Strach i lęk przed związkiem, pomocy!

[piotro001]

Nie ukrywam, że mam problem ze sobą, ale czemu nazywasz to komedią...? Tak ogólnie to nie jesteśmy oficjalnie razem nie nazwaliśmy tego jeszcze po imieniu. Ale ja widzę że Ona się bardzo angażuje i to mnie przeraża, że pasowało by żebym się określił...

[Kamina11]

Ejjj, nie załamuj się, przecież trudności i problemy daje się rozwiązać, tylko trzeba trochę pogrzebać w sobie. Od tego jest psycholog i praca nad sobą.

Wiesz, ile ja rzeczy zmieniłam w sobie, ile problemów rozwiązałam?? Życiowych, związkowych, różnych. Nie stało się to w ciągu tygodnia, łaziłam długo do psychologa, dużo czytałam, zastanawiałam się nad sobą, pracowałam, próbowałam, pokonywałam lęki i inne trudności. Ile ja miałam problemów ze sobą, które wyszły na światło dzienne w moim związku, różnorakich, problemów z poczuciem własnej wartości, z nadmierną skrytością, lękiem - to dało się rozwiązać, w satysfakcjonującym stopniu.
Ludzie mają różne problemy emocjonalne, nie jesteś wyjątkiem, w rozwiązywaniu takich problemów chodzi o wysiłek i pracę nad zwiększaniem samoświadomości!!! Chodzi o zmianę przekonań, np. na swój temat, o rozumienie, znajomość siebie. Da się, ja jestem tego dobrym przykładem.
Jasne, są pewne rzeczy jeszcze do uleczenia u mnie, ale i je da się rozwiązać.

Ja patrzę na Twój problem optymistycznie, właśnie dlatego, że wiem na swoim przykładzie, że da się

[201707171132]

Napisane przez piotro001

Nie ukrywam, że mam problem ze sobą, ale czemu nazywasz to komedią...? Tak ogólnie to nie jesteśmy oficjalnie razem nie nazwaliśmy tego jeszcze po imieniu. Ale ja widzę że Ona się bardzo angażuje i to mnie przeraża, że pasowało by żebym się określił...

Yyy bo to jest komedia? A raczej tragikomedia...
Musisz udać się na rozmowę z kimś, kto naprowadzi Cię na właściwe tory i nie ma, że wstyd. Nie z takimi problemami przychodzą ludzie, a Ty też nie masz 12 lat, żeby się wstydzić czy bać specjalisty.

[piotro001]

Nie wstydzę się specjalisty, chce pomocy nawet nie wiecie jak bardzo... mam nadzieję że uda mi się coś z tym zrobić bo nie chcę stracić tej szansy...

[Kamina11]

Zapomnij o "mam nadzieję". Po prostu działaj i pracuj nad sobą
bez wysiłku się nie obejdzie

[piotro001]

Napisane przez Kamina11

Ejjj, nie załamuj się, przecież trudności i problemy daje się rozwiązać, tylko trzeba trochę pogrzebać w sobie. Od tego jest psycholog i praca nad sobą.

Wiesz, ile ja rzeczy zmieniłam w sobie, ile problemów rozwiązałam?? Życiowych, związkowych, różnych. Nie stało się to w ciągu tygodnia, łaziłam długo do psychologa, dużo czytałam, zastanawiałam się nad sobą, pracowałam, próbowałam, pokonywałam lęki i inne trudności. Ile ja miałam problemów ze sobą, które wyszły na światło dzienne w moim związku, różnorakich, problemów z poczuciem własnej wartości, z nadmierną skrytością, lękiem - to dało się rozwiązać, w satysfakcjonującym stopniu.
Ludzie mają różne problemy emocjonalne, nie jesteś wyjątkiem, w rozwiązywaniu takich problemów chodzi o wysiłek i pracę nad zwiększaniem samoświadomości!!! Chodzi o zmianę przekonań, np. na swój temat, o rozumienie, znajomość siebie. Da się, ja jestem tego dobrym przykładem.
Jasne, są pewne rzeczy jeszcze do uleczenia u mnie, ale i je da się rozwiązać.

Ja patrzę na Twój problem optymistycznie, właśnie dlatego, że wiem na swoim przykładzie, że da się

a powiedz mi czy miałaś podobny problem jak mój w związku? powoli tracę nadzieję na to że będzie dobrze :-/

[moniaszelki]

"bardziej nie mógłbym się pogodzić z taką wizją, że to ja ją skrzywdzę, że będzie przeze mnie cierpieć, wspominać te wszystkie chwile płakać..."

hej! a ty jesteś jej pierwszym chłopakiem? myślisz że będzie rozpaczać w nieskończoność? bez przesady! poboli, a potem..przestanie! to nie koniec świata. rozumiem, że bardzo przeżyłeś rozstanie z koleżanką licealną, ale tego nie da się uniknąć. strach tu nic nie da, nie powstrzyma tego.

[Kamina11]

Napisane przez piotro001

a powiedz mi czy miałaś podobny problem jak mój w związku? powoli tracę nadzieję na to że będzie dobrze :-/

W sumie do końca nie wiem, co jest Twoim problemem.. Miałam na pewno problem DOKŁADNIE ten sam co Ty, że przeżywałam strasznie, że "ja go skrzywdzę", "ja nie jestem w nim zakochana, a on we mnie tak", "co ja mam robić, to trzeba jak najszybciej chyba skończyć" itd. I te wątpliwości były we mnie w momencie, gdy na bank byłam totalnie w facecie zakochana ktoś musiał mi to uświadomić.
Nie miałam obaw przed tym, że znajomi, ktokolwiek oceni tego faceta jako takiego czy siakiego. Dla mnie był genialny, zachwycałam się nim, po cholerę mi, żeby inni się nim zachwycali, czy nie zachwycali.
Na co Ci to?
Jest się w związku nie po to, żeby inni go podziwiali, nie jesteś z partnerem, żeby inni się nim zachwycali i w ten sposób pompowali Twoje ego. Związek jest po to, żebyś (przykładowo), miał swoją bratnią duszę, kogoś, z kim możesz porozmawiać, kochać się, kogoś, z kim jest Ci dobrze.
Twoje przekonanie jest takie, że jak ktoś ma super śliczną dziewczynę, to znaczy, że on też musi być wyjątkowy, skoro taką zdobył.
No i koniecznie chcesz, zeby inni uznali Cię za tego wyjątkowego, który ma ślicznotkę
Bo to wtedy napompuje Twoje ego, choć trochę podniesie Twoje niskie poczucie własnej wartości, poczujesz się kimś w oczach innych.

A więc pracuj nad tym, żeby podnieść swoje poczucie własnej wartości, tu jest problem.

Inne problemy... To, że Ty mocno cierpiałeś, nie oznacza, że inni będą tak samo cierpieć po rozstaniu.
A dlaczego tak się boisz o nią, nie chcesz, żeby cierpiała? Może dlatego, że pragniesz jej szczęścia, chcesz, żeby była szczęśliwa? To fajne uczucia, pragnąć dla kogoś szczęścia.
Może nie, może tylko nie chcesz zadawać innym cierpienia. Nie wiem.

---------- Dopisano o 15:29 ---------- Poprzedni post napisano o 15:27 ----------

Napisane przez piotro001

No tak, tylko że jak dochodzi do jakichś tam sytuacji intymnych to powinno pojawić się to podniecenie prawda? Raczej o stresie można mówić jak ma dojść do stosunku to wtedy owszem stres może spowodować brak wzwodu.

U Ciebie się nie pojawia?
Czy ta dziewczyna Cię pociąga?

[piotro001]

No właśnie mam z tym problem. Pociąga mnie, chyba...

[Kamina11]

Tzn?

Jak dochodzi do intymniejszych zbliżeń, pieszczoty, pocałunki to czujesz coś?
Masz np. fantazje seksualne na jej temat?

[piotro001]

Fantazje mam, ale nie mam wzwodu i tego całego podniecenia...

[Kamina11]

Kurcze, Ty masz problemy zadziwiająco podobne do moich
ja też miałam to samo... ileś lat temu, ciągnęło mnie do pewnego faceta, miałam w sumie jak Ty z tą dziewczyną, mi facet podobał mi się, był przystojny, dobrze się z nim dogadywałam, byłam zakochana, miałam fantazje erotyczne, ale.. w realnym kontakcie nie było podniecenia..
Widzę, ze masz to samo, na odległość podniecasz się na myśl o niej, ale gdy przychodzi co do czego, gdy już jesteś z nią w bezpośrednim, realnym kontakcie, to coś nie gra.. Tak to wyglada u Ciebie?
Powiem Ci,ze u mnie to się nie zmieniło względem tego faceta. Myślałam, ze może jak pogłębi się bliskość, że może to przez moje problemy itd. Ale spedziłam z nim 5 miesiecy i dalej nie było pożądania.
Do dziś w sumie nie wiem, czy chodziło o moje ówczesne blokady emocjonalno-seksualne (a miałam ich sporo), czy zwyczajnie o to, że widocznie nie było tej chemii u mnie względem niego.

Ty napisałeś, że dużo pornografii było w Twoim życiu przedtem, to może być przyczyna.
Jaka jest naprawdę, to dowiesz się, jak trochę posiedzisz nad tym tematem, pogadasz moze z psychologiem, moze to da Ci odpowiedz

[piotro001]

Powiem Ci, że ogólnie jakoś ostatnimi czasy moje libido naprawdę spadło i to konkretnie, ale owszem miałem i mam fantazje seksualne na Jej temat, aczkolwiek ostatnio moją głowę inne myśli zaprzątają, niestety.

[angiee0902]

Z tym podnieceniem to do specjalisty jednak. Bo to nie musi być przez to, że akurat ona Cie nie pociąga. Tak mocno bym tego nie łączyła.

A co do reszty... przy pierwszym chłopaku tez miałam takie obawy. Spotykałam sie wczesniej z innymi ale to oni mnie wystawiali, a jednak w tym przypadku to ja sie balam, że go skrzywdzę. Wiesz dlaczego? Bo mi cholernie zależało na nim, na jego szczęściu, bo wiedziałam, że jest bardzo wartosciowym człowiekiem i nie zasłużył sobie na to.

I wiesz, byliśmy jednak razem, ja niestety "nie dorosłam" do związku i się rozpadło przeze mnie, ale czemu piszę o tym? Bo żałuję, że zmarnowałam coś wspaniałego.

Nikt nie wymaga od Ciebie wielkich deklaracji, nic na siłę, wszystko w swoim tempie. Tak naprawdę poznajecie się dopiero. Jeśli Ci na niej zależy, chcesz jej szczęścia, dobrze Wam razem, i świetnie sie rozumiecie... nie marnuj szansy. Uda się czy nie. Jak to mówią, lepiej żalowac, że sie coś zrobiło, niż żałować, że sie w ogóle nie sprobowalo. Nawet jesli sie nie uda - z każdej relacji możesz wyciagnąć jakieś wnioski, doswiadczenia i dowiedzieć czegos o sobie samym. Pomyśl o tym w ten sposób.

[piotro001]

Sam nie wiem, ciężko mi się pozbyć tego lęku, wytworzyła się we mnie jakaś blokada przed Nią, nie wiem jak się z tym uporać...

[kalincia]

Sam sobie wytworzyłeś.

[piotro001]

Widzieliśmy się znowu, ja już nie wiem co mam robić nie potrafiłem odgonić tych natrętnych myśli w stylu "kurcze czy Ona mi się podoba" mimo to jednak czułem się dobrze w Jej towarzystwie. Ja już sam nie wiem. Nie wiem gdzie leży problem. Wstydzę się związku wstydzę się przyznać, że z Nią jestem dlaczego? Skąd ten lęk? Przecież było tak super... nie potrafię odejść, czuję się tak jakbym to ja miał zostać rzucony, będę wspominał te wszystkie wspaniałe chwile mimo tego, że przecież takich chwil może być jeszcze mnóstwo! Jak odnaleźć w sobie te prawdziwe uczucia, a nie natrętne myśli, które przysłaniają wszystko...

[kalincia]

nadal tylko jęczysz, zamiast iść do specjalisty, skoro sobie nie radzisz. Wiesz, ja na miejscu tej dziewczyny rzeczywiście bym cię zostawiła, skoro się jej wstydzisz i nie potrafisz nawet określić, czy ci się podoba.

[piotro001]

W piątek mam wizytę u psychologa, zobaczymy co z tego wyjdzie.

[Kamina11]

Jak chcesz, to napisz tutaj, albo do mnie na priv, jakbyś chciał pogadać albo miał jakieś wątpliwości.

[piotro001]

Kamina napisałem do Ciebie...

[piotro001]

Jestem po wizycie u psychologa. Pani psycholog stwierdziła, że mam lęk społeczny, za bardzo przejmuję się zdaniem innych i stąd moje wątpliwości co do tej dziewczyny. Powiedziała mi też ciekawą rzecz, że lęk bardzo łatwo potrafi zacierać inne uczucia i to że mam te głupie myśli i wątpliwości sprawia, że nie docierają do mnie prawdziwe uczucia. Powiem szczerze, że od razu zrobiło mi się lżej... moje sobotnie spotkanie z P. bylo cudowne... ale niestety weekend minął, a mnie znowu dopadły wątpliwości. Już naprawdę nie wiem co robić, w jednej chwili wydaje mi się, że to kobieta mojego życia, że chciałbym już Jej wyznać jak bardzo mi zależy ale zaraz dopada mnie ten paskudny lęk. Obawy, że może ja sobie to na siłę wmawiam, że coś miedzy nami jest, że po prostu boję się samotności i dlatego tak się tego trzymam. Potem przychodzą chwile euforii, że przecież ja jeszcze z nikim tak dobrze się nie rozumiałem, jeszcze przed nikim nie byłem tak naprawdę sobą. Na każde spotkanie jadę bardzo chętnie i nie wyobrażam sobie żeby coś miało stanąć mi na drodze. Nie wiem czy jestem w stanie sobie wyobrazić teraz rzecz, która uszczęśliwiłaby mnie bardziej niż to, że wstaję sobie pewnego pięknego dnia i nie mam tych lęków i jestem pewien, że chcę z Nią być... ach

[emerdale]

Jak ja Cię, Piotrze, doskonale rozumiem, walczyłam z takim stanem przez lata i niszczyłam potencjalne związki. Przez gardło mi nie przechodziło słowo "kocham", a jak ktoś się do mnie za bardzo zbliżał, uciekałam. I tak jak Ty szukałam potwierdzenia u innych, że obiekt mojego zainteresowania jest tego wart, doszukiwałam się u niego wad. Też miałam taką huśtawkę nastrojów, nie byłam pewna i bałam się czyjegoś zaangażowania, że kogoś skrzywdzę.
Aż w końcu poznałam pewnego człowieka. Pozornie idealnie do siebie pasowaliśmy, ale nie zakochałam się od pierwszego wejrzenia - gdyby na początku znajomości mi zaproponował spotkanie, uciekłabym jak miałam to w zwyczaju. Ale on tego nie zrobił, nie przejawiał żadnego zainteresowania. A ja go poznawałam coraz bliżej i angażowałam się coraz mocniej.Minęło kilka miesięcy sporadycznych i raczej przypadkowych spotkań, bym mogła sama się przed sobą przyznać do własnych uczuć. Tak, teraz jestem już pewna, że to jest "ten właściwy", że go kocham w taki dojrzały, głęboki sposób. I gdy przez chwilę wydawało mi się, że on podziela moje uczucie, nie chciałam już uciekać, byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. Ale wygląda na to, że trafił swój na swego - on raz się zbliża, raz mnie odtrąca. Boi się tak jak ja kiedyś, albo zwyczajnie nie jest zainteresowany.
Potrzebowałam po prostu czasu, żeby moje uczucie się rozwinęło, o ironio - dostałam tego czasu aż nadto. Nie mam nadziei, że coś z tego wyjdzie.
Ale przynajmniej wiem, że umiem kochać.