Czy przyjąć oświadczyny?

[Cloudy55]

Mam 22 lata i od 6 lat jestem w związku. Związek wyszedł z przyjaźni, mieliśmy jakieś 16 lat kiedy zaczęliśmy się spotykać. Poznałam całą jego rodzinę, on moją, mieszkamy razem od 1,5 roku, studiujemy, on pracuje. Ostatnio pojawił się wątek zaręczyn (on zasugerował mi że planuje) i nie wiem co zrobić. Moje nastawienie do wiązania się z nim to sinusoida. Raz uważam, że chciałabym w końcu się jakoś bardziej wiązać (nie ma póki co mowy o ślubie czy dzieciach i to jest nasza wspólna decyzja), a dwa tygodnie później zastanawiam się czy to nie jest zły pomysł. I za dwa tygodnie znowu jest wszystko dobrze.



Wydaje mi się, że może to dlatego, że za bardzo go znam. Dogadujemy się dobrze, potrafimy żyć ze sobą na codzień, ale chyba wpadliśmy w rutynę (odkąd jesteśmy pełnoletni wyjechaliśmy razem sami, tak żeby zostać na noc, dosłownie trzy razy i raczej nie chodzimy na „randki”). Mam też wątpliwości, wynikające ze znajomości jego i jego rodziny - boję się, że będzie „uciekał” od życia rodzinnego w stronę hobby. Mamy zupełnie inne podejście do sposobu życia (typu wolałby mieszkanie w gorszym standardzie żeby płacić mniej, choć i tak mamy na te czasy bardzo dobrą ofertę), polityki w zakresie społecznym, o kwestiach typu rodzaj ślubu nawet nie wspominam. Raczej nie jest romantykiem. Kocham go i jest nam razem dobrze (pomijając oczywiście dni kiedy się kłócimy, ale nie jest to często). Ja też nie jestem idealna w tej relacji, on ma standardy „tradycyjnej rodziny”, w które się nie wpisuję, on twierdzi że to akceptuje, ale boję się, że w przyszłości zmieni zdanie.



Kiedy akurat uważam, że nie chcę się wiązać, zastanawiam się czy w takim razie nie powinniśmy się rozstać, ale nie wiem, czy po prostu nie mam za dużych wymagań wobec niego i czy w ogóle z takim podejściem znajdę kiedykolwiek kogoś innego. Osoby, które były kiedykolwiek mną zainteresowane pod względem budowania relacji damsko-męskiej mogłabym policzyć na palcach jednej ręki (a i tak byłoby to za dużo). Z drugiej strony nie chcę też go ranić bo jest dla mnie naprawdę ważny.

Wiem, że to „zjeść ciastko i mieć ciastko”, bo nie wiem, czy chcę się wiązać, ale też nie chcę zostać sama na wiele lat (bardzo trudno mi otworzyć się na obcych ludzi).



Zastanawiam się nad wizytą u psychologa przed podjęciem decyzji, bo nie chcę popełnić ogromnego błędu, a może ten problem jest gdzieś we mnie. Wiem, że powinnam iść i porozmawiać z kimś o moich wątpliwościach (nie mam przyjaciółek którym mogłabym się wygadać), ale czuję się niepewnie z faktem wizyty u psychologa.

Czy to jakkolwiek by pomogło?

[squirrelqa]

Czy partner wie o tych rozterkach? Jak je komentuje?
Jak można pogodzić tradycyjne i nowoczesne podejście do rodziny i związku? Bardzo mnie to ciekawi.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Hermiona83]

Jesli pytasz, czy przyjąć zaręczyny, to znaczy, że nie przyjąć. Jesteście jeszcze strasznie młodzi, bardzo dużo was dzieli i to w kwestiach dla związku kluczowych, a ty nie jesteś pewna, czy to dobry krok. Odpuść.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Jeżeli zakładasz wątek na Wizażu z takim pytaniem, to znaczy, że sama sobie udzieliłaś odpowiedzi.

[Julie097]

Tutaj już nie chodzi nawet o zaręczyny, ale o sam fakt ze jesteś z nim z braku laku bo boisz się ze nie znajdziesz nikogo innego. Z tego posta bije taka energia jakbyś była sobie ileś lat z facetem którego traktujesz jak kolegę; czekała aż pojawi się lepsza partia z która będą motylki i fajerwerki. Ja bym się zastanowiła jak Ty w ogóle widzisz ten związek w przyszłości. Swoją droga nie rozumiem czemu dziewczyny traktują oświadczyny jako decyzje o takiej mocy ze potrzebna jest wizyta u psychologa. Ja rozumiem ślub, dzieci, ale zaręczyny zawsze mozna zerwać i oddać pierścionek.

[Hermiona83]

Napisane przez Julie097

Swoją droga nie rozumiem czemu dziewczyny traktują oświadczyny jako decyzje o takiej mocy ze potrzebna jest wizyta u psychologa.

A spotkałaś się z tym więcej niż ten jeden raz?

[Monika_Stanowska]

Napisane przez Cloudy55

Mam 22 lata i od 6 lat jestem w związku. Związek wyszedł z przyjaźni, mieliśmy jakieś 16 lat kiedy zaczęliśmy się spotykać. Poznałam całą jego rodzinę, on moją, mieszkamy razem od 1,5 roku, studiujemy, on pracuje. Ostatnio pojawił się wątek zaręczyn (on zasugerował mi że planuje) i nie wiem co zrobić. Moje nastawienie do wiązania się z nim to sinusoida. Raz uważam, że chciałabym w końcu się jakoś bardziej wiązać (nie ma póki co mowy o ślubie czy dzieciach i to jest nasza wspólna decyzja), a dwa tygodnie później zastanawiam się czy to nie jest zły pomysł. I za dwa tygodnie znowu jest wszystko dobrze.



Wydaje mi się, że może to dlatego, że za bardzo go znam. Dogadujemy się dobrze, potrafimy żyć ze sobą na codzień, ale chyba wpadliśmy w rutynę (odkąd jesteśmy pełnoletni wyjechaliśmy razem sami, tak żeby zostać na noc, dosłownie trzy razy i raczej nie chodzimy na „randki”). Mam też wątpliwości, wynikające ze znajomości jego i jego rodziny - boję się, że będzie „uciekał” od życia rodzinnego w stronę hobby. Mamy zupełnie inne podejście do sposobu życia (typu wolałby mieszkanie w gorszym standardzie żeby płacić mniej, choć i tak mamy na te czasy bardzo dobrą ofertę), polityki w zakresie społecznym, o kwestiach typu rodzaj ślubu nawet nie wspominam. Raczej nie jest romantykiem. Kocham go i jest nam razem dobrze (pomijając oczywiście dni kiedy się kłócimy, ale nie jest to często). Ja też nie jestem idealna w tej relacji, on ma standardy „tradycyjnej rodziny”, w które się nie wpisuję, on twierdzi że to akceptuje, ale boję się, że w przyszłości zmieni zdanie.



Kiedy akurat uważam, że nie chcę się wiązać, zastanawiam się czy w takim razie nie powinniśmy się rozstać, ale nie wiem, czy po prostu nie mam za dużych wymagań wobec niego i czy w ogóle z takim podejściem znajdę kiedykolwiek kogoś innego. Osoby, które były kiedykolwiek mną zainteresowane pod względem budowania relacji damsko-męskiej mogłabym policzyć na palcach jednej ręki (a i tak byłoby to za dużo). Z drugiej strony nie chcę też go ranić bo jest dla mnie naprawdę ważny.

Wiem, że to „zjeść ciastko i mieć ciastko”, bo nie wiem, czy chcę się wiązać, ale też nie chcę zostać sama na wiele lat (bardzo trudno mi otworzyć się na obcych ludzi).



Zastanawiam się nad wizytą u psychologa przed podjęciem decyzji, bo nie chcę popełnić ogromnego błędu, a może ten problem jest gdzieś we mnie. Wiem, że powinnam iść i porozmawiać z kimś o moich wątpliwościach (nie mam przyjaciółek którym mogłabym się wygadać), ale czuję się niepewnie z faktem wizyty u psychologa.

Czy to jakkolwiek by pomogło?

po co nowoczesna super chata i wypasiony ślub jak nie chce się mieć dzieci ? Chyba sama nie do końca wiesz co chcesz, przepraszam za słowa szczere. Kochać trzeba mocno albo wcale. Związki z litości itd. to duże ryzyko. Lepiej wypalenie teraz niż za parę lat po ślubie. Jak się oświadczy to wtedy podejmiesz decyzję emocjonalnie w chwili nawet jak teraz sobie zaplanujesz coś innego.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Ellen_Ripley]

Masz zaledwie 22 lata, związek wydaje się być "przez zasiedzenie" i chyba powoli zbliża się ku napisowi "Wyjście ewakuacyjne". Poza tym jeżeli musisz pytać obcych ludzi, czy przyjąć oświadczyny, to dosyć oczywista odpowiedź, to NIE. Bo niby po co? To niby nic takiego, zerwać zaręczyny można i po 1 dniu. Ale po co się zaręczać nieszczerze, skoro tak naprawdę myśli się o rozstaniu (słuszne to zresztą myśli).

[chwast]

W życiu nie wzielabym ślubu w tej sytuacji. Przeżyj pare innych związków, poznaj nowe doświadczenia.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Higurashi]

Napisane przez Monika_Stanowska

po co nowoczesna super chata i wypasiony ślub jak nie chce się mieć dzieci ? Chyba sama nie do końca wiesz co chcesz, przepraszam za słowa szczere. Kochać trzeba mocno albo wcale. Związki z litości itd. to duże ryzyko. Lepiej wypalenie teraz niż za parę lat po ślubie. Jak się oświadczy to wtedy podejmiesz decyzję emocjonalnie w chwili nawet jak teraz sobie zaplanujesz coś innego.

Ale co to w ogóle za głupie podejście, co ma ślub i dom do tego, że nie chce się mieć dzieci? Bezdzietni nie mogą mieć wypasionego ślubu i domu, jeśli chcą i ich na to stać? Wizaż codziennie zaskakuje :/

Autorko, brzmisz, jakbyś swojego faceta już wcale nie kochała, tylko była z nim, bo długo już tak siedzicie, zły nie jest, ale dobry też nie, a szkoda zranić... W takim wypadku zdecydowanie przyjęcie oświadczyn to zły pomysł. Jeśli teraz nie umiesz zostawić kogoś, z kim jesteś z braku laku, to tym bardziej nie zrobisz tego po zaręczynach, nawet jeśli wątpliwości będą coraz silniejsze.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[d1f8ef2008dea6bb47d7416400721be959008b42_63b3700256c75]

W 100% zgadzam się z użytkowniczką chwast. Nie masz żadnego porównania związkowego, czujesz, że to nie jest dobry pomysł, masz spore wątpliwości, widać wiele potencjalnych problemów. Masz myślenie jak 40-letnia singielka z marzeniami o założeniu rodziny, a masz 22-lata. Zabijcie mnie, ale oświadczyny w tym wieku i to jeszcze z pierwszym chłopakiem, którego poznałaś będąc w gimnazjum to prawie nigdy nie jest dobry pomysł

[Papperina]

W sumie wystarczy sam tytuł przeczytać, żeby dać odpowiedź: nie.
A treść tylko potwierdza, że byłaby to odpowiedź słuszna.

[dekko27]

Napisane przez Cloudy55

Mam 22 lata i od 6 lat jestem w związku. Związek wyszedł z przyjaźni, mieliśmy jakieś 16 lat kiedy zaczęliśmy się spotykać. Poznałam całą jego rodzinę, on moją, mieszkamy razem od 1,5 roku, studiujemy, on pracuje. Ostatnio pojawił się wątek zaręczyn (on zasugerował mi że planuje) i nie wiem co zrobić. Moje nastawienie do wiązania się z nim to sinusoida. Raz uważam, że chciałabym w końcu się jakoś bardziej wiązać (nie ma póki co mowy o ślubie czy dzieciach i to jest nasza wspólna decyzja), a dwa tygodnie później zastanawiam się czy to nie jest zły pomysł. I za dwa tygodnie znowu jest wszystko dobrze.



Wydaje mi się, że może to dlatego, że za bardzo go znam. Dogadujemy się dobrze, potrafimy żyć ze sobą na codzień, ale chyba wpadliśmy w rutynę (odkąd jesteśmy pełnoletni wyjechaliśmy razem sami, tak żeby zostać na noc, dosłownie trzy razy i raczej nie chodzimy na „randki”). Mam też wątpliwości, wynikające ze znajomości jego i jego rodziny - boję się, że będzie „uciekałâ€ od życia rodzinnego w stronę hobby. Mamy zupełnie inne podejście do sposobu życia (typu wolałby mieszkanie w gorszym standardzie żeby płacić mniej, choć i tak mamy na te czasy bardzo dobrą ofertę), polityki w zakresie społecznym, o kwestiach typu rodzaj ślubu nawet nie wspominam. Raczej nie jest romantykiem. Kocham go i jest nam razem dobrze (pomijając oczywiście dni kiedy się kłócimy, ale nie jest to często). Ja też nie jestem idealna w tej relacji, on ma standardy „tradycyjnej rodziny”, w które się nie wpisuję, on twierdzi że to akceptuje, ale boję się, że w przyszłości zmieni zdanie.



Kiedy akurat uważam, że nie chcę się wiązać, zastanawiam się czy w takim razie nie powinniśmy się rozstać, ale nie wiem, czy po prostu nie mam za dużych wymagań wobec niego i czy w ogóle z takim podejściem znajdę kiedykolwiek kogoś innego. Osoby, które były kiedykolwiek mną zainteresowane pod względem budowania relacji damsko-męskiej mogłabym policzyć na palcach jednej ręki (a i tak byłoby to za dużo). Z drugiej strony nie chcę też go ranić bo jest dla mnie naprawdę ważny.

Wiem, że to „zjeść ciastko i mieć ciastko”, bo nie wiem, czy chcę się wiązać, ale też nie chcę zostać sama na wiele lat (bardzo trudno mi otworzyć się na obcych ludzi).



Zastanawiam się nad wizytą u psychologa przed podjęciem decyzji, bo nie chcę popełnić ogromnego błędu, a może ten problem jest gdzieś we mnie. Wiem, że powinnam iść i porozmawiać z kimś o moich wątpliwościach (nie mam przyjaciółek którym mogłabym się wygadać), ale czuję się niepewnie z faktem wizyty u psychologa.

Czy to jakkolwiek by pomogło?

Nie , jakbys chciala zareczyn to bys byla pewna i bys sie cieszyla nimi.
Po co masz sie zareczac? Co ma to rozwiazac ? Nie mina Ci watpliwosci,a wrecz bedziesz miala wieksze.
Nie rob nic w zyciu jak masz watpliwosci ,bo narobisz sobie problemow, rozterek. Niby mozna zerwac zareczyny, ale po co je przyjmowac jak sie mysli o zerwaniu?
Ja bym powiedziala chlopakowi, ze mam watpliwosci,ze to za szybko, ze mam watpliwosci etc., porozmawiala szczerze

Masz 22 lata, a strach przed zmiana czy samotnoscia to nie jest dobry doradca. Psycholog moze Cie nauczyc nie bac sie zmian/ samotnosci , wypracowac pozytywne myslenie, zdrowsze ale nie podejmie za Ciebie decyzji.

[Monika_Stanowska]

Napisane przez Higurashi

Ale co to w ogóle za głupie podejście, co ma ślub i dom do tego, że nie chce się mieć dzieci? Bezdzietni nie mogą mieć wypasionego ślubu i domu, jeśli chcą i ich na to stać? Wizaż codziennie zaskakuje :/

Autorko, brzmisz, jakbyś swojego faceta już wcale nie kochała, tylko była z nim, bo długo już tak siedzicie, zły nie jest, ale dobry też nie, a szkoda zranić... W takim wypadku zdecydowanie przyjęcie oświadczyn to zły pomysł. Jeśli teraz nie umiesz zostawić kogoś, z kim jesteś z braku laku, to tym bardziej nie zrobisz tego po zaręczynach, nawet jeśli wątpliwości będą coraz silniejsze.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

mogą, ale to trochę próżne i puste. Jakby nie było to po co nam słowo próżne w słowniku ?

[chwast]

Napisane przez Monika_Stanowska

mogą, ale to trochę próżne i puste. Jakby nie było to po co nam słowo próżne w słowniku ?

Trzeba jeszcze wlasciwie tego słowa używać


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Higurashi]

Napisane przez Monika_Stanowska

mogą, ale to trochę próżne i puste. Jakby nie było to po co nam słowo próżne w słowniku ?

Jak już zostało Ci wytknięte, nie znasz znaczenia tego słowa. Puste to jest Twoje wpierniczanie się w to, jak ludzie żyją. Daruj sobie, nie każdy chce mieć dzieci i bardzo dobrze, bo nie każdy się do tego nadaje

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta