Błagam, powiedzcie co mam zrobić;-(((

[Ice Queen]

Bardzo proszę was o jakąś podpowiedź, radę, wsparcie duchowe, cokolwiek...
Jestem w 7 miesiącu ciąży. Z ojcem dziecka jestem od roku. Przez pierwsze miesiące było jak w bajce. Zamieszkaliśmy razem, ja kochałam jego, on mnie. Zaszłam w ciążę (nie planowaliśmy tego) i chociaż byliśmy trochę przerażeni nową sytuacją, planowaliśmy wspólne gniazdko, wspólną przyszłość, ślub. Przeprowadziliśmy się do jego rodziców bo od jakiegoś czasu nie miałam pracy, wiedzieliśmy że przez jakiś czas będzie ciężko ale przecież miłość daje tyle siły...
Moi rodzice powiedzieli żebym wybierała- albo oni i przeprowadzka na wieś do rodzinnego domu, życie z zasiłku 200 zł/mies który mi zaproponowali, albo życie z moim mężczyzną i pożegnanie się z nimi raz na zawsze. Byłam w totalnym dołku, nie wiedziałam co robić, ale wybrałam moją miłość, ślub odwołaliśmy. Wiedziałam że na rodziców już nie mogę liczyć ale miałam mojego TZ, jedyne wsparcie.
Ale niestety gdy byłam w 4 mies, zaczęło się źle dziać w naszym związku. TZ wychodził sobie na miasto, do kumpli, bez uprzedzenia że wróci później, bez słowa gdzie był i co robił. A ja siedziałam w domu z coraz większym brzuchem i płakałam w poduszkę. Za każdym razem było puste, wymuszone "przepraszam&quot ;, ale nic się nie zmieniało. Kłóciliśmy się codziennie, z wyjątkiem "cichych dni" kiedy nie odzywaliśmy się do siebie w ogóle. Przeszkadzało mu to że patrzę w okno, że jestem zamyślona, że mam zły humor, że nie lubię mięsa mielonego, że nie śpię w nocy. Próbowałam rozmawiać na spokojnie ale niewiele to pomagało, odpowiedzią na moje pytanie co jest nie tak było rzucanie różnymi przedmiotami po pokoju, trzaskanie drzwiami. Twierdził że to ja jestem nie do wytrzymania, że mam humory, a ja nawet nie wiedziałam co mogę przy nim powiedzieć żeby znów nie doszło do kłotni. Nawet skierowanie do szpitala z powodu zagrożenia ciąży nic nie zmieniło. Średnio co 2 tygodnie pakowałam swoje rzeczy z zamiarem powrotu z podkulonym ogonem do rodziców i prośby o dach nad głową bo już nie mogłam znieść tekstów typu "wypier.... tam gdzie twoje miejsce", "kiedy sie wyprowadzasz". Ale za każdym razem wierzyłam że się jakoś ułoży, że to przejściowe, że skoro obiecał że to ostatni raz to rzeczywiście tak będzie, że jak urodzi sie dziecko to na pewno wszystko będzie inaczej. No i jakoś to było, raz gorzej, raz lepiej, stwierdziłam że w każdym związku są jakieś kłótnie i nieporozumienia, że "dotrzemy się".
Prawdziwe załamanie przeżyłam na początku 6 miesiąca kiedy przeczytałam archiwum gg mojego TZ. Ze swoją byłą umawiał się na spotkanie w pokoju hotelowym "jak tylko będzie mógł się wyrwać", o mnie wyrażał się "wiedźma". Chciałam umrzeć. Serce mi pękało. Pisząc to teraz łzy same mi płyną. Nie mogłam się wyprowadzić bo nie miałam dokąd, nie miałam pieniędzy. Reakcja TZ: śmiech, bezczelny śmiech prosto w twarz. I zapewnienie że nigdy mnie nie zdradził. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść. Anemia. Wiedziałam że muszę się jakoś trzymać dla dziecka ale nie miałam siły. 2 tygodnie przepłakałam. Ze złości, bezsilności, bólu. Przez ten czas TZ mnie przepraszał i prosił o wybaczenie. Gdy emocje już trochę opadły, obiecałam sobie że się zemszczę. Ze muszę być silna, że muszę to przeczekać, że jeszcze wyjdę na swoje. Zaczęłam olewać to co robi TZ, nie zatruwać sobie głowy tym co powiedzieć a czego nie. Udawałam że wszystko jest OK ale codziennie planowałam rewanż.
O dziwo, zaczęło się między nami układać. Zrobił się miły, troskliwy, taki jak na początku. Początkowo myślałam że to jakiś podstęp, jakaś zagrywka. Do byłej się nie odzywał od tamtego czasu, ona do niego też. "Kocham cię" słyszałam 20 razy dziennie, do tego wyznania (wyglądające mie na szczere) że nie wyobraża sobie życia beze mnie, przebąkiwania o ślubie. Cieszyłam się że być może kryzys minął.
Moja radość nie trwała długo. Powiedziałam tylko że nie chcę żeby jego matka opowiadała obcym ludziom co się dzieje w naszym związku, a jemu znów odbiło, zaczął krzyczeć że wiecznie mam jakiś problem. Wypił po pracy 2 piwa i zaczęło się. O 23 włączył sobie muzykę, prosiłam kilka razy żeby ściszył bo nie mogę spać, on nic. Nie chciałam się kłócić. Ale o 1 nie wytrzymałam, podeszłam i wyłączyłam mu komputer. Zwyzywał mnie od suk itp, powiedział że woli płacić alimenty niż być ze mną, że mam się wyprowadzić.
Mam już tego naprawdę dosyć, wiem że to toksyczny związek, że on nie nadaje się ani na ojca, ani partnera, nawet kolegów nie ma. Kończy się już moja cierpliwość i siła. Jakiekolwiek pieniądze będę mieć dopiero we wrześniu, w październiku urodzi się mój Skarb. Nie wiem co mam robić dalej, nie chcę prosić rodziców o litość, chciałabym się wyprowadzić i mieszkać sama ale boję się że nie dam sobie rady jako naprawdę samotna matka. Poza tym teraz nie mam na to szans ze względów finansowych. A może dalej zaciskać zęby i zostawić TZa jak już stanę na nogach, w najmniej spodziewanym dla niego momencie i zaśmiać mu się prosto w twarz?
Proszę, doradźcie mi co mam teraz robić. Dla dziecka dużo zniosę ale boję się że nie dam sobie rady całkiem sama. Może któraś z Was była w podobnej sytuacji i jakoś wybrnęła?

[Mustique]

przykro mi że masz tak nieodpowiedzialnego faceta!

Niestety nie mogę ci powiedzieć co zrobić- bo to tylko ty musisz podjąć tę jak najważniejszą decyzję w swoim życiu. Czy zostać "samotną" matką, cZy też męczyć sie dalej w takim- toksycznym- związku!

Jednak trzymam za ciebie kciuki, i za twoją decyzję- która miejmy nadzieję że będzie dla waszej "trójki" najlepsza. Piszę "trójki"- bo jednak w swoim zamyslę musisz także uwzględnić swojego faceta- jaką on nie jest osobą.

Nasuwa mi się tylko jedno pytanie- dlaczego twoi rodzice tak zareagowali na zamieszkanie i spotykanie z ojcem twojego dziecka?

[oliwia300]

Wyprowadz sie i to jak najszybciej!!!!!!!!!!Rodz ice przyjmaCie z otwartymi ramionami!! Po to ich mamy! Wiadomo na poczatku beda teksty typu ,,od poczatku wiedzielismy,ze tak sie skonczy ,, itp. Koncowka ciazy jest najwazniejsza! Potrzebujesz spokoju i wyciszenia, a wies.............wymarzon e miejsce!!! Ptaszki,krowki,pszczolki! ! SUPER!!! Rodzice Cie kochaja sami zaproponowali przeprowadzke,wiec pojedz do nich i powiedz,ze ich teraz potrzebujesz, ze zmadrzalas i chcesz w spokoju i szczesciu urodzic!! Powiedz sobie, ze to przejsciowe, tylko na poczatek!! Po porodzie bedziesz bardzo potrzebowac pomocy,a widze ze na swojego partnera nie mozesz liczyc! Nocne karmienia,przewijania,kap iele i Ty po porodzie obolala,nie umiejaca sie odnalesc w nowej roli! Uwiez mi wiem cos o tym! Jak sie Toska urodzila najpierw byla moja mama 2 tygodnie a potem tescie 2 tygodnie mimo,ze Toska budzila sie tylko 2 razy w nocy! Tego trzeba sie nauczyc! A Ty co chcesz usypiac dziecko o 1w nocy przy glosnej muzyce, przy klotniach i wyzwiskach??? Dziecko jest jak gabka chłonie nasze emocje!! Odrozni krzyk, wyzwiska i bedzie plakac, a to sie odbije na jego przyszlosci emocjonalnie!! Zrob to dla dziecka WYPROWADZ sie!! A jego podaj o alimenty i z glowy!! On sie nie zmieni!!!!!!!!!!!!

[Asienka187]

Napisane przez Ice Queen

Bardzo proszę was o jakąś podpowiedź, radę, wsparcie duchowe, cokolwiek...
Jestem w 7 miesiącu ciąży. Z ojcem dziecka jestem od roku. Przez pierwsze miesiące było jak w bajce. Zamieszkaliśmy razem, ja kochałam jego, on mnie. Zaszłam w ciążę (nie planowaliśmy tego) i chociaż byliśmy trochę przerażeni nową sytuacją, planowaliśmy wspólne gniazdko, wspólną przyszłość, ślub. Przeprowadziliśmy się do jego rodziców bo od jakiegoś czasu nie miałam pracy, wiedzieliśmy że przez jakiś czas będzie ciężko ale przecież miłość daje tyle siły...
Moi rodzice powiedzieli żebym wybierała- albo oni i przeprowadzka na wieś do rodzinnego domu, życie z zasiłku 200 zł/mies który mi zaproponowali, albo życie z moim mężczyzną i pożegnanie się z nimi raz na zawsze. Byłam w totalnym dołku, nie wiedziałam co robić, ale wybrałam moją miłość, ślub odwołaliśmy. Wiedziałam że na rodziców już nie mogę liczyć ale miałam mojego TZ, jedyne wsparcie.
Ale niestety gdy byłam w 4 mies, zaczęło się źle dziać w naszym związku. TZ wychodził sobie na miasto, do kumpli, bez uprzedzenia że wróci później, bez słowa gdzie był i co robił. A ja siedziałam w domu z coraz większym brzuchem i płakałam w poduszkę. Za każdym razem było puste, wymuszone "przepraszam", ale nic się nie zmieniało. Kłóciliśmy się codziennie, z wyjątkiem "cichych dni" kiedy nie odzywaliśmy się do siebie w ogóle. Przeszkadzało mu to że patrzę w okno, że jestem zamyślona, że mam zły humor, że nie lubię mięsa mielonego, że nie śpię w nocy. Próbowałam rozmawiać na spokojnie ale niewiele to pomagało, odpowiedzią na moje pytanie co jest nie tak było rzucanie różnymi przedmiotami po pokoju, trzaskanie drzwiami. Twierdził że to ja jestem nie do wytrzymania, że mam humory, a ja nawet nie wiedziałam co mogę przy nim powiedzieć żeby znów nie doszło do kłotni. Nawet skierowanie do szpitala z powodu zagrożenia ciąży nic nie zmieniło. Średnio co 2 tygodnie pakowałam swoje rzeczy z zamiarem powrotu z podkulonym ogonem do rodziców i prośby o dach nad głową bo już nie mogłam znieść tekstów typu "wypier.... tam gdzie twoje miejsce", "kiedy sie wyprowadzasz". Ale za każdym razem wierzyłam że się jakoś ułoży, że to przejściowe, że skoro obiecał że to ostatni raz to rzeczywiście tak będzie, że jak urodzi sie dziecko to na pewno wszystko będzie inaczej. No i jakoś to było, raz gorzej, raz lepiej, stwierdziłam że w każdym związku są jakieś kłótnie i nieporozumienia, że "dotrzemy się".
Prawdziwe załamanie przeżyłam na początku 6 miesiąca kiedy przeczytałam archiwum gg mojego TZ. Ze swoją byłą umawiał się na spotkanie w pokoju hotelowym "jak tylko będzie mógł się wyrwać", o mnie wyrażał się "wiedźma". Chciałam umrzeć. Serce mi pękało. Pisząc to teraz łzy same mi płyną. Nie mogłam się wyprowadzić bo nie miałam dokąd, nie miałam pieniędzy. Reakcja TZ: śmiech, bezczelny śmiech prosto w twarz. I zapewnienie że nigdy mnie nie zdradził. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść. Anemia. Wiedziałam że muszę się jakoś trzymać dla dziecka ale nie miałam siły. 2 tygodnie przepłakałam. Ze złości, bezsilności, bólu. Przez ten czas TZ mnie przepraszał i prosił o wybaczenie. Gdy emocje już trochę opadły, obiecałam sobie że się zemszczę. Ze muszę być silna, że muszę to przeczekać, że jeszcze wyjdę na swoje. Zaczęłam olewać to co robi TZ, nie zatruwać sobie głowy tym co powiedzieć a czego nie. Udawałam że wszystko jest OK ale codziennie planowałam rewanż.
O dziwo, zaczęło się między nami układać. Zrobił się miły, troskliwy, taki jak na początku. Początkowo myślałam że to jakiś podstęp, jakaś zagrywka. Do byłej się nie odzywał od tamtego czasu, ona do niego też. "Kocham cię" słyszałam 20 razy dziennie, do tego wyznania (wyglądające mie na szczere) że nie wyobraża sobie życia beze mnie, przebąkiwania o ślubie. Cieszyłam się że być może kryzys minął.
Moja radość nie trwała długo. Powiedziałam tylko że nie chcę żeby jego matka opowiadała obcym ludziom co się dzieje w naszym związku, a jemu znów odbiło, zaczął krzyczeć że wiecznie mam jakiś problem. Wypił po pracy 2 piwa i zaczęło się. O 23 włączył sobie muzykę, prosiłam kilka razy żeby ściszył bo nie mogę spać, on nic. Nie chciałam się kłócić. Ale o 1 nie wytrzymałam, podeszłam i wyłączyłam mu komputer. Zwyzywał mnie od suk itp, powiedział że woli płacić alimenty niż być ze mną, że mam się wyprowadzić.
Mam już tego naprawdę dosyć, wiem że to toksyczny związek, że on nie nadaje się ani na ojca, ani partnera, nawet kolegów nie ma. Kończy się już moja cierpliwość i siła. Jakiekolwiek pieniądze będę mieć dopiero we wrześniu, w październiku urodzi się mój Skarb. Nie wiem co mam robić dalej, nie chcę prosić rodziców o litość, chciałabym się wyprowadzić i mieszkać sama ale boję się że nie dam sobie rady jako naprawdę samotna matka. Poza tym teraz nie mam na to szans ze względów finansowych. A może dalej zaciskać zęby i zostawić TZa jak już stanę na nogach, w najmniej spodziewanym dla niego momencie i zaśmiać mu się prosto w twarz?
Proszę, doradźcie mi co mam teraz robić. Dla dziecka dużo zniosę ale boję się że nie dam sobie rady całkiem sama. Może któraś z Was była w podobnej sytuacji i jakoś wybrnęła?

Uciekaj od niego. Wróć do rodziców. Porozmawiajcie na spokojnie, wierze, że przyjmą Cie z powrtotem.
Odseparuj sie od niego i jak dziecko sie urodzi wnies wniosek o alimenty.


P.S. jesteś w 7 miesiącu ciąży a napisałas, że dziecko urodzi się w pażdzierniku. Mała niejasnośc.

[Albe]

toksyczyn zwiazek do konca zycia, co zrobisz jak twoje dziecko bedzie slyszalo codzinnie ze jego ojciez wyzywa jego matke od suk????
Wyjscie jest jedno. Idz na spacer i zobacz szczesliwych rodzicow w parku...sama taka mozesz byc. i tak spotkasz swoja wielka , inna i oby lepsza milosc.
my ci nie pomozemy- to twoj i tylko twoj wybor

[Jota]

O Boże jaka chora sytuacja. Jak najszybciej odejdź od niego, dziecko nie zmarnuje Ci życia a ten idiota tak. Rodzice pewnie widzieli jaki to gagatek i wybrali taką metodę, byś sama to zauważyła. Metoda zła ale wierzę, że Ci pomogą w trudnych chwilach. Nie niszcz sobie życia, nie wierz, że facet się zmieni, jak już jest tak podły to będzie tylko gorzej. Nie popełniaj błędu wielu kobiet, które ze strachu przed samotnością decydują się na życie z kimś, kto je niszczy psychicznie, zdradza, upokarza a nawet bije.

[Dotka90]

Niestety, ale powinnaś działać już dawno. Jak można być z kimś, kto Ci mówi: wypierd. tam, gdzie Twoje miejsce, kiedy się wyprowadzasz? Daj spokój, dawno bym spakowała manatki, wróciła do rodziców, przeprosiła i powiedziała, że się pomyliłam i żeby mi pomogli. Rodzice nie są bezduszni, jesteś ich córką, nosisz ich wnuka pod sercem, na pewno by Ci pomogli.
Jedyne wyjście, jakie teraz widzę w tej sytuacji, to wrócić do rodziców.
Na pewno nie być z tym facetem. Złóż pozew o alimenty.

[Lady in Blue]

Dla dobra swojego i przede wszystkim dla dobra DZIECKA powinnaś się wyprowadzić od tego czlowieka do rodziców, którzy na pewno pomogą Tobie i wnukowi/wnuczce.

[oliwia300]

Nie powiedziala,ze dziecko urodzi sie w pazdzierniku, tylko pierwsze pieniazki moze dostac w tym czasie dopiero!

[Dotka90]

Oliwia, czytaj dokładnie:

Napisane przez Ice Queen

Jakiekolwiek pieniądze będę mieć dopiero we wrześniu, w październiku urodzi się mój Skarb.

[Ice Queen]

Asienka187, jestem w 28 tygodniu, to chyba już 7 miesiąc z moich obliczeń, termin mam na 12 października

[Lady in Blue]

Napisane przez Ice Queen

Asienka187, jestem w 28 tygodniu, to chyba już 7 miesiąc z moich obliczeń, termin mam na 12 października

Tak to siódmy miesiąc.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez oliwia300

Wyprowadz sie i to jak najszybciej!!!!!!!!!!Rodz ice przyjmaCie z otwartymi ramionami!! Po to ich mamy! Wiadomo na poczatku beda teksty typu ,,od poczatku wiedzielismy,ze tak sie skonczy ,, itp. Koncowka ciazy jest najwazniejsza! Potrzebujesz spokoju i wyciszenia, a wies.............wymarzon e miejsce!!! Ptaszki,krowki,pszczolki! ! SUPER!!! Rodzice Cie kochaja sami zaproponowali przeprowadzke,wiec pojedz do nich i powiedz,ze ich teraz potrzebujesz, ze zmadrzalas i chcesz w spokoju i szczesciu urodzic!! Powiedz sobie, ze to przejsciowe, tylko na poczatek!! Po porodzie bedziesz bardzo potrzebowac pomocy,a widze ze na swojego partnera nie mozesz liczyc! Nocne karmienia,przewijania,kap iele i Ty po porodzie obolala,nie umiejaca sie odnalesc w nowej roli! Uwiez mi wiem cos o tym! Jak sie Toska urodzila najpierw byla moja mama 2 tygodnie a potem tescie 2 tygodnie mimo,ze Toska budzila sie tylko 2 razy w nocy! Tego trzeba sie nauczyc! A Ty co chcesz usypiac dziecko o 1w nocy przy glosnej muzyce, przy klotniach i wyzwiskach??? Dziecko jest jak gabka chłonie nasze emocje!! Odrozni krzyk, wyzwiska i bedzie plakac, a to sie odbije na jego przyszlosci emocjonalnie!! Zrob to dla dziecka WYPROWADZ sie!! A jego podaj o alimenty i z glowy!! On sie nie zmieni!!!!!!!!!!!!

No gratuluję naiwności Nie każdy rodzic zachowuje się tak miło i - odpowiedzialnie względem swego dziecka.

Co do autorki wątku - zorientuj się, czy w Twojej okolicy nie ma domu samotnej matki. Zgłoś się do mopsu, może do parafii? Poszukaj takich miejsc w Internecie. A w międzyczasie próbuj porozumieć się z rodzicami, może z czasem zmienią nastawienie. Ojca dziecka zmuś do płacenia alimentów, nie wiem, może w trakcie ciąży też jest opcja płacenia jakiś pieniędzy? Trzymam kciuki!

[perseusz]

Wróć do rodziców.
A temu "mężczyźnie" przydałoby się to jakaś popierdółka a nie facet. Twoi rodzice pewnie czuli od początku co się święci.

[stasiek]

porozmawiaj z rodzicami, opowiedz im wszystko, spróbuj do nich wrócić. Powinni Cię przyjąć. Jesteś ich córką, więc się nie wstydź.

Dla dobra dziecka z kimś takim nie powinnaś mieszkać

[Lexie]

Napisane przez Mustique

Nasuwa mi się tylko jedno pytanie- dlaczego twoi rodzice tak zareagowali na zamieszkanie i spotykanie z ojcem twojego dziecka?

Może nie patrzyli na niego przez różowe okulary zauroczenia i widzieli, że to nie jest dobry facet?

Autorko, wracaj do rodziców, nawet jak będziesz miała jakieś pieniądze we wrześniu to pewnie nie będzie to taki majątek żeby utrzymać siebie i dziecko na tyle długo, żeby dziecko podrosło i mogło iść do żłobka, a Ty do pracy. Powinnaś zapewnić sobie i dziecku również spokój, a nie płakanie w poduszkę, wyzwiska i awantury.

Piszesz, że dla dziecka wiele zniesiesz więc zrób to co jest mu najbardziej potrzebne - wyrwij się z tego toksycznego otoczenia, choćbyś miała się pokajać przed rodzicami i nie być samodzielną przez jakiś czas.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez perseusz

Wróć do rodziców.
A temu "mężczyźnie" przydałoby się to jakaś popierdółka a nie facet. Twoi rodzice pewnie czuli od początku co się święci.

Czytałaś porządnie? To nie kwestia chcenia/niechcenia wrócić, tylko postawy rodziców A rodzice, nawet jak czuli, co z faceta za typ, nieładnie się zachowali, nie powinni tak postąpić.

[Lady in Blue]

A mnie ciekawi postawa rodziców TŻ autorki

[Gwiazdeczka1978]

Słuchaj, nie bedzie lepiej, nie teraz, nie z tym facetem. Moze sie zmienic, ale tylko na potrzebe chwili. Mysle,ze nie masz juz na co czekac i powinnas sie jak najszybciej wyprowadzic. Gdybym była Tobą spakowałabym rzeczy, kiedy go nie będzie i wróciłabym do rodziców. Jesli nie zechcą Cie przyjąć, są jeszcze domy samotnej matki.
Moje pytanie brzmi- Co tesciowa na zachowanie swojego synalka? Przeciez mieszkaniec z nimi. Nic nie mowi na to,ze on juz szkodzi swojemu dziecku, a jej wnukowi? Na Twoim miejscu jeszcze jej powiedziałabym, co mysle, skoro z tym nic nie robi.
Miałam podobną sytuacje, z tym,ze mieszkałam u siebie z facetem. Ale jazdy podobne. Nie radze Ci na razie do niego wracac, ani dłuzej u niego zostawac. Jak dziecko sie urodzi niech idzie do urzedu i je uzna, a potem nie zwlekajac zasądz alimenty. I nawet sie nie zastanawiaj, bo to dla dziecka, a widac,ze facet bedzie sobie bimbał. Na Ciebie spadnie opieka nad dzieckiem, on niech choc sie dokłada.

[Ice Queen]

Rodzice całe życie będą mi wypominać że jednak oni mieli rację, a mi tak strasznie wstyd się przyznać do tego i wracać jak syn marnotrawny...
W rodzinnym domu atmosfera nie jest zbyt miła, z tego powodu chciałam się jak najszybciej wyrwać stamtąd (ojciec alkoholik którego "skręca na mój widok", brak pieniędzy, wieczny bałagan pomimo sprzątania, ale to dłuższy temat). Do najbliższego lekarza 4 km, na porodówkę, żadnych perspektyw na pracę . Rodzice do dziś ukrywają przed rodziną (babki, ciotki) że jestem w ciąży.
Powrotu do nich nie proponowali tak normalnie tylko "jak nie wrócisz dziś do godz. 20.00 to przyjedziemy z policją!!!" (stresowałam się wtedy 2 dni).
Wiem że tam się nie odnajdę, na samą myśl o pobycie u nich zaczynam płakać...

[n-nika]

Jak koleżanki u góry uważam, że powinnaś wrócić do rodziców i przy wracaniu zacisnąć zeby! a nie przy tym, żeby mieszkać z tym facetem. Pomyśl czy twoje dziecko i ty jesteście warci jego zachowania względem ciebie? NIE. Nie łódź się, że będzie dobrze....bo nie będzie. Teraz może cie wyzywa itd. bo nie ma odwagi cię uderzyć.... a gdy cię uderzy, może być za późno żeby od niego odejść. Zrób to teraz póki jesteś wciąży....
Dobrze robisz że zlewasz jego zachowanie.... tak jest najlepiej! nie przejmuj się tym..... myśl tylko o sobie i o dziecku, ono jest najważniejsze....
Jest wiele samotnych matek, które i tak ukladają sobie życie po jakimś czasie z innym mężczyzną.... Sama znam takie, więc nie masz się czym martwić.
Z drugiej strony nie rozumiem cię. Jak możesz żyć z kimś kto Cię nie szanuje??? wiem, że go kochasz.... ale czasem miłość to nie wszystko.

Trzymkaj się!

---------- Dopisano o 12:25 ---------- Poprzedni post napisano o 12:22 ----------

Napisane przez Ice Queen

Rodzice całe życie będą mi wypominać że jednak oni mieli rację, a mi tak strasznie wstyd się przyznać do tego i wracać jak syn marnotrawny...
W rodzinnym domu atmosfera nie jest zbyt miła, z tego powodu chciałam się jak najszybciej wyrwać stamtąd (ojciec alkoholik którego "skręca na mój widok", brak pieniędzy, wieczny bałagan pomimo sprzątania, ale to dłuższy temat). Do najbliższego lekarza 4 km, na porodówkę, żadnych perspektyw na pracę . Rodzice do dziś ukrywają przed rodziną (babki, ciotki) że jestem w ciąży.
Powrotu do nich nie proponowali tak normalnie tylko "jak nie wrócisz dziś do godz. 20.00 to przyjedziemy z policją!!!" (stresowałam się wtedy 2 dni).
Wiem że tam się nie odnajdę, na samą myśl o pobycie u nich zaczynam płakać...

A może wyprowadź się gdzie indziej, do jakiejś przyjaciółki.... choć na czas porodu, może masz rodzeństwo?? a może warto powiadomoć ciootki o tym, że jesteś wciąży i że źle znosisz mieszkanie z facetem, który cię nie szanuje i wyzywa.... napewno znajdzie się ktoś kto ci pomoże na ten czas dopóki nie urodzisz i nie staniesz na własne nogi....

[Gwiazdeczka1978]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;13319483]. Ojca dziecka zmuś do płacenia alimentów, nie wiem, może w trakcie ciąży też jest opcja płacenia jakiś pieniędzy? Trzymam kciuki![/QUOTE]
W trakcie ciazy raczej nie, ale po urodzeniu moze sie ubiegac o zwrot czesci pooniesionych kosztów.

Mozesz przejsc sie do Sadu rodzinnego, zapytac o darmowa porade prawną, powinna byc przy kazdym Sadzie. No i jak kolezanka wyzej napisała, przejsc sie do MOPsu i tez popytac. Nie masz na co czekac.

[Lady in Blue]

Napisane przez Ice Queen

Rodzice całe życie będą mi wypominać że jednak oni mieli rację, a mi tak strasznie wstyd się przyznać do tego i wracać jak syn marnotrawny...
W rodzinnym domu atmosfera nie jest zbyt miła, z tego powodu chciałam się jak najszybciej wyrwać stamtąd (ojciec alkoholik którego "skręca na mój widok", brak pieniędzy, wieczny bałagan pomimo sprzątania, ale to dłuższy temat). Do najbliższego lekarza 4 km, na porodówkę, żadnych perspektyw na pracę . Rodzice do dziś ukrywają przed rodziną (babki, ciotki) że jestem w ciąży.
Powrotu do nich nie proponowali tak normalnie tylko "jak nie wrócisz dziś do godz. 20.00 to przyjedziemy z policją!!!" (stresowałam się wtedy 2 dni).
Wiem że tam się nie odnajdę, na samą myśl o pobycie u nich zaczynam płakać...

To faktycznie sytuację masz strasznie nieciekawą Już ktoraś z Wizażanek pisała o domu samotnej matki - zastanawialaś się nad tą opcją?

[Lexie]

Napisane przez Ice Queen

Rodzice całe życie będą mi wypominać że jednak oni mieli rację, a mi tak strasznie wstyd się przyznać do tego i wracać jak syn marnotrawny...
W rodzinnym domu atmosfera nie jest zbyt miła, z tego powodu chciałam się jak najszybciej wyrwać stamtąd (ojciec alkoholik którego "skręca na mój widok", brak pieniędzy, wieczny bałagan pomimo sprzątania, ale to dłuższy temat). Do najbliższego lekarza 4 km, na porodówkę, żadnych perspektyw na pracę . Rodzice do dziś ukrywają przed rodziną (babki, ciotki) że jestem w ciąży.
Powrotu do nich nie proponowali tak normalnie tylko "jak nie wrócisz dziś do godz. 20.00 to przyjedziemy z policją!!!" (stresowałam się wtedy 2 dni).
Wiem że tam się nie odnajdę, na samą myśl o pobycie u nich zaczynam płakać...

Czyli trochę z deszczu pod rynnę.

Zostają domy samotnej matki, ewentualnie może jakaś przyjaciółka byłaby skłonna Ci pomóc przynajmniej do czasu porodu? Ktoś z rodziny? Siostra, kuzynka, babcia, chrzestna?

Nie wiem jakie masz możliwości "stanięcia na własne nogi", kiedy będziesz w stanie pójść do pracy (wiadomo, że przez pierwsze miesiące nie...), jakie masz w ogóle szanse na znalezienie pracy jak już będziesz mogła. Rozważ swoje możliwości i na ich podstawie się zastanawiaj co dalej.

[Ice Queen]

Odnośnie "teściów":
Kiedy dochodziło do większej sprzeczki, teściowa wkraczała do akcji, szła do pracy do TZ i ponoć robiła mu awanturę ale nie wiem co ona mu tam mówiła. Za to do mnie nieraz miała pretensje że to ja jestem uparta, żebym się pierwsza do niego odezwała (i pewnie jeszcze przeprosiła), że "taka jest dola kobiety że musi znosić takie rzeczy". TZ nigdy nie kłócił się ze mną przy nich, oni tylko z moich relacji to wiedzieli, oczywiście nie o każdej kłótni bo nie leciałam za każdym razem się poskarżyć. Wygląda to tak jakby robiła wszystko żeby się go tylko pozbyć z domu, strasznie jej zależy na tym żebyśmy wzięli ślub.
Teść w ogóle nieobecny, nic go nie obchodzi, nie wtrąca się.
Chciałam żeby w papierach dziecka w ogóle nie było nazwiska ojca ale nie wiem czy to dobre rozwiązanie.

[oliwia300]

Napisane przez Dotka90

Oliwia, czytaj dokładnie:

Przepraszam! Ja to odebralam na odwrot!! Zwram honor!!!!

[Ice Queen]

Napisane przez lexie

Czyli trochę z deszczu pod rynnę.

Zostają domy samotnej matki, ewentualnie może jakaś przyjaciółka byłaby skłonna Ci pomóc przynajmniej do czasu porodu? Ktoś z rodziny? Siostra, kuzynka, babcia, chrzestna?

Nie wiem jakie masz możliwości "stanięcia na własne nogi", kiedy będziesz w stanie pójść do pracy (wiadomo, że przez pierwsze miesiące nie...), jakie masz w ogóle szanse na znalezienie pracy jak już będziesz mogła. Rozważ swoje możliwości i na ich podstawie się zastanawiaj co dalej.

Moja najlepsza przyjaciółka w najbliższym czasie wyjeżdża do Anglii więc tu mi nie pomoże. Znajomi mają swoje rodziny, też ledwo wiążą koniec z końcem. Siostry... śmieją się ze mnie, wielkie damy, i tylko czekają na moje potknięcie, babki, ciotki, nie widziały mnie od kilku lat, na ulicy mnie nie rozpoznają (wiem, mam dziwną rodzinę).

[oliwia300]

A przepraszam ile Ty masz lat?? Ze rodzice strasza Cie policja?? Kurcze to faktycznie masz nieciekawie w domu rodzinnym tez!! Ale jak juz dziewczyny pisaly moze jakas ciotka, babcia,przyjaciolka?? Zeby przeczekac do porodu! Moja kolezanka nie podala NIGDZIE danych ojca! W sadzie zroblili badania i dostala od niego alimenty, a teraz uklada sobie zycie z innym i to on bedzie wychowywal jej synka! Tak jest nawet lepiej dla dziecka! Nie musi znac biologicznego ojca,skoro ten jest taki okropny!! Mozesz rzadac o pozbawienie go praw i bedzie tylko pieniazki Wam przesylal.A z czasem jak sobie kogos znajdziesz, to on bedzie wzorem do nasladowania jako ojciec!
A nie mozesz leciec z przyjaciolka do Anglii i z nia zamieszkac??? Tu sa dobre warunki dla samotnych matek!! A opieka podczas porodu i po SUPER!!! do roczku dziecka Ty i ono macie za darmo wszystkie leki i dentyste, grunt zeby zamieszkac na start u kogos! Pozniej panstwa dofinansuje Ci do mieszkania! Moze to najlepsze rozwiazanie taki wyjazd???

[perseusz]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;13319572]Czytałaś porządnie? To nie kwestia chcenia/niechcenia wrócić, tylko postawy rodziców A rodzice, nawet jak czuli, co z faceta za typ, nieładnie się zachowali, nie powinni tak postąpić.[/QUOTE]
CzytałEm. Wg mnie widzieli co się święci i stąd to ultimaum. Ale przyjmą. Nawet jeśli nie mają ochoty (w co szczerze wątpię) to przecież autorka chyba sie jeszcze nie wymeldowała z domu rodzinego. Mam nadzieję.

[Gwiazdeczka1978]

Napisane przez Ice Queen

Odnośnie "teściów":
Kiedy dochodziło do większej sprzeczki, teściowa wkraczała do akcji, szła do pracy do TZ i ponoć robiła mu awanturę ale nie wiem co ona mu tam mówiła. Za to do mnie nieraz miała pretensje że to ja jestem uparta, żebym się pierwsza do niego odezwała (i pewnie jeszcze przeprosiła), że "taka jest dola kobiety że musi znosić takie rzeczy". TZ nigdy nie kłócił się ze mną przy nich, oni tylko z moich relacji to wiedzieli, oczywiście nie o każdej kłótni bo nie leciałam za każdym razem się poskarżyć. Wygląda to tak jakby robiła wszystko żeby się go tylko pozbyć z domu, strasznie jej zależy na tym żebyśmy wzięli ślub.
Teść w ogóle nieobecny, nic go nie obchodzi, nie wtrąca się.
Chciałam żeby w papierach dziecka w ogóle nie było nazwiska ojca ale nie wiem czy to dobre rozwiązanie.

Nie, to nie jest dobre rozwiązanie, poniewaz zasiłek dla samotnej matki wynosi 170 zł, a alimenty dostaniesz przynajmniej na 300 zł, wiec Ci sie nie opłaca. W zaleznosci od tego jakim bedzie ojcem, mozesz mu natomiast ograniczyc, badz zabrac prawa rodzicielskie, tyle,ze musisz miec do tego przesłanki. Na razie ich nie ma, poniewaz jestes pod jego dachem.