Psychiatra - cz.4.

[MalarskiSen]

Napisane przez Psychiczna91

Malarski sen, pozwolę sobie wtrynić się w w rozmowę bo zainteresowało mnie to co napisałaś... Miałaś problemy z samodzielnym wychodzeniem i miałaś ochotę uciec? Ja mam ochotę uciec gdy pojde na wizyte lekarska czy do sklepu, a z wychodzeniem tez mam problemy bo łapią mnie lęki, wychodze rzadko i na krótko... Mowisz, że za pomocą terapii z tego wyszłaś?

Tak brałam leki i pracowałam z terapeutką, po 4-5 miesiącach zaczęłam wychodzić sama. Z tego da się wyjść tylko nie możesz się poddawać i musisz być surowa wobec siebie. Będzie Cię to dużo kosztować ale przyjdzie dzień, że będziesz bardzo dumna z siebie

Napisane przez CzasKomety

zo zaburzenia osobowości

Hm wiem, że coś ze strachem przed dorosłością, nie umiem kontrolować emocji i stoję gdzieś pomiędzy sobą kiedyś a dziś czyli raz jestem empatyczna, miła, życzliwa a raz jak agresywna zbuntowana nastolatka. Mam problem z agresją, w ogóle nie potrafię wyrażać emocji ponoć mam typowe zaburzenia dziecka z dysfunkcyjnego domu.

---------- Dopisano o 19:50 ---------- Poprzedni post napisano o 19:40 ----------

Pękłam i chyba godzinę płakałam Tż w rękaw podając bardzo życiowe argumenty "jestem brzydka, głupia, do niczego się nie nadaję, jestem za gruba, nie umiem żyć wśród ludzi itp" a mój Tż głaskał mnie po głowie i mówił "kochanie, nie, przesadzasz, kocham Cię "i tak po godzinie m8 nawet ulżyło. Trochę mi lepiej.

[witchwq]

Czy mogę do kogoś napisać na priv? Nic złego się nie dzieje, ale uswiadomilam sobie coś i muszę o tym pogadac. Nie chce na forum, bo już zbyt wiele moich spraw tutaj upublicznilam. Proszę
Nie mam teraz szans na terapię, dlatego szukam kogoś do rozmowy. Obecnie robie terapię rodzinną która porusza inne kwestie, nie będę tej terapii przejmować.

[zakonna]

Do mnie napisz. Właśnie wstałam

[witchwq]

Napisalam ciut wcześniej - przeczucie. Sprawdź pw

Podziwiam. Ty wstalas. Ja się jeszcze nie polozylam...

[Psychiczna91]

Napisane przez witchwq

Napisalam ciut wcześniej - przeczucie. Sprawdź pw

Podziwiam. Ty wstalas. Ja się jeszcze nie polozylam...

Ja też sie jeszcze nie polozylam... Witaj w klubie

[witchwq]

Jak to dobrze nie czuć się jedyną!
(Jedyną jeszcze nie "położona spać")


O kurde, siedze piętro niżej a słyszę jak mój facer chrapie... W sumie chyba cieszę się, że mnie tam nie ma...

[MalarskiSen]

Dziewczyny czuję, że praca mnie wybawi. Kiedy pracuję to mam szacunek sama do siebie. Myślicie, że osoba w moim stanie poradzi sobie na magazynie? Czy gdzieś indziej poszukać pracy? Wiecie ja się bardzo w pracy stresuje i jeden błąd jest w stanie doprowadzić mnie do płaczu. Co widzę ofertę pracy to mam siebie za zbyt beznadziejną by się o nią starać.

[201708160922]

A ja jadłam przez weekend I to bez wmuszania w siebie
Weekend był udany, ale teraz jest beznadziejnie. Co to za życie w ogóle, gdy zaburzenia nie pozwalają ci normalnie żyć. Najchętniej zakopałabym się pod kołdrą z kotami i TŻ-tem.

[kahoko hino]

Napisane przez CzasKomety

A ja jadłam przez weekend I to bez wmuszania w siebie
Weekend był udany, ale teraz jest beznadziejnie. Co to za życie w ogóle, gdy zaburzenia nie pozwalają ci normalnie żyć. Najchętniej zakopałabym się pod kołdrą z kotami i TŻ-tem.

Brawo! !!! Małymi krokami do przodu

[MalarskiSen]

Napisane przez CzasKomety

A ja jadłam przez weekend I to bez wmuszania w siebie
Weekend był udany, ale teraz jest beznadziejnie. Co to za życie w ogóle, gdy zaburzenia nie pozwalają ci normalnie żyć. Najchętniej zakopałabym się pod kołdrą z kotami i TŻ-tem.

Jesteś silną osobą, na pewno się nigdzie nie schowasz

[Psychiczna91]

Napisane przez MalarskiSen

Dziewczyny czuję, że praca mnie wybawi. Kiedy pracuję to mam szacunek sama do siebie. Myślicie, że osoba w moim stanie poradzi sobie na magazynie? Czy gdzieś indziej poszukać pracy? Wiecie ja się bardzo w pracy stresuje i jeden błąd jest w stanie doprowadzić mnie do płaczu. Co widzę ofertę pracy to mam siebie za zbyt beznadziejną by się o nią starać.

I jak, zdecydowałaś się na tę pracę? Mi ostatnio moja zaprzyjaźniona pani doktor (internistka) poradziła w dobrej wierze abym poszła do takiej pracy, bo jak człowiek pracuje to czuje, że jest coś wart i ma jakieś zajęcie. Więc myślę, że to nie jest zły pomysł. Ja na razie nie czuję się na siłach, ale za jakiś czas czemu nie

[MalarskiSen]

Na magazyn nie ale udało mi się złapać na wykładanie towaru Od razu się lepiej czuję =)
Super

---------- Dopisano o 21:47 ---------- Poprzedni post napisano o 21:39 ----------

Ja nie byłam w stanie pracować przy fobii społecznej niestety ale życzę Ci jak najlepiej

[201708160922]

Nadal jem. Co prawda potem mnie boli żołądek (2 na 3 przypadki), ale jem.

Próbując zasnąć planowałam, gdzie się potnę i jak to ukryję. Ale nie zrobiłam tego.

Nadal mam chęć zniknąć.

[MalarskiSen]

Przy depresji w początkowej fazie brania leków myśli samobójcze się nasilają podobno także wydaje mi się, że musisz to przeczekać i samo przejdzie.

[Phoce]

Hej, Dziewczyny, chciałabym dołączyć do wątku
Od pewnego czasu podejrzewam u siebie depresję. Źle się czuję od około roku, ale długo zrzucałam to wszystko na karb trudnego okresu, sporych zmian w życiu, z którymi wiązało się bardzo dużo stresu.
Obecnie to, jak się czuję zaczyna bardzo wpływać na moje codzienne życie i co tu kryć - zaczyna mnie przerażać. Zauważam u siebie coraz więcej objawów.
Zawsze miałam masę empatii w stosunku do osób cierpiących na depresję, ale nigdy nie potrafiłam do końcu wczuć się w to, co przeżywają. To, czego obecnie doświadczam otwiera mi oczy na potworność tej choroby.
Rozpoczęłam na początku miesiąca terapię, wczoraj zapisałam się na pierwszą wizytę do psychiatry. Bardzo męczą mnie jednak myśli, że wszystko to sobie wymyśliłam, że nie mam sił stawić czoła życiu i "uciekam" w depresję, ale staram się ich w sobie nie pielęgnować...
Mimo tego wszystkiego, co dzieje się w mojej głowie i moim ciele, mam w sobie jeszcze odrobinę nadziei, że będzie lepiej
Trzymam za Was też bardzo mocno kciuki, postaram się nadrobić wątek na tyle, na ile to możliwe

[201708160922]

Napisane przez MalarskiSen

Przy depresji w początkowej fazie brania leków myśli samobójcze się nasilają podobno także wydaje mi się, że musisz to przeczekać i samo przejdzie.

Biorę leki od pół roku.

[Dearlie]

CzasKomety przykro mi, że u Ciebie znowu gorszy czas. Myślałam, że już stabilnie. Jednak widzę, że małymi kroczkami z tego wychodzisz i trzymam mocno kciuki, żeby nadal szło w tym kierunku.

[MalarskiSen]

Napisane przez Phoce

Hej, Dziewczyny, chciałabym dołączyć do wątku
Od pewnego czasu podejrzewam u siebie depresję. Źle się czuję od około roku, ale długo zrzucałam to wszystko na karb trudnego okresu, sporych zmian w życiu, z którymi wiązało się bardzo dużo stresu.
Obecnie to, jak się czuję zaczyna bardzo wpływać na moje codzienne życie i co tu kryć - zaczyna mnie przerażać. Zauważam u siebie coraz więcej objawów.
Zawsze miałam masę empatii w stosunku do osób cierpiących na depresję, ale nigdy nie potrafiłam do końcu wczuć się w to, co przeżywają. To, czego obecnie doświadczam otwiera mi oczy na potworność tej choroby.
Rozpoczęłam na początku miesiąca terapię, wczoraj zapisałam się na pierwszą wizytę do psychiatry. Bardzo męczą mnie jednak myśli, że wszystko to sobie wymyśliłam, że nie mam sił stawić czoła życiu i "uciekam" w depresję, ale staram się ich w sobie nie pielęgnować...
Mimo tego wszystkiego, co dzieje się w mojej głowie i moim ciele, mam w sobie jeszcze odrobinę nadziei, że będzie lepiej
Trzymam za Was też bardzo mocno kciuki, postaram się nadrobić wątek na tyle, na ile to możliwe

Długotrwały stres nie odbija się bez echa niestety Byłaś u psychiatry?

Napisane przez CzasKomety

Biorę leki od pół roku.

No ale pisałaś, że czekasz na działanie leków 2 czy 3 tygodnie?

[Phoce]

Napisane przez MalarskiSen

Długotrwały stres nie odbija się bez echa niestety Byłaś u psychiatry?

Nie. Umówiona wizyta będzie moją pierwszą. Oczywiście mam masę obaw, ale obecnie funkcjonuję już resztkami sił i czuję, że to jest właśnie ten czas, kiedy muszę szukać pomocy.

[MalarskiSen]

Nie masz się czego obawiać Spokojnie, uwierz, że to lekarz jak każdy

[201708160922]

Napisane przez Dearlie

CzasKomety przykro mi, że u Ciebie znowu gorszy czas. Myślałam, że już stabilnie. Jednak widzę, że małymi kroczkami z tego wychodzisz i trzymam mocno kciuki, żeby nadal szło w tym kierunku.

Długo było stabilnie. Sama jestem w szoku, co to się dzieje.

Napisane przez MalarskiSen

Długotrwały stres nie odbija się bez echa niestety Byłaś u psychiatry?

No ale pisałaś, że czekasz na działanie leków 2 czy 3 tygodnie?

Tak, zwiększam dawkę.

Na ten moment mam dość. Jest sprawa, która się za mną ciągnie jak nie wiem co. Wykańcza mnie to psychicznie, nie wszystko ode mnie zależy, a odpowiedzialność moja i to spora.

W pracy tyram jak dzika po 10-11 godzin, choć płacą mi za 8. Niestety nie mam wyjścia, bo się nie wyrabiam, a nie mogę zabrać pracy do domu.

[noonelikeme]

przepraszam, że tak się wtrącę, ale długi czas miałam ochotę tu napisać, bo nie mam z kim obecnie porozmawiać.
leczę się na depresję i nerwicę ponad rok i nawet zaczynałam widzieć poprawę, ale mam wrażenie, że znowu się staczam. od tygodnia nie ruszam się z domu. z pokoju wychodzę, kiedy mam jakąś potrzebę do zaspokojenia. nie wspomnę już o tym, że opuszczam zajęcia w szkole. najgorsze jest to, że zdaję sobie tego sprawę, ale nie mam ochoty na jakiekolwiek prowadzenie życia... czasem chciałabym się wyłączyć i być w tej swojej bańce beznadziejności, bo mam wrażenie, że inaczej nie potrafię już funkcjonować.
wiem, że niedługo wszyscy zwalą mi się na głowę z pretensjami. bo jestem leniwa. bo nie zachowuję się jak na osobę dorosłą przystało.
mam 19 lat, ale czuję się jak bezradne dziecko. dawno nie było u mnie tak beznadziejnie.

[201708160922]

Mam wielką ochotę zrobić sobie coś złego . Jakie to okropne. W wyobraźni widzę swoje pocięte ciało, krew i czuję taki przyjemny ból. To chore. Nie mam jak się wygadać, więc chociaż tutaj sobie napiszę.

[MalarskiSen]

O jej to taki wymiar godzin pracy na pewno Ci nie służy. Wiem jak to jest kiedy coś człowieka trapi na co wpływu nie ma , zastanów się i może pogadaj o tym z kimś bliskim czy tego problemu rozwiązać się nie da. Nawet jeśli masz ponieść z tego powodu duże konsekwencje to i tak lepiej niż planowanie samobójstwa. Może porozmawiaj z lekarzem o L4, może choć tydzień zrób sobie wolnego, odpocznij, spotkaj się z przyjaciółmi albo rodzinom. I zastanów się czy nie lepiej rzucić tej pracy?

Ja dziś odmówiłam umowy i przykro mi było ale nie przystanę na układ z pracodawcą "nie spodoba nam się robota to nie płacimy " - to nie jest umowa o dzieło ani na bezpłatne nadgodziny przy ewentualnych uwagach. Jeszcze opinie w necie, że agencja pracy ma wytaczane sprawy w sądzie przez eks pracowników mnie zdemotywowała całkowicie. Także chyba pójdę do dwóch już mi znanych agencji pracy i spróbuję z magazynem.

[201708160922]

Napisane przez MalarskiSen

O jej to taki wymiar godzin pracy na pewno Ci nie służy. Wiem jak to jest kiedy coś człowieka trapi na co wpływu nie ma , zastanów się i może pogadaj o tym z kimś bliskim czy tego problemu rozwiązać się nie da. Nawet jeśli masz ponieść z tego powodu duże konsekwencje to i tak lepiej niż planowanie samobójstwa. Może porozmawiaj z lekarzem o L4, może choć tydzień zrób sobie wolnego, odpocznij, spotkaj się z przyjaciółmi albo rodzinom. I zastanów się czy nie lepiej rzucić tej pracy?

Ja dziś odmówiłam umowy i przykro mi było ale nie przystanę na układ z pracodawcą "nie spodoba nam się robota to nie płacimy " - to nie jest umowa o dzieło ani na bezpłatne nadgodziny przy ewentualnych uwagach. Jeszcze opinie w necie, że agencja pracy ma wytaczane sprawy w sądzie przez eks pracowników mnie zdemotywowała całkowicie. Także chyba pójdę do dwóch już mi znanych agencji pracy i spróbuję z magazynem.

Tu chodzi o moje dobre imię i jakieś kilkanaście tysięcy (spoko, nic nie ukradłam, nikogo nie oszukałam).

Praca jest za☠☠☠ista, zależy mi na umowie o pracę, więc pracuję ponad siły. Do końca stycznia mam umowę zlecenie. Jeśli nic się nie zmieni, będę musiała zrezygnować, a będzie mi bardzo żal. Na zwolnienie nie pójdę, choć bardzo, bardzo bym chciała.

Najbardziej mnie wqurwia to, że robię sobie zaległości, bo mogą wydajność spada o dużo. A ja jestem aktywna i taka niedyspozycja powoduje sporo zaległości i niedogodności. Wiecie, ciężko byłoby stanąć przed rodzicami dzieci i powiedzieć: nie zrobiłam tego, bo spałam, żeby się nie pociąć. To tak nie działa.

Dobrze, że nie podjęłaś tej pracy. Na pewno coś jeszcze znajdziesz. ☺

[MalarskiSen]

Napisane przez noonelikeme

przepraszam, że tak się wtrącę, ale długi czas miałam ochotę tu napisać, bo nie mam z kim obecnie porozmawiać.
leczę się na depresję i nerwicę ponad rok i nawet zaczynałam widzieć poprawę, ale mam wrażenie, że znowu się staczam. od tygodnia nie ruszam się z domu. z pokoju wychodzę, kiedy mam jakąś potrzebę do zaspokojenia. nie wspomnę już o tym, że opuszczam zajęcia w szkole. najgorsze jest to, że zdaję sobie tego sprawę, ale nie mam ochoty na jakiekolwiek prowadzenie życia... czasem chciałabym się wyłączyć i być w tej swojej bańce beznadziejności, bo mam wrażenie, że inaczej nie potrafię już funkcjonować.
wiem, że niedługo wszyscy zwalą mi się na głowę z pretensjami. bo jestem leniwa. bo nie zachowuję się jak na osobę dorosłą przystało.
mam 19 lat, ale czuję się jak bezradne dziecko. dawno nie było u mnie tak beznadziejnie.

Wiesz 19 lat to wczesna dorosłość i przy nerwicy jeszcze w dodatku połączonej z depresją wiek nie ma znaczenia,wiadomo,że czujesz wypomopowanie. Myślałaś o wizycie u psychologa ?

Napisane przez CzasKomety

Tu chodzi o moje dobre imię i jakieś kilkanaście tysięcy (spoko, nic nie ukradłam, nikogo nie oszukałam).

Praca jest za☠☠☠ista, zależy mi na umowie o pracę, więc pracuję ponad siły. Do końca stycznia mam umowę zlecenie. Jeśli nic się nie zmieni, będę musiała zrezygnować, a będzie mi bardzo żal. Na zwolnienie nie pójdę, choć bardzo, bardzo bym chciała.

Najbardziej mnie wqurwia to, że robię sobie zaległości, bo mogą wydajność spada o dużo. A ja jestem aktywna i taka niedyspozycja powoduje sporo zaległości i niedogodności. Wiecie, ciężko byłoby stanąć przed rodzicami dzieci i powiedzieć: nie zrobiłam tego, bo spałam, żeby się nie pociąć. To tak nie działa.

Dobrze, że nie podjęłaś tej pracy. Na pewno coś jeszcze znajdziesz. ☺

Słuchaj a myślałaś o psychologu albo terapeucie? W zasadzie mnie na poczucie beznadziejności pomaga wyśmiewanie samej siebie np. Jak myślę, że jestem tłusta i nigdy nie schudnę bo nie umiem przestać jeść to sobie mówię (o jej jaka Ty biedna, ta na pewno nic się z tym zrobić nie da, idź się najeść i popłakać) i w sumie wtedy ani nie jem ani nie płaczę.

---------- Dopisano o 08:53 ---------- Poprzedni post napisano o 08:50 ----------

W pracy jak jestem zmęczona to mówię sobię "zemdlejesz i dadzą Ci spokój " xD jeszcze nigdy nie zemdlałam.

[wielkaniewiadoma_94]

Witajcie, jestem nowa, mam 21 lat. Od września chodzę prywatnie na terapie psychologiczną i do psychiatry, która przepisała mi tabletki Remirta ORO 30 mg. Zdiagnozowano nerwice z zaburzeniami odżywiania, w sumie już zaczynam przybierać na wadze ale wiem, że to przez te dropsiki. Zawsze byłam spokojną dziewczyną nie mającą własnego zdania, nie umiejącą powiedzieć nie, przez co byłam wykorzystywana głównie przez rodzinę. Mieszkam z siostrą i jej rodziną od 4-go roku życia, rodzice się mną należycie nie opiekowali. Dużo się zmieniło od września. Zaczęłam stawiać na swoim, przez co większa część rodziny nie odzywa się do mnie, chcę robić co mi się podoba lecz ciągle jestem kontrolowana, nie mam prawa decydować o swoim życiu pomimo 21 lat... Strasznie mnie to irytuje, chce się wyprowadzić z domu ale nie za bardzo wiem jak, boję się zostawić siostrę samą z wszystkimi problemami jej nastoletnich córek bo boję się, że sobie nie poradzi. Mój TŻ mówi, żebym zamieszkała z nim w domu jego rodziców, którzy nie mają nic przeciwko i bardzo mnie lubią ale totalnie nie wiem jak mam to wszystko zrobić, żeby nie zranić siostry, ale nie potrafię już dłużej mieszkać z jej rodziną, czuję się jak 5 koło u wozu. Mam przez to wszystko mega doła i nie radzę sobie z tym pomimo co tygodniowych wizyt u p. psycholog, która jest złotą kobietą i stawia mnie do pionu. Poradzicie coś ?
Pozdrawiam

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Napisane przez wielkaniewiadoma_94

Witajcie, jestem nowa, mam 21 lat. Od września chodzę prywatnie na terapie psychologiczną i do psychiatry, która przepisała mi tabletki Remirta ORO 30 mg. Zdiagnozowano nerwice z zaburzeniami odżywiania, w sumie już zaczynam przybierać na wadze ale wiem, że to przez te dropsiki. Zawsze byłam spokojną dziewczyną nie mającą własnego zdania, nie umiejącą powiedzieć nie, przez co byłam wykorzystywana głównie przez rodzinę. Mieszkam z siostrą i jej rodziną od 4-go roku życia, rodzice się mną należycie nie opiekowali. Dużo się zmieniło od września. Zaczęłam stawiać na swoim, przez co większa część rodziny nie odzywa się do mnie, chcę robić co mi się podoba lecz ciągle jestem kontrolowana, nie mam prawa decydować o swoim życiu pomimo 21 lat... Strasznie mnie to irytuje, chce się wyprowadzić z domu ale nie za bardzo wiem jak, boję się zostawić siostrę samą z wszystkimi problemami jej nastoletnich córek bo boję się, że sobie nie poradzi. Mój TŻ mówi, żebym zamieszkała z nim w domu jego rodziców, którzy nie mają nic przeciwko i bardzo mnie lubią ale totalnie nie wiem jak mam to wszystko zrobić, żeby nie zranić siostry, ale nie potrafię już dłużej mieszkać z jej rodziną, czuję się jak 5 koło u wozu. Mam przez to wszystko mega doła i nie radzę sobie z tym pomimo co tygodniowych wizyt u p. psycholog, która jest złotą kobietą i stawia mnie do pionu. Poradzicie coś ?
Pozdrawiam

Tak. Zacznij myśleć w końcu o swoim szczęściu. Nie patrz na siostrę bo i tak w końcu będziesz musiała się wyprowadzić. Nawet jeśli w pierwszym odruchu będzie jej przykro., to i tak ta przykrość minie prędzej czy później.

[wielkaniewiadoma_94]

[1=871319bc27e9d09c3f0d50d 55d02d0b6e86b5c84;5358568 4]Tak. Zacznij myśleć w końcu o swoim szczęściu. Nie patrz na siostrę bo i tak w końcu będziesz musiała się wyprowadzić. Nawet jeśli w pierwszym odruchu będzie jej przykro., to i tak ta przykrość minie prędzej czy później.[/QUOTE]

Wiem, że będą gadać o mnie, że jestem niewdzięczna, teraz to sobie zobaczy jak tu miała dobrze i nigdzie już nie będzie tak miała, cały czas wpajają mi do głowy swoje racje. Chce powiedzieć jej przez święta, że podjęłam decyzję o wyprowadzce i do końca stycznia mnie już nie będzie.
Generalnie mam rentę po zmarłym ojcu, którą ona mi podobno odkłada. Nie daje mi to spokoju bo nie chce mi powiedzieć ile tego już jest i ostatnio powiedziała, że będę miała niespodziankę jak się wyprowadzę w związku z tym boje się też, że pomyśli, że to przez kasę się chce wyprowadzić...

[MalarskiSen]

To powiedz jej prawdę, że czujesz się gotowa do samodzielnego życia, że ją kochasz , pewnie będziesz starała się pomóc jak możesz ale chcesz samodzielnie zamieszkać ze swoim Tż.