Czemu chcesz schudnąć?

[dioneja]

Napisane przez 1qazse4

mnie do decyzji o odchudzaniu "pchnęły" zdjęcia z wakacji w kostiumie sprzed 2.5 roku . Wtedy dopiero dotarło do mnie jaka mam nadwagę. Z 78kg zeszłam na 55. Ale przyznam sie szczerze, ze duza motywacją - oprocz zdjęc był tez "ktos" inny. W sumie nic z tego nie wyszło ale grunt, że motywacja dała duze efekty

Błagam powiedz jak ty schudłaś albo chociaż co zrobiła ci ta osoba że miałaś taką motywację. Bo ja bardzo podobne ilości kg musze zrzucić i wiem że to już dla zdrowia mojego staje się w pewien sposób zagrożeniem. Niestety po max tygodniu już się wykruszam z diety...

[Soph]

ja nie mam motywacji

[kerra]

A ja się odchudzam, ponieważ:
* nie czuję się komfortowo z moimi kilogramami,
* nie jest zdrowo dla stawów nosić zbędne 25 kg,
* w lipcu lecę na wakacje nad Morze Śródziemne i chciałabym móc wyjść na plażę
* mi mój TŻ zaimponował jak zrzucił 20 kg więc i ja też mogę!

[vivien24]

Ja sie odchudzam, zeby mezczyzni mijajac mnie ogladali sie za mna nie dlatego, bo stanowie atrakcje miasta przez tluszcz na moich brzuchu wygladajacy jak kolko do plywania, tylko zeby ogladali sie za mna bo taka ze mnie zgrabnioszka...

Milo polechtac swoja proznosc, zwlaszcza po zimie spedzonej w plaszczach i cieplych wielgachnych swetrach

Innym powodem jest to, a zeby moj ukochany TZ widzial jakiego skarba ma. do tego stopnia, ze mezczyzni sie potykaja wlepiajac swoje oczy we mnie. Potrzebuje tej pewnosci siebie jaka daje ladna figura, bo czuje sie odwazniejsza (czego mi brakuje na co dzien)

[Ija]

Dziś po wizycie u lekarza dotarło do mnie, że coś ze mna nie tak... mierzyli mnie, ważyli (tyłem, tak, że nie widziałam ile waże) zapisali cos tam i dawaj do lekarki... a ta do mnie "urosłaś 0.5 cm... 7 kilo w pół roku?! troche dużo..." a ja na to . mam 172.5 cm ważyłam 55 kg, a teraz 62 wtedy moja mama do lekarki "czy to mogą być początki otyłości? Ona zawsze szczupła była, ma dużo ruchu" itd. (chodzilo o to, że rodzina ojca ma problemy z nadwagą... i pytała czy to mogą być "objawy" że odziedziczyłam to po nich). Ja wtedy myślalam, ze płakać zacznę, bo od razu stanęła mi przed oczami babcia (130 kg)... Dodatkowo w wakacje jadę do rodziny, ktora nie widziała mnie straasznie dawno i od razu będą pytania "a ile ty ważysz?"... wszyscy będą mnie oceniać itd... więc trzeba schudnąć żebym nie musiała się nasłuchiwać tysięcy dołujących rozmów na temat mój i mojej wagi.

Tak więc mam motywację. Mam nadzieje, że moje odchudzanie nie skończy się po tygodniu...

[Rudaczek]

Dlaczego chcę, a raczej chciałam schudnąc?
Ponieważ byłam młodą wówczas dwudziestoletnią dziewczyną, mierzącą zaledwie 150cm i ważącą około 70 - 72kg (wiadomo waga się wahała w ciągu miesiąca).
Nie lubiłam siebie, baa ja się wręcz nie cierpiałam.
Do tego dochodzi fakt, iż poruszam się na wózku, zatem moja waga miała też wpływ na moje zdrowie.
Zaczełam się inaczej odzywiać, więcej ruszać( w końcu nawet przy zwykłych czynnościach jak gotowanie, zmywanie itepe spala się kalorie).
Początkowo chudłam wolno, ale cieszyłam się każdym cm czy kg mniej.
Dzisiaj ważę 49kg. Chciałabym utrzymać tę wagę, ewentualnie zgubić jeszcze góra 4 kilo. Ale nie jest to aż takie konieczne, ponieważ uważam, iż i tak osiągnełam bardzo dużo.
Czasami jak każdy mam pokusy, odziwo ostatnio nie tak bardzo na słodycze jak na słone paluszki .
Ech.. ale się rozpisałam..

