Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia cz.II

[7719e1289fd8f2cabe4d2763ed6d1b81d4eb2186]

Mam Hashimoto, insulinoopornosc i dzieki IO dorobilam sie jeszcze niealkoholowego stluszczenia watroby. Na wszystko sa inne wytyczne co do odzywiania i odchudzania.

Moze masz racje, ze to ludzka natura. Moze nie powinnam tak zle o sobie myslec. Dziekuje.

PS Pamietam twoj watek. Czy nadal masz takie bole jak wtedy?

Fajnie tu macie na watku. Mozna byc soba, ze wszystkimi swoimi mankamentami.

[Pani_Robot]

Próbowałaś pokarmów polecanych przy bulimii?
U mnie obżarstwo to kwestia impulsywności.

[lola23]

Napisane przez Pani_Robot

Ja zaczynałam od tej najniższej - 37,5mg i tak, żeby leki się na kilka dni zazębiły, więc poguglaj, czy oba leki można brać razem i jeśli tak, włączaj wenlę. Jeśli escitalopram nic nie daje, a nie pogarsza, to bym go zaczela odstawiac dopiero po konsultacji z lekarzem.

Moja terapeutka wydaje się być niezbyt zadowolona tym, że zdecydowałam się na studia psychologiczne. Psychiatra przyjęła to bardzo dobrze, że to rozwój, że wyjdę z domu. A terapeutka... myślałam, że mi się wydawało za pierwszym razem, kiedy zamilkła z niewyraźną miną, ale dziś, gdy z zapałem mówiłam o tym, co chcę wziąć z biblioteki akademickiej i już teraz się zapoznawać, to mnie studziła - to stare, to nudne, będzie Pani zawiedziona - wolałabym, żeby czytała pani coś refleksyjnego. Tu mi wyjaśniła, że bardziej chodzi o poradniki. Pytała co czytałam, ale kiedy wymieniłam, stwierdziła, że "to książki dla terapeutów".
Nie bardzo wiem jak to interpretować.

Zainteresowałaś mnie. Powiesz jakie książki wypożyczyłaś, które odradzała ci terapeutka?

[Pinkieee]

Dziewczyny wiem ze pare z Was ma problemy z rodzicami. Może dacie jakas rade:
Nie mieszkam z rodzicami, o ojcu nie ma co nawet pisac bo to juz temat za dlugi i skomplikowany. Co do mojej mamy, to niby mam z nia dobre relacje aczkolwiek przyczynia sie ona tez do mojej nerwicy. Stracilam prace, o wszystkim wie moja siostra z ktora razem "spiskujemy" jak nie uswiadamiac o tym matki poniewaz wbilaby ona ostatni gwozdz do mojej trumny. Jest znerwicowana, z byle glupoty robi problem na skale apokalipsy, wiem ze wysłuchałabym ze to moja wina ze mnie zwolnili, zero zrozumienia i pocieszenia. Do tego interesuje sie kazdym szczegolem zycia mojego i mojej siostry, mimo ze obie zyjemy na wlasna reke. Co chwile dostaje od niej wiadomosci o ktorej ide do pracy, o ktorej koncze, nie potrafi zrozumiec ze to moja sprawa. Siostra zawozila mnie gdzies wczoraj i wspomniala o tym wspolnej znajomej, ktora zostala przez matke wypytana o godziny pracy mojej siostry (ee 3 pracuja w jednej firmie) i tamta powiedziała cos o mnie, to ona odrazu wyszpiegowala ze przeciez ja powinnam byc w pracy i odrazu wypytuje o wszystko moja siostre. Troche chaotycznie napisane ale chcialam tylko dac przyklad wscibstwa mojej matki.
Doradzcie jak sobie poradzic z tego typu wchodzeniem z buciorami w moje zycie? Jeszcze rozumiem jakby sie martwila i pocieszala, ale wiem ze by mnie tylko dokopala w takiej sytuacji. Czasami mam ochotę jej powiedziec zeby przestala prowadzic wywiad sledczy na temat mojego życia bo przestane jej odpisywac na sms (teraz bombarduje mnie smsami z tymi pytaniami bo przestalam odbierac od niej tel). Mam tego serdecznie dosyc, zebym ja bardziej niz utrata pracy stresowala sie jak ukryc ten fakt przed matka (zwlaszcza ze żyje na swoj rachunek, wiem ze znajde cos w przeciagu miesiaca, mam pieniądze na życie, gdzie mieszkac itp.)
Dodam ze jak bylismy mali to moj kuzyn mowil na nia gestapo (co jeszcze dzieci trzeba pilnowac i mozna byc w pewnym stopniu nadopiekunczym, ale nie dorosle baby na swoim z wlasnymi rodzinami).
Doradzcie proszę

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7719e1289fd8f2cabe4d2763ed6d1b81d4eb2186]

Nie ma innej rady, jak ograniczyc kontakt. Nie odpisywac na smsy, ludziom, z ktorymi sie kontaktuje, zabronic rozmawiac o tobie. To jest jakis kosmos, jestes dorosla, niezalezna, a musisz sie ze wszystkiego tlumaczyc. Wspolczuje

[Marigold19]

Napisane przez Pinkieee

Dziewczyny wiem ze pare z Was ma problemy z rodzicami. Może dacie jakas rade:
Nie mieszkam z rodzicami, o ojcu nie ma co nawet pisac bo to juz temat za dlugi i skomplikowany. Co do mojej mamy, to niby mam z nia dobre relacje aczkolwiek przyczynia sie ona tez do mojej nerwicy. Stracilam prace, o wszystkim wie moja siostra z ktora razem "spiskujemy" jak nie uswiadamiac o tym matki poniewaz wbilaby ona ostatni gwozdz do mojej trumny. Jest znerwicowana, z byle glupoty robi problem na skale apokalipsy, wiem ze wysłuchałabym ze to moja wina ze mnie zwolnili, zero zrozumienia i pocieszenia. Do tego interesuje sie kazdym szczegolem zycia mojego i mojej siostry, mimo ze obie zyjemy na wlasna reke. Co chwile dostaje od niej wiadomosci o ktorej ide do pracy, o ktorej koncze, nie potrafi zrozumiec ze to moja sprawa. Siostra zawozila mnie gdzies wczoraj i wspomniala o tym wspolnej znajomej, ktora zostala przez matke wypytana o godziny pracy mojej siostry (ee 3 pracuja w jednej firmie) i tamta powiedziała cos o mnie, to ona odrazu wyszpiegowala ze przeciez ja powinnam byc w pracy i odrazu wypytuje o wszystko moja siostre. Troche chaotycznie napisane ale chcialam tylko dac przyklad wscibstwa mojej matki.
Doradzcie jak sobie poradzic z tego typu wchodzeniem z buciorami w moje zycie? Jeszcze rozumiem jakby sie martwila i pocieszala, ale wiem ze by mnie tylko dokopala w takiej sytuacji. Czasami mam ochotę jej powiedziec zeby przestala prowadzic wywiad sledczy na temat mojego życia bo przestane jej odpisywac na sms (teraz bombarduje mnie smsami z tymi pytaniami bo przestalam odbierac od niej tel). Mam tego serdecznie dosyc, zebym ja bardziej niz utrata pracy stresowala sie jak ukryc ten fakt przed matka (zwlaszcza ze żyje na swoj rachunek, wiem ze znajde cos w przeciagu miesiaca, mam pieniądze na życie, gdzie mieszkac itp.)
Dodam ze jak bylismy mali to moj kuzyn mowil na nia gestapo (co jeszcze dzieci trzeba pilnowac i mozna byc w pewnym stopniu nadopiekunczym, ale nie dorosle baby na swoim z wlasnymi rodzinami).
Doradzcie proszę

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Naucz ją, że odpisujesz tylko smsowo. Może i rada kiepska, ale skuteczna, bo kontaktu zerwać na pewno nie chcesz. Będzie poinformowana, co u Ciebie i że wszystko ok, bez wchodzenia w zbędne pogadanki.

[7719e1289fd8f2cabe4d2763ed6d1b81d4eb2186]

Napisane przez Marigold19

Naucz ją, że odpisujesz tylko smsowo. Może i rada kiepska, ale skuteczna, bo kontaktu zerwać na pewno nie chcesz. Będzie poinformowana, co u Ciebie i że wszystko ok, bez wchodzenia w zbędne pogadanki.

Ale przeciez juz tak jest. Jest bombardowana smsami, bo telefonu juz nie odbiera.

[Pinkieee]

Dokladnie, przestalam odbierac tel bo mnie to denerwowalo, wiec powiedzialam ze nie mam czasu na pogaduchy to dostaje codziennie smsy o ktorej konczysz co robisz, gdzie jestes kiedy przyjedziesz. Oczywiscie ze nie chce zrywac kontaktu, ale chce nauczyc ja ze mam wlasne zycie i zeby przestala sie wtracac. Samo wtracanie jest przezywalne dopoki idzie z jakims zrozumieniem, ale ona robi taka nerwowke z kazdej drobnostki ze sama popadam w nerwice. Moj tz tak samo twierdzi ze nie ma sensu jej o wszystkim informowac bo to prowadzi tylko do wydzwaniania i roztrzasania niepotrzebnie tematu, jakby conajmniej ktos umieral. Co nie oddzialowuje na mnie dobrze bo w niektorych sytuacjach chce sie uslyszec "bedzie dobrze glowa do gory" a nie ze zycie sie konczy, a nie mowilam, co zle zrobilas.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[42aa9f0174bae88e61db18911b5b77e82d41cd5a]

.

[Marigold19]

[1=7719e1289fd8f2cabe4d276 3ed6d1b81d4eb2186;8602945 7]Ale przeciez juz tak jest. Jest bombardowana smsami, bo telefonu juz nie odbiera.[/QUOTE]

Mama ją bombarduje smsami w nadziei, że oddzwoni. To długofalowa rada. Sama jej nie wymyśliłam- to pomysł koleżanki, który wydaje mi się ok, bo niejako nie zlewasz drugiej osoby, ale wyznaczasz jej granice. Jasne komunikaty: "jestem zajęta, bo mam dziś mnóstwo spraw do załatwienia, oddzwonię jutro". Tudzież odezwę się jutro.

Poza tym Pinkie nam nie powiedziała, czy jej odpisuje czy nie

[Pinkieee]

Odpisuje, ale czasami mam ochote powiedziec jej ze jak bedzie mnie tak bombardowac bezsensownymi pytaniami to przestane odpisywac.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Shawtty]

Napisane przez Anonimka1988

A bierzesz może jakieś leki? Bo oczywiście Twoje zachowania są zastępnikiem tego czego brakuje/brakowało w Twoim życiu.
Proponowałabym zgłosić się do psychiatry i poprosić o leczenie farmakologiczne, bo istnieją leki , które wywołują jadłowstręt. Wiem to po sobie, zazwyczaj mam koński apetyt, uwielbiam jeść - od paru dni zażywam lek (nie psychotropowy) po którym spożywam na cały dzień jogurt, sok pomidorowy i jedną kromkę chleba. Gdybym zjadła więcej, prawdopodobnie wszystko bym zwróciła.
Specjalnie dobrze dobrane leki (np. duloksetyna) mogą ci pomóc i w walce z nadwagą, jak i na problemy psychiczne

To też nie jest dobra rada, zeby brała leki, jesli nie ma potrzeby. Popadanie ze w skrajności w skrajność, czyli od obzarstwa do głodówki może mieć dla niej fatalne skutki. A Ty jak się czujesz, skoro nie mozesz teraz praktycznie jeść? Nie jest Ci słabo?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Marigold19]

Napisane przez Pinkieee

Odpisuje, ale czasami mam ochote powiedziec jej ze jak bedzie mnie tak bombardowac bezsensownymi pytaniami to przestane odpisywac.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To może spróbuj "mamo, naprawdę mam kupę *sprzątania/gotowania/pracy* a poza tym chciałabym się położyć dziś wcześnie spać i odezwę się na dniach". No na pewno to miłe dla Twojej mamy na początku nie będzie, ale tego się nie da załatwić gładko.

Napisane przez Shawtty

To też nie jest dobra rada, zeby brała leki, jesli nie ma potrzeby. Popadanie ze w skrajności w skrajność, czyli od obzarstwa do głodówki może mieć dla niej fatalne skutki. A Ty jak się czujesz, skoro nie mozesz teraz praktycznie jeść? Nie jest Ci słabo?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jak dobrze że to ktoś napisał, bo jak przeczytałam ten wpis to miałam ochotę napisać "poważnie?"

[Anonimka1988]

Napisane przez Shawtty

To też nie jest dobra rada, zeby brała leki, jesli nie ma potrzeby. Popadanie ze w skrajności w skrajność, czyli od obzarstwa do głodówki może mieć dla niej fatalne skutki. A Ty jak się czujesz, skoro nie mozesz teraz praktycznie jeść? Nie jest Ci słabo?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

No właśnie nie jest mi słabo. Gdy widzę jedzenie , zwłaszcza jakiś obiad czy coś tłustego, to bierze mnie na wymioty.. Ale co zrobić, tak działa lek i muszę to jakoś wytrzymać.
Faktycznie głodówka nie jest dobrym pomysłem, tylko, że ja nie myślałam o takiej skrajności, a jedynie o ograniczeniu spożywanych pokarmów. Większość suplementów, koktajli i wszystkiego co działa na odchudzanie ma głównie na celu ograniczenie apetytu.

---------- Dopisano o 15:59 ---------- Poprzedni post napisano o 15:56 ----------

[1=7719e1289fd8f2cabe4d276 3ed6d1b81d4eb2186;8602765 4]Mam Hashimoto, insulinoopornosc i dzieki IO dorobilam sie jeszcze niealkoholowego stluszczenia watroby. Na wszystko sa inne wytyczne co do odzywiania i odchudzania.

Moze masz racje, ze to ludzka natura. Moze nie powinnam tak zle o sobie myslec. Dziekuje.

PS Pamietam twoj watek. Czy nadal masz takie bole jak wtedy?

Fajnie tu macie na watku. Mozna byc soba, ze wszystkimi swoimi mankamentami.[/QUOTE]

Nadal mam takie bóle, w dodatku pojawiły się inne problemy zdrowotne. Robiłam niedawno badania krwi, ogólnie wyszły dobrze, ale miałam podwyższony kortyzol, monocyty i bardzo niski ciężar właściwy moczu.
Często odczuwam takie wędrujące bóle - na przykład zaczynają mnie boleć nogi, po czym ból znika i przechodzi w ucisk mięśni twarzy , itd.

---------- Dopisano o 16:00 ---------- Poprzedni post napisano o 15:59 ----------

Napisane przez Pinkieee

Odpisuje, ale czasami mam ochote powiedziec jej ze jak bedzie mnie tak bombardowac bezsensownymi pytaniami to przestane odpisywac.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Twoja matka będzie kombinować ile tylko się da. Ja bym jej z mostu powiedziała co i jak, wyjaśniła wszystko w szczerej rozmowie.
Powiedziałabym jak się przez nią czujesz, czego oczekujesz, co Cię w niej denerwuje i jak chciałabyś, aby wyglądały wasze wzajemne kontakty.

[Shawtty]

Napisane przez Anonimka1988

No właśnie nie jest mi słabo. Gdy widzę jedzenie , zwłaszcza jakiś obiad czy coś tłustego, to bierze mnie na wymioty.. Ale co zrobić, tak działa lek i muszę to jakoś wytrzymać.
Faktycznie głodówka nie jest dobrym pomysłem, tylko, że ja nie myślałam o takiej skrajności, a jedynie o ograniczeniu spożywanych pokarmów. Większość suplementów, koktajli i wszystkiego co działa na odchudzanie ma głównie na celu ograniczenie apetytu.

---------- Dopisano o 15:59 ---------- Poprzedni post napisano o 15:56 ----------



Nadal mam takie bóle, w dodatku pojawiły się inne problemy zdrowotne. Robiłam niedawno badania krwi, ogólnie wyszły dobrze, ale miałam podwyższony kortyzol, monocyty i bardzo niski ciężar właściwy moczu.
Często odczuwam takie wędrujące bóle - na przykład zaczynają mnie boleć nogi, po czym ból znika i przechodzi w ucisk mięśni twarzy , itd.

Ale to po prostu taki skutek uboczny Twoich leków, jak mniemam, i mam nadzieję, że nie jesteś skazana na dłuższy czas z nimi.

Ja tez jestem sceptycznie nastawiona do różnych suplementów na odchudzanie. Wszystko siedzi w naszej głowie, jeśli ktoś ma jakąś formę ED to tu zapewne krokiem do zwalczania tego jest przegadanie problemu, dotarcie do jego źródła. Jedynie wierzę, że chrom może pomóc hamować apetyt na słodycze. Ale te różne herbatki 'odchudzające'? Nie czuję tego. A czytałam też, że prowadzą do niedoborów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Anonimka1988]

Napisane przez Shawtty

Ale to po prostu taki skutek uboczny Twoich leków, jak mniemam, i mam nadzieję, że nie jesteś skazana na dłuższy czas z nimi.

Ja tez jestem sceptycznie nastawiona do różnych suplementów na odchudzanie. Wszystko siedzi w naszej głowie, jeśli ktoś ma jakąś formę ED to tu zapewne krokiem do zwalczania tego jest przegadanie problemu, dotarcie do jego źródła. Jedynie wierzę, że chrom może pomóc hamować apetyt na słodycze. Ale te różne herbatki 'odchudzające'? Nie czuję tego. A czytałam też, że prowadzą do niedoborów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Właśnie skoro wspomniałaś o ED.
Ja nigdy nie miałam żadnych problemów z odżywianiem, zastrzeżeń co do swojej figury, itd. Ale jakiś czas temu wpadłam na kanał https://www.youtube.com/user/eugeniacooney/videos
Zaczęłam oglądać filmiki tej dziewczyny, i pomimo tego, że wygląda ona strasznie/chorobliwie , to jakoś zmotywowało mnie do tego, by schudnąć.. Ważę 55 kg i mam wzrost 160 cm, ale chciałabym kiedyś zejść do ok. 43 kg (tyle ważyłam kiedyś jako nastolatka naturalnie, bez żadnych kuracji odchudzających).
Moja mama jest strasznie otyła, i kiedy na nią patrzę to aż się boję, że też będę tak wyglądać. Mojemu mężowi nie podobają się grubsze dziewczyny i też się boję, że już nie będę go pociągała tak, jak kiedyś .Po prostu siedzi we mnie taki strach przed roztyciem się.
W niedalekiej przyszłości i tak czeka mnie operacja szczęki, po której przez dwa miesiące można tylko pić przez rurkę pokarmy całkowicie płynne, także na razie roztycie mi (chyba) nie grozi.

[7719e1289fd8f2cabe4d2763ed6d1b81d4eb2186]

Ja swoj apetyt mam opanowany. Chodzi o sama swiadomosc, ze jedzenie wynagradza mi jakies ubytki w moim zyciu.
Jesli np. stalaby sie dzisiaj jakas bardzo zla rzecz, to moim sposobem na przepracowanie jej byloby jedzenie.Ale bardzo zle rzeczy na szczescie nie zdarzaja sie codziennie. Mysle, ze na tym mozna zamknac ten temat .

[mc266]

Napisane przez Agaciok xD

Czy wy też macie problem ze wstaniem z łóżka? Jak już wstanę i się rozkręcę to jest OK, ale właśnie, jak wstanę. To nawet nie chodzi o to, że się nie wyspałam, tylko po prostu jakieś "siły" mnie trzymają w tym łóżku i nie pozwalają wstać, czuję taką bezsilność, niechęć, strach, że nie dam rady. Nachodzą mnie myśli, że "aaa na tym wykładzie nie mam jeszcze żadnej nieobecności to dzisiaj sobie odpuszczę/jak wstanę pół godziny później to najwyżej pojadę taksówką a nie autobusem". Wszystko odkładam na ostatnią chwilę, a czasami w ogólę coś zaprzepaszczę przez to wstawanie.
Macie na to jakieś rady?

Odgrzebię tą starą wiadomość. Ja może nie mam tyle problemu z brakiem sił na wstanie co z tym, że po przebudzeniu bardzo lubią dopadać mnie negatywne myśli. Mam po nich wrażenie, że to będzie kolejny bezsensowny dzień i nie mam ochoty wstawać.

[Agnek]

Napisane przez Mocny Akcent

ja miałam podobnie. A teraz mam swoją zdrową, kochającą rodzinę (narzeczony i zaraz rodzę dziecko). Ja trafiłam później od Ciebie na terapię. Bywało bardzo ciężko i boleśnie. Ale nie poddałam się. Miałam zaliczoną też farmakologię. Masz szansę wyjść z tego, pod warunkiem, że będziesz uczestniczyła w terapii. Słabsze dni będa. Ja nadal je miewam. Ale po jakimś czasie zmieni się system wartości, zamknie się pewne drzwi i otworzy następne. Możesz pytać, jeśli masz potrzebę, postaram się pomóc.

Super, że Ci się udało i masz teraz szczęśliwą rodzinę
Na terapię chodzę już 8 miesiąc, z krótkimi przerwami. Efekty są, wprawdzie niewielkie, ale są. Jak długo trwała Twoja terapia? Wiem, że dla każdego czas jest inny, ale jestem ciekawa po jakim czasie zauważyłaś pozytywne zmiany w postrzeganiu siebie i kontaktach z innymi (jeśli miałaś z tym problem). Mogłabyś rozwinąć wątek zmiany systemu wartości?

[Pani_Robot]

Napisane przez lola23

Zainteresowałaś mnie. Powiesz jakie książki wypożyczyłaś, które odradzała ci terapeutka?

Psychologię i życie.
Poza tym podręczniki o zaburzeniu z pogranicza, terapii uważności, terapii poznawczo-behawioralnej, zaburzeniach lękowych.

Teraz przede mną bardziej przyziemne lektury :
Narcystyczna matka
Nienawidzę cię! Nie odchodź!
Toksyczni rodzice

Chociaż jedną powinnam przeczytać do kolejnej sesji u terapeuty.


Ja ważę po przytyciu 54kg przy wzroscie 162cm i nie jest to już bikini body, a raczej "w ciuchach ok".
Niemniej 43kg brzmi jak galopująca anoreksja.

[Mocny Akcent]

Napisane przez Agnek

Super, że Ci się udało i masz teraz szczęśliwą rodzinę
Na terapię chodzę już 8 miesiąc, z krótkimi przerwami. Efekty są, wprawdzie niewielkie, ale są. Jak długo trwała Twoja terapia? Wiem, że dla każdego czas jest inny, ale jestem ciekawa po jakim czasie zauważyłaś pozytywne zmiany w postrzeganiu siebie i kontaktach z innymi (jeśli miałaś z tym problem). Mogłabyś rozwinąć wątek zmiany systemu wartości?

Mysle ze pierwsze efekty zauwazylam po prawie roku terapii regularnej u kednego terapeuty. Ale ja chodzilam lacznie pare lat moze z 6- ale z przerwami ( np. Pol roku terapii i robilam przerwe na rok. Potem docoeralo do mnie, ze niepotrzebnie zrezygnowalam).

Co do zmiany systemu wartosci to ja wypracowywalam w sobie swoja nowa wartosc. Czyli jesli rodzina przez 30 lat wmawiala mi, ze bez partnera jestem nikim to ja pracowalam nad tym, ze wcale nieprawda. To rodzina ma z tym problem a ja jestem pod kazdym wzgledem dobra tylko nie trafilam na odpowoedbiego partnera ( albo sama pod wplywem nacisku rodziny i społeczeństwa pchalam sie w chore relacje). Pracowalam nad samotnoscia. Odnajdowaniem sie w niej i byciu samwj ze soba szczesliwa. I stalo sie. Osiagnelam pewien punkt, ze zaczelam cieszyc sie wolnoscia. Wrecz bylam z niej dumna. I niespodziewanie zakochalam sie z wzajemnoscia w cudownym czlowieku.

U psychologa pracowalam nad cala masa swoich demonow (presja rodziny, poczucie bycia gorsza, kompleksy urody, kompleksy zawodowe, itd). Nadal korzystalabym chętnie z poradni, ale terapeuta zalecil mi spokojnie urodzic, skupic sie na zdrowiu psychicznym w domu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Robot]

Od miesiąca po każdej sesji mam wrażenie, że moja terapeutka mnie nie lubi. Nie jest ostentacyjnie niemiła, ale wydaje się naburmuszona. Nie ma mowy o tym, żeby się np uśmiechnęła. Wydaje mi się, że na pierwszych spotkaniach była sympatyczniejsza.

Nie mam pojęcia, czy to moje paranoiczne skłonności, czy tak jest naprawdę. Nie czuję też, żeby cokolwiek ruszyło, a chodzę od dwóch miesięcy. Właściwie nie ugryzłyśmy żadnego tematu, bo chciała robić diagnostykę, z której stwierdziła, że nic nie wyniknęło, bo mam mieszane zaburzenia (to jej powiedziałam już na pierwszym spotkaniu, bo taką mam właśnie diagnozę psychiatryczną).

Wiem, że nie mogę sobie w 100% ufać, bo w każdym terapeucie "coś" mi nie pasowało.

Edit:
Nie lubi w sensie antypatii, a nie braku sympatii.

[Linka25]

Napisane przez Pani_Robot

Ja ważę po przytyciu 54kg przy wzroscie 162cm i nie jest to już bikini body, a raczej "w ciuchach ok".
Niemniej 43kg brzmi jak galopująca anoreksja.

Niedawno wazylam 52 kg przy 162 cm. Ważąc mniej niz 50 kg wygladalabym tragicznie.

Napisane przez Pani_Robot

Wiem, że nie mogę sobie w 100% ufać, bo w każdym terapeucie "coś" mi nie pasowało.

Bylam u 2 terapeutow. Zaden mi nie pasowal.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Robot]

No ja sobie tłumaczę, że może ma jakiś gorszy okres w życiu i nie umie tego do końca ukryć w pracy. W końcu każdy jest tylko człowiekiem.
Pochodzę jeszcze i zobaczę jak to będzie.

[Linka25]

Napisane przez Pani_Robot

No ja sobie tłumaczę, że może ma jakiś gorszy okres w życiu i nie umie tego do końca ukryć w pracy. W końcu każdy jest tylko człowiekiem.
Pochodzę jeszcze i zobaczę jak to będzie.

A moze dobrze byloby ja zapytac? Podobno szczerosc z psychoterapeuta jest wazna, ale moze ktos bardziej doswiadczony sie wypowie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Robot]

Napisane przez Linka25

A moze dobrze byloby ja zapytac? Podobno szczerosc z psychoterapeuta jest wazna, ale moze ktos bardziej doswiadczony sie wypowie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Tak by było podręcznikowo, ale jeszcze nie dotarłam do tego etapu leczenia.
Boję się konfrontacji, tego, że urażę, ośmieszenia, albo, że mi się uleje i wybuchnę.
Może faktycznie, jeśli sytuacja się nie zmieni powiem, jak odbieram jej zachowanie.

[Linka25]

Napisane przez Pani_Robot

Tak by było podręcznikowo, ale jeszcze nie dotarłam do tego etapu leczenia.
Boję się konfrontacji, tego, że urażę, ośmieszenia, albo, że mi się uleje i wybuchnę.
Może faktycznie, jeśli sytuacja się nie zmieni powiem, jak odbieram jej zachowanie.

To zapytaj w taki sposob ktory nie sprawi ze bedziesz czula sie niezrecznie. Np. czy jest o cos zla na Ciebie, cos jej nie odpowiada we wspolpracy z Tobą? Bo czujesz jakby tak bylo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Anonimka1988]

Ja bym zmieniła terapeutę, bo z tego co pisałaś - wydawała się o Ciebie zazdrosna (sytuacja z książkami) no a teraz ta ukrywana niechęć

[ktmk]

Powiem Wam, że po roku stagnacji i 4 miesiącach terapii i chodzeniu na sesje 2 razy w tygodniu, w końcu wróciła do mnie chęć zadbania o siebie. Dotychczas był to dla mnie niesamowity wysiłek, jeść zdrowo, robić sobie domowe spa, pilnować picia wody, relaksować się oglądając serial- teraz w końcu potrafię to robić bez tego okropnego poczucia bezsensu. Rzadko wpadam w takie mega doły, które mnie paraliżowały i które sprawiały, że chciało mi się płakać, że muszę iść np. do pracy. Uspokoiłam się bardzo, jest we mnie o wiele mniej lęku. Czuję zdecydowaną poprawę.

[Shawtty]

Napisane przez ktmk

Powiem Wam, że po roku stagnacji i 4 miesiącach terapii i chodzeniu na sesje 2 razy w tygodniu, w końcu wróciła do mnie chęć zadbania o siebie. Dotychczas był to dla mnie niesamowity wysiłek, jeść zdrowo, robić sobie domowe spa, pilnować picia wody, relaksować się oglądając serial- teraz w końcu potrafię to robić bez tego okropnego poczucia bezsensu. Rzadko wpadam w takie mega doły, które mnie paraliżowały i które sprawiały, że chciało mi się płakać, że muszę iść np. do pracy. Uspokoiłam się bardzo, jest we mnie o wiele mniej lęku. Czuję zdecydowaną poprawę.

Gratuluję

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz