Sprawdzone sposoby na dziecięcą złość

[redakcja]

Twoje dziecko często się złości, płacze, a nawet jest agresywne, a ty nie wiesz jak sobie z tym poradzić? Zobacz sprawdzone sposoby na dziecięcą złość! czytaj więcej

[Anahi1307]

w mm dorosłym życiu te spokojne zachowanie nadal działa

[GrumpyCat]

Zabrakło mi tutaj "ZBADAJ DZIECKU TARCZYCĘ". Nieuzasadniona złość może wynikać też z nadczynności tego gruczołu Mnóstwo dzieci ma już od najmłodszych lat problemy z tarczycą...

[Korah]

Napisane przez GrumpyCat

Zabrakło mi tutaj "ZBADAJ DZIECKU TARCZYCĘ". Nieuzasadniona złość może wynikać też z nadczynności tego gruczołu Mnóstwo dzieci ma już od najmłodszych lat problemy z tarczycą...

Ale przede wszystkim "wychowuj", a nie doszukuj się usprawiedliwienia własnego lenistwa czy zaniedbania w wyimaginowanych chorobach.

[GrumpyCat]

Napisane przez Korah

Ale przede wszystkim "wychowuj", a nie doszukuj się usprawiedliwienia własnego lenistwa czy zaniedbania w wyimaginowanych chorobach.

Jeśli ktoś ma prawidłowe podejście do dziecka, dobrze je wychowuje, a mimo to maluch ma napady bezpodstawnej złości to warto to zbadać a nie zwalać wszystko na charakter.

[Korah]

Napisane przez GrumpyCat

Jeśli ktoś ma prawidłowe podejście do dziecka, dobrze je wychowuje, a mimo to maluch ma napady bezpodstawnej złości to warto to zbadać a nie zwalać wszystko na charakter.

Każde dziecko miewa napady złości, ma do tego prawo, bo to naturalna, ludzka rzecz. Co innego, jeśli rodzic wychowuje z rozsądkiem, a mimo to zauważa zachowania anormalne, częste i silne napady agresji, wtedy powinien udać się do specjalisty, a choroby tarczycy to jedna z wielu przyczyn, poza tym objawia się agresją i złością podejrzewam, że tylko w ułamku przypadków, a w pozostałej większości objawy są inne. Nie chcę Cię urazić, ale w artykule jest mowa o poskramianiu złości u dzieci zdrowych, a takie wypowiedzi niestety sieją panikę i zaraz każda matka pobiegnie z dzieckiem z powodu byle fochow dziecka do lekarza na badanie tarczycy, nie demonizujmy. Wg mnie wypaliłaś trochę nie na temat. Bo jest naprawdę wiele chorób, które mogą dawać takie objawy.

[Monuu]

"Ignoruj zachowania, którymi dziecko próbuje zwrócić twoją uwagę."

A potem nie da się iść zjeść na mieście, zrobić zakupów, czy iść na spacer, bo wszędzie rozdarte bachory i ich "nowoczene" mamuśki... Taaaaa.

[evoludek]

To wszystko nie jest takie proste!! Zachować spokój to tak łatwo powiedzieć. Taka sytuacja: Plac zabaw, pełno ludzi, twoje dziecko wpada w szał bo chciało dobiec pierwsze do huśtawki a zrobiło to inne. Ze złości krzyczy, tupie i płacze. Nie pozwoli mamie do siebie podejść bo wrzeszczy jeszcze bardziej. Ludzie patrzą, komentują, szepczą i kiwają głowami. A ciebie oblewają poty, chce ci się płakać, czujesz, że zaraz eksplodujesz, myślisz tylko o tym, żeby koszmar się skończył. I tylko ty wiesz, że twoje dziecko jest wspaniałe, że czasem miewa takie napady. Nikt poza tobą tego nie rozumie, za to wszyscy oceniają zdarzenie bardzo krytycznie.
I co wtedy zrobić?

Tak, miałam taką syt. ze swoim maluchem. I uwierzcie mi, wtedy mogłam zrobić tylko jedno: wzięłam go na ręce i wybiegłam z tego placu zabaw tak szybko jak umiałam. Wrzeszczał całą drogę. Gdy się uspokoił pogadaliśmy o tym. Ale było to dopiero w domu.

Porady udzielone w tym artykule są oczywiście słuszne. Ale w rzeczywistości dla matki takie syt. są koszmarem i bardzo ciężko jest zachować spokój. |Rozumiem matki, którym czasem go brakuje.

[sparkly]

evoludek chyba zbytnio przejmujesz się tym, co pomyślą inni. Niech się gapią, komentują i kiwają głowami. Kij im w oko. Założę się, że gapią się ci, co nie mają własnych dzieci. Większość z rodziców przeżywała podobne sytuacje i ci mądrzejsi się nie gapią i nie komentują. A na opinii tych drugich nie powinno Ci zależeć.

[GrumpyCat]

Napisane przez sparkly

evoludek chyba zbytnio przejmujesz się tym, co pomyślą inni. Niech się gapią, komentują i kiwają głowami. Kij im w oko. Założę się, że gapią się ci, co nie mają własnych dzieci. Większość z rodziców przeżywała podobne sytuacje i ci mądrzejsi się nie gapią i nie komentują. A na opinii tych drugich nie powinno Ci zależeć.

Właśnie wg mnie koleżanka dobrze zrobiła zabierając dziecko i przeprowadzając z nim w domu rozmowę, tłumacząc itp. Mnie doprowadza do szału jak jestem sobie na zakupach a dzieciak w sklepie wpada w furię i drze się tak że pół miasta słyszy. Nie mam dzieci i co z tego? Dlaczego powinnam przymykać oko i znosić histerię cudzego bachora bo rodzic udaje że nie widzi i pokornie czeka aż dzieciak sam się uspokoi (co zawsze trwa dużo dłużej niż gdyby rodzic zareagował)

[sparkly]

Napisane przez GrumpyCat

Właśnie wg mnie koleżanka dobrze zrobiła zabierając dziecko i przeprowadzając z nim w domu rozmowę, tłumacząc itp. Mnie doprowadza do szału jak jestem sobie na zakupach a dzieciak w sklepie wpada w furię i drze się tak że pół miasta słyszy. Nie mam dzieci i co z tego? Dlaczego powinnam przymykać oko i znosić histerię cudzego bachora bo rodzic udaje że nie widzi i pokornie czeka aż dzieciak sam się uspokoi (co zawsze trwa dużo dłużej niż gdyby rodzic zareagował)

Rozumiem Cię, bo dopóki nie miałam własnych dzieci miałam identyczne zdanie. Jednak od kiedy pojawiły się dziewczynki zmieniło się moje podejście do tego typu sytuacji. Na szczęście nigdy nie przydarzyła mi się podobna historia w miejscu publicznym. Może dlatego, że gdy zdarzały się w domu jasno i wyraźnie oznajmiałam, że takie zachowanie mi się nie podoba i nie będę na nie reagować. A rodzic nie czeka pokornie, aż dziecko się uspokoi tylko daje mu do zrozumienia, że takie histerie nie robią na nim wrażenia i nic w ten sposób młode nie osiągnie. Jednak wszystko zaczyna się w domu i jeśli tam damy dziecku odczuć, wytłumaczymy mu, że takie zachowanie nie jest prze nas akceptowane i nic tym nie "zwojuje" to idę o zakład, że w żadnym sklepie czy innym miejscu publicznym takich akcji nie będzie. Takie moje zdanie.

[Korah]

Napisane przez sparkly

Rozumiem Cię, bo dopóki nie miałam własnych dzieci miałam identyczne zdanie. Jednak od kiedy pojawiły się dziewczynki zmieniło się moje podejście do tego typu sytuacji. Na szczęście nigdy nie przydarzyła mi się podobna historia w miejscu publicznym. Może dlatego, że gdy zdarzały się w domu jasno i wyraźnie oznajmiałam, że takie zachowanie mi się nie podoba i nie będę na nie reagować. A rodzic nie czeka pokornie, aż dziecko się uspokoi tylko daje mu do zrozumienia, że takie histerie nie robią na nim wrażenia i nic w ten sposób młode nie osiągnie. Jednak wszystko zaczyna się w domu i jeśli tam damy dziecku odczuć, wytłumaczymy mu, że takie zachowanie nie jest prze nas akceptowane i nic tym nie "zwojuje" to idę o zakład, że w żadnym sklepie czy innym miejscu publicznym takich akcji nie będzie. Takie moje zdanie.

Zdecydowanie muszę się z tym zgodzić Poza tym nawet jesli pokazujemy dziecku, ze nie robią na nas takie "tupania" i "fochy" wrażenia, to nie znaczy, ze nic nie mówimy do dziecka, mozna odwrócić jego uwagę, zmienić temat, powiedzieć, że coś mu kupimy, ale nie dzisiaj, bo takim zachowaniem tylko pogarsza swoją sytuację, czasem to pomaga od razu, czasem dopiero w domu trzeba usiąść i pogadać.

[Monuu]

Napisane przez sparkly

Rozumiem Cię, bo dopóki nie miałam własnych dzieci miałam identyczne zdanie. Jednak od kiedy pojawiły się dziewczynki zmieniło się moje podejście do tego typu sytuacji. Na szczęście nigdy nie przydarzyła mi się podobna historia w miejscu publicznym. Może dlatego, że gdy zdarzały się w domu jasno i wyraźnie oznajmiałam, że takie zachowanie mi się nie podoba i nie będę na nie reagować. A rodzic nie czeka pokornie, aż dziecko się uspokoi tylko daje mu do zrozumienia, że takie histerie nie robią na nim wrażenia i nic w ten sposób młode nie osiągnie. Jednak wszystko zaczyna się w domu i jeśli tam damy dziecku odczuć, wytłumaczymy mu, że takie zachowanie nie jest prze nas akceptowane i nic tym nie "zwojuje" to idę o zakład, że w żadnym sklepie czy innym miejscu publicznym takich akcji nie będzie. Takie moje zdanie.

Dokładnie... Wszystko sprowadza się do stwierdzenia, że zachowanie dziecka zależy od tego jak jest wychowywane w domu.

Osobiście nie mam dzieci, ale będąc opiekunem na kolonii wyrobiłam sobie pewien system... Kiedy dziecko zaczynało płakać, mówiłam mu, żeby przestało, bo nie rozumiem o co mu chodzi, a jak przestanie płakać i powie mi na spokojnie, to na pewno coś na to razem porazimy i postaram się pomóc. Zawsze działało. Dzieci wbrew pozorom są bardziej "kumate" niż się dorosłym wydaje.

[evoludek]

Jeśli by mówić dalej o moim przypadku, to nie jest tak do końca jak piszecie.

Sparkly ja się nie przejmuję komentarzami innych tylko mam je na uwadze. Głównie dlatego, że jak Ci jakiś dziadek w takiej syt. mówi: "Pani uspokój to dziecko", to strasznie przeszkadza, poza tym rozumiem ludzi, że mogą mieć dość histerii dziecka.

Dlatego GrumpyCat ma rację. Takie dziecko trzeba wyprowadzić z placu zabaw/sklepu/ czy innego publicznego miejsca, zaprowadzić gdzieś gdzie jest w miarę intymnie, tam poczekać aż się uspokoi i wtedy solidnie o tym porozmawiać. Dziecko w histerii jest jak w transie, nie słucha tego co mam tłumaczy, dlatego przede wszystkim matka musi je uspokoić. Rozmowa jest wtedy, gdy dziecko przyjmuje już racjonalne argumenty.

W domu takie syt. są prostsze. Moje dziecko próbowało kiedyś coś na mnie wymusić histerią. Ale wtedy jest krótka piłka: "Idź teraz do pokoju i się uspokój, w takim stanie nie porozmawiamy. Wróć jak będziesz spokojny". Działa jak diabli. Nigdy nic nie wymusiło i taki chwil już nie ma.

Sparkly pisze:
A rodzic nie czeka pokornie, aż dziecko się uspokoi tylko daje mu do zrozumienia, że takie histerie nie robią na nim wrażenia i nic w ten sposób młode nie osiągnie. Jednak wszystko zaczyna się w domu i jeśli tam damy dziecku odczuć, wytłumaczymy mu, że takie zachowanie nie jest prze nas akceptowane i nic tym nie "zwojuje" to idę o zakład, że w żadnym sklepie czy innym miejscu publicznym takich akcji nie będzie

Ja zanim wyjdę z dzieckiem na spacer, wyraźnie mu tłumaczę co i jak będzie: że np. dziś nie kupujemy żadnej zabawki (nigdy nie było o to awantur), że na placu zabaw będziemy tylko chwilę, że to, że tamto. Zawsze przed wyjściem ustalam reguły. I jest super.

Ale tak jak świetnie wcześniej napisałaś, dziecko to też człowiek. Niech podniesie rękę ten z nas, kto się nie wkurza czasem, i to nie rzadko z błahych powodów. Wszyscy to czasem robimy i robią to dzieci. I mają do tego prawo. Tak okazują emocje. I trudno takie syt. przewidzieć. Wcale to nie oznacza, że z dzieckiem w domu się nie rozmawia.
Kiedy moje dziecko zrobiło awanturę na placu zabaw, to złożyło się na to kilka czynników. Problem dotyczył tego, że nie dobiegło pierwsze. Bardzo go to zabolało - to taka sprawa ogromnej wrażliwości i wielkich ambicji. Moje dziecko (3 lata) mówiło mi wtedy wyraźnie: "mamo nie podchodź chce cierpieć teraz". Wiem też, że było wtedy zmęczone, śpiące i głodne (wracaliśmy z długiego spaceru). A każda matka wie, że jak dziecko nie wyspane jest często nie do życia. Już samo to wystarczy do awantury. A powodów w danej chwili może być jeszcze więcej: zimo, gorąco, cokolwiek, i z drobnostki robi się awantura.
W naszym przypadku takie syt. są marginalne, ale się zdarzają. Ja np. wiem, że zawsze muszę mieć coś do jedzenia dla dziecka, bo jak jest głodne czai się w nim potwór .
Ja generalnie mam jedną zasadę: nigdy nie oceniam innych matek, zwłaszcza tych, których nie znam, bo jakie mam do tego prawo?

[mariome]

Tylko spokój i miłość ocalą nas w tym świecie
Wszystko da się przeżyć i z większości rzeczy dzieciaki na szczęscie wyrastają. Dorosły ma często chęć pokrzyczeć, wpaść w furię - tak po ludzku, żeby ulżyło. To co się dziwić dzieciom...

[agugu1989]

Wiecie, fajnie, że o tym piszecie. Ja skończyłam edukację wczesnoszkolną i na psychologii małego dziecka to wszystko było, tylko praktyka jest całkiem inna, zachowanie dziecka wynika z pewnych sytuacji, często jego złość z naszej złości a nie odwrotnie, zdarzają się też złe dni i się denerwujemy na byle co i trudno o spokój.

Poza tym okazywanie swojej złości, może inaczej, oburzenia jego zachowaniem nie jest tak złe, nasza Pani psycholog nawet stwierdziła że klaps dany dziecku kiedy naprawdę przesadza nie jest czymś złym, tragicznym a to już ma podłoże agresywne.

Więc próbować można powyższych metod, bo jak najbardziej są dobre i wskazane, lecz jeśli już nie damy rady to nic złego się nie stanie, jesteśmy tylko ludźmi.
Mówię to jako mama 3-letniego synka

---------- Dopisano o 00:01 ---------- Poprzedni post napisano Wczoraj o 23:54 ----------

Napisane przez sparkly

evoludek chyba zbytnio przejmujesz się tym, co pomyślą inni. Niech się gapią, komentują i kiwają głowami. Kij im w oko. Założę się, że gapią się ci, co nie mają własnych dzieci. Większość z rodziców przeżywała podobne sytuacje i ci mądrzejsi się nie gapią i nie komentują. A na opinii tych drugich nie powinno Ci zależeć.

Wiesz, są też tacy co mają swoich dzieci kilkoro (już dorosłych) kłądli przez ich całe życie za przeproszeniem lachę na wychowanie a po 20-30 latach są wzorowymi rodzicami 'z doświadczeniem' i tłumaczą młodym co robić bo mają się za mądrzejszych. Wtedy krew zalewa człowieka.

[edzia1747]

Rodzice, dbając o prawidłowy rozwój emocjonalny swoich dzieci, zdają sobie sprawę jak ważne jest akceptowanie i przyzwalanie na wyrażanie wszystkich doświadczanych przez dziecko uczuć. Problem pojawia się, gdy rodzic konfrontuje się z przeżywaną przez dziecko złością. Zastanawia się wówczas, czy może pozwolić na to, aby maluch w napadzie furii niszczył swoje zabawki, bił rodzeństwo, wyrywał zabawki czy pokładał się z krzykiem na podłodze? Pamiętajmy, że przyzwolenie na odczuwanie i wyrażanie złości, nie oznacza naszej akceptacji zachowań pod jej wpływem.