[Mekare]

Im chudsza jestem, tym: (oczywiście w granicach rozsądku!!!)
- pewniejsza siebie na W-F
- mniej boli mnie kręgosłup
- atrakcyjniejsza się czuję. Do takiego stanu niestety doprowadziły nas obecne kanony piękna i nie zaprzeczam, że ja również im uległam..

[Lexie]

Napisane przez Ija

Dziś po wizycie u lekarza dotarło do mnie, że coś ze mna nie tak... mierzyli mnie, ważyli (tyłem, tak, że nie widziałam ile waże) zapisali cos tam i dawaj do lekarki... a ta do mnie "urosłaś 0.5 cm... 7 kilo w pół roku?! troche dużo..." a ja na to . mam 172.5 cm ważyłam 55 kg, a teraz 62 wtedy moja mama do lekarki "czy to mogą być początki otyłości? Ona zawsze szczupła była, ma dużo ruchu" itd. (chodzilo o to, że rodzina ojca ma problemy z nadwagą... i pytała czy to mogą być "objawy" że odziedziczyłam to po nich). Ja wtedy myślalam, ze płakać zacznę, bo od razu stanęła mi przed oczami babcia (130 kg)... Dodatkowo w wakacje jadę do rodziny, ktora nie widziała mnie straasznie dawno i od razu będą pytania "a ile ty ważysz?"... wszyscy będą mnie oceniać itd... więc trzeba schudnąć żebym nie musiała się nasłuchiwać tysięcy dołujących rozmów na temat mój i mojej wagi.

Tak więc mam motywację. Mam nadzieje, że moje odchudzanie nie skończy się po tygodniu...

Nie przesadzasz trochę? Bo mam wrażenie, że panikujesz. Masz 14-15 lat, rośniesz, wagę masz jak najbardziej W NORMIE, musisz być szczupła. Podejrzewam, że jeśli ktoś Cię pytał o to ile ważysz, to raczej dlatego że jesteś bardzo szczupła, a nie dlatego że Cię podejrzewało otyłość
Nie do wiary, że Twoja mama o tę otyłość zapytała Przecież to niedorzeczne, kiedy mowa o nastolatce która ma 172 cm wzrostu i waży tylko ok 60 kg.

[Kissulka]

ja chcę schudnąc tylko dlatego, żeby powrócic do swojej wagi sprzed zimy (ehh.. 59 ) , ale jeśli się uda, to trochę bym jeszcze z tego zrzuciła.. mam 172 cm, wiek? młoda

[Mgiełka91]

Dla siebie, po prostu
Poczuć się lżej i dla zdrowia. Gdy skończę odchudzanie, to nie chcę wrócić do złych nawyków, by znowu przytyć
Poza tym nieraz na zakupach gdy szukam jakichś spodni, wiele z nich jest za małych. Gdy będę mieć mniej w pasie to w końcu zmieszczę się w mniejszy rozmiar

[EwelkaaS]

denerwuje mnie gadanie, że chcemy ładnie wyglądać dla kogoś. nie ma większej bzdury ;d jak kiedyś miałam za dużo tu czy tam, to chciałam schudnąć przede wszystkim dla siebie, dlatego aby dobrze się poczuć i wreszcie mieć ładne ciało

[magd00sinek]

A ja chce schudnac po to, zeby moc sie ubierac w to co mi sie podoba

Nie waze wcale jakichs 100 kg, ale staram sie strojem jak najbardziej zakrywac mankamenty swej figury, i tym sposobem nie zakladam:

-spodni/spodniczek o dlugosci przed kolano - a marza mi sie szorty, miniowki
-dopasowanych sukienek - wszystkie wady figury widac jak na dloni
-olowkowej spodnicy - bo boczki
-biodrowek - bo boczki
-spodni z wysokim stanem - bo boczki
-bardzo obcislych rurek i blyszczacych legginsow - a marza mi sie
-krotkich kamizelek - bo... boczki
-obcislych bluzek, bo otluszczone plecy i wystajacy brzuch
-paskow w talii - bo paskudnie wydobywaja boczki
-spodniczek bombek - bo wielki tylek
-na chwile obecna mam tak grube ramiona ze nie wyobrazam sobie nawet wyjscia w krotkim rekawku dopoki to sie nie zmieni, a jako ze coraz cieplej to bede sie smazyc w dlugich rekawach i to uwazam za szczyt swego zaniedbania :O

Ekhm, lista wyszla dosc pokazna Oprocz tego chce schudnac po to, zeby byc bardziej atrakcyjna dla plci przeciwnej - no coz, przyznaje sie - chcialabym byc postrzegana jako zgrabna kobieta

[aneta9a1]

Czemu chcę schudnąć? Oj, temat rzeka Żeby wyjść na plażę bez kompleksów, bez obaw czy mój mężczyzna nie spogląda na inne [czyt. chudsze], choć oczywiście nie spogląda dalej, żeby czuć się atrakcyjniejszą, pewniejszą siebie, bo lubię zmiany w wyglądzie - powodów jest mnóstwo tak więc upragnione 52kg

[lele]

a ja nie chce na tyle spac w wadze, co aby cm mi tu i tam ubylo. chociaz w ciagu pierwszych 2 miesiecy na studiach przytylam 7 kg ( w tym 5 w pierwszym miesiacu). aby nie bylo nie jem fastfoodow, gotujemy z Tz, ziemniakow prawie w ogole nie jemy, ale nie mamy piekarnika, wiec niestety wiekszosc rzeczy to smazona jest.. od 2 miesiecu chodzimy na silownie ( z tym, ze pomiedzy ejndym a drugim miesiacem byla prawie miesieczna przerwa). najbardziej przeszkadza mi to, ze zawsze mialam piersi optycznie wieksze i plaski brzuch mimo, ze nic z nim nie robilam. teraz znow chce miec ten brzuch i piersi to moj cel

[Nektaryna]

Ja chce schudnąć dla siebie
Zawsze miałam mocno zbudowane nogi i duży tyłek ale miałam płaściusieńki brzuszek. Rok temu przyjechałam na studia do Wrocławia i krótko mówiąc spasłam się(( No naprawde nie ma lepszego określenia...Jeszcze zeby rozłożyło się równomiernie na całym ciele ale poszło w brzuch... Zawsze ważyłam tak 54 kg przy wzroście 162cm. W styczniu było 61 z wachaniami na 62 teraz jest prawie 58 :P
Jak siedze czuje paskudną fałdę na brzuchu, jak ide widze w wystawach odbicie mojego brzuszyska, a jak przymierzam spodnie to sie z boków wylewa
No więc właściwie dla siebie, dla lepszego samopoczucia się odchudzam

[Ewik86]

Przede wszystkim dlatego:
* aby samej sobie się podobać, a co za tym idzie wreszcie polubić siebie i własne ciało
* aby nie wstydzić się iść na basen czy na plażę
* aby chociaż raz w życiu poczuć się atrakcyjną, zgrabną itp
* aby wreszcie kupić sobie ciuchy w mniejszym rozmiarze
* aby udowodnić TŻ, że stać mnie na to

[immortality]

.

[Ija]

Napisane przez lexie

Nie przesadzasz trochę? Bo mam wrażenie, że panikujesz. Masz 14-15 lat, rośniesz, wagę masz jak najbardziej W NORMIE, musisz być szczupła. Podejrzewam, że jeśli ktoś Cię pytał o to ile ważysz, to raczej dlatego że jesteś bardzo szczupła, a nie dlatego że Cię podejrzewało otyłość
Nie do wiary, że Twoja mama o tę otyłość zapytała Przecież to niedorzeczne, kiedy mowa o nastolatce która ma 172 cm wzrostu i waży tylko ok 60 kg.

Masz rację, ale tu nie chodzi o to, że waże AŻ 60 kg, tylko o to, że strasznie szybko przytyłam, mimo, że mam baaaaardzo dużo ruchu (baaardzo intensywnie trenuję, jestem tancerką) i że przy takim trybie życia (kiedy nie jem słodyczy, fast foodów i nie piję słodkich napoi) straszie szybko przybieram na wadze. Racja że trochę spanikowałam Swoją drogą postanowienie sprzed tych kilku miesięcy nie wypaliło, doszłam do wniosku, ze rzeczywiście moja waga jest w normie i w chwili obecnej ważę 64kg (przytyłam, jadłam normalnie), a szykują się wakacje w stanach (tam zawsze tyję). Pytanie mojej mamy również uważam za niedorzeczne (serio) tym bardziej że mama zawsze "wytyka" mi to, że nie jestem już chuda("ważysz już tyle co ja", "tylko nie kupuj słodyczy", albo "zgadnij ile waży twój starszy brat... 57 kg [śmiech]")ale po tym pytaniu lekarka bynajmniej nie zaczęła się śmiać, kazała mi się ważyć regularnie żeby kontrolować wagę, bo powiedziała, ze takie skłonności mogą się właśnie w tym wieku ukazwać ... i że jak tak dalej pójdzie to "trzeba będzie coś z tym zrobić". No i jak widać spanikowałam. Dodam jeszcze że ten lekarz to endokrynolog, miałam powiększoną tarczycę, ale już podobno jest w normie.

[CherryNoir]

Witajcie, bo jestem tu nowa. Mam kilka powodów dla których chce schudnąć.
Pierwszym i chyba najważniejszym jest to, że od kilku lat po trochu przybieram na wadze z roku na rok. Przez to, że dzieje się to powoli zwykłam się do tego przyzwyczajać, ale z 48 kg zrobiło się w końcu 56, a że mam jakieś 160 cm w kapeluszu to niestety widać zmianę, a boję się co będzie jeśli będę dalej pozwalała na taki powolny przyrost wagi. Chcę przekroczyć z powrotem tą magiczną granicę z czwórką na początku, bo boję się, że niedługo pojawi się na wadze szóstka, a ja widząc 60 kg przy moim naprawdę niskim wzroście się zastrzelę.
Drugim powodem jest to, że nie mogę ubierać się tak jak bym chciała. Mam ochotę ubierać się bardziej na luzie, ale wszystkie obcisłe spodnie, krótkie spódnice itd. odpadają.
Trzecim powodem (a może powinien być w ogóle pierwszy) jest to, że chciałabym odzyskać swobodę, poczucie pewności siebie i radość życia. Dbać o siebie ze świadomością, że jestem coś warta, bo wiem, że moje zaniedbanie wynikło w dużej mierze z nie do końca zaleczonej depresji, która popchnęła mnie do tego, że nie warto było się starać o swój własny wygląd, samopoczucie itd. bo z góry zakładałam, że nie jestem tego warta.
Także powodów mam wiele. No i niedługo jadę z moim chłopakiem na wakacje, za jakieś dwa miesiące i będzie tam jego była niestety. Nie wątpię, że mój facet mnie kocha, ale nie chcę wypaść niekorzystnie w porównaniu z nią (a dziewczyna jest podobnego wzrostu co ja tyle że sporo szczuplejsza). Powiecie, że nie warto z czyjegoś powodu i będziecie mieć rację, ale ja po prostu nie chcę mieć takiej sytuacji gdy ona będzie zasuwać w środku lata w obcisłej bluzeczce i mini przed oczami mojego chłopaka, a ja siedzieć w długiej kiecy i gotować się, żeby zakryć to co muszę.
Sorry za taki elaborat, ale mniej więcej tyle mam powodów. Pozdrawiam

[dark chocolate]

kiedy mam dużo stresu i zmartwień, próbuję zagłuszyć te emocje by czuć się lepiej. Wszyscy wiedzą że czekolada pobudza organizm do wytwarzania większej ilości hormonów szczęścia. Ja nie poprzestałam na czekoladzie, próbując nakierować myśli na inny tor zajmowałam się pieczeniem bo bardzo to lubię. Wiadomo-placki, desery i ciasteczka ślicznie pachną, apetycznie wyglądają a najlepiej smakują w taki sposób przybyło mi 10 kilogramów w ciągu pół roku. Na początku nie zmieściłam się w spodnie. Pomyślałam, że rozmiar więcej to nie taka znowu wielka różnica, gorzej było jak musiałam dokupić spodnie większe o kolejny rozmiar. Wtedy nie był to już tylko jeden rozmiar, ale dwa. Początkiem czerwca znajomy zaczynał dietę 13-dniową i namówił mnie bym sie do niego przyłączyła, bo sam nie dałby rady. Z chęcią się zgodziłam, bo sama powinnam wrócić do poprzedniej wagi . Nie był to jednak dobry pomysł. Czułam się fatalnie, mały wysiłek oznaczał zadyszkę, rowerem nie mogłam przejechać nawet 10 kilometrów choć przed rozpoczęciem diety robiłam ok. 40. Przerwałam ją. Aby zminimalizować straty w organizmie jakie mi wyrządziła postanowiłam uzupełnić cały niedobór witamin. Ale zaczęły się wakacje, grile, wypady na lody, na pizzę ze znajomymi, zakrapiane imprezki . starałam się raz w tygodniu biegać, z pływaniem nie było problemu bo prawie co dzień byliśmy nad wodą. zaczęła się szkoła, deszcze i trzeba było porzucić spódnice i ubrać dłuższe spodnie i w tym miejscu nastąpił szok!! Nie mieściłam się w żadne z nich!! Stanęłam na wadze którą starałam się omijać szerokim łukiem od sierpnia. Wskazywała 85 kg. To nie jest normalne przy wzroście 170cm. A więc trzeba się wziąć za siebie. No i wzięłam się wczoraj a spodnie musiałam kupić o kolejny rozmiar większe ;/ mam nadzieję że nie będę zmuszona długo w nich chodzić, trzymajcie za mnie kciuki odchudzam się po to, by zmieścić się w moje dawne ciuchy, mieć odwagę przejrzeć się w lustrze, stanąć na wagę z czystym sumieniem i móc się uśmiechnąć kiedy znów pokaże 70 i być dumną z tego wyniku , a także by kupić spodnie dlatego że mi się podobają a nie dlatego że tylko takie są w moim rozmiarze

[Ishikawa]

Ja sie zaczelam odchudzac przez kompleksy
Zawsze mialam (i niestety mam) duzy biust, i wydawalo mi sie ze jak schudne z 10 kg. to biust zniknie.
W ciagu roku schudlam 15 kg, przy 160 cm wazylam 40 kg, biust nie zmalal a sflaczal, wcale lepiej nie wygladalam (wtedy mi sie wydadalo ze tak jest) . W ciagu 2 lat przybralam 15 kg i narazie stoje w miejscu, ale mam ostatnio jakeis zrywy zeby z 5 kg schudnąć...ale narazie sie konczy na probach zdrowego odzywiania i sporcie.
Z jednej strony bym chciala spasc z wagi, a z 2 to ja sie wlasnie dobrze czuje (no ok - dalej mi biust przeszkadza, ale jakos sie z tym godze)...no i niewiem co dalej

[karolka2293]

ja się odchudzam,ponieważ chcę poczuć sie pewniejszą siebie,atrakcyjnieszą a przede wszystkim lżejszą hehe chcę chociaz raz ubrać się w mniejszym rozmiarze i poczuć się seksi,i wreszcie porzucić te workowate ubrania.

[iza251]

żeby wreszcie włozyć rurki

[gaspared]

bo nigdy nie miałam rewelacyjnej figury a zawsze o niej marzę,
bo nie chce już obsesyjnie myśleć, ze każdy kto mija mnie na ulicy patrzy na mnie z pogardą,
bo w ciągu 4miesiecy przytyłam 6kg
bo chce się dobrze ze sobą czuć,
bo chcę się akceptować w pełni,

[NiepozornaWampirka]

Żeby się pozbyć brzucha i dzięki ćwiczeniom w wakacje 2010 bić po oczach ładnym umięśnionym brzuszkiem.
A w sylwestra 2009 zniewalać w superobcisłej kiecce;D miauuu!

[Marvola88]

Odchudzam się od dziś, bo:

1. I tak mam wyrzuty sumienia za każdy wepchnięty w siebie słodycz, a nie jest to wcale przyjemne.
2. Nie czuje się atrakcyjna i często zwykły, miły uśmiech na przystanku interpretuję jako drwinę.
3. Moja przyjaciółka jest bardzo zgrabna, a dwie bardzo dobre koleżanki właśnie schudły i wyglądają świetnie. Trzecia właśnie się odchudza i świetnie jej idzie. Taka mała, pozytywna presja otoczenia XD
4. Kupiłam taaaakie fajne spodnie na ciuchach i ni jak zapiąc ich na zadzie nie mogę.
5. No bo jest ktoś fajny. A jak mam mu pokazać, że jestem fajna, skoro sama się tak nie czuję?

[Larissis]

Chcę schudnąć, aby:
- być pewniejsza siebie,
- lepiej się czuć w swoim ciele,
- nosić wymarzony rozmiar,
- nie wstydzić się wyjścia w kostiumie,
- popracować nad silną wolą,
- założyć spodnie, które leżą głęboko w szafie.

[Igra]

ja się odchudzam.. właściwie zmieniam tryb swojego życia. Dla siebie. Nigdy nie jadłam nie wiadomo dużo, mój wskaźnik BMI jest dobry, jednakże chcę zrzucić 5-6 kg. Przede wszystkim chcę zniszczyć moje boczki.

[anniaa]

Chcę schudnąć aby lepiej się czuć w swoim ciele

[iza_wiosenna]

Napisane przez Marvola88

Odchudzam się od dziś, bo:

1. I tak mam wyrzuty sumienia za każdy wepchnięty w siebie słodycz, a nie jest to wcale przyjemne.
2. Nie czuje się atrakcyjna i często zwykły, miły uśmiech na przystanku interpretuję jako drwinę.
3. Moja przyjaciółka jest bardzo zgrabna, a dwie bardzo dobre koleżanki właśnie schudły i wyglądają świetnie. Trzecia właśnie się odchudza i świetnie jej idzie. Taka mała, pozytywna presja otoczenia XD
4. Kupiłam taaaakie fajne spodnie na ciuchach i ni jak zapiąc ich na zadzie nie mogę.
5. No bo jest ktoś fajny. A jak mam mu pokazać, że jestem fajna, skoro sama się tak nie czuję?

zobaczymy czy bedziesz sie czuć FAJNA, kiedy schudniesz.
słuchaj.
Otóż przypomniało mi sie coś z okresu, kiedy nienawidziłam siebie w szerokim tego słowa znaczeniu: nie tylko, charakterystycznie dla osob z ed, jako Ciała, ale jako całości. Jako osoby. Zero pozytywow, zalet, perspektyw, wartości. To poczucie beznadziei zaawocowalo silniejszą niż zazwyczaj chęcią osiągnięcia nienaturalnie niskiej wagi. Typowo dla małego wariata, wyobrazalam sobie, że idę ulicą szczupla i za***ista, a ludzie mnie podziwiaja itd. I pomyślałam, że skoro generalnie jestem, łagodnie rzecz ujmując beznadziejna, to przynajmniej będę się sobie podobać, bo będę śliczna i szczupla, a przede wszystkim - wyjątkowa.
Teraz uwaga, gdyż zbliżam się do punktu kulminacyjnego tej fascynującej opowieści. Nagle dotarlo do mnie, że dziewczyna z mojej głowy, ta która idzie ulica, to wcale nie jestem ja: ona nie ma mojej twarzy. Że to jakaś ładna chuda laska, miła, lubiana, przyciągająca do siebie ludzi, budząca w nich instynkt opiekuńczy i wrażliwość społeczną. Ale to nie bylam ja! Uświadomilam sobie, że nawet jeżeli schudne do wymarzonej wagi, to wciąż bede tylko małą, głupią, beznadziejną sobą. To JA, nie fajna laska, będę szła ulicą, wciąż tak samo bezwartościowa, odczuwająca swoją niemoc i żałosność.

kolejnosc jest taka: najpierw trzeba siebie polubic niezaleznie od wagi*, a potem dopiero ewentualnie brac sie za odchudzanie. inaczej cholernie łatwo o ed.

* chcesz tak całe życie? jestem fajna kiedy jestem chuda, jestem kretynka gdy waze kilka kg wiecej? ja bym nie chciala.