Związek bez miłości... czy to ma przyszłość?

[Tereskaa]

Witajcie Zacznę może od początku... kiedyś zakochałam się w mężczyźnie, który ostatecznie mnie rzucił (odszedł do innej), była to wielka miłość, chyba właśnie taka prawdziwa i na całe życie. Nie ma szans byśmy byli już razem, on założył rodzinę. Poznawałam wielu facetów, próbowałam stworzyć z nimi stały normalny związek ale za każdym razem wszystko się rozpadało bo nie potrafiłam pokochać żadnego z nich, cały czas kocham byłego. Niedawno poznałam kolejnego faceta ale także nic do niego nie czuję widzę, że jemu bardzo zależy, jest we mnie wpatrzony jak w obraz, ogólnie to wspaniały facet, opiekuńczy, ciepły, mądry, dobrze się rozumiemy i nic mu nie brakuje. Mam teraz 27 lat i chciałabym mieć kiedyś rodzinę, dzieci, męża i normalne życie, jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

[miss no nick]

Moim zdaniem to nie ma szans. Szkoda sie w cos takiego pakowac bo predzej czy pozniej beda z tego problemy. Nieszczesliwa bedziesz Ty, automatycznie nieszczesliwy bedzie on i nieszczesliwe beda wasze dzieci. Naprawde tego chcesz?
Mi to pachnie lekkim egoizmem. Myslisz o sobie. Ty chesz miec kiedys rodzine, dzieci... A pomyslals o tym jak on (niekochany) bedzie sie czul?
Masz jeszcze duzo czasu, zeby zostac mama . Bez paniki . Duzo sie jeszcze moze wydarzyc...

[plywok]

moim zdaniem, nigdy nie mozemy wiedziec czy jeszcze kiedys pokochamy czy nie. z Twojej strony moze i to byla prawdziwa milosc, bo nie mozesz o niej zapomniec, ale Twoj facet chyba juz zapomnial, albo sie oklamuje. co do milosci slyszalam, ze naprawde w zyciu kocha sie naprawde dwa razy, ale kto to wie? a co do obenego partnera pomysl o nim i o jego uczuciach. mowisz, ze jemu zalezy. a wiec pomysl co bedzie czul, gdy stwierdzisz, ze jednak nic z tego nie wyjdzie. zastanow sie czy chcesz byc w tym zwiazku na sile?

[Tereskaa]

Napisane przez miss no nick

Moim zdaniem to nie ma szans. Szkoda sie w cos takiego pakowac bo predzej czy pozniej beda z tego problemy. Nieszczesliwa bedziesz Ty, automatycznie nieszczesliwy bedzie on i nieszczesliwe beda wasze dzieci. Naprawde tego chcesz?
Mi to pachnie lekkim egoizmem. Myslisz o sobie. Ty chesz miec kiedys rodzine, dzieci... A pomyslals o tym jak on (niekochany) bedzie sie czul?
Masz jeszcze duzo czasu, zeby zostac mama . Bez paniki . Duzo sie jeszcze moze wydarzyc...

Właśnie nie chcę nikogo unieszczęśliwiać, dlatego też mam wątpliwości. Jak sobie pomyślę, że on ma być nieszczęśliwy, nasze dzieci i ja sama to już chyba lepiej zostać samą do końca życia i żyć utraconą miłością sprzed lat. Zaczynam wątpić, że pokocham kiedykolwiek kogoś innego, już tylu facetów poznałam, że w tej grupce chyba powinien znaleźć się jakiś, w którym bym się zakochała Albo to ja mam pecha do niewłaściwych facetów albo rzeczywiście prawdziwa miłość jest tylko jedna
A może któraś z Was ma podobną sytuację i sobie poradziła z nią, tzn znalazła złoty środek ?

[Monika:)]

Myślę że każdy ma swój czas-na Ciebie też przyjdzie-do jednych uczucie przychodzi szybciej do drugich póxniej;myślę też że skoro nic nie czujesz do tego chłopaka to nie powinnaś go okłamywać i być z nim,lepiej być samej niż być z kimś tylko dla zasday bo np mam już 27 lat-nigdy w życiu.Myślę też że skoro Twój były chłopak założyl rodzinę z kimś innym to-to nie była "ta" prawdziwa milość i gdyby było tak jak piszesz że była to wielka miłosć i ta prawdziwa na całe życie-to by byla nadal -a nie jest ,skończyła się-a prawdziwa miłosc się nie kończy i myślę że powinnaś zamknąć tamten rozdział,nie rozpamiętywać-poprostu zamknąć za sobą drzwi na klucz żeby nie było przeciągu gdy otworzysz te co są przed Tobą a coś mi się zdaje że tego nie zrobiłaś i masz właśnie taki przeciąg.Nikt Ci nie doradzi co masz robić,powinnaś robić to-co czujesz,to co podpowiada Ci Twój środeczek.Dodam jeszcze że może zbyt szybko pakujesz się w jakieś związki z facetami,może poprostu jak kogoś poznasz to dystansuj to wszystko,nie pakuj się od razu "w chodzenie",poznawaj,trakt uj jak przyjaciela a czas pokaże.

[stokrotka_to_ja]

Miłość jest tylko prawdziwa,a jesli nie jest prawdziwa,to jej po prostu nie ma ;P

Teresko ja myślę,że problem leży troszkę gdzie indziej. Zbytnio rozpamietujesz przeszłość,rozdrabniasz się nad tym zamiast żyć teraźniejszością. Odetnij się od tamtego co było,zapomnij,zacznij żyć tu i teraz,a nie myśleć,co by było gdyby.

I coś jeszcze : myślę,że związek można budować na przyjaźni,zrozumieniu - jeśli to jest wzajemne . Bo -miłość chyba przychodzi z czasem. W tych związkach "zakochanych" od razu tez nie można raczej mówić o miłości na poczatku Jeśli nie jest Ci całkiem obojętny - ja bym po prostu dała Wam czas.

Nie zakładaj od razu,że to ma być z rozsądku

BTW - co by było,gdyby ludzie pobierali się bez rozsądku?

[Monika:)]

...a wydaje mi się że jakby "na siłę" kogoś szukasz bo tłumaczysz się tym że masz już tyle lat-taka jakby desperacja,najpierw trzeba nauczyć się żyć samemu żeby potem móc żyć z kimś i pamiętaj że gdyby tamta Twoja "utracona" miłos cbyła tą prawdziwą również z jego strony to nie zakladałby rodziny z kimś innym-tylko z Tobą-widocznie to nie było to.Nie szukaj nikogo na siłę ani nie pakuj się w zwiąki dla zasdy albo ze względu na wiek,bo jak czytam to co piszesz to tak jakbyś miała 60 lat i życie za sobą-WSZYSTKO JESZCZE PRZED TOBĄ,za jakiś czas sama się przekonasz.

[anuleńka]

Tereskaa zacznę od tego, że nie powinnaś zakładać, że już nigdy nie zakochasz sie i niebedziesz szcześliwa. Odrzuć te myśli i nigdy nie mów nigdy Rozumiem, że jesteś bardzo zraniona i tęsknisz za byłym, nadal kochasz resztkami miłości..
Niewiem ile czasu minęło od rozstania ale domyślam sie, że już sporo..
Popatrz teraz na to z drugiej str, byłaś kiedyś z kimś, było cudownie, pięknie.Nie udało sie. Szkoda, ale skoro on ma swoje zycie, jest z kims innym szczęśliwy to Ty też możesz Dostałaś szansę od losu, wspaniały mężczyzna Cie pokochał i docenił, może musi upłynąc trochę czasu żebyś sie przekonała, że jednak może coś czujesz?Że to właśnie on jest Ciebie wart.
Nie ma nic dziwnego w tym, że po takim sparzeniu jesteś teraz uprzedzona i podchodzisz z dystansem do spraw sercowych.
Myślę, że może dobrze byłoby dać temu szansę, poczekać aż uczucie rozkwitnie? Nie od razu Rzym zbudowano prawda?

[miss no nick]

Napisane przez Tereskaa

Właśnie nie chcę nikogo unieszczęśliwiać, dlatego też mam wątpliwości. Jak sobie pomyślę, że on ma być nieszczęśliwy, nasze dzieci i ja sama to już chyba lepiej zostać samą do końca życia i żyć utraconą miłością sprzed lat. Zaczynam wątpić, że pokocham kiedykolwiek kogoś innego, już tylu facetów poznałam, że w tej grupce chyba powinien znaleźć się jakiś, w którym bym się zakochała Albo to ja mam pecha do niewłaściwych facetów albo rzeczywiście prawdziwa miłość jest tylko jedna
A może któraś z Was ma podobną sytuację i sobie poradziła z nią, tzn znalazła złoty środek ?

(przperaszam ze to napisze)
Boze! Co to za brednie?!
Masz 27 lat. Jestes mloda. Zabrzmi banalnie ale prawdziwie...
Cale zycie przed Toba!
Zdazysz sie jeszcze zakochac i wyjsc za maz z milosci tylko przestan zyc przeszloscia, wspomnieniami bo tego juz nie ma. Bylo i sie skonczylo. Przestan sie karmic tym co bylo i juz nie wroci, a wszystko bedzie dobrze .

[Tereskaa]

Dziekuję kochane Wasze wypowiedzi dały mi sporo do myślenia, rzeczywiście trzeba zamknąć drzwi przeszłości a otwierać te przyszłości. Chyba rzeczywiście dam temu szansę, nasz związek jest "świeży" więc może na miłość przyjdzie czas, zobaczymy jak to wszystko się rozwinie, może miłość rzeczywiście przyjdzie z czasem zbudowana na podstawie szacunku do niego.

[anuleńka]

Napisane przez Tereskaa

Dziekuję kochane Wasze wypowiedzi dały mi sporo do myślenia, rzeczywiście trzeba zamknąć drzwi przeszłości a otwierać te przyszłości. Chyba rzeczywiście dam temu szansę, nasz związek jest "świeży" więc może na miłość przyjdzie czas, zobaczymy jak to wszystko się rozwinie, może miłość rzeczywiście przyjdzie z czasem zbudowana na podstawie szacunku do niego.

Dokładnie....Życzę dużo siły,dasz rade! Będzie dobrze.

[dzustam]

Napisane przez Tereskaa

Właśnie nie chcę nikogo unieszczęśliwiać, dlatego też mam wątpliwości. Jak sobie pomyślę, że on ma być nieszczęśliwy, nasze dzieci i ja sama to już chyba lepiej zostać samą do końca życia i żyć utraconą miłością sprzed lat. Zaczynam wątpić, że pokocham kiedykolwiek kogoś innego, już tylu facetów poznałam, że w tej grupce chyba powinien znaleźć się jakiś, w którym bym się zakochała Albo to ja mam pecha do niewłaściwych facetów albo rzeczywiście prawdziwa miłość jest tylko jedna
A może któraś z Was ma podobną sytuację i sobie poradziła z nią, tzn znalazła złoty środek ?

Prwdziwa miłość powinna być tylko jedna. Powinna.

Prawdziwa miłośc (w stylu dwóch połowek pomarańczy/jabłka) powinna być wzajemna. Powinna.

Teoretycznie...


Kiedyś pokochałam człowieka, z którym nie miałam sznas tworzyć normalnego związku (w tamtym okresie czasu, dawno temu).

Myślałam, że nigdy nikogo nie pokocham tak mocno. Myliłam się.

Teraz nie widzę tego człowieka, którego kochałam kiedyś, tylko miłość, którą we mnie wyzwolił. Dał mi wiele, tak naprawdę nie dając nic od siebie.

Tamta miłość pokazała mi jak może być, co mogę dać z siebie ja, na co mnie stać.

Tereskoo - czerp z pokładów miłości, które są w tobie, bo widzę, że się uczepiłaś tylko jego ciała, wyglądu, pamięci o dotyku (a to są rzeczy materialne)

Masz za co dziękować - za fakt, że Ci się taka miłość wydarzyła, że mogłaś poczuć w sobie to, co ze sobą niesie (a na razie zastanawiasz się dlaczego z jego strony nie dostałaś więcej)

Oczywiście nic na siłę...

[nicegirl]

Mnie się zdaje, że masz w sobie taką blokadę wewnętrzną. Tamten mężczyzna siedzi głęboko w myślach i w serduchu. I nie możesz się pogodzić z tym, że z nim nie jesteś. Stąd Twoje podejście do sprawy.
Jeśli jest ktoś, kto zainteresował się Tobą, to może warto dać mu szansę? wydaje mi się, że z czasem możesz odkryć w nim, to samo co on widzi w Tobie ale z drugiej strony oczyiwscie nic na sile... tylko nie zadręczaj się tym co było. Głowa do góry

[Tereskaa]

Napisane przez dzustam

Tereskoo - czerp z pokładów miłości, które są w tobie, bo widzę, że się uczepiłaś tylko jego ciała, wyglądu, pamięci o dotyku (a to są rzeczy materialne)

Masz za co dziękować - za fakt, że Ci się taka miłość wydarzyła, że mogłaś poczuć w sobie to, co ze sobą niesie (a na razie zastanawiasz się dlaczego z jego strony nie dostałaś więcej)

Oczywiście nic na siłę...

Napisane przez nicegirl

Mnie się zdaje, że masz w sobie taką blokadę wewnętrzną. Tamten mężczyzna siedzi głęboko w myślach i w serduchu. I nie możesz się pogodzić z tym, że z nim nie jesteś. Stąd Twoje podejście do sprawy.
Jeśli jest ktoś, kto zainteresował się Tobą, to może warto dać mu szansę? wydaje mi się, że z czasem możesz odkryć w nim, to samo co on widzi w Tobie ale z drugiej strony oczyiwscie nic na sile... tylko nie zadręczaj się tym co było. Głowa do góry

Dziękuję za pomoc, właściwie już podjęłam decyzję dam temu szansę, może miłość urodzi się z czasem Chyba nie zawsze jest tak, że powinno zaiskrzyć od pierwszego wejrzenia

[niezwykla22]

po pierwsze nie rozumiem, jak można wiedzieć, że się kogoś już nie pokocha?!?! po prostu nie trafiłaś na odpowiedniego faceta, być może przez rozmyślania o byłym... wyrzuć go ze swojej pamięci - to na początek...

Poznawałam wielu facetów, próbowałam stworzyć z nimi stały normalny związek ale za każdym razem wszystko się rozpadało bo nie potrafiłam pokochać żadnego z nich, cały czas kocham byłego.

sama sobie już odpowiedziałaś, związek bez miłoście NIE MA SZANS...

[Sosnowa]

Ja chciałam trochę nawiązać do wypowiedzi Stokrotki.
Ważne jest też jak rozumiemy słowo miłość.
Motyle w brzuchu, bicie serca na widok kogoś blikiego, zawroty głowy, to nie miłość. Może jej początek, ale nie koniecznie.
Wg mnie miłość, to coś więcej. Decyzja, zobowiązanie, że się z kimś będzie na dobre i na złe. Odpowiedzialność za drugą osobę.
Te "motyle" na pewno kiedyś znikną, choćby uczucie niewiadomo jak było silne. I ktoś, kto myslał, że tak wygląda miłość powie, że właśnie się skończyła. A ktoś, kto pokochał naprawdę wie, że się tylko zmieniła.

Moze być tak, że uczucie (to co nazywamy zakochaniem) przyjdzie z czasem. I może to być nawet lepsze rozwiązanie, bo "na chłodno" ma się szansę zobaczyć drugiego człowieka jakim jest. Co nie zawsze wychodzi, gdy się ma "gorącą głowe". A poznanie kogoś umożliwia podjąć mądrą decyzję.

Uważam, że jest szansa, że uczucie przyjdzie z czasem.
Ja nie doradzam autorce wątku w konkretnej sytuacji, bo tylko ona ją zna. Ale moze niech jeszcze przemyśli tą sprawę. Czy mężczyzna, o ktorym pisze jest jej calkiem obojętny, bo jeśli tak, to moze warto odpuścić. Ale jeśli jest ta nić symati, to może warto spróbować. Oczywiście jasno postwaić sprawę. Że jest taki i tak. Jeśli on to zaakceptuje, to może tylko będzie potrzebny czas .... nie wiem..

[anuleńka]

Napisane przez Sosnowa

Ja chciałam trochę nawiązać do wypowiedzi Stokrotki.
Ważne jest też jak rozumiemy słowo miłość.
Motyle w brzuchu, bicie serca na widok kogoś blikiego, zawroty głowy, to nie miłość. Może jej początek, ale nie koniecznie.
Wg mnie miłość, to coś więcej. Decyzja, zobowiązanie, że się z kimś będzie na dobre i na złe. Odpowiedzialność za drugą osobę.
Te "motyle" na pewno kiedyś znikną, choćby uczucie niewiadomo jak było silne. I ktoś, kto myslał, że tak wygląda miłość powie, że właśnie się skończyła. A ktoś, kto pokochał naprawdę wie, że się tylko zmieniła.

Moze być tak, że uczucie (to co nazywamy zakochaniem) przyjdzie z czasem. I może to być nawet lepsze rozwiązanie, bo "na chłodno" ma się szansę zobaczyć drugiego człowieka jakim jest. Co nie zawsze wychodzi, gdy się ma "gorącą głowe". A poznanie kogoś umożliwia podjąć mądrą decyzję.

Uważam, że jest szansa, że uczucie przyjdzie z czasem.
Ja nie doradzam autorce wątku w konkretnej sytuacji, bo tylko ona ją zna. Ale moze niech jeszcze przemyśli tą sprawę. Czy mężczyzna, o ktorym pisze jest jej calkiem obojętny, bo jeśli tak, to moze warto odpuścić. Ale jeśli jest ta nić symati, to może warto spróbować. Oczywiście jasno postwaić sprawę. Że jest taki i tak. Jeśli on to zaakceptuje, to może tylko będzie potrzebny czas .... nie wiem..

podpisuję się pod tym
Bardzo ładnie zdefiniowałaś miłość,pozdrawiam

[bloondyna]

Napisane przez anuleńka

podpisuję się pod tym
Bardzo ładnie zdefiniowałaś miłość,pozdrawiam

ja też podpisuje się pod to rękami i nogami

[Ćwirka]

A wiecie co? Do miłości da się zmusić i da się ją w sobie obudzić z czasem. Mój obecny TŻ miał dziewczynę. Poznałam go 2 dni po tym jak ona z nim zerwała. Po drugim spotkaniu już wiedziałam, ze chcę z nim być, ale problem leżał w tym, że on już nigdy miał się nie zakochać, tęsknił do niej, nie był gotowy, nie pasowaliśmy do siebie, nie byłam w jego typie, bla bla bla. No ale co ja moglam poradzic, że on mi się tak podobał- były dwa wyjścia-albo się odkochać albo sprawić żeby on pokochal mnie.

W grudniu minęło nam dwa lata związku i teraz słyszę zupełnieco innego,m.in"kocham Cie".

[onemi]

Napisane przez Tereskaa

jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

a moze wbilas to sobie do glowy tak mocno, ze naprawde w to uwierzylas? no nie wazne.
Dla mnie zwiazek bez milosci nie ma sensu i szans. Moze jednak kiedys ta milosc sie pojawi, a jesli nie to byc sama do nica zycia...kiepsko.. zawsze mozesz o tym powiedziec swojemu TŻ moze on "jakos" to zaakceptuje :|

[Deede]

Napisane przez Tereskaa

Witajcie Zacznę może od początku... kiedyś zakochałam się w mężczyźnie, który ostatecznie mnie rzucił (odszedł do innej), była to wielka miłość, chyba właśnie taka prawdziwa i na całe życie. Nie ma szans byśmy byli już razem, on założył rodzinę. Poznawałam wielu facetów, próbowałam stworzyć z nimi stały normalny związek ale za każdym razem wszystko się rozpadało bo nie potrafiłam pokochać żadnego z nich, cały czas kocham byłego. Niedawno poznałam kolejnego faceta ale także nic do niego nie czuję widzę, że jemu bardzo zależy, jest we mnie wpatrzony jak w obraz, ogólnie to wspaniały facet, opiekuńczy, ciepły, mądry, dobrze się rozumiemy i nic mu nie brakuje. Mam teraz 27 lat i chciałabym mieć kiedyś rodzinę, dzieci, męża i normalne życie, jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

Krótko i na temat: związek z rozsądku sensu nie ma! To raz. Dwa - jeszcze kogoś pokochasz.. Miałam podobną sytuację - sądziłam, że koło nosa mi przeszedł ten Jeden Jedyny, że już nigdy więcej nie będzie nic, etc. I pomyliłam się.. Tamto było pomyłką.. Więc - głowa do góry. Co ma być, to będzie. Nic nie dzieje sie bez przyczyny.

[bess]

Napisane przez Tereskaa

. Niedawno poznałam kolejnego faceta ale także nic do niego nie czuję widzę, że jemu bardzo zależy, jest we mnie wpatrzony jak w obraz, ogólnie to wspaniały facet, opiekuńczy, ciepły, mądry, dobrze się rozumiemy i nic mu nie brakuje. Mam teraz 27 lat i chciałabym mieć kiedyś rodzinę, dzieci, męża i normalne życie, jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

Myslalam tak jak Ty i uwazalam ze to wystarczy,alez bylam głupia
No ale moze Ty masz lepsze zdolnosci adaptacyjne,mniejsze wymagania i moze Ci sie uda?jak sama nie sprobujesz nie bedziesz wiedziala.ALE wiesz o tym,ze od poczatku jestes wobec niego nie fair.Chyba ze mu o tym powiesz i on to zaakcetuje(bo i tak bywa)
Nie bede mowic ze do konca zycia nie zostaniesz sama i znajdziesz wielką LOVE,bo ja jak narazie jestem juz 2,5 roku sama po tym zerwaniuale wole to niz meczyc sie w zwiazku bez milosci.


ps nie wiem czy juz probowalas ale ten problem moze znalezc swoje odbicie w zyciu intymnym

Wyczytalam ,ze jednak probujesz no i dobrze,najlepiej bazowac na wlasnych doswiadczeniach

[Deede]

Napisane przez Ćwirka

A wiecie co? Do miłości da się zmusić i da się ją w sobie obudzić z czasem. Mój obecny TŻ miał dziewczynę. Poznałam go 2 dni po tym jak ona z nim zerwała. Po drugim spotkaniu już wiedziałam, ze chcę z nim być, ale problem leżał w tym, że on już nigdy miał się nie zakochać, tęsknił do niej, nie był gotowy, nie pasowaliśmy do siebie, nie byłam w jego typie, bla bla bla. No ale co ja moglam poradzic, że on mi się tak podobał- były dwa wyjścia-albo się odkochać albo sprawić żeby on pokochal mnie.

W grudniu minęło nam dwa lata związku i teraz słyszę zupełnieco innego,m.in"kocham Cie".

Do miłości zmusić się nie da... To, że nieraz pojawia się po jakimś czasie nie jest efektem "zmuszania" czy urabiania gruntu.. Można wzbudzić litość, zauroczyć kogoś, nawet może się ktoś zakochać w wyniku naszego "urabiania". Ale do miłości na dłuższą metę nie zmusisz..

[wredny_krasnal]

o znajomą przez 6 lat wałczył facet. a ona go wręcz nie trawiła, wszyscy dookoła kochali. z braku laku pojachała z nim na wakacje... a teraz świata po za nim nie widzi i biorą ślub za 3 m-ce wszystko jest możliwe, pozdrawiam

[inyourdreamss]

Nie warto się w to pakować. Sama mam teraz taką sytuację, tęsknie za byłym, i przez to olałam dwóch naprawdę fajnych facetów. I nie żałuje, bo w sumie po co się męczyć w takim związku. A może za niedługo trafi się taki, w którym się zakochasz? Może warto czekać? Bo prędzej czy później trafisz na kolejną miłość

[pkawecka]

Napisane przez Tereskaa

Witajcie Zacznę może od początku... kiedyś zakochałam się w mężczyźnie, który ostatecznie mnie rzucił (odszedł do innej), była to wielka miłość, chyba właśnie taka prawdziwa i na całe życie. Nie ma szans byśmy byli już razem, on założył rodzinę. Poznawałam wielu facetów, próbowałam stworzyć z nimi stały normalny związek ale za każdym razem wszystko się rozpadało bo nie potrafiłam pokochać żadnego z nich, cały czas kocham byłego. Niedawno poznałam kolejnego faceta ale także nic do niego nie czuję widzę, że jemu bardzo zależy, jest we mnie wpatrzony jak w obraz, ogólnie to wspaniały facet, opiekuńczy, ciepły, mądry, dobrze się rozumiemy i nic mu nie brakuje. Mam teraz 27 lat i chciałabym mieć kiedyś rodzinę, dzieci, męża i normalne życie, jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

ja osobiscie uważam, że związki bez miłości są bez sensu i prędzej czy później wychodzą bokiem obojgu. ale co kto lubi.
natomiast co do twojej sytuacji nie rozumiem dlaczego zakładasz tylko taką alternatywę: albo związek bez miłości albo sama do końca życia? dlaczego zakładasz, że już nigdy nikogo nie pokochasz? nie rozumiem. masz 27 lat to jeszcze ciągle początek a nie koniec życia.

też kiedyś przeżyłam dramatyczne rozstanie, ktoś złamał mi serce - jak 99% dziewczyn na tym forum. i też wydawało mi się, że życie już za mną i właściwie to pozostaje mi postarać sie o bogatego męża, bo skoro nie mogę wyjść za mąż z miłości to niech chociaż się w życiu ustawię i wtedy los postanowił nauczyć mnie pokory - poznałam swojego męża - prawdziwą i jedyną miłość mojego życia

[Klarissa]

Napisane przez Tereskaa

Witajcie Zacznę może od początku... kiedyś zakochałam się w mężczyźnie, który ostatecznie mnie rzucił (odszedł do innej), była to wielka miłość, chyba właśnie taka prawdziwa i na całe życie. Nie ma szans byśmy byli już razem, on założył rodzinę. Poznawałam wielu facetów, próbowałam stworzyć z nimi stały normalny związek ale za każdym razem wszystko się rozpadało bo nie potrafiłam pokochać żadnego z nich, cały czas kocham byłego. Niedawno poznałam kolejnego faceta ale także nic do niego nie czuję widzę, że jemu bardzo zależy, jest we mnie wpatrzony jak w obraz, ogólnie to wspaniały facet, opiekuńczy, ciepły, mądry, dobrze się rozumiemy i nic mu nie brakuje. Mam teraz 27 lat i chciałabym mieć kiedyś rodzinę, dzieci, męża i normalne życie, jednak wiem, że nie pokocham już nikogo Czy myślicie, że taki związek z rozsądku ma sens? Czy lepiej do końca życia zostać samą?

A ja napisze inaczej niż wszyscy. Otóż małżeństwo bez miłości ma sens. Wprawdzie ryzyko że się rozleci jest większe niż u tych co się w sobie zakochali ale...

Mój kolega, niepoprawny romantyk był kiedyś strasznie zakochany. Długo chodził z tą dziewczyną i ... okazało się, że z dnia na dzień puściła go w trąbe z jego najlepszym kolegą. Niejako w odwecie on spotykał się a potem szybko oświadczył i ożenił z jej najlepszą przyjaciółką.

Kiedy się już otrząsnął i zrozumiał co zrobił, był załamany. Jest on osobą głęboko religijną i rozwód dla niego nie wchodził w grę. Wiele godzin przegadaliśmy bo na prawdę nie wiedział co robić. Jego żona podejrzewała że coś jest nie tak, a po ślubie wręcz nabrała do tego pewności. Mieszkali razem - lecz tak jakby obok siebie. Nie sypiali razem, nie jadali razem, nie rozmawiali ze sobą... Nic ich nie łączyło - ani miłość, ani seks, ani zainteresowania... No kompletnie nic. W końcu wynajął mieszkanie i zamieszkał sam, uznał, że jednak religia religią ale nie ma sensu tego ciągnąć a takie życie jest nie do wytrzymania. I nagle okazało się, że tęskni... Tęsknił za swoją żoną, prosił ją o spotkania, zgodziła się. Zaczeli ze sobą "chodzić" (mimo, że po ślubie) i w końcu ułożyło im się, po prostu się w sobie zakochali, obecnie są razem, chociaż nie mam z nimi kontaktu ostatnio bo byli oboje nauczycielami i pojechali do Irlandii na zarobek.

Jak widać, może się zdarzyć tak, że ktoś się zakocha. A może się też zdarzyć tak, że się nie zakocha, ale mąż wcale nie musi o tym wiedzieć. Można być dla kogoś dobrą żoną, przyjacielem i nie musi to być wielka miłość, może być po prostu taki zwyczajny szacunek, przyjaźń, sympatia (i takie osoby też znam) życzliwość do drugiego człowieka. To może być lepsze czasem niż zakochanie, które wg brzydkiego powiedzonka przemija jak s***nie...

Zastanawiam się też, czy na pewno kochasz byłego, czy sobie tak wmawiasz. Wiesz, ja przez kilka lat tak miałam w stosunku do mojej 1 miłości, gdzieś z 8 lat wydawało mi się, że to miłość mojego życia. Przeszło mi w momencie gdy zaczęliśmy się spotykać i zobaczyłam jak się zmienił i że moje o nim wyobrażenia odbiegają znacznie od rzeczywistości, okazał się być zwykłym palantem a tę całą miłość to sobie wmówiłam, bo widziałam go takim jak w moich marzeniach a rzeczywistość była całkiem inna. No i jeszcze miałam po drodze "zakochania", które były podobne, ale gdy poznałam mojego męża to były to zupełnie inne uczucia niż te wcześniejsze "zakochania" i ta cała moja wielka miłość. Okazało się, że jednak miłość to jest coś zupełnie innego niż wcześniej myślałam i teraz jestem pewna, że kocham swojego męża, chociaż jak mi się oświadczał to wcale taka pewna nie była, że to właśnie "ten" tylko ten.

[inyourdreamss]

Klarissa - Może i jest w tym troche racji, ale w większości przypadkach jest tak, że jak się nie chce z kimś być, to się go przedrzeźnia, czasami nawet wyzywa, ciągle buntuje i robi na przekór tamtej osobie. W przypadku twojego przyjaciela było nieodzywanie się i w końcu przeprowadzka. Ale jak się z kimś tak robi to później ma się wyrzuty sumienia...

[pkawecka]

Klarissa nikt nie twierdzi, że nie jest możliwe zakochanie się po ślubie. sama znam taki przypadek. jednak ryzyko, że tak się jednak nie stanie jest na tyle duże, że raczej nie pokusiłabym się o ślub bez miłości na zasadzie "a może się zakocham potem".

osobiście uważam, że każdy człowiek bardziej lub mniej poszukuje w życiu miłości. nawet jeżeli okresowo nie jest zainteresowany związkiem to i tak w głębi duszy każdy chce kochać i być kochanym.
jeżeli zdecyduje się na związek bez miłości to z początku może mu to pasować, szczególnie jeżeli lubi swojego partnera, może nawet sie przyjaźnią, mają wspólne sprawy, zainteresowania, znajomych itp. z czasem jednak zaczyna czegoś brakować. zadaje sobie pytanie "jak to to juz wszystko? nic wiecej już mnie w życiu nie czeka?" i w zależności od reprezentowanych zasad albo szuka wrażeń na boku albo tkwi w związku, który przyprawia go o coraz większą frustrację. a ponieważ partner jest "przyczyną" jego nieszczęścia na nim skupia sie owa frustracja w postaci gniewu, pretensji itd.
oczywiscie nie chcę powiedzieć, że tam gdzie ludzie się kochają jest zawsze różowo. nie jest, ale miłość do drugiego człowieka ułatwia przechodzenie przez te wszystkie kryzysy, które są częścią każdego związku.

Napisane przez Klarissa

Zastanawiam się też, czy na pewno kochasz byłego, czy sobie tak wmawiasz. Wiesz, ja przez kilka lat tak miałam w stosunku do mojej 1 miłości, gdzieś z 8 lat wydawało mi się, że to miłość mojego życia. Przeszło mi w momencie gdy zaczęliśmy się spotykać i zobaczyłam jak się zmienił i że moje o nim wyobrażenia odbiegają znacznie od rzeczywistości, okazał się być zwykłym palantem a tę całą miłość to sobie wmówiłam, bo widziałam go takim jak w moich marzeniach a rzeczywistość była całkiem inna. No i jeszcze miałam po drodze "zakochania", które były podobne, ale gdy poznałam mojego męża to były to zupełnie inne uczucia niż te wcześniejsze "zakochania" i ta cała moja wielka miłość. Okazało się, że jednak miłość to jest coś zupełnie innego niż wcześniej myślałam i teraz jestem pewna, że kocham swojego męża, chociaż jak mi się oświadczał to wcale taka pewna nie była, że to właśnie "ten" tylko ten.

natomiast z tą częścią twojej wypowiedzi zgadzam się w zupełności.
Tereskaa czasem bywa tak, że totalnie idealizujemy nasze "niespełnione miłości". czasem na zasadzie zasłony dymnej - tylko po to, żeby nie zaangażować się w nowy związek, w którym znów możemy cierpieć.
pomijając już to, że zmieniasz się z każdym dniem i z czasem stajesz się zupełnie innym człowiekiem. a wtedy może się okazać, że facet za którym szalałaś parę lat temu teraz wyda ci się palantem.

[201803290936]

Napisane przez stokrotka_to_ja

Miłość jest tylko prawdziwa,a jesli nie jest prawdziwa,to jej po prostu nie ma ;P

Teresko ja myślę,że problem leży troszkę gdzie indziej. Zbytnio rozpamietujesz przeszłość,rozdrabniasz się nad tym zamiast żyć teraźniejszością. Odetnij się od tamtego co było,zapomnij,zacznij żyć tu i teraz,a nie myśleć,co by było gdyby.

I coś jeszcze : myślę,że związek można budować na przyjaźni,zrozumieniu - jeśli to jest wzajemne . Bo -miłość chyba przychodzi z czasem. W tych związkach "zakochanych" od razu tez nie można raczej mówić o miłości na poczatku Jeśli nie jest Ci całkiem obojętny - ja bym po prostu dała Wam czas.

Nie zakładaj od razu,że to ma być z rozsądku

BTW - co by było,gdyby ludzie pobierali się bez rozsądku?

Sporo racji.

Teresko, nie przesądzaj, że już się nie zakochasz, bo tego nie wiesz. I rzeczywiście skup się na teraźniejszości, a nie rozpamiętywaniu czegoś, co było w sumie jednostronne i chyba w dużej części rozgrywało się w Twojej głowie a nie w rzeczywistości. Przeżyłaś silne uczucie, miłość, ale czy największą, jedyną? Myślę, że gdyby była jedyna, na całe życie, to byłaby odwzajemniona. Jeszcze wiele przed Tobą a 27 lat to nie jakaś tragedia. Tylko nastaw się na nowe rzeczy, żyj teraźniejszością, otwórz się na nowe znajomości.