DOBRY człowiek/ZŁY człowiek.

[Fresa]

Napisane przez Impersona

Freso- a ja próbuję odpowiedzieć na to pytanie i nijak nie potrafię. Nie wiem. Motam się. Momentami wydaje mi się, że można, że nie mamy prawa oceniać innych jak napisała backie. A czasem czytam np. o zwyrodnialcach, jak np. ten Austriak, który więził córkę i trudniej być już takim wyrozumiałym.

Impersono, dlatego właśnie uważam, że dla zła nie należy szukać żadnych wymówek, bo gdyby przyjrzeć się dokładniej każdej złej osobie, jakieś wytłumaczenie zawsze by się znalazło: trudne dzieciństwo, niezaliczona sesja, problemy w pracy, przykładów można mnożyć.
Tylko co to może obchodzić przeciętnego Kowalskiego, że Nowak jest złym człowiekiem bo cośtam/cośtam?
Każdy z nas ma jakieś problemy, ale to nie daje nikomu prawa, żeby odreagowywać je na innym człowieku, a następnie tłumaczyć je czymśtam/czymśtam.

[Impersona]

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Może jestem niedouczona, ale kontaminacja nie oznacza skrótu myślowego.
To w ramach off-topu.

Kontaminacja oznacza nałożenie. I ja nałożyłam Twoją wypowiedź na moją, tworząc kontaminację i zrobiłam skrót myślowy. Luuuduuu, no już bez przesady

Fresa Pewnie masz rację. Tylko może w przypadku trudnych, bardzo "złych" ludzi może to jest łatwiejsze, ale co w przypadku tych "mniej złych"? Czy można kogoś przekreślać, tylko dlatego, że jest okropny? A może gdyby tak ludzie go nie skreślali ciągle, nie byłby taki?

[Fresa]

Napisane przez Impersona

Kontaminacja oznacza nałożenie. I ja nałożyłam Twoją wypowiedź na moją, tworząc kontaminację i zrobiłam skrót myślowy. Luuuduuu, no już bez przesady

Podoba mi się Twój tok rozumowania (sama też czasami lubię "zrobić coś z niczego" i nie ma w tym niczego złego, że nie oddaje to istoty rzeczy w 100%, bo to nic trudnego analizować, co autor miał na myśli).

Napisane przez Impersona;8263434
[B

Fresa[/B] Pewnie masz rację. Tylko może w przypadku trudnych, bardzo "złych" ludzi może to jest łatwiejsze, ale co w przypadku tych "mniej złych"? Czy można kogoś przekreślać, tylko dlatego, że jest okropny? A może gdyby tak ludzie go nie skreślali ciągle, nie byłby taki?

Wiesz.
Ile ludzi tyle opinii i nie twierdzę, że moje zdanie na ten temat jest jedynym słusznym, jednak jest takie, a nie inne.

To nie ja kogoś przekreślam, bo jest zły, to ten człowiek sam siebie skreśla w moich oczach takim a nie innym postępowaniem.
Wcale nie muszę być dla wszystkich wyrozumiała i głaskać po główce, bo ktoś miał trudne dzieciństwo, chociażby.
To problem tej osoby (i dopóki sama z tego sobie nie da sprawy, nic się z tym zrobić nie da) i to ta osoba powinna z tym coś zrobić, a nie oczekiwać, że każdy będzie przed nią chylił czoła, bo taka "biedna".

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez Impersona

Kontaminacja oznacza nałożenie. I ja nałożyłam Twoją wypowiedź na moją, tworząc kontaminację i zrobiłam skrót myślowy. Luuuduuu, no już bez przesady

Sentencjonalnie EOT: żeby zabłysnąć, trzeba mieć czym.

Miło, że Fresie podoba się Twój tok rozumowania.

Jeżeli zaś chodzi o ujęcie tematu, to warto wrócić do pierwszego postu.

[Editaphx]

Napisane przez backie

Jak określacie same siebie?
Bardziej w złą, czy tę dobrą stronę?
Czy nasz pogląd jest w takim przypadku obiektywny, czy najbardziej miarodajana wydaje się opinia innych osób?

trudne pytanie... są rzeczy, których się wstydzę, które były niemoralne, nie wynikały jednak one z mojej złej woli, złej natury, były to rzeczy w stylu: "ukradłam bo byłam głodna", nie chciałam nigdy nikogo skrzywdzić, nie stosowałam agresji fizycznej. jeśli kogoś skrzywdziłam to być może z niewiedzy, nieświadomości, niedojrzałości. nigdy nikomu nie życzyłam źle, nawet jeśli ten ktoś wbił mi nóż w plecy. a opinia innych mnie nie interesuje, tym bardziej, że nikt nie jest bez winy. kieruję się swoim sumieniem.

zawsze fascynuja mnie na wizażu watki o zdradzanych, zdradzających etc.. zastanawiam się kto jest w tym wszystkim zły? zdradzający mąż? kochanka? a może stado wizażanek które uwielbia znęcać się, dowalać leżącemu i moralizować, nie mając zielonego pojęcia o sprawie.

[201710120930]

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

[RIGHT]"- No więc kim jesteś Ty?
- Tej siły cząstką drobną,
co zawsze złego chce i zawsze sprawia dobro."


[LEFT]Dobry i zły człowiek według Waszego pojęcia.
Czasem padają takie określenia.

Co sprawia, że określamy kogoś w ten sposób?
Czy można jednoznacznie stwierdzić, że ktoś jest dobry lub zły?
Zdarzyło się Wam tak o kimś powiedzieć?

Czy spotkałyście kiedyś na swojej drodze "z gruntu złego człowieka"?

Nigdy nie spotkałam na swej drodze 'z gruntu złego człowieka'
Może nie to środowisko ?
Ale spotkałam ludzi wrednych .
--

Ale uwaga - uważam ,ze człowiek właśnie z gruntu jest zły.
Może przeżyć całe swoje zycie na przedmieściu chodząc do pracy do biura i jeżdżąc raz w roku z rodziną na wakacje nigdy tego nie okazać.
Dopiero naprawdę ekstremalne sytuacje dają o tym znać.
Okazuje sie nagle ze Antonina Wyrzykowska jest tylko jedna i jest tym wyjątkiem co stanowi regułę.
Dajmy na to taka miniminimini(*1000)ekstre malna sytuacja gdzie otwierają supermarket a w promocji leżą DVD za zeta-ktoś popatrzy,że kogos tam tratują?

[olanna]

Pewnie nie raz zdarzyło mi się nazwać kogoś 'złym', ale nie było to do końca obiektywne, nierzadko pod wpływem emocji. Ktoś inny może uważać tego człowieka za wcielenie dobra, to indywidualne podejście.

Czy ludzi można dzielić na 'dobrych' i 'złych'? Mimo wszystko uważam, że tak kategoryczny podział jest niemożliwy. Nawet komuś 'dobremu' zdarza się popełnić jakiś błąd; nawet komuś 'złemu' zdarza się mieć przebłyski dobroci. Wiem to, widzę to każdego dnia. Jednego jestem pewna: każdy z nas ma w sobie coś wrogiego, co może w każdej chwili wyleźć na wierzch.

Napisane przez ŁAJKA

Dajmy na to taka miniminimini(*1000)ekstre malna sytuacja gdzie otwierają supermarket a w promocji leżą DVD za zeta-ktoś popatrzy,że kogos tam tratują?

Byłam świadkiem podobnej sytuacji. Wybrałam się raz z mamą na wyprzedaż do jednego z supermarketów w naszym mieście. Godzina 7.00 rano, tłum ludzi przez sklepem. My oczywiście nie miałyśmy tam żadnej siły przebicia. Po otwarciu ludzie przepychali się, popychali i wbiegali na siebie nawzajem. Nie mówiąc o wyzwiskach

[karolcia52]

ja myślę że każdy człowiek jest po części trochę dobry i trochę zły tzn. ma dobre i złe cechy.

[Motylek Truskawkowy]

A wg. mnie nie ma dobrych i złych ludzi. Wszyscy są tacy sami. Ludzie mogą "tylko" czynić dobro lub zło.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez Editaphx

zawsze fascynuja mnie na wizażu watki o zdradzanych, zdradzających etc.. zastanawiam się kto jest w tym wszystkim zły? zdradzający mąż? kochanka? a może stado wizażanek które uwielbia znęcać się, dowalać leżącemu i moralizować, nie mając zielonego pojęcia o sprawie.

Wywołałaś uśmiech na mojej buzi.
Zdrada to na forum tak zwany temat rzeka.

Nigdzie nie znalazłam jednoznacznej definicji "zła" i chyba takiej nie ma.
Zło postrzegamy i interpretujemy bardzo subiektywnie.
To co dla jednego złe, dla drugiego niekoniecznie i odwrotnie.
Może któraś z Was się pokusi o poszperanie w Internecie?

Napisane przez ŁAJKA

Nigdy nie spotkałam na swej drodze 'z gruntu złego człowieka'
Może nie to środowisko ?
Ale spotkałam ludzi wrednych .

Nasunęło mi się pytanie.
Była już o tym mowa.
Człowiek jest zły, czy jego zachowanie?
Widzicie w tym różnicę, czy dla Was jest to tożsame?

Biorąc pod uwagę opinie znajomych, o etykietce DOBRY/ZŁY człowiek często decyduje bilans ogólny dotychczasowych poczynań, a przecież niekiedy znamy tylko pozory.
Inni z kolei mówią, że decyduje - uwaga- pierwsze wrażenie.
Na czym wy opieracie swoje oceny?

Czy zdarzyło się Wam komuś powiedzieć, że jest dobrym/złym człowiekiem?

[TmargoT]

Napisane przez Editaphx

trudne pytanie... są rzeczy, których się wstydzę, które były niemoralne, nie wynikały jednak one z mojej złej woli, złej natury, były to rzeczy w stylu: "ukradłam bo byłam głodna", nie chciałam nigdy nikogo skrzywdzić, nie stosowałam agresji fizycznej. jeśli kogoś skrzywdziłam to być może z niewiedzy, nieświadomości, niedojrzałości. nigdy nikomu nie życzyłam źle, nawet jeśli ten ktoś wbił mi nóż w plecy. a opinia innych mnie nie interesuje, tym bardziej, że nikt nie jest bez winy. kieruję się swoim sumieniem.

zawsze fascynuja mnie na wizażu watki o zdradzanych, zdradzających etc.. zastanawiam się kto jest w tym wszystkim zły? zdradzający mąż? kochanka? a może stado wizażanek które uwielbia znęcać się, dowalać leżącemu i moralizować, nie mając zielonego pojęcia o sprawie.

nic tak nie cieszy jak ludzkie nieszczeście.
im krzywda większa tym szczęście pełniejsze.-norma.
przeważnie w zdradzie są dwie strony winne

[Editaphx]

Napisane przez backie

Wywołałaś uśmiech na mojej buzi.
Zdrada to na forum tak zwany temat rzeka.

Nigdzie nie znalazłam jednoznacznej definicji "zła" i chyba takiej nie ma.
Zło postrzegamy i interpretujemy bardzo subiektywnie.
To co dla jednego złe, dla drugiego niekoniecznie i odwrotnie.
Może któraś z Was się pokusi o poszperanie w Internecie?



Nasunęło mi się pytanie.
Była już o tym mowa.
Człowiek jest zły, czy jego zachowanie?
Widzicie w tym różnicę, czy dla Was jest to tożsame?

Biorąc pod uwagę opinie znajomych, o etykietce DOBRY/ZŁY człowiek często decyduje bilans ogólny dotychczasowych poczynań, a przecież niekiedy znamy tylko pozory.
Inni z kolei mówią, że decyduje - uwaga- pierwsze wrażenie.
Na czym wy opieracie swoje oceny?

Czy zdarzyło się Wam komuś powiedzieć, że jest dobrym/złym człowiekiem?

zdrada to mój ulubiony temat na wizażu

też mialam problem ze zdefiniowaniem zła, więc sięgnęłam po opinię autorytetu i co znalazłam ciekawego u Zimbardo:

zło jest zamierzonym zachowaniem, które poniża, krzywdzi lub pozbawia życia niewinnych ludzi. (w ogole polecam Zimbardo, on zajmuje się psychologią zła, terroryzmu i dehumanizacji) z tym że większość ludzi twierdzi że nie miała takiego zamiaru, nie widzi siebie wśród oprawców, samousprawiedliwia się...

są sytuacje, które prowokują zło: np: deindywiduacja.. dlaczego kibole noszą szaliki? zasłaniają twarze, w gruncie rzeczy wszyscy wygladają tak samo? ano dlatego, że zatarcie tożsamości wiąże się z podatnością na zło.. w mysl zasady: w grupie siła. podobną funkcję jak szaliki pełnią uniformy, mundury, maski..
(np ku klux klan)

zło zaczyna się od spostrzegania ludzi jako innych.. (nie trzeba tu nic więcej dodawać... wszyscy widzimy w jakim kraju żyjemy.. gdzie gej to zło, lesbijka to zło, ateista to zło.. zło jako reakcja na inność, odbieraną jako coś gorszego.. i tak dalej i tak dalej)

dla mnie świat nie jest czarno-biały, wiec dla mnie to zachowanie danego człowieka jest dobre lub złe, a nie on sam.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Poszłam za ciosem i wklejam wywiad z Internetu:

"Zło jest w każdym z nas. O efekcie Lucyfera."

"Szanowany obywatel może stać się zbrodniarzem. Sprawia to siła oddziaływania sytuacji na ludzi. Jak to możliwe i jak się przed tym bronić, tłumaczy wybitny psycholog społeczny Philip Zimbardo

Pisze pan, że zło i dobro jest w nas. Ale gdzie jest linia, która je oddziela? Dlaczego niektórzy ją przekraczają, a inni nie?

Philip Zimbardo: „Efekt Lucyfera” to próba odpowiedzi na pytanie, czy jesteśmy w stanie w racjonalny sposób tę zmianę pojąć, nie odnosząc się do mistycznych pojęć. Szczególnie interesuje mnie to, jak ludzie, którzy są zwykłymi, przeciętnymi, „dobrymi”, nagle pod wpływem sytuacji dopuszczają się czynów haniebnych. Miałem okazję obserwować takie zachowania czy to podczas eksperymentu więziennego w Stanford i innych, które prowadziłem, czy to w prawdziwym życiu: w więzieniu Abu Ghraib, Rwandzie czy w hitlerowskich Niemczech.

Czy udało się znaleźć odpowiedź na to pytanie?

Zbrodniarzy z patologiczną osobowością, którzy wyrządzają krzywdę innym, jest stosunkowo niewielu. Znakomita większość sprawców zła to normalni, przeciętni ludzie, którzy pod wpływem okoliczności robią rzeczy, o których nie pomyśleliby wcześniej, że są do nich zdolni. Zidentyfikowałem pewne procesy psychologiczne i socjologiczne, które sprawiają, że ludzie przekraczają granicę między dobrem a złem. Jedną z takich sytuacji jest przypisanie ludziom pewnych ról: np. urzędnika imigracyjnego czy żołnierza. W rolach tych zatracają własną tożsamość i nabywają tożsamość publiczną. Jeśli jestem urzędnikiem imigracyjnym, to nie obchodzi mnie, że ktoś płacze i mówi, że bez wizy umrze. Ja mam określone zasady, według których mam funkcjonować. Innym ważnym mechanizmem jest grupa i jej dynamika. Wszyscy chcemy być akceptowani i lubiani. Zachowujemy się w sposób, jaki wymaga od nas grupa. Oczywiście fajnie jest myśleć, że jesteśmy indywidualistami, ale prawda jest taka, iż robimy to, czego inni od nas oczekują. A grupy są różne.

Oprócz tych, które mają dobre zasady, są i takie, które w założeniu są złe: gangi czy sekty. Często, żeby przystąpić do takiej grupy, nie tylko trzeba się ubierać jak inni jej członkowie, ale i zachowywać się w sposób, który może być po prostu czynieniem zła. Kolejnym czynnikiem jest rozproszenie odpowiedzialności. Kiedy jesteśmy w grupie, wszyscy wyglądamy tak samo, bo na przykład jesteśmy w mundurach. Stajemy się anonimowi, a nasza odpowiedzialność się rozmywa, zwłaszcza że często przywódca lub choćby ktoś starszy stopniem zapewnia nas, iż odpowiedzialność bierze na siebie.

W takiej sytuacji znaleźli się polscy żołnierze w Nangar Khel oskarżeni o zbrodnie wojenne.

Dokładnie. Mamy skłonność do myślenia, że człowiek, który robi coś złego, jest z gruntu zły, w pewnych okolicznościach ujawniają się jego złe cechy. Wszyscy jesteśmy w jakiś sposób dobrzy, kiedy te mechanizmy grupowe, z których nie zdajemy sobie sprawy, zaczynają działać. Potrafią one uzewnętrznić cechy, które zawsze w nas drzemią. Aby je wydobyć, potrzeba specjalnego bodźca. Działa on z równą siłą zarówno w warunkach laboratoryjnych (eksperyment więzienny), jak i w prawdziwym życiu. Choćby w przypadku pielęgniarek, które bawiły się niemowlakami, choć wiedziały, że wyjęcie ich z inkubatora grozi poważnymi konsekwencjami.

Czy szokujący przypadek Josefa Fritzla, który przez 24 lata więził i gwałcił córkę, możemy tłumaczyć wpływem jakiejś sytuacji społecznej?

Nie, nie za bardzo. Nie jestem w stanie analizować żadnego indywidualnego przypadku, nie wiedząc więcej o okolicznościach. Trzeba wyjść z założenia, że umieszczenie własnych dzieci w domowym więzieniu jest zachowaniem patologicznym. Nie ma ogólnego mechanizmu, którego można użyć do analizy takiego zachowania, bez pogłębienia wiedzy na temat tej osoby.
Ale dla mnie najbardziej interesujące w tym przypadku jest pytanie, w jaki sposób przez tyle lat trwała ta zbrodnia i nikt tego nie zauważył: ani żona, ani inne dzieci. Jestem skłonny przypuszczać, że jednak wiedzieli, ale tę wiedzę wypierali ze świadomości i nie mówili o tym głośno. To jest dla mnie interesujące, zwłaszcza że niedawno wróciłem z Auschwitz, gdzie zastanawiałem się nad podobnym mechanizmem.

A jak tłumaczyć przypadek Nataschy Kampusch, która właśnie kupiła dom, w którym była więziona i gwałcona?

Definicja gwałtu mówi, że jest to akt seksualny, do którego jest się zmuszonym, ale skoro ta sytuacja trwała tyle lat, doszło do nawiązania pewnej więzi natury seksualnej między oprawcą i ofiarą. Przez te osiem lat oprawca zabrał jej całą wolność, kontrolował jej życie w każdym jego aspekcie. Teraz kupno domu, w którym była więziona przez lata, jest aktem odegrania się. Kupiła dom, aby kontrolować swoje życie.

Niektórzy ulegają pokusie zła, a inni nie. Dlaczego?

Ci, którzy ulegają władzy, nie myślą o tym, robią to, bo odpowiedzialność się rozmywa. Ci, którzy powiedzą „nie”, robią to świadomie. Kiedy rozmawiałem z jednym ze strażników w Abu Ghraib i pytałem: „O czym myślałeś, kiedy dałeś się sfotografować podczas aktu przemocy wobec więźnia?”, odpowiedział: „Nie myślałem, gdy to się działo”.

Myślenie jest zatem sposobem obrony przed złem, jakie w nas tkwi?

Najważniejsze jest rozważenie sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. Większość ludzi działa automatycznie na zasadzie autopilota, płynie z nurtem sytuacji, w jakiej się znalazł. To odruch i nie poddajemy go krytycznej ocenie.

To jedyna recepta na przeciwstawienie się złu?

W ostatnim rozdziale „Efektu Lucyfera” rozważam, jak się przeciwstawić złu. Najważniejsza jest świadomość, że zawsze jesteśmy odpowiedzialni za swoje czyny. Nawet jeśli przywódca grupy mówi ci, że to on jest odpowiedzialny, a ty musisz tylko nacisnąć guzik. To nigdy nie jest prawda! Każdy jest odpowiedzialny za swoje czyny.
Inna rzecz, że od dziecka jesteśmy uczeni bycia posłusznymi wszelkiego rodzaju władzy: rodzicielskiej, nauczycielskiej w szkole czy przywódców religijnych. Nie czujemy potrzeby, aby im się sprzeciwiać. Rodzice nie uczą nas, że obok liderów czy przywódców dobrych i sprawiedliwych są także osobowości negatywne, którym nie zawsze musimy być posłuszni. Ksiądz przez 50 lat wykorzystywał seksualnie dzieci. Setki dzieci w w Ameryce padły jego ofiarą. Przychodziły do domu i nic nie mówiły rodzicom. Nie sprzeciwiły się komuś, kto z definicji jest dobry. Nikt mu się nie sprzeciwił, dopóki coś nie pękło i inni nie zaczęli mówić o wykorzystywaniu dzieci. Dopiero teraz te dzieci, które są już dorosłe, opowiadają, co się z nimi działo przez lata.

To, czy zostaniemy bohaterem, jak niedawno zmarła Irena Sendlerowa, czy zbrodniarzem, jak żołnierze z Abu Ghraib, zależy wyłącznie od nas samych?

To jest kwestia wyboru. Ci, którzy czynią zło, zazwyczaj czynią je bezmyślnie, ci, którzy mu się nie przeciwstawiają, myślą i nie działają, a ci, którzy czynią dobro, myślą i działają. Ale trzeba też pamiętać, że bohaterowie, aby być efektywni, potrzebują wsparcia. Irena Sendlerowa miała setki pomocników, łączników, domów polskich, które dzieci żydowskie przyjmowały. Podobnie Gandhi, Nelson Mandela, Martin Luther King – wszyscy ci bohaterowie mieli wsparcie w postaci jakiegoś ruchu oporu, bez tego nie byliby efektywni.

Wyprawa do jądra ciemności natury ludzkiej.

Analizując stanfordzki eksperyment więzienny, Zimbardo przedstawia transformację, jaką przechodzili studenci biorący w nim udział. Dlaczego niektórzy z nich byli zdolni do robienia rzeczy niegodziwych, a inni nie? Pytanie to przewija się przez wszystkie rozdziały, w których autor omawia także zdarzenia z prawdziwego życia: przypadki ludobójstwa w Afryce, z więzienia Abu Ghraib w Iraku, gdzie strażnicy znęcali się nad więźniami. Założenie, że te tortury były dziełem zbirów w mundurach, jest fałszywe. Czy możemy powiedzieć, do czego bylibyśmy zdolni lub czego nigdy byśmy nie zrobili w nowych dla nas okolicznościach? „Czy jak ulubiony anioł Boga Lucyfer my również możemy ulec pokusie, by czynić innym to, co niewyobrażalne?” Oczywiście, ale nie musimy.
------------------------------------
Philip G. Zimbardo (ur. 23 marca 1933) psycholog amerykański, od 1968 roku profesor Uniwersytetu Stanforda.

Znany z przeprowadzenia eksperymentu więziennego, założyciel Kliniki Nieśmiałości, autor wielu książek, z których najbardziej znana to "Psychology and life" (Psychologia i Życie). Działał aktywnie na rzecz popularyzacji psychologii występując w cyklu programów "Discovering Psychology". Od 2002 prezydent Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychologicznego (American Psychological Assocation).

Philip Zimbardo zajmował się wieloma dziedzinami psychologii – od badania zachowań seksualnych zwierząt po terroryzm. Najbardziej znane są jego dokonania w dziedzinie psychologii społecznej oraz badania nad nieśmiałością.

Eksperyment Stanfordzki:

Zimbardo wraz z grupą współpracowników przeprowadził jeden z najbardziej znanych eksperymentów w historii psychologii: stanfordzki eksperyment więzienny. W piwnicach Wydziału Psychologii Uniwersytetu Stanforda zainscenizowano więzienie, w którym zamknięto 24 zdrowych psychicznie studentów wybranych spośród ochotników, jacy zgłosili się do wzięcia udziału w eksperymencie. Podzielono ich losowo na dwie grupy: więźniów i strażników. Eksperyment miał pokazać znaczenie wpływu sytuacji społecznej na zachowanie jednostki. Uczestnicy eksperymentu zaczęli wcielać się przypisane im role. Strażnicy zaczęli postępować brutalnie i sadystycznie w stosunku do więźniów, pojawiły się zachowania patologiczne. W nocy z piątego na szóstego dnia eksperymentu więźniowie wzniecili bunt. Następnego dnia prowadzący zdecydowali się zakończyć przewidziany na czternaście dni eksperyment ze względu na obawę utraty kontroli nad sytuacją.

Eksperyment został udokumentowany na filmie "Cicha Furia" Philipa Zimbardo – płyta z filmem ukazła się w Polsce w lutym 2007 roku, wydana przez Wydawnictwo Charaktery, Wydawnictwo Naukowe PWN i Szkołę Wyższą Psychologii Społecznej."