Młoda, a bez chęci do życia...

[ariva]

Witam,
nie wiem dlaczego tu napisałam, chyba po prostu potrzebuję rozmowy z kimś...
jestem jedynaczką. Jako dziecko byłam otyła, strasznie wstydliwa, bałam się ludzi, nie miałam swojego zdania, (w szkole byłam ciągle wyśmiewana, wyzywana przez "kolegów" i to dość drastycznie z powodu mojej tuszy. Płakałam, zamknęłam się w sobie. W gimnazjum postanowiłam schudnąć - udało się,ale mało brakowało, a doprowadziłabym do anoreksji. ) Mama od najmłodszych lat marzyła abym była wysoka, piękna i wybitnie uzdolniona. Każdą ocenę przeżywałam, z nadmiaru stresu, emocji wymiotowałam. Mama za to bardzo na mnie krzyczała, czasem uderzyła, a gdy zwymiotowałam(np.na podłogę, stół, sofę), bo nie zdążyłam dobiec do łazienki...zbierała te wymiociny do butelki i karmiła mnie nimi( nigdy tego nie zapomnę), przez to bałam się przeraźliwie i jej i tego, co będzie jak się nie powtrzymam od wymiotów. Musiałam być najlepsza! Musiałam! Byłam pod ciągłą presją. Non stop porównywana "szkoda, że Ty taka nie jesteś", "urodziłaś się i zmarnowałaś mi życie", "spójrz na tą dziewczynę, jaka ona jest wspaniała".... Uczyłam się bardzo dobrze, przez to tez byłam wyzywana w szkole, w ogóle nie uciekałam (nawet wspólnie z klasą), dążyłam do tej perfekcji... Nawet na krok nigdzie nie ruszałam się z domu, praktycznie nie miałam znajomych..
Pewnego dnia poznałam starszego ode mnie chłopaka. Jestem z nim do dziś. Kocham Go nad życie! Tylko...non stop wypytuję się, czy mnie kocha, czy jest ze mną szczery, czy nigdy mnie nie zdradzi..
Wiem,że mnie kocha, że jestem dla Niego bardzo ważna, najważniejsza, ale... ja w to nie umiem uwierzyć. Nie umiem uwierzyć, że ktoś mógł mnie pokochać, że mnie szanuje, nie wyzywa, dba o mnie...że taka osoba może istnieć. Wypytuję ciągle o to, bo boję się, że to sen i że się to skończy! Nie przeżyłabym tego...
Ostatnio z pewnego powodu( coś się wydarzyło), zabroniłam Mu konaktów z Jego bratem ciotecznym, tzn.nie zabroniłam, a powiedziałam, że nie chcę,żeby się z nim po tym wszystkim kontaktował, on się zgodził. Dziś powiedział, że nie chce żebym pracowała, że będę musiała wybierać :albo On albo praca...,że nie muszę pracować, bo on świetnie zarabia. Jest bardzo zazdrosny. Nie chce,żebym pracowała i miała kontakt z innymi facetami, chce miec mnie w domu i móc ze mna stale przebywac, moc sie przutulac, kiedy chce (teraz nie mieszkamy razem, dlugo musielismy sie ukrywac), nie chce mnie stracic. A ja nie jestem pewna, czy siedzenie w domu mi w 100% odpowiada... (ja też mu kiedyś postawiłam takie ultimatum)...pracę, jesli juz podjelambym po studiach, za 3 - 4 lata. Jest w ogole sens rozmawiac o mojej pracy już teraz? Chyba niepotrzebnie się przejmuje...? Może i on i ja zmienie zdanie..? Nie wiem..

Nie mam checi do życia, czuje sie jak 80latka. Wypaliłam się wewnętrznie...czuję się bezwartościowa, ciągle płaczę.
I nie wiem co mam robić, czy uda mi się pozbierac....

---------- Dopisano o 22:07 ---------- Poprzedni post napisano o 21:58 ----------

Czy Waszym zdaniem to, ze postawił mi to ultimatum to znaczy, że mnie nie kocha, czy znaczy, że kocha mnie i boi się stracić?

[Weronikapr]

Napisane przez ariva

Witam,
nie wiem dlaczego tu napisałam, chyba po prostu potrzebuję rozmowy z kimś...
jestem jedynaczką. Jako dziecko byłam otyła, strasznie wstydliwa, bałam się ludzi, nie miałam swojego zdania, (w szkole byłam ciągle wyśmiewana, wyzywana przez "kolegów" i to dość drastycznie z powodu mojej tuszy. Płakałam, zamknęłam się w sobie. W gimnazjum postanowiłam schudnąć - udało się,ale mało brakowało, a doprowadziłabym do anoreksji. ) Mama od najmłodszych lat marzyła abym była wysoka, piękna i wybitnie uzdolniona. Każdą ocenę przeżywałam, z nadmiaru stresu, emocji wymiotowałam. Mama za to bardzo na mnie krzyczała, czasem uderzyła, a gdy zwymiotowałam(np.na podłogę, stół, sofę), bo nie zdążyłam dobiec do łazienki...zbierała te wymiociny do butelki i karmiła mnie nimi( nigdy tego nie zapomnę), przez to bałam się przeraźliwie i jej i tego, co będzie jak się nie powtrzymam od wymiotów. Musiałam być najlepsza! Musiałam! Byłam pod ciągłą presją. Non stop porównywana "szkoda, że Ty taka nie jesteś", "urodziłaś się i zmarnowałaś mi życie", "spójrz na tą dziewczynę, jaka ona jest wspaniała".... Uczyłam się bardzo dobrze, przez to tez byłam wyzywana w szkole, w ogóle nie uciekałam (nawet wspólnie z klasą), dążyłam do tej perfekcji... Nawet na krok nigdzie nie ruszałam się z domu, praktycznie nie miałam znajomych..
Pewnego dnia poznałam starszego ode mnie chłopaka. Jestem z nim do dziś. Kocham Go nad życie! Tylko...non stop wypytuję się, czy mnie kocha, czy jest ze mną szczery, czy nigdy mnie nie zdradzi..
Wiem,że mnie kocha, że jestem dla Niego bardzo ważna, najważniejsza, ale... ja w to nie umiem uwierzyć. Nie umiem uwierzyć, że ktoś mógł mnie pokochać, że mnie szanuje, nie wyzywa, dba o mnie...że taka osoba może istnieć. Wypytuję ciągle o to, bo boję się, że to sen i że się to skończy! Nie przeżyłabym tego...
Ostatnio z pewnego powodu( coś się wydarzyło), zabroniłam Mu konaktów z Jego bratem ciotecznym, tzn.nie zabroniłam, a powiedziałam, że nie chcę,żeby się z nim po tym wszystkim kontaktował, on się zgodził. Dziś powiedział, że nie chce żebym pracowała, że będę musiała wybierać :albo On albo praca...,że nie muszę pracować, bo on świetnie zarabia. A ja nie jestem pewna, czy siedzenie w domu mi w 100% odpowiada... (ja też mu kiedyś postawiłam takie ultimatum)...pracę, jesli juz podjelambym po studiach, za 3 - 4 lata. Jest w ogole sens rozmawiac o mojej pracy już teraz? Chyba niepotrzebnie się przejmuje...? Może i on i ja zmienie zdanie..? Nie wiem..

Nie mam checi do życia, czuje sie jak 80latka. Wypaliłam się wewnętrznie...czuję się bezwartościowa, ciągle płaczę.
I nie wiem co mam robić, czy uda mi się pozbierac....

---------- Dopisano o 22:07 ---------- Poprzedni post napisano o 21:58 ----------

Czy Waszym zdaniem to, ze postawił mi to ultimatum to znaczy, że mnie nie kocha, czy znaczy, że kocha mnie i boi się stracić?

Psycholog i to już!
Co za matka z tymi wymiocinami.... żal mi Cię. Najlepsze co możesz zrobić to udać się do specjalisty!

Kwestia pracy i Twojego chłopaka to pikuś w tym wszystkim. I nie w tym problem, to nie jest powód do roztrząsania czy Cię kocha czy nie - po prostu wyraził swoją chęć, możesz się nie zgodzić.

[ariadna90]

tylko psycholog, to było znęcanie się nad Tobą!
spróbuj wynając coś z chłopakiem, uciekaj z tego domu, bo matka wyssie z siebie resztki życia!

[dawidowskasia]

Z tymi wymiocinami to jakiś koszmar...współczuj e Ci strasznie. Im więcej czytam tym bardziej się uświadamiam ile dzieci jest/było katowanych przez swoich rodziców.
Koniecznie idź na jakąś terapię, nawet jesli wydaje Ci się,że jest dosyć ok.

A z tym ultimatum świadczy w oczywisty sposób o braku zaufania do ciebie

[ariva]

Na razie nie możemy niczego wynająć. Mój chłopak ma bardzo dobrą pracę, ale i schorowanych rodziców na wsi, którym musi pomagać na gospodarstwie. Rozmawiał z Nimi o sprzedaży dobytku, ale oni nawet nie chcą o tym słyszeć, kochają to wszystko, zresztą pracowali na to tyle lat...więc na razie jest, jak jest.
Kocham Go bardzo. Wiem,że on mnie też.
Jutro rano jeszcze szczerze z Nim porozmawiam, bo jedna sprawa nie daje mi odpocząć. Czy On naprawdę bylby w stanie mnie zostawić...


Każdy stres, bezsilność objawiała się tym, że wymiotowałam, miałam drgawki.
Mimo wszystko kocham mamę, chociaż ona mnie raczej nie...

Nic nie napisałam o tacie. Mam z nim bardzo słaby kontakt, praktycznie tylko "cześć. co tam?" Ciągle pracuje - ma swoją działaność. Przychodzi - ja śpię, wstaję - jego nie ma. Tak było odkąd pamiętam. Mama zawsze źle o nim mówiła, mimo,że tato nigdy nie był agresywny, nie pił..mówiła, że nic nie umie, że jest debilem, tak jak jego rodzina. W sumie od maleńkości byłam zdana na siebie. Babcia(ze strony taty) zmarła 2 lata po moim urodzeniu, dziadka nie znałam.
Dziadków i rodziny ze strony mamy nie widuję, spotkaliśmy się może 2 - 3 razy w życiu...

---------- Dopisano o 22:32 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------

Piszecie o specjaliście... chyba naprawdę nad tym pomyślę...sama, nawet z pomocą chłopaka, rady sobie nie dam...

Dzisiaj robiłam porządki i z książki wypadła kartka z pamiętnika.
Opisane tam: (17 lat), sobota, mama pozwoliła wyjść mi na spacer z koleżankami, miałam 1,5 godziny. Zwykły spacer ze znajomymi, a ja byłam szczęśliwa, jakbym wygrała milion, bo nigdy wcześniej mama się na to nie zgadzała. Niestety była zima i było ślisko. Zadzwoniłam do mamy po 1,5 godzinie, że juz jestem blisko domu i że wracam, ale idę wolno, bo jest ślisko..usłyszałam: już za późno! Miałaś być po 1,5godzinie a nie po tym czasie dopiero wracać. Jak za sekunde nie wrócisz, to zamykam dom i śpisz na podwórku" za sekundę nie wróciłam, nie było szans. Dom był zamknięty, dzwoniłam, pukałam, przepraszałam...nic. Noc spędziłam razem z psami, w budzie...
Później już nigdy więcej nie porosiłam o możliwość wyjścia gdziekolwiek.

Teraz nawet, jak mam potrzebę wyjścia do sklepu to pytam wszystkich o zgodę,
chłopaka również...

---------- Dopisano o 22:42 ---------- Poprzedni post napisano o 22:32 ----------

Czuję, że coś siedzi w mojej głowie, że przez to, to wszystko, moje nerwy, strach, obawy, czasem kłótnie z mojej winy z chłopakiem i szczegółowa analiza Jego słów(głównie tych wypowiedzianych w złości) nie mogę być szczęśliwa, żyć tak po prostu. Chciałabym w przyszłości mieć rodzinę, dzieci (mimo,że mama wpajała mi zawsze, że to najgorsze co może być). Chciałabym być dobrą matką i żoną, ale mam obawy, że to moje dzieciństwo, dojrzewanie będzie miało na to negatywny wpływ...

[dawidowskasia]

Napisane przez ariva

Na razie nie możemy niczego wynająć. Mój chłopak ma bardzo dobrą pracę, ale i schorowanych rodziców na wsi, którym musi pomagać na gospodarstwie. Rozmawiał z Nimi o sprzedaży dobytku, ale oni nawet nie chcą o tym słyszeć, kochają to wszystko, zresztą pracowali na to tyle lat...więc na razie jest, jak jest.
Kocham Go bardzo. Wiem,że on mnie też.
Jutro rano jeszcze szczerze z Nim porozmawiam, bo jedna sprawa nie daje mi odpocząć. Czy On naprawdę bylby w stanie mnie zostawić...


Każdy stres, bezsilność objawiała się tym, że wymiotowałam, miałam drgawki.
Mimo wszystko kocham mamę, chociaż ona mnie raczej nie...

Nic nie napisałam o tacie. Mam z nim bardzo słaby kontakt, praktycznie tylko "cześć. co tam?" Ciągle pracuje - ma swoją działaność. Przychodzi - ja śpię, wstaję - jego nie ma. Tak było odkąd pamiętam. Mama zawsze źle o nim mówiła, mimo,że tato nigdy nie był agresywny, nie pił..mówiła, że nic nie umie, że jest debilem, tak jak jego rodzina. W sumie od maleńkości byłam zdana na siebie. Babcia(ze strony taty) zmarła 2 lata po moim urodzeniu, dziadka nie znałam.
Dziadków i rodziny ze strony mamy nie widuję, spotkaliśmy się może 2 - 3 razy w życiu...

---------- Dopisano o 22:32 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------

Piszecie o specjaliście... chyba naprawdę nad tym pomyślę...sama, nawet z pomocą chłopaka, rady sobie nie dam...

Dzisiaj robiłam porządki i z książki wypadła kartka z pamiętnika.
Opisane tam: (17 lat), sobota, mama pozwoliła wyjść mi na spacer z koleżankami, miałam 1,5 godziny. Zwykły spacer ze znajomymi, a ja byłam szczęśliwa, jakbym wygrała milion, bo nigdy wcześniej mama się na to nie zgadzała. Niestety była zima i było ślisko. Zadzwoniłam do mamy po 1,5 godzinie, że juz jestem blisko domu i że wracam, ale idę wolno, bo jest ślisko..usłyszałam: już za późno! Miałaś być po 1,5godzinie a nie po tym czasie dopiero wracać. Jak za sekunde nie wrócisz, to zamykam dom i śpisz na podwórku" za sekundę nie wróciłam, nie było szans. Dom był zamknięty, dzwoniłam, pukałam, przepraszałam...nic. Noc spędziłam razem z psami, w budzie...
Później już nigdy więcej nie porosiłam o możliwość wyjścia gdziekolwiek.

Teraz nawet, jak mam potrzebę wyjścia do sklepu to pytam wszystkich o zgodę,
chłopaka również...

nie wiem co Ci napisać. Sama widzisz,że to nie jest normalne. Nie wiem naprawdę jak to wytrzymałaś

Twoja mama widocznie jest bardzo sfrustrowaną kobietą - może ma kompleksy? - każdego uważa za debila.

Nie wiem naprawdę...jutro coś napiszę bo wychodzę do koleżanki na urodziny.

Trzymaj się ciepło...musisz nabrać dystansu...na pewno psycholog
W sumie też lekko nie mialam a wiem z autopsji,że to się na życiu odbija

[ariadna90]

naprawdę idź do specjalisty, sama byłąm ofiarą przemocy i jestem już po tym etapie terapii. Tylko pomoże Ci w dalszym, dorosłym życiu.

[niebieskie_oczko]

po przeczytaniu tego tematu serce mi się kraja, a nawet nie znam autorki... jak można zmusić kogoś do zjedzenia rzygowin? jak można być tak sadystycznym dla swojego dziecka? dla mnie to naprawdę niepojęte i naprawdę współczuję. to musiało być straszne.

również radziłabym jakąś rozmowę z psychologiem, bo nie wierzę, żee jakiś uraz z lat dzieciństwa nie pozostał.

co do chlopaka, to faktycznie z nim porozmawiaj. mam nadzieję, że jego zdanie w kwestii twojej pracy to była taka propozycja a nie szantaż. i fajnie by było, jakby też popracował nad zazdrością, bo jej nadmiar nigdzie nie jest pożądany. zwłaszcza w związku.

i jeszcze jedno pytanie: autorko, jakie masz obecnie relacje z matką?

[Corvette]

Tak jak dziewczyna radzą, terapia NAPEWNO! I to już.
Co do chłopaka... możliwe że czujesz iż "złapałaś Pana Boga za nogi" bo ktoś pierwszy raz w życiu okazał Ci zainteresowanie, "miłość", "szacunek" "zrozmienie".

Używam cudzysłowów bo według mojego myślenia, parner nigdy nie stawia żadnych ulimatum.
Związek jest oparty na szacunku, miłości i ciągłej zabiegłości by druga strona czuła się szczęśliwa, a Ty chyba nie jesteś.....
Nie napisałaś czy Twój chłopak wie to, co nam napisałaś?

Napisałaś że jest zazdrosny i wolał abyś była w domu. Obawiam się że możesz trafić z deszczu pod rynnę.
Poza tym, w życiu, nie ma na nic gwarancji . Uczucia są stałe lub płonne.
Zanim pokochasz kogoś nad życie, musisz nauczyć się pokochać samą siebie.

Zachowań Twojej matki i ojca nawet nie skomentuję.

[bez_sensowna]

Ja myślę że to P.
Nie uwierzyłam z tymi wymiocinami

[dawidowskasia]

Napisane przez bez_sensowna

Ja myślę że to P.
Nie uwierzyłam z tymi wymiocinami

Dziewczyna ma 5 lat konto i prawie 3000 postów, myslisz,że tyle się czaiła,żeby prowokację robić?

[bez_sensowna]

Napisane przez dawidowskasia

Dziewczyna ma 5 lat konto i prawie 3000 postów, myslisz,że tyle się czaiła,żeby prowokację robić?

Wiem, dopiero później zauważyłam.
Może w pewnej części tak jest ale dla mnie to troche przesadzone.
No i nie wierze w całości w to co napisała ( ale to tylko moje zdanie)

[dawidowskasia]

Napisane przez bez_sensowna

Wiem, dopiero później zauważyłam.
Może w pewnej części tak jest ale dla mnie to troche przesadzone.
No i nie wierze w całości w to co napisała ( ale to tylko moje zdanie)

Zdaje sobie sprawę,że trudno uwierzyć, ale niestety takie rzeczy się dzieja

Autorko : w innym wątku pisalaś,że masz siostrę. Jak mama ja traktuje?

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez ariva

Na razie nie możemy niczego wynająć. Mój chłopak ma bardzo dobrą pracę, ale i schorowanych rodziców na wsi, którym musi pomagać na gospodarstwie. Rozmawiał z Nimi o sprzedaży dobytku, ale oni nawet nie chcą o tym słyszeć, kochają to wszystko, zresztą pracowali na to tyle lat...więc na razie jest, jak jest.
Kocham Go bardzo. Wiem,że on mnie też.
Jutro rano jeszcze szczerze z Nim porozmawiam, bo jedna sprawa nie daje mi odpocząć. Czy On naprawdę bylby w stanie mnie zostawić...


Każdy stres, bezsilność objawiała się tym, że wymiotowałam, miałam drgawki.
Mimo wszystko kocham mamę, chociaż ona mnie raczej nie...

Nic nie napisałam o tacie. Mam z nim bardzo słaby kontakt, praktycznie tylko "cześć. co tam?" Ciągle pracuje - ma swoją działaność. Przychodzi - ja śpię, wstaję - jego nie ma. Tak było odkąd pamiętam. Mama zawsze źle o nim mówiła, mimo,że tato nigdy nie był agresywny, nie pił..mówiła, że nic nie umie, że jest debilem, tak jak jego rodzina. W sumie od maleńkości byłam zdana na siebie. Babcia(ze strony taty) zmarła 2 lata po moim urodzeniu, dziadka nie znałam.
Dziadków i rodziny ze strony mamy nie widuję, spotkaliśmy się może 2 - 3 razy w życiu...

---------- Dopisano o 22:32 ---------- Poprzedni post napisano o 22:25 ----------

Piszecie o specjaliście... chyba naprawdę nad tym pomyślę...sama, nawet z pomocą chłopaka, rady sobie nie dam...

Dzisiaj robiłam porządki i z książki wypadła kartka z pamiętnika.
Opisane tam: (17 lat), sobota, mama pozwoliła wyjść mi na spacer z koleżankami, miałam 1,5 godziny. Zwykły spacer ze znajomymi, a ja byłam szczęśliwa, jakbym wygrała milion, bo nigdy wcześniej mama się na to nie zgadzała. Niestety była zima i było ślisko. Zadzwoniłam do mamy po 1,5 godzinie, że juz jestem blisko domu i że wracam, ale idę wolno, bo jest ślisko..usłyszałam: już za późno! Miałaś być po 1,5godzinie a nie po tym czasie dopiero wracać. Jak za sekunde nie wrócisz, to zamykam dom i śpisz na podwórku" za sekundę nie wróciłam, nie było szans. Dom był zamknięty, dzwoniłam, pukałam, przepraszałam...nic. Noc spędziłam razem z psami, w budzie...
Później już nigdy więcej nie porosiłam o możliwość wyjścia gdziekolwiek.

Teraz nawet, jak mam potrzebę wyjścia do sklepu to pytam wszystkich o zgodę,
chłopaka również...

---------- Dopisano o 22:42 ---------- Poprzedni post napisano o 22:32 ----------

Czuję, że coś siedzi w mojej głowie, że przez to, to wszystko, moje nerwy, strach, obawy, czasem kłótnie z mojej winy z chłopakiem i szczegółowa analiza Jego słów(głównie tych wypowiedzianych w złości) nie mogę być szczęśliwa, żyć tak po prostu. Chciałabym w przyszłości mieć rodzinę, dzieci (mimo,że mama wpajała mi zawsze, że to najgorsze co może być). Chciałabym być dobrą matką i żoną, ale mam obawy, że to moje dzieciństwo, dojrzewanie będzie miało na to negatywny wpływ...

szok.

psycholog, bo sama sobie z tym nie poradzisz.

i jeszcze zazdrosny chłopak, który nie pozwala Ci pracować.

[ariva]

Moja siostra zgnięła w wypadku samochodowym.
To nie jest prowokacja. Niczego nie koloryzowałam. Wiem,że trudno w to uwierzyć...

[anka_res]

Współczuję przeżyć z mamą, na pewno musiały się odbić Tobie na psychice.

Ale w relację w facetem to też się nieciekawą wpakowałaś, być może syt w domu miała jakiś na to wpływ. Ja bym od kogoś takiego uciekała raczej (wiem że to co napisała autorka nie brzmi "zbyt" groźnie jeszcze, ale imo wskazuje na strasznie apodyktycznego faceta). Co to za jakieś ultimatum, za kogo on Cię ma - wolnego człowieka czy swoją własność? Rozumiem kwestię niechęci zostawienia dorobku rodziców jeszcze, ale kurczę, z każdej sytuacji jest jakieś wyjście (praca na wsi, dojeżdżanie...oczywiście można mnożyć problemy) a nie takie że my way or highway.

Osoba z tak delikatną (czy może poturbowaną) psyche + apodyktyczny kolo w roli TZ = przepis na katastrofę. No nie dla niego może.

[dawidowskasia]

Napisane przez ariva

Moja siostra zgnięła w wypadku samochodowym.
To nie jest prowokacja. Niczego nie koloryzowałam. Wiem,że trudno w to uwierzyć...

Przepraszam, nie wiedzialam

[2Mm]

Napisane przez anka_res

Współczuję przeżyć z mamą, na pewno musiały się odbić Tobie na psychice.

Ale w relację w facetem to też się nieciekawą wpakowałaś, być może syt w domu miała jakiś na to wpływ. Ja bym od kogoś takiego uciekała raczej (wiem że to co napisała autorka nie brzmi "zbyt" groźnie jeszcze, ale imo wskazuje na strasznie apodyktycznego faceta). Co to za jakieś ultimatum, za kogo on Cię ma - wolnego człowieka czy swoją własność? Rozumiem kwestię niechęci zostawienia dorobku rodziców jeszcze, ale kurczę, z każdej sytuacji jest jakieś wyjście (praca na wsi, dojeżdżanie...oczywiście można mnożyć problemy) a nie takie że my way or highway.

Osoba z tak delikatną (czy może poturbowaną) psyche + apodyktyczny kolo w roli TZ = przepis na katastrofę. No nie dla niego może.

Mi też po przeczytaniu jego opisu wyłonił się nie ciekawy człowiek. Przesadnie zazdrosny, apodyktyczny i stosujący szantaż. On czuje jak słaba jesteś i moim zdaniem to wykorzystuje. A to on albo praca, dość przerażające. A jak powiesz praca to co zostawi cię? Uważam, że jeśli ktoś stawia takie żądania to coś nie dobrego dzieje się w jego głowie. A ty autorko uważaj i nie wpakuj się od toksycznej matko do toksycznego faceta. I już, jeszcze dziś zacznij szukać psychologa!

A teraz gdzie mieszkasz i z czego żyjesz?

[milka8686]

a ile masz lat autorko wątku?

---------- Dopisano o 10:15 ---------- Poprzedni post napisano o 10:14 ----------

Napisane przez 2Mm

Mi też po przeczytaniu jego opisu wyłonił się nie ciekawy człowiek. Przesadnie zazdrosny, apodyktyczny i stosujący szantaż. On czuje jak słaba jesteś i moim zdaniem to wykorzystuje. A to on albo praca, dość przerażające. A jak powiesz praca to co zostawi cię? Uważam, że jeśli ktoś stawia takie żądania to coś nie dobrego dzieje się w jego głowie. A ty autorko uważaj i nie wpakuj się od toksycznej matko do toksycznego faceta. I już, jeszcze dziś zacznij szukać psychologa!

A teraz gdzie mieszkasz i z czego żyjesz?

[2Mm]

Napisane przez ariva

Dziś powiedział, że nie chce żebym pracowała, że będę musiała wybierać :albo On albo praca...,że nie muszę pracować, bo on świetnie zarabia. Jest bardzo zazdrosny. Nie chce,żebym pracowała i miała kontakt z innymi facetami, chce miec mnie w domu i móc ze mna stale przebywac, moc sie przutulac, kiedy chce

Jak dla mnie to brzmi bardzo źle i toksycznie...

[Weronikapr]

Aaaa MUSIAŁA! Nie doczytałam, wybaczcie mą wieczorną niedokładność.
No jak tak, to jasne, że to toksyczny facet jest.

Ale moja rada jest bez zmian, tylko z jeszcze większym naciskiem: psycholog.

[201608251020]

Może jestem brutalna i okropna i w ogóle jędza ale nie chce mi się wierzyć ani w zjedzenie wymiocin ani w noc w budzie dla psów.

[milka8686]

Ja myślę, że takie rzeczy sa mozliwe, ALE autorka w innym watku (rok temu) pisze, że zdawała test gimnazjalny,a teraz, ze prace mogłaby podjąć po studiach za 3,4 lata... ale mogłam coś zle zrozumiec :P

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez paollino

Może jestem brutalna i okropna i w ogóle jędza ale nie chce mi się wierzyć ani w zjedzenie wymiocin ani w noc w budzie dla psów.

za coś takiego to matka powinna pójść siedzieć. To znęcanie karygodne.

[ulicznica]

Najprawdopodobniej dzięki chorym relacjom z matką masz zamglony obraz swojego faceta. Nie wydaje Ci się niepokojące, to co on mówi? A co jeśli kiedyś zostaniesz na lodzie, bo jemu nagle się odwidzi? Pokochasz każdego, kto jest choć odrobinę lepszy od matki i okazuje Ci uczucia - nawet jeśli w grę wchodzi toksyczna zaborczość i chęć żebyś była tylko do jego dyspozycji. Twój facet jednak też nie kocha Cię bezwarunkowo - planując przyszłość nie uwzględnia w niej Ciebie i Twoich aspiracji - zakładam, że takie jednak masz. Musisz stać się w pełni autonomiczna, niezależna od niego i od niej, a dopiero później układać sobie relacje z bliskimi, również na swoich zasadach, bez wiecznego dostosowywania się. Musisz umieć najpierw poradzić sobie sama ze sobą, a dopiero później z innymi.

Gdyby mój powiedział coś takiego przy moich poglądach o niezależności, dostałby dalekiego kopa.

[bluebluesky]

[1=f36f09c64670dbbf8506d7b 7195631196fb4f2ce_65c2c81 98d77a;28239526]za coś takiego to matka powinna pójść siedzieć. To znęcanie karygodne.[/QUOTE]

Zgadzam sie. Jestem w wielkim szoku, ze przez tyle lat nikt Ci nie pomogl. Psycholog, moim zganiem, nic tu nie pomoze. Rysy na Twojej psychice sa zbyt glebokie, tylko psychiatra moze cos zmienic. Moim zdaniem nie obejdzie sie tez bez lekow.

Powiem bez ogrodek, Twoja matke psychopatke, powinno sie zamknac, jak nie w pierdlu to w psychiatryku. Smiec nie czlowiek.

[anka_bunio]

Napisane przez paollino

Może jestem brutalna i okropna i w ogóle jędza ale nie chce mi się wierzyć ani w zjedzenie wymiocin ani w noc w budzie dla psów.

No to mało przeżyłaś/ słyszałaś...

[201608251020]

Napisane przez anka_bunio

No to mało przeżyłaś/ słyszałaś...

Ja się tam wcale tym nie martwię.

---------- Dopisano o 16:55 ---------- Poprzedni post napisano o 16:41 ----------

Napisane przez ariva

Moja siostra zgnięła w wypadku samochodowym.

Pisałaś że jesteś jedynaczką. Nagle znalazła się siostra, która zginęła w wypadku.

A co z Twoim bratem?
https://wizaz.pl/forum/showpost.php?...&postcount=403

"Witam,
mój brat ma niewielkie problemy z cerą. Od czasu do czasu pojawiają się u niego wypryski, ma wągry na nosie i rozszerzone pory. Do tej pory mu to nie przeszkadzało, jednak dzisiaj przyszedł do mnie z pytaniem: "Siostra, pomożesz mi w wyborze jakichś kosmetyków do twarzy?" Chciałabym mu jakoś pomóc. A więc czego szukamy?
Może być to jakiś zestawik, np.żel do mycia buźki i jakiś krem.
Chcemy zmniejszyć ilość wyprysków i wągrów, pozbyć się rozszerzonych porów i dobrze byłoby zmatowić cerę. Nie może być też to coś silnego w działaniu, np.na bazie alkoholu, ponieważ mój brat ma wrażliwą skórę, której przydałoby się też nawilżenie.
Prosimy o konkretne nazwy jakichś specyfików. Dzziękujemy za rady. "

[yoona]

jak najbardziej wierze. nie o takich rzeczach slyszalam, jakie ludzie robili/ robią swoim bliskim, a siedze że tak powiem w takiej branży, ze sie naslucham.

Autorko, dziecinstwo to sobie musisz poukładać ze specjalistą , ode mnie tylko tyle: uważaj na tego faceta. Żebys sie w jeszcze większy kanał nie wpakowała, bo nie brzmi to dobrze.

[teleskop86]

Napisane przez ariva

Witam,
nie wiem dlaczego tu napisałam, chyba po prostu potrzebuję rozmowy z kimś...
jestem jedynaczką. Jako dziecko byłam otyła, strasznie wstydliwa, bałam się ludzi, nie miałam swojego zdania, (w szkole byłam ciągle wyśmiewana, wyzywana przez "kolegów" i to dość drastycznie z powodu mojej tuszy. Płakałam, zamknęłam się w sobie. W gimnazjum postanowiłam schudnąć - udało się,ale mało brakowało, a doprowadziłabym do anoreksji. ) Mama od najmłodszych lat marzyła abym była wysoka, piękna i wybitnie uzdolniona. Każdą ocenę przeżywałam, z nadmiaru stresu, emocji wymiotowałam. Mama za to bardzo na mnie krzyczała, czasem uderzyła, a gdy zwymiotowałam(np.na podłogę, stół, sofę), bo nie zdążyłam dobiec do łazienki...zbierała te wymiociny do butelki i karmiła mnie nimi( nigdy tego nie zapomnę), przez to bałam się przeraźliwie i jej i tego, co będzie jak się nie powtrzymam od wymiotów. Musiałam być najlepsza! Musiałam! Byłam pod ciągłą presją. Non stop porównywana "szkoda, że Ty taka nie jesteś", "urodziłaś się i zmarnowałaś mi życie", "spójrz na tą dziewczynę, jaka ona jest wspaniała".... Uczyłam się bardzo dobrze, przez to tez byłam wyzywana w szkole, w ogóle nie uciekałam (nawet wspólnie z klasą), dążyłam do tej perfekcji... Nawet na krok nigdzie nie ruszałam się z domu, praktycznie nie miałam znajomych..
Pewnego dnia poznałam starszego ode mnie chłopaka. Jestem z nim do dziś. Kocham Go nad życie! Tylko...non stop wypytuję się, czy mnie kocha, czy jest ze mną szczery, czy nigdy mnie nie zdradzi..
Wiem,że mnie kocha, że jestem dla Niego bardzo ważna, najważniejsza, ale... ja w to nie umiem uwierzyć. Nie umiem uwierzyć, że ktoś mógł mnie pokochać, że mnie szanuje, nie wyzywa, dba o mnie...że taka osoba może istnieć. Wypytuję ciągle o to, bo boję się, że to sen i że się to skończy! Nie przeżyłabym tego...
Ostatnio z pewnego powodu( coś się wydarzyło), zabroniłam Mu konaktów z Jego bratem ciotecznym, tzn.nie zabroniłam, a powiedziałam, że nie chcę,żeby się z nim po tym wszystkim kontaktował, on się zgodził. Dziś powiedział, że nie chce żebym pracowała, że będę musiała wybierać :albo On albo praca...,że nie muszę pracować, bo on świetnie zarabia. Jest bardzo zazdrosny. Nie chce,żebym pracowała i miała kontakt z innymi facetami, chce miec mnie w domu i móc ze mna stale przebywac, moc sie przutulac, kiedy chce (teraz nie mieszkamy razem, dlugo musielismy sie ukrywac), nie chce mnie stracic. A ja nie jestem pewna, czy siedzenie w domu mi w 100% odpowiada... (ja też mu kiedyś postawiłam takie ultimatum)...pracę, jesli juz podjelambym po studiach, za 3 - 4 lata. Jest w ogole sens rozmawiac o mojej pracy już teraz? Chyba niepotrzebnie się przejmuje...? Może i on i ja zmienie zdanie..? Nie wiem..

Nie mam checi do życia, czuje sie jak 80latka. Wypaliłam się wewnętrznie...czuję się bezwartościowa, ciągle płaczę.
I nie wiem co mam robić, czy uda mi się pozbierac....

---------- Dopisano o 22:07 ---------- Poprzedni post napisano o 21:58 ----------

Czy Waszym zdaniem to, ze postawił mi to ultimatum to znaczy, że mnie nie kocha, czy znaczy, że kocha mnie i boi się stracić?

wiesz co, ciekawa jestem gdy Twoja mama będzie zniedołężniałą staruszką wymagającą opieki i zdarzy Jej się zwymiotować albo narobić w majtki, jak wobec niej postąpisz? oczywiście nie namawiam Cię do robienia tego samego co Twoja matka robiła Tobie, gdy byłaś dzieckiem, chciałam tylko podkreślić, że rodzice chyba nie zdają sobie sprawy z tego, że kiedyś to ONI będą nas potrzebować...ciekawe czy Twoja mama pomyślała o tym zmuszając Cię do jedzenia własnych wymiocin bardzo Ci współczuję, ja chyba wyrzekłabym się takiej matki...
co do pracy - to nie rezygnuj z niej, nie uzależniaj się od mężczyzny poza tym trochę to śmieszne, takie wybieganie w przyszłość...