Mąż chce się wyprowadzić...

[Kropka129]

Hej nie mam z kim o tym porozmawiać a potrzebuję o tym opowiedzieć... Właśnie 3 dni temu mąż oznajmił mi że wyprowadza się z domu, że tak będzie lepiej dla naszego 2-letniego synka - chce stworzyć mu 2 szczęśliwe domy, a ja nie mogę przestać rozpaczać... Symptomy kryzysu zaczęły się po urodzeniu dziecka. Mąż ma pracę polegającą na ciągłych wyjazdach - wyjeżdża w poniedziałek wraca w piątek, nie zawsze ale b. często. A ja zostałam sama z malutkim dzieckiem z daleka od miasta (wybudowaliśmy dom na odludziu). Było mi strasznie ciężko - on ciekawa praca, wyjazdy, a ja tylko dziecko i ta cisza i głusza dookoła.... Zaczęły się moje problemy, ciągle miałam pretensje - on rzeczywiście się starał, spełniał każde moje zachcianki, a ja tak naprawdę potrzebowałam tylko jego bliskości... coraz bardziej synek stawał się moim całym światem, a ja oddalałam się od mojego ukochanego, nie widząc tego... Mieliśmy, owszem, w międzyczasie kilka rozmów, po których kilka dni było dobrze, on wyjeżdżał, a jak wracał ja robiłam mu jazdy... o wszystko.... Byłam okropna - święty by nie wytrzymał, ale frustracja narastała tak dalece, że nie umiałam tego powstrzymać... Mąż kupił mieszkanie w mieście, żebym nie była taka samotna, poszłam do pracy, ale to ciągle było mało. Potrzebowałam jego bliskości, a jak wracał nie umiałam nawet się do niego przytulić. Brakowało mi go przy takich codziennych czynnościach. Teraz patrząc z perspektywy czasu wiem, że potrzebowałam pomocy specjalisty... Nie wiem co mam robić - jak on mi powiedział, że się wyprowadza cały świat runął, uświadomiłam sobie, jak bardzo go kocham, jak go potrzebuję przy sobie i jak bardzo go skrzywdziłam ... a on już tylko powtarza, że coś się w nim wypaliło, całą swą miłość przelał na synka.... Nie wiem czy jest jeszcze dla nas szansa, mąż twierdzi, że cały czas jestem dla niego atrakcyjna, ale nie potrafi się zbliżyć, bo potrzebuje więzi psychicznej... Twierdzi, że nikogo nie ma, ale ja już nie wiem co robić. Jak ratować nasz związek!!!! Proszę o jakieś rady!!!!!

[fiolkowa78]

Twoje zachowanie może i z opisu wygląda na heterę ale cóż,....myślę , że tak ma spora część kobiet które potrzebują męża w domu , mieć w nim oparcie i poczucie bezpieczeństwa . Może i przesadzałaś ale nie dziwię się , kochasz i chcesz być kochaną ...normalne .
Skoro już mieszkasz w mieście , trzeba było korzystać z jego uroków...znajomi, praca, wyjścia ....coś co by Ci zapełniało brak męża.
Skoro jak piszesz nie ma nikogo.....może jakiś wspólny wyjazd, bez małego, jakaś terapia....zaproś go na romantyczną kolację ...zaproponuj...spacer, rozmowę , powiedz mu wszystko co czujesz.....dlaczego takie było Twoje zachowanie , jeżeli trzeba przeproś ....ciężko wiem , ale jeżeli jest jeszcze Coś co może Was złączyć to pewnie warto. Nie przekreślaj go tylko dlatego że, się wyprowadził.....oby naprawdę nie było tej drugiej
Wypalić się mógł, ciąglę spełniał Twoje żądania a Tobie ciągle było mało...może mógłby zmienić pracę...pewnie to by sporo naprawiło .
Rozmowa...rozmowa....może wszystko się ułoży!!
Powodzenia

[kalincia]

Powiedz mu to wszystko, co tu napisałaś. Dosłownie. Myślę, że to teraz jeszcze może pomóc.

[preetamsingh]

Dziewczyny dobrze radzą, abyś powiedziała mężowi to co tu napisałaś. Może łatwiej Ci będzie spisać na kartce taki list do niego i opisać swoje uczucia, co chcesz zmienić.
Oboje się pogubiliście, ale myślę, że jest dla Was nadzieja. Ważne, że Ty dostrzegasz nie tylko męża, ale też Swoje błędy i jesteś gotowa powalczyć o ten związek. Powodzenia

[Krakovianka]

Pusc go, daj mu odejsc.
Jak kocha to wroci, jak nie wroci to nie kochal nigdy!
Po co ci maz co nie kocha?
Jak by kochal to by nie odszedl......

[Kropka129]

Właśnie zaczynam się bać czy on na pewno kogoś nie ma.... Wyjeżdża z asystentkami, poznaje różne ciekawe osoby, poza tym jest atrakcyjny, chociaż nigdy tego nie wykorzystywał... ale widzę jak podoba się innym kobietom... Moja zazdrość chyba też dodatkowo zdziałała spustoszenie w naszym związku.... Jutro znowu wyjeżdża na cały tydzień, a ja nie mogę normalnie funkcjonować, cała się trzęsę, co chwilę płaczę, staram się żeby Mały tego nie widział, ale mam wrażenie że on też robi się od tej całej sytuacji nerwowy.... nie wiem czy nie powinnam iść na jakąś terapię. Jeszcze trochę a cała się rozsypię, nie chcę o niczym mówić rodzicom - mieszkają w innym mieście, ale jeszcze chwila i tak się dowiedzą!!!! Już nie wiem jak działać - szkoda, że znowu wyjeżdża, bo bardzo chciałabym gdzieś z nim wyjść.

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez Kropka129

Właśnie zaczynam się bać czy on na pewno kogoś nie ma.... Wyjeżdża z asystentkami, poznaje różne ciekawe osoby, poza tym jest atrakcyjny, chociaż nigdy tego nie wykorzystywał... ale widzę jak podoba się innym kobietom... Moja zazdrość chyba też dodatkowo zdziałała spustoszenie w naszym związku.... Jutro znowu wyjeżdża na cały tydzień, a ja nie mogę normalnie funkcjonować, cała się trzęsę, co chwilę płaczę, staram się żeby Mały tego nie widział, ale mam wrażenie że on też robi się od tej całej sytuacji nerwowy.... nie wiem czy nie powinnam iść na jakąś terapię. Jeszcze trochę a cała się rozsypię, nie chcę o niczym mówić rodzicom - mieszkają w innym mieście, ale jeszcze chwila i tak się dowiedzą!!!! Już nie wiem jak działać - szkoda, że znowu wyjeżdża, bo bardzo chciałabym gdzieś z nim wyjść.

mężczyźni najbardziej na swiecie nienawidzą kobiet uczepionych na nich jak bluszcze...

znajdz sobie kolezanki, hobbby, prace, zobaczy ze nie jest dla ciebie calym swiatem...

[dezire]

pewnie gdyby na Twoim miejscu bylby mezczyzna, a w takie delegacje z pracy jezdzila kobieta od pon -pt. to pewnie najlogiczniejszym rozwiazaniem byloby dla niego powiedziec: zmien prace, bo chce zebys byla przy mnie i przy dziecku, a takie malzenstwo nie ma sensu. BO nie ma. Za cene najlepszej kasy. I pewnie by posluchala

troche zakrecona dygresja, ale z perspektywy czasu to byloby najlepszym rozwiazniem. I wcale nie egoistycznym, bo raczej taka praca jest nastawiona na jego rozwoj i jego szanse, a nie zycie rodzinne.

trudna sprawa, teraz rowniez, kiedy OBOJGU wam jest potrzebny psycholog, jego nei bedzie. To jest nawet trudniejsze niz bycie zona marynarza, bo przynajmniej rejs trwa okreslony czas i mozna sie przyzwyczaic, a tutaj ani nie mozesz sie przyzwyczaic ze go nie ma, ani nadrobic bliskosci w te dni kiedy jest.

Ale odcinajac sie od problemow w Waszym ukladzie malzenskim, kwestia jest jeszcze Ciebie: jednoznacznie: potrzebujesz bliskosci i zupelnie nie jestes w tym ukojona. To gdzies tkwi w Tobie i chodzi mi tutaj o reakcje na to ze on wyjezdza, a Ty wpadalas na ten czas w taka mala czarna dziure. Wydaje sie, ze potrzebujesz takiej bliskosci ze strony mezczyzny, jakiej potrzebuje male dziecko ze stron rodzicow. I pomijajac to, ze jego praca wplywa fatalnie na wasze malzenstwo, Ciebie tez powinna czekac ciezka praca w kwestii popracowania nad wlasna osobowoascia. Bo teraz im bardziej bedziesz go chciala, on bedzie bardziej uciekal.

[*katinka*]

Autorko, ja pracuję w firmie, w ktorej 90% pracowników pracuje w delegacji od pon do pt więc Twoje problemy, rozterki są mi szczegolnie bliskie.
Z moich obserwacji, doświadczeń - jeśli zmiana pracy nie wchodzi w grę, przemyślcie by przeprowadzić się bliżej miejsca gdzie mąż wykonuje pracę, tak by mógł wracać na popołudnia i noce do ciepłego domu, do synka i żony.
3maj się, dasz radę!

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez Krakovianka

Pusc go, daj mu odejsc.
Jak kocha to wroci, jak nie wroci to nie kochal nigdy!
Po co ci maz co nie kocha?
Jak by kochal to by nie odszedl......

Dla mnie totalne bzdury.
Jesli maz bije zone, a ona odejdzie to oznacza, ze go nigdy nie kochala? Gdyby kochala powinna dac sie bic, bo wtedy to wiadomo, ze kocha?

[Krakovianka]

Jezeli KTOS CHCE ODEJSC, ot tak!
Nie pisalam tu o skrajnosciach i ty w nie nie popadaj.
Ja skierowalam moj wpis do sytuacji autorki a nie do kazdej sytuacji.

[meghann]

Oj,tak czytam i czytam i bardzo Wam obojgu wspolczuje...I patrzac z perspektywy kogos obiektywnego,na podstawie informacji ktorych nam udzielilas wyglada na to,ze Twoj maz bardzo sie Toba zmeczyl....Czemu sama sie nie dziwisz i nie zaprzeczasz....
Moja jedyna rada na teraz dla Ciebie,to zebys pozwolila mu zrobic ten krok. Przynajmniej na teraz, na razie. Juz dosc blagan,klotni,frustracji - daj mu dojsc do siebie,pomyslec klarownie. Daj mu jednoczesnie do zrozumienia,ze bardzo go kochasz,jestes swiadoma swoich bledow - nie oskarzaj,nie wytykaj palcem,bo w sytuacji, gdy ktos sie chce wyprowadzic takie gesty nie maja wiekszego znaczenia - o wiele wiecej da mu to do myslenia, gdy mu powiesz ze bedziesz na niego czekac,moze pragnelabys pojsc na wspolna terapie,dac sobie szanse raz jeszcze (i nie w imie dziecka, ale dlatego, ze sie kochacie). To moja rada. I zycze szczescia.

[Kropka129]

Niestety stało się - od tygodnia mieszka u swoich rodziców, a ja nadal normalnie nie mogę funkcjonować... Tym bardziej, że razem w trójkę spędziliśmy cudowny weekend - bawiliśmy się świetnie, a ja poczułam jaką byłam idiotką, że pozwoliłam takiemu facetowi wymknąć się z rąk... Rozmowa i nasze relacje są strasznie kulturalne, ale z jego ust padają tylko słowa: "nie zabraknie wam niczego, ale niestety nic więcej nie mogę Ci przynajmniej na razie zaoferować, coś się we mnie wypaliło. Kocham mojego syna najbardziej na świecie, czego niestety nie moge powiedzieć o Tobie".
Strasznie go rozczarowałam, a jak sobie przypomnę jak za sobą szleliśmy na początku, jak walczyliśmy z wszystkimi przeszkodami, to mam ochotę walić głową w ścianę. Gdyby nie synek, pewnie już próbowałabym ze sobą skończyć!!!! Dzisiaj idę na terapię, muszę normalnie żyć... tylko świat wydaje się być troszkę inny. Nie robię sobie już żadnych nadziei, mam synka i to jest największa miłość mojego życia i Jego jako mojego największego przyjaciela, ale nie wiem czy to mi wystarczy. Nie wiem co robić, czy zacząć jak najszybciej układać sobie z kimś życie, czy żyć swoim życiem i zobaczyć co przyniesie los... On nie umie mi dać nadziei, że coś się zmieni w jego głowie, ale definitywnie nie przekreśla też wszystkiego - nie chce na razie rozwodu... ale to pewnie tylko dlatego, żebym ja powoli oswoiła się z tą myślą....
Rozmawiałam o tym z mamą i ona widzi straszny mój błąd - podobno za bardzo na nim wisiałam, nie odnajdowałam radości w swoim życiu, tylko dziecko przysłoniło mi cały świat, a ja zatraciłam w tym siebie. Kiedyś miałam ambicje, marzenia, plany związane ze swoim rozwojem, a potem tylko siedzenie w domu, dziecko i ciągła frustracja... bo nie po to kończyłam studia, nie po to uczyłam się dalej, żeby tylko prowadzić dom i siedzieć w nim samej.... Podobno mężczyźni zawsze uciekają od takich kobiet!!!!! Teraz już to wiem...

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez Kropka129

Niestety stało się - od tygodnia mieszka u swoich rodziców, a ja nadal normalnie nie mogę funkcjonować... Tym bardziej, że razem w trójkę spędziliśmy cudowny weekend - bawiliśmy się świetnie, a ja poczułam jaką byłam idiotką, że pozwoliłam takiemu facetowi wymknąć się z rąk... Rozmowa i nasze relacje są strasznie kulturalne, ale z jego ust padają tylko słowa: "nie zabraknie wam niczego, ale niestety nic więcej nie mogę Ci przynajmniej na razie zaoferować, coś się we mnie wypaliło. Kocham mojego syna najbardziej na świecie, czego niestety nie moge powiedzieć o Tobie".
Strasznie go rozczarowałam, a jak sobie przypomnę jak za sobą szleliśmy na początku, jak walczyliśmy z wszystkimi przeszkodami, to mam ochotę walić głową w ścianę. Gdyby nie synek, pewnie już próbowałabym ze sobą skończyć!!!! Dzisiaj idę na terapię, muszę normalnie żyć... tylko świat wydaje się być troszkę inny. Nie robię sobie już żadnych nadziei, mam synka i to jest największa miłość mojego życia i Jego jako mojego największego przyjaciela, ale nie wiem czy to mi wystarczy. Nie wiem co robić, czy zacząć jak najszybciej układać sobie z kimś życie, czy żyć swoim życiem i zobaczyć co przyniesie los... On nie umie mi dać nadziei, że coś się zmieni w jego głowie, ale definitywnie nie przekreśla też wszystkiego - nie chce na razie rozwodu... ale to pewnie tylko dlatego, żebym ja powoli oswoiła się z tą myślą....
Rozmawiałam o tym z mamą i ona widzi straszny mój błąd - podobno za bardzo na nim wisiałam, nie odnajdowałam radości w swoim życiu, tylko dziecko przysłoniło mi cały świat, a ja zatraciłam w tym siebie. Kiedyś miałam ambicje, marzenia, plany związane ze swoim rozwojem, a potem tylko siedzenie w domu, dziecko i ciągła frustracja... bo nie po to kończyłam studia, nie po to uczyłam się dalej, żeby tylko prowadzić dom i siedzieć w nim samej.... Podobno mężczyźni zawsze uciekają od takich kobiet!!!!! Teraz już to wiem...

RACZEJ TO DRUGIE...

no cóż, każdy popełnia błędy, trzeba tylko umiec wyciagac z nich wnioski, dlatego nie płacz, wez sie w garsc.

nie ma na razie rozwodu, tzn mąż albo chce na razie poczekac albo boi sie ze cos sobie zrobisz albo nie jest jeszcze pewien.
mysli ze bedziesz rozpaczac, dlatego nie rob tego!pokaz mu ze jestes silna, nabierze dla ciebie szacunku, zobaczy cie w innym swietle

[meghann]

Twoj maz nie chce sie jeszcze rozwodzic,bo mysle,ze tak jak juz wczesniej napisalam - potrzebuje troche oddechu,spokoju,bez szarpania sie,aby klarownie pomyslec. Daj mu teraz spokoj - zajmij sie soba.Jesli bedzie chcial sprobowac raz jeszcze,to przyjdzie do Ciebie - absolutnie nie wis na sluchawce telefonu,nie pytaj gdzie jest,co robi - na razie wybral zycie bez Ciebie. Ty zacznij zyc bez niego - zobaczymy jak sie sprawy potocza.

---------- Dopisano o 10:45 ---------- Poprzedni post napisano o 10:41 ----------

aha - i nie graj w zadne gry,pod tytulem 'a niech zobaczy jaka jestem silna' -jesli chcesz plakac to placz,jesli tesknisz,zawsze mozesz mu napisac smsa ze tesknisz (aczkolwiek nic wiecej) ,uwierz mi - dla niego to tez dramat,kto wie czy on tam w poduszke nie placze po nocach - cos w Waszym zyciu sie konczy (mam nadzieje,ze jednoczesnie zaczyna). I jeszcze raz - ZADNYCH GIER - jesli kiedykowliek jest czas na pokazanie sie bez masek to wlasnie TERAZ.

[Krakovianka]

Oj ty, Kropko)
Synek, syn, dziecko....Piec razy "napomknelas".
To ladnie i dobrze ze tak kochasz synka, ale uwierz mi to do sprawy nie wnosi NIC.
Dzieckiem meza nie zatrzymasz. Urodzic dziecko to nie jest wszystko!!
Niestety to nie jest wyczyn za ktory mezczyzna kocha.
Mam 2 synki i zostalam tez kiedys zostawiona.
Za co teraz Bogu dziekuje.
Juz Ci pisalam ze na diabla Ci moz ktory cie nie kocha!
Ja Ci zycze bys przetrwala to i doczekala sie ze podziekujesz mu ze moglas jeszcze raz w zyciu wystartowac)

[Magda_]

Kropko, spróbuj mężowi pokazać, że nadal jesteś tą kobietą w której się zakochał. Najpierw musisz ją w sobie odnaleźć, obudzić, a później być może spotykając się przy różnych okazjach, mąż zobaczy, że może być inaczej. Skoro było dobrze, kochaliście się, a Ty jesteś świadoma swoich błędów i chcesz to zmienić i nawet jesteś gotowa skorzystać z terapii to jest jeszcze szansa. Oczywiście gwarancji nie ma. Pamiętaj jednak, że musisz nad sobą popracować przede wszystkim dla siebie, a nie z nastawieniem na odzyskanie męża...to musi być szczera, trwała zmiana w Tobie, a wtedy nawet jeśli Wam się już nie uda, uda się TOBIE-a to bardzo ważne. Realizuj swoje marzenia, pasje. Spełniaj się jako kobieta, nie tylko jako matka. Życzę dużo siły i wytrwałości w pracy nad sobą

[Krakovianka]

Napisane przez Magda_

. Spełniaj się jako kobieta, nie tylko jako matka.

To jest jedyne zdanie z ktorym sie zgodze.
Lubie Magdy, moje imienniczki
Nie nie watro o nic juz sie starac lub na sile latac.
Niestety z miloscia jest tak ze albo jest albo nie ma.
Niestety milosc czasem sie konczy a zwiazek bez milosci to horrrror.
Kobiecos to piekny dar ale trzeba umiec z tego daru czerpac.
Po co walczyc o ochlapy milosci, lepiej rzucic sie w milosc, bo kazda milosc jest pierwsza)
Jeszcze wspomnisz moje slowa))))
Wiesz ile jeszcze moze byc pieknych chwil w twym zyciu? Ale uwolnij sie teraz od zlych emocji.....

[Magda_]

Napisane przez Krakovianka

To jest jedyne zdanie z ktorym sie zgodze.
Lubie Magdy, moje imienniczki
Nie nie watro o nic juz sie starac lub na sile latac.
Niestety z miloscia jest tak ze albo jest albo nie ma.
Niestety milosc czasem sie konczy a zwiazek bez milosci to horrrror.
Kobiecos to piekny dar ale trzeba umiec z tego daru czerpac.
Po co walczyc o ochlapy milosci, lepiej rzucic sie w milosc, bo kazda milosc jest pierwsza)
Jeszcze wspomnisz moje slowa))))
Wiesz ile jeszcze moze byc pieknych chwil w twym zyciu? Ale uwolnij sie teraz od zlych emocji.....

I owszem-związek bez miłości bądź tylko z ochłapem w tle to horror-wcale inaczej nie twierdzę.
Ale zupełnie nie zgadzam się, że nie ma się o co starać- bo ja mówię o staraniu się o siebie przede wszystkim, o odzyskanie siły, marzeń, przywróceniu wiary w siebie, oczyszczeniu własnego "ja" z frustracji.
Z miłością owszem jest tak, że albo jest albo jej nie ma. Tylko, że czasem jest - gdzieś między tysiącami pretensji, nieporozumień, zmęczenia, znużenia. I jasne-nie latać, nic na siłę, nie o to chodziło w mojej poprzedniej wypowiedzi. Pozdrawiam

[Krakovianka]

No tak, teraz to sie juz zgodze)
Jesli facet kategorycznie mowi NIE, to raczej milosc nie jest nigdzie schowana a po prostu juz jej nie ma.
Az mi przykro to pisac, bo to autorke TERAZ boli.
Ale w bolu rodza sie piekne rzeczy.
Wazna jest praca nad soba zeby czas wyleczyl rany a nie zeby sie do bolu czlowiek przyzwyczajl. Koniec czegos moze byc poczatkiem czegos piekniejszego. Tylko trzeba szanse chwytac.
Ja wiem ze to co ja teraz pisze nie jest dla autorki watku pocieszeniem, ale tylko TERAZ.

---------- Dopisano o 20:30 ---------- Poprzedni post napisano o 20:21 ----------

A niech stace, napisze Ci cos jeszcze
Dawno temu, jak myslalam ze swiat mi sie zawalil to mnie taka baba, prawdziwy medrzec zyciowy z kiosku z jarzynami, pocieszyla i to bardzo skutecznie.
Wiec i ja Cie tak pociesze
A powiedziala mi o to te slowa:
" A pani Magdalena to co? Juz nic nie bedzie w zyciu robic tylko za palantem rozpaczac"
MI TO POMOGLO, niech i tobie pomoze)

[Biedronilla]

Napisane przez Magda_

Kropko, spróbuj mężowi pokazać, że nadal jesteś tą kobietą w której się zakochał. Najpierw musisz ją w sobie odnaleźć, obudzić, a później być może spotykając się przy różnych okazjach, mąż zobaczy, że może być inaczej. Skoro było dobrze, kochaliście się, a Ty jesteś świadoma swoich błędów i chcesz to zmienić i nawet jesteś gotowa skorzystać z terapii to jest jeszcze szansa. Oczywiście gwarancji nie ma. Pamiętaj jednak, że musisz nad sobą popracować przede wszystkim dla siebie, a nie z nastawieniem na odzyskanie męża...to musi być szczera, trwała zmiana w Tobie, a wtedy nawet jeśli Wam się już nie uda, uda się TOBIE-a to bardzo ważne. Realizuj swoje marzenia, pasje. Spełniaj się jako kobieta, nie tylko jako matka. Życzę dużo siły i wytrwałości w pracy nad sobą

Mądrze napisane
Uważam, że warto spróbować odbudować te relacje jakie były między Wami (może się uda, może nie - ale spróbować warto). Twoja mama Kropko ma rację, pogubiłaś się w tym wszystkim, niepotrzebnie poświęciłaś się dla rodziny (męża, dziecka) zapominając o sobie, swoich pasjach, pracy, przyjaciołach. Musisz to zmienić to już zapewne wiesz
Życzę aby Ci się udało

[Kropka129]

Dzięki za słowa wsparcia, ale właśnie o to w tym wszystkim chyba chodzi
Dzisiaj spędziliśmy super popołudnie - teraz pojechał do rodziców, a wcześniej miło posiedzieliśmy przy herbatce. Ja poszłam na spotkanie z psychologiem, a on w tym czasie z małym na plac zabaw. Potem razem go wykąpaliśmy, zjedliśmy kolację. Pochwaliłam czapkę, którą kupił synkowi, zabawki, obejrzeliśmy razem film, który nakręcili, śmialiśmy się i miło pożegnaliśmy. Widziałam, że momentami jest zdezorientowany, że czeka na jakąś awanturę, moje niezadowolenie, pytania, których nie było.
A ja czuję się z tym zdecydowanie lepiej - nie będę się szarpać, mam nadzieję, że mi się uda. Tak jak piszecie, muszę mu przypomnieć za co kiedyś tak mnie kochał. Ten ostatni czas rzeczywiście mógł być dla niego trudny - sama bym wysiadła. A nawet jak już nic nie będzie z tej naszej miłości, to i mnie będzie łatwiej, bo może nie skończę jako stara zgorzkniała baba.
Pewnie jutro znowu się załamię, ale dzisiaj jestem silna!!!! Kocham go i dlatego nie będę uprzykrzać mu życia.

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez Kropka129

Dzięki za słowa wsparcia, ale właśnie o to w tym wszystkim chyba chodzi
Dzisiaj spędziliśmy super popołudnie - teraz pojechał do rodziców, a wcześniej miło posiedzieliśmy przy herbatce. Ja poszłam na spotkanie z psychologiem, a on w tym czasie z małym na plac zabaw. Potem razem go wykąpaliśmy, zjedliśmy kolację. Pochwaliłam czapkę, którą kupił synkowi, zabawki, obejrzeliśmy razem film, który nakręcili, śmialiśmy się i miło pożegnaliśmy. Widziałam, że momentami jest zdezorientowany, że czeka na jakąś awanturę, moje niezadowolenie, pytania, których nie było.
A ja czuję się z tym zdecydowanie lepiej - nie będę się szarpać, mam nadzieję, że mi się uda. Tak jak piszecie, muszę mu przypomnieć za co kiedyś tak mnie kochał. Ten ostatni czas rzeczywiście mógł być dla niego trudny - sama bym wysiadła. A nawet jak już nic nie będzie z tej naszej miłości, to i mnie będzie łatwiej, bo może nie skończę jako stara zgorzkniała baba.
Pewnie jutro znowu się załamię, ale dzisiaj jestem silna!!!! Kocham go i dlatego nie będę uprzykrzać mu życia.

[Kropka129]

Czy ktoś zna może dobrego terapeutę w Poznaniu, kto pomoże mi zmierzyć się z tą trudną sytuacją
Będę bardzo wdzięczna za pomoc.

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez Kropka129

Czy ktoś zna może dobrego terapeutę w Poznaniu, kto pomoże mi zmierzyć się z tą trudną sytuacją
Będę bardzo wdzięczna za pomoc.

a co z tym do ktorego chodzisz?

[Kropka129]

Jestem kompletnie niezadowolona. To bardziej psycholog, który chce tylko słuchać - potrzebuję kogoś kto da mi siłę, a nie przy którym się jeszcze bardziej rozłożę

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

Napisane przez Kropka129

Jestem kompletnie niezadowolona. To bardziej psycholog, który chce tylko słuchać - potrzebuję kogoś kto da mi siłę, a nie przy którym się jeszcze bardziej rozłożę

no ale moze o to chodzi w terapii?

[Kropka129]

Może potem tak - pewnie będę chciała zanalizować swoje zachowanie ale na razie potrzebuję dialogu a nie monologu....

[wika82]

Siedzenie dwa lata w domu, po urodzeniu dziecka, to była wasza wspólna decyzja..? Wcale się nie dziwię, że wariowałaś, skoro mieszkając na odludziu na co dzień mogłaś obcować tylko z maluchem, a mąż ciągle w delegacjach.
Myślę, że to nie tylko Twoja wina, mąż ma swój udział w całej tej sytuacji. Decydując się na taki układ, powinniście razem ustalić jakiś plan, żebyś nie była skazana tylko na dziecko, np. nianię 2 razy w tygodniu, abyś mogła pojechać gdzieś na kawę, fitness, wrócić do swojego hobby, etc...
Teraz możesz tylko postarać się, żeby zobaczył na nowo w Tobie kobietę, którą pokochał.

[Kropka129]

Wiesz, co tak naprawdę siedziałam przez rok w domu - potem nie wytrzymałam tego psychicznie i na pół etatu wróciłam do pracy... Było naprawdę super tylko, że po jakimś czasie stwierdziłam, że jest ok, ale dlaczego nie ma jego przy mnie. To w końcu z nim brałam ślub, to przy nim chciałam się budzić, a nie znajdować sobie jakieś inne rozrywki. Brakowało mi tej zwyczajnej bliskości i czułości, tego czego nie mógł mi dać tak naprawdę nikt inny - tylko mój mężczyzna