Poznać kogoś w wieku pod 40

[avocado77]

Mam 30 kilka lat.

Jak miałam 20 kilka lat to bardzo łatwo mi było poznać nowe osoby i wejść z nimi w związek, chociaż tak się złożyło, że nie wynikło z tego małżeństwo ani dzieci.

W Polsce to rzadko spotykane, ale ja długo mieszkałam za granicą.

Teraz wróciłam i trudno mi poznać wolnych facetów w moim wieku.

Jestem na sympatii, ale jest tam tak słabo, że przez rok aktywności spotkałam się na żywo z aż jednym facetem. Było ok, odezwał się też od razu potem, potem ja do niego. A potem kontakt umarł. Nie sądzę, żeby to była kwestia jakiegoś nieporozumienia.

Po prostu, to jest tak, poznaję mnóstwo facetów, którzy tak naprawdę nikogo nie szukają. Większość ma już swoje własne życie i nie ma w nim tak naprawdę miejsca na nikogo. Podgrupą tutaj są mężczyźni tak nastawieni na pracę, że nie ma u nich miejsca na nic innego.

Tracę już nadzieję. Jak te z Was, które były same po 30 znalazły kogoś?

[alicjaross]

Powiem straszny truizm, ale jedyna opcja to wychodzić na miasto lub poznawać przez znajomych, internet. Ja sama za miesiąc będę mieć 30 lat, od 2 miesięcy spotykam się z facetem poznanym na tinderze, on ma 36 lat. Musisz się nie poddawać, ale oprócz sympatii spróbuj innych portali, aplikacji. Też musiałam przebrnąć przez jakieś 10 spotkań z facetami żeby poznać kogoś, kto będzie mną zainteresowany, a ja nim. Inna sprawa czy będzie Ci przeszkadzać, że facet jest po rozwodzie, ma dzieci. Dla mnie spotykanie się z kimś teraz jest ciekawsze niż gdy miałam 20 lat i bałam się mówić co myślę czego oczekuje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Znam tylu ludzi, którzy ułożyli sobie życie na nowo w wieku 30, 40, 50 lat ( i więcej), że na Twoim miejscu w ogóle bym się nie przejmowała wiekiem. Trzeba być dobrej myśli i się nie poddawać. Bo przecież nie zamkniesz się w domu i nie przestaniesz rozmawiać z ludźmi, prawda?

Natomiast naprawdę na Sympatii jest tak słabo, że przez rok czasu byłaś tylko na jednej randce? Nie chce mi się w to wierzyć.

[avocado77]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;88120827]Znam tylu ludzi, którzy ułożyli sobie życie na nowo w wieku 30, 40, 50 lat ( i więcej), że na Twoim miejscu w ogóle bym się nie przejmowała wiekiem. Trzeba być dobrej myśli i się nie poddawać. Bo przecież nie zamkniesz się w domu i nie przestaniesz rozmawiać z ludźmi, prawda?

Natomiast naprawdę na Sympatii jest tak słabo, że przez rok czasu byłaś tylko na jednej randce? Nie chce mi się w to wierzyć.[/QUOTE]

Sama się dziwię, bo bywałam już wcześniej na zagranicznych portalach i statystki miałam znacznie lepsze.

Ale: nie spotykam się z osobami z pustymi lub prawie pustymi profilami a takich jest mnóstwo. W międzyczasie nie chce mi się marnować czasu na wypytywanie ludzi o podstawowe info i ignoruję maile z pustych profili (albo takich: jestem jaki jestem, napisz a się przekonasz).

Plus, jest mnóstwo chamskich profili.

Dodać do tego należy kilku facetów, z którymi praktycznie byłam umówiona, ale okazali się strasznymi dziwakami, w stylu jednemu zawsze coś wyskakiwało: jak mieliśmy się spotkać to "zgubił telefon", następnym razem miał dać znać czy będzie mógł, nigdy tego nie zrobił a ja miałam dość.

Jeden po wymianie długaśnych maili i intensywnej komunikacji przez kilka tygodni zaproponował spotkanie. Powiedzialam, że chętnie. Powiedział, że da znać. To było w kwietniu.

"Faceci z Sympatii" to temat na cały wątek.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez avocado77

Sama się dziwię, bo bywałam już wcześniej na zagranicznych portalach i statystki miałam znacznie lepsze.

Ale: nie spotykam się z osobami z pustymi lub prawie pustymi profilami a takich jest mnóstwo. W międzyczasie nie chce mi się marnować czasu na wypytywanie ludzi o podstawowe info i ignoruję maile z pustych profili (albo takich: jestem jaki jestem, napisz a się przekonasz).

Plus, jest mnóstwo chamskich profili.

Dodać do tego należy kilku facetów, z którymi praktycznie byłam umówiona, ale okazali się strasznymi dziwakami, w stylu jednemu zawsze coś wyskakiwało: jak mieliśmy się spotkać to "zgubił telefon", następnym razem miał dać znać czy będzie mógł, nigdy tego nie zrobił a ja miałam dość.

Jeden po wymianie długaśnych maili i intensywnej komunikacji przez kilka tygodni zaproponował spotkanie. Powiedzialam, że chętnie. Powiedział, że da znać. To było w kwietniu.

"Faceci z Sympatii" to temat na cały wątek.

a skad wiesz kto ma pusty portfel?
pytasz ?

[Voytkova]

A ja mam wrażenie ze właśnie po rozwodzie ,a rozwiodłam się mając trzydzieści pare lat miałam większe powodzenie niż wcześniej .W tym wieku jest właśnie dużo wolnych facetów po rozwodach czy długotrwałych związkach ,ja przynajmniej mam takie spostrzeżenia,może nie wszyscy szukają poważnego związku ale na pewno znajda się i tacy .


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[avocado77]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;88120856]a skad wiesz kto ma pusty portfel?
pytasz ?[/QUOTE]

co?

[pfffh]

Ja mojego męża poznałam jak miałam 32 lata (on 6 lat starszy). Zostaliśmy zeswatani przez mojego szwagra i jego kolegę. Nie przeszkadzało mi, że facet jest po rozwodzie (nie miał z pierwszą żoną dzieci) i mieszka z rodzicami. No i się potoczyło.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez avocado77

co?

przeczytalam portfel nie profil hahaha
sorry

[Overcooked]

Spróbuj tindera, jest już na tyle popularny że i w interesującym cię przedziale będzie więcej wyboru niż na sympatii.
Podpytaj znajomych czy znają i polecają ci jakiegoś sensownego singla co jest w sytuacji podobnej do twojej i też nie może sobie kogoś na stałe znaleźć. Może uda się celowo ustawić mini domówkę, wyjście gdzieś np. on z kumplem a ty z koleżanką dołączycie i a nuż okaże się spoko.

[abercrombie&fitch]

Napisane przez avocado77

Mam 30 kilka lat.

Jak miałam 20 kilka lat to bardzo łatwo mi było poznać nowe osoby i wejść z nimi w związek, chociaż tak się złożyło, że nie wynikło z tego małżeństwo ani dzieci.

W Polsce to rzadko spotykane, ale ja długo mieszkałam za granicą.

Teraz wróciłam i trudno mi poznać wolnych facetów w moim wieku.

Jestem na sympatii, ale jest tam tak słabo, że przez rok aktywności spotkałam się na żywo z aż jednym facetem. Było ok, odezwał się też od razu potem, potem ja do niego. A potem kontakt umarł. Nie sądzę, żeby to była kwestia jakiegoś nieporozumienia.

Po prostu, to jest tak, poznaję mnóstwo facetów, którzy tak naprawdę nikogo nie szukają. Większość ma już swoje własne życie i nie ma w nim tak naprawdę miejsca na nikogo. Podgrupą tutaj są mężczyźni tak nastawieni na pracę, że nie ma u nich miejsca na nic innego.

Tracę już nadzieję. Jak te z Was, które były same po 30 znalazły kogoś?

Ja jestem w podobnym wieku i też uważam że jest trudniej poznać ogólnie ludzi. Nawet koleżanki. Myślę że to wynika z tego że w wieku 20-paru lat jesteśmy bardziej otwarci, poznajemy typowo kogoś kogo lubimy i nie oceniamy przyszłościowo relacji (czy sie nadaje na męża, na przyjaciółkę etc) a żyjemy raczej tu i teraz, jest flow i nie martwisz się co będzie jutro. A jak masz już "jakiś" wiek to bombardujesz się właśnie takimi oczekiwaniami że powinnaś już mieć faceta, najlepiej narzeczonego, już planować dzieci etc. Po pierwsze faceci uciekają jak wyczują że są oceniani pod takim względem. Po drugie sama możesz oceniać surowiej ludzi od początku bo wiesz że to musi być ktoś na stałe.
Wiadomo że mniej zostało wolnych mężczyzn, tak samo koleżanek które nie są bardzo zajęte planowaniem ślubów, wychowywaniem dzieci itp. Chyba że nie wykluczasz młodszych. Jednak nadal nie warto tracić nadziei bo to że trudniej nie znaczy że w ogóle.
Nie znam recepty na te problemy. Sama szukam. Mogę polecić książki psycholożki kobiet Kasi Miller (np. "Daj się pokochać dziewczyno") która mówi że żeby znaleźć faceta to trzeba pogodzić się z tym że może takiego nie być. Trzeba cieszyć się swoim życiem a nie czuć że czegoś ci brakuje, i mężczyźni lgną do kobiet szczęśliwych a nie takich którym samym ze sobą jest nawet źle i potem te żale będą na niego przelewać.

[wiekanka]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;88121009]przeczytalam portfel nie profil hahaha
sorry[/QUOTE]

kurna ja też

[Rena]

Szczerze mowiac ja bym nie wrocila do Polski szukac faceta. Co Cie sprowadzilo nad Wisle?



Ale jak juz bardzo musisz, to szukaj mlodszych. Po co Ci faceci po przejsciach? No i najlepszy jest Facebook, tam jest duzo wypelnionych profili.



Inna sprawa, to Ty tez mozesz proponowac spotkania. Troche inicjatywy.

[White_Dove]

Napisane przez Rena

Szczerze mowiac ja bym nie wrocila do Polski szukac faceta. Co Cie sprowadzilo nad Wisle?



Ale jak juz bardzo musisz, to szukaj mlodszych. Po co Ci faceci po przejsciach? No i najlepszy jest Facebook, tam jest duzo wypelnionych profili.



Inna sprawa, to Ty tez mozesz proponowac spotkania. Troche inicjatywy.

Swego czasu tez szukałam przez internet trzeba być cierpliwym. Niestety ale wielu facetów mało sobą reprezentuje albo robili z siebie idiotów, glupieli bo pierwsza randka nie wiem. Kiedyś facet na pierwszym spotkaniu pytał mnie dosyć poważnie " czy wyciągałam kiedyś makaron nosem i że chciałby mieć dziurę w podniebieniu to mógłby tam gromadzić jedzenie. " Wydawał się z pisania normalny studiował dwa kierunki wtedy.
Co do proponowania spotkań. Jeśli facet jest zainteresowany sam zaproponuje i wtedy mam wrażenie bardziej jest zaangażowany.
Koło 40 jest sporo rozwodników kow ale też kawalerów, często takich którzy mają jakieś problemy w kontaktach damsko- meskich i też tacy którym zwyczajnie nie wyszło.

[Monika828282]

Napisane przez Rena

Szczerze mowiac ja bym nie wrocila do Polski szukac faceta. Co Cie sprowadzilo nad Wisle?



Ale jak juz bardzo musisz, to szukaj mlodszych. Po co Ci faceci po przejsciach? No i najlepszy jest Facebook, tam jest duzo wypelnionych profili.



Inna sprawa, to Ty tez mozesz proponowac spotkania. Troche inicjatywy.

Z ciekawości - dlaczego nie szukałabyś w Polsce faceta?

[Rena]

Napisane przez Monika828282

Z ciekawości - dlaczego nie szukałabyś w Polsce faceta?

Cenie u mezczyzn lojalnosc i stabilnosc emocjonalna.

[Monika828282]

Napisane przez Rena

Cenie u mezczyzn lojalnosc i stabilnosc emocjonalna.

Czyli twierdzisz, że Polacy nie są lojalni ani stabilni emocjonalnie? Trochę krzywdząca teza.

Mnie też jest cieżko znaleźć faceta w Polsce (chyba się normalnie z tego powodu przeprowadzę) ale głównie dlatego, że tak rzadko widzę (nawet na ulicy) kogoś, kto mi się podoba, że szansa, że na takiego trafię i w dodatku oboje przypadniemy sobie do gustu jest pewnie podobna do wygranej w totka.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Napisane przez White_Dove

Kiedyś facet na pierwszym spotkaniu pytał mnie dosyć poważnie " czy wyciągałam kiedyś makaron nosem i że chciałby mieć dziurę w podniebieniu to mógłby tam gromadzić jedzenie. " Wydawał się z pisania normalny studiował dwa kierunki wtedy.

[abercrombie&fitch]

Napisane przez Monika828282

Czyli twierdzisz, że Polacy nie są lojalni ani stabilni emocjonalnie? Trochę krzywdząca teza.

Mnie też jest cieżko znaleźć faceta w Polsce (chyba się normalnie z tego powodu przeprowadzę) ale głównie dlatego, że tak rzadko widzę (nawet na ulicy) kogoś, kto mi się podoba, że szansa, że na takiego trafię i w dodatku oboje przypadniemy sobie do gustu jest pewnie podobna do wygranej w totka.

Słyszałam taką teorię że przez to że dużo mężczyzn zginęło podczas wojny i kobiety zostawały same/z dziećmi, straciły poczucie bezpieczeństwa. Chłopcy/mężczyźni byli deficytowi więc wychowywało się w poczuciu że są ważniejsi niż dziewczynki. Jednocześnie matki obarczały ich odpowiedzialnością emocjonalną, nie chciały dopuścić do pełnej samodzielności. I dopóki nie zmieni się podejście matek do wychowania chłopców teraz to będą rosły takie niestabilne emocjonalnie przypadki męskie (mamisynki, albo bez własnego zdania, robiące to co rodzice nakażą). Jest dużo lojalnych facetów ale głównie względem swoich matek... Myślę że w Polsce szacunek jest pomylony z posłuszeństwem podczas wychowywania.


Zresztą widzę takie skrajności- albo facet kompletnie nie interesuje się rodzicami i odcina się albo nie potrafi odróżnić pomocy (np. kupić leki i podwieźć rodzicom) od zależności emocjonalnej (np. ciągłe wysłuchiwanie narzekań i żali matki przez telefon kiedy jest ze swoją kobietą). Są normalni/zdrowi/rozsądni ale porównując do innych miejsc w których miałam okazje mieszkać to jest ich mniej.

[ROZ-ter-KA]

Napisane przez avocado77

Podgrupą tutaj są mężczyźni tak nastawieni na pracę, że nie ma u nich miejsca na nic innego.

Tracę już nadzieję. Jak te z Was, które były same po 30 znalazły kogoś?

A przyszło ci do głowy , że oni niejako muszą być tak nastawieni na pracę , bo w Polsce trudno jest bardzo wielu ludziom zarobić na w miarę godne życie pracując 8 godzin ?

Nie mniej są przecież wieczory i weekendy , które można spędzać razem , ciekawie je organizując i może warto postawić na lojalnego , wartościowego faceta kosztem ograniczenia czasu spędzanego razem ?
Coś za coś .

---------- Dopisano o 23:08 ---------- Poprzedni post napisano o 23:04 ----------

Napisane przez abercrombie&fitch

Ja jestem w podobnym wieku i też uważam że jest trudniej poznać ogólnie ludzi. Nawet koleżanki. Myślę że to wynika z tego że w wieku 20-paru lat jesteśmy bardziej otwarci, poznajemy typowo kogoś kogo lubimy i nie oceniamy przyszłościowo relacji (czy sie nadaje na męża, na przyjaciółkę etc) a żyjemy raczej tu i teraz, jest flow i nie martwisz się co będzie jutro. A jak masz już "jakiś" wiek to bombardujesz się właśnie takimi oczekiwaniami że powinnaś już mieć faceta, najlepiej narzeczonego, już planować dzieci etc. Po pierwsze faceci uciekają jak wyczują że są oceniani pod takim względem. Po drugie sama możesz oceniać surowiej ludzi od początku bo wiesz że to musi być ktoś na stałe.
Wiadomo że mniej zostało wolnych mężczyzn, tak samo koleżanek które nie są bardzo zajęte planowaniem ślubów, wychowywaniem dzieci itp. Chyba że nie wykluczasz młodszych. Jednak nadal nie warto tracić nadziei bo to że trudniej nie znaczy że w ogóle.
Nie znam recepty na te problemy. Sama szukam. Mogę polecić książki psycholożki kobiet Kasi Miller (np. "Daj się pokochać dziewczyno") która mówi że żeby znaleźć faceta to trzeba pogodzić się z tym że może takiego nie być. Trzeba cieszyć się swoim życiem a nie czuć że czegoś ci brakuje, i mężczyźni lgną do kobiet szczęśliwych a nie takich którym samym ze sobą jest nawet źle i potem te żale będą na niego przelewać.

Mądry post . Mogłabym się pod nim podpisać

[Rena]

Napisane przez Monika828282

Czyli twierdzisz, że Polacy nie są lojalni ani stabilni emocjonalnie? Trochę krzywdząca teza.

Mnie też jest cieżko znaleźć faceta w Polsce (chyba się normalnie z tego powodu przeprowadzę) ale głównie dlatego, że tak rzadko widzę (nawet na ulicy) kogoś, kto mi się podoba, że szansa, że na takiego trafię i w dodatku oboje przypadniemy sobie do gustu jest pewnie podobna do wygranej w totka.

Pisalam o wolnych w wieku 30+ i 40, bo taki podala autorka. Zajeci moga byc bardzo fajni, ale co z tego skoro nie sa "do wziecia". Wyjatki sie zdarzaja w granicach bledu statystycznego. Lepiej wyglada to przed 30stka, bo Polacy baaardzo wczesnie sie zenia. Stad poradzilam jej by sprobowala z mlodszymi.

Mi sie prywatnie polski typ urody podoba. Bo na ulicy to chyba analizujesz czy sa przystojni.

Napisane przez abercrombie&fitch

Słyszałam taką teorię że przez to że dużo mężczyzn zginęło podczas wojny i kobiety zostawały same/z dziećmi, straciły poczucie bezpieczeństwa. Chłopcy/mężczyźni byli deficytowi więc wychowywało się w poczuciu że są ważniejsi niż dziewczynki. Jednocześnie matki obarczały ich odpowiedzialnością emocjonalną, nie chciały dopuścić do pełnej samodzielności. I dopóki nie zmieni się podejście matek do wychowania chłopców teraz to będą rosły takie niestabilne emocjonalnie przypadki męskie (mamisynki, albo bez własnego zdania, robiące to co rodzice nakażą). Jest dużo lojalnych facetów ale głównie względem swoich matek... Myślę że w Polsce szacunek jest pomylony z posłuszeństwem podczas wychowywania.


Zresztą widzę takie skrajności- albo facet kompletnie nie interesuje się rodzicami i odcina się albo nie potrafi odróżnić pomocy (np. kupić leki i podwieźć rodzicom) od zależności emocjonalnej (np. ciągłe wysłuchiwanie narzekań i żali matki przez telefon kiedy jest ze swoją kobietą). Są normalni/zdrowi/rozsądni ale porównując do innych miejsc w których miałam okazje mieszkać to jest ich mniej.

Wojna w Polsce byla juz dosc dawno, wiec to chyba jakas stara teoria.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez Rena

Polacy baaardzo wczesnie sie zenia. Stad poradzilam jej by sprobowala z mlodszymi.

Wedlug mnie to jest glowny problem. Na Zachodzie zupelnie inaczej to wyglada i jest duzo wiecej wolnych starszych facetow.

[szara_bluzka]

Napisane przez Rena

Wojna w Polsce byla juz dosc dawno, wiec to chyba jakas stara teoria.

Co nie zmienia faktu, że kobiety traktując synów jak książeta wychowują nieporadne życiowo piz**. Niestety jako 33 letnia ogarnięta życiowo singielka widzę jak wielu jest nieporadnych facetów. Niestety, duża część z nich została wychowana w przeświadczeniu, że są wyjątkowi i zasługują na gwiazdkę z nieba, oraz pełną obsługę.

Bardzo ciężko znaleźć fajnego faceta, który jest ogarnięty.

[Apsik13]

Ja znam fajnych ogarniętych facetów około 40. Są ogarnięci w pracy, podczas wyjazdów, są mądrzy, inwestują w siebie, w swój rozwój, są fajnymi kolegami... I to w sumie wszystko. Bo w sprawach damsko-męskich to totalne pipy i tu ogarnięcia brak :/ Nie wiem czego chcą i czego szukają. Podejrzewam, że zupełnie nie wiedzą jak się za to zabrać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[szara_bluzka]

Napisane przez Apsik13

Ja znam fajnych ogarniętych facetów około 40. Są ogarnięci w pracy, podczas wyjazdów, są mądrzy, inwestują w siebie, w swój rozwój, są fajnymi kolegami... I to w sumie wszystko. Bo w sprawach damsko-męskich to totalne pipy i tu ogarnięcia brak :/ Nie wiem czego chcą i czego szukają. Podejrzewam, że zupełnie nie wiedzą jak się za to zabrać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

o to właśnie też mi chodziło

[avocado77]

Napisane przez Apsik13

Ja znam fajnych ogarniętych facetów około 40. Są ogarnięci w pracy, podczas wyjazdów, są mądrzy, inwestują w siebie, w swój rozwój, są fajnymi kolegami... I to w sumie wszystko. Bo w sprawach damsko-męskich to totalne pipy i tu ogarnięcia brak :/ Nie wiem czego chcą i czego szukają. Podejrzewam, że zupełnie nie wiedzą jak się za to zabrać.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Miałam w ciągu ostatnich kilku tygodni 2 randki - to bardzo dużo, zwykle mam mniejszą częstotliwość:

1. Ten facet wspomniany w poprzednich postach. Było ok. Fizycznie nie bardzo mi się podobał, ale też nie odpychał a mieliśmy sporo wspólnego. Nie miłość od pierwszego wejrzenia, ale sądziłam że jakieś perspektywy były.

Pisze następnego dnia. Odpowiadam. Następnego dnia ja do niego piszę. Odpowiada. Potem tydzień ciszy i jakiś super ogólny sms potem. Odpisałam równie ogólnie. On nie.


2. Facet poznany na spotkaniu hobbystycznym. Już wtedy wydawał mi się dosyć narcystyczny: mało pytań, tylko opowiadanie o sobie, ale hej, może miał zły dzień?

Spotykamy się na kolacje. Przychodzi 10 minut spóźniony. Spoko oboje jesteśmy zajęci. Podczas kolacji opowiada mi historię swojego życia, nie daje dojść do słowa. W ciągu całego spotkania zadaje mi może z 3 pytania i przerywa odpowiedź po 2 zdaniach.

W rozmowie rzuca sformułowania typu: "What you're trying to say is probably that...", "But you know what ... [coś czym zajmuję się zawodowo a on nie] is, right?".

Pyta się na końcu czy go jeszcze spotkam. Biorąc pod uwagę, że znamy te same osoby i nie chcę palić mostów mówię dyplomatycznie, że raczej nie. Dzień później pisze mi sms: jestem piękna, ale między nami są bardzo wielkie różnice (mu musiałam się uśmiechnąć biorąc pod uwagę, że facet nic o mnie nie wie), ale bardzo chętnie będzie się ze mną spotykał w czasie wolnym jako przyjaciel.

Odpowiadam, że pewnie będzie okazja podczas jednego czy drugiego spotkania na siebie wpaść.

Odpowiada z wątami.

x__X

[Apsik13]

Napisane przez avocado77

Miałam w ciągu ostatnich kilku tygodni 2 randki - to bardzo dużo, zwykle mam mniejszą częstotliwość:

1. Ten facet wspomniany w poprzednich postach. Było ok. Fizycznie nie bardzo mi się podobał, ale też nie odpychał a mieliśmy sporo wspólnego. Nie miłość od pierwszego wejrzenia, ale sądziłam że jakieś perspektywy były.

Pisze następnego dnia. Odpowiadam. Następnego dnia ja do niego piszę. Odpowiada. Potem tydzień ciszy i jakiś super ogólny sms potem. Odpisałam równie ogólnie. On nie.


2. Facet poznany na spotkaniu hobbystycznym. Już wtedy wydawał mi się dosyć narcystyczny: mało pytań, tylko opowiadanie o sobie, ale hej, może miał zły dzień?

Spotykamy się na kolacje. Przychodzi 10 minut spóźniony. Spoko oboje jesteśmy zajęci. Podczas kolacji opowiada mi historię swojego życia, nie daje dojść do słowa. W ciągu całego spotkania zadaje mi może z 3 pytania i przerywa odpowiedź po 2 zdaniach.

W rozmowie rzuca sformułowania typu: "What you're trying to say is probably that...", "But you know what ... [coś czym zajmuję się zawodowo a on nie] is, right?".

Pyta się na końcu czy go jeszcze spotkam. Biorąc pod uwagę, że znamy te same osoby i nie chcę palić mostów mówię dyplomatycznie, że raczej nie. Dzień później pisze mi sms: jestem piękna, ale między nami są bardzo wielkie różnice (mu musiałam się uśmiechnąć biorąc pod uwagę, że facet nic o mnie nie wie), ale bardzo chętnie będzie się ze mną spotykał w czasie wolnym jako przyjaciel.

Odpowiadam, że pewnie będzie okazja podczas jednego czy drugiego spotkania na siebie wpaść.

Odpowiada z wątami.

Przedszkole po prostu.

Dosłownie.

A to właśnie o nas kobietach (singielkach w wieku średnim) mówią, że jesteśmy niezdecydowane, wymagające i nie wiemy czego chcemy
Serio?
A dlaczego nikt bliżej nie przyjrzy się poczynaniom panów w naszym wieku?
To jest dopiero kosmos.
Ja przynajmniej wiem czego NIE chcę.

[avocado77]

Napisane przez Apsik13

Dosłownie.

A to właśnie o nas kobietach (singielkach w wieku średnim) mówią, że jesteśmy niezdecydowane, wymagające i nie wiemy czego chcemy
Serio?
A dlaczego nikt bliżej nie przyjrzy się poczynaniom panów w naszym wieku?
To jest dopiero kosmos.
Ja przynajmniej wiem czego NIE chcę.

Wąty tego drugiego zupełnie zabawne: Jak na siebie wpadniemy to on pewnie już nie będzie tak otwarty i uśmiechnięty wobec mnie jak wcześniej Bo on ogólnie nie ufa ludziom a mi zaufał i go zawiodłam

Facet podchodzi pod 40, jest profesorem uniwersyteckim.

[Rena]

Napisane przez avocado77

Miałam w ciągu ostatnich kilku tygodni 2 randki - to bardzo dużo, zwykle mam mniejszą częstotliwość:

1. Ten facet wspomniany w poprzednich postach. Było ok. Fizycznie nie bardzo mi się podobał, ale też nie odpychał a mieliśmy sporo wspólnego. Nie miłość od pierwszego wejrzenia, ale sądziłam że jakieś perspektywy były.

Pisze następnego dnia. Odpowiadam. Następnego dnia ja do niego piszę. Odpowiada. Potem tydzień ciszy i jakiś super ogólny sms potem. Odpisałam równie ogólnie. On nie.

Trzeba bylo sie umowic jeszcze na spotkaniu na kolejna randke.

Napisane przez avocado77

2. Facet poznany na spotkaniu hobbystycznym. Już wtedy wydawał mi się dosyć narcystyczny: mało pytań, tylko opowiadanie o sobie, ale hej, może miał zły dzień?

Spotykamy się na kolacje. Przychodzi 10 minut spóźniony. Spoko oboje jesteśmy zajęci. Podczas kolacji opowiada mi historię swojego życia, nie daje dojść do słowa. W ciągu całego spotkania zadaje mi może z 3 pytania i przerywa odpowiedź po 2 zdaniach.

W rozmowie rzuca sformułowania typu: "What you're trying to say is probably that...", "But you know what ... [coś czym zajmuję się zawodowo a on nie] is, right?".

Pyta się na końcu czy go jeszcze spotkam. Biorąc pod uwagę, że znamy te same osoby i nie chcę palić mostów mówię dyplomatycznie, że raczej nie. Dzień później pisze mi sms: jestem piękna, ale między nami są bardzo wielkie różnice (mu musiałam się uśmiechnąć biorąc pod uwagę, że facet nic o mnie nie wie), ale bardzo chętnie będzie się ze mną spotykał w czasie wolnym jako przyjaciel.

Odpowiadam, że pewnie będzie okazja podczas jednego czy drugiego spotkania na siebie wpaść.

Odpowiada z wątami.

x__X

Jestes pewna, ze on tez myslal ze to randka? Moim zdaniem szuka znajomych to wspolnego spedzania czasu, dokladnie tak jak Ci powiedzial.

[avocado77]

Napisane przez Rena

Jestes pewna, ze on tez myslal ze to randka? Moim zdaniem szuka znajomych to wspolnego spedzania czasu, dokladnie tak jak Ci powiedzial.

To nie ma w tym momencie znaczenia, ale: jeśli ktoś mi mówi, że jestem piękna, opowiada mi o swojej przeszłej narzeczonej i całą historię życiową, pyta mnie o przeszłość związkową, pyta jakie wrażenie na mnie zrobił, plus chce się umówić na kolację a nie np. na sport albo coś podobnego to tak, sądzę, że to wszystko sugeruje, że to była randka. Dziwny komentarz.