Potzrebuje porady - do mężątek i rozsadnych kobiet

[Fafix]

Napisane przez La-ra

To nie kwestia talentu krasomówcy. Czasem wystarczy przepaść, która się tworzy pomiędzy bliskimi chociażby ze względu na wykształcenie. W mojej rodzinie tylko ja i mój ojciec mamy wyższe. Nawet nie przypuszczałam, że w moich braciach i matce może się zrodzić taka zawiść z tego powodu, która popchnie ich do poparcia obcego w sumie człowieka, tylko po to by pokazać mi, że lepiej być głupim wieśniakiem. Wcale się on specjalnie o to starac nie musiał

Ja to napisałam z własnego doswiadczenia, mój mąż mnie oczarował słowami, a teraz mam, jak mam. A u ciebie, to po prostu nóż w plecy, Boże nie wiem, czy może być coś gorszego, bo chłop to tylko chłop, jak mawiała moja śp.babcia "tego kwiatu, pół światu", ale że matka, brrrr, szok normalnie

[elisek]

Napisane przez Fafix

Ja to napisałam z własnego doswiadczenia, mój mąż mnie oczarował słowami, a teraz mam, jak mam. A u ciebie, to po prostu nóż w plecy, Boże nie wiem, czy może być coś gorszego, bo chłop to tylko chłop, jak mawiała moja śp.babcia "tego kwiatu, pół światu", ale że matka, brrrr, szok normalnie

Poniekąd znam ten ból, mój były również bardzo "sprytnie" i usilnie próbował zrobić ze mnie najgorszą i wariatkę, a sposobem było przymilanie się do mojej rodziny, mamy, babci, kuzynów. Szczególnie właśnie wtedy, gdy związek chylił się ku końcowi, a rodzina nie była jeszcze zaznajomiona przeze mnie z sytuacją. Natomiast Ania na szczęście nie pisze o takim problemie.

[dorinka30]

Napisane przez elisek

Bycie świadomą powodów czyjegoś zachowania , poznanie tej "prawdy" nie jest najważniejsze, bo najważniejsza jest godność, osobiste określenie granic i bycie w zgodzie ze sobą. Ale jest bardzo ważna i pomocna dla wielu kobiet, niestety nie da się odkreślić od razu grubą krechą od tego co było i myśleć tylko o przyszłości. Byłoby super gdyby dało się tak zrobić. Myśli zawsze pozostają, natomiast poznanie rzeczywitych motywów potrafi diametralnie zmienić podejście nawet kochającej kobiety do takiego typa. Trzeba najpierw określić źródło, żeby móc skutecznie uwolnić się czy odciąć od jakichś myśli.

Elisek, świetnie to wyraziłaś. Zgadzam się w 100%.

[Fafix]

Napisane przez elisek

Poniekąd znam ten ból, mój były również bardzo "sprytnie" i usilnie próbował zrobić ze mnie najgorszą i wariatkę, a sposobem było przymilanie się do mojej rodziny, mamy, babci, kuzynów. Szczególnie właśnie wtedy, gdy związek chylił się ku końcowi, a rodzina nie była jeszcze zaznajomiona przeze mnie z sytuacją. Natomiast Ania na szczęście nie pisze o takim problemie.

No właśnie anka766 , ciesz sie kobieto, że masz poparcie, masz z kim o tym porozmawiać i że jest komu cię przytulić. Z tego co piszesz, to on już dawno cię opuścił, moim zdaniem czekał na pretekst. Sam nie miał na tyle cywilnej odwagi, żeby ci powiedzieć, że odchodzi z własnego wyboru.

[eli za]

Napisane przez La-ra

Witam Aniu Twoja historia jest identyczna do mojej sprzed dwóch lat, z tą różnicą, że ja byłam wówczas w ciąży z drugim dzieckiem. Sielanka trwała niecałe 2 lata a potem wyszedł z niego najokropniejszy egoista i neandertalczyk. Kiedy podniósł na mnie rękę w piątym miesiącu ciązy przy młodszej córeczce był to dla mnie koniec. Upadłam wtedy, martwiłam się, że stracę dziecko. Od tamtego dnia zaczął się jeszcze gorszy koszmar. Wyprowadził się ale nadal kontrolował każdy mój krok. Traktował mnie jak własność, znęcał się psychicznie. Nastawił całą moją rodzinę, nie mówiąc o jego rodzinie, przeciwko mnie. Wmówił wszystkim znajomym, mojej matce, braciom, że ja najprawdopodobniej zwariowałam, bo on nie wie dlaczego tak sie zachowuję tzn. płaczę, nie kocham go, nie odzywam sie itp. Wszyscy uwierzyli, że mam jakąś poważną depresję, chcieli mnie ubezwłasnowolnić , najlepiej zamknąć w zakładzie odebrać dzieci. To był koszmar, ale nie dałam się. Zgłosiłam się na policję, potem była prokuratura, śledztwo. Wszystko będąc w ciąży. Przez wiele mięsięcy musiałam non stop zarzywać leki uspokajające, żeby się nie bać, żeby to jakoś przetrwać. Byłam niemal pewna, że moje dziecko, jeśli wogóle urodzi się żywe, to będzie mieć poważne wady. Kilka dni spędziłam w szpitalu, otumaniona zastrzykami. Moja dwuletnia córeczka pocieszała mnie.
Proces odbył się, a nawet kilka. W sumie w sądzie "spędziłam" ponad rok. Nic nie wygrałam na moją korzyść bo za nim stanęła cała moja rodzina. Wszyscy zeznali jaki on jest wspaniały, dobry. Jaka ja jestem niedobra, bo skończyłam studia i mam swoje zdanie. Ciężko było to wszystko przetrwać. Zostałam zupełnie sama. Sama rodziłam nasze drugie dziecko. Nawet sie nie pojawił w szpitalu.
Dziś minęły ponad dwa lata i niczego nie żałuję. Mam dwie córki, skończyłam drugi fakultet. W tym roku zaczęłam następny. Nie mam męża, nie mam matki, nie mam braci, straciłam wielu "przyjaciół". Zyskałam tzw. mądrość życiową, pozbyłam się złudzeń, że człowieka można zmienić. Mój ex TŻ mieszka za granicą, wybaczyłam mu to wszystko, dziś nawet potrafię z nim rozmawiać o duperelach. Ale nigdy nie wpuszczę go do mojego życia. Jego rodzice przede mną na ulicy uciekają, nie widują wnuczek.

Każdej kobiecie w podobnej sytuacji powiem, że warto o siebie walczyć bez względu na to co powiedzą inni, co będzie z dziećmi, jak sobie dam radę. Dla dzieci, najwazniejsze jest by mama była uśmiechnięta, jeśli przy tacie to niemożliwe to do diabła z takim tatą! Najważniejsze jest na co TY się godzisz, ile jesteś w stanie zaakceptować, gdzie jest Twoja granica wytrzymałości. To TY jesteś w swoim życiu najwazniejsza! Walcz o swoją godność.
Trzymam za Ciebie kciuki i ściskam mocno

Jako matka wychowująca samotnie troje dzieci stwierdzam, że Twoja doba musi miec chyba 48 godzin.
Dwoje malutkich dzieci, podejrzewam, ze jako samotna matka chyba pracujesz, zaczęłas trzeci fakultet, robisz biżuterię. I nikt z rodziny Ci nie pomaga. No nie wiem. Ja sobie ledwo daje radę z praca i z dziećmi. Studia skończyłam dawno i nie mam czasu na żadne fakultety ani studia podyplomowe. Ledwo wiążę koniec z koncem. Nie chcę nikogo oskarżać, ale czy Ty nie przesadziłaś z tym opisem siebie?

[eli za]

Aniu, lepiej samemu niż z kims takim jak Twoj mąż. Zostaw go, moze nie od razu, ale odżyjesz. Jeszcze zycie przed Toba, po co je marnować?

[muron]

Napisane przez elisek

Po dołożeniu przez Ciebie tematu o innej pani, myślę że to bardzo prawdopodobne co pisze Dorinka. Niestety. Rzeczywiście to nie jest rzadko spotykana przyczyna TAKIEGO zachowania u facetów.

Tylko czekal na pretekst zeby oficjalnie sie wyprowadzic. I ty-uderzajac go-sprawilas, ze sobie pomyslal-no teraz to bedzie jej wina. Nie ma sensu marnowac zycia dla takiego kogos. To typ, ktory bedzie szukal rozrywek poza domem

[La-ra]

Napisane przez eli za

Jako matka wychowująca samotnie troje dzieci stwierdzam, że Twoja doba musi miec chyba 48 godzin.
Dwoje malutkich dzieci, podejrzewam, ze jako samotna matka chyba pracujesz, zaczęłas trzeci fakultet, robisz biżuterię. I nikt z rodziny Ci nie pomaga. No nie wiem. Ja sobie ledwo daje radę z praca i z dziećmi. Studia skończyłam dawno i nie mam czasu na żadne fakultety ani studia podyplomowe. Ledwo wiążę koniec z koncem. Nie chcę nikogo oskarżać, ale czy Ty nie przesadziłaś z tym opisem siebie?

Przepraszam. Nie wiedziałam, że powinnam sobie nie radzić. Obecnie jestem na urlopie wychowawczym, zamierzam do pracy wrócic za rok. Żyję dzięki zasiłkom i alimentom co daje miesięcznie 900 zł. Dorabiam robiąc biżuterię. Kiedy jadę na zjazd dzieci zostawiam pod opieką mojemu emerytowanemu ojcu. Moja doba ma 24h ale mało sypiam. Nie chciałam nikogo oburzyć moim postępowaniem

[dorinka30]

Napisane przez La-ra

Przepraszam. Nie wiedziałam, że powinnam sobie nie radzić. Obecnie jestem na urlopie wychowawczym, zamierzam do pracy wrócic za rok. Żyję dzięki zasiłkom i alimentom co daje miesięcznie 900 zł. Dorabiam robiąc biżuterię. Kiedy jadę na zjazd dzieci zostawiam pod opieką mojemu emerytowanemu ojcu. Moja doba ma 24h ale mało sypiam. Nie chciałam nikogo oburzyć moim postępowaniem

La-ra nie masz się co irytować.... Jak dla mnie to jesteś SUPERWOMAN, ale nie dziw się, że Twój opis sytuacji może budziać zdziwienie. Nie tyle sytuacji, co wyjścia z niej, że sobie tak super radzisz. Podziwiam, ja z dwójką dzieci na karku i 900 zł. miesięcznie, nie dałabym sobie tak świetnie rady, a gdzie mowa o kolejnym fakultecie????
Tylko GRATULOWAĆ

[muron]

nie rozumiem opisu eli-zy???? La-ra trzymaj sie. Siostra mojej mamy katowana, jej dzieici tez, ukrywala to przed rodzina. Wszysc mowili-nie wychodz za niego. Babcia plakala w czasie slubu. Nie ze szczescia. Wstydzila sie. Moja mama ja "rozwiodla'. Moja kuzynka, rok temu , majac 18 lat, poznala tatusia. Ale jest szczesliwa, ze wychowywala sie bez przemocy. Sistra mamy w trakcie rozwodu, ajac 2 malutkich dzieci, pracowala, studiowala zaocznie w miescie oddalonym o 300 km, dawala korepetycje zeby dorobic. Pomagala cala rodzina. Ale i tak bylo jej niewyobrazalnie ciezko. Nadal jest, bo w ciagu kolejnych lat pojawily sie kolejne problemy. Finansowo ciezko. Ale sie nie poddaje. Wie, ze zrobila dobrze wyrzucajac drania z domu. Mozna zniesc bardzo wiele. Noie rozumiem eli-zy, trzeba siasc i zaczac plakac? Tak trzymac la-ra. Zycie jest zmienne, moze sie w koncu do Ciebie usmiechnie. Wiary Ci przeciez nie brakuje, chociiaz czasem pewnie nie chce sie dalej zyc..

[eli za]

Nie jestem oburzona. Raczej mnie to zastanowiło. Swietnie, ze sobie radzisz, także finansowo. Bo ja wiem ile kosztuje zycie, wszystkie opłaty itd. Jesli doliczyć do tego koszty szkoły i dojazdy, to naprawde Cię podziwiam, ze te pieniądze Ci wystarczaja.

A teraz wybacz, ale nie mam juz wiecej czasu.

[muron]

a jak sie ma malo naprawde czasem tak sie kombinuje, ze nikt nie uwierzy, ze mozna sobie poradzic. Ale jak nie ma innego wyjscia?

[La-ra]

Napisane przez eli za

Nie jestem oburzona. Raczej mnie to zastanowiło. Swietnie, ze sobie radzisz, także finansowo. Bo ja wiem ile kosztuje zycie, wszystkie opłaty itd. Jesli doliczyć do tego koszty szkoły i dojazdy, to naprawde Cię podziwiam, ze te pieniądze Ci wystarczaja.

A teraz wybacz, ale nie mam juz wiecej czasu.

Pewnie, że jest ciężko, ja wcale nie ukrywam, że aby jakoś przeżyć to muszę się czasem nieźle nagimnastykować. Ale myślę sobie, że i tak najgorsze za mną. Teraz być może robię nadludzki wysiłek z tymi studiami, ale tylko dlatego, że chcę maxymalnie wykorzystac ten czas na urlopie. W końcu wszystko w moich rękach. Od przyszłego września chcę wrócić do pracy w szkole. Dlatego teraz robię licencjata z angielskiego, żeby mieć kwalifikacje. Razem z francuskim powinnam mieć spokojnie etat a może więcej. Był taki okres, że nie miałam wcale pieniędzy, bo luby przez pół roku nie płacił nic, a zasiłek też mi się nie należał bez wyroku alimentacyjnego. Spędziłam wtedy kilka tygodni u koleżanki i ona mnie utrzymywała razem ze swoim mężem.
Opis mojej sytuacji miał dodać przede wszystkim sił Ani. Nigdy nie jest na tyle źle żeby człowiek nie mógł sobie poradzić, a "co nas nie zabije to nas wzmocni"

Zaś jeśli nie masz czasu to nie wypowiadaj się w cudzych sprawach, bo mam wrażenie, że to lekceważące stwierdzenie.

[karolinkamalinka]

Wiem,że to wątek Ani,ale mam nadzieję,że wybaczyto,że chcę zwrócić się do La-ry.
Jestem pod wrażeniem Twojego postępowania i to tym bardziej,że wiem jak bardzo cięzko może być w takich sytuacjach. Ja rozwiodłam się kilka lat temu,nie mam jeszcze trzydziestu lat,więc w w oczach społeczeństwa byłam (jestem) bardzo młodą rozwódką. Moja sytuacja nawet w połowie nie była tak trudna jak Twoja (nie mieliśmy dzieci). Ludzie oczekiwali ode mnie,że będe rozpaczać,wpadnę w depresję lub że schowam się pod ziemię ze wstydu "w takim wieku i rozwódka". To,że sobie radziłam i radzę, to,że sobie ułożyłam swoje życie na nowo, to ,że ładnie wyglądam i jestem szczęsliwa dla wielu ludzi jest dowodem na to, że jetsem kimś niemoralnym, bez uczuć (jak można porzucić takiego "wspaniałego męża"), bez poczucia obowiązku itp. Wypadam "z roli kobiety".
Ogromny szacunek i podziw dla Ciebie La-ra!

Aniu ---> moim zdaniem Twój mąż szukał tylko pretekstu,żeby odejść.To bardzo smutne.Przykład La-ry, mój i pewnie wielu innych kobiet pokazują,że lepiej żyć w pojedynkę lub dać sobie szanse w przyszłości na nowy związke z kimś kto zasługuje na miano męża niż być z kimś kot nie okazuje miłości, szacunku,zainteresowania, niczego nie chce zmieniać ani naprawiać.Sama nie dasz rady uleczyć swojego małżeństwa-tego muszą chcieć obie strony.Trzymaj się ciepło.

[Weronisia]

Tak, ja też podziwiam La-rę za odwagę i wiele z Was też, że odważyłyście się rozwieść i ułożyć sobie życie na nowo.

Ja jestem tchórzem. Jestem 10 lat po ślubie i bardzo nieszczęśliwa. Mój mąż mówi, że mnie kocha, ale nie ma tego 'czegoś' co było na początku.
Wielokrotnie podejmowałam decyzję o odejściu, ale zawsze wracałam dla 'dobra sprawy'.
Teraz się dogadujemy i jakoś leci. Jednak wiele brakuje do szczęścia. Żyjemy w jednym mieszkaniu, mamy wspólne dzieci i oddzielne życie. Jednak czytając Wasze opowieści widzę, że nie jest jeszcze tak źle jak u Was, więc pocieszam się, że mamy jeszcze szansę żyć szczęśliwie...

[201608040942]

Masz super kolezanke, ze cie przygarnela wiedzac ze sie do wydatkow domowych nie dorzucisz,a do tego jeszcze dzieci, wszystkich trzeba wykarmic. Podziwiam i chyle czola przed kolezanka i toba. Fajnie by bylo, zeby i inni mieli takich znajomych, jakie zycie bylo by latwiejsze

[i n k a]

Jestem mężatką od 10 lat i sama dobrze pomiętam jakie były trudne dla mnie i chyba dla męża te pierwsze lata. Piszę "chyba", bo mój mąż nie cierpi poważnych rozmów. Możliwie, że i twój mąż takich rozmów nie lubi. Ja po jakimś czasie zorientowałam się jak mam postępować z takim "charakterkiem". Zastanawiałam się, czemu mój ukochany mężczyzna nie spieszy się po pracy do domu, czemu coraz częściej wybiera towarzystwo kolegów i czemu pod byle pretekstem wychodzi z domu. Spojrzałam na siebie... zawsze zmęczona, . nie umalowana, w ubraniach domowych. Dwoje małych dzieci i cały dom na mojej głowie - to było moje wytłumaczenie. Zaczęłam pracować nad sobą. Witałam go z uśmiechem na twarzy, razem z córkami robiłyśmy mu małe niespodzianki. Nie było pretensji, żalu. Zaczęłam się częściej do niego przytulać, siadać na kolanach...Kiedy siedział przy komputerze (moim zdanie za dlugo) siadałam mu na kolanach, zagadywałam, pieściłam. I o dziwo nigdy nie miał do mnie pretensji, że mu przeszkadzam. WYGRAłAM!! Teraz jesteśmy bardzo udaną parą.
Spróbuj i Ty, bo o miłość trzeba walczyć. Trzymam kciuki!!

[Rusałka]

Wiesz co Aniu- na początku gdy czytałam twój post, aż zerknęłam na twojego nicka, bo przez chwilę myślałam, że sama może go napisałam tylko zapomniałam. Bo twoja historia bez rękoczynów na końcu jest identyczna jak moja.Ja nigdy nie odważyłam się uderzyc chociarz rączka świerzbiła, ale wiem, że by mi oddał. Ja mam dwoje dzieci, ale mój mąż zachowywał się identycznie jak mój pierwszy syn był mały. Potem wszystko trochę przycichło.Urodził się drugi. Spokój był krótko. I znowu to samo, ja w domu z dziecmi, on w pracy, na rolkach lub na imprezie czy piwku.A w weekend komputer. Zaczęły się problemy z alkoholem, spotkania na boku. Przepraszał, obiecywał, pojechaliśmy na zagraniczną wycieczkę, która miała wszystko naprawic. Wróciliśmy znowu się zaczęło, bo on uważał, że już odpokutował nie imprezując i nie pijąc przez jakiś czas. Rozstaliśmy się.Mój mąż wyprowadził się, po kolejnej imprezie z której wrócił pijany. Powiedział, że nie wie co się z nim dzieje, ja powiedziałam, że nie pozwolę, żeby moje dzieci patrzyły na tatę leżącego w łużku po pijaństwie, jakby to była normalna sytuacja. Nie chciałam wychowywac dzieci w przekonaniu, że tak wygląda związek dwojga ludzi. Jestem sama z dziecmi od dwóch miesięcy. Na początku była euforia.Potem jak do mnie dotarło, dowiedziała się rodzina i trzeba było wytłumaczyc dzieciom, miałam straszny dól. Płakałam wieczorami, bałam się, że sobie nie poradzę. Tak naprawdę oprócz przyjaciółki nikt nie rozumiał naszej decyzji. Nawet moja mama powiedziała, że zgłupieliśmy. Teraz w domu jest spokój, nie ma nerwowej atmosfery. Nikt się nie czepia mnie i co najważniejsze dzieci. Zaczęłam liczyc na siebie. Mimo, że nie chcę i nie wrócę do niego, uważam, że zachował się jak tchórz. Przez cały nasz związek czułam, że ja i dzieci to tylko dodatek do jego życia. Przez 3 lata ani razu nie wyszedł z naszym synkiem sam na spacer. Gdy sugerowałam, żeby pojechali razem na zakupy, patrzył na mnie i kiwał znacząco głową ( bo przecierz to tylko kłopot). Mam żal do niego, jeszcze choc staram się nie oglądac, że nie walczył o nas, że znowu poszedł na łatwiznę i zamiast starac się pokonac swoje słabości, poprostu odszedł. Ale mimo wszystko tak jest lepiej. I nie żałuję tej decyzji. Izo, musicie się zastanowic czy w ogóle oprócz dziecka coś was łączy. Bo jeśli nie szkoda czasu. Całuski

[anka766]

W moim związku coś drgneło. Skoro wczorajszy wieczór miał być moim ostatnim poszłam zabalować sama. Moze to głupie ale musiałam sie zdytansować i chyba powiedzmy to sobie jasno zapić problem- nie mam kłopotów z alkoholem! - chociaz zabrzmiał to dziwnie. Wróciłam i mój mąż poprosił o rozmowe - mamy napisac na kartkach co nam nieodpowiada w związku i co byśmy mogli zmienić. zawsze to jakiś krok na przód.

La-ro jesteś wspaniałą kobietą i nasze problemy przy twoich to nic. szczerze Ciebie podziwiam. mam nadzieję ze los sie do Ciebie usmiechnie bo na to zasługujesz.

Dziewczyny bardzo Wam dziekuje za kazdą wypowiedz. Napisze co dalej. Moze nie wszystko stracone. Wiem ze nie mogę jednak dać się zamamić i muszę podejść do tej rozmowy trzezwo, na chwile zapominając co do niego czuje.

[elisek]

Mimo, że jeszcze rozmowa się nie odbyła to wczorajsza propozycja twojego męża jest bardzo dużym krokiem naprzód Jest światełko w tunelu, cieszę się i ściskam mocno, trzymaj się dzielnie, mów mądrze i zdecydowanie tonem nie znoszącym sprzeciwu

[La-ra]

Napisane przez elisek

trzymaj się dzielnie, mów mądrze i zdecydowanie tonem nie znoszącym sprzeciwu

Wygląda na to, że Twój mąż dostał obuchem w głowę. Byłaś stanowcza i zdecydowana, aby wyprowadził się wcześniej niż sam chciał, poczuł więc, że bez niego też będziesz potrafiła żyć, że nie będziesz błagała by został. Mam nadzieje, że to dla niego wystarczający kubeł zimnej wody. Może ta sytuacja spowoduje, że nauczycie się żyć razem i odnajdziecie na nowo, czego Wam życzę

Ponieważ ktoś tu już wspomniał, że ja robię biżu, chciałam tylko szepnąć, że kilka moich rzeczy będzie można już wkrótce kupić na aukcjach charytatywnych Martyny , link w podpisie

[elisek]

Napisane przez La-ra

Wygląda na to, że Twój mąż dostał obuchem w głowę. Byłaś stanowcza i zdecydowana, aby wyprowadził się wcześniej niż sam chciał, poczuł więc, że bez niego też będziesz potrafiła żyć, że nie będziesz błagała by został. Mam nadzieje, że to dla niego wystarczający kubeł zimnej wody. Może ta sytuacja spowoduje, że nauczycie się żyć razem i odnajdziecie na nowo, czego Wam życzę

Ponieważ ktoś tu już wspomniał, że ja robię biżu, chciałam tylko szepnąć, że kilka moich rzeczy będzie można już wkrótce kupić na aukcjach charytatywnych Martyny , link w podpisie

Powiedziałabym, że to raczej ja dostałam obuchem w głowę po ślubie. Wiesz, nie wszyscy ludzie są uczciwi, nawet w takich sprawach jak miłość, małżeństwo. Niektórym po prostu o coś chodzi, np. o dobra materialne, o wygodnictwo. I potrafią zaskakująco skutecznie udawać żeby osiągnąć swój cel. Jest mnóstwo takich przykładów. Tak jak pisałam wcześniej, mój mąż myślał, że jak będziemy mieć ślub i dziecko to ja będę "uziemniona", a on będzie mógł robić to na co tylko przyjdzie mu ochota. A na co mu przychodziła nie będę teraz pisać, bo to temat na oddzielny wątek. To prawda dostał obuchem w głowę i nawet bardzo się zdenerwował, że wszystko nie dzieje się po jego myśli. Nie brał takiego scenariusza pod uwagę. Natomiast nie jesteśmy ze sobą prawie 1,5 roku, więc sprawa jest jasna.
Aniu z tym tonem nie znoszącym sprzeciwu to oczywiście żart - nie chcę zostać źle zrozumiana, nie jestem esesmanem, natomiast pewność siebie w rozmowie co do twoich potrzeb jest mile widziana

[Fafix]

anka766, jak głowa po libacji , hihi . I pamiętaj, nie daj się odciąć od netu ,trzymaj się i walcz o godne życie, w końcu jest twoje.

[Rusałka]

Staraj się myślec o sobie. Jeśli on zacznie mówic rzeczy, które będą wzbudzały w tobie poczucie winy myśl - jestem egoistką, teraz czas żebym pomyślała o sobie. Nie daj się podejśc, bo faceci typu mały chłopczyk lubią odwracac kota ogonem i udawac pokrzywdzonych. Aniu, może to zabrzmi dziwnie, ale mi bardzo takie myśli pomogły w poważnych rozmowach. Życzę szczęścia z całego serca.

[elisek]

Napisane przez Rusałka

Staraj się myślec o sobie. Jeśli on zacznie mówic rzeczy, które będą wzbudzały w tobie poczucie winy myśl - jestem egoistką, teraz czas żebym pomyślała o sobie. Nie daj się podejśc, bo faceci typu mały chłopczyk lubią odwracac kota ogonem i udawac pokrzywdzonych.

Święte słowa

[dorinka30]

No i jak ANIU ? nie byłam tu cały weekend i czytałam, że ...czyżby nastąpił jakiś przełom?
Czytałam, że wyszłaś też z domu odreagować, bardzo słusznie.
Napisz czy coś się zmieniło?

[anka766]

Rozmawialiśmy bardzo poważnie i on ma sie zastanowić czy jest w domu dlatego ze mnie kocha czy dlayego ze mamy dziecko. powiedziałam zeby się nad tym powaznie zastanowił bo ja nie bęę znosiła litości z jego strony a dziecku będzie lepiej w prawdziwej rodzinie gdzie ludzie sie kochają a nie biorąć udział w przedstawieniu aktorskim. Jeżeli ma zostać to dla mnie a nie dla dziecka . ja dam sobie radę sama.


Cierpliwie czekam myśle ze muszę dać mu szansę... zobaczymy co będzie dalej.....

jednak nie zachowuje się już jak obrażony dzieciak zaczyna ze mna rozmawiać

[szpila10001]

Napisane przez anka766

Mam małżeński problem. Znam męża od 9 lat od 3 jestem mężatką. OD 2 lat był miedzy nami różnie, raczej więcej konfliktów niz szczęśliwych dni. Teraz dochodzę do wniosku ze mielismy iine wyobrażenie o naszym związku. Ja chciałam mieć męża - przyjaciela i kochanka a on świety spokój tzn. wolne życie - piwka z kolegami, wyjazdy związane z jego pasją i komputer przez cały czas. Nasze małżeństwo wygladało tak ze mój mąż przychodził do domu i siadał przed komputrem a ja się go czepiałam. Ja tez nie byłam idealna często ponosiły mnie nerwy. Nie mogłam znieść jego nie chce mi sie gdy go o coś poprosiłam, jego powrotów nad ranem z dyskoteki. Gdy się pokłócilismy potrafił robić wszystko nawet rzeczy o które go nie prosiłam a potem sobie odpuszczał. żaznaczam ze nie każe mu czyscić podłiug tylko proste rzeczy domowe obązwiązki. Strasznie się pokłócilismy. Poprosiłam go zeby sie zjął dzieckiem bo chcaiłam przygotować kolacje (mały ma 2 lata i gdy sie nudzi jest marudny nic nie daje zrobic) powiedział ze nie chce mu sie bo siedzi przy komputerze. Ponoisło mnie i chciałam mu ten komputer wyłączyć nie chciał mnie do niego dopuscić... uderzyłam go w twarz...on mi oddał.....
Wstałam i wyszłam. Nie odzywamy się do siebie .W niedziele postanowiłam z nim porozmawiać. Powiedziałam o swoich uczuciach jakie mam do niego pretensje. Chciałam zeby się zastanowił jak uratować nasz związek i wypracowac kompromis tak zeby odpowiadała to nam obojgu. Powiedziałam ze wymaga to pracy obojga z nas. Powiedział ze nie będzie się zmieniał i sie wyprowadza.

To chyba wszystko. Chce byc obiektywa i potrzebuje oceny sytuacji kogoś zupełnie niazangażowanego. czy dobrze zrobiłam i co dalej...

to naprawde nie wróży dobrze na przyszłość...a jestem trzy lata po rozwodzie,bo miałam podobny problem do Twojego i nie wytrzymałam.Było mi ciężko ale teraz nie żałuje,mam córke w wieku 7 lat i nie chciałam,żeby żyła w rodzinie w której mama i tata ciągle się kłócą.Przykro mi ale z mojego doświadczenia wiem,że jeżeli uderzył Cię raz to na tym się nie skończy...trzymaj się ciepło

[i n k a]

Aniu, widzę, że czekasz na decyzję męża. A TY? CZEGO TY CHCESZ?? Kochasz go jeszcze??
Ja przetrwałam te nasze zawirowania (a też nie było łatwo) i nie żałuję.

[anka766]

Ja jestem na granicy miedzy miłoscią a obojetnością i nie moge zdecydowć sama . Jeżeli powie ze jednak MNIE kocha to zwrócę sie ku miłosci jeżeli powie ze nie to się z tym pogodze i łatwiej mi bedzie żyć. Nie wiem czy mnie rozumiecie o co mi chodzi,,, czasem sama nie wiem