Straszny Wątek ;)

[memento__mori]

Cieszę się, że jednak ktoś tu jeszcze został

No więc tak. Może moje historie nie są jakoś wybitnie straszne czy przerażające, ale prawdziwe.

1) Kiedyś w nocy obudził mnie głośny dźwięk dzwoniącego telefonu. Taka zaspana zaczęłam szukać ręką swojej komórki. Patrzę na wyświetlacz - to nie moja
No to wstałam, zapaliłam światło i nasłuchuję skąd do cholery dochodzi ten dźwięk. Zaczęłam przeszukiwać szuflady i w końcu znalazłam.
Stary, zepsuty telefon, który nie chciał się już nawet włączać i w dodatku był bez baterii
Ja szok, strach, serducho przyspiesza. Ekran kompletnie czarny, nic na nim nie było, a telefon dzwoni dalej. W końcu wzięłam uderzyłam komórką w biurko i się uciszył. Od razu wyniosłam telefon ze swojego pokoju i przez następne pół godziny siedziałam przy zapalonym świetle z milionem myśli w głowie.
Dodam, że było to niedługo po śmierci mojej babci, nie mam pojęcia czy ma to jakieś powiązanie.
2) Moja babcia opowiadała kiedyś, że w nocy obudził ją dźwięk ciągnięcia za klamkę od pokoju. Podniosła się, usiadła na łóżku i zauważyłam czarny cień przechodzący przez pokój. Szczerze mówiąc powiedziała, że nie była przerażona. Od razu pomyślała, że to mój dziadek - jej mąż.
W tym samy mieszkaniu moja siostra nie umiejąc kiedyś zasnąć poczuła nagle czyjąś obecność w pokoju. Jakby ktoś stał przy łóżku i się nad nią nachylał. Była kompletnie sparaliżowana strachem. Nie otworzyła oczu, tylko mocniej przykryła się kołdrą i starała się zasnąć.
Jak mi to opowiadała to sama poczułam się sparaliżowana. Masakra.
Widocznie mój dziadek chyba lubi wracać do swojego mieszkania.
3) Wybrałam się ostatnio z przyjaciółmi do starego, opuszczonego domu na jednej z pobliskich wiosek. Wiadomo - głupia żądza "przygód" i strachu.
Pierwsze podejście - weszliśmy do środka, jeden z chłopaków otworzył drzwi do pokoju, który był naprzeciw i nagle wydawało nam się, że jakiś samochód zatrzymuje się przy domu i oczywiście panika, że ktoś zadzwonił na policję. Chłopak przymknął z powrotem drzwi. Wybiegamy z domu, ale jak się okazało to był zwykły, przejeżdżający samochód. Swoją drogą cholera wie co ktoś tam o tej porze robił.
No ale wracając do tematu.
Drugie podejście - wchodzimy i pierwsze co rzuciło nam się w oczy to to, że drzwi, które przymknęliśmy były znowu otwarte. Wszyscy oczywiście lekka panika, ale ciekawość i chęć adrenaliny wygrała.
Przeszliśmy przez wszystkie pokoje na dole, później weszliśmy na górę i tak samo przejrzeliśmy pokoje.
Można nawet powiedzieć, że byliśmy zawiedzeni, bo nie wydarzyło się już nic dziwnego czy paranormalnego.
Tak więc wychodzimy, pakujemy się do samochodu, wracamy do miasta.
Wychodząc w mieście z auta zauważyłam, że z tyłu na kurtce, na plecach jednego z chłopaków jest odbita biała ręka
Dosłownie, widać było odbite palce.
Z racji tego, że kiedy szliśmy "gęsiego" po schodach ten chłopak szedł ostatni, to naszą pierwszą myślą było - a może "ktoś" szedł jeszcze za nami i złapał się za jego kurtkę?

Wiem, że historie może nie jakieś bardzo straszne i w porównaniu z niektórymi historiami na które się tu natknęłam to nic, ale wiadomo, że jak doświadcza się tego na własnego skórze to włos się jeży

[michal100]

Nick odpowiedni do tematu wątku.

[czokled]

Napisane przez memento__mori

Cieszę się, że jednak ktoś tu jeszcze został

No więc tak. Może moje historie nie są jakoś wybitnie straszne czy przerażające, ale prawdziwe.

1) Kiedyś w nocy obudził mnie głośny dźwięk dzwoniącego telefonu. Taka zaspana zaczęłam szukać ręką swojej komórki. Patrzę na wyświetlacz - to nie moja
No to wstałam, zapaliłam światło i nasłuchuję skąd do cholery dochodzi ten dźwięk. Zaczęłam przeszukiwać szuflady i w końcu znalazłam.
Stary, zepsuty telefon, który nie chciał się już nawet włączać i w dodatku był bez baterii
Ja szok, strach, serducho przyspiesza. Ekran kompletnie czarny, nic na nim nie było, a telefon dzwoni dalej. W końcu wzięłam uderzyłam komórką w biurko i się uciszył. Od razu wyniosłam telefon ze swojego pokoju i przez następne pół godziny siedziałam przy zapalonym świetle z milionem myśli w głowie.
Dodam, że było to niedługo po śmierci mojej babci, nie mam pojęcia czy ma to jakieś powiązanie.
2) Moja babcia opowiadała kiedyś, że w nocy obudził ją dźwięk ciągnięcia za klamkę od pokoju. Podniosła się, usiadła na łóżku i zauważyłam czarny cień przechodzący przez pokój. Szczerze mówiąc powiedziała, że nie była przerażona. Od razu pomyślała, że to mój dziadek - jej mąż.
W tym samy mieszkaniu moja siostra nie umiejąc kiedyś zasnąć poczuła nagle czyjąś obecność w pokoju. Jakby ktoś stał przy łóżku i się nad nią nachylał. Była kompletnie sparaliżowana strachem. Nie otworzyła oczu, tylko mocniej przykryła się kołdrą i starała się zasnąć.
Jak mi to opowiadała to sama poczułam się sparaliżowana. Masakra.
Widocznie mój dziadek chyba lubi wracać do swojego mieszkania.
3) Wybrałam się ostatnio z przyjaciółmi do starego, opuszczonego domu na jednej z pobliskich wiosek. Wiadomo - głupia żądza "przygód" i strachu.
Pierwsze podejście - weszliśmy do środka, jeden z chłopaków otworzył drzwi do pokoju, który był naprzeciw i nagle wydawało nam się, że jakiś samochód zatrzymuje się przy domu i oczywiście panika, że ktoś zadzwonił na policję. Chłopak przymknął z powrotem drzwi. Wybiegamy z domu, ale jak się okazało to był zwykły, przejeżdżający samochód. Swoją drogą cholera wie co ktoś tam o tej porze robił.
No ale wracając do tematu.
Drugie podejście - wchodzimy i pierwsze co rzuciło nam się w oczy to to, że drzwi, które przymknęliśmy były znowu otwarte. Wszyscy oczywiście lekka panika, ale ciekawość i chęć adrenaliny wygrała.
Przeszliśmy przez wszystkie pokoje na dole, później weszliśmy na górę i tak samo przejrzeliśmy pokoje.
Można nawet powiedzieć, że byliśmy zawiedzeni, bo nie wydarzyło się już nic dziwnego czy paranormalnego.
Tak więc wychodzimy, pakujemy się do samochodu, wracamy do miasta.
Wychodząc w mieście z auta zauważyłam, że z tyłu na kurtce, na plecach jednego z chłopaków jest odbita biała ręka
Dosłownie, widać było odbite palce.
Z racji tego, że kiedy szliśmy "gęsiego" po schodach ten chłopak szedł ostatni, to naszą pierwszą myślą było - a może "ktoś" szedł jeszcze za nami i złapał się za jego kurtkę?

Wiem, że historie może nie jakieś bardzo straszne i w porównaniu z niektórymi historiami na które się tu natknęłam to nic, ale wiadomo, że jak doświadcza się tego na własnego skórze to włos się jeży

Bardzo fajne historie! Mnie przestraszyly

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[AnnaVanDort]

Mnie też

[memento__mori]

W planach mamy "zwiedzenie" kolejnego, starego, opuszczonego domu, więc chyba za bardzo nas ta odbita ręka nie odstraszyła. Żądza strachu i adrenaliny silniejsza

[Shar14]

Fajny wątek. Żałuję, że znalazłam go dopiero teraz. ;-) jak wezmę dzisiaj komputer "w obroty" to dodam swoje. choć dużo tego nie ma.

Wysłane z mojego HTC Desire 500 przy użyciu Tapatalka

[Fiolkowata]

Ktoś tu wcześniej wspominał o "proroczych snach".
Ja odziedziczyłam po babci taką przypadłość, że śnią mi się wypadające zęby, gdy ktoś ma umrzeć. Zwykle nie oznacza to szybkiej, gwałtownej śmierci, a raczej to, że ktoś się rozchoruje, trafi do szpitala/zrobi badania i dopiero umrze. Mniej więcej trzy na cztery sny się spełniają.
O dziwo, czasem mam "zwyczajne" sny o zębach (mam bzika na punkcie swoich zębów i czasem mi się śnią, jak w dzień za bardzo panikowałam bo np. dentysta w planach) i co najlepsze potrafię rozróżnić proroczy sen od tego normalnego.
Kilka przykładów:
1. To był najbardziej makabryczny sen o wypadających zębach: mnóstwo odłamanych zębów, pokruszonych, maleńkich odłamków, mnóstwo krwi, którą plułam do umywalki + uczucie bezradności i paniki. = kilka dni później dowiedziałam się o śmierci dwóch dawnych sąsiadów - myślałam, że to o nich chodziło, ale w następnym tygodniu mój dziadek trafił do szpitala, wykryto guzy na żołądku, tydzień-dwa później zmarł.
2.Ten sen był spokojniejszy, choć nie radosny i beztroski. Śniło mi się, że jednego zęba już nie miałam i właśnie wypadał mi drugi, sąsiedni = po niedługim czasie telefon od dalszej rodziny, że brat dziadka jest w szpitalu, oczywiście rak, trochę później zmarł.
3.Innym razem śniło mi się, że ząb tylko mi się ukruszył i ten sen był dosyć...niewyraźny?. Tej samej nocy mojej mamie śniło się surowe mięso (przepowiada to samo co wypadające zęby). Kilka dni później telefon, że zmarła moja baaardzo daleka ciotka, którą widziałam raz w życiu. Moje kontakty z nią były zerowe, prawie o jej istnieniu nie wiedziałam, więc tym tłumaczyłam to, że ten sen miał jakby "zakłócenia w odbiorze"

Te sny nigdy mnie nie budzą, zawsze rano wstaję pogodna i spokojna, zero paniki. Rano przy śniadaniu rzucam jako ciekawostkę "Halo, halo, zła wiadomość: śniły mi się zęby!", a inni wzdychają "Boże, znowu pogrzeb"

[cvbdsgfdkdssasw]

Współczuję proroczych snów, a te z zębami, to już w ogóle. Panika ogarnia człowieka po przebudzeniu. No, ale jak widać w niektórych przypadkach coś w tym jest...Zastanawiające jak to wszystko działa...

[201605021613]

Oj straszne historyjki, zwłaszcza z telefonem, czytam czytam, a tu mi telefon domowy nagle dzwoni, aż podskoczyłam.

Mi 2 lata temu śniło się, że wypadł mi ząb, poleciał na kafelki i się rozbił, niezłą panikę miałam.

[SekretnyWachlarz]

Kilka miesięcy temu opowiadałam tutaj swoją najgorszą, najbardziej straszną historię jaka w życiu mi się przytafiła. Przypomnę ją: Ooo, bardzo ciekawy wątek. Ja nigdy wybujałej wyobraźni nie miałam, w duchy też wiele lat nie wierzyłam dopóki nie przytrafiła mi się pewna historia. Byłam sama z mamą w domu i mama spała, więc aby jej nie przeszkadzać chciałam przejść do drugiego pokoju i tam coś poczytać czy pooglądać w telewizji. Wyszłam na przedpokój i coś chwyciła mnie za bluzkę i podniosło do góry w taki sposób, że teoretycznie powinnam się dusić, ale nie dusiłam. Darłam się na cały przedpokój, ale mama o dziwo się nie zbudziła chociaż była w pokoju obok. W końcu krzyczałam aby to coś mnie puściło. Usłyszałam męski śmiech i zostałam puszczona, szybko uciekłam do pokoju, nawet się nie odwróciłam. Kilka lat później dopiero opowiedziałam mamie o tym zdarzeniu, a wtedy ona mi powiedziała, że kiedyś na naszym przedpokoju chciała zapalić światło, a przełącznik jakby się oddalał i w pewnym momencie zobaczyła męską twarz, która po chwili zniknęła. Mój budynek ma 123 lata, umarło tu wiele osób, więc kto wie. Co najciekawsze, każdy kto przychodzi po raz pierwszy do mnie do domu, a przecież nie zna tych dwóch historii mówi mi potem, że ten przedpokój jest dziwny, taka dziwna aura jest wyczuwalna.

Jakiś czas temu spotkałam się (przypadkowo) z osobą, która siedzi w takich sprawach i opowiedziałam jej tę historię. Odpowiedziała mi, że:
a) To nie mógł być duch, bo duchy nie mają takiej mocy i siły aby kogoś podnosić czy inne tego typu rzeczy wyprawiać i
b) To, że to coś nie odzywa się już tyle lat nie oznacza, że tego czegoś nie ma, skoro nie zostało wypędzone to nadal siedzi.

Dopiero wtedy zdałam sobie jakby sprawę z tego, co się przydarzyło mi i mamie. Faktycznie, przecież pomiędzy moim a mamy wydarzeniem było jakieś 10 jak nie 13 lat różnicy.

[czokled]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Kilka miesięcy temu opowiadałam tutaj swoją najgorszą, najbardziej straszną historię jaka w życiu mi się przytafiła. Przypomnę ją: Ooo, bardzo ciekawy wątek. Ja nigdy wybujałej wyobraźni nie miałam, w duchy też wiele lat nie wierzyłam dopóki nie przytrafiła mi się pewna historia. Byłam sama z mamą w domu i mama spała, więc aby jej nie przeszkadzać chciałam przejść do drugiego pokoju i tam coś poczytać czy pooglądać w telewizji. Wyszłam na przedpokój i coś chwyciła mnie za bluzkę i podniosło do góry w taki sposób, że teoretycznie powinnam się dusić, ale nie dusiłam. Darłam się na cały przedpokój, ale mama o dziwo się nie zbudziła chociaż była w pokoju obok. W końcu krzyczałam aby to coś mnie puściło. Usłyszałam męski śmiech i zostałam puszczona, szybko uciekłam do pokoju, nawet się nie odwróciłam. Kilka lat później dopiero opowiedziałam mamie o tym zdarzeniu, a wtedy ona mi powiedziała, że kiedyś na naszym przedpokoju chciała zapalić światło, a przełącznik jakby się oddalał i w pewnym momencie zobaczyła męską twarz, która po chwili zniknęła. Mój budynek ma 123 lata, umarło tu wiele osób, więc kto wie. Co najciekawsze, każdy kto przychodzi po raz pierwszy do mnie do domu, a przecież nie zna tych dwóch historii mówi mi potem, że ten przedpokój jest dziwny, taka dziwna aura jest wyczuwalna.

Jakiś czas temu spotkałam się (przypadkowo) z osobą, która siedzi w takich sprawach i opowiedziałam jej tę historię. Odpowiedziała mi, że:
a) To nie mógł być duch, bo duchy nie mają takiej mocy i siły aby kogoś podnosić czy inne tego typu rzeczy wyprawiać i
b) To, że to coś nie odzywa się już tyle lat nie oznacza, że tego czegoś nie ma, skoro nie zostało wypędzone to nadal siedzi.

Dopiero wtedy zdałam sobie jakby sprawę z tego, co się przydarzyło mi i mamie. Faktycznie, przecież pomiędzy moim a mamy wydarzeniem było jakieś 10 jak nie 13 lat różnicy.

!!! masakra...

[Damayanti]

hm, Sekretny Wachlarz, więc jak nie duch to co?

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez Damayanti

hm, Sekretny Wachlarz, więc jak nie duch to co?

Też o to spytałam, ale ta osoba powiedziała, że musiałaby do mnie przyjść aby się dowiedzieć, a ja wolę nie, bo nie chcę tego czegoś "obudzić", ale domyślam się, że to jest coś co nigdy człowiekiem nie było.

[Gomra]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Kilka miesięcy temu opowiadałam tutaj swoją najgorszą, najbardziej straszną historię jaka w życiu mi się przytafiła. Przypomnę ją: Ooo, bardzo ciekawy wątek. Ja nigdy wybujałej wyobraźni nie miałam, w duchy też wiele lat nie wierzyłam dopóki nie przytrafiła mi się pewna historia. Byłam sama z mamą w domu i mama spała, więc aby jej nie przeszkadzać chciałam przejść do drugiego pokoju i tam coś poczytać czy pooglądać w telewizji. Wyszłam na przedpokój i coś chwyciła mnie za bluzkę i podniosło do góry w taki sposób, że teoretycznie powinnam się dusić, ale nie dusiłam. Darłam się na cały przedpokój, ale mama o dziwo się nie zbudziła chociaż była w pokoju obok. W końcu krzyczałam aby to coś mnie puściło. Usłyszałam męski śmiech i zostałam puszczona, szybko uciekłam do pokoju, nawet się nie odwróciłam. Kilka lat później dopiero opowiedziałam mamie o tym zdarzeniu, a wtedy ona mi powiedziała, że kiedyś na naszym przedpokoju chciała zapalić światło, a przełącznik jakby się oddalał i w pewnym momencie zobaczyła męską twarz, która po chwili zniknęła. Mój budynek ma 123 lata, umarło tu wiele osób, więc kto wie. Co najciekawsze, każdy kto przychodzi po raz pierwszy do mnie do domu, a przecież nie zna tych dwóch historii mówi mi potem, że ten przedpokój jest dziwny, taka dziwna aura jest wyczuwalna.

Jakiś czas temu spotkałam się (przypadkowo) z osobą, która siedzi w takich sprawach i opowiedziałam jej tę historię. Odpowiedziała mi, że:
a) To nie mógł być duch, bo duchy nie mają takiej mocy i siły aby kogoś podnosić czy inne tego typu rzeczy wyprawiać i
b) To, że to coś nie odzywa się już tyle lat nie oznacza, że tego czegoś nie ma, skoro nie zostało wypędzone to nadal siedzi.

Dopiero wtedy zdałam sobie jakby sprawę z tego, co się przydarzyło mi i mamie. Faktycznie, przecież pomiędzy moim a mamy wydarzeniem było jakieś 10 jak nie 13 lat różnicy.

Jezuuu... ja bym księdza wzywała

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez Gomra

Jezuuu... ja bym księdza wzywała

Nie jestem katoliczką, w ogóle nie wierzę w boga, więc u mnie odpada taka wersja, no ale nie powiem abym się nie przestraszyła.

[Gomra]

Mnie nic nie wystraszyło ani nic nie pokazało... pfu pfu ( nie chcę zobaczyć)

Ale kiedyś miałam taki sen:
Snił mi sie wujek, bardzo bliski sercu, niedawno zmarł i to było krótko po jego śmierci.
Gonił mnie bo chciał mi cos powiedzieć, miał takie dziwne nieobecne oczy, cały był jakby we krwi. Ja uciekałam ile sił w nohach. W koncu ciocia mnie poprosła bym go wysłuchała. Miał pistolet w ręce, na jakies dziwne ampułki z płynem. Założył jedną ampułke i wycelował we mnie. Powiedział że teraz kolej na moją śmierć.
Zaczęłam go prosić by tego nie robił, że jestem młoda, że mam malutkie dzieci, że mam dla kogo żyć...
On w koncu się ugił. i powiedział: "no dobra, dam Ci jeszcze troche czasu".
Wystrzelił tą ampułkę gdzies w powietrze.



Krótko po tym śnie zmarła moja babcia na raka.
A ja teraz nie dawno wykryłam guza w piersi. Co prawda to tylko (albo AŻ tylko) torbiel, ale jakoś to wszystko łączy mi się w całość..

---------- Dopisano o 17:01 ---------- Poprzedni post napisano o 17:00 ----------

Napisane przez SekretnyWachlarz

Nie jestem katoliczką, w ogóle nie wierzę w boga, więc u mnie odpada taka wersja, no ale nie powiem abym się nie przestraszyła.

Twoja sprawa, ale ja wołałabym te złe moce przepędzić...

[ponury1939]

Napisane przez Damayanti

hm, Sekretny Wachlarz, więc jak nie duch to co?

Demon?

[cvbdsgfdkdssasw]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Kilka miesięcy temu opowiadałam tutaj swoją najgorszą, najbardziej straszną historię jaka w życiu mi się przytafiła. Przypomnę ją: Ooo, bardzo ciekawy wątek. Ja nigdy wybujałej wyobraźni nie miałam, w duchy też wiele lat nie wierzyłam dopóki nie przytrafiła mi się pewna historia. Byłam sama z mamą w domu i mama spała, więc aby jej nie przeszkadzać chciałam przejść do drugiego pokoju i tam coś poczytać czy pooglądać w telewizji. Wyszłam na przedpokój i coś chwyciła mnie za bluzkę i podniosło do góry w taki sposób, że teoretycznie powinnam się dusić, ale nie dusiłam. Darłam się na cały przedpokój, ale mama o dziwo się nie zbudziła chociaż była w pokoju obok. W końcu krzyczałam aby to coś mnie puściło. Usłyszałam męski śmiech i zostałam puszczona, szybko uciekłam do pokoju, nawet się nie odwróciłam. Kilka lat później dopiero opowiedziałam mamie o tym zdarzeniu, a wtedy ona mi powiedziała, że kiedyś na naszym przedpokoju chciała zapalić światło, a przełącznik jakby się oddalał i w pewnym momencie zobaczyła męską twarz, która po chwili zniknęła. Mój budynek ma 123 lata, umarło tu wiele osób, więc kto wie. Co najciekawsze, każdy kto przychodzi po raz pierwszy do mnie do domu, a przecież nie zna tych dwóch historii mówi mi potem, że ten przedpokój jest dziwny, taka dziwna aura jest wyczuwalna.

Jakiś czas temu spotkałam się (przypadkowo) z osobą, która siedzi w takich sprawach i opowiedziałam jej tę historię. Odpowiedziała mi, że:
a) To nie mógł być duch, bo duchy nie mają takiej mocy i siły aby kogoś podnosić czy inne tego typu rzeczy wyprawiać i
b) To, że to coś nie odzywa się już tyle lat nie oznacza, że tego czegoś nie ma, skoro nie zostało wypędzone to nadal siedzi.

Dopiero wtedy zdałam sobie jakby sprawę z tego, co się przydarzyło mi i mamie. Faktycznie, przecież pomiędzy moim a mamy wydarzeniem było jakieś 10 jak nie 13 lat różnicy.

O masakra...Ja bym się bała tam mieszkać, nie wiem co bym zrobiła, ale zeschizowałabym na bank ostro i bała się sama siedzieć w domu, a nawet sama spać. Teraz masz już spokój.?

[Damayanti]

Napisane przez ponury1939

Demon?

a, tak, tak, oczywiście

:P

[201605021613]

Sekretny Wachlarz pamiętam Twoją historię.

Co do tego przedpokoju ciekawa sprawa. Jeżeli to nie duch, co to może być? Jeśli demon ciekawe skąd się wziął i jak to pogonić?

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez Unperfect

O masakra...Ja bym się bała tam mieszkać, nie wiem co bym zrobiła, ale zeschizowałabym na bank ostro i bała się sama siedzieć w domu, a nawet sama spać. Teraz masz już spokój.?

Minęło jakieś 17/18 lat i nic więcej się nie wydarzyło póki co.

---------- Dopisano o 18:48 ---------- Poprzedni post napisano o 18:46 ----------

Napisane przez edziorek 203

Sekretny Wachlarz pamiętam Twoją historię.

Co do tego przedpokoju ciekawa sprawa. Jeżeli to nie duch, co to może być? Jeśli demon ciekawe skąd się wziął i jak to pogonić?

Demon chyba nie, bo on raczej cały czas by się odzywał. Wziąć mógł się z wielu powodów, tak jak pisałam mój budynek ma ponad sto lat, obecnie już 124, mieszkało tu wiele rodzin. Ostatnio w internecie znalazłam zdjęcia mojej ulicy i budynku z 1905 roku (kamienica została wybudowana w 1890). To były czasy wojny itd. wiele się więc mogło wydarzyć. Może ktoś wymordował np. całą rodzinę albo ktoś jakieś dziwne rytuały tu odprawiał?

[michal100]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Minęło jakieś 17/18 lat i nic więcej się nie wydarzyło póki co.

---------- Dopisano o 18:48 ---------- Poprzedni post napisano o 18:46 ----------




Demon chyba nie, bo on raczej cały czas by się odzywał. Wziąć mógł się z wielu powodów, tak jak pisałam mój budynek ma ponad sto lat, obecnie już 124, mieszkało tu wiele rodzin. Ostatnio w internecie znalazłam zdjęcia mojej ulicy i budynku z 1905 roku (kamienica została wybudowana w 1890). To były czasy wojny itd. wiele się więc mogło wydarzyć. Może ktoś wymordował np. całą rodzinę albo ktoś jakieś dziwne rytuały tu odprawiał?

Poltergeist.

[_Juliette_]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Nie jestem katoliczką, w ogóle nie wierzę w boga, więc u mnie odpada taka wersja, no ale nie powiem abym się nie przestraszyła.

Ja bym takiego zwykłego księdza nie wzywała... może za dużo filmów się naoglądałam i "Paranormal Witness" na Investigation Discovery, ale zwykły ksiądz to by chyba takie coś tylko rozdrażnił, a nie przegonił.

[toundi]

Tak czytam te Wasze historie i aż włosy się jeżą na ciele

[Gomra]

Ja wczoraj jak w nocy autem jechałam to bałam się spojrzeć w lusterko by nie zobaczyć męskiej twarzy ...

Masakra.

---------- Dopisano o 18:02 ---------- Poprzedni post napisano o 17:57 ----------

Napisane przez quamar

Hej odnośnie cmentarzy. Dla mnie śmieszne ale dla delikwenta który sie wystraszył raczej nie... Jakies 2-3 lata temu miałam sie wstawic u znajomej o 5 rano pilnować jej corki (mieli pierwszą zmianę a młoda chora). Jako ze dom znajduje się nad cmentarzem na gorze, droga jest dość stroma. O dziwo przez cmentarz jak się idzie to nie trzepa uprawiać wspinaczki wysokogorskiej bo jest łagodne podejście. Do czego zmierzam. Było to jakoś na wiosnę albo jesień w kazdym badź razie było jeszcze ciemno. Jak doszłam do cmentarza to zobaczyłam że brama jest otwarta i mało myśląc stwierdziłam że skrócę sobie drogę i nie bede taka zmęczona marszem droga idealna bo brama drugiego końca cmentarza jest praktycznie juz na osiedlu na ktorym mieszka znajoma. Idąc obok cmentarz drogą musiałabym skręcić potem na polną drózkę obrośniętą krzaczorami i bez latarni, a sie balam ze mnie ktos napadnie. I tak sobie idę cmentarzem. Ani żywej ani martwej duszy nie widać. W tym miejscu nie spodziewajcie się zjaw czy innych strzyg doszłam do bramy i tu ni chu chu nie otwiera się. No to zaczelam szarpać i nie widzialam ze droga obok cmentarza idzie facet. Jak walnelam w brame tak facet pierw podskoczyl a potem o malo na zawał nie zszedł chyba. Usłyszalam tylko "Jezus Maria!!!" i tyle go widziałam. Brama tak w ogole byla otwarta a że klamki nie widzialam to szarpalam jak głupia :-P potem tak sobie uzmysłowiłam ze biedny facet może do pracy szedł a ja w kapturze siłuje się z brama cmentarnà... Zamiast otworzyć jak człowiek a on biedny prawie zawału doatał. Pewnie nie czyta tego ale i tak go chce przeprosić.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Usmiałam sie do łez....

[VampIrzyca]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Kilka miesięcy temu opowiadałam tutaj swoją najgorszą, najbardziej straszną historię jaka w życiu mi się przytafiła. Przypomnę ją: Ooo, bardzo ciekawy wątek. Ja nigdy wybujałej wyobraźni nie miałam, w duchy też wiele lat nie wierzyłam dopóki nie przytrafiła mi się pewna historia. Byłam sama z mamą w domu i mama spała, więc aby jej nie przeszkadzać chciałam przejść do drugiego pokoju i tam coś poczytać czy pooglądać w telewizji. Wyszłam na przedpokój i coś chwyciła mnie za bluzkę i podniosło do góry w taki sposób, że teoretycznie powinnam się dusić, ale nie dusiłam. Darłam się na cały przedpokój, ale mama o dziwo się nie zbudziła chociaż była w pokoju obok. W końcu krzyczałam aby to coś mnie puściło. Usłyszałam męski śmiech i zostałam puszczona, szybko uciekłam do pokoju, nawet się nie odwróciłam. Kilka lat później dopiero opowiedziałam mamie o tym zdarzeniu, a wtedy ona mi powiedziała, że kiedyś na naszym przedpokoju chciała zapalić światło, a przełącznik jakby się oddalał i w pewnym momencie zobaczyła męską twarz, która po chwili zniknęła. Mój budynek ma 123 lata, umarło tu wiele osób, więc kto wie. Co najciekawsze, każdy kto przychodzi po raz pierwszy do mnie do domu, a przecież nie zna tych dwóch historii mówi mi potem, że ten przedpokój jest dziwny, taka dziwna aura jest wyczuwalna.

Jakiś czas temu spotkałam się (przypadkowo) z osobą, która siedzi w takich sprawach i opowiedziałam jej tę historię. Odpowiedziała mi, że:
a) To nie mógł być duch, bo duchy nie mają takiej mocy i siły aby kogoś podnosić czy inne tego typu rzeczy wyprawiać i
b) To, że to coś nie odzywa się już tyle lat nie oznacza, że tego czegoś nie ma, skoro nie zostało wypędzone to nadal siedzi.

Dopiero wtedy zdałam sobie jakby sprawę z tego, co się przydarzyło mi i mamie. Faktycznie, przecież pomiędzy moim a mamy wydarzeniem było jakieś 10 jak nie 13 lat różnicy.

Historia jak z najprawdziwszego horroru!!! Byłaś wtedy jeszcze dzieckiem? A skoro to Twoim zdaniem ani duch, ani demon, to co w takim razie, jakbyś tego stwora określiła? Mówisz, ze nie chcesz tego "budzić" a nie ciekawi cię, o co tutaj chodzi? Ja chyba z samej ciekawości bym jakieś medium zaprosiła do domu

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez VampIrzyca

Historia jak z najprawdziwszego horroru!!! Byłaś wtedy jeszcze dzieckiem? A skoro to Twoim zdaniem ani duch, ani demon, to co w takim razie, jakbyś tego stwora określiła? Mówisz, ze nie chcesz tego "budzić" a nie ciekawi cię, o co tutaj chodzi? Ja chyba z samej ciekawości bym jakieś medium zaprosiła do domu

Tak, jeszcze byłam dzieciakiem. Nie wiem co. Nie mam pojęcia. Może historia mamy i moja to w ogóle jakieś 2 odrębne rzeczy? Nie mam pojęcia. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła jak to mówią, więc wolę nie próbować. Siedzi cicho to niech siedzi.

[Ieka]

Nie wiem czy to tu opowiadałam, czytam właśnie wątek i mi sie przypomniało.
Gdy jeszcze chodziłam do średniej szkoły, więc bardzo dawno temu, nauczycielka od polskiego opowiedziała nam pewnego razu, jak będąc na studiach wywołała ducha z koleżankami, pamiętam jak wspomniała o wirujących talerzach i migającym świetle. A ukazał im się ok.10 letni chłopiec, ubrany w podarte łachmany, miał pochodzić z bodajże XIV wieku, dziś już nie mogę sobie przypomnieć jego imienia i więcej szczegółów. Szkoda,że nigdzie tego nie opisałam.

A inna historia to mojej koleżanki, jej tata zmarł gdy była bardzo mała, więc nie uczestniczyła w pogrzebie, spotkała tatę parę lat pózniej na podwórku przed domem, opisała jaką koszulę miał na sobie i jej mama była w szoku bo właśnie w takiej został pochowany

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[toundi]

4:40, ciemno w pokoju, sama w domu i czytając te historyjki chce do mamy

[Lulu Mortese]

Napisane przez SekretnyWachlarz

Też o to spytałam, ale ta osoba powiedziała, że musiałaby do mnie przyjść aby się dowiedzieć, a ja wolę nie, bo nie chcę tego czegoś "obudzić", ale domyślam się, że to jest coś co nigdy człowiekiem nie było.

Mógł to być demon. Choć myślę, że jakiś złośliwy,zły duch raczej.

A piszę o tym "demonie", bo w sumie dlaczego łączyć takie formy bytów koniecznie z religią, szczeg. jakąś konkretną? Ja też nie wierzę w Boga, religie wszelkie to dla mnie wymysł ludzkości by sobie jakoś "tłumaczyć" cierpienie, nieznane zjawiska, nadać życiu sens. Ale znam tyle historii, nawet tu na tym forum jest ich wiele, że to są jednak sprawy niewytłumaczalne itp. Duchy,dusze ludzkie? Przecież o takich sprawach mówią nie tylko ludzie/instytucje religijne, w to wierzono jeszcze przed powstaniem wielkich religii, te historie o pójściu "do lepszego świata, do światła" to są jednak uniwersalne wyobrażenia pojawiające się bez względu na dane czasy, światopogląd ludzki.

No więc co do tego demona - w takie byty "ponadludzkie" typu anioły, demony, diabły, bogowie to nie wierzę by istniały, wg mnie jednak takie formy ducha demonicznego przyjmują po śmierci ludzie szczególnie źli, socjopaci, psychopaci, ludzie którzy całe życie nienawidzili innych, obwiniali, żyli zemstą, albo zajmowali się jakąś czarną magią, okultyzmem, mieli dużą wiedzę na temat zła w świecie, energii zła. Wg mnie oni zostają na ziemi, szkodzą dalej, mają większe możliwości niż zwykły duch.
Bo właśnie ile ja się historii naczytałam, np. takiej że była rodzina w której ojciec był alkoholikiem, ale przede wszystkim sadystą - nie że "jak się napił był agresywny, a jak trzeźwy to dobry ojciec" tylko cały czas wrogi swoim dzieciom, no i on umarł, a dzieci (raczej małe) jakiś czas po jego śmierci przybiegły do matki z płaczem że na jakimś wazonie?czymś co odbija, zobaczyły "potworzastą twarz ojca"...a one były b. małe jako on umarł, nie mogły go pamiętać.

Piszę o tym, bo dużo się mówi o opiece dusz zmarłych, bliskich nad żyjącymi, ludzie piszą że czują że "babcia się opiekuje" czy "dała jakiś sygnał, znak, ochroniła" a o takich zjawiskach jak powyższe to nie. A przecież też trzeba zauważyć, że jak umiera ktoś nam bliski, kogo kochaliśmy, to możemy mieć rodzaje halucynacji, to "czucie, widzenie" to może być omam, szczególnie jak b. cierpimy i chcemy na siłę jeszcze raz kogoś zobaczyć - no i wtedy jest to zwykła psychologia, rzadziej psychiatria i to nie dowodzi żadnych zjawisk paranormalnych.
No ale już ludzie którzy byli nam obojętni, nic nie czuliśmy do nich, lub wręcz gdzieś w duchu czekaliśmy na ich śmierć? Przecież to dotyczy także osób spokrewnionych, w rodzinie... Czyżby to oznaczało, że choć w życiu nic pozytywnego nas nie łączyło, to jednak nigdy się tych ludzi nie pozbędziemy?!
Wg mnie, może być tak, można to tak określić, że większość ludzi, dobrych czy takich neutralnych, którzy celowo nie szkodzili innym lub żałowali czynów, odchodzi do ciszy, do spokoju, do wiecznego snu, prędzej czy później. A paradoksalnie, ci ludzie o których się mówi "nieludzccy" pozostają w jakiś formach, może właśnie demonicznych, na ziemi, dalej mają siłę szkodzić itp. Pamiętam jak jakaś żona strasznego alkoholika powiedziała o nim, na wieść o jego śmierci: diabeł go wreszcie zabrał do siebie...