Od dziewczyny do dziewczyny na seks w 3 mce.

[201803071142]

Wiem, czym się kończy zakładanie wątków na wizażu, ale co mi tam.

Chciałabym, żeby ktoś ocenił sytuację z boku.

Poznaliśmy się na portalu randkowym. Od pierwszej chwili rozmawialiśmy z pasją i zaangazowaniem, a tematy płynęły same. Powiedział mi mimochodem, że nie chce związku z osobą z zaburzeniami psychicznymi, bo ma nieciekawe doświadczenia z przeszłości. Wtedy siłą rzeczy musiałam się przyznać. Spotkanie mimo to było rewelacyjne. Wkrótce umówiliśmy się na kolejne i jeszcze jedno. Nie było alkoholu, maks jedno piwo. W końcu przyznał mi się, że też choruje. Z każdej strony były gorsze dni i informowaliśmy się o tym nawzajem. Między spotkaniami sporo pisaliśmy, ale były również kilkudniowe cisze. Zaniepokoiła mnie informacja o różnych środkach wyskokowych i skłonności do zaczyniana weekendu w czwartek, a kończenia w poniedziałek. Zdystansowałam się emocjonalnie, nie popierałam tego. Po miesiącu pojawiła się kłótnia, którą sprowokowałam. Mniej więcej wyjaśniliśmy sytuację, ale już był mur. (Tak, seks był - rewelacyjny, pełen śmiechu i poczucia bezpieczeństwa. Mniej więcej po miesiącu od naszej pierwszej randki.)
W pewnej rozmowie via net powiedział, że "nigdy nie moglibyśmy być razem". Choć przedstawił mnie znajomym, nazwał kilka razy swoją dziewczyną. Zrozumiałam, że na tym kończymy, ale parę godzin później zaczął pisać jak mnie uwielbia. Zintensyfikował kontakt, zaproponował poznanie jego rodziców, opiekę nad moim kotem. Przetrzymałam tak kolejny miesiąc, aż w końcu kompletnie się przy mnie upił i następnego dnia znów sprowokowałam sprzeczkę. Przegadaliśmy ją, ale od tamtego komunikatu o nie byciu ze mną coś było na rzeczy. Kilka dni temu postawiłam go pod ścianą i spytałam co jest dokładnie między nami, przed nami i jak on to widzi. Nie widzi. Zarzeka się też, że nie chodziło mu TYLKO o dziewczynę do seksu, bo przecież dużo rozmawialiśmy i wiele się ode mnie nauczył i bla bla bla, ale "chemia między nami to za mało".

Sama przyznaję miałam skrajne myśli co do tej relacji w różnych momentach jej trwania, ale finał mimo wszystko mnie zaskoczył.

[QueenOfHearts]

Współczuję autorko,

Teoretycznie można napisać: wszystko było jasne od początku. Jednakże myślę,że nie do końca.

Chcesz kontynuować tę znajomość?

Napisane przez Toblerone

Wiem, czym się kończy zakładanie wątków na wizażu, ale co mi tam.

Chciałabym, żeby ktoś ocenił sytuację z boku.

Poznaliśmy się na portalu randkowym. Od pierwszej chwili rozmawialiśmy z pasją i zaangazowaniem, a tematy płynęły same. Powiedział mi mimochodem, że nie chce związku z osobą z zaburzeniami psychicznymi, bo ma nieciekawe doświadczenia z przeszłości. Wtedy siłą rzeczy musiałam się przyznać. Spotkanie mimo to było rewelacyjne. Wkrótce umówiliśmy się na kolejne i jeszcze jedno. Nie było alkoholu, maks jedno piwo. W końcu przyznał mi się, że też choruje. Z każdej strony były gorsze dni i informowaliśmy się o tym nawzajem. Między spotkaniami sporo pisaliśmy, ale były również kilkudniowe cisze. Zaniepokoiła mnie informacja o różnych środkach wyskokowych i skłonności do zaczyniana weekendu w czwartek, a kończenia w poniedziałek. Zdystansowałam się emocjonalnie, nie popierałam tego. Po miesiącu pojawiła się kłótnia, którą sprowokowałam. Mniej więcej wyjaśniliśmy sytuację, ale już był mur. (Tak, seks był - rewelacyjny, pełen śmiechu i poczucia bezpieczeństwa. Mniej więcej po miesiącu od naszej pierwszej randki.)
W pewnej rozmowie via net powiedział, że "nigdy nie moglibyśmy być razem". Choć przedstawił mnie znajomym, nazwał kilka razy swoją dziewczyną. Zrozumiałam, że na tym kończymy, ale parę godzin później zaczął pisać jak mnie uwielbia. Zintensyfikował kontakt, zaproponował poznanie jego rodziców, opiekę nad moim kotem. Przetrzymałam tak kolejny miesiąc, aż w końcu kompletnie się przy mnie upił i następnego dnia znów sprowokowałam sprzeczkę. Przegadaliśmy ją, ale od tamtego komunikatu o nie byciu ze mną coś było na rzeczy. Kilka dni temu postawiłam go pod ścianą i spytałam co jest dokładnie między nami, przed nami i jak on to widzi. Nie widzi. Zarzeka się też, że nie chodziło mu TYLKO o dziewczynę do seksu, bo przecież dużo rozmawialiśmy i wiele się ode mnie nauczył i bla bla bla, ale "chemia między nami to za mało".

Sama przyznaję miałam skrajne myśli co do tej relacji w różnych momentach jej trwania, ale finał mimo wszystko mnie zaskoczył.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez Toblerone

Wiem, czym się kończy zakładanie wątków na wizażu, ale co mi tam.

Chciałabym, żeby ktoś ocenił sytuację z boku.

Poznaliśmy się na portalu randkowym. Od pierwszej chwili rozmawialiśmy z pasją i zaangazowaniem, a tematy płynęły same. Powiedział mi mimochodem, że nie chce związku z osobą z zaburzeniami psychicznymi, bo ma nieciekawe doświadczenia z przeszłości. Wtedy siłą rzeczy musiałam się przyznać. Spotkanie mimo to było rewelacyjne. Wkrótce umówiliśmy się na kolejne i jeszcze jedno. Nie było alkoholu, maks jedno piwo. W końcu przyznał mi się, że też choruje. Z każdej strony były gorsze dni i informowaliśmy się o tym nawzajem. Między spotkaniami sporo pisaliśmy, ale były również kilkudniowe cisze. Zaniepokoiła mnie informacja o różnych środkach wyskokowych i skłonności do zaczyniana weekendu w czwartek, a kończenia w poniedziałek. Zdystansowałam się emocjonalnie, nie popierałam tego. Po miesiącu pojawiła się kłótnia, którą sprowokowałam. Mniej więcej wyjaśniliśmy sytuację, ale już był mur. (Tak, seks był - rewelacyjny, pełen śmiechu i poczucia bezpieczeństwa. Mniej więcej po miesiącu od naszej pierwszej randki.)
W pewnej rozmowie via net powiedział, że "nigdy nie moglibyśmy być razem". Choć przedstawił mnie znajomym, nazwał kilka razy swoją dziewczyną. Zrozumiałam, że na tym kończymy, ale parę godzin później zaczął pisać jak mnie uwielbia. Zintensyfikował kontakt, zaproponował poznanie jego rodziców, opiekę nad moim kotem. Przetrzymałam tak kolejny miesiąc, aż w końcu kompletnie się przy mnie upił i następnego dnia znów sprowokowałam sprzeczkę. Przegadaliśmy ją, ale od tamtego komunikatu o nie byciu ze mną coś było na rzeczy. Kilka dni temu postawiłam go pod ścianą i spytałam co jest dokładnie między nami, przed nami i jak on to widzi. Nie widzi. Zarzeka się też, że nie chodziło mu TYLKO o dziewczynę do seksu, bo przecież dużo rozmawialiśmy i wiele się ode mnie nauczył i bla bla bla, ale "chemia między nami to za mało".

Sama przyznaję miałam skrajne myśli co do tej relacji w różnych momentach jej trwania, ale finał mimo wszystko mnie zaskoczył.

Chyba wszystko jest tu jasne, nie sądzisz? Pytanie czy chcesz dalej to kontynuować bo związku poważnego z tego nie będzie.

[260c4d4fdb0e7f4840fc70476d5f7e46d82a0f3e]

"Różne środki wyskokowe" - czyli bierze narkotyki? To już samo w sobie jest dyskwalifikujące. Do tego jest hipokrytą i lawirantem. Można to zachowanie zrozumieć, skoro wynika z choroby, ale dobrym partnerem do związku to go nie czyni i chyba sam zdaje sobie z tego sprawę. Czy on się w ogóle leczy?

[Stokrotek90]

Koleś jasno się określił jak widzi Waszą relację. Współczuję, że nie wiedziałaś dokąd to zmierza od początku. Pytanie tylko, czy pasuje Ci takie układ, czy szukasz czegoś innego... Dodatkowo nie spodobałyby mi się te "środki wyskokowe", "zaczynanie weekendu w czwartek", "upijanie się przy Tobie", "zaburzenia psychiczne" - dla mnie za dużo tego + brak chęci zmiany/poprawy sprawia, że koleś do odstrzału.

[Frezja__]

Ładny hipokryta. Chyba, że choruje na cukrzycę.

Osobiście nie chciałabym być z nim w związku, co i tak nie jest możliwe, ale skoro seks fajny to w tym celu bym się umawiała. Tylko w tym, bez bliższych relacji.

[trzyrazypiec]

Z tego posta wynika, że Ty jakoś specjalnie nie rozważałaś poważnego związku z nim (co nie jest dziwne), ale teraz jest Ci przykro, że on też nie rozważał związku z Tobą.

Dlaczego?

[201803071142]

Napisane przez trzyrazypiec

Z tego posta wynika, że Ty jakoś specjalnie nie rozważałaś poważnego związku z nim (co nie jest dziwne), ale teraz jest Ci przykro, że on też nie rozważał związku z Tobą.

Dlaczego?

Dobre pytanie. Był, oswoił mnie, stał się w jakiś sposób bliski i nagle mi to zabrał. Wtedy się zawsze bardziej chce, ale też wiem, że to w końcu minie. Pewien rodzaj żałoby i tak muszę przejść i swoje "odchorować".


Dalszej znajomości absolutnie nie rozważam, choć po naszej rozmowie już zaczął do mnie pisać, że jest taki zagubiony itd. Od kilku dni cisza.
Co do leczenia, to leki bierze w kratkę, nie przykłada się do tego jakoś specjalnie.