Szukam dziewczyn, które są chore i chcą z tego wyjść; cz. V

[olik187]

sub.

[airwaves]

a ja nie znoszę wesel, w ogóle imprezy rodzinne jakoś do mnie nie przemawiają
może takie wesele gdzie byliby sami znajomi jakoś bym przeżyła chociaż i przed takimi staram sie chronić jak tylko mogę.

dzisiaj tak sypał pięknie śnieg, że szkoda było siedzieć w domu i pojechaliśmy do stadniny koni, fajnie było tylko nie jeździłam tak dawno, że wszystko mnie teraz boli

[mpati86]

kochane muszę się wypisać, bo czuję, że tego potrzebuje.

ogólnie coś się znowu zaczęło w moim życiu dziać, że mam napady. dziś do totalnego bólu i 6 kg na plus. wiem, że za kilka dni będzie mniej, ale jestem opuchnięta i żle mi. ale nie to jest najważniejsze wiem.

generalnie. dobrze mi szło, ale ostatnio skumulowało się chyba coś we mnie takiego, że pękłam.

nie chce tak żyć!!!!
i to jest właśnie to- to jest to na czym się skupiam z całej swojej siły.
pytanie, które sobie zadaje, nie chcesz tak żyć to jak chcesz żyć??? co ci nie pasuje? co chcesz zmienić? jak chcesz by było????
no właśnie, a ja przecież dokładnie wiem, jak chce by było............

a skoro wiem, to nie jest aż tak źle.
tylko tak bardzo nie lubię już tego opychania, a mimo tego- robie to- wbrew sobie, ale nie do końca, bo chwili rozpoczęcia brzydkiego emocjalnego jedzenia pozwalam sobie na to- i zawsze to słowo w głowie- muszę, bo nie wytrzymam.

marta!!!!!!!!!!!!!! masz 24 lata tak bardzo chcesz dojrzeć, stać się odpowiedzialna, samodzielna, dorosła, silna i odważna- a a co robisz????
chowasz się- za jedzenie. nie zawsze bo i tak już duzo umiesz, ale czasami błądzisz.
nie tędy droga.

muszę wprowadzić zmiany- wiem, że nie z dnia na dzień, bo nic tak nie da się od razu wprowadzić, ale zaczne od małych rzeczy. małych. nie cofnę się- już nie.

dlaczego to wszystko jest takie trudne, bo sama sobie to utrudniam.

dam radę. i mimo, ze zdycham- nie poddam się- nigdy. bo jestem silna

[teczowa dlolinka 21]

Chciałam coś napisać,coś o sobie ... moje życie w ciągu ostatnich dwóch tygodni obróciło się o 180 stopni,mówię serio,moje myślenie podejście i nastawienie uległo zmianom.Teraz zupełnie inaczej patrzę na to wszystko , na siebie.Ale potrzebowałam czasu ,na przemyślenie,przeanalizow anie siebie,swojego wnętrza i tego czego naprawdę chcę i co jest dla mnie ważne.Czy mogę napisać że jestem już zdrowa? Chyba mogę,czuję to ,mówię to wyłącznie o mojej psychice,pozbyłam się wyrzutów sumienia,przestałam kontrolować samą siebie i wszystko sobie wyliczać,przestałam ciągle myśleć o jedzeniu,zajmuję się czymś innym(przynajmniej próbuję),przyjrzałam się sobie,swojemu ciału,pokochałam je zaakceptowałam ,nie chcę się już karać,karać swojego ciała dietami,głodowaniem i odmawianiem sobie wszystkiego-moje ciało na to nie zasłużyło,zasłużyło na miłość,szacunek TAK! JA! zasłużyłam na miłość,szacunek.NIE MUSZĘ!być perfekcyjna, NIE MUSZĘ!być najlepsza,JA TEŻ MOGĘ mieć gorszy dzień i potrzebować pomocy,TEŻ MI SIĘ NALEŻY!
Przemyślałam sobie wszystkie przyczyny jakie wywołały,to co się ze mną działo przez ostatnie 3, 4 lata i pokonałam je ,tak przegoniłam z mego życia.Zostało mi jeszcze pokonanie objawów bo wciąż za mało ważę i muszę, oj nie nic nie muszę ,CHCĘ odzyskać okres.
Oprócz tego chcę odbudować swoje relacje z dawnymi znajomymi ,wzmocnić relacje z obecnymi znajomymi oraz może poznać jeszcze nowych ludzi..
Jedzenie nie jest najważniejsze ,jest ważne ,ale nie najważniejsze.Ja dodatkowo jeszcze uwielbiam gotować wiec jest to też trochę moja pasja ,ale to inne myślenie o jedzeniu.
Czuje się cudownie ,czuję się wolna,czuję się zdrowa(choć może i do końca nie jestem i tylko tak mi się wydaję).Potrafię już jeść bez zegarka w ręku,kompletnie nie liczyć kalorii,potrafię nie planować!! jeść spontanicznie i to na co mam ochotę,potrafię nawet!!zapomnieć co jadłam dziś w ciągu dnia,bo już tego tak nie rozkminiam,potrafię uśmiechnąć się do lustra i powiedzieć ''JESTEŚ PIĘKNA''.
Jestem tak pełna pozytywnej energii i widzę lepsze jutro ,pokonałam to pokonałam ED ,jak mi cudownie!!!!
Zostało mi jak już wspomniałam jeszcze trochę przytyć bo mam niedowagę ,ale poradzę sobie z tym,wierzę w to ,z resztą myślę ,ze nie będzie problemu w końcu kocham jeść i gotować;P.

Teraz gdy patrzę w przeszłość nawet tą z przed dwóch czy trzech miesięcy, nie mogę pojąć, jak ja mogłam tak siebie traktować.A jak sobie pomyślę,co ja myślałam o sobie np.2 czy 3 lata temu ,jaka byłam dla siebie zła!Nie chcę już nawet tego wspominać.

Piszę to wszystko i jest mi kobitki kochane lżej i chcę wam powiedzieć kilka ważnych rzeczy:
1)(może się powtórzę bo już to kilka z was mówiło) MOŻNA WYZDROWIEĆ I ZAPOMNIEĆ O PRZESZŁOŚCI
2)CZAS UCIEKA TRZEBA JAK NAJSZYBCIEJ WZIĄŚĆ SIĘ ZA SIEBIE,nie odkładać wszystkiego na później,ja tak robiłam i co mi to dało ,zmarnowałam mnóstwo czasu ,chorowałam ponad 4 lata!! i po co mi to było? ..szkoda czasu ,szkoda życia na chorowanie...serio

[Tynusia]

MIAŁAM DZISIAJ OKROPNE WYRZUTY.

czuje się fatalnie a chce by było normalnie , chce być zdrowa

Smutno mi i źle dziś chce już jutro po prostu.
Ta wizyta 22 lutego jest jak najbardziej mi potrzebna bo mam byc zdrowa i kropka a to paskudztwo niech się odczepi raz na zawsze.

[201705250937]

Dobry wieczór. Pewnie odpowiedź na moje troski jest prosta- weź się za siebie, rusz się do lekarza, badź silna. Wiecie straciłam chyba wszystko.. znajomych, chłopaka, rodzinę...Ludzie mają dosyć mnie , mojej choroby, takie mam wrażenie. Może jest subiektynwe hmm.. ale fakt że chłopak ze mną zerwał, koleznaka sie wypowadziła, obecni wspólokatrzy mnie nie lubią, a mama gdy dzwoni to tylko z boleścią powtarza , że jestem chora chora chora i to wszystko dlatego.. Ale ja chyba po prostu taka jestem, że nie da się mnie lubić, aspołeczna anormalna i wogóle do d. Nie mogę spać w nocy, gdy budzę się po 2 godzinach koszmarów dziwnych, ciężkich, to albo znowu patrzę się tępo w ścianę, albo idę do sklepu po jedzenie albo w akcie supermobilizaci sprzątam, uczę się, do momentu w którym nie zaczną trząść mi się ręce ze smutku.

[Anianiani]

Cześć
Pozwolicie, że się przed wami wygadam - potrzebuję wyrzucić z siebie całą tę gorycz i smutki, które nagromadziły się we mnie przez ostatnich parę dni.

Tak bardzo chciałabym już z tego wyjść. ED to najgorsze i najbardziej wciągające bagno, w jakie wpaść może młoda dziewczyna. Choruję już dwa lata - dwa lata miotam się pomiędzy anoreksją a bulimią i ciągle nie potrafię się uwolnić.
Dwa razy zmieniałam psychologa, byłam u trzech psychiatrów, spędziłam sporo czasu w szpitalu, ED oprowadziło mnie też do próby samobójczej. Cały czas czuję się spętana, zniewolona przez natrętne myśli o jedzeniu, chore nawyki i schematy, które wciąż powtarzam i których nie potrafię przełamać.

I dopiero teraz, dopiero po dwóch latach męki, czuję,, że zrobiłam krok do przodu. Jeden, mały kroczek na drodze ku zdrowiu.
Pomogła mi w tym przede wszystkim bardzo uważna samoobserwacja - zapisywanie na papierze wszystkich swoich odczuć i emocji. Na początku było to bardzo trudne gdyż od wielu z nich uciekałam w (nie)jedzenie, z wieloma bałam się skontaktować - zamiast uświadomić je sobie, odczuć i uwolnić - wolałam najeść się, abym ociężała nie mogła myśleć o tym co czuję, ani o tym co mogłabym zrobić w obliczu pojawiającego się problemu.
Zaczęłam medytować, ćwiczyć jogę, intensywnie wsłuchiwać się w samą siebie i docierać do istoty tego, co rzeczywiście się we mnie działo. Nie zawsze są to miłe odczucia, dlatego w dalszym ciągu bywa, że, czasem (nawet całkiem nieświadomie) odcinam się od nich i nie potrafię nadać im imienia. Ale cały czas pracuję nad sobą, zaczynam zauważać pewne schematy, które rządzą moim życiem i choć nie potrafię ich na razie przełamać, jestem pełna nadziei, że mi się to kiedyś uda.

Podejrzewam, że wiele wody w rzece upłynie zanim będę mogła powiedzieć o sobie "zdrowa". Dwa lata zajęło mi docieranie do tak prostej i podstawowej prawdy - wcześniej błądziłam po omacku, niczym ślepiec, pogrążona w chorobie i własnych słabościach. Dopiero teraz postanowiłam spojrzeć prawdzie w oczy i wziąć się za poważne leczenie.
Prawdopodobnie zniknę na pół roku w Krakowskim szpitalu na oddziale Leczenia Zaburzeń Osobowości. Podobno potrafią bardzo pomóc - terapia tam to droga przez mękę - nie ma głaskania po główce i klepania po plecach jest pot, łzy i krew Ale czuję, że jest mi to potrzebne, czuję, że bez pomocy osób trzecich po prostu nie dam rady.

[lanvin]

hej dziewczyny
jak tam u Was? pewnie większość z Was w szkole/na uczelni.. ja sobie siedzę w domu, a za oknem tak ładnie świeci słonko obejrzę sobie do końca 'dzień dobry TVN' i mam zamiar się trochę pouczyć do egzaminu ale mam takiego lenia, że najchętniej bym się w ogóle nie uczyła no ale coś tam postaram się jednak poczytać.

[ktmk]

To może ja coś napiszę. Nie będę pisać, że już nie wymiotuję, nie objadam się, nie patrzę ile co gdzie i jak zjadłam. Chcę się skupić na tym, że jestem szczęśliwa. I nie dlatego, że schudłam, przytyłam albo utrzymuję wagę. Nie. jestem szczęśliwa, bo zawalczyłam o swoje, zmieniłam swoje życie. A raczej ludzie je odmienili. Ale to ja musiałam się do nich zwrócić. Teraz wiem, że to była bardzo dobra decyzja. Nigdy bym nie pomyślała, że kogoś spotkam. Ja? Cicha mysz, spokojna, nieśmiała. Ale odważyłam się i udało się, poznałam kogoś kto nadaje sens życiu. Kto akceptuje mnie w stu procentach. Również rodzina i przyjaciele są mi bliżsi niż kiedykolwiek. Kocham ich tak bardzo, bo czuję, że kocham samą siebie. Przynajmniej się staram. I jeżeli ktoś mnie zapyta jaka jest recepta na szczęście, odpowiem, że ludzie. Tylko trzeba się wysilić i walczyć o kontakty z nimi. Po kilku latach i mnie się udało i mam nadzieję, że już tak zostanie Jestem szczęśliwa.

[euphoriall]

Hołk!

Ja mam dzisiaj humor na "nie" :[
Wkurzają mnie wszyscy i wszystko. Chodzę jakaś taka poddenerwowana, niespokojna. Słucham sobie radia i każda kolejna piosenka coraz bardziej doprowadza mnie do szału.
Chyba sobie muszę coś na uspokojenie wziąć, żeby się komuś krzywda nie stała.

[Djapira]

Napisane przez lanvin

hej dziewczyny
jak tam u Was? pewnie większość z Was w szkole/na uczelni.. ja sobie siedzę w domu, a za oknem tak ładnie świeci słonko obejrzę sobie do końca 'dzień dobry TVN' i mam zamiar się trochę pouczyć do egzaminu ale mam takiego lenia, że najchętniej bym się w ogóle nie uczyła no ale coś tam postaram się jednak poczytać.

Ja właśnie czekam na wyniki niedzielnego egzaminu
I szykuje się na II zmianę do pracy

Napisane przez ktmk

To może ja coś napiszę. Nie będę pisać, że już nie wymiotuję, nie objadam się, nie patrzę ile co gdzie i jak zjadłam. Chcę się skupić na tym, że jestem szczęśliwa. I nie dlatego, że schudłam, przytyłam albo utrzymuję wagę. Nie. jestem szczęśliwa, bo zawalczyłam o swoje, zmieniłam swoje życie. A raczej ludzie je odmienili. Ale to ja musiałam się do nich zwrócić. Teraz wiem, że to była bardzo dobra decyzja. Nigdy bym nie pomyślała, że kogoś spotkam. Ja? Cicha mysz, spokojna, nieśmiała. Ale odważyłam się i udało się, poznałam kogoś kto nadaje sens życiu. Kto akceptuje mnie w stu procentach. Również rodzina i przyjaciele są mi bliżsi niż kiedykolwiek. Kocham ich tak bardzo, bo czuję, że kocham samą siebie. Przynajmniej się staram. I jeżeli ktoś mnie zapyta jaka jest recepta na szczęście, odpowiem, że ludzie. Tylko trzeba się wysilić i walczyć o kontakty z nimi. Po kilki latach i mnie się udało i mam nadzieję, że już tak zostanie Jestem szczęśliwa.

ktmk Brak mi słów, bardzo miło się to czyta

Napisane przez euphoriall

Hołk!
Ja mam dzisiaj humor na "nie" :[
Wkurzają mnie wszyscy i wszystko. Chodzę jakaś taka poddenerwowana, niespokojna. Słucham sobie radia i każda kolejna piosenka coraz bardziej doprowadza mnie do szału.
Chyba sobie muszę coś na uspokojenie wziąć, żeby się komuś krzywda nie stała.

Znam to uczucie.. Ja już wole smutek niż taką złość. Mi pomaga bardzo głośna muzyka, wtedy udaje mi się rozładować wszystkie moje emocje.

Zdecydowałam się na terapie. Przeczytałam opis Superchick o kolanie. Na początku pomyślałam o trybie dziennym na Sobieskiego (9-13), ale potem od 15do21 praca. Nie wiem czy dałabym rade tak przez 3 miesiące + licencjat. I tam leczenie jest bezpłatne.
Dzwoniłam też do pewnej Pani, która przyjmuje prywatnie. Podobno bardzo dobra. tylko się nie dodzwoniłam. jutro znów zadzwonie, oby.

[nicka01]

Napisane przez ktmk

To może ja coś napiszę. Nie będę pisać, że już nie wymiotuję, nie objadam się, nie patrzę ile co gdzie i jak zjadłam. Chcę się skupić na tym, że jestem szczęśliwa. I nie dlatego, że schudłam, przytyłam albo utrzymuję wagę. Nie. jestem szczęśliwa, bo zawalczyłam o swoje, zmieniłam swoje życie. A raczej ludzie je odmienili. Ale to ja musiałam się do nich zwrócić. Teraz wiem, że to była bardzo dobra decyzja. Nigdy bym nie pomyślała, że kogoś spotkam. Ja? Cicha mysz, spokojna, nieśmiała. Ale odważyłam się i udało się, poznałam kogoś kto nadaje sens życiu. Kto akceptuje mnie w stu procentach. Również rodzina i przyjaciele są mi bliżsi niż kiedykolwiek. Kocham ich tak bardzo, bo czuję, że kocham samą siebie. Przynajmniej się staram. I jeżeli ktoś mnie zapyta jaka jest recepta na szczęście, odpowiem, że ludzie. Tylko trzeba się wysilić i walczyć o kontakty z nimi. Po kilki latach i mnie się udało i mam nadzieję, że już tak zostanie Jestem szczęśliwa.

Gratuluje

Zazdroszczę. Tego akurat zazdroszczę.

[201705250937]

może i dobrze,żektoś tu mnie przeniósł. To ogólnego wątku bólu i żalenia się. Gdy porpawi mi się humor, wpadnę do odskoczni, a może inaczej- nikt nie wyrzuci z tamtąd mojego postu

[euphoriall]

Napisane przez Toffiee

może i dobrze,żektoś tu mnie przeniósł. To ogólnego wątku bólu i żalenia się. Gdy porpawi mi się humor, wpadnę do odskoczni, a może inaczej- nikt nie wyrzuci z tamtąd mojego postu

Ale coś się konkretnie stało? Z tego co pamiętam to radziłaś już sobie całkiem fajnie.
No, ale mnie też na wątku długo nie było, to może coś pominęłam.

[iza_wiosenna]

Napisane przez Toffiee

może i dobrze,żektoś tu mnie przeniósł. To ogólnego wątku bólu i żalenia się. Gdy porpawi mi się humor, wpadnę do odskoczni, a może inaczej- nikt nie wyrzuci z tamtąd mojego postu

Toffiee, ale nie miej do mnie żalu, bo Twój post kłócił się z Twoimi własnymi założeniami "Odskoczni".

Miło byłoby pogadać na tematy niez wiązane z samymi objawami choroby, bo przecież do takiego życia dążymy. Opowiedzmy o ciekawej książce, filmie, spotkaniu, o życiu i sobie. Mam nadzieje, ze tamat sie przyjmnie

całuję Cię mocno i przytulam.

[beateczka1220]

pogoda się zepsuła, humor też.... czuje, że jest coraz gorzej.
ale chociaż pozapisywałam się do lekarzy.
dziś byłam u ginekolog, ale wizyte dopiero mam 22lutego.
jutro odwiedze rodzinnego i chce wziąć skierowania na różne badania.
hmm. chyba wykryłam sobie "zespół jelita drażliwego" ale poczekam na wyniki i co powie lekarz.
natomiast w następną sobote idę do psychologa.

[nicka01]

Napisane przez beateczka1220

pogoda się zepsuła, humor też.... czuje, że jest coraz gorzej.
ale chociaż pozapisywałam się do lekarzy.
dziś byłam u ginekolog, ale wizyte dopiero mam 22lutego.
jutro odwiedze rodzinnego i chce wziąć skierowania na różne badania.
hmm. chyba wykryłam sobie "zespół jelita drażliwego" ale poczekam na wyniki i co powie lekarz.
natomiast w następną sobote idę do psychologa.

Ważne, że nie stoisz w miejscu

[poppy seed]

szukałam tego spokoju odkąd pamiętam.
szukałam tego spokoju, kiedy byłam mała i nieśmiała. kiedy byłam starsza i nieśmiała. próbowałam znaleźć równowagę w (nie)jedzeniu.

chyba dużo się zmieniło i nadal zmienia, przede wszystkim jeśli chodzi o rozdzielenie moich oczekiwań względem siebie od oczekiwań innych osób kierowanych na moją osobę. staram się stawiać sobie cele, których realizacja będzie w jakiś sposób korzystna i satysfakcjonująca dla mnie, nie dla mamy, czy taty, bo moje decyzje i moje potencjalne błędy i niewykorzystane szanse będą miały bezpośredni wpływ na moje życie. było dużo rozmów, kłótni, krzyków i łez, ale mama chyba zaakceptowała (choć przypuszczam, że nie jest z tego szczególnie zadowolona), że mogę chronić swoją autonomię, bo nie jestem jej małą kopią i naturalnym jest, że nigdy nie będę. przecież właściwie nie miała prawa tego ode mnie wymagać, a ja nie powinnam była mieć wyrzutów sumienia, że nie-jestem-taka-jak-ona (miałam je przez dłuższy czas).

jeśli chodzi o dalszą rodzinę - też jest lepiej. przełamałam się do swobodnych kontaktów i nagle okazało się, że ja, osoba, która niezbyt ciekawie prezentowała się w porównaniu do świetnie uczącej się, grającej na skrzypcach i odnoszącej przy tym sukcesy, ułożonej kuzynki, do której zawsze byłam porównywana, że jednak zdarza mi się wnieść coś wartościowego do rozmowy, że jestem zabawna, że czasem mi się coś uda.

chciałabym zaakceptować swoje ciało. liczę na to, że skoro tyle już się udało to może pewnego dnia osiągnę i to. w zasadzie jestem świadoma, że moja waga jest ok, zdrowa, jestem szczupła, ale mam do siebie pretensje, że nie jestem chuda, że mam normalne nogi nie patyki, bo nie mam tyle silnej woli, żeby znowu się odchudzać, zwyczajnie się tym zmęczyłam. z niską wagą fizycznie czułam się źle, nie funkcjonowałam prawidłowo.
utrzymuję więc wagę, z którą mój organizm czuje się dobrze, proces tycia zatrzymał sie na niej [bmi 18,9?], jem zdrowo, w przeciętnych ilościach, unikam produktów, które wywołują u mnie poczucie winy, ale nadal nie mogę zaakceptować i przyzwyczaić się do wyglądu po przytyciu. czuję się jakby ktoś zamknął mnie w ciele innej osoby


i chyba skłamałabym mówiąc, że już nie boję się żyć. boję się, ale ten strach nie jest paraliżujący, nie muszę uciekać w jedzenie.

[Dekas]

zdałam ustny egzamin na 5
i co?

i klapa, z najszczesliwszego dnia zrobilam ...
szkoda gadac ;(

[nicka01]

Dekas
jest dopiero 11;18 jeszcze dzień się nie skończył

[euphoriall]

Hołk!

Wracam dzisiaj zaryczana z terapii, spotykam sąsiada a on do mnie z tekstem "Dzień dobry! O, a co taka wesoła? od chłopaka wracasz?"

[beateczka1220]

Euphoriall- strasznie masz miłego sąsiada ;D

a ja wróciłam od lekarza ( po 2 godz. czekania w kolejce, bo takie były opóźnienia) i miałam racje.
prawdopodobnie mam zespół jelita drażliwego albo cukrzyce (ale to raczej wyklucza) jutro znów nie ide do szkoły.
bo mam badanie moczu i cukru.
w piątek kontrola już z wynikami. dobrze, że dostałam leki na zaparcia.

[Djapira]

A ja 2x dzwoniłam do tej psycholog, i za każdym razem włącza się poczta. Nagrałam się, poprosiłam o kontakt, a ona nic. Przykro mi. I już jestem zła na tą babkę

[201705250937]

Napisane przez Dekas

zdałam ustny egzamin na 5
i co?

i klapa, z najszczesliwszego dnia zrobilam ...
szkoda gadac ;(

Cześć Dekas Co się stało?

Napisane przez iza_wiosenna

Toffiee, ale nie miej do mnie żalu, bo Twój post kłócił się z Twoimi własnymi założeniami "Odskoczni".



całuję Cię mocno i przytulam.

Nie mam żalu, bron Boże. Mój dół nie upoważnia mnie do rozwalania własnego wątku, dzieki, że o niego dbasz

Napisane przez euphoriall

Ale coś się konkretnie stało? Z tego co pamiętam to radziłaś już sobie całkiem fajnie.
No, ale mnie też na wątku długo nie było, to może coś pominęłam.

Mnie też nie było i to nie dlatefo, ze było lepiej . Ehh mam bardzo intensywny nawrót mówiac skrótowo

[garden_d]

@Up

Cześć, Toffinku. ;*

---------- Dopisano o 22:34 ---------- Poprzedni post napisano o 22:32 ----------

Napisane przez Djapira

A ja 2x dzwoniłam do tej psycholog, i za każdym razem włącza się poczta. Nagrałam się, poprosiłam o kontakt, a ona nic. Przykro mi. I już jestem zła na tą babkę

Nie martw się zbyt szybko, poczekaj dzień, dwa, może stało się coś, na czym musi się kobieta bardzo skupić, może coś b. złego. Na pewno się odezwie jeśli to dobra psycholog, nie wątpię w to. Nawet po pewnym czasie.

[nicka01]

Jak to że ma się dni lepsze i gorsze ostatnie 2 dni są tymi gorszymi.
Ciągła chęć jedzenia, potrzeba kompulsu - odreagowanie?

Nie ma co się martwić, będzie co ma być.

Mam nowego chłopaka. Burzliwe szybkie zakochanie, on nazywa mnie swoim borderlinem , co chyba najlepiej obrazuje jak wygląda nasza relacja.
Odkrywam nowe uczucia, odkrywam lęk, strach i chyba.. miłość?
Nie mogę schować się w swojej skorupie, w swojej szafie bo odrzucając chorobę odrzucam zachowania z nią związane. Wystawiam się na ciosy ? Bo przecież kiedyś trzeba w końcu dostać w pysk.

[beateczka1220]

nicka to super, że masz kogoś takiego, może w jakimś stopniu to pozwoli Ci walczyć z chorobą?

ja mam dylemat. jak się okazało mam ten zespół jelita drażliwego i za tydzień dostane diete... tylko kurde, w niej przecież mam unikać spożywania tłuszczy i cięższych rzeczy, więc jak mam niby walczyć o miesiączke... ?

[Djapira]

Napisane przez garden_d

Nie martw się zbyt szybko, poczekaj dzień, dwa, może stało się coś, na czym musi się kobieta bardzo skupić, może coś b. złego. Na pewno się odezwie jeśli to dobra psycholog, nie wątpię w to. Nawet po pewnym czasie.

Zadzwoniłam do niej dzisiaj. Odebrała i powiedziała, ze nie ma wolnych terminów...
To już prawie 6 lat, odkąd to wszystko się zaczęło..
Czy ta książka "Bulimia- program terapii" jest warta przeczytania? Czy pomaga?

[iza_wiosenna]

Napisane przez Djapira

Zadzwoniłam do niej dzisiaj. Odebrała i powiedziała, ze nie ma wolnych terminów...
To już prawie 6 lat, odkąd to wszystko się zaczęło..
Czy ta książka "Bulimia- program terapii" jest warta przeczytania? Czy pomaga?

warto przeczytać,
ale czy w Twoim mieście jest jeden psycholog? nie zniechęcaj się. ja bardzo żałuję, że przerwałam leczenie , bo teraz jakoś dziwnie boję się wrócić, mimo że mam taką możliwość...

[Djapira]

Napisane przez iza_wiosenna

warto przeczytać,
ale czy w Twoim mieście jest jeden psycholog? nie zniechęcaj się. ja bardzo żałuję, że przerwałam leczenie , bo teraz jakoś dziwnie boję się wrócić, mimo że mam taką możliwość...

Szukam w Wawie. W następnej kolejności pomyślałam o szpitalu na Sobieskiego. Tam leczenie sponsoruje NFZ, ale obawiam się, że mogą być kolejki Trzecia pozycja to Aslan.

Kurcze, najgorsze w tym wszystkim jest to, ze ja wiem, ze to w czym siedze jest złe, ale za cholere nie mam siły/chęci/motywacji/ochoty na to, zeby starac sie z tego wyjść czyli znaleźć sobie jakies dodatkowe zajecia itp, a przede wszystkim zachowuje sie jak nieodpowiedzialna gówniara, która nie potrafi(?) wziąć zycia w swoje rece. Tak, nie umiem pokierować swoim zyciem, potrzasnać sobą i zmobilizować się do czegokolwiek