Moje lenistwo to jakiś dramat. Czym ono w istocie jest?

[EvaIo]

Witajcie dziewczyny, od lat ciągnie się za mną ten problem.
Jak byłam dzieckiem, rodzice nie wymagali ode mnie niczego, więc całą podstawówkę, gimnazjum i liceum ledwo zdawałam wagarując przy tym niesamowicie. Czasem zirytowani słabymi ocenami mówili 11 latce: ogarnij się jakoś - i na tym ich interwencja się kończyła.

To jest dramat, bo jak stwierdziłam, że chcę skończyć studia, zdałam maturę (cudem) i dostałam się na nie (niż demograficzny + niskie progi), okazało się... że nie mogę po prostu przestać być leniwa. Próbuję od lat z tym walczyć, stawiać sobie cele, byłam u uzdrowiciela (wiem, to idiotyzm), który dał mi do powtarzania jakieś afirmacje. Nawet podziałało, na miesiąc, na zasadzie autosugestii. Potem jednak problemy wróciły.

Materiały na studiach się nawarstwiają, bywam często nieprzygotowana. Jest lepiej niż kiedyś, daję z siebie więcej, uczę się codziennie prawie - ale ta nauka trwa np. 10 godzin, zamiast trzech. Siedzę w międzyczasie na fejsie, rozglądam się, itp.

Zastanawiam się w ogóle czym to lenistwo jest. Jak to możliwe, że chciałabym coś zrobić, ale czuję niemal w ciele opór - i wszystkie te czynności są przez to rozwleczone. Jak mam gorsze dni to nie jestem w stanie ruszyć palcem - przez to trochę kuleje mi samoocena, ogólne samopoczucie, dochodzi masa stresów. Ale nie umiem po prostu być od dzisiaj innym człowiekiem.

Dodam, że jestem uzależniona od komputera i ogólnie niezorganizowana. Myślę o terapii, ale zastanawiam się, czy jest szansa, że coś ona mi da (w jaki sposób?) i chcę żebyście mi wytłumaczyły czym w istocie to moje lenistwo jest, dlaczego taka jestem. Bo po prostu nie rozumiem tego co się ze mną dzieje, a nigdy nie byłam inna.

Ściskam was!

[Sybil_]

teraz wyleją Ci wiadro wody na głowe, bo na wizażu wszystkie są super zorganizowane, pracują od podstawówki, robią po 3 kierunki i 5 wolontariatów.

[ajah]

Napisane przez EvaIo

Witajcie dziewczyny, od lat ciągnie się za mną ten problem.
Jak byłam dzieckiem, rodzice nie wymagali ode mnie niczego, więc całą podstawówkę, gimnazjum i liceum ledwo zdawałam wagarując przy tym niesamowicie. Czasem zirytowani słabymi ocenami mówili 11 latce: ogarnij się jakoś - i na tym ich interwencja się kończyła.

To jest dramat, bo jak stwierdziłam, że chcę skończyć studia, zdałam maturę (cudem) i dostałam się na nie (niż demograficzny + niskie progi), okazało się... że nie mogę po prostu przestać być leniwa. Próbuję od lat z tym walczyć, stawiać sobie cele, byłam u uzdrowiciela (wiem, to idiotyzm), który dał mi do powtarzania jakieś afirmacje. Nawet podziałało, na miesiąc, na zasadzie autosugestii. Potem jednak problemy wróciły.

Materiały na studiach się nawarstwiają, bywam często nieprzygotowana. Jest lepiej niż kiedyś, daję z siebie więcej, uczę się codziennie prawie - ale ta nauka trwa np. 10 godzin, zamiast trzech. Siedzę w międzyczasie na fejsie, rozglądam się, itp.

Zastanawiam się w ogóle czym to lenistwo jest. Jak to możliwe, że chciałabym coś zrobić, ale czuję niemal w ciele opór - i wszystkie te czynności są przez to rozwleczone. Jak mam gorsze dni to nie jestem w stanie ruszyć palcem - przez to trochę kuleje mi samoocena, ogólne samopoczucie, dochodzi masa stresów. Ale nie umiem po prostu być od dzisiaj innym człowiekiem.

Dodam, że jestem uzależniona od komputera i ogólnie niezorganizowana. Myślę o terapii, ale zastanawiam się, czy jest szansa, że coś ona mi da (w jaki sposób?) i chcę żebyście mi wytłumaczyły czym w istocie to moje lenistwo jest, dlaczego taka jestem. Bo po prostu nie rozumiem tego co się ze mną dzieje, a nigdy nie byłam inna.

Ściskam was!

Bardzo prawdopodobne, ze ten wątek jest szukaniem wymówki, by kontynuować takie leniwe zachowania
Bez względu na to czy jesteś rozpieszczona i nieprzyzwyczajona do większego wysiłku, czy też może uzależnienie od komputera tak bardzo cię otumania, że nie masz chęci ani energii na nic innego- to co będzie dalej zależy d ciebie. Tylko ty możesz wymóc na swoim ciele ruch i aktywność.
Możesz zacząć od drobnych zmian tj. zorganizować czas: w tym wygospodarować czas na naukę (nawet, gdyby to były półgodzinne sesje); możesz również poszukać kogoś z kim mogłabyś się uczyć i wzajemnie motywować.

[Carolinessa]

A myślałam, że to se mną jest coś nie tak pod tym względem...
Jak stoisz z obowiązkami domowymi? Pranie, sprzątanie, gotowanie, prasowanie?
Udałabym się na Twoim miejscu do psychologa, może to ma jakieś podłoże.
Co do rodziców, moi też mnie wyręczali w obowiązkach domowych. Nie robiłam praktycznie nic. Przez to, że moja mam to perfekcjonistka i ona musi zrobić, bo "Ty nie umiesz". Z nauką problemu nie było, wręcz przeciwnie. Ale to Twój zas.rany wybór. Chciałaś studia to trzeba się uczyć. Nie nauczyli Cię w ogóle poczucia obowiązku.
Musisz chcieć, żeby się zmienić.

[201607111028]

Jeżeli będąc na studiach uczysz się codziennie, to i tak jesteś mniej leniwa ode mnie
Jak z innymi czynnościami? Wiedza w ogóle wchodzi Ci do głowy? Jest okej? Jeśli się zepniesz, to nie masz problemu z opanowaniem materiału?

[EvaIo]

Napisane przez carolina662

Jeżeli będąc na studiach uczysz się codziennie, to i tak jesteś mniej leniwa ode mnie
Jak z innymi czynnościami? Wiedza w ogóle wchodzi Ci do głowy? Jest okej? Jeśli się zepniesz, to nie masz problemu z opanowaniem materiału?

W sumie nauczyłam się w miesiąc do matury z matmy (a nie umiałam nawet dzielić), żeby zdać na te 30%. Więc głowę do nauki mam, tylko muszę dużo powtarzać.
Ja wiem, że nauka codzienna wygląda niezbyt leniwie, ale ja uczę się z poczucia winy - bo nagromadziłam go tyle, że nie chcę gromadzić więcej

---------- Dopisano o 17:12 ---------- Poprzedni post napisano o 17:09 ----------

Napisane przez Carolinessa

A myślałam, że to se mną jest coś nie tak pod tym względem...
Jak stoisz z obowiązkami domowymi? Pranie, sprzątanie, gotowanie, prasowanie?
Udałabym się na Twoim miejscu do psychologa, może to ma jakieś podłoże.
Co do rodziców, moi też mnie wyręczali w obowiązkach domowych. Nie robiłam praktycznie nic. Przez to, że moja mam to perfekcjonistka i ona musi zrobić, bo "Ty nie umiesz". Z nauką problemu nie było, wręcz przeciwnie. Ale to Twój zas.rany wybór. Chciałaś studia to trzeba się uczyć. Nie nauczyli Cię w ogóle poczucia obowiązku.
Musisz chcieć, żeby się zmienić.

Dom ogarniam, ale wszystko z tygodniowym opóźnieniem. Zlew pełen naczyń może być przez parę dni, aż zacznie śmierdzieć.

Ja nie mówię o wyręczaniu przez rodziców w obowiązkach domowych tylko w tym, że sama decydujesz czy idziesz do szkoły czy nie, czy odrabiasz lekcje, czy nie, to szalenie psuje charakter, bo dziecko się samo uczyć nie będzie, podobnie jak zaniedba higienę, itp.

---------- Dopisano o 17:15 ---------- Poprzedni post napisano o 17:12 ----------

Napisane przez ajah

Możesz zacząć od drobnych zmian tj. zorganizować czas: w tym wygospodarować czas na naukę (nawet, gdyby to były półgodzinne sesje); możesz również poszukać kogoś z kim mogłabyś się uczyć i wzajemnie motywować.

Nauka z kimś jest nierealna, ale sesje półgodzinne brzmią nieźle. Tylko ile takich sesji ma być? Specyfika tych studiów (i moich zaległości) polega na tym, żeby uczyć się tak z 4h dziennie. Gdybym zrobiła 8 sesji po pół godziny, powiedzmy między sesjami 15 min przerwy, to... miałabym to co teraz Czyli naukę całymi dniami.

---------- Dopisano o 17:18 ---------- Poprzedni post napisano o 17:15 ----------

Napisane przez Sybil_

teraz wyleją Ci wiadro wody na głowe, bo na wizażu wszystkie są super zorganizowane, pracują od podstawówki, robią po 3 kierunki i 5 wolontariatów.

Jasne, często widzę że niektóre dziewczyny dają różnym ludziom w depresji, itp. rady w stylu "weź się w garść". No ale jest tu też dużo rozsądnych, dojrzalszych kobiet.

[ulfrinn]

Moim zdaniem masz jakieś duże zaległości w wiedzy jeszcze z czasów liceum. Po prostu nie masz podstaw, jakie powinnas mieć rozpoczynając studia i to Cię zniechęca, bo wymaga dużo większego wysiłku, a efekty i tak beda gorsze, dopóki nie nadrobisz tych zaległości. Organizm odmawia posłuszeństwa...

[klempaa]

Napisane przez EvaIo

Gdybym zrobiła 8 sesji po pół godziny, powiedzmy między sesjami 15 min przerwy, to... miałabym to co teraz Czyli naukę całymi dniami.

Bullshit. Zupełnie czym innym jest zaplanowanie: ucze się 30 minut, potem mam 15 minut na .... (i tu sobie wstaw: zjedzenie/spacer/poczytanie ksiązki/telefon do przyjaciółki/itp), niż siedzenie 45 minut i rozproszona nauka. Gwarantuję Ci, że jeśli zaczniesz 30 minut spędzać na wydajnej nauce, to wcale tych 4h nie będziesz potrzebowała. Do tego - nauczy Cię to obowiązkowości, skupienia na jednej rzeczy.

[EvaIo]

Napisane przez ulfrinn

Moim zdaniem masz jakieś duże zaległości w wiedzy jeszcze z czasów liceum. Po prostu nie masz podstaw, jakie powinnas mieć rozpoczynając studia i to Cię zniechęca, bo wymaga dużo większego wysiłku, a efekty i tak beda gorsze, dopóki nie nadrobisz tych zaległości. Organizm odmawia posłuszeństwa...

No zaległości mam spore, jestem przez to chyba najsłabsza w grupie i wyraźnie odstaję. Problem w tym, że tego nie da się nadrobić w dzień, trzeba wielu miesięcy.
Ale z drugiej strony w liceum miałam to samo. Więc zaległości to dodatkowe obciążenie, ale gdyby ich nie było, pewnie też byłby dramat.

[ajah]

Napisane przez EvaIo

W sumie nauczyłam się w miesiąc do matury z matmy (a nie umiałam nawet dzielić), żeby zdać na te 30%. Więc głowę do nauki mam, tylko muszę dużo powtarzać.
Ja wiem, że nauka codzienna wygląda niezbyt leniwie, ale ja uczę się z poczucia winy - bo nagromadziłam go tyle, że nie chcę gromadzić więcej

---------- Dopisano o 17:12 ---------- Poprzedni post napisano o 17:09 ----------



Dom ogarniam, ale wszystko z tygodniowym opóźnieniem. Zlew pełen naczyń może być przez parę dni, aż zacznie śmierdzieć.

Ja nie mówię o wyręczaniu przez rodziców w obowiązkach domowych tylko w tym, że sama decydujesz czy idziesz do szkoły czy nie, czy odrabiasz lekcje, czy nie, to szalenie psuje charakter, bo dziecko się samo uczyć nie będzie, podobnie jak zaniedba higienę, itp.

---------- Dopisano o 17:15 ---------- Poprzedni post napisano o 17:12 ----------


Nauka z kimś jest nierealna, ale sesje półgodzinne brzmią nieźle. Tylko ile takich sesji ma być? Specyfika tych studiów (i moich zaległości) polega na tym, żeby uczyć się tak z 4h dziennie. Gdybym zrobiła 8 sesji po pół godziny, powiedzmy między sesjami 15 min przerwy, to... miałabym to co teraz Czyli naukę całymi dniami.

---------- Dopisano o 17:18 ---------- Poprzedni post napisano o 17:15 ----------


Jasne, często widzę że niektóre dziewczyny dają różnym ludziom w depresji, itp. rady w stylu "weź się w garść". No ale jest tu też dużo rozsądnych, dojrzalszych kobiet.

Co do nauki często czas spędzony nad książką nie jest najważniejszy. Najważniejsze są metody, dzieki którym zdobywasz wiedzę. Czy jesteś słuchowcem, wzrokowcem czy może potrzebujesz ruchu by się uczyć ( a może wszystkiego po trochu?)
Zawsze możesz usprawnić system robienia notatek itd. Istotnym jest też jaka godzina odpowiada ci bardziej do nauki.
Myślę, że w Internecie znajdziesz wiele wskazówek co do tego jak się skutecznie uczyć

Pisząc o 30 minutach myślałam przede wszystkim o wprowadzeniu powoli regularności (która nie obciążałaby cię drastycznie) i nabraniu nawyku spędzania czasu na nauce (czy jakiejkolwiek innej aktywności).

To tak jak ze sportem: zwykle pierwsze treningi są trudne, gdy brak kondycji, motywacja kuleje (bo i spektakularnych efektów nie widać, a człowiek zderza się ze swoją niemocą). Dopiero z czasem nabiera pewności siebie

Grunt to zacząć coś robić.

[EvaIo]

Napisane przez klempaa

Bullshit. Zupełnie czym innym jest zaplanowanie: ucze się 30 minut, potem mam 15 minut na .... (i tu sobie wstaw: zjedzenie/spacer/poczytanie ksiązki/telefon do przyjaciółki/itp), niż siedzenie 45 minut i rozproszona nauka. Gwarantuję Ci, że jeśli zaczniesz 30 minut spędzać na wydajnej nauce, to wcale tych 4h nie będziesz potrzebowała. Do tego - nauczy Cię to obowiązkowości, skupienia na jednej rzeczy.

W sumie teraz sobie przypominam, że kiedyś siadłam do nauki o 7.00 rano i w maksymalnym skupieniu zrobiłam tyle przez 2 godziny, co normalnie przez pół dnia. Wprowadzę te sesje.
Zacznę od 4 sesji po 30 min, z 15 min przerwami. To daje 2h wydajnej nauki - jak będzie za mało, to dodam sobie 5 a może i 6 sesję.

---------- Dopisano o 17:38 ---------- Poprzedni post napisano o 17:32 ----------

Napisane przez ajah

Pisząc o 30 minutach myślałam przede wszystkim o wprowadzeniu powoli regularności (która nie obciążałaby cię drastycznie) i nabraniu nawyku spędzania czasu na nauce (czy jakiejkolwiek innej aktywności).

To tak jak ze sportem: zwykle pierwsze treningi są trudne, gdy brak kondycji, motywacja kuleje (bo i spektakularnych efektów nie widać, a człowiek zderza się ze swoją niemocą). Dopiero z czasem nabiera pewności siebie

Grunt to zacząć coś robić.

Jestem jak biegacz, który na 100 metrów biegnie przez cały weekend... Nie można o kimś takim powiedzieć, że nie zaczął, bo przecież jakoś tam biega.
Co do efektywnej nauki, dobry pomysł. Ale to dopiero później - najpierw muszę zacząć uczyć się regularnie i sprawnie, a dopiero potem to usprawniać przez różne metody. Gdybym teraz popłynęła w szukanie metod nauki, znowu miną tygodnie, bo to nie takie proste znaleźć coś, co pasuje do ciebie i materiału, który masz dziś ogarnąć.

[201607111028]

Napisane przez EvaIo

No zaległości mam spore, jestem przez to chyba najsłabsza w grupie i wyraźnie odstaję. Problem w tym, że tego nie da się nadrobić w dzień, trzeba wielu miesięcy.
Ale z drugiej strony w liceum miałam to samo. Więc zaległości to dodatkowe obciążenie, ale gdyby ich nie było, pewnie też byłby dramat.

No i właśnie w tym tkwi problem, nie w lenistwie, którego aż tak wyraźnie nie widzę. To normalne, że po tylu latach obijania się poziom Twojej wiedzy jest kiepściutki. Jeśli chciałabyś to nadgonić, to faktycznie, musisz starać się o wiele bardziej, niż inni. No niestety

[EvaIo]

Napisane przez carolina662

No i właśnie w tym tkwi problem, nie w lenistwie, którego aż tak wyraźnie nie widzę. To normalne, że po tylu latach obijania się poziom Twojej wiedzy jest kiepściutki. Jeśli chciałabyś to nadgonić, to faktycznie, musisz starać się o wiele bardziej, niż inni. No niestety

Wewnętrzny opór i niechęć do nauki to nie lenistwo? Zmuszam się dlatego, że przez lata jakoś troszeczke udało mi się wzmocnić siłę woli napędzaną poczuciem winy, tj. wiem, że jak nie będę dzisiaj się uczyć, to będę żałować, więc się uczę - ale nie chce mi się, więc trwa to cały Boży dzień.

Ale masz dużo racji, dlatego muszę wymyślić jak mądrze nadrobić te zaległości (o tyle to trudne, że bieżącego materiału z II semestru jest cała masa, a tu jeszcze trzeba I semestr, który ledwo zdałam, sobie utrwalić, bo inaczej nie ruszę do przodu).

[201607111028]

Napisane przez EvaIo

Wewnętrzny opór i niechęć do nauki to nie lenistwo? Zmuszam się dlatego, że przez lata jakoś troszeczke udało mi się wzmocnić siłę woli napędzaną poczuciem winy, tj. wiem, że jak nie będę dzisiaj się uczyć, to będę żałować, więc się uczę - ale nie chce mi się, więc trwa to cały Boży dzień.

Ale masz dużo racji, dlatego muszę wymyślić jak mądrze nadrobić te zaległości (o tyle to trudne, że bieżącego materiału z II semestru jest cała masa, a tu jeszcze trzeba I semestr, który ledwo zdałam, sobie utrwalić, bo inaczej nie ruszę do przodu).

Lenistwo, ale nie tak wielkie, jak Ci się wydaje. Skoro się zmuszasz, robisz to codziennie, to znaczy, że wiele barier już pokonałaś.
Pasjonują Cię chociaż te studia?

[ulfrinn]

Napisane przez EvaIo

Wewnętrzny opór i niechęć do nauki to nie lenistwo? Zmuszam się dlatego, że przez lata jakoś troszeczke udało mi się wzmocnić siłę woli napędzaną poczuciem winy, tj. wiem, że jak nie będę dzisiaj się uczyć, to będę żałować, więc się uczę - ale nie chce mi się, więc trwa to cały Boży dzień.

Ale masz dużo racji, dlatego muszę wymyślić jak mądrze nadrobić te zaległości (o tyle to trudne, że bieżącego materiału z II semestru jest cała masa, a tu jeszcze trzeba I semestr, który ledwo zdałam, sobie utrwalić, bo inaczej nie ruszę do przodu).

Wewnętrzny opór z powodu nadmiaru rzeczy do zrobienia, to nie lenistwo.
Każdego (prawie każdego) by to zniechecalo.

[Nieniecha]

Zawsze słyszałam: jesteś leniwa! Ty leniu, rusz się, zorganizuj!
Prawda, nic mi się nie chciało, każda aktywność fizyczna była wyzwaniem trudnym do pokonania. Ciągle krytykowana, lekceważona itp. czułam się gorsza, zaszczuta, zła.
Eureka! Taka cecha fizjologiczna - bardzo niskie ciśnienie tętnicze. Żadna moja wina. Ale wpajane przez lata poczucie winy, że leń, w psychice zrobiło swoje. Z niskiej samooceny ciężko się wychodzi... ale się da.
P.S.
Znalazłam sobie fajne, atrakcyjne zajęcie, które nie wymaga nadmiernego ruchu - i nie jest to komputer. Ale jeśli w Twoim przypadku jest to komputer to nie daj sobie wmówić uzależnienia tylko sensownie z niego korzystaj.
Powodzenia

[EvaIo]

Napisane przez Nieniecha

Zawsze słyszałam: jesteś leniwa! Ty leniu, rusz się, zorganizuj!
Prawda, nic mi się nie chciało, każda aktywność fizyczna była wyzwaniem trudnym do pokonania. Ciągle krytykowana, lekceważona itp. czułam się gorsza, zaszczuta, zła.
Eureka! Taka cecha fizjologiczna - bardzo niskie ciśnienie tętnicze. Żadna moja wina. Ale wpajane przez lata poczucie winy, że leń, w psychice zrobiło swoje. Z niskiej samooceny ciężko się wychodzi... ale się da.
P.S.
Znalazłam sobie fajne, atrakcyjne zajęcie, które nie wymaga nadmiernego ruchu - i nie jest to komputer. Ale jeśli w Twoim przypadku jest to komputer to nie daj sobie wmówić uzależnienia tylko sensownie z niego korzystaj.
Powodzenia

Ciekawe... bierzesz na to jakieś leki? Jest lepiej?
Od PC uzależniona jestem na 100%. Bo siedzenie przy nim utrudnia mi uprawianie innych zainteresowań i obniża radość życia. Ale to drugorzędna sprawa.

---------- Dopisano o 21:54 ---------- Poprzedni post napisano o 21:52 ----------

Napisane przez carolina662

Lenistwo, ale nie tak wielkie, jak Ci się wydaje. Skoro się zmuszasz, robisz to codziennie, to znaczy, że wiele barier już pokonałaś.
Pasjonują Cię chociaż te studia?

Bardzo ważne i mądre słowa, niesamowicie podniosły mnie na duchu. Tak to już jest, że nasze własne oceny nie koniecznie odzwierciedlają rzeczywistość.
Studia mnie bardzo pasjonują, uwielbiam je.

---------- Dopisano o 21:57 ---------- Poprzedni post napisano o 21:54 ----------

Napisane przez ulfrinn

Wewnętrzny opór z powodu nadmiaru rzeczy do zrobienia, to nie lenistwo.
Każdego (prawie każdego) by to zniechecalo.

W sumie... Czyli całe życie byłam leniwa, a teraz już jestem pracowita, ale zniechęcona nadmiarem obowiązków?

[magica]

Pocieszę Cię, że nie jesteś sama. Na początek spróbuj oderwać sie od kompa. Wyjdz na zewnątrz, chocbyś miała "tracić czas" spotykając sie z innymi lub łażąc po mieście, zamiast się uczyć-jest to i tak lepsze niż siedzenie przed kompem. Jak sie odzwyczaisz od kompa to i będzie Ci się chciało bardziej uczyć. Poza tym zaplanuj odpoczynek. Mnie zawsze nauka szła łatwiej jak wiedziałam, że np o 21 będę miała już czas tylko dla siebie (na ksiazkę, kąpiel czy film).
Jak sie zrobi cieplej to wyjdz na rower, rolki-ruch to fantastyczna sprawa, dotleniasz organizm, wyzwalasz endorfinki.

[klempaa]

Napisane przez Nieniecha

Eureka! Taka cecha fizjologiczna - bardzo niskie ciśnienie tętnicze. Żadna moja wina. Ale wpajane przez lata poczucie winy, że leń, w psychice zrobiło swoje. Z niskiej samooceny ciężko się wychodzi... ale się da.

Ach, jak to miło się pousprawiedliwiać, nie?
Ogromna część młodych ludzi to niskociśnieniowcy, sama taką osoba jestem - ciśnienie mam niskie, wręcz bardzo niskie i co? I jakoś leniem nie jestem i nigdy nie byłam.
A jeśli przy niskim ciśnieniu czujesz się faktycznie źle i ciężko Ci z tym funkcjonowac, to trzeba iść do lekarza tylko wtedy to już wymówka zniknie, prawda?
Tak, wiem - zaraz napiszesz, że byłas u lekarza i on to stwierdził. Oczywiście.

[2cfaa0a5c37026ea4ab814c74c2acc8bc9bbc2c1]

Ja miałam tak samo, ponieważ popełniłam błąd, idąc na studia zaraz po śmierci osoby z rodziny. Nie byłam w stanie skupić się na czymkolwiek, czytałam książki, nie wiedząc potem, o czym one są (nawet nowelki po 35 stron...). I nie dawałam sobie rady, choć kierunek studiów jest zgodny z tym, co lubię robić. Dopiero, gdy ochłonęłam po tym wszystkim, wszystko wróciło do normy

[Bea_91]

A na jakich studiach jesteś?

[Nieniecha]

Źle zostałam rozumiana. Nie usprawiedliwiam się. Po prostu znalazłam przyczynę swojego "lenistwa" i zaczęłam żyć zgodnie z tym co podpowiada mi organizm. Przestałam się przejmować komentarzami i krytyką innych osób, przestałam na siłę gonić, ścigać się i dorównywać tym z tzw. ikrą. Robię swoje wg swoich możliwości, bez stresu i wspomnianego wcześniej poczucia, że jestem gorsza

[tarkowska]

Na początek polecam lekturę Tonego Buzana "Rusz głową". Zawiera wiele skutecznych sposobów na trwałe zapamiętywanie i uczenie się. Poza tym wykazuje błędy, których nie dostrzegamy. Krótka lektura - 100 str. - dasz radę To taka podstawa podstaw, potem sięgnij po bardziej rozbudowane książki w tym temacie.

[ulfrinn]

Napisane przez EvaIo

Ciekawe... bierzesz na to jakieś leki? Jest lepiej?
Od PC uzależniona jestem na 100%. Bo siedzenie przy nim utrudnia mi uprawianie innych zainteresowań i obniża radość życia. Ale to drugorzędna sprawa.

---------- Dopisano o 21:54 ---------- Poprzedni post napisano o 21:52 ----------


Bardzo ważne i mądre słowa, niesamowicie podniosły mnie na duchu. Tak to już jest, że nasze własne oceny nie koniecznie odzwierciedlają rzeczywistość.
Studia mnie bardzo pasjonują, uwielbiam je.

---------- Dopisano o 21:57 ---------- Poprzedni post napisano o 21:54 ----------


W sumie... Czyli całe życie byłam leniwa, a teraz już jestem pracowita, ale zniechęcona nadmiarem obowiązków?

No według mnie to jesteś pracowita, skoro te 4 czy nawet mniej niż 4 godziny ale codziennie się uczysz. Powinnas być z siebie dumna, a nie wpedzać w poczucie winy. Jak bedziesz się samobiczowac to Ci w końcu może obrzydnac coś co się teraz pasjonuje, a to by było kiepsko