7 - letni związek i tragiczne zachowanie

[201803290936]

Jego mamę musisz poprosić o to, aby na razie do Ciebie nie dzwoniła. Właśnie rozstajesz się ostatecznie z jej synem, to i tak jest samo w sobie trudne. Jeżeli jest szczera w tym, że zależy jej na Twoim dobrze, to zrozumie. Musisz w końcu wziąć pewne sprawy w swoje ręce, przestań zdawać się na innych, musisz działać, wpływać na swoją rzeczywistość.

[Antilia]

Naprawde to dobrze ze on wyjezdza, latwiej Ci bedzie. Wytrzymaj do tego czasu, nie spotykaj sie z nim.

[skazana_na_bluesa]

idź do psychologa/terapeuty.

[zakonna]

Pisałam o tym na pierwszej stronie wątku. Autorka chyba nie zamierza

[Klaudiax89x]

Napisane przez skazana_na_bluesa

idź do psychologa/terapeuty.

Myślałam o tym, ale boję się... będę musiała analizować wszystko od początku, mówić o wszystkim, przypominać sobie - nie dam rady przez to przechodzić.

[skazana_na_bluesa]

sama sobie nie poradzisz.

[paulinika]

Skazana_na_bluesa i Doris dobrze Ci radza!

[kalincia]

Nieraz już mnie dziwiło, że od jakiegoś czasu wszyscy wysyłają wszystkich do terapeuty. Jakby człowiek sam nie miał mechanizmów wyjścia z trudnej sytuacji. A czasem trzeba tylko czasu i wsparcia najbliższych...

[malgosia44zz]

A mi się wydaje, że powinien się przebadać psychiatrycznie. Bo tak drastyczna zmiana zachowania jest co najmniej dziwna.

[anjya]

ja nie wierzę w to, co czytam ..
szczerze, bałabym się być z takim człowiekiem. jest nieobliczalny, zdolny do wszystkiego. całe życie będziesz się zastanawiać, czy kolejnego dnia znów Ci nie odstawi takiego cyrku.
wierzę, że sobie poradzisz sama doskonale. mówisz, że pracujesz od liceum, utrzymujesz się sama, i zapracowałaś na wszystko, co masz - to oznacza, że jesteś zaradna, rozsądna i na pewno dasz rade sobie z tym także skup się w tym momencie na tych rzeczach, których nie mogłaś robić, będąc z tym człowiekiem. wyjdź do ludzi, rozwijaj swoje hobby

[Klaudiax89x]

Dziewczyny rozsypuję się... jestem w pracy i ryczę. Nie mogę złapać oddechu... jeżeli to koniec, to chciałabym wszystko wyprostować, zrozumieć, a nie w taki sposób zakończyć znajomość z człowiekiem, który był mi bliski przez 7 lat.
Żyć mi się nie chce...

[shinypearl]

Poczytaj "Kobiety, które kochają za bardzo", jesteś klasycznym przykładem, tam jest nawet historia opisana podobna do Twojej... To też pozwoli Ci skupić myśli na czymś innym.

[201607050913]

Rozumiem Cię, ale nie licz na to, że zrozumiesz co się stało i na to nie czekaj, bo to tylko przedłużanie cierpienia. Musisz przyjąć to, że czasami trzeba coś zostawić, uciąć, uciec jak najdalej, dla własnego dobra, a dopiero po jakimś czasie się zastanawiać. Uwierz, że tekst "muszę to wyprostować i zrozumieć" jest w tym momencie autodestrukcyjny i do niczego dobrego nie prowadzi. Twoje uzależnione ja podpowiada Ci, że w ten sposób będziesz jeszcze trochę bliżej niego. Nie daj się.

[karolynka90]

Napisane przez kalincia

Poradzisz sobie. Z czasem wszystko ogarniesz, zobaczysz. Rozstałam się z byłym po 9 latach. Tez mi się wydawało wcześniej, że nie da się bez niego żyć. Dało się.

U mnie też było prawie 9 lat.
Zaczęłam się spotykać z byłym jak miałam 15 lat, to był mój pierwszy chłopak, więc możesz sobie wyobrazić jak byłam do niego przywiązana.
I już go nie ma, jest ktoś inny, lepszy dla mnie. Myśl o tym co jest lepsze dla Ciebie przede wszystkim - na pewno dobre nie jest takie traktowanie, brak szacunku.
Znajdziesz kogoś innego, gwarantuję Ci to.
Jak ja zerwałam z moim byłym chłopakiem, stwierdziłam, że faceci są do d.py, nikogo nie chcę, a poza tym na pewno już nikt nie zechce mnie (taka minidepresja dwutygodniowa), a dwa miesiące później spotykałam się z kimś innym.
I żyję bez tamtego i mi dobrze.

Napisane przez Klaudiax89x

na dodatek nie potrafię źle o nim myśleć. Po prostu nie potrafię... tłumaczę i usprawiedliwiam każde jego zachowanie, nie myśląc w tym o sobie... a może myśląc? Bo tkwię w przekonaniu, że bez niego nie będę umiała żyć.

Ja też nie chciałam o moim byłym źle myśleć. Mimo, że zrobił coś paskudnego, tak czy siak zastanawiałam się co u niego słychać, itd. Aż pewnego dnia zadzwonił do mnie (kilka miesięcy po rozstaniu) i nasłuchałam się wyzwisk. Otrzeźwiło mnie i .. w sumie nie myślę o nim źle, bo już wcale nie myślę, jest mi totalnie obojętny.
Ciebie wyzwiska też powinny otrzeźwić w trymiga. Szanuj się.

Mam dobry kontakt z jego mamą. Dzwoni do mnie - chociaż nie wiem czy to do końca dobre, bo cały czas myślę o nim, wiem co robi, co mówił i jeszcze bardziej mnie to rozbija. Powiedziała mi, że chwile wczoraj z nim rozmawiała, że powiedziała mu co myśli o jego zachowaniu. Przyznał rację, powiedział, że mnie przeprosi, ale że ogólnie on potrzebuje sobie wszystko przemyśleć, że musimy od siebie odpocząć...

Weź się nie wygłupiaj. Zerwij kontakt całkowicie, uwolnisz się, będziesz ryczeć przez jakiś czas, a potem wyjdziesz i zaczniesz głębiej oddychać świeżym powietrzem. Usiądziesz na ławce w parku i poczujesz, że zrobiłaś dobrze.

Ponad to cały czas twierdzi, że za kilka dni wyjeżdża. Dlaczego mnie to tak przeraża? Od soboty właściwie nic nie zjadłam, myśląc o tym wpadam w jakąś panikę. Faktycznie jestem chyba uzależniona od niego...

Niech jedzie w cholerę!

Napisane przez Klaudiax89x

Dziewczyny rozsypuję się... jestem w pracy i ryczę. Nie mogę złapać oddechu... jeżeli to koniec, to chciałabym wszystko wyprostować, zrozumieć, a nie w taki sposób zakończyć znajomość z człowiekiem, który był mi bliski przez 7 lat.
Żyć mi się nie chce...

Ale będziesz żyć dalej i cieszyć się tym życiem.
Nie prostuj, nie musisz tego rozumieć. Obraził Cię, nie szanował, nadal ma Cię w d.pie.
Po co Ci taki ktoś? Znajdziesz lepszego. Tylko wtedy miej oczy szeroko otwarte, nie pozwól więcej aby ktoś tak Cię traktował.
Trzymam za Ciebie kciuki.

[zakonna]

No i kolejne posty autorki są doskonałą odpowiedzią dlaczego potrzebuje pomocy fachowca.

[karolynka90]

Autorko, najchętniej przywiązałabym Ci ręce do kaloryfera żebyś czasem nie napisała do niego smsa lub nie zadzwoniła.
Nie rób tego.

Właściwie najgorsze dla mnie z tego wszystkiego co opisałaś jest to, że zaczęłaś się go bać w pewnym momencie.
Jakieś tam szczeniackie wybryki, palenie zioła, blabla - ok (no może nie ok, ale tu jeszcze może i zrozumiałabym, że w tym tkwiłaś). ALE jego agresja i Twój strach to moim zdaniem coś najgorszego.
To miał być Twój mąż, ojciec Twoich dzieci. Nie można bać się swojego faceta. A Ty się bałaś. Życzę Ci żebyś nigdy więcej nie musiała się bać osoby, która ma Ci być najbliższa.

[carbonicum]

ooo borze zielony!! zly watek do poludniowej kawy i ciastka czytam i nie moge uwierzyc....

przeciez on nie musi zaczac ja bic zeby odeszla. juz dawno powinna to zrobic

dziewczyno kochana, ucieeekaj jak najdalej, zycie masz jedno, nie zaprzataj sobie nim glowy
uwierz mi jak bedziesz miala pare lat wiecej bedziesz sie wstydzic, ze bylas z kims takim, bedziesz sobie wyrzucac, ze zmarnowalas tak dobre lata twojego zycia

przykro mi, ale mi sie nie miesci w glowie twoja reakcja, ja tez sie rozstalam z moja pierwsza wielka miloscia po 5 latach, majac 20 lat, zwiazek nie byl dobry, no nie takie horrory jak u ciebie ale facet moj mnie ograniczal i hamowal moje zycie....tez nie moglam odejsc bo mnie caly czas nachodzil, a jak sie spotkalam z innym to ten chodzil na drugi dzien z rozwalonym lukiem brwiowym
az w koncu mnie zdradzil....i to byla moja furtka do wolnosci, tak jak juz ktoras napisala " w koncu zaczerpnelam swiezego powietrza!!"

moj nie chcial mnie puscic, blagal, przepraszal, stanal mi przed maska samochodu i nie chcial puscic, a ja mu zagrozilam, ze go przejade....ustapil, otworzylam wszystkie okna w samochodzie, byl wieczor i ten wpanialy wiatr i wolnosc...

TAK tez mozna! zycie jest naprawde piekne, bez partnera rowniez, uwierz nam tutaj!!

[Neferath]

Miałam męża terrorystę, wyżywał się na mnie psychicznie, wcześniej nie było z nim problemów, naprawdę. Ale w pewnym momencie niestety musiałam już iść do specjalisty, bo nie chciało mi się żyć. Wpadłam w ciężką depresję, a u Ciebie widzę, że musisz to przerobić, żeby zamknąć ten rozdział w swoim życiu. Nie doprowadzaj do sytuacji bez wyjścia. Musisz się odciąć od tej rodziny całkowicie, bo Twoich problemów będzie coraz więcej, nigdy mniej.

[drirrpl]

Napisane przez Klaudiax89x

...że nie mogę wrócić... ani z nim być to doskonale wiem... Pojęcia nie mam po prostu jak mam sobie z tym poradzić, bo póki co nie jestem w ogóle w stanie sobie tego wyobrazić.

-wizyta u psychologa, 100zł to niewiele a naprawdę warto, bo takie zachowania masochistyczne mogą być spowodowane czymś z twojego dzieciństwa
-zacznij myśleć o sobie a nie o nim, to on zmarnował tobie tyle lat które mogłaś spędzić z wartościowym człowiekiem
-znajdź sobie zajęcia by wypełnić lukę powstałą prze jego brak np:siłownia, joga, basen, szydełkowanie, cokolwiek.
-daj sobie czas, on najlepiej leczy rany
-na koniec wyciągnij wnioski, i znajdź sobie kogoś wartościowego, kogo nie będziesz musiała się wstydzić przed znajomymi.

[carbonicum]

eee tam, chyba juz po przeprosinach i dalej jest cudowny zwiazek....

az sie gotuje we mnie

[ciezka_sytuacja]

Przeczytałam cały wątek i także nie mogę zrozumieć. Odkochałabym się minutę.

[carpediem]

Napisane przez Klaudiax89x

Mam dobry kontakt z jego mamą. Dzwoni do mnie - chociaż nie wiem czy to do końca dobre, bo cały czas myślę o nim, wiem co robi, co mówił i jeszcze bardziej mnie to rozbija. Powiedziała mi, że chwile wczoraj z nim rozmawiała, że powiedziała mu co myśli o jego zachowaniu. Przyznał rację, powiedział, że mnie przeprosi, ale że ogólnie on potrzebuje sobie wszystko przemyśleć, że musimy od siebie odpocząć...

Przy rozstaniu z facetem czasem zapomina się, że nie tylko kończy się relację z nim samym, ale z jego rodziną również. Choćby jego mama była aniołem, najwspanialszą i najcieplejszą kobietą pod słońcem - nie ma dużych szans, żeby móc utrzymać tę znajomość, a definitywnie zakończyć relację z jej synem. Po czasie może tak, z początku - nie ma mowy.

Mama mogła z nim rozmawiać, ale Ciebie nie powinno już to interesować. Przeprosi? Cóż Ci po przeprosinach? Stało się i się nie odstanie, a po kolejnej imprezce z narkotykami w tle zrobi to samo, albo i coś gorszego. Pomyśl o swoim zdrowiu, swojej przyszłości. Nie ma sensu walczyć z wiatrakami, bo to właśnie jest taka walka.

Napisane przez Klaudiax89x

Dziewczyny rozsypuję się... jestem w pracy i ryczę. Nie mogę złapać oddechu... jeżeli to koniec, to chciałabym wszystko wyprostować, zrozumieć, a nie w taki sposób zakończyć znajomość z człowiekiem, który był mi bliski przez 7 lat.
Żyć mi się nie chce...

Nie wyprostujesz i nie zrozumiesz, serio. Facet od początku nie miał podstaw, bardziej ani mnie racjonalnych argumentów, żeby wszcząć taką awanturę i to na oczach widowni. Nie było powodu! Nie da się zrozumieć działania, które nie jest wyzwolone przez jakieś inne zachowanie/rzecz.

Zastanawia mnie jedno - przez 7 lat był Ci bliski, ok. Ale wtedy, kiedy rzucał wyzwiskami, zachowywał się jakby sobie coś uroił - wtedy też był Ci bliski? Bo po takiej akcji ja bym już tej bliskości nie czuła.

[2016050952]

Opowiedz o wszystkim rodzicom. Bez wybielania, możesz oszczędzić najbardziej soczystych szczegółów, ale nie pomijaj najważniejszych: wyzwisk, popychania, zdziczenia, pijaństwa, nałogowego palenia trawy i tracenia forsy na jakichś grach hazardowych.
Jak już opowiesz rodzicom, sprawa będzie zamknięta. Jeśli sama nie czujesz się na tyle silna, żeby zerwać z nim wszelkie kontakty, to wstyd przed rodzicami powinien być Twoim sprzymierzeńcem.

[Micraell]

Napisane przez Klaudiax89x

Dziewczyny, dziękuję za wszystkie słowa. Oprzytomniają mnie... czytam każdy post i potakuję głową, macie całkowitą rację. Ciężko mi spojrzeć na niego tak strasznie krytycznie, ale to nie krytyka, tylko rzeczywistość. Jestem mi go strasznie szkoda, bo przecież jemu też nie jest dobrze żyjąc w taki sposób... na dodatek nie potrafię źle o nim myśleć. Po prostu nie potrafię... tłumaczę i usprawiedliwiam każde jego zachowanie, nie myśląc w tym o sobie... a może myśląc? Bo tkwię w przekonaniu, że bez niego nie będę umiała żyć.

W sobotę - całe spotkanie z dziewczynami odkąd przyszedł przepłakałam. Odkąd usłyszałam te wszystkie przerażające słowa w moim kierunku, odkąd doszło to wszystko do mnie - trzymałam się jak nigdy. Całą niedzielę, poniedziałek nie zapłakałam ani przez sekundę... ale wczoraj się całkowicie posypałam. Wracam z pracy do domu, kładę się do łóżka, płaczę i śpię na zmianę.

Zaczynam wariować, szukać dróg kontaktu. Nie chcę pisać bezpośrednio do niego więc już nachodzą mi myśli: "Spotkaj się z jego kumplem, wypytaj, powie Ci co mówił, co mu odbiło"... Na szczęście weszłam tutaj, przeczytałam wszystko co napisałyście i odeszła mi jakakolwiek chęć kontaktu.

Mam dobry kontakt z jego mamą. Dzwoni do mnie - chociaż nie wiem czy to do końca dobre, bo cały czas myślę o nim, wiem co robi, co mówił i jeszcze bardziej mnie to rozbija. Powiedziała mi, że chwile wczoraj z nim rozmawiała, że powiedziała mu co myśli o jego zachowaniu. Przyznał rację, powiedział, że mnie przeprosi, ale że ogólnie on potrzebuje sobie wszystko przemyśleć, że musimy od siebie odpocząć...

heh... no tak, bo to przecież ja jestem niedobra.

Ponad to cały czas twierdzi, że za kilka dni wyjeżdża. Dlaczego mnie to tak przeraża? Od soboty właściwie nic nie zjadłam, myśląc o tym wpadam w jakąś panikę. Faktycznie jestem chyba uzależniona od niego...

I trzymaj się tego, co tu napisałaś. Nie próbuj tego ratować, nie próbuj z nim planować czegokolwiek i ciesz się, że nie macie dzieci.

[Merys]

Napisane przez Klaudiax89x

Myślałam o tym, ale boję się... będę musiała analizować wszystko od początku, mówić o wszystkim, przypominać sobie - nie dam rady przez to przechodzić.

To normalne że się boisz, najtrudniejszy jest pierwszy krok, później jest już z górki. Psycholog, jest od tego, żeby Ci i pomóc poukładać sobie wszystko w głowie. Pogodzić się z tym co się wydarzyło i spojrzeć na to z innej perspektywy. Jeśli nie przepracujesz swoich problemów/zachowań/decyzji, to Twoje samopoczucie będzie coraz gorsze. Nie rezygnuj z siebie na rzecz kogoś, kto Cię nie szanuje i ma w nosie. On nigdy nie będzie takim facetem, jakim chciałabyś żeby był.

[Cherry Blossom Girl]

Ty go nie wysyłaj na żadne terapie tylko odetnij się od niego grubą krechą i zerwij kontakt definitywnie! Powinnaś teraz myśleć o sobie i powrocie do normalności. Związek trwał długo, ale jakie to ma znaczenie jeśli była to toksyczna relacja? Tu nie ma czego ratować.

[alkazercer]

Lobuz kocha najbardziej

[Klarissa]

Napisane przez Klaudiax89x

Dziewczyny rozsypuję się... jestem w pracy i ryczę. Nie mogę złapać oddechu... jeżeli to koniec, to chciałabym wszystko wyprostować, zrozumieć, a nie w taki sposób zakończyć znajomość z człowiekiem, który był mi bliski przez 7 lat.
Żyć mi się nie chce...

Ale co chcesz prostować i rozumieć?
Gość prezentuje sobą totalną patologię, skrajną, co tu "prostować" chcesz?

Facet zrobił ci niesamowity wstyd, zwyzywał cię, potraktował jak zero a ty chcesz wyjaśniać i zrozumieć? Co musi się stać, żebyś zrozumiała, że jest nic nie wartym świrem, musi ci w twarz napluć przy 100 świadkach? To wyzywanie i zachowywanie się jak debil nie jest wystarczający żeby zrozumieć, że ktoś nie nadaje się do tego, żeby normalnie funkcjonować w związku i w społeczeństwie chyba też nie...

No weź sobie dla otrzeźwienia zrób jakiś zimny prysznic, bo cierpisz za kimś, kto potraktował cię skandalicznie źle. I co powiesz, że on "nie jest taki"? A jaki jest? Sama tutaj napisałaś jak "wspaniale" te 7 lat wyglądało. Zmarnowałaś sobie 7 lat życia to nie marnuj już więcej, bo na prawdę szkoda.

---------- Dopisano o 17:07 ---------- Poprzedni post napisano o 17:06 ----------

Napisane przez alkazercer

Lobuz kocha najbardziej

Jak widzę takie mądrości, to mi się gorzej robi...

[Miss_Bow]

Nic nie prostuj i nic nie staraj sie zrozumieć, odetnij sie. Ja tez odeszlam po 7 latach. To było lata ciągłej huśtawki emocjalnej, od radości po łzy, on za duzo pił i to było powodem wszystkich problemów. Dawałam szanse za szansa, a on nic z tego nie wynosił, ciagle zawodził... Dużo przykrych rzeczy usłyszałam, oj duzo! Zwłaszcza po rozstaniu... Ja byłam ta zła i najgorsza! Groził samobójstwem... Odciełam sie kompletnie, miałam to szczescie, ze dzieliło nas prawie 2 tys kilemotrow po rozstaniu. To był ciężki czas, wiele łez wylałam, ale postawiłam na swoim i zakończyłam nasz zwiazek raz na zawsze!
A dzis? Wiem co to znaczy zdrowy zwiazek, jestem szczęśliwa! Na mojej drodze stanął ktos, kto pokazał mi jak kobieta powinna byc traktowana i na czas polega milosc...
Wierz mi - poboli, poboli i przestanie, nie warto tracić zycie i nerwy na taki zwiazek i trzeba wiać! Ja juz to z doświadczenia wiem...


Wysłane z mojego iPhone przez Tapatalk, więc czasami brakuje ogonków i kreseczek

[Iskra14]

Mam nadzieję, że ta historia nie skończy się tym, że Misiaczek przeprosił, może nawet obiecał, że nie będzie tyle pił, palił, przegrywał na maszynach, przeklinał i co tylko Autorka sobie zażyczy. A teraz są różowe jednorożce, białe misie i w sumie to on nie jest taki zły tylko miał wtedy gorszy humor.

Proszę tylko nie znowu.