Tylko jedno dziecko. Czy to był dobry wybór?

[silly78]

Tez wrzucilam na luz. Zostawilam sobie furtke w postaci "moze kiedys", ale w zasadzie to tak tylko, bo nigdy nie mow nigdy
Jest ok, czas zajac sie swoja kariera, powrocic do podrozowania, jest masa rzeczy w zyciu do zrobienia/zobaczenia. Mam cudownego syna, nie mam parcia typu ze zrobie wszystko zeby miec drugie, spasowalam.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

A tak, praca to też kwestia, chcę iść na jakiś kurs, może się przekwalifikować i też zacząć czegoś poważniejszego szukać

[kognisia]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55918801]A tak, praca to też kwestia, chcę iść na jakiś kurs, może się przekwalifikować i też zacząć czegoś poważniejszego szukać [/QUOTE]


Ja mam dobrą pracę, myślę o założeniu własnej firmy, nie wyobrażam sobie, żebym miała być "wyjęta" z życia więcej niż raz. Moja praca umożliwia mobilność, więc jak najdłużej chciałabym w ciąży pracować, choćby w domu i jak najszybciej do pracy po ciąży wrócić. Dostałabym świra siedząc cały czas w domu, z dzieckiem, a pózniej z dwoma

Zresztą chciałabym całą swoją energię skupić na jednym dziecku, no i pojawiają się te wszystkie argumenty, które wyżej przywołała drabineczka

[Luba]

Zaczynam powoli myslec, ze jestem ponadprzecietna
Ale nie, nie namawiam nikogo na dwoje czy iles tam dzieci, czy nie twierdze ze "da sie", bo nie znosze tego stwierdzenia, kazdy sobie po swojemu zyje. po prostu watek MNIE poprawia nastroj

[silly78]

Napisane przez Luba

Zaczynam powoli myslec, ze jestem ponadprzecietna

Ale nie, nie namawiam nikogo na dwoje czy iles tam dzieci, czy nie twierdze ze "da sie", bo nie znosze tego stwierdzenia, kazdy sobie po swojemu zyje. po prostu watek MNIE poprawia nastroj

Ale co Ci tak poprawia nastroj? Ze (wypowiadam sie jako autorka tego zabawnego watku) poronilam ciaze, i mam pewne obawy i watpliwosci co do kolejnej ciazy, dziecka? Ze temat nie jest dla mnie prosty a ten watek jest swoista terapia, pomaga mi np uporac sie ze strata?
Mam nadzieje ze dziewczyny jeszcze troche popisza, ku Twojej uciesze zatem

[dezire]

Napisane przez silly78

Ale co Ci tak poprawia nastroj? Ze (wypowiadam sie jako autorka tego zabawnego watku) poronilam ciaze, i mam pewne obawy i watpliwosci co do kolejnej ciazy, dziecka? Ze temat nie jest dla mnie prosty a ten watek jest swoista terapia, pomaga mi np uporac sie ze strata?
Mam nadzieje ze dziewczyny jeszcze troche popisza, ku Twojej uciesze zatem

skąd negatywne sito? chodzi raczej o świadome decyzje o posiadanie tylko 1 dziecka gdy są możliwości na więcej.

[silly78]

Swiadoma decyzja opiera sie na doswiadczeniach z przeszlosci, miedzy innymi. A moze glownie.
Chodzi mi o to ze sa tu dziewczyny z roznymi doswiadczeniami, jak ja. Niekoniecznie zabawnymi. A ktos sobie wpada i pisze "o, jak mi watek nastroj poprawia".
Ma prawo, wiem ale MOIM zdaniem warto czasem wykazac sie empatia, lub tez pewne wnioski zostawic dla siebie

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Kto ile chce dzieci to jego sprawa. Ja tylko do jednego się odniosę - nie wiem, skąd przekonanie, że przy 2 dzieciach to świat się kończy i nie daje się ogarnąć pary

Mam 2 córki, prawie 6 i 3 lata. Kochają się ogromnie i lubią, jedna ciągnie do drugiej, bawią się razem nieustannie. Ogarnianie sytuacji - bezproblemowe. Albo inaczej - pojawiają się takie same problemy, co przy 1 dziecku.

Czas mam - może kwestia organizacji albo... wdupiemania rzeczy, które są mało istotne. Pracuję, chodzę na siłownię, wymyślam różne zabawy czy zajęcia dla dzieci, ogarniam chatę, mamy z mężem czas wolny.

Jeśli ktoś ma 2 ZDROWYCH dzieci, normalną sytuację rodzinną i mówi, że nie daje rady - to coś jest tu mocno nie w porządku.

A, przez prawie rok pierwszej córki byłam przekonana, że tylko jedno chcę odmieniło mi się. Ale - nie namawiam Wasza sprawa.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez Luba

Zaczynam powoli myslec, ze jestem ponadprzecietna
Ale nie, nie namawiam nikogo na dwoje czy iles tam dzieci, czy nie twierdze ze "da sie", bo nie znosze tego stwierdzenia, kazdy sobie po swojemu zyje. po prostu watek MNIE poprawia nastroj

Wiem, o co Ci chodzi i tak, dla mnie jesteś albo ja jestem poniżej przeciętnej. Tzn. fizycznie jest OK, ale psychicznie jestem wykończona i cieszę się, że nasze życie wróciło do - w miarę - normalności.

---------- Dopisano o 12:24 ---------- Poprzedni post napisano o 12:15 ----------

A wracając do tej sytuacji, Artek ma taki okres - albo ja gdzieś popełniłam błąd i to wydaje mi się bardziej prawdopodobne - że nie umie pobyć sam ze sobą 3 minuty. Ciągle muszę być z nim, bawić się z nim, nawet nie pokoloruje sam przez sekundę. Nie wiem sama, pewnie coś schrzaniłam.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Perse, przestań. Dzieci miewają takie okresy i tyle. Tzw. mamizm

[Luba]

Napisane przez silly78

Ale co Ci tak poprawia nastroj? Ze (wypowiadam sie jako autorka tego zabawnego watku) poronilam ciaze, i mam pewne obawy i watpliwosci co do kolejnej ciazy, dziecka? Ze temat nie jest dla mnie prosty a ten watek jest swoista terapia, pomaga mi np uporac sie ze strata?
Mam nadzieje ze dziewczyny jeszcze troche popisza, ku Twojej uciesze zatem

Wpada nie wpada, bylam juz tu i dlatego watek wyswietlil mi jako zasubskrybowany.
Poza tym nie napisalam, ze watek mnie bawi, to Twoj wniosek. Napisalam, ze mnie poprawia nastroj. sprawia, ze zaczynam myslec o sobie jako o osobniku ponadprzecietnym A dlaczego? No dlatego, ze dalam rade z dwojka dzieci, praca, chorobami, wyjazdem za granice i roznymi przeciwnosciami losu o ktorych tez nie wiesz, nie Ciebie jedna spotkalo nieszczescie, takie zycie.
I dlatego jak czytam, ze nie mozna sobie np poradzic z dwojka bez pomocy rodziny itd. to stwierdzam, ze widocznie jestem superwoman z przymruzeniem oka, co zrozumiala Persefona, bo mnie juz troche tu "zna".


[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55933101]Wiem, o co Ci chodzi i tak, dla mnie jesteś albo ja jestem poniżej przeciętnej. Tzn. fizycznie jest OK, ale psychicznie jestem wykończona i cieszę się, że nasze życie wróciło do - w miarę - normalności.

---------- Dopisano o 12:24 ---------- Poprzedni post napisano o 12:15 ----------

A wracając do tej sytuacji, Artek ma taki okres - albo ja gdzieś popełniłam błąd i to wydaje mi się bardziej prawdopodobne - że nie umie pobyć sam ze sobą 3 minuty. Ciągle muszę być z nim, bawić się z nim, nawet nie pokoloruje sam przez sekundę. Nie wiem sama, pewnie coś schrzaniłam.[/QUOTE]

Persefono, nigdzie nie jest powiedziane, ze kazdy musi dawac sobie z tym samym rade, rozne rzeczy roznych ludzi przerastaja. Wiesz, ze napisalam tamten post humorystacznie

Dzieci maja takie okresy i to mija. Mija tak skutecznie, ze moj syn jako mala przylepa, synus mamusi i tatusia, teraz potrafi do domu nie wracac miesiacami. Na wszystko przyjdzie czas.

[pani-jesień]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;55931726]Kto ile chce dzieci to jego sprawa. Ja tylko do jednego się odniosę - nie wiem, skąd przekonanie, że przy 2 dzieciach to świat się kończy i nie daje się ogarnąć pary [/QUOTE]

Ja czasem mam problem z ogarnięciem jednego szoguna, nawet zwykłe ubieranie na spacer jest ostatnio wyczynem, po którym pot leje się ze mnie ciurkiem i nie wyobrażam sobie, że miałabym latać za młodym z wielkim brzuchem czy niemowlęciem na ręku. Stąd moje przekonanie, że dwójki bym, na ten moment, nie ogarnęła. Poczekam, aż szogun trochę dojrzeje, trochę się usamodzielni itd. i wtedy pomyślimy o ogarnianiu drugiego Jeśli kogoś to bawi, na zdrowie

A co do tego, że przy dwójce problemy są takie same, jak przy jednym - no owszem, ale pomnożone razy dwa Ale jest też dwa razy więcej do kochania - mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam Bo ja akurat chcę mieć dwoje dzieci

[dezire]

Napisane przez pani-jesień

A co do tego, że przy dwójce problemy są takie same, jak przy jednym - no owszem, ale pomnożone razy dwa Ale jest też dwa razy więcej do kochania - mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam Bo ja akurat chcę mieć dwoje dzieci

Nie mam jeszcze swojego doświadczenia. Ale od tych doświadczonych to raczej słyszę, że przy dwójce jest razy 4 tego co przy jednym dziecku

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez pani-jesień

Ja czasem mam problem z ogarnięciem jednego szoguna, nawet zwykłe ubieranie na spacer jest ostatnio wyczynem, po którym pot leje się ze mnie ciurkiem i nie wyobrażam sobie, że miałabym latać za młodym z wielkim brzuchem czy niemowlęciem na ręku. Stąd moje przekonanie, że dwójki bym, na ten moment, nie ogarnęła. Poczekam, aż szogun trochę dojrzeje, trochę się usamodzielni itd. i wtedy pomyślimy o ogarnianiu drugiego Jeśli kogoś to bawi, na zdrowie

A co do tego, że przy dwójce problemy są takie same, jak przy jednym - no owszem, ale pomnożone razy dwa Ale jest też dwa razy więcej do kochania - mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam Bo ja akurat chcę mieć dwoje dzieci

U nas jest w tej chwili problem ze wszystkim. Nie ma ani jednej rzeczy, którą A. poproszony normalnie by zrobił. Ciągle jakieś podstępy, negocjacje, a w końcu stanowczość i ewentualnie robienie na siłę.
Trudny teraz okres mamy, nie ukrywam. Do tego sytuacja z TŻem, kiedy tata jest w domu i nie może się bawić, ani nawet siąść i porysować, ba na początku nie mógł nawet poczytać, bo był praktycznie nieprzytomny. Dla 2-latka to ciężkie do zrozumienia.
No i w końcu spacery, które znowu zamieniły się w koszmar. Już nie wiem, co mam robić, żeby moje dziecko nie grzebało patykiem w każdej napotkanej psiej kupie, po prostu nie wiem.

[Miramej]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55942151]U nas jest w tej chwili problem ze wszystkim. Nie ma ani jednej rzeczy, którą A. poproszony normalnie by zrobił. Ciągle jakieś podstępy, negocjacje, a w końcu stanowczość i ewentualnie robienie na siłę.
Trudny teraz okres mamy, nie ukrywam. Do tego sytuacja z TŻem, kiedy tata jest w domu i nie może się bawić, ani nawet siąść i porysować, ba na początku nie mógł nawet poczytać, bo był praktycznie nieprzytomny. Dla 2-latka to ciężkie do zrozumienia.
No i w końcu spacery, które znowu zamieniły się w koszmar. Już nie wiem, co mam robić, żeby moje dziecko nie grzebało patykiem w każdej napotkanej psiej kupie, po prostu nie wiem.[/QUOTE]

Perse . Ciężki macie okres, bardzo Wam współczuję. Nie dobijaj się, naprawdę jesteś fajną mamą dla swojego dziecka, przecież czytam Twoje posty, to wiem Każda z nas, absolutnie każda, popełnia błędy, nie szukaj drugiego dna.
Co do kup - stanowczo zabraniaj, nie pozwalaj, tłumacz, że to nie jest do zabawy, że bakterie, smród.

[pani-jesień]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55942151]U nas jest w tej chwili problem ze wszystkim. Nie ma ani jednej rzeczy, którą A. poproszony normalnie by zrobił. Ciągle jakieś podstępy, negocjacje, a w końcu stanowczość i ewentualnie robienie na siłę.
Trudny teraz okres mamy, nie ukrywam. Do tego sytuacja z TŻem, kiedy tata jest w domu i nie może się bawić, ani nawet siąść i porysować, ba na początku nie mógł nawet poczytać, bo był praktycznie nieprzytomny. Dla 2-latka to ciężkie do zrozumienia.
No i w końcu spacery, które znowu zamieniły się w koszmar. Już nie wiem, co mam robić, żeby moje dziecko nie grzebało patykiem w każdej napotkanej psiej kupie, po prostu nie wiem.[/QUOTE]

Ja akurat Cię rozumiem i nie uważam, żebyś była słaba, bo czujesz się zmęczona sytuacją. Też bym się czuła.

Podstępy i negocjacje - u nas identyko, nawet przy tak prozaicznej czynności jak zmiana pieluchy

---------- Dopisano o 14:09 ---------- Poprzedni post napisano o 14:05 ----------

Napisane przez Miramej

Perse . Ciężki macie okres, bardzo Wam współczuję. Nie dobijaj się, naprawdę jesteś fajną mamą dla swojego dziecka, przecież czytam Twoje posty, to wiem Każda z nas, absolutnie każda, popełnia błędy, nie szukaj drugiego dna.

Też tak uważam, przykro mi się czyta teksty Perse w stylu "jestem słaba i wyrodna", bo przecież to nieprawda.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez Miramej

Perse . Ciężki macie okres, bardzo Wam współczuję. Nie dobijaj się, naprawdę jesteś fajną mamą dla swojego dziecka, przecież czytam Twoje posty, to wiem Każda z nas, absolutnie każda, popełnia błędy, nie szukaj drugiego dna.
Co do kup - stanowczo zabraniaj, nie pozwalaj, tłumacz, że to nie jest do zabawy, że bakterie, smród.

Napisane przez pani-jesień

Ja akurat Cię rozumiem i nie uważam, żebyś była słaba, bo czujesz się zmęczona sytuacją. Też bym się czuła.

Podstępy i negocjacje - u nas identyko, nawet przy tak prozaicznej czynności jak zmiana pieluchy

---------- Dopisano o 14:09 ---------- Poprzedni post napisano o 14:05 ----------



Też tak uważam, przykro mi się czyta teksty Perse w stylu "jestem słaba i wyrodna", bo przecież to nieprawda.

Dziękuję

Tłumaczę mu, a on pierwsze, co robi jak wychodzi z klatki, to ręką ściąga z poręczy.. tym razem ptasie.. Zbiera jakieś śmieci, skórki od banana, obsikane kamienie. W tej chwili, jak na dworze jest taki syf, to wolę go brać w wózku. Tylko to znowu nie wyładowuje energii i w domu jest armagedon. Z utęsknieniem już czekam na wiosnę i na piaskownicę, tam sobie będzie mógł grzebać.
A, i nie śpi w dzień, jest taka chwila, kiedy jest marudny, ale jakoś dociągamy do wieczora i ja mam nareszcie wieczory dla siebie. I kompletnie nie potrafię sobie ich zorganizować

[ajah]

Napisane przez pani-jesień

Ja czasem mam problem z ogarnięciem jednego szoguna, nawet zwykłe ubieranie na spacer jest ostatnio wyczynem, po którym pot leje się ze mnie ciurkiem i nie wyobrażam sobie, że miałabym latać za młodym z wielkim brzuchem czy niemowlęciem na ręku. Stąd moje przekonanie, że dwójki bym, na ten moment, nie ogarnęła. Poczekam, aż szogun trochę dojrzeje, trochę się usamodzielni itd. i wtedy pomyślimy o ogarnianiu drugiego Jeśli kogoś to bawi, na zdrowie

A co do tego, że przy dwójce problemy są takie same, jak przy jednym - no owszem, ale pomnożone razy dwa Ale jest też dwa razy więcej do kochania - mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam Bo ja akurat chcę mieć dwoje dzieci

Nie zgadzam się z tym. problemy nie są pomnożone przez dwa. Problemy są inne, to przede wszystkim.
Prócz problemów dochodzą też zyski.

Napisane przez dezire

Nie mam jeszcze swojego doświadczenia. Ale od tych doświadczonych to raczej słyszę, że przy dwójce jest razy 4 tego co przy jednym dziecku

Wg mojego doświadczenia, nie jest.

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55942151]U nas jest w tej chwili problem ze wszystkim. Nie ma ani jednej rzeczy, którą A. poproszony normalnie by zrobił. Ciągle jakieś podstępy, negocjacje, a w końcu stanowczość i ewentualnie robienie na siłę.
Trudny teraz okres mamy, nie ukrywam. Do tego sytuacja z TŻem, kiedy tata jest w domu i nie może się bawić, ani nawet siąść i porysować, ba na początku nie mógł nawet poczytać, bo był praktycznie nieprzytomny. Dla 2-latka to ciężkie do zrozumienia.
No i w końcu spacery, które znowu zamieniły się w koszmar. Już nie wiem, co mam robić, żeby moje dziecko nie grzebało patykiem w każdej napotkanej psiej kupie, po prostu nie wiem.[/QUOTE]

Perse, to nie jest tak, że pewnego dnia problemy/ wyzwania z dzieckiem mijają. Jedno mija, pojawia się kolejne. To jest niekończąca się historia.
Myslę, że kluczem do sukcesu jest myslenie o o normie (jaką jest np. zbieranie wszystkich swiństw z trawnika) a nie o jakims wielkim problemie.

[agusiowata84]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;55931726]Kto ile chce dzieci to jego sprawa. Ja tylko do jednego się odniosę - nie wiem, skąd przekonanie, że przy 2 dzieciach to świat się kończy i nie daje się ogarnąć pary

Mam 2 córki, prawie 6 i 3 lata. Kochają się ogromnie i lubią, jedna ciągnie do drugiej, bawią się razem nieustannie. Ogarnianie sytuacji - bezproblemowe. Albo inaczej - pojawiają się takie same problemy, co przy 1 dziecku.

Czas mam - może kwestia organizacji albo... wdupiemania rzeczy, które są mało istotne. Pracuję, chodzę na siłownię, wymyślam różne zabawy czy zajęcia dla dzieci, ogarniam chatę, mamy z mężem czas wolny.

Jeśli ktoś ma 2 ZDROWYCH dzieci, normalną sytuację rodzinną i mówi, że nie daje rady - to coś jest tu mocno nie w porządku.

A, przez prawie rok pierwszej córki byłam przekonana, że tylko jedno chcę odmieniło mi się. Ale - nie namawiam Wasza sprawa.[/QUOTE]
kto zostaje z dziećmi jak idziesz na siłownie? pytam z ciekawości, u mnie mą, często wraca bardzo późno z pracy, teście raz w tygodniu przyjeżdżają, ostatnio np godzinę u nas w domu byli, przez ten czas trochę sprzątałam, prasowałam. Wyjście na fitness, to dla mnie jest jeden z powodów, dla którego nie chce więcej dzieci.

[boska latynoska]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55933101]
---------- Dopisano o 12:24 ---------- Poprzedni post napisano o 12:15 ----------

A wracając do tej sytuacji, Artek ma taki okres - albo ja gdzieś popełniłam błąd i to wydaje mi się bardziej prawdopodobne - że nie umie pobyć sam ze sobą 3 minuty. Ciągle muszę być z nim, bawić się z nim, nawet nie pokoloruje sam przez sekundę. Nie wiem sama, pewnie coś schrzaniłam.[/QUOTE]

Moja 4-latka też tak ma

[ajah]

Napisane przez agusiowata84

kto zostaje z dziećmi jak idziesz na siłownie? pytam z ciekawości, u mnie mą, często wraca bardzo późno z pracy, teście raz w tygodniu przyjeżdżają, ostatnio np godzinę u nas w domu byli, przez ten czas trochę sprzątałam, prasowałam. Wyjście na fitness, to dla mnie jest jeden z powodów, dla którego nie chce więcej dzieci.

Rozbawiłaś mnie szczerze
Ile razy w tygodniu chcesz chodzić na ten fitness?

To co opisujesz świadczy o tym, że z mężem nie umiecie się z organizować, to wszystko. Zwłaszcza jeśli ty nie pracujesz (czy może się mylę?).Ilość dzieci tego raczej by nie zmieniła.

Oczywiście półsrodkiem, który nie zastąpi siłowni jest ćwiczenie w domu.

[agusiowata84]

Napisane przez ajah

Rozbawiłaś mnie szczerze
Ile razy w tygodniu chcesz chodzić na ten fitness?

To co opisujesz świadczy o tym, że z mężem nie umiecie się z organizować, to wszystko. Zwłaszcza jeśli ty nie pracujesz (czy może się mylę?).Ilość dzieci tego raczej by nie zmieniła.

Oczywiście półsrodkiem, który nie zastąpi siłowni jest ćwiczenie w domu.

Mylisz się, pracuje. Po pracy popołudniu często jestem sama z dzieckiem.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Napisane przez ajah

Perse, to nie jest tak, że pewnego dnia problemy/ wyzwania z dzieckiem mijają. Jedno mija, pojawia się kolejne. To jest niekończąca się historia.
Myslę, że kluczem do sukcesu jest myslenie o o normie (jaką jest np. zbieranie wszystkich swiństw z trawnika) a nie o jakims wielkim problemie.

Tak, wiem (u mnie też tak jest), tylko po prostu teraz mi się wszystkie problemy nałożyły i każdy urasta do rangi wielkiego. Dzisiaj się dowiedziałam, że coraz bardziej realna staje się operacja (a po niej kilkumiesięczna rehabilitacja), więc jest super.

Napisane przez boska latynoska

Moja 4-latka też tak ma

A jak się bawicie, to zajmuje się czymś przez dłuższy czas? Bo mój syn się nudzi każdą zabawą co kilka minut. Jedyne, czym go zajmę na dłużej (czyli tak max. 15 min), to lekarz, warsztat i malowanie. Jeszcze klocki, ale ja nie za bardzo lubię się nimi bawić, a TŻ teraz nie może.

[wika82]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;55931726]Kto ile chce dzieci to jego sprawa. Ja tylko do jednego się odniosę - nie wiem, skąd przekonanie, że przy 2 dzieciach to świat się kończy i nie daje się ogarnąć pary

Mam 2 córki, prawie 6 i 3 lata. Kochają się ogromnie i lubią, jedna ciągnie do drugiej, bawią się razem nieustannie. Ogarnianie sytuacji - bezproblemowe. Albo inaczej - pojawiają się takie same problemy, co przy 1 dziecku.

Czas mam - może kwestia organizacji albo... wdupiemania rzeczy, które są mało istotne. Pracuję, chodzę na siłownię, wymyślam różne zabawy czy zajęcia dla dzieci, ogarniam chatę, mamy z mężem czas wolny.

Jeśli ktoś ma 2 ZDROWYCH dzieci, normalną sytuację rodzinną i mówi, że nie daje rady - to coś jest tu mocno nie w porządku.

A, przez prawie rok pierwszej córki byłam przekonana, że tylko jedno chcę odmieniło mi się. Ale - nie namawiam Wasza sprawa.[/QUOTE]

Słuchałam wczoraj fajnego wywiadu w radiowej jedynce z matką pięciorga dzieci.
Pani stwierdziła, że z 1, a potem dwojgiem dzieci kompletnie nie ogarniała sytuacji i nie wyobrażała sobie więcej. A kiedy pojawiło się trzecie, poczuła ogromny luz, dystans i radość, przestała starać się ogarniać wszystkiego perfekcyjnie i okazało się, że wbrew pozorom nie jest trudno mieć więcej dzieci. Poza tym mają swoje towarzystwo do zabaw, więc ona ma czas na swoje sprawy.

Planuję poprzestać na dwójce, ale obiecałam wziąć sobie radę pani do serca. Pomimo starań o dystans, w czym utwierdza mnie mąż, łapię się na dążeniach żeby syn miał wszystko na tip top, z drugim mam zamiar odpuścić.

[agusiowata84]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;55933101]Wiem, o co Ci chodzi i tak, dla mnie jesteś albo ja jestem poniżej przeciętnej. Tzn. fizycznie jest OK, ale psychicznie jestem wykończona i cieszę się, że nasze życie wróciło do - w miarę - normalności.

---------- Dopisano o 12:24 ---------- Poprzedni post napisano o 12:15 ----------

A wracając do tej sytuacji, Artek ma taki okres - albo ja gdzieś popełniłam błąd i to wydaje mi się bardziej prawdopodobne - że nie umie pobyć sam ze sobą 3 minuty. Ciągle muszę być z nim, bawić się z nim, nawet nie pokoloruje sam przez sekundę. Nie wiem sama, pewnie coś schrzaniłam.[/QUOTE]
Dziecko masz małe, wiem co czujesz, bo mam w podobnym wieku. Moej 3 minuty czasem pobawi się sam, przeważnie w weekendy, kiedy jesteśmy razem cały dzień, ale w tygodniu nie.

[wika82]

Napisane przez pani-jesień

A co do tego, że przy dwójce problemy są takie same, jak przy jednym - no owszem, ale pomnożone razy dwa Ale jest też dwa razy więcej do kochania - mam nadzieję, że kiedyś się o tym przekonam Bo ja akurat chcę mieć dwoje dzieci

Dopiero się o tym przekonam, ale intuicyjnie śmiem twierdzić i z opinii rodziców z dwójką, że jeśli dzieci są zdrowe, to wciąż 1, lub max 1,5. Bo doświadczenie już jest.

[ajah]

Napisane przez agusiowata84

Mylisz się, pracuje. Po pracy popołudniu często jestem sama z dzieckiem.

To jesli dziecko jest pod czyjąś opieką, gdy jesteś pracy, co stoi na przeszkodzie, by zostało tam dłuzej, a ty na fitness?

BTW niektóre fitness cluby oferują opiekę nad dzieckiem podczas zajęć lub zajęcia z dziecmi

[żurawinka]

Napisane przez agusiowata84

kto zostaje z dziećmi jak idziesz na siłownie? pytam z ciekawości, u mnie mą, często wraca bardzo późno z pracy, teście raz w tygodniu przyjeżdżają, ostatnio np godzinę u nas w domu byli, przez ten czas trochę sprzątałam, prasowałam. Wyjście na fitness, to dla mnie jest jeden z powodów, dla którego nie chce więcej dzieci.

Nie do mnie pytanie ale tylko napiszę że da się funkcjonować z dwójką dzieci i jeszcze uprawiać sport Bez pomocy dziadków .Moja szwagierka ma czwórkę dzieci i też ćwiczy chociaż nie jest to siłownia.
Myślę że najciężej jest jak dzieci chorują.

[kejtiCe]

Napisane przez wika82

Słuchałam wczoraj fajnego wywiadu w radiowej jedynce z matką pięciorga dzieci.
Pani stwierdziła, że z 1, a potem dwojgiem dzieci kompletnie nie ogarniała sytuacji i nie wyobrażała sobie więcej. A kiedy pojawiło się trzecie, poczuła ogromny luz, dystans i radość, przestała starać się ogarniać wszystkiego perfekcyjnie i okazało się, że wbrew pozorom nie jest trudno mieć więcej dzieci. Poza tym mają swoje towarzystwo do zabaw, więc ona ma czas na swoje sprawy.

Planuję poprzestać na dwójce, ale obiecałam wziąć sobie radę pani do serca. Pomimo starań o dystans, w czym utwierdza mnie mąż, łapię się na dążeniach żeby syn miał wszystko na tip top, z drugim mam zamiar odpuścić.

Potwierdzam
Moja szwagierka ma trójkę dzieci - aktualnie bliźniaki mają 3 lata, a ich siostra rok. Ona sama przyznaje, że przy bliźniakach robiła wszystko maksymalnie dokładnie, przyjmowała się najdrobniejszym szczegółem, a jak urodziła się Mia, to do wszystkiego podeszła już na luzie.

[agusiowata84]

Napisane przez ajah

To jesli dziecko jest pod czyjąś opieką, gdy jesteś pracy, co stoi na przeszkodzie, by zostało tam dłuzej, a ty na fitness?

Nie zdążyłabym po pracy, żłobek jest czynny do 17, poza tym nie chce by było odbierane jako ostatnie. Jak kończę pracę o 16, to odbieram po 16, prosto z pracy. Prosto ze żłobka idziemy na dwór pobiegać i na plac zabaw. Biegam po górkach razem z dzieckiem i po schodach, jednak to nie to samo. Chciałabym sama gdzieś czasem wyjść, tak bym nie musiała nikogo pilnować.

---------- Dopisano o 21:53 ---------- Poprzedni post napisano o 21:50 ----------

Napisane przez ajah

BTW niektóre fitness cluby oferują opiekę nad dzieckiem podczas zajęć lub zajęcia z dziecmi

Z chęcią na takie zajęcia bym poszła, jakby u mnie na osiedlu były takie.