Wyprowadzka z domu

Oliwia2900 · 2021-02-28, 23:48

Hejka

Nie wiedziałam jaką dać kategorię, więc dałam tę. Chciałam was spytac, w jakim wieku wyprowadziłyście się z domu i czy mocno to przeżywałyście?

Mam 20 lat. Studia zaczelam w pazdzierniku, oczywiscie online, jednak rzuciłam je po 3 miesiącach. Cały czas mieszkałam z rodzicami. Jakiś czas temu stwierdziłam, że czas na zmiany i postanowiłam sie wyprowadzić, znaleźć prace, a nastepnie zacząć inny kierunek studiów od października. Oczywiście jak zwykle najpierw zrobilam, potem pomyślałam.

Rodzice mieli pomoc mi 1-2 miesiące, dopóki nie znajdę pracy w nowym mieście. Dodam tylko, że dom rodzinny aktualnie znajduje sie teraz ok. 90 km od miejsca mojego aktualnego pobytu.

Przeprowadziłam się dziś i żałuje tego najbardziej na swiecie. Mam tu koleżanki, 3 min drogi ode mnie, ale najzwyczajnirj w świecie tesknie za domem, za rodzicami, za swoim pokojem. Chciałam dzięki temu sie usamodzielnic a wyszło na to, że przez cały dzień siedzialam w pokoju (wynajmuje pokój w 6 osobowym mieszkaniu) i płacze jak bóbr. Dzisiaj nawet nie wyszlam, aby poznac jakichs wspollokatorow, bo cały czas płakałam. Poszłam odwiedzić koleżanki, jednak gdy wrocilam znów było to samo. Umowę mam do września, ewentualne wczesniejsze zerwanie jeśli znajdzie się inny najemca, a o takiego bardzo trudno w tych czasach, ewentualnie powrot do domu i praca aby opłacić czynsz.

Czy myslicie, że ta ogromna tęsknota przejdzie? Może jednak powinnam spuścić glowe i wrocic. Wiem, jestem jeszcze straszynym bachorem, który dal się ponieść emocjom. Rodzice oczywiscie mnie wspierali, mimo że mówili mi, abym to przemyślała. Jak zwykle wiedzialam lepiej i teraz płacze nocą do poduszki.

Czy wy macie podobne doświadczenia? W jakim wieku opusciliscie dom rodzinny?

nie_powiem · 2021-03-05, 14:23

Jak napisałaś - przeprowadziłaś się dziś, więc po prostu jesteś pod wpływem ogromnych emocji i zapewne stresu, bo znalazłaś się w zupełnie nowej sytuacji. Oczywiście, że jeśli jest się osobą rodzinną czy zżytą z najbliższymi, to taka diametralna zmiana początkowo jest trudna. Tęsknota ta jednak mija, gdy zaczynasz przyzwyczajać się do nowej rzeczywistości i żyć "swoim życiem". Zresztą, pamiętaj, że im dalej w las, tym więcej drzew, z każdym rokiem mogłoby być to jeszcze bardziej stresujące i ciężkie do ogarnięcia.

20 lat to też w moim odczuciu idealny moment na wyprowadzkę - uważam, że nie ma lepszego czasu na czerpanie z życia, uczenia się samodzielności, bycia dorosłym i odpowiedzialnym, niż właśnie opuszczenie "gniazda". Sama też przecież czułaś się na to gotowa, tylko w tym momencie wszystko wyolbrzymiasz. Twoje uczucia są jednak całkowicie normalne i zapewne przejdą. Też tak się czułam a teraz nie wyobrażam sobie wrócić do domu i mieszkać z rodzicami

Ba, nawet moi rodzice nie wyobrażają sobie, że miałabym wrócić.

Głowa do góry!

Michiru · 2021-03-15, 16:34

Cytat:

Napisane przez Oliwia2900

Hejka

Nie wiedziałam jaką dać kategorię, więc dałam tę. Chciałam was spytac, w jakim wieku wyprowadziłyście się z domu i czy mocno to przeżywałyście?

Mam 20 lat. Studia zaczelam w pazdzierniku, oczywiscie online, jednak rzuciłam je po 3 miesiącach. Cały czas mieszkałam z rodzicami. Jakiś czas temu stwierdziłam, że czas na zmiany i postanowiłam sie wyprowadzić, znaleźć prace, a nastepnie zacząć inny kierunek studiów od października. Oczywiście jak zwykle najpierw zrobilam, potem pomyślałam.

Rodzice mieli pomoc mi 1-2 miesiące, dopóki nie znajdę pracy w nowym mieście. Dodam tylko, że dom rodzinny aktualnie znajduje sie teraz ok. 90 km od miejsca mojego aktualnego pobytu.

Przeprowadziłam się dziś i żałuje tego najbardziej na swiecie. Mam tu koleżanki, 3 min drogi ode mnie, ale najzwyczajnirj w świecie tesknie za domem, za rodzicami, za swoim pokojem. Chciałam dzięki temu sie usamodzielnic a wyszło na to, że przez cały dzień siedzialam w pokoju (wynajmuje pokój w 6 osobowym mieszkaniu) i płacze jak bóbr. Dzisiaj nawet nie wyszlam, aby poznac jakichs wspollokatorow, bo cały czas płakałam. Poszłam odwiedzić koleżanki, jednak gdy wrocilam znów było to samo. Umowę mam do września, ewentualne wczesniejsze zerwanie jeśli znajdzie się inny najemca, a o takiego bardzo trudno w tych czasach, ewentualnie powrot do domu i praca aby opłacić czynsz.

Czy myslicie, że ta ogromna tęsknota przejdzie? Może jednak powinnam spuścić glowe i wrocic. Wiem, jestem jeszcze straszynym bachorem, który dal się ponieść emocjom. Rodzice oczywiscie mnie wspierali, mimo że mówili mi, abym to przemyślała. Jak zwykle wiedzialam lepiej i teraz płacze nocą do poduszki.

Czy wy macie podobne doświadczenia? W jakim wieku opusciliscie dom rodzinny?

Jestem pewna że to przejdzie. Jeśli jesteś związana z rodziną to początki mogą być trudne. Postaraj się wyjść z pokoju, z domu, do koleżanek, do kawiarni (jeśli macie coś otwartego z wynajmowaniem stolików), na spacer. Pogadaj z ludźmi z którymi mieszkasz. Wyjdź z tej skorupy, zamykanie się sprawi że będzie gorzej. Masz 20lat i życie przed sobą, a mieszkanie poza domem rodzinnym jest naprawdę fajne, jeśli masz do tego odpowiednie podejście. Rodzinę możesz odwiedziać.

Ja wyprowadziłam się z domu jak miałam jakieś 21lat i mimo wszystko to była dobra decyzja. Pomyśleć, że już 12lat minęło

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

2021-02-28, 23:48	#1
Oliwia2900 Przyczajenie Zarejestrowany: 2021-02 Wiadomości: 1	Wyprowadzka z domu Hejka Nie wiedziałam jaką dać kategorię, więc dałam tę. Chciałam was spytac, w jakim wieku wyprowadziłyście się z domu i czy mocno to przeżywałyście? Mam 20 lat. Studia zaczelam w pazdzierniku, oczywiscie online, jednak rzuciłam je po 3 miesiącach. Cały czas mieszkałam z rodzicami. Jakiś czas temu stwierdziłam, że czas na zmiany i postanowiłam sie wyprowadzić, znaleźć prace, a nastepnie zacząć inny kierunek studiów od października. Oczywiście jak zwykle najpierw zrobilam, potem pomyślałam. Rodzice mieli pomoc mi 1-2 miesiące, dopóki nie znajdę pracy w nowym mieście. Dodam tylko, że dom rodzinny aktualnie znajduje sie teraz ok. 90 km od miejsca mojego aktualnego pobytu. Przeprowadziłam się dziś i żałuje tego najbardziej na swiecie. Mam tu koleżanki, 3 min drogi ode mnie, ale najzwyczajnirj w świecie tesknie za domem, za rodzicami, za swoim pokojem. Chciałam dzięki temu sie usamodzielnic a wyszło na to, że przez cały dzień siedzialam w pokoju (wynajmuje pokój w 6 osobowym mieszkaniu) i płacze jak bóbr. Dzisiaj nawet nie wyszlam, aby poznac jakichs wspollokatorow, bo cały czas płakałam. Poszłam odwiedzić koleżanki, jednak gdy wrocilam znów było to samo. Umowę mam do września, ewentualne wczesniejsze zerwanie jeśli znajdzie się inny najemca, a o takiego bardzo trudno w tych czasach, ewentualnie powrot do domu i praca aby opłacić czynsz. Czy myslicie, że ta ogromna tęsknota przejdzie? Może jednak powinnam spuścić glowe i wrocic. Wiem, jestem jeszcze straszynym bachorem, który dal się ponieść emocjom. Rodzice oczywiscie mnie wspierali, mimo że mówili mi, abym to przemyślała. Jak zwykle wiedzialam lepiej i teraz płacze nocą do poduszki. Czy wy macie podobne doświadczenia? W jakim wieku opusciliscie dom rodzinny?

2021-03-05, 14:23	#2
nie_powiem Wtajemniczenie Zarejestrowany: 2011-02 Wiadomości: 2 893	Dot.: Wyprowadzka z domu Jak napisałaś - przeprowadziłaś się dziś, więc po prostu jesteś pod wpływem ogromnych emocji i zapewne stresu, bo znalazłaś się w zupełnie nowej sytuacji. Oczywiście, że jeśli jest się osobą rodzinną czy zżytą z najbliższymi, to taka diametralna zmiana początkowo jest trudna. Tęsknota ta jednak mija, gdy zaczynasz przyzwyczajać się do nowej rzeczywistości i żyć "swoim życiem". Zresztą, pamiętaj, że im dalej w las, tym więcej drzew, z każdym rokiem mogłoby być to jeszcze bardziej stresujące i ciężkie do ogarnięcia. 20 lat to też w moim odczuciu idealny moment na wyprowadzkę - uważam, że nie ma lepszego czasu na czerpanie z życia, uczenia się samodzielności, bycia dorosłym i odpowiedzialnym, niż właśnie opuszczenie "gniazda". Sama też przecież czułaś się na to gotowa, tylko w tym momencie wszystko wyolbrzymiasz. Twoje uczucia są jednak całkowicie normalne i zapewne przejdą. Też tak się czułam a teraz nie wyobrażam sobie wrócić do domu i mieszkać z rodzicami Ba, nawet moi rodzice nie wyobrażają sobie, że miałabym wrócić. Głowa do góry! __________________ A tam, od jutra.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)