Chcę wyjechać i żyć slow-life, ale mąż nie

[Aelora]

Mam wrażenie, że cały czas mocno opierasz swoje przekonania na tym co ktoś Ci doradził. Jak koleżanka radziła budowę domu i że to pomoże Wam osiąść w jednym miejscu, to się za to zabraliście. Jak teraz znajomi mówią o cudownym życiu za granicą, już zmiana planów i rozmyślasz jak zostawić budowę. Z jednej strony podziwiasz faceta który prowadzi własne slow-life, narzekasz że żyje po swojemu i przez to jest w Polsce niezrozumiany, ale sama mocno sugerujesz się radami i opiniami innych, jak powinno wyglądać Wasze życie (zaczęliście budowę bo koleżanka radziła?). Skoro mąż ma doświadczenie w branży budowlanej stawiacie dom systemem gospodarczym? Bo to też może wpływać na czas realizacji, sam albo z jednym pracownikiem nie zrobi wszystkiego.
Wiesz, ja widzę że nic Cię nie przekonuje, ciągle marzysz o tym beztroskim życiu, spacerach i kawiarenkach. Z tą budową wkopaliście się po uszy, może zróbcie sobie wolne i jedźcie do tej Czarnogóry na jakiś miesiąc/dwa żeby zobaczyć jak wygląda tam życie na co dzień i czy to Wam odpowiada? Mąż dałby się przekonać? Jak doprowadziliście dom do stanu surowego otwartego/zamkniętego możecie spróbować go sprzedać (ale to trudniejsze niż sprzedaż mieszkania) i przeprowadzić się. Najpierw porozmawiaj o tym z mężem i zbudujcie sobie grunt pod przeprowadzkę (praca, jakieś mieszkanie, wymagane dokumenty itp.).

[Tropiccana]

Nie budujemy systemem gospodarczym, wszystko zlecane jest innym firmom. Tylko na realizację różnych rzeczy czeka się obecnie bardzo długo, nawet po 6 miesięcy. To robi sporą różnicę. Na sam prąd czekamy już 2 lata i nic.

Mimo wszystko, budowa bardzo napędza mojego męża, on się tym ogromnie cieszy, nawet mimo tych trudnych decyzji i czasu realizacji. Ja na początku się cieszyłam, teraz mam powoli dość. Obecnie mieszkamy w bloku, gdzie każde z nas wcześniej mieszkało w domach jednorodzinnych, ale to nie jest problem, największy problem jest taki, że mieszkamy w bardzo kiepskiej dzielnicy miasta, która dopiero od paru lat zaczęła się taka stawać. Mamy dookoła wiele patologicznych rodzin, co mnie również bardzo mocno dobija, co chwilę słychać awantury, niektórzy tak się upijają, że potem pod blokiem robią show, zawsze przyjeżdża policja, poucza albo zabiera ich, a potem sytuacja się powtarza. Zapach trawki na porządku dziennym. Doszło do tego, że boję się sama wychodzić z mieszkania. Jeszcze na dobitkę, mam za ścianą rodzinę, która żyje tylko z zasiłku, ciągle są krzyki, rzucanie wszystkim, szarpaniny, wyzwiska i alkohol.

Może gdybym w ciągu roku była w stanie mieszkać już w domu, moje myślenie też uległoby zmianie, ale liczymy, że gdzieś dopiero za 3-4 lata będziemy mogli mieszkać w domu.

Chcę na razie wyjechać tylko na miesiąc, żeby móc sprawdzić czy to w ogóle dobry pomysł, ale mąż nie chce o tym słuchać. Rozmawiam z nim o tym niemalże codziennie. On żyje teraz budową i swoją pracą, nic innego się dla niego nie liczy. Myśli, że dom odmieni nasze życie na dużo lepsze, że wytrzymamy jakoś te parę lat do wyprowadzki i wszystko się idealnie ułoży. Tymczasem, ja nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że jestem tutaj, w tym bloku, jeszcze przez tyle lat... Przepraszam za tak negatywny wpis i ciągłe narzekanie, ale naprawdę czuję, że jestem obecnie w czarnej d.

[Flashdance]

Od "zawsze" chciałaś wyjechać, ale poznałaś męża a on miał firmę więc pogodziłas się z tym że zostaniesz w Polsce. Znajomi budowali dom, namawiali was na to samo, więc zaczęliście budowę. Z budową jest dużo problemów (przerasta cię to), męża całe dnie nie ma w domu, klienci opowiadają ci jak fajnie mieszka się za granicą, więc znowu chcesz wyjechać.

Usiądź spokojnie i się zastanów czego ty tak naprawdę chcesz. Ty sama, a nie znajomi czy inni ludzie którzy ci coś doradzają. To twoje życie, to że koleżanka chce budować dom nie oznacza że dla ciebie to będzie dobre rozwiązanie. To że komuś dobrze się żyje w Czarnogórze nie oznacza że ty tam będziesz szczęśliwa.

Potem porozmawiaj z mężem. Ma firmę, rozgrzebana budowę, zobowiązania. Jeśli jest odpowiedzialny to nie może tak poprostu rzucić wszystkiego, bo ciebie przerasta życie w Polsce. Może jakieś dłuższe wakacje, żebyście odpoczęli psychicznie i fizycznie, pobyli ze sobą i potem ze świeżym umysłem poszukali razem rozwiązania problemu.

[Ellen_Ripley]

Autorko, ostatecznie jesteś dorosłą, wolną w sensie możliwości "wstaję, pakuję się, wyjeżdżam" osobą. Nie musisz mieć zgody męża na nic. Oczywiście wiadomo, że wszystko ma swoje konsekwencje i każda Twoja decyzja również będzie takie miała - pozytywne i negatywne. Ale możesz wszystko. Również sama zadecydować, że jedziesz na tydzień, czy dwa, aby odetchnąć i zastanowić się co dalej.

Dom stanie tak, czy inaczej. Pytanie tylko, czy małżeństwo do tego czasu będzie istniało. Mąż ma prawo nie chcieć nigdzie jechać i skupiać się na tym, co rzekomo było Waszymi wspólnymi planami. A na pewno decyzjami. Ty zmieniłaś zdanie, czujesz się obciążona. Każda ze stron ma swoje racje. Pytanie, czy to jest do pogodzenia. Może tak, a może po prostu Wasze drogi zaczęły się rozchodzić.

---------- Dopisano o 14:39 ---------- Poprzedni post napisano o 14:36 ----------

Napisane przez Flashdance

(...)
Potem porozmawiaj z mężem. Ma firmę, rozgrzebana budowę, zobowiązania. Jeśli jest odpowiedzialny to nie może tak poprostu rzucić wszystkiego, bo ciebie przerasta życie w Polsce. Może jakieś dłuższe wakacje, żebyście odpoczęli psychicznie i fizycznie, pobyli ze sobą i potem ze świeżym umysłem poszukali razem rozwiązania problemu.

Albo niech jedzie sama. Naprawdę mąż musi nad nią stać? Może zamiast zaczynać z grubej rury od jakichś wyjazdów na tygodnie, czy miesiące, zacząć od wyjeżdżania sobie na weekendy. Samej. Taki oddech od tego bloku, tego co ją tam męczy. Myślę, że to wcale nie o Polskę jako taką chodzi, tylko o to, że ona się dusi w tym miejscu, może też w tym środowisku. Zmiana klimatu wcale nie musi oznaczać przekraczania granicy państwa.

[Aelora]

Chociaż nie jestem zwolenniczką trzymania portek za wszelką cenę i tkwienia w nieudanych związkach, to myślę że tutaj sytuacja nie jest taka prosta. Nie wystarczy powiedzieć "you go girl, rozmyśliłaś się, przerosło Cię to wszystko więc olej męża i jedź". Budowa domu to poważne zobowiązanie, pewnie już wydaliście na to dziesiątki/setki tysięcy złotych (i wydacie jeszcze o wiele więcej, skoro końca nie widać), rozumiem że budujecie wspólnym kosztem więc to też sprawa męża, a nie że zawiniesz się Autorko bo tęsknisz za słońcem, beztroską, kawiarniami i nara. Sama w tym momencie utopiłaś w budowę mnóstwo pieniędzy, które mogłaś wykorzystać żeby rozpocząć życie za granicą. Wiadomo, że są nieprzewidziane sytuacje, ale generalnie przed budową można było na spokojnie przemyśleć wszystkie kwestie zamiast radzić się koleżanki (każdy ma inną sytuację). O tym ogrzewaniu gazowym słyszałam już jakiś czas temu że będą chcieli się z tego wycofać, a na pewno temat rozkręcił się przy okazji wojnie na Ukrainie i sankcji na rosyjskie paliwa kopalne (brałam to pod uwagę przy zakupie mieszkania). Jeśli wynajmujecie mieszkanie w bloku, możecie przeprowadzić się w spokojniejszą okolicę. Te 3/4 lata to czas do pełnego ukończenia domu? Możecie skupić się na tym, aby skończyć dach, doprowadzić media i ogrzewanie, umieścić kuchnię oraz najpotrzebniejsze sprzęty, a resztę wykańczać stopniowo w miarę możliwości.
Podjęłaś dobrowolnie duże zobowiązanie, i to nie sama, bo z drugim człowiekiem, swoim mężem. Teraz wypadałoby usiąść z mężem i na spokojnie pogadać, omówić wszystkie kwestie oraz co dalej robicie z budową, a nie jeździć palcem po mapie i marzyć jak uciec z Polski bo sprawy Cię przerosły.

[Rogatka_Ozdobna]

Napisane przez Tropiccana

Zapach trawki na porządku dziennym.

Skoro przeszkadza ci zapach trawki, to południe Europy nie wydaje się być właściwym kierunkiem

[skara]

Przede wszystkim pomyślcie nad przeprowadzką do innego mieszkania. Jeśli twoje mieszkanie, zamiast być miejscem regeneracji, jest źródłem stresu, to koniecznie trzeba to zmienić.
Druga rzecz - jeśli mąż nie chce byś wyjeżdżała na miesiąc, to pojedź najpierw na tydzień weekend, potem na tydzień itd. Metodą małych kroków, nie od razu wielkie rewolucje. Zacznij działać, doceń to co masz i zaakceptuj, że do wielu rzeczy trzeba czasu i kompromisów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[xfrida]

moim zdaniem tymczasowe pobyty za granica nie oddaja w zaden sposob realnego codziennego zycia w innym kraju
kiedy musisz ogarnac wszystkie papierkowe sprawy,oplacac rachunki,uzerac sie z urzedami ,zalatwiac sprawy dnia codziennego(lekarz,cos sie popsuje itp) podrozowac do pracy,odnalesc sie w tej pracy w nowym spoleczenstwie to jest zupelnie cos innego niz kilkutygodniowy pobyt bez zadnych zoobowiazan.
nigdy nie wiesz jak zycie tam naprawde smakuje dopoki nie zamieszkasz tam na stale i bedziesz miala do czynienia z upierdliwmi sasiadami,wkurzajacymi kolezankami w pracy itp.moze tez sie okazac ze nie jestes zaakceptowana przez ludzi z ktorymi na codzien musisz sie kontaktowac ,mozesz czuc sie wyobcowana ,brakowac ci moze bliskich relacji bo jednak wchodzic w nowe spoleczenstwo juz uksztaltowane z ich wlasnymi wspomnieniami,przyzwyczaj eniami,pogladami moze sie okazac ze wogole do nich nie pasujesz i nie stajesz sie czescia spoleczenstwa a ciagle jestes tym obcym .

[Flashdance]

Napisane przez Aelora

Chociaż nie jestem zwolenniczką trzymania portek za wszelką cenę i tkwienia w nieudanych związkach, to myślę że tutaj sytuacja nie jest taka prosta. Nie wystarczy powiedzieć "you go girl, rozmyśliłaś się, przerosło Cię to wszystko więc olej męża i jedź". Budowa domu to poważne zobowiązanie, pewnie już wydaliście na to dziesiątki/setki tysięcy złotych (i wydacie jeszcze o wiele więcej, skoro końca nie widać), rozumiem że budujecie wspólnym kosztem więc to też sprawa męża, a nie że zawiniesz się Autorko bo tęsknisz za słońcem, beztroską, kawiarniami i nara. Sama w tym momencie utopiłaś w budowę mnóstwo pieniędzy, które mogłaś wykorzystać żeby rozpocząć życie za granicą. Wiadomo, że są nieprzewidziane sytuacje, ale generalnie przed budową można było na spokojnie przemyśleć wszystkie kwestie zamiast radzić się koleżanki (każdy ma inną sytuację). O tym ogrzewaniu gazowym słyszałam już jakiś czas temu że będą chcieli się z tego wycofać, a na pewno temat rozkręcił się przy okazji wojnie na Ukrainie i sankcji na rosyjskie paliwa kopalne (brałam to pod uwagę przy zakupie mieszkania). Jeśli wynajmujecie mieszkanie w bloku, możecie przeprowadzić się w spokojniejszą okolicę. Te 3/4 lata to czas do pełnego ukończenia domu? Możecie skupić się na tym, aby skończyć dach, doprowadzić media i ogrzewanie, umieścić kuchnię oraz najpotrzebniejsze sprzęty, a resztę wykańczać stopniowo w miarę możliwości.
Podjęłaś dobrowolnie duże zobowiązanie, i to nie sama, bo z drugim człowiekiem, swoim mężem. Teraz wypadałoby usiąść z mężem i na spokojnie pogadać, omówić wszystkie kwestie oraz co dalej robicie z budową, a nie jeździć palcem po mapie i marzyć jak uciec z Polski bo sprawy Cię przerosły.

Zgadzam się. Trzeba było się dobrze zastanowić zanim zgodziła się na dom. W końcu chyba nie została do tego zmuszona. Teraz jak są problemy i trzeba podejmować trudne decyzje to autorka chce uciekać. Odpoczynek jak najbardziej przyda się im obojgu. To że facet jest nakręcony na dom nie oznacza że nie odczuwa zmęczenia czy stresu.

Mam wrażenie że autorkę po prostu przerasta życie codzienne i jego problemy do tego jest samotna. Dlatego szuka ucieczki do "bajkowej krainy" gdzie nie będzie musiała podejmować budowlanych decyzji a ludzie będą się do niej uśmiechać. Tylko że taka kraina nie istnieje. Problemy pozostaną problemami nawet tam gdzie słoneczko mocno świeci. Dlatego zanim znowu podejmie nieprzemyślane i nietrafne decyzję powinna rzeczywiście pojechać do tej Czarnogóry aby osobiście się przekonać czy tam trawa jest zieleńsza.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez xfrida

moim zdaniem tymczasowe pobyty za granica nie oddaja w zaden sposob realnego codziennego zycia w innym kraju
kiedy musisz ogarnac wszystkie papierkowe sprawy,oplacac rachunki,uzerac sie z urzedami ,zalatwiac sprawy dnia codziennego(lekarz,cos sie popsuje itp) podrozowac do pracy,odnalesc sie w tej pracy w nowym spoleczenstwie to jest zupelnie cos innego niz kilkutygodniowy pobyt bez zadnych zoobowiazan.
nigdy nie wiesz jak zycie tam naprawde smakuje dopoki nie zamieszkasz tam na stale i bedziesz miala do czynienia z upierdliwmi sasiadami,wkurzajacymi kolezankami w pracy itp.moze tez sie okazac ze nie jestes zaakceptowana przez ludzi z ktorymi na codzien musisz sie kontaktowac ,mozesz czuc sie wyobcowana ,brakowac ci moze bliskich relacji bo jednak wchodzic w nowe spoleczenstwo juz uksztaltowane z ich wlasnymi wspomnieniami,przyzwyczaj eniami,pogladami moze sie okazac ze wogole do nich nie pasujesz i nie stajesz sie czescia spoleczenstwa a ciagle jestes tym obcym .

Plus nawet w rzekomo najbardziej cywilizowanym kraju można się spotkać z nietolerancją, ksenofobią, dyskryminacją imigrantów. Poza tym różnice kulturowe, często ignorowane (bo oj tam oj tam, przecież to nadal Europa), a jednak mogące porządnie dać w kość.

[xfrida]

Napisane przez Ellen_Ripley

Plus nawet w rzekomo najbardziej cywilizowanym kraju można się spotkać z nietolerancją, ksenofobią, dyskryminacją imigrantów. Poza tym różnice kulturowe, często ignorowane (bo oj tam oj tam, przecież to nadal Europa), a jednak mogące porządnie dać w kość.

dokladnie
to wszystko dopiero wychodzi w praniu,jak jedziesz gdzies na urlop to jestes traktowana jak dojna krowa wiec wiadomo ze beda usmiechy i dobre traktowanie zycie w danym kraju,jego spoleczenstwie to jednak zupelnie inna bajka

[Tropiccana]

Ja bardzo chciałam sprzedać mieszkanie i kupić inne - mieszkanie jest nasze. Jednak mąż mówi, że po co je sprzedawać jak po wybudowaniu domu będziemy je wynajmować. Poza tym, żeby kupić mieszkanie w lepszym miejscu, nie starczyłoby nam pieniędzy po sprzedaży tego mieszkania, żeby móc w ogóle zakupić coś lepszego, musielibyśmy dołożyć jeszcze 100tys. Teraz podczas budowy jest to niewykonalne.

Dużo czynników tutaj nakłada się na siebie, bo wizję życia w innym kraju miałam rzeczywiście od zawsze, ale potem pojawiają się różne porady innych, mętlik w głowie, jeszcze teraz dochodzi widmo wojny, mam takie overthinking w głowie, że nie potrafię podjąć żadnych decyzji, a mój mąż z jednej strony mówi, że absolutnie, on nie wyobraża sobie życia w innym kraju i bardzo cieszy go budowa, poza tym spędza niewiele czasu w mieszkaniu, a w weekend, gdy ma wolne wymyśla, aby jak najmniej czasu w nim przebywać, bo go nie cierpi.... znowu dziś rozmawiając ze mną przez telefon opowiadał jak jego klienci tłumaczyli, że kupują mieszkanie w Hiszpanii, bo obawiają się wojny - i bądź tu mądry
Ja natomiast wiem, że mogłabym udzielać dalej zdalnie korepetycji i zarabiać tak jak dotąd, natomiast mąż mógłby mieć większy problem, aby dalej wykonywać swój zawód.

[Ellen_Ripley]

Co Ci mamy poradzić? Rozstań się z mężem, podzielcie majątek, jedź do Hiszpanii?

[Flashdance]

Najpierw musisz wiedzieć czego sama chcesz i co jest dla ciebie priorytetem. Bo na razie to się miotasz i jak już podejmiesz jakąś decyzję to chwilę potem chcesz się z niej wycofać. Chciałaś wyjeżdżać - zrezygnowałas dla męża (chyba wiedziałaś że podejmując taką decyzję nie będzie mowy o wspólnym wyjeździe z Polski na stałe), zdecydowałaś o budowie domu- teraz namawiasz męża żeby to rzucił i wyjechał (i znowu podejmując decyzję o budowie domu chyba byłaś świadoma że to bardziej "wiąże" cię w Polsce). Trochę jak taka chorągiewka na wietrze.

[Aelora]

Napisane przez Tropiccana

Ja bardzo chciałam sprzedać mieszkanie i kupić inne - mieszkanie jest nasze. Jednak mąż mówi, że po co je sprzedawać jak po wybudowaniu domu będziemy je wynajmować. Poza tym, żeby kupić mieszkanie w lepszym miejscu, nie starczyłoby nam pieniędzy po sprzedaży tego mieszkania, żeby móc w ogóle zakupić coś lepszego, musielibyśmy dołożyć jeszcze 100tys. Teraz podczas budowy jest to niewykonalne.

Dużo czynników tutaj nakłada się na siebie, bo wizję życia w innym kraju miałam rzeczywiście od zawsze, ale potem pojawiają się różne porady innych, mętlik w głowie, jeszcze teraz dochodzi widmo wojny, mam takie overthinking w głowie, że nie potrafię podjąć żadnych decyzji, a mój mąż z jednej strony mówi, że absolutnie, on nie wyobraża sobie życia w innym kraju i bardzo cieszy go budowa, poza tym spędza niewiele czasu w mieszkaniu, a w weekend, gdy ma wolne wymyśla, aby jak najmniej czasu w nim przebywać, bo go nie cierpi.... znowu dziś rozmawiając ze mną przez telefon opowiadał jak jego klienci tłumaczyli, że kupują mieszkanie w Hiszpanii, bo obawiają się wojny - i bądź tu mądry
Ja natomiast wiem, że mogłabym udzielać dalej zdalnie korepetycji i zarabiać tak jak dotąd, natomiast mąż mógłby mieć większy problem, aby dalej wykonywać swój zawód.

Skoro obawiasz się wojny, to bałkański kocioł i malutka Czarnogóra z roszczeniami terytorialnymi ze strony Serbii jest na pewno bezpieczną opcją Jak zrozumiałam zaczęliście budowę domu kiedy wybuchł konflikt za naszą wschodnią granicą lub już po tym wydarzeniu, więc podjęłaś ryzyko. Nikt Ci nie kazał, chyba wiesz najlepiej jaka jest Wasza sytuacja finansowa i z czym wiąże się budowa domu. Co ktoś powie, tego się trzymasz. Napiszę wprost: mam wrażenie, że z Twoim pomyślunkiem, słomianym zapałem i planowaniem przyszłości nawet jak wyjedziesz to za chwilę będziesz rozczarowana i zaczniesz żałować swojej decyzji. Bo jednak niekoniecznie będzie tak kolorowo tak jak z budową domu.

[Limonka2738]

No sprawa jest prosta, mąż zostaje i kropka.

Więc masz dwa wyjścia - zostajesz z nim, albo wyjeżdżasz bez niego.

Na forum ci nie odpowiemy, bo to jest absolutnie personalna decyzja, której nikt za ciebie nie podejmie.

Ja w twojej sytuacji postawiłabym po prostu na częste podróże, nawet samej i zostałabym z mężem, bo lepszy wróbel w garści. Masz człowieka, z którym ci dobrze, dobrą sytuację materialną, względnie ułożoną sytuację mieszkaniową. Ale też nie jstem w twojej sytuacji i nie siedzę ci w głowie. Jeśli masz do końca życia żałować, no to weź rozwód.

A jakbyś☠się rozstała, to polecam ci traktować podejście do slow-life życia za granicą jako jedną z nienegocjowalnych cech podczas randkowania na podobnym poziomie co podejście do posiadania dzieci. Szkoda się zakochać i planować życie z kimś, z kim jest ci wyjątkowo nie po drodze. (Gdziekolwiek byś to randkowanie uprawiała.)

[rejczeI]

A co z opcją najmu? Swoje wynając a samemu wynająć dla siebie coś innego ?
Albo wynająć w ogóle mały domek nawet gdzieś pod miastem, może trafi się coś w dobrej cenie.

Skoro chcecie czekać jeszcze 3-4 lata to może też warto dobrać ten kredyt i pobudować się w ciągu roku. + nie musisz się przeprowadzać do gotowego pod klucz, można wcześniej zamieszkać w domu i go wykanczać. Trudniej tak funkcjonować ale na swoim i bez uciązliwego sasiedztwa i nie w niechcianej lokalizacji.

Ja ci się nie dziwię że czujesz się w ciemnej d. ale mężowi też nie.
Mimo tego że oboje macie taką prace że nie jesteście w sumie uwiązani na miejscu on jednak ma poczucie, że chce skonczyć co zaczął a to nie jest, nie było, małe przedsięwzięcie. Plus ma z tym sporo racji że u siebie w domu będzie wam lepiej niż w tym bloku co teraz.

Ja bym spróbowała zacząc - jeśli ten najem tez za drogo - z krótkimi wyjazdami nawet lokalnie, na kilka dni by zmienić otoczenie. W tyg skoro męza i tak nie ma całymi dniami, np. wt-piątek, weekend być w domu. Owszem, to też jakiś koszt ale może po kilku takich wyjazdach już podładujesz baterie i zaczniesz nabierać jakiejś sensownej perspektywy. Prawdę mówiąc jakbyś była taką obieżyświatką dawno działałabyś coś w tym kierunku. Bo na razie to jesteś dość zdesperowana a to średni doradca. Albo może wynająć mały pokój do pracy zdalnej gdzieś w biurowcu żeby nie siedzieć non stop całymi dniami w nielubianym mieszkaniu. Po jakimś czasie możesz zrezygnować, a nawet jak wydacie kilka tys za kilka mscy to za psychiczny odpoczynek i w skali kosztów budowy to nic wielkiego.

[cava]

Napisane przez Tropiccana

Nie budujemy systemem gospodarczym, wszystko zlecane jest innym firmom. Tylko na realizację różnych rzeczy czeka się obecnie bardzo długo, nawet po 6 miesięcy. To robi sporą różnicę. Na sam prąd czekamy już 2 lata i nic.

Mimo wszystko, budowa bardzo napędza mojego męża, on się tym ogromnie cieszy, nawet mimo tych trudnych decyzji i czasu realizacji. Ja na początku się cieszyłam, teraz mam powoli dość. Obecnie mieszkamy w bloku, gdzie każde z nas wcześniej mieszkało w domach jednorodzinnych, ale to nie jest problem, największy problem jest taki, że mieszkamy w bardzo kiepskiej dzielnicy miasta, która dopiero od paru lat zaczęła się taka stawać. Mamy dookoła wiele patologicznych rodzin, co mnie również bardzo mocno dobija, co chwilę słychać awantury, niektórzy tak się upijają, że potem pod blokiem robią show, zawsze przyjeżdża policja, poucza albo zabiera ich, a potem sytuacja się powtarza. Zapach trawki na porządku dziennym. Doszło do tego, że boję się sama wychodzić z mieszkania. Jeszcze na dobitkę, mam za ścianą rodzinę, która żyje tylko z zasiłku, ciągle są krzyki, rzucanie wszystkim, szarpaniny, wyzwiska i alkohol.

Może gdybym w ciągu roku była w stanie mieszkać już w domu, moje myślenie też uległoby zmianie, ale liczymy, że gdzieś dopiero za 3-4 lata będziemy mogli mieszkać w domu.

Chcę na razie wyjechać tylko na miesiąc, żeby móc sprawdzić czy to w ogóle dobry pomysł, ale mąż nie chce o tym słuchać. Rozmawiam z nim o tym niemalże codziennie. On żyje teraz budową i swoją pracą, nic innego się dla niego nie liczy. Myśli, że dom odmieni nasze życie na dużo lepsze, że wytrzymamy jakoś te parę lat do wyprowadzki i wszystko się idealnie ułoży. Tymczasem, ja nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że jestem tutaj, w tym bloku, jeszcze przez tyle lat... Przepraszam za tak negatywny wpis i ciągłe narzekanie, ale naprawdę czuję, że jestem obecnie w czarnej d.

Wiesz co, nie chcę Cię straszyć,
ale moja córka akurat studiuje języki bałkańskie i ma troche oglad w tamtejszych klimatach i ogólnym temperamencie ludzi. Oględnie mówiąc, są dużo bardziej wybuchowi, krzykliwi, awanturujący się niż my. Alkoholu tez nie unikają. Ogólny poziom życia (zamozność społeczeństwa ) jest sporo niższy niż w Polsce co też rodzi sporo problemów. + bardzo kiepska obecnie sytuacja polityczna na Bałkanach, przecież tam jest o włos od wybuchu kolejnej wojny domowej.
Ty tam lepiej pojeździj sobie na wakacje najpierw, ale nie w środek turystycznych miejscowości, tylko w miejsca gdzie oni normalnie żyją. I sobie może popatrz najpierw.

[Czarnam1]

Miałam tak samo. Jednak realia zabiły moje marzenia. Teraz czasami tylko zamykam powieki i przenoszę się w swoje marzenia.

[cachotterie]

Z Polski wyjechalam w 2007, od tamtego czasu mieszkalam 11 lat w Londynie, 4 lata na Malcie i od koncowki 2022 w Hiszpanii.
Twoja wizja zycia za granica jest troche prawdziwa i troche naiwna. Ludzie jak ludzie, wszedzie sa rozni. Duzo zalezy gdzie pracujesz, z kim, w jakiej kulturze. Duzo zalezy jakich masz znajomych. Ale tez od Ciebie, ile w znajomosci wkladasz, czy potrafisz i chce Ci sie budowac przyjaznie.

To co jest prawdziwe to rzeczywiscie widze po sobie ze pogoda bardzo wplywa na moj komfort zycia. To sa najzwyklej fizjologiczne rzeczy - przyjechalismy z Malty na pare miesiecy w Polsce zima i pod koniec czasu w Polsce po prostu fizycznie nie moglam wytrzymac, nieustanne zmeczenie i prawie ze nastroje depresyjne. Jak tylko wyjechalismy i zaczelo mi znow slonce swiecic to nagle swiat zaczal sie wydawac mniej okropny.
Ale nic nie ma za darmo - nie wiem jak jest w Polsce bo jednak wiele lat tam juz nie mieszkalam, ale poczucie "cywilizacji" na Malcie pozostawia duzo do zyczenia, nie jest to miejsce ktore bym ponownie rozwazala do zycia, na wizyte na urlop ok ale nic wiecej.

Hiszpania, jak na razie, ma dla nas odpowiednia rownowage komfortu zycia i zycia w kraju zachodnim/cywilizowanym - ale nawet tutaj nie jest idealnie. Zwlaszcza w kwestii rynku pracy jest kiepsko, ja i maz mamy szczescie ze mozemy zdalnie pracowac dla firm w Niemczech i mamy niemieckie a nie hiszpanskie zarobki - to trzeba brac pod uwage.

Moim zdaniem szukanie obiektywnej "prawdy" jak sie zyje za granica to z gory skazana na porazke misja bo nie ma jednej prawdy, wszystko zalezy. Zalezy od tego jakie masz priorytety (co cie wkurza na maksa, a co jestes w stanie tolerowac), umiejetnosci i szczescia jaka prace i zarobki bedziesz miec, na ile jestes przywiazana do ludzi i trybu zycia w Polsce, i strasznie wielu innych czynnikow. Niektorzy wyjezdzaja i zadna sila bys ich do Polski z powrotem nie sciagnela (ja jestem w tej grupie) - inni probuja i wracaja bo sie okazuje ze jednak w Polsce im bylo lepiej.

Rzeczywiscie najlepiej jest sprobowac samemu ale to nie jest taka prosta sprawa jak wyprobowanie nowego plynu do prania. Nawet wyjazd na miesiac to moze byc problem, ale co wazniejsze - w ciagu miesiaca wciaz jestes bardziej turysta, nie musisz sobie radzic z wieloma uciazliwosciami ktore trzeba ogarnac jak mieszkasz gdzies na stale. Oczywiscie lepsze to niz nic - ale tez nie oczekuj ze to ci odpowie na wszystkie pytania albo ze jest prawdziwym wyznacznikiem zycia gdzies. W pewnych wzgledach jest latwiej (np. nie trzeba ogarniac podatkow, rezydentury itp) a w pewnych gorzej (np. wynajmujesz cos na krotko, nie mozesz sobie mieszkania/domu pod siebie ustawic, nie znasz ludzi itp).

Najbardziej, moim zdaniem, w twojej sytuacji problematyczne jest to ze ewidentnie ty i maz macie bardzo inne podejscie do tego tematu. Widac ze ty jestes troche "duch niespokojny", nie boisz sie roznych rzeczy sprobowac, zmienic, eksperymentowac, odkrywac - a maz woli cos pewnego, znanego, zaplanowanego. Zadne z was nie ma "lepszego" podejscia, oba maja zalety (i wady/ryzyka) - ale kiedy w zwiazku sa tak rozne osobowosci, czasem ciezko sie dogadac i wybrac droge ktora obie strony zadowala.
Sprobujcie pogadac wiecej, zrozumiec sie bardziej, co jego motywuje i co dla niego jest wazne, co jest wazne dla ciebie, gdzie jestescie w stanie pojsc na kompromis - moze jakas droga zeby "wilk byl syty i owca cala" istnieje. Wydaje mi sie ze tam jest pewnie wiecej pochowane niz tylko "zycie za granica lub nie" - to moze byc jakas tam realizacja twoich fantazji, potrzeb - ktore wydaje Ci sie mieszkanie za granica moze spelnic. I byc moze tak by bylo, moze nie - co wazniejsze, jesli dokopiesz sie do tego czego w tym wyjezdzie szukasz, o czym marzysz - to moze znajdziesz inne bardziej kompatybilne z mezem metody.
Dam Ci przyklad - dla mnie slonce i cieplo jest konieczne do zycia. Pierwsze pare lat w Londynie bylo dla mnie bardzo trudne, az odkrylam wyjazdy na zime w cieple miejsca. Nawet wyjazd na 2-3 tygodnie w zimie robi wielka roznice. Oczywiscie obecny uklad gdzie mam slonce 300+ dni w roku pasuje mi bardziej - ale poprzednie podroze pomagaly, i tez otwieraja wiele fajnych doznan. Moze zamiast wyciagac armate z przeprowadzka za granice, zacznijcie od tego - odlozyc troche kasy zeby gdzies pojechac i oderwac sie od tego samego zycia, moze Tobie to wystarczy, moze w mezu obudzi to jakis duch odkrywcy - kto wie. Powodzenia.

[flaurkova]

Iść po poradę na forum Wizazu, to jak iść do starej, wrednej, zgnuśniałej, nielubianej ciotki, tylko x10. Nic dziwnego, że chcieli je zamknąć. Zamiast tych farmazonów lepiej poczytaj Kasię Pieluszkę, inaczej będziesz do usranej śmierci gnić w tej Polsce w rozbabranym, niedokończonym domu otoczonym sąsiadami pijakami i patusami, a na koniec na łeb Wam spadną ruskie bomby i tyle z happy endu.

[Rogatka_Ozdobna]

Napisane przez Tropiccana

jeszcze teraz dochodzi widmo wojny

To już wygląda jakbyś na siłę wymyślała powody do wyjazdu. Aż przypomina się niedawny wątek, którego autorka wymyślała powody, dla których nie powinna wracać do Polski typu wyimaginowana presja społeczeństwa na wczesny ożenek i dzieci.


Zaczynam mieć wrażenie, że tak naprawdę uciekasz przed czymