rozbierzności co do zaręczyn i ślubu

[nelka7876]

Jestem z moim partnerem od czterech lat, mieszkamy razem niecały rok. Niejednokrotnie rozmawialiśmy o tym, że kiedyś się pobierzemy, własne, kiedyś... mi jednak coraz częściej przeszkadza to, że nie jesteśmy nawet zaręczeni. On natomiast coraz częściej wspomina o tym, że zaręczyny to niepotrzebny, ogromny wydatek. Wesele tak samo, najlepiej pójść do kościoła i koniec. Ale ja jestem tradycjonalistką i moim marzeniem jest, że kiedyś uklęknie przede mną, ja się poryczę ze szczęścia, powiem oczywiście tak. Potem ślub, ja w pięknej, białej
sukni. Potem skromne wesele bez poprawin, bo sama nie chcę nic dużego. I co tu robić kiedy nasze wizje na ten temat są zupełnie różne? Dla obojga z nas nasz wariant ślubu jest najwspanialszy, jak tu znaleźć
kompromis pomiędzy tak dwoma różnymi podejściami? Przez to wydaje mi się, że założenie przez nas rodziny się oddala. Co tu robić? Zgodzić się na wszystko? Bardzo bym chciała żeby był moim mężem i jestem chyba coraz bardziej skłonna ustąpić ze wszystkim, ale z drugiej strony dzień mojego ślubu chcę dobrze wspominać, chcę w tym dniu być szczęśliwa. Już na samą myśl, że nie miałabym pierścionka na palcu, że nie mogłabym po wyjściu z kościoła chociaż przez parę godzin świętować z najbliższymi, chce mi się płakać. Ten temat coraz częściej mnie nurtuje, a do tego momentu przecież jeszcze daleko. Czy znacie jakieś rozwiązanie takiej sytuacji?

[winnie25]

Napisane przez nelka7876

Jestem z moim partnerem od czterech lat, mieszkamy razem niecały rok. Niejednokrotnie rozmawialiśmy o tym, że kiedyś się pobierzemy, własne, kiedyś... mi jednak coraz częściej przeszkadza to, że nie jesteśmy nawet zaręczeni. On natomiast coraz częściej wspomina o tym, że zaręczyny to niepotrzebny, ogromny wydatek. Wesele tak samo, najlepiej pójść do kościoła i koniec. Ale ja jestem tradycjonalistką i moim marzeniem jest, że kiedyś uklęknie przede mną, ja się poryczę ze szczęścia, powiem oczywiście tak. Potem ślub, ja w pięknej, białej
sukni. Potem skromne wesele bez poprawin, bo sama nie chcę nic dużego. I co tu robić kiedy nasze wizje na ten temat są zupełnie różne? Dla obojga z nas nasz wariant ślubu jest najwspanialszy, jak tu znaleźć
kompromis pomiędzy tak dwoma różnymi podejściami? Przez to wydaje mi się, że założenie przez nas rodziny się oddala. Co tu robić? Zgodzić się na wszystko? Bardzo bym chciała żeby był moim mężem i jestem chyba coraz bardziej skłonna ustąpić ze wszystkim, ale z drugiej strony dzień mojego ślubu chcę dobrze wspominać, chcę w tym dniu być szczęśliwa. Już na samą myśl, że nie miałabym pierścionka na palcu, że nie mogłabym po wyjściu z kościoła chociaż przez parę godzin świętować z najbliższymi, chce mi się płakać. Ten temat coraz częściej mnie nurtuje, a do tego momentu przecież jeszcze daleko. Czy znacie jakieś rozwiązanie takiej sytuacji?

No niefajnie to brzmi;/ pomoże chyba tylko rozmowa szczera i długa i pokazanie jak bardzo ważne to jest dla Ciebie. Rozmawiałam już z kilkoma dziewczynami które mają podobne problemy tzn. na początku mieszkanie razem dzieci itd a z biegiem czasu niestety schodziło to na coraz dalszy plan i tak się duszą dziewczyny w tym...

[popfia]

Ja i mój luby też mamy dwie różne wizje ślubu, zatem poszliśmy na kompromis. Cywilny po mojemu, a kościelny po jego myśli. Obyło sie bez kłótni i każde z nas jest zadowolone.

[Stella275]

A może zamiast wesele małe przyjęcie dla najbliższych?

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

A on na pewno chce się z tobą ożenić?

[Terha]

Ja miałam poniekąd podobnie. Po roku, czy półtora związku dowidziałam się, że on ślubu i dzieci na razie nie chce i nie wie czy mu się odmieni (wcześniej nie było tematu, bo dla mnie to było oczywiste i nie przyszło mi do głowy pytać się o coś takiego). Co do ślubu i zaręczyn miał podejście, że owszem może być, ale mu do szczęscia nie jest to potrzebnie. Dzieci się ogólnie mówiąc bał. Ja mu wielokrotnie mówiłam, że mi na ślubie i na dzieciach bardzo zależy. Rozmawiałam się z nim co jakiś czas na ten temat (zwykle te rozmowy kończyły się płaczem). W końcu po krytycznej rozmowie (kiedy zobaczył, że ja już nie widzę innego wyjścia niż rozstanie) zrozumiał, że chce ze mną być i chce mnie uszczęśliwić i pół roku później (po ponad 7 latach związku) oświadczył się. Także wszystko przed Wami . Jeśli facet Cię naprawdę kocha i zobaczy jak cierpisz to na pewno się oświadczy. Na pewno nie po pierwszej rozmowie, bo musi do tego dojrzeć (mojemu to zajęło sporo czasu), ale na pewno się doczekasz .

[Muminkowa Migotka]

Meżczyźni niestety dojrzewają później niż my.. trzeba czekać, nie ma bata.
I oczywiście pójść na kompromis... Bądź cierpliwa...ale niezbyt długo znów...bo czas leci..i cię rozumiem doskonale.

[cranberry juice]

Napisane przez Terha

(po ponad 7 latach związku)

Jestem pod wrażeniem, że tyle wytrzymałaś
Tylko nie wiem, czy to pozytywne wrażenie

Co do meritum, autorko, czy Twoj facet nie chce sie żenić w ogóle? Bo ja zrozumiałam, że chodzi raczej o wesele, a nie o sam fakt brania ślubu.

[Terha]

Napisane przez cranberry juice

Jestem pod wrażeniem, że tyle wytrzymałaś

Po 5 latach jak zamieszkaliśmy razem to byłam taka przeszczęliwa, że w ogóle zapomniałam o zaręczynach. Dopiero kiedy Tż mi przypomniał sugerując zalegalizowanie związku (a potem zamilknął w temacie ) włączyło mi się na nowo myślenie. A tak naprawdę to do momentu tej naszej ostatniej rozmowy nie byłam gotowa na rozstanie. Zbyt go kochałam (i wiedziałam, że on też mnie bardzo kocha), zeby to wszystko przekreślić. Tż to wiedział i pewnie nieświadomie czuł się spokojnie i bezpiecznie, bo wiedział że go nie zostawię. A jak dojrzałam do tego kroku to on zrozumiał, że nie może beze mnie żyć. Dlatego mam nadzieję, że Tż autorki też zda sobie z tego sprawę i pójdzie na pewne ustępstwa.

[nelka7876]

Chodzi o to, że ja jestem na obecną chwilę bardzo szczęśliwą osobą. Moim marzeniem było zamieszkanie razem, zwłaszcza, że jeszcze półtora roku temu nasz związek wisiał na włosku. Nie chce na niego naciskać ze ślubem czy z zaręczynami, zwłaszcza, że jeszcze całkiem niedawno mówiłam, że wspólne mieszkanie to jest szczyt moich marzeń. Ale wiecie jak to jest, apetyt rośnie w miarę jedzenia. Co do tych zaręczyn, on uważa, że to jest „staroświeckie i nie potrzebny wymysł społeczeństwa”. Można spokojnie się bez tego obejść. Mnie to po prostu smuci, bo jednak to jest taki symbol, symbol tego, że chce się być z tą drugą osobą. No cóż, tak to już się przyjęło, że to facet się oświadcza, a nie kobieta. Jak już pisałam, jestem tradycjonalistką, gdyby było odwrotnie to zapewne ja bym poczyniła ku temu odpowiedni krok, ale w tej sytuacji przecież nie będę go prosić o rękę :P A co do ślubu… na razie rozwija swój biznes, fakt, kasy za dużo nie mamy, po prostu on uważa, że na razie nie jest w stanie sprostać moim oczekiwaniom i dodatkowo nie chce całej tej ślubnej otoczki. Mi na obecną chwilę najbardziej zależy na zaręczynach, ze ślubem mogę poczekać, o dzieciach już nie wspomnę. Chciałabym po prostu na razie mieć tę pewność, kurczę, po prostu pochwalić się światu. Patrzcie, mam ten pierścionek na palu, mam narzeczonego!

[kennedy]

Skoro on nie chce to go nie cisnij.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez nelka7876

Jestem z moim partnerem od czterech lat, mieszkamy razem niecały rok. Niejednokrotnie rozmawialiśmy o tym, że kiedyś się pobierzemy, własne, kiedyś... mi jednak coraz częściej przeszkadza to, że nie jesteśmy nawet zaręczeni. On natomiast coraz częściej wspomina o tym, że zaręczyny to niepotrzebny, ogromny wydatek. Wesele tak samo, najlepiej pójść do kościoła i koniec. Ale ja jestem tradycjonalistką i moim marzeniem jest, że kiedyś uklęknie przede mną, ja się poryczę ze szczęścia, powiem oczywiście tak. Potem ślub, ja w pięknej, białej
sukni. Potem skromne wesele bez poprawin, bo sama nie chcę nic dużego. I co tu robić kiedy nasze wizje na ten temat są zupełnie różne? Dla obojga z nas nasz wariant ślubu jest najwspanialszy, jak tu znaleźć
kompromis pomiędzy tak dwoma różnymi podejściami? Przez to wydaje mi się, że założenie przez nas rodziny się oddala. Co tu robić? Zgodzić się na wszystko? Bardzo bym chciała żeby był moim mężem i jestem chyba coraz bardziej skłonna ustąpić ze wszystkim, ale z drugiej strony dzień mojego ślubu chcę dobrze wspominać, chcę w tym dniu być szczęśliwa. Już na samą myśl, że nie miałabym pierścionka na palcu, że nie mogłabym po wyjściu z kościoła chociaż przez parę godzin świętować z najbliższymi, chce mi się płakać. Ten temat coraz częściej mnie nurtuje, a do tego momentu przecież jeszcze daleko. Czy znacie jakieś rozwiązanie takiej sytuacji?

Dlatego podejście partnera do ślubu i jego świętowania należy poznawać jak najwcześniej. Przez te 4 lata ani razu o tym nie rozmawialiście? Czy może wiedziałaś o jego podejściu, a mimo to zdecydowałaś się kontynuować ten związek? Istotne jest nie tylko to jak kto sobie wyobraża cały ślub, ale także to ile by go kosztowało zrezygnowanie ze swojej wizji.
W tej sytuacji pozostaje wam tylko ustalenie kompromisu. Skoro on chce sam ślub, a ty ślub z tzw. otoczką, to pozostaje zmniejszenie tej otoczki do takiej, która jemu najmniej zaszkodzi, a ciebie jeszcze będzie cieszyć.

Napisane przez Muminkowa Migotka

Meżczyźni niestety dojrzewają później niż my.. trzeba czekać, nie ma bata.
I oczywiście pójść na kompromis... Bądź cierpliwa...ale niezbyt długo znów...bo czas leci..i cię rozumiem doskonale.

Upodobanie do rytuałów i zawierania umów cywilnych nie ma nic wspólnego z dojrzałością. Faceta najwyraźniej zniechęca taka forma okazywania uczuć i gardzi tą tradycją. Generalnie takie szastanie "dojrzałością" jest bardzo szkodliwe.

[cornflower_girl]

Z opisu wydaje mi się, że rozbieżności są w jednej kwestii. Dla niego ślub = ceremonia we dwoje w kościele, dla Ciebie ślub poprzedzony zaręczynami = wesele, biała sukienka.
Jeśli przeżyłabyś brak pierścionka, to czy dobrze czułabyś się z takim wyobrazeniem ślubu (i braku wesela), jakie ma Twój mężczyzna?

Sama zastanawiam się na ile takie poglądy są głęboko przemyślane, a na ile zasłona dymna, bo być może nie jest pewny uczuć.

[visionAM]

Napisane przez nelka7876

Chodzi o to, że ja jestem na obecną chwilę bardzo szczęśliwą osobą. Moim marzeniem było zamieszkanie razem, zwłaszcza, że jeszcze półtora roku temu nasz związek wisiał na włosku. Nie chce na niego naciskać ze ślubem czy z zaręczynami, zwłaszcza, że jeszcze całkiem niedawno mówiłam, że wspólne mieszkanie to jest szczyt moich marzeń. Ale wiecie jak to jest, apetyt rośnie w miarę jedzenia. Co do tych zaręczyn, on uważa, że to jest „staroświeckie i nie potrzebny wymysł społeczeństwa”. Można spokojnie się bez tego obejść. Mnie to po prostu smuci, bo jednak to jest taki symbol, symbol tego, że chce się być z tą drugą osobą. No cóż, tak to już się przyjęło, że to facet się oświadcza, a nie kobieta. Jak już pisałam, jestem tradycjonalistką, gdyby było odwrotnie to zapewne ja bym poczyniła ku temu odpowiedni krok, ale w tej sytuacji przecież nie będę go prosić o rękę :P A co do ślubu… na razie rozwija swój biznes, fakt, kasy za dużo nie mamy, po prostu on uważa, że na razie nie jest w stanie sprostać moim oczekiwaniom i dodatkowo nie chce całej tej ślubnej otoczki. Mi na obecną chwilę najbardziej zależy na zaręczynach, ze ślubem mogę poczekać, o dzieciach już nie wspomnę. Chciałabym po prostu na razie mieć tę pewność, kurczę, po prostu pochwalić się światu. Patrzcie, mam ten pierścionek na palu, mam narzeczonego!

Ale po co Ci zaręczyny, skoro chcesz czekać ze ślubem? Pierścionek na palcu to żadna pewność.

[201610281624]

Właśnie, pierścionek na palcu to żadna pewność. Jeśli nie będzie chciał to nawet przed ślubem może wszystko rzucić, albo po ślubie być z tego niezadowolonym, bo zrobił coś wbrew sobie i też zacznie się psuć. Potem rozwody i coraz ich więcej. Bo desperatki albo łapią faceta na dziecko, a potem zdziwione, że on zdradza.
Nigdy pod żadnym pozorem nie prosić faceta, aby się oświadczał lub żenił, nie posuwać się do aktów desperacji czyli łapania na dziecko.
Po prostu szczera i rzeczowa rozmowa i czas, a jeśli to nie pomoże to albo w tym tkwić, albo każdy w swoją stronę i nie ciągnąć czegoś na siłę.