Czuję pustkę w sobie.

[werty1995]

Odkąd pamiętam czuję w sobie, taką wszechogarniającą i bezsilną. Zawsze czułam się inna, samotna nawet w tłumie ludzi. Miałam przyjaciół, ale oni nie rozumieli mnie, nikt mnie nie rozumiał. Nie miałam w nich wsparcia, nie miałam wsparcia nawet we własnej rodzinie.
Nie wiem skąd to się wzięło, czy z tego że mój sposób myślenia zawsze różnił się od tego, którego nawykłam obserwować u innych? Umiejętności szybkiego i bezproblemowego załapywania informacji, kiedy nigdy nie musiałam się uczyć. Naprawdę, nauka nigdy nie sprawiała mi problemów - wystarczy, że raz coś usłyszę i zapamiętuję to. Po chwilowej obserwacji potrafię bezbłędnie wyczuć, co ta osoba czuje wobec mnie i innych, nawet gdy gra.
Zawsze słyszałam, że zachowuję się na starszą niż jestem. Może to z tego, że choruję i zaznałam podczas mojego krótkiego życia wystarczająco dużo bólu.
Ale wracając do sedna, nie wiem jak mam ujarzmić tą pustkę. Marzę o kimś, kto ją zapełni, sprawi że będę szczęśliwa. Ale kiedykolwiek mam nadzieję, że to właśnie Ten, okazuje się że coś jest nie tak i odchodzi. Na ogół przyciągam ludzi, ale kiedy chcę wpuścić kogoś do mojego świata, on odchodzi. Nie wiem dlaczego. Chciałabym zmienić w sobie coś, przez co wreszcie nie będę sama.

[mrsdiorr]

Troll?

A jeżeli Ty tak na poważnie to ja powiem tylko tyle - może przestań tak bardzo skupiać się na sobie, być taka zadufana i wmawiać sobie jaka to ty nie jesteś oryginalna i inna niż reszta ludzkości. Ja też nigdy nie musiałam się z niczego uczyć, mam dobrą pamięć, mam też intuicję, umiem czytać między wierszami, ale jakoś nie uważam się za żadnego wybrańca, osobę inteligentniejszą niż inni czy kogoś kogo nikt nie jest w stanie zrozumieć. I znam pierdyliard takich osób, które nigdy się z niczego nie uczą, a zdają na piątki i które są na tyle kumate, że nie trzeba im pięć razy powtarzać tego samego, a więc zmartwię cię - nie jesteś nikim nadzwyczajnym, a Twoje problemy w relacach z płcią przeciwną mogą wynikać z Twojej megalomanii

[werty1995]

Nie sądzę że jestem lepsza od innych, nawet nie jestem im równa. Nienawidzę siebie, nienawidzę swojego wyglądu, nienawidzę swojego charakteru. Jestem zerem, i jestem tego świadoma. Może dlatego nie byłam z nikim, bo po prostu na to nie zasłużyłam? Nie uważam swoich zdolności za cudownych i wspaniałych, bo nie są.

[Niebieskooka arystokratka]

Ferie w pełni.

[werty1995]

Napisane przez Niebieskooka arystokratka

Ferie w pełni.

Proszę was, nie jestem trollem. Ja na prawdę szukam pomocy.

[Elfir]

myślałam ze emo już niemodne..

[mrsdiorr]

Napisane przez werty1995

Nie sądzę że jestem lepsza od innych, nawet nie jestem im równa. Nienawidzę siebie, nienawidzę swojego wyglądu, nienawidzę swojego charakteru. Jestem zerem, i jestem tego świadoma. Może dlatego nie byłam z nikim, bo po prostu na to nie zasłużyłam? Nie uważam swoich zdolności za cudownych i wspaniałych, bo nie są.

Chyba jednak

[werty1995]

Napisane przez mrsdiorr

Chyba jednak

Okej, jeśli myślicie że robię sobie żarty, to darujcie sobie te uwagi. Jeśli będzie tu ktoś, kto mi pomoże, będę mu wdzięczna.

[Elfir]

psycholog przyjmuje w gabinecie a nie na babskim forum.

[Dziewczyna_Borata]

Teraz przerabiacie Goethego? Też sądze, że do dupy ta lektura

[werty1995]

Taa, jestem trollem, emo czy kimkolwiek innym i zadaję sobie tyle trudu, aby siedzieć tu i czytać wasze wypociny. Dziękuję za pomoc, nie przydała się.

[Cherry Blossom Girl]

To tylko burza hormonalna. Przejdzie.

[martiniątko]

Ktoś rzuci hasło troll i każda następna mu wtóruje. Trochę przesadzacie

Autorko, widać, że masz problemy - z krótkiego opisu można wywnioskować że nie czułaś się wystarczająco kochana jako dziecko, stąd problemy z samooceną itd. Kwestia jest taka, że pytanie które zadałaś "jak wypełnić tą pustkę" potrzebuje kilku lat psychoterapii lub auto psychoterapii. Bez gwarancji powodzenia. Nie ma przepisu na bycie szczęśliwym. Świat w ogólnym ujęciu nie jest przyjaznym miejscem, życie nie jest łatwe i trzeba po prostu starać się znajdować pozytywy i się na nich koncentrować. Proponowałabym żebyś zaczęła rozwijać się w kierunku lepszego zrozumienia siebie i własnych emocji i przede wszystkim walczyła o stabilne, dobre warunki życia (finanse, zdrowie, mieszkanie, wykształcenie, itp.). Na razie nie przejmuj się związkami, a bardziej koncentruj się na zdobyciu wielu przyjaciół. Nie oczekuj niczego od ludzi ponad to, że spędzacie razem czas. Nie oczekuj że ktoś cię zrozumie lub pomoże - od tego jesteś przede wszystkim Ty sama. Czytaj dużo, obszarów do rozwoju jest wiele: książki psychologiczne, poradniki "self help" (pełno tego w internecie), artykuły i fora psychologiczne, wsłuchuj się w siebie, naucz się zmniejszać stres, są różne techniki relaksacyjne, można medytować, czytaj o filozofiach wschodu, biografie wielkich ludzi, książki współczesnych filozofów. Zacznij robić coś pożytecznego, zaangażuj się w działalność charytatywną. Pomaga też wiara, i nie mówię tu konkretnie o wyznawaniu jakiejkolwiek religii czy wierze w boga, ale czytanie o tym, kim my tak naprawdę jesteśmy we wszechświecie, jakie są nasze wartości moralne, cele w życiu, itd i ustosunkowywanie się do tego wg własnych przekonań - czyli tworzenie jakby własnej wiary. Każda religia i filozofia pozwala nam zrozumieć lepiej samych siebie. Temat jest nieskończenie głęboki. Tak naprawdę musisz sama odnaleźć sposób na siebie. Ten proces trwa całe życie.

[mrsdiorr]

Martiniątko, jakoś ciężko uwierzyć w prawdziwość tych problemów typu "jestem taka inna, świat mnie nie rozumie, jestem wyjątkowa, bo nie muszę się z niczego uczyć, a mam same piątki, jestem inteligentniejsza niż wszyscy", nagle następny post zaprzeczający pierwszemu w stylu emo, jakby Autorka miała rozdwojenie jaźni "jestem zerem, jestem nic nie warta, jestem gorsza niż inni, nic tylko się pociąć". Ja aż się nie mogłam powstrzymać od śmiechu jak czytałam te posty - albo ktoś sobie jaja robi, albo ma 12-13 lat i chodzi do podstawówki/gimnazjum. Bo jeżeli faktycznie pisze to osoba 18-25 lat i to na poważnie to ja polecam przede wszystkim dorosnąć, bo te rozterki są rodem z gmnazjum.

[werty1995]

Napisane przez martiniątko

Ktoś rzuci hasło troll i każda następna mu wtóruje. Trochę przesadzacie

Autorko, widać, że masz problemy - z krótkiego opisu można wywnioskować że nie czułaś się wystarczająco kochana jako dziecko, stąd problemy z samooceną itd. Kwestia jest taka, że pytanie które zadałaś "jak wypełnić tą pustkę" potrzebuje kilku lat psychoterapii lub auto psychoterapii. Bez gwarancji powodzenia. Nie ma przepisu na bycie szczęśliwym. Świat w ogólnym ujęciu nie jest przyjaznym miejscem, życie nie jest łatwe i trzeba po prostu starać się znajdować pozytywy i się na nich koncentrować. Proponowałabym żebyś zaczęła rozwijać się w kierunku lepszego zrozumienia siebie i własnych emocji i przede wszystkim walczyła o stabilne, dobre warunki życia (finanse, zdrowie, mieszkanie, wykształcenie, itp.). Na razie nie przejmuj się związkami, a bardziej koncentruj się na zdobyciu wielu przyjaciół. Nie oczekuj niczego od ludzi ponad to, że spędzacie razem czas. Nie oczekuj że ktoś cię zrozumie lub pomoże - od tego jesteś przede wszystkim Ty sama. Czytaj dużo, obszarów do rozwoju jest wiele: książki psychologiczne, poradniki "self help" (pełno tego w internecie), artykuły i fora psychologiczne, wsłuchuj się w siebie, naucz się zmniejszać stres, są różne techniki relaksacyjne, można medytować, czytaj o filozofiach wschodu, biografie wielkich ludzi, książki współczesnych filozofów. Zacznij robić coś pożytecznego, zaangażuj się w działalność charytatywną. Pomaga też wiara, i nie mówię tu konkretnie o wyznawaniu jakiejkolwiek religii czy wierze w boga, ale czytanie o tym, kim my tak naprawdę jesteśmy we wszechświecie, jakie są nasze wartości moralne, cele w życiu, itd i ustosunkowywanie się do tego wg własnych przekonań - czyli tworzenie jakby własnej wiary. Każda religia i filozofia pozwala nam zrozumieć lepiej samych siebie. Temat jest nieskończenie głęboki. Tak naprawdę musisz sama odnaleźć sposób na siebie. Ten proces trwa całe życie.

dziękuję, to najlepsza odpowiedź ze wszystkich tu dostępnych

[martiniątko]

Napisane przez mrsdiorr

Martiniątko, jakoś ciężko uwierzyć w prawdziwość tych problemów typu "jestem taka inna, świat mnie nie rozumie, jestem wyjątkowa, bo nie muszę się z niczego uczyć, a mam same piątki, jestem inteligentniejsza niż wszyscy", nagle następny post zaprzeczający pierwszemu w stylu emo, jakby Autorka miała rozdwojenie jaźni "jestem zerem, jestem nic nie warta, jestem gorsza niż inni, nic tylko się pociąć". Ja aż się nie mogłam powstrzymać od śmiechu jak czytałam te posty - albo ktoś sobie jaja robi, albo ma 12-13 lat i chodzi do podstawówki/gimnazjum. Bo jeżeli faktycznie pisze to osoba 18-25 lat i to na poważnie to ja polecam przede wszystkim dorosnąć, bo te rozterki są rodem z gmnazjum.

mylisz się kochana, wystarczy trochę wiedzy z psychologii żeby wiedzieć że takie "rozdwojenie jaźni" jest możliwe i wręcz całkiem częste. Poczytaj o zaburzeniach osobowości, zwłaszcza o narcystycznym zaburzeniu osobowości - zaburzenie osobowości to stan ciężki, ale łagodniejsze odmiany są w społeczeństwie bardzo częste. Narcyz jeżeli napotka kryzys w życiu to przekonuje się szybko że ma tak naprawdę zerowe poczucie własnej wartości.

Napisane przez werty1995

dziękuję, to najlepsza odpowiedź ze wszystkich tu dostępnych

cieszę się, że mogłam pomóc! powodzenia

[mrsdiorr]

mylisz się kochana, wystarczy trochę wiedzy z psychologii żeby wiedzieć że takie "rozdwojenie jaźni" jest możliwe i wręcz całkiem częste. Poczytaj o zaburzeniach osobowości, zwłaszcza o narcystycznym zaburzeniu osobowości - zaburzenie osobowości to stan ciężki, ale łagodniejsze odmiany są w społeczeństwie bardzo częste. Narcyz jeżeli napotka kryzys w życiu to przekonuje się szybko że ma tak naprawdę zerowe poczucie własnej wartości.

To w takim razie Autorka nie powinna tutaj szukać pomocy, tylko u specjalistów.

[201607040946]

Napisane przez werty1995

Odkąd pamiętam czuję w sobie, taką wszechogarniającą i bezsilną. Zawsze czułam się inna, samotna nawet w tłumie ludzi. Miałam przyjaciół, ale oni nie rozumieli mnie, nikt mnie nie rozumiał. Nie miałam w nich wsparcia, nie miałam wsparcia nawet we własnej rodzinie.
Nie wiem skąd to się wzięło, czy z tego że mój sposób myślenia zawsze różnił się od tego, którego nawykłam obserwować u innych? Umiejętności szybkiego i bezproblemowego załapywania informacji, kiedy nigdy nie musiałam się uczyć. Naprawdę, nauka nigdy nie sprawiała mi problemów - wystarczy, że raz coś usłyszę i zapamiętuję to. Po chwilowej obserwacji potrafię bezbłędnie wyczuć, co ta osoba czuje wobec mnie i innych, nawet gdy gra.
Zawsze słyszałam, że zachowuję się na starszą niż jestem. Może to z tego, że choruję i zaznałam podczas mojego krótkiego życia wystarczająco dużo bólu.
Ale wracając do sedna, nie wiem jak mam ujarzmić tą pustkę. Marzę o kimś, kto ją zapełni, sprawi że będę szczęśliwa. Ale kiedykolwiek mam nadzieję, że to właśnie Ten, okazuje się że coś jest nie tak i odchodzi. Na ogół przyciągam ludzi, ale kiedy chcę wpuścić kogoś do mojego świata, on odchodzi. Nie wiem dlaczego. Chciałabym zmienić w sobie coś, przez co wreszcie nie będę sama.

[martiniątko]

Napisane przez mrsdiorr

To w takim razie Autorka nie powinna tutaj szukać pomocy, tylko u specjalistów.

Być może. Ale to samo możnaby powiedzieć co najmniej o 50% forum "intymnie".

[absurdalna89]

Autorko, martiniątko ma rację, a przede wszystkim empatię i wyczucie. Niektórym wizażankom tego brakuje, a od Ciebie bije rozpacz, więc przykro mi, że tak Cię odebrano. Nie wiem ile masz lat, ale rozejrzyj się za dobrym terapeutą, od tego warto byłoby zacząć. Jednak jedna z osób miała rację z tym poczuciem wyjątkowości. Najprawdopodobniej uważasz również, że wyjątkowo cierpisz, absolutnie nikt, nawet psycholog nie jest w stanie Ci pomóc - to dość typowe u osób zaburzonych. Uwierz jednak, że takich ludzi jak Ty jest na pęczki, a najdobitniej pokazałaby Ci to terapia grupowa. Zaczęłabym jednak od indywidualnej w Twoim stanie. Powodzenia.

[werty1995]

Napisane przez absurdalna89

Autorko, martiniątko ma rację, a przede wszystkim empatię i wyczucie. Niektórym wizażankom tego brakuje, a od Ciebie bije rozpacz, więc przykro mi, że tak Cię odebrano. Nie wiem ile masz lat, ale rozejrzyj się za dobrym terapeutą, od tego warto byłoby zacząć. Jednak jedna z osób miała rację z tym poczuciem wyjątkowości. Najprawdopodobniej uważasz również, że wyjątkowo cierpisz, absolutnie nikt, nawet psycholog nie jest w stanie Ci pomóc - to dość typowe u osób zaburzonych. Uwierz jednak, że takich ludzi jak Ty jest na pęczki, a najdobitniej pokazałaby Ci to terapia grupowa. Zaczęłabym jednak od indywidualnej w Twoim stanie. Powodzenia.

dziękuję za dobre rady zgłosiłam się już do psychologa, być może to wina tego, że rodzice nie zadbali o mój rozwój emocjonalny w dzieciństwie

[Fru Mannelig]

Zgadzam się z dziewczynami, że psycholog lub książki psychologiczne na pewno ci pomogą. Z częścią rzeczy, które piszesz, sama się identyfikuję, nasilone objawy mam szczególnie zimą, wtedy łatwo o chandrę czy stany depresyjne. Najgorsze jest myślenie, przychodzą coraz gorsze myśli, odbierają motywację, chęć do działania. Dlatego ważne, żeby się czymś zająć, znaleźć przyjaciół, chociaż z autopsji wiem, że to niełatwe.

Jeśli chcesz pogadać, pisz. A jeśli rok z nicku to rok Twojego urodzenia, to jesteśmy rówieśniczkami.

[angiee0902]

Z góry: to nie hejt.
Ale...

robisz z siebie pierwszą ofiarę świata i jedyna wyjątkową. Powiem Ci, może powinnaś przeżyć coś w rodzaju katharsis, zobaczyć, że inni cierpią bardziej i maja o wiele większe problemy w życiu. Jak miałam kiedyś takie "fazy", to zapisałam się na wolontariat. Nie czysto z pobudek egoistycznych, czyli żeby pocieszyć się, że inni maja gorzej, tylko raczej żeby móc przenieść choć część uwagi na kogoś innego, a nie skupiać się na sobie. Widząc kobietę niewidomą, bez oka, na wózku, z niepełnosprawnym dzieckiem zrozumiałam, że w swoich zmartwieniach jestem po prostu śmieszna. Ona mimo to potrafiła żartować, udzielać rad sercowych wolontariuszkom, śmiać się, a ja tu sobie płakusiam bo "nikt mnie nie rozumie".

Chodzi o to, że jak będziesz się nad sobą tak rozczulać, użalać, to nigdy lepiej nie będzie. I zaczniesz tracić przyjaciół, bo budujesz dystans w ten sposób. I nowych nie przybędzie.

Oczywiscie, jak wcześniej dziewczyny pisały - psycholog konieczny.