Mieszkanie z rodzicami po porodzie ? Dobry pomysl czy nie ?

[Vanessa7789]

Witam dziewczyny.
Jestesmy mlodym malzenstwem. Niedlugo urodzi sie nam pierwszy dzidzius. Nie ukrywam ze mamy drobne problemy z kasa ,ale powinnismy dac sobie rade do konca ciazy mimo ze bedzie ciezko. Zastanawiam sie na przeprowadzka do rodzicow na jakis pol roku , rok. Wiadomo ze bedzie duzo latwiej jesli chodzi o kase i napewno jesli chodzi o opieke nad maluszkiem zwlaszcza ze to moje pierwsze dziecko i nie wiem jak sie w tym odnajde. Martwie sie troche jak bedzie to wygladalo. Czy ktoras z dziewczyn mieszkala z rodzicami lub przeniosla sie do nich na chwile jak sie maluszek urodzil ? Jakie sa Wasze doswiadczenia ?

[Sikorka0204]

Wiesz co ja co prawda dopiero w ciąży (też z pierwszym) ale zastanawiałam się nad tym samym tylko my wróciliśmy do kraju i obecnie mieszkamy u moich rodziców. Chcieliśmy iść na wynajem na rok a później na swoje ale dużo znajomych (w przedziale od 35-60) powiedziało nam, żeby zostać chociaż kilka miesięcy po urodzeniu dziecka, stwierdzili, że pomoc dziadków jest olbrzymią ulgą dla młodej matki.
Jedni nawet powiedzieli, że oni się wyprowadzili na swoje bo tak bardzo chcieli być samodzielni i że z biegiem czasu radzą poczekać trochę bo początki bywają ciężkie.
Ja planuję zostać kilka miesięcy, jak mała będzie miała 3-5 miesięcy iść na swoje jak się uda bo co za dużo z dziadkami to raczej niezdrowo
Ps. i też zależy jakie macie warunki u rodziców bo u mnie jest tak, że mojego tatę to raz na dwa dni widzę pomimo, że ten sam dom

[passion80]

na swoim, święty spokój jest bezcenny

pomoc rodziców, owszem, przydaje się przy dziecku, jednak trzeba pamiętać o tym, że wiele osób uwielbia sie wtrącać, udzielac swoich rad itp. a tak robisz po swojemu i nikt Ci nei brzęczy nad uchem

[ZamyslonaRoztargniona]

To zależy jaki masz kontakt z rodzicami.
Znam super rodziców, którzy pomogą, ale nie narzucają się z pomocą, którzy służą radą, ale nie narzucają swoich metod wychowawczych.
Osobiście NIGDY bym się na to nie zdecydowała. I to nie tylko jeśli chodzi o rodziców, ale również o jakichkolwiek innych współlokatorów. Dla mnie przyjście na świat dziecka to intymny moment rodziców i dziecka. Dziecka trzeba się nauczyć i im mniej osób w tym doradza, tym lepiej.

[Layla79]

Ja nie znam nikogo, kto by przeprowadzil sie do swoich rodzicow. Zakladasz rodzine po to, zeby samemu sobie radzic, odnalezc sie w swojej rodzinie, móc liczyc na partnera, wzajemnie dbac o siebie, a jak zostajesz w domu, to mówisz tym samym, ze jednak nie czujesz sie gotowa. Dla mnie to bylaby największa makabra, gdybym nie czula sie na silach zając sie swoim dzieckiem i w ogole tego nawet nie rozumiem. znacznie lepszym rozwiązaniem jest, gdy dziadkowie W MIARĘ POTRZEBY przyjezdzają pomoc, to ma sens, ale wspolne gromadne zamieszkiwanie raczej brzmi przeraźająco. No chybz, ze nie ma innego wyjscia, to wiadomo, tnie sie koszty, ale skoro macie mozliwosc, zeby poradzic sobie samemu, to nalezy radzic sobie samemu, a rodzice jezeli uznają za stosowne, mogą pomoc finansowo.

[skazana_na_bluesa]

nie znam nikogo, kto by się przeprowadzał znowu do rodziców, żeby pomogli przy dziecku. jak potrzebna pomoc to lepiej, żeby przyszli w odwiedziny. poza tym dla mnie to kiepski pomysł, bo pewne rzeczy będziesz chciała robić po swojemu, a dziadkowie mogą utrwalić zachowania, których ty nie będziesz chciała u dziecka.

[Vanessa7789]

Martwie sie troche czy poradze tez sobie z maluszkiem. Rodzice mieszkaja w innym miescie okolo 5h jazdy samochodem odemnie. Wokol nie mam zadnej rodziny a maz jak to maz caly czas w pracy. Piszac ten post mialam na mysli ze wiadomo z rodziami jest taniej i uda nam sie np odlozyc pieniadze na lepsze wynajmowane mieszkanie albo lepszy samochod. Gdy dzidzius przyjdzie na swiat trzeba sie bedzie przeniesc na troche wieksze mieszkanie bo jednak musi sie zmiescic i lozeczko i reszta rzeczy a teraz mamy jeden malenki pokoj ktory napewno nas nie pomiesci. Mysle ze bedzie tak na styk z kasa. Glownie boje sie tez o to czy sama dam rade. No i przez caly dzien bede z maluszkiem sama. Martwie sie troche tez samotnoscia a w rodzinnym domu zawsze sie ktos kreci. Boje sie ze po jakims czasie bez odskoczni poprostu dostane do glowy. Dodam ze rodzice posiadaja duzy dom z ogrodem wiec napewno nie bedzie nam az tak strasznie ciasno. Sama nie wiem co zrobic.

[ZamyslonaRoztargniona]

Napisane przez Vanessa7789

Martwie sie troche czy poradze tez sobie z maluszkiem. Rodzice mieszkaja w innym miescie okolo 5h jazdy samochodem odemnie. Wokol nie mam zadnej rodziny a maz jak to maz caly czas w pracy. Piszac ten post mialam na mysli ze wiadomo z rodziami jest taniej i uda nam sie np odlozyc pieniadze na lepsze wynajmowane mieszkanie albo lepszy samochod. Gdy dzidzius przyjdzie na swiat trzeba sie bedzie przeniesc na troche wieksze mieszkanie bo jednak musi sie zmiescic i lozeczko i reszta rzeczy a teraz mamy jeden malenki pokoj ktory napewno nas nie pomiesci. Mysle ze bedzie tak na styk z kasa. Glownie boje sie tez o to czy sama dam rade. No i przez caly dzien bede z maluszkiem sama. Martwie sie troche tez samotnoscia a w rodzinnym domu zawsze sie ktos kreci. Boje sie ze po jakims czasie bez odskoczni poprostu dostane do glowy. Dodam ze rodzice posiadaja duzy dom z ogrodem wiec napewno nie bedzie nam az tak strasznie ciasno. Sama nie wiem co zrobic.

To tylko Ty z dzieckiem miałabyś się przeprowadzić? Czy mąż też? Znajdzie bez problemu pracę w nowym miejscu?

Potwierdzam, że siedząc cały dzień w domu z dzieckiem można ześwirować. Wystarczy wyjść na spacer i spotkasz więcej takich mamusiek które mają potrzebę pogadania z dorosłą osobą.

[Rukmini]

A ja znam osoby, które się przeprowadziły do rodziców po porodzie.

Sama to rozważałam (bo mają duży dom z ogrodem, a my się ciśniemy w małym mieszkanku, ze stadkiem zwierząt - pomoc byłaby super, i psy byłyby szczęśliwe latem w wielkim ogrodzie)- aż do momentu, w którym powiedziałam rodzicom o tym, że chcę używać wielorazowych pieluszek.
Bo chcę! Przynajmniej w domu (na dłuższe spacery mogą być pampersiaki) - z powodów ekologicznych i zdrowotnych dla dziecka.
Jak rodzice to usłyszeli, to zrobili mi taką awanturę, że aż się popłakałam..
że głupia jestem, że nikt się w pranie nie bawi, że pampersy tylko, bo teraz to taka wygoda, że będę miała dość na głowie..
W ciągu kilku minut zabili dosłownie calutki mój zapał i entuzjazm, moją radość...
Teraz już wiem, że wolę się kisić w ciasnym mieszkanku, z wózkiem po schodach wychodzić kilka razy dziennie na spacery z psami, prać pieluchy, nie dawać sobie rady... ale być w tym wszystkim sama z mężem, bez tych setek "dobrych rad"!

A szkoda... Rodzę w maju i myślałam, że lato poza miastem, z noworodkiem i pomocą rodziców będzie super rozwiązaniem...
To pierwszy wnuk moich rodziców, nie mogą się go doczekać i chcą się nim zajmować.
Jednak okazało się, że dobre chęci to nie wszystko.

Może, jak ktoś ma lepsze relacje z rodzicami, mniej wtrącających się rodziców, to by się sprawdziło..
No nic..

[Glodomorek]

Napisane przez Vanessa7789

Witam dziewczyny.
Jestesmy mlodym malzenstwem. Niedlugo urodzi sie nam pierwszy dzidzius. Nie ukrywam ze mamy drobne problemy z kasa ,ale powinnismy dac sobie rade do konca ciazy mimo ze bedzie ciezko. Zastanawiam sie na przeprowadzka do rodzicow na jakis pol roku , rok. Wiadomo ze bedzie duzo latwiej jesli chodzi o kase i napewno jesli chodzi o opieke nad maluszkiem zwlaszcza ze to moje pierwsze dziecko i nie wiem jak sie w tym odnajde. Martwie sie troche jak bedzie to wygladalo. Czy ktoras z dziewczyn mieszkala z rodzicami lub przeniosla sie do nich na chwile jak sie maluszek urodzil ? Jakie sa Wasze doswiadczenia ?

Ale gdzie teraz mieszkacie? Co to znaczy, że będzie "dużo łatwiej" z kasą? Rodzisz jedno dziecko a nie trojaczki, spokojnie poradzisz sobie. Wiele kobiet jest po porodzie samych, bo tata w pracy i mało pomaga. Jeśli nie będziesz dawać sobie rady, bo np źle będziesz się czuła to zaproś mamę do siebie.
Potrzebujesz pomocy na rok czasu
Dla dziecka też nie jest dobrze, żeby co kilka miesięcy się przeprowadzać.

[Syl993]

Martyna reklamy sa platne, w regulaminie jest twardo zaznaczone, ze nie spamimy, a Twoje caly 28 postow, ktore pojawily sie na forum to tylko reklama Twojego bloga.

[mamasierpniowa]

Vanessa, wszystko tak naprawdę zalezy od tego jacy są Twoi rodzice. Ja urodziłam kiedy już mojej mamy nie było na świecie, wychowuję córkę sama ale po porodzie miałam pomoc tylko ojca dziecka. Mieszkaliśmy na 4 piętrze w bloku bez windy, więc samej na pewno byłoby mi zbyt ciężko żeby chociażby znieśc wózek na spacer będąc w połogu po cesarce.Nawet drobna pomoc jest nieoceniona ale...
Gdybym musiała dałabym radę sama-najwyzej rzadziej wychodziłabym na spacer itd. Matka zawsze sobie poradzi: ) A tak to pomoc otrzymywałam tylko wtedy kiedy sama o nią poprosiłam, nikt mi się nie wtrącał i całe szczęście bo jak ktos mi zwraca uwagę odnośnie wychowywania córki to ja się gotuję w środku i jest to dla mnie nie do zaakceptowania .Pomyśl o tym, ze jesli chociażby będziesz miała ze swoją mamą inne zdanie na temat karmienia córki to możesz miec w domu piekło. Ja jadąc do prababci po godzinie mam dosć bo ta " z miłości" próbuje poczęstowac moją córkę ciasteczkiem bo" to przecież tylko jedno ciasteczko". Codziennie bym tego nie zniosła. Ja wolałabym zostac na swoim i decydować samemu o tym jak funkcjonuje moja córka.
Strach przed nowym jest naturalny , kazda mama przy pierwszym dziecku przeżywa to samo bo nie wie czego się spodziewać. Jak urodzisz będziesz wiedziała co robić.

[NecroKitty]

My się przeprowadziliśmy do moich rodziców jeszcze jak byłam w ciąży, wtedy to było najlepsze wyjście bo bardzo ciężko przechodziłam ciążę, mąż w delegacjach non stop i nie dałabym sobie sama rady.

Na dzień dzisiejszy trochę pluje sobie w brodę. Fakt, finansowo lepiej wychodzimy, mama pomaga przy dziecku, sama bym się pewnie wykończyła. Jednak spięcia są i to często. Widać, że i my i oni mamy się już trochę dość. Czasem nawet się zastanawiam czy nie lepiej by było wynająć kawalerkę i mieszkać sami. Mieszkanie dostaniemy za rok i do tego czasu musimy jakoś sobie poradzić.

Dobrze przemyśl czy chcesz się w coś takiego pakować. Jakie macie relację z rodzicami, bo jeśli średnie to może wyjść tak jak u nas.

[Rukmini]

Nawet jak się ma super relacje, to czasem powstają spięcia.

Moja przyjaciółka ma niesamowicie fantastyczną teściową.
Naprawdę, super babeczka (znam ją)! Młoda, bo wcześnie miała syna, zakręcona, mega pozytywna, pomocna..
Mieszkała w tym samym bloku, co oni i codziennie wpadała pomóc.
Pomoc się przydawała, ale moja kumpela dostawała białej gorączki, gdy teściowa brała jej dziecko jak własne, kąpała, karmiła, przebierała..
Mówi, że racjonalnie wszystko było OK, nie miała się do czego doczepić, wręcz powinna tylko dziękować.
Ale wewnątrz siebie czuła palącą dziką zazdrość i chęć bronienia własnego potomstwa przed "inną kobietą". Nie umiała tego wytłumaczyć, ani nawet sama zrozumieć.
A najgorzej, gdy dzieciak pierwsze słowa i kroki robił przy teściowej, nie własnej mamie.

[Syl993]

Napisane przez Rukmini

Ale wewnątrz siebie czuła palącą dziką zazdrość i chęć bronienia własnego potomstwa przed "inną kobietą". Nie umiała tego wytłumaczyć, ani nawet sama zrozumieć.

Mialam ten sam problem, to chyba gdzies siedzi w wiekszosci kobiet, jednak moja tesciowa niezapowiedzianie przyjechala ok 2tyg. corki do nas aby pomoc. Mimo tego, ze wczesniej zapowiedzialam, ze nie chce nikogo do pomocy i chcemy ten czas spedzic sami ze soba. Maz wzial 3tyg wolnego lecz czasami musial jezdzic do pracy w tym czasie, mimo wszystko sama sobie poradzilam z mala. Ciesze sie, ze nie zdecydowalam sie na pomoc ktoregokolwiek z rodzicow. Szybko z mala sie dotarlismy, byla bardzo spokojnym dzieckiem w tym okresie, gdy przyjechala tesciowa mala zrobila sie nerwowa i marudna, po wyjezdzie wszystko wrocilo do normy. Szybko utarlismy schematy karmienia, mycia z nimi nie musialam dyskutowac na ten temat i nigdy nikt nie obalam mojego zdania. Nie zdecydowalabym sie na tesciow lub wlasnych rodzicow, chocby nie wiem jacy byli. Mam cudownych rodzicow i chetnie jak przylecimy do Polski sie opiekuja mala wczesniej pytajac jak maja sie nia zajmowac, czego nie wolno, jakie soki moze pic, czy moze zjesc co jakis czas cos slodkiego, szanuja moje zdanie i sposob wychowywania corki, jednak ten czas pierwszych dni i miesiecy dziecka jest jedyny i nie potrzeba zadnych pomocnikow.
Dodatkowo dziecko takie malutkie wiele nie potrzebuje, w wiekszosci czasu spi, budzi sie na jedzenie, mycie, wiec bedziesz miala czas z ogarnieciem wszystkiego.

[201604181004]

ale bezsensowny pomysł. nie słyszałam żeby ktokolwiek z wygody wprowadzał się do rodziców, no bez jaj, chyba matkę i ojca ma, to po co mu podwójna ich ilość nic ci nie jest póki co, dziecko też prawdopodobnie będzie zdrowe, żadna anomalia cię nie czeka, to po co?

[paulinika]

Nigdy w zyciu bym sie nie przeprowadzila do rodzicow po porodzie.

[biala17a]

Napisane przez Vanessa7789

Martwie sie troche czy poradze tez sobie z maluszkiem. Rodzice mieszkaja w innym miescie okolo 5h jazdy samochodem odemnie. Wokol nie mam zadnej rodziny a maz jak to maz caly czas w pracy. Piszac ten post mialam na mysli ze wiadomo z rodziami jest taniej i uda nam sie np odlozyc pieniadze na lepsze wynajmowane mieszkanie albo lepszy samochod. Mysle ze bedzie tak na styk z kasa. Glownie boje sie tez o to czy sama dam rade. No i przez caly dzien bede z maluszkiem sama. Martwie sie troche tez samotnoscia a w rodzinnym domu zawsze sie ktos kreci. Boje sie ze po jakims czasie bez odskoczni poprostu dostane do glowy. Dodam ze rodzice posiadaja duzy dom z ogrodem wiec napewno nie bedzie nam az tak strasznie ciasno. Sama nie wiem co zrobic.

Ale co z mężem? Rzuci obecną pracę i zacznie szukać w miejscu zamieszkania twoich rodziców czy zostanie na miejscu i będzie oglądał pierwszy rok swojego dziecka na zdjęciach?

Jeśli chodzi o samotność, to może warto próbować nawiązać kontakty na miejscu, chociażby w szkole rodzenia?

I od kogo wyszedł pomysł przeprowadzki? Bardziej od ciebie czy twoich rodziców? Piszesz że sporo zaoszczędzilibyście, może rodzice maja wizję dorzucania się do rachunków, dzielenia wydatków itp. a ty mieszkania jak za czasów liceum? Jeśli byś się zdecydowała to na pewno warto zawczasu ustalić zasady takiego mieszkania, żeby nie było niepotrzebnych napięć.

[iizabelaa]

Napisane przez biala17a

Ale co z mężem? Rzuci obecną pracę i zacznie szukać w miejscu zamieszkania twoich rodziców czy zostanie na miejscu i będzie oglądał pierwszy rok swojego dziecka na zdjęciach?

też mnie zastnowiło co z mężem, rzucac pracę na pół roku/rok i potem sporotem szukac nowej, musi miec super perspektywy

a jak zostanie na miejscu to co to za oszczednosc, mieszkanie nadal bedzie wynajmował, i do tego rozumiem że co weekend kasa na paliwo żeby rodzinę zobaczyć,
a 5h to pewnie będzie z 400km

[Syl993]

Samotnosc Ci nie grozi na placu zabaw i w parkach jest sporo mamusiek, wiec na bank kogos poznasz i bedziesz miala z kim spacerowac i wychodzic gdzies, ich faceci tak jak Twoj pracuja.
Dla dziecka bardziej jest potrzebny ojciec a nie dziadkowie, chociaz bedzie go widzial kilka h w ciagu dnia. Chyba, ze Twoj facet pracuje cala dobe i nie ma dni wolnych. Jak to bedzie latwiej wam finansowo, przeciez mieszkanie w bedzie potrzebne dla meza, aby mial gdzie mieszkac, bo chyba nie bedzie jezdzil 5h do pracy, dodatkowo rodzice nie beda utrzymywac Twojego malucha, bedziecie musieli sami kupic wszystko, wiec ja tu oszczednosci nie widze. Chyba, ze sie wszyscy przeprowadzicie. Wtedy Tz powinien miec juz gdzies prace, aby nie wyszla niespodzianka, ze zostanie bez jakiejkolwiek pracy.

[shekade]

To chyba zależy od charakteru. Ja od początku jestem z dzieckiem sama i to 24h bo mąż ma pracę wyjazdową. Czasem jest ciężko, czasem mam dość, czasem jestem niewyspana ale wolę tak niż wychowywać dziecko z mamą lub teściową. Uparłam się że sama dam sobie radę i koniec bo nie cierpię "złotych" rad. Wiadomo, że niektóre rady się przydają ale nie zniosłabym tego w dużych ilościach.

Jak urodzisz dziecko będziesz wiedziała jak się zająć, uwierz

[Hvid]

Napisane przez Rukmini

Może, jak ktoś ma lepsze relacje z rodzicami, mniej wtrącających się rodziców, to by się sprawdziło..
No nic..

No właśnie . U mnie był wykład dotyczący mokrej pieluszki, kiedy Mama przyszła z wizytą. Nic się nie zmieniła, wybuchłam. Wyszła i od tego czasu się nie widziałyśmy. To już w tym roku minie 6 lat od tamtego dnia.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Hvid współczuję hardcorowej matki :/

[m.a.r.t.a]

Napisane przez Hvid

No właśnie . U mnie był wykład dotyczący mokrej pieluszki, kiedy Mama przyszła z wizytą. Nic się nie zmieniła, wybuchłam. Wyszła i od tego czasu się nie widziałyśmy. To już w tym roku minie 6 lat od tamtego dnia.

Moja od razu po urodzenia dziecka bardzo przeginała. Niestety mieszkamy razem. To ona wywierała na mnie presję, żebym przestała karmić piersi, kiedy widziała, że mam problemy. Wmawiała mi płaskie brodawki choć moich cycków nigdy nie widziała. Kiedy karmiłam, potrafiła wejść do pokoju posłuchać ciumkania małej, "bo to takie słodkie". Mówiłam, że potrzebuje ciszy, intymności a ona do mnie, że przesadzam i żebym nie robiła z siebie gwiazdy. Jej stanie obok mnie podczas tej chwili było irytujące. Co chwile słyszałam uwagi "a czemu trzymasz ją tak a nie tak, a nos jej zatykam piersią (?), boże płacze dziecko przy piersi to nie masz mleka. Nie męcz go, daj modyfika". A ja za każdym razem musiałam walczyć o swoje o Kp,intymność o to aby dała mi spokój. Kiedy mała miała w nocy kolki to był koszmar. Moja mama wpadła w panikę i myliła zwykły płacz od zanoszenia się, które nie występowało. Latała po domu trzęsąc się, że nie potrafimy małej uspokoić. Musiałam uspokajac nie tylko dziecko, ale i ją mówiąc, że dostała leki, mąz masuje brzuszek, przytula itp. kolka nie odejdzie w 5 minut. A ona do mnie co my za rodzice jesteśmy, nie potrafimy się dzieckiem zając i zaczyna mi tłumaczyć pokazując "na sucho" jak sie dziecko tuli na rękach. Ta sytuacja doprowadziła do tego, że zostałam wyprowadzona z równowagi i doszło do ostrej kłótni. Efekt mama obrażona, plusy-mieliśmy kilka dni spokoju. Zaczynaliśmy zamykać drzwi wieczorem od pokoju na czas kolki. To była w stanie stać pod nimi i słuchać co robimy z małą, w panice drżącym głosem dawała rady "no weźcie ją przytulcie" nie widząc, że to robimy od dłuższego czasu, wydzwania do jakiś znajomych, że NASZE dziecko ma kolke i ona nie wie co robić. Kupiła herbatki granulowane (dziecko kilka tygodni), bo kuzyn dziecku takie kupił i do mnie " no daj". A ja, że nie, bo moje dziecko nie będzie czegoś takiego piło, jak już coś to zdrowsze do zaparzania. Po za tym powinna ze mną pogadać co zamierza kupić, bo teraz pieniądze poszły w błoto. Nasłuchałam się wtedy na swój temat niemiłych rzeczy, bo tak naprawdę zabrałam głos w sprawie swojego dziecka... no właśnie to moje i męża a nie mojej mamy. Ile razy napierała na mnie, że ona chce być przy kąpieli małej, albo, żeby dać jej samej wykąpać. Ani razu nie zgodziliśmy się na coś takiego. na każdym kroku były ciągłe uwagi, komentarze. Próbowała bardzo narzucać swoje zdanie odnośnie wychowania. Niekiedy wymuszać pewne czynności. Przeżywałam to wszystko wew, płakałam po nocach przy mężu, że nie możemy się nacieszyć macierzyństwem, że musimy borykać się z zachowaniami mojej mamy (komiczno-dramatycznymi). Sytuacje:.Kupiłam małej indyka gotowanego na chlebek w Społem. Moja mama "co to za chemia, ja kupie lepsze". Poszła do sklepu i kupiła mięsko, doradziła jej pani w sklepie, bo takie jest najlepsze i tylko to powinnam. Wróciła z tym samym indykiem gotowanym kupionym w Społem(!). Córka do mnie przychodzi i zaczęłyśmy się śmiać, wpadłyśmy w głupawkę a mama do mnie "boże zanosi się" i jeszcze mi wmawiała, że ona płacze a nie sie śmieje
Córka ma już 16 miesięcy. Było między mną a moją mamą mnóstwo kłótni i to bolesnych w słowach. Ma niestety niewyparzony język. Ale dzięki tym sporom zrozumiała poniekąd, że to my jesteśmy rodzicami i teraz o wszystko się pyta. "mogę Amelce kupić x mięsko?", "chciałabyś abym jej kupiła x? ". Trzeba walczyć o swoje zdanie zwłaszcza w sprawie własnego dziecka i nie pozwolić dziadkom wejść sobie na głowę. Spodziewamy się drugiego dziecka. W żartach (choć moja mama z tych małozabawnych) powiedziałam "o hoho co to będzie jak dziecko będzie miało gorsze kolki od Amelki, chyba skakać pod drzwiami już nie będziesz?". No mina była nie tęga.
Musiałam się wygadać i z siebie to wyrzucić .

[Selis]

marta bardzo współczuje! Znam kilka osób, które mają niestety bardzo podobną sytuację z rodzicami po urodzeniu dziecka.
Też jestem w ciąży i mój TŻ od początku namawiał mnie żebyśmy przeprowadzili się do jego rodziców, oni mają duży dom, a my na razie wynajmujemy, na samą myśl o tym cierpnę! Wybijam mu to z głowy bo uważam to za najgorszy pomysł na jaki mógł wpaść. Młodzi tym bardziej z dzieckiem powinni mieszkać osobno, bo nawet przy najlepszych rodzicach i przy najlepszych kontaktach rodzą się spory i tego nikt nie uniknie!!! Z doświadczeń moich i moich znajomych nigdy to się nie sprawdza.
A poza tym jest wiele kobiet, które są same z dzieckiem przez cały dzień i dają sobie radę, bo muszą i nie ma innego wyjścia...

[201710041131]

Selis pokaż mu ten wątek a szczególnie post Marty

[Selis]

Napisane przez szuuu

Selis pokaż mu ten wątek a szczególnie post Marty

szuuu niestety w naszym otoczeniu jest również kilka par które mieszkają ze swoimi rodzicami i nie raz obydwoje słuchaliśmy ich opowiadań z perypetii domowych, ale on mi kiedyś na moje przykłady powiedział "ale moja mama jest inna" ehe!

[201710041131]

To pozostaje Ci twardo obstawiać przy swoim

[Selis]

Tak robię. Nie zgodzę się na to i on dobrze o tym wie, więc tez już dużo zluzował i ten drażliwy temat już od dawna nie jest poruszany