Boje sie pracy..

[Dezzire]

hey
mam problem jak dla mnie jest on ogromny ,boje sie podjac jaka kolwiek prace taka prace w ktorej mialabym stycznosc z ludzmi boje sie ze moge zrobic cos nie tak i ze wyjde na idiotke ,owszem chce isc do pracy chce pracowac ale panicznie sie boje juz nie raz chodzilam pytalam o prace ale jak juz mialo dojsc do czegos poprostu wymiekalam uciekalam , kiedys ok 4 lat temu pracowalam mialam stycznosc z ludzmi nie mala, ale urodzilam dziecko i musialam przerwac prace na okres 4 lat teraz chce znowu pracowac nie koniecznie w swoim zawodzie ale boje sie ze nie dam rady ze nie podolam wezwaniu ( moze to jest zwiazane z dziecinstwem jako dziecko ojcec zawsze na mnie krzyczal jak zrobilam cos nie tak siedzi to ciagle we mnie i mam wrazenie ze tak bedzie jak cos zrobie w pracy nie tak ze zaczna na mnie wrzeszczec wiem ze nie jestem juz dzieckiem i musze sie wziac w garsc al enie potrafie to siedzi tak gleboko we mnie ten paniczny strach prosze poradzcie mi jak to przezwyciezyc jak temu zaradzic ?
ja chce pracowac chce byc niezalezna

[Deede]

Napisane przez Dezzire

hey
mam problem jak dla mnie jest on ogromny ,boje sie podjac jaka kolwiek prace taka prace w ktorej mialabym stycznosc z ludzmi boje sie ze moge zrobic cos nie tak i ze wyjde na idiotke ,owszem chce isc do pracy chce pracowac ale panicznie sie boje juz nie raz chodzilam pytalam o prace ale jak juz mialo dojsc do czegos poprostu wymiekalam uciekalam , kiedys ok 4 lat temu pracowalam mialam stycznosc z ludzmi nie mala, ale urodzilam dziecko i musialam przerwac prace na okres 4 lat teraz chce znowu pracowac nie koniecznie w swoim zawodzie ale boje sie ze nie dam rady ze nie podolam wezwaniu ( moze to jest zwiazane z dziecinstwem jako dziecko ojcec zawsze na mnie krzyczal jak zrobilam cos nie tak siedzi to ciagle we mnie i mam wrazenie ze tak bedzie jak cos zrobie w pracy nie tak ze zaczna na mnie wrzeszczec wiem ze nie jestem juz dzieckiem i musze sie wziac w garsc al enie potrafie to siedzi tak gleboko we mnie ten paniczny strach prosze poradzcie mi jak to przezwyciezyc jak temu zaradzic ?
ja chce pracowac chce byc niezalezna

Wiesz co, miałam dosyć podobną schizę i chyba najlepszym lekiem jest po prostu zacząć.. Potem człowiek się odczula i jest już coraz łatwiej. Serio. A że błędy możesz popełnić? Pewnie, że możesz i masz do nich święte prawo.

[Helga20]

Mam podobne problemy,też boje sie kontaktów z ludźmiZ tym że jeszcze nie pracuje a Ty już miałaś jakieś doświadczenia i na pewno jest Ci łatwiej

[ira21]

duzo ludzi ,w sumie ja tez maja takie problemy,ale musisz przelamac siebie ,powiedziec sobie ze potrafisz,byc taka jak inni,i przede wszystkim byc otwarta na ludzi i swiat,naprawde pomaga,powodzenia

[Deede]

Dezzire: z tego, co rozumiem, to masz obawy przed pracą jako taką, a nie przed kontaktem z ludźmi..? Ja tak miałam właśnie z podobnego powodu, o jakim ty wspomniałaś (ale u mnie matka mi się przysłużyła). Bałam sie, że ze wszystkim nawale, że nie dam sobie rady z niczym. Tzn. wiedziałam, że powinnam podołać wszystkiemu, ale lęk był tak silny, jak i irracjonalny. Terapią wstrząsową jest właśnie podjęcie pracy - nagle okazuje się, że możesz, umiesz, ba - stać cię na więcej niż przypuszczałaś Tylko trzeba sie przełamać.. Jeśli podejrzewasz, że ten lęk wkręcił ci sie przez ojca, to zastanów się, czy miał rację w tych ocenach? Czy faktycznie dobrze cię postrzegał?? Przecież to ty sama najlepiej wiesz, co w tobie siedzi i na co cię stać..! A jestem pewna, że jak już złapiesz wiatr w żagle, to popłyniesz pęknie.
A a propos popełniania błędów:
"Potykając sie można zajść daleko. Nie wolno tylko upaść i nie podnieść się" (J.W. Goethe)
Wszystko przed tobą i do wszystkiego masz prawo: do obaw, do błędów, etc. A na błędach uczymy sie najlepiej..

[novakia]

uno-jakbys mogla stosowac interpunkcje szybciej bym doszla do tego co chcialas nam przekazac
due-tez mam takie schizy i wiem ile dobrych ofert mi przepadło i przepuscilam je koło nosa, ale na szczescie umiem z tym walczyc

[akurat]

Zgadzam się że jedynym lekarstwem jest przemóc się i zacząć pracować. Wcale nie jest powiedziane, że ktoś w ogóle będzie na Ciebie krzyczał i miał pretensje o byle co. Masz prawo do błędów jak każdy człowiek, zwłaszcza na początku. Musisz sobie powtarzać ciągle, że dasz radę! Bo dasz! Stopniowo będziesz sie oswajać i będzie coraz mniej strasznie, zobaczysz

[liyahh]

A może praca przez Internet byłaby jakimś rozwiązaniem...?

[aalien]

niczego nie osiągniesz jesli sie będziesz bała

[gothika]

też mam podobny problem, też jestem dorosła, i się boję, pracowałam już ale nigdzie miejsca nie mogę zagrzać- myślę że to nie dlatego że się boję że się nie nadaję ale dlatego że właśnie się nie nadaję
to jest duży problem bo trzeba pracować na swoją emeryturę a po prostu wiem że się nie nadaję, że nic dobrze nie robię...

[Aggie125]

Dezzire, sądzę, że powinnaś zasięgnąć rady psychologa. Zrozumiałe jest że ktoś się obawia nowej pracy, zwłaszcza po dłuższej przerwie, ale panika i uciekanie to już poważny problem. Nie wiem, czy dasz radę go sama przezwyciężyć, a jesli nie zaczniesz działać, potem może byc tylko gorzej. Naprawdę spotkaj się z psychologiem.

[margitta]

Ja to rozumiem Sama się boję, pracowałam w życiu całe 4 miesiące i cały czas byłam zestresowana jak nie wiem Co gorsza u mnie zaczyna się od szukania pracy. Boję się nawet zadzwonić, jak już mam wejść do jakiegoś obcego miejsca to zwykle uciekam

Tą pierwszą pracę dostałam tylko dzięki szczęściu, bo myślałam, ze mam tylko podrzucić CV i zwiać, a tu sie okazało, że szefowa wzięła je do ręki i od razu chciała ze mną porozmawiać

Również nie wiem co z tym zrobić, tym bardziej, że czas płynie, czuję wielki nasisk żeby pracować i bardzo chciałabym.


To chyba jest ogromny lęk przed ocenianiem wyniesiony z dzieciństwie. Moi rodzice krytykują mnie we wszystkim do tej pory. W niczym nie czuję się dobra Mówię bardzo dobrze po niemiecki, a w CV albo o tym nie wspominam albo nieśmiało piszę, że "komunikatywny niemiecki" O angielskim w ogóle nie wspominam żeby tylko ktoś ode mnie za dużo nie wymagał...



Musimy próbować do skutku i wmówić sobie, że nawet jak nas zwolnią to co z tego I uwierzyć w siebie

[Deede]

Napisane przez margitta

To chyba jest ogromny lęk przed ocenianiem wyniesiony z dzieciństwie. Moi rodzice krytykują mnie we wszystkim do tej pory. W niczym nie czuję się dobra Mówię bardzo dobrze po niemiecki, a w CV albo o tym nie wspominam albo nieśmiało piszę, że "komunikatywny niemiecki" O angielskim w ogóle nie wspominam żeby tylko ktoś ode mnie za dużo nie wymagał...

Dokładnie tak jest.. Ale u nas wielu rodziców ma taki "styl wychowywania", niestety. A potem człowiek musi mordować się sam ze sobą i sobie nawet udowadniać, że nie jest do niczego..

[dagmaraa]

Jateż się boje..bo mialam wprzeszlosci nieprzyjemne doswiadczenia. I teraz uwazam, ze nie dam rady............

[Beau]

Ja też się bałam pracy, szczególnie, że swojej przygody zawodowej nie zaczynalam jak większość (czyli sklepy, butiki, markety), a od razu wysylałam CV do dużych firm na odpowiedzialne stanowiska... (życie mnie zmusiło by zarabiać trochę więcej niż 1000 zł) W wielu firmach mówili, że brak mi doświadczenia, jednak znalazlam w końcu pracę i jestem bardzo bardzo zadowolona. Szanują mnie w firmie i moją pracę, otaczają mnie inteligentni wartościowi ludzie, nie wmuszają mi nadgodzin itp... Ogólem dobrze mnei traktują a jak się postaram to mogę również b. dużo zarobić


Na początku jednak bylam strasznie zestresowana, że co ja tutaj w ogóle robię, że to nie miejsce dla takiej osoby jak ja, bałam się odezwać w ogóle do kogokolwiek w firmie żeby sobie nie pomyśleli, że jakaś głupia małolata przyszła... A jednak nie ma się czego bać, ludzie, o ktorych na początku myślałam, że mogą być do mnie negatywnie nastawieni i źle o mnie myśleć (właśnie "głupia małolata" itp), okazali się bardzo sympatycznymi osobami

[Magnolia_83]

Napisane przez Beau

Ja też się bałam pracy, szczególnie, że swojej przygody zawodowej nie zaczynalam jak większość (czyli sklepy, butiki, markety), a od razu wysylałam CV do dużych firm na odpowiedzialne stanowiska...

Ja zaczęłam od sklepów i butików.. i teraz mam taka fobię że boje sie podjąc jakakolwiek pracę. Nie wiem czy to mozna nazwać mobbingiem ale na sama mysl o pracy zbiera mi sie na wymioty.
Chciałabym pracować.. marzę o pracy cichej spokojnej, gdzie ludzie będa zyczliwi.. ale to tylko bajka. W każdej firmie w której zaczynałam było to samo, wyzwiska, praca ponad siły kiedy już nic sie nie widziało na oczy i kablowanie szefowej za nawet najmniejsze przewinienie.
5 lat siedzę w domu i nie umiem sie przełamac żeby zacząć. Wiem że muszę, MUSZĘ ale nie umiem...

[Dezzire]

widze ze nie jestem sama z tym problemem ( jak narazie zrobilam pierwszy krok taki malutki troche blachy smieszny i wogole ale wyslalam zgloszenie na prace chalupnicza co z tego wyjdzie zobaczymy od wiosny bede szukac pracy takiej konkretnej prawdziwej ale czym blizej wiosny tym strach ogromny na sama mysl skreca mnie (

[yaminishi]

Dezzire może Cie to pocieszy ale nie jesteś osamotniona w swoich rozterkach. Ja tez boje się podjąć prace, na szczęście już raz się przemogłam poszłam na rozmowę kwalifikacyjną do pewnej firmy, przeszłam ją pozytywnie ale niestety praca choć wydawała się być spełnieniem moich marzeń w praktyce była już nieco inna i sama z niej zrezygnowałam ponieważ wiedziałam że nie sprostam (aktywne pozyskiwanie klientów w liczbach przekraczających moje możliwości i zdolności interpersonalne) Obecnie od 2 miesięcy bezskutecznie poszukuje pracy, wprawdzie narazie jeszcze studiuje ale muszę się usamodzielnić. Każdy dzień oczekiwania na maila czy telefon, który nie dzwoni zmniejsza moją i tak nie dużą pewność siebie. Czuje się bezwartościowa, wydaje mi się ze to co do tej pory osiągnęłam jest nic nie warte, zaczynam się wstydzić wszystkiego tego czego jeszcze nie wiem a pewnie juz powinnam wiedzieć i potrafić. Dziś wreszcie zadzwonił telefon, w czwartek mam rozmowę w sprawie pracy na stanowisku recepcjonistki (wiadomo tutaj liczy się reprezentacyjny wygląd) a ja mam mnóstwo kompleksów, boje się że jeśli tam pójdę zobaczę mnóstwo pięknych i wygadanych dziewczyn a na mój widok wszyscy pomyślą " a co ona tutaj robi?!". Martwie się, że porażka będzie dla mnie niedozniesienia albo obowiązki przekroczą moje umiejętności i znowu wyjdę na idiotkę

[Betty83]

Moge sie tylko dopisac do listy.
Problem zdefiniowalam dopiero pare dni temu.
U mnie sytuacje komplikuje fakt ze mam 2 malych dzieci ( sa juz w wieku przedszkolnym, nie choruja zbyt czesto), a ze wzgledu na zawod mojego TZ-ta co drugi miesiac zostaje z nimi sama na caly miesiac (mam nadzieje ze zrozumiale to napisalam). Dotad tlumaczylam sobie brak pracy tym ze nie ma takiej potrzeby bym pracowala (dochod TZ jest wystarczajacy), w miesiacu kiedy TZ pracuje ja nie moge liczyc na pomoc przy dzieciach od rodziny ( u nas przedszkola max do 16), zal by mi bylo gdyby dziecmi przez caly dzien zajmowaly sie obce osoby.
Jednak w rzeczywistosci codzien zazdroscilam znajomym ktore pracowaly, nawet na niewielkie pieniadze.
Boje sie ze to moje bezrobocie zakorzenilo sie juz w mojej psychice
i bedzie mi coraz ciezej przelamac sie.
Moj lek przed praca nie wiaze sie z problemami w kontaktach z ludzimi, wrecz przeciwnie - bardzo mnie ciagnie do ludzi.
Bardziej sie boje ze po prostu nawale w domu i w tej jakiejs pracy.
Do tego ja mam chyba wiecej wymagan co do warunkow ( godzin pracy ) niz pracodawcy. Nie jestem wystarczajaco dyspozycyjna, a teraz to niestety bardzo istotne. Szczegolnie w pierwszej pracy.
Dezzire - jesli mozesz to napisz jaka to praca chalupnicza.

[Dezzire]

Betty mam identyczna sytuacje 2 malych dzieci tylko ze maz pracuje codziennie ale tez od 5 rano i roznie wraca a praca o ktorej mowilam znalazlam tu na wizazu w ogloszeniach zaraz podam ci link

http://www.wizaz.pl/forum/showthread.php?t=219471

prosze

[Betty83]

Dzieki za linka,
ogloszenie rownie enigmatyczne, jak cala reszta chalupniczych w necie i gazetach.
Niestety ja w takie nie wierze. Moze i mozna u nich pracowac, ale pewnie trzeba zainwestowac w jakies startery itp. Duzo takich widzialam.
W kazdym razie uwazaj na takiech pracodawcow i oprocz nr tel, popros o nip i inne dane identyfikacyjne firmy. Nie daj sie naciagnac.


Ja mam o tyle dobrze, ze moj TZ po 30 dniach pracy wraca na caly miesiac i odpoczywa sobie, a wyplata wplywa co miesiac.
Najbardziej pasowaloby mi pracowac wlasnie co drugi miesiac na calym lub nawet 1,5 etatu, a w nastepnym na pol.
Niestety w handlu itp praca jest zmianowa i rzadko konczy sie chocby o 18.
Po prostu szkoda mi dzieci, niestety nikt z rodziny nie moze zaopiekowac sie nimi po przedszkolu.
Podobala mi sie praktyka w Urzedzie Miasta na studiach, jednak osoby spoza kregu nie maja zbyt wielkich szans na prace. Narobilam sobie tylko nadzieji. Byloby idealnie konczyc o 15. Przez 6 tygodni zdazylam sie juz wdrozyc w system, a tu klapa.
Szczerze mowiac, ja nie widze sie jeszcze w zadnym zawodzie.
Mam czasami takie wahania ze jednego dnia czuje ze wszedzie moglabym sie odnalezc, a nastepnego - nawet obsluga kasy moglaby mnie przerosnac.
Druga sprawa to ze mam dziwne poczucie ze gdybym pracowala pewnie w domu wszystko by sie zawalilo.
Nigdy nie pracowalam zawodowo, zdarzalo mi sie tylko pomagac znajomym, rodzinie czy zastepowac kolezanke w kawiarni.
Chyba juz za dlugo jestem bez pracy. Pora sie zmobilizowac i zawalczyc o miejsce dla siebie.

Dezzire zarejestru sie moze w pracuj.pl. Mi przysylaja codzien pare ofert, jednak wszystkie dotychczas zbyt daleko od mojego miejsca zamieszkania. Niektore bywaja bardzo ciekawe.
Wyzalilam sie troche,
Pozdrawiam

[Magnolia_83]

Paradoksalnie czytajac wasze wypowiedzi poczułam sie razniej.
Chyba nikt nie jest w stanie zrozumiec jak ciezko jest przełamac strach i własne blokady kogo to nie spotkało..
Wszyscy mi powtarzaja że to takie proste zaczac prace, pracowac i że to z mojej strony czyste lenistwo..
A ja poprostu wiem ze jestem z tyłu za ludzmi lepiej wykształconymi, pewniejszymi swoich umiejetności.. umiejącymi dopchac sie chocby po trupach do tego czego chcą..

Przezyłam swoje wzloty i upadki wstyd i upokorzenie przed rodzina która nie potrafi zrozumiec że młoda osoba może nie moc znaleść pracy.. ja juz przestałam rozsyłac cv.. przestałam wierzyc że może byc jeszcze dobrze
najlepiej czuje sie w domu.. w moich dobrze znanych czterech scianach...

Nie to żebym była jakims autsajderem wychodze do ludzi, spotykam sie z nimi jeżdzę do szkoły która moi kochani rodzice mi sponsorują.. ale to chyba taka przykrywka.
Usmiecham sie do świata a w głebi duszy mysle że lepiej by było na tym świecie gdyby mnie nie było i moim rodzicom i wszystkim.. przy zyciu trzyma mnie mysl że sprawiłabym przykrosc moim rodzicom oni nie zasłuzyli na zastanawianie sie czy to z ich winy sie stało.. no i mój chłopak.. najcudowniejszy na swiecie trzyma mnie przy zyciu.
Wiem że potrzebna mi pomoc jakiegos specjalisty ale nie mam pieniedzy zeby prywatnie isc, a ci panstwowi to mam wrazenie ze siedza tam za karę..

Mama nadzieje że wszystkim nam zycie sie jeszcze jakos ułozy..

[yaminishi]

Napisane przez Magnolia_83

Paradoksalnie czytajac wasze wypowiedzi poczułam sie razniej.
Chyba nikt nie jest w stanie zrozumiec jak ciezko jest przełamac strach i własne blokady kogo to nie spotkało..
Wszyscy mi powtarzaja że to takie proste zaczac prace, pracowac i że to z mojej strony czyste lenistwo..
A ja poprostu wiem ze jestem z tyłu za ludzmi lepiej wykształconymi, pewniejszymi swoich umiejetności.. umiejącymi dopchac sie chocby po trupach do tego czego chcą..

Przezyłam swoje wzloty i upadki wstyd i upokorzenie przed rodzina która nie potrafi zrozumiec że młoda osoba może nie moc znaleść pracy.. ja juz przestałam rozsyłac cv.. przestałam wierzyc że może byc jeszcze dobrze
najlepiej czuje sie w domu.. w moich dobrze znanych czterech scianach...

Nie to żebym była jakims autsajderem wychodze do ludzi, spotykam sie z nimi jeżdzę do szkoły która moi kochani rodzice mi sponsorują.. ale to chyba taka przykrywka.
Usmiecham sie do świata a w głebi duszy mysle że lepiej by było na tym świecie gdyby mnie nie było i moim rodzicom i wszystkim.. przy zyciu trzyma mnie mysl że sprawiłabym przykrosc moim rodzicom oni nie zasłuzyli na zastanawianie sie czy to z ich winy sie stało.. no i mój chłopak.. najcudowniejszy na swiecie trzyma mnie przy zyciu.
Wiem że potrzebna mi pomoc jakiegos specjalisty ale nie mam pieniedzy zeby prywatnie isc, a ci panstwowi to mam wrazenie ze siedza tam za karę..

Mama nadzieje że wszystkim nam zycie sie jeszcze jakos ułozy..

Droga Magnolio wszystkie bez wyjątku musimy się przełamać, nie możemy żyć z poczuciem bezsensowności naszej egzystencji.Ja kiedy mam lepsze dni myślę sobie że przecież to jest moje życie, ja odpowiadam za to jak je wykorzystuje, można oczywiście zwalać winę na bezwzględność losu, na predyspozycje psychologiczne, które sprawiają że czarne myśli nawiedzają nas częściej niż innych i brak nam wiary w siebie ale czy szukanie wymówek coś zmieni? Korzystajmy z teraźniejszości, może to zabrzmi banalnie ale życie nie trwa wiecznie, nie można się ciągle bać i stać w miejscu trzeba działać, rozwijać się, iść do przodu i to nie dla innych ale dla samych siebie!

[Dezzire]

czesto sobie gdy tak usiade gdy mam chwilke dla siebie mysle sobie " kurcze czego ja sie boje przeciez mnie nie zjedza , a jesli nie bedzie mi szlo , nie bede tak naprawde dawala sobie rady w tej pracy trudno jakos sie naucze - przyzwyczaje i bedzie ok ,albo sie zwolnie ostatecznie " i juz jestem nastawiona pozytywnie a po chwili przychodza takie mysli " no dobra pojde do pracy ale kto sie zajmie moimi dziecmi kto bedzie przychodzil do mnie o 5 rano siedzial z nimi potem prowadzil do przedszkola i je odbieral jesli nie mam nikogo kto moglby nam pomoc przy nich" (mama bardzo chora z domu nie wychodzi ,siostra tez wiecznie ma wymowki wiec przestalam nawet ja prosic zeby zajela sie przez chwilke dzieciakami , a kolezanki? szkoda mowic) mieszkam w malej miejscowosci o opiekunke nawet na te pare godzin jest ciezko baaa bardzo ciezko
i znowu te bledne kolo sie zamyka strach przed ta cholerna praca ,potem" a co z dziecmi?" i znowu wracam do punktu wyjscia to jest obled totalny cho.....y obled
taka sama mam sytuacje jak Betty gdybym miala godziny pracy od 8 rano do 17 bylo by ok i dzieciaki spokojnie moglabym prowadzic do przedszkola po pracy zabierac , pewnie mysliscie a maz? maz pracuje od 5 rano do 14 wiec same rozumiecie
ale z tymi moimi godzinami pracy to jest nie mozliwe poprostu nie mozliwe (
powiem wam szczerze ze nawet mezowi ni epowiedzialam prawdy ze tak sie panicznie boje pracy ciagle wciskam mu wymowiki z dziecmi ( a co z nimi itp itd ) z jednej strony to jest wymowka a z drugiej gorzka prawda wiec przeszkody sa dwie strach i dzieci ;/

[Lost in thought]

Ja jeszcze nie pracuję, jestem w klasie maturalnej i planuję w przerwie między maturą a studiami trochę popracować i też się obawiam. Wydaje mi się jednak, że nalepiej jest zacząć Potem już z górki, pozdrawiam

[Magnolia_83]

Wiem że w moim przypadku to ludzie z którymi pracowałam i przebywałam sprawili że teraz jest tak.. właśnie tak.
Ludzie potrafia byc okrutni, rządni pieniedzy i niszczenia innych jesli tylko poczuja zagrożenie lub że ta druga osoba nie daje się stłamsić..
Jest tyle rzeczy które sprawiaja że oblewa mnie zimny pot gdy mysle o pracy.. może to i wymówki.. ale nigdy nie chciałabym przezyc tego koszmaru raz jeszcze.. nigdy!

[izmonek]

hm kazdy chyba boi sie na poczatku
zanim zaczelam pracowac jako instruktorka balam sie co pomysla co ja za miny zrobie jakw ygladam jak wykonuje cwczenia
to jet normalne

jako rehabilitantka i studentka boje sie pacjentow ich dotykac zadania bolu
i mam nadzieje i wiem ze to przejdzie bo kazdy tak mowi
a zawsze cos nowego to cos trudnego
dlatego trzeba sie przyzwyczajac

[magda2703]

ja też sie boję pójść do pracy,takiej poważnej.po maturze roznosiłam ulotki i podczas studiów (2 dni) przy organizacji pewnej imprezy.uczę się zaocznie (jestem na 2 roku),miałam poszukać czegoś na początku studiów ale ciągle to odkładam.kierunek, który wybrałam wydaje mi sie "bezpieczny",z papierami a nie ludźmi (finanse i rachunkowość).ale na szczęście(mam nadzieje )muszę odbyć praktyki na drugim roku.wybrałam termin na początku marca.jeśli zaproponują mi pracę po odbyciu praktyki(6 tygodni) to chciałabym ją przyjąć(boję się że nie poradzę sobie z sesją i pracą),a jeśli nie, to pójdę po sesji letniej do urzędu pracy i będę się starać o staż z urzędu.wtedy będę wiedziała że jak zrobię jakiś błąd to mnie nie wyrzucą bo mi za pracę nie płacą tylko urząd.a przedsiębiorstwo ma pracownika za darmo.powoli do przodu

życzę wszystkim powodzenia

[Judyta~]

Ja pracuję w sklepie już ponad 4 miesiąc. To moja pierwsza praca. I ciągle się stresuję, teraz może trochę mniej, ale i tak sporo. Boję się zrobić z siebie idiotkę przed pracownikami (z klientami nie mam problemów), czuję, że nie potrafię się zachować, jestem zakłopotana, popełniam gafy. Dzwoni telefon, a ja nie wiem co powiedzieć jak odbiorę, potem analizuje każde słowo. Jestem niepewna, wystraszona, boję się każdego dnia, żeby nie kazali mi robić czegoś, z czym sobie nie poradzę, a powiem Wam, że wszystko było dla mnie problemem, teraz jest już lepiej. Ja też byłam krytykowana w dzieciństwie, nie wierzę w sobie kompletnie, dodatkowo mam teraz mało czasu dla siebie i zaczynam czuć się brzydka, choć w tej kwestii nie miałam zbytnich problemów. Wydaje mi się, że na każdym kroku się ośmieszam, że mnie obgadują

[Cześka]

Też mam problem z pracą. Mam prawie 20lat, wczoraj zaczęłam swoją pierwszą pracę. Pracuję w biurze większej firmy, niby takie tam odbieranie maili, teleofny do klientów i tkaie typowo biurowe sprawy. Ale boję się... Boję się, że sobie nie poradzę, ze coś zepsuję, że nie będe wiedziała co robić. Wczoraj siedziałam 20minut przy moim firmowym komputerze i ogladąłam meile, bo nie wiedziałam co mam robić! Później trochę lepiej poszło. Jutro znowu tam idę, ale strasznie się boję... Sama nie wiem czy boję się odpowiedzialności... ? Z jedej strony cieszę się, bo wreszcie zarabiam pierwsze poważne i większe pieniądze i będę uniezależniona od rodziny finansowo. Ale z drugiej strony, boję się, ze nie podołam.. Ze coś zepsuję... Boję się o coś zapytać mojego szefa, najchętniej bym siedziała tam przy tym komputerze i nic nie robiła (zaglądąła na wizaż ) Obawiam sie tego jutrzejszego dnia, jeszcze bardziej niż pierwszego dnia pracy...