to kim jestem teraz jest dla mnie jakby czym innym niz to co bylo kiedys - a moj ojciec tez jest inny niz byl kiedys. Teraz jest mily i stara sie pomagac i naprawde go lubie. Nie ma miedzy nami takiej wiezi jak mialam z matka, nie sa to glebokie rozmowy o zyciu etc ale taka mocno kolezenska relacja. Ja moge powiedziec ,ze wybaczylam. Z kolei moja starsza siostra nie bardzo.
I powiem Ci,ze mi jest chyba lepiej - nie rozpamietuje, nie mam zalu, nie obwiniam, ze przez to jestem taka i taka - oczywiscie na pewno to rzutuje, ale staram sie myslec o tym jaka chcialabym byc i dazyc w te strone. A rodzice mnie wspieraja w zyciu - im mniej tego potrzebuje i im mniej o to prosze tym bardziej .

Pamietaj,zeby nie karmic negatywnych uczuc i nie przezywac zlych wydarzen w kolko-to jedyna rada jaka moge dac bo nie potrafie powiedziec co poza tym. Ale skupiajac sie na tym,ze ktos Cie skrzywidzil bedziesz w swoim umysle ofiara i bedziesz to przezywac po raz koeljny a nie warto. Cokolwiek sie stalo, juz sie stalo i Twoje myslenie tego nie zmieni wiec szkoda tracic czas.
Jedyne nad czym warto teraz pomyslec to jak to zmienic,zeby bylo Ci lepiej w zyicu

[Pani_Robot]

Napisane przez michagros

Dziękuję Wam bardzo za zrozumienie.
Byłam u kilku psychologów, ale żaden mi tak naprawdę nie pomógł. A dobry psycholog to koszt 200,00 zł za 1 h, na co mnie teraz nie stać.
Tak, mieszkam z nim, i to chyba powoduje, że nie mogę zapomnieć. Jak na niego patrzę, to widzę w nim tyrana sprzed 20 lat.
Bardzo bym chciała się oderwać z rodzinnego domu, ale jak mieszkałam sama, to było mi strasznie źle, tęskniłam za mamą i psem, czułam ogromną pustkę i smutek. Nie mogłam sobie z tym poradzić i wróciłam.
On w wieku 50 lat zaczął się panicznie bać, że straci pracę, po czym wpadł w ciężką depresję. Wtedy jego zachowanie się zmieniło na totalną koncentrację na siebie, egoizm i ogromny pesymizm. To też na mnie źle wpłynęło. Chciałam, żeby umarł...
Wiem, jestem dorosła, i odpowiadam za siebie.
Do tego jestem wierząca, i wiem, że powinnam mu przebaczyć, ale nie potrafię. Cały czas słyszę jego wyzwiska i podniesiony głos.
Moje rodzeństwo wyprowadziło się z domu, a też jest bardzo przez niego poranione. Jednak ta ich rozłąka sprawiła, że inaczej patrzą na niego, nie ma w nich takiej nienawiści, jaka jest we mnie.
Jak bym się wyprowadziła, to bym umierała z tęsknoty. Ale myślę, że to też jest dobry sposób, że sobie z tym jakoś poradzić.

Nie przecięta pępowina, mimo 30stki na karku.
Nie poradzisz sobie bez pomocy specjalisty.
Psychoterapia na NFZ.
Wizyta u psychiatry, bez skierowania.
Skierowanie od lekarza POZ na terapię.
Nie musisz wybaczać.

Ja nie wybaczyłam, ale też nie czuję złości. (Pod warunkiem, że kontakt jest sporadyczny i krótki.)

[FrancoVago]

Przebaczenie jest bardzo chrześcijańskie.
Przebaczanie jest przywróceniem sobie wolności, jest kluczem w naszym ręku od własnej celi więziennej. prymas Stefan Wyszyński
Chyba chodzi o to , żebyś nie cierpiała żyjąc bolesną historią.
Żebyś nie wracała ciągle do złych wspomnień. Żebyś zresetowała łączące was stosunki.
Nie oznacza to, że rzucisz się ojcu w ramiona. Bo żeby było normalnie musi istnieć jakaś relacja, nić wiążąca ludzi .. a jej u was nie ma. Ale to że między wami pustka ... będzie nie najgorzej, bo ta przestrzeń dotąd była wypełniona samymi negatywnymi emocjami i bolesnymi przeżyciami.

[Eluvtus]

Na starosc kazdy sie zmienia, bo ma swiadomosc, ze bedzie potrzebowal kogos do pomocy. Teraz probuje Cie wykorzystac ten typ tak ma. Ludzie sie nie zmieniaja, maja tylko inne motywy.

Znam Twoj przypadek z autopsji i calkiwicie swiadomie stwierdzam - chrzan to i madre cytaty o przebaczeniu. Wybierz sobie rodzine, stworz taka, ktora buduje. A moze juz masz?
Prawdziwa rodzina rzadko ma wiezy krwi.

Psychoterapia to dobry pomysl. Zostaw przeszlosc w przeszlosci, a ojca razem z nia.
Oby tylko o alimenty Cie nie podal




Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ciri15]

Nie zgadzam sie, ze kazdy zmienia sie na starosc. Jesli sie zmienia - to na ogol na gorsze.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bonjourbelle]

Czy w przypadku podania o alimenty corka ma obowiązek płacić? Czy istnieje jakiś sposób żeby się wybronić od płacenia rodzicówi który krzywdził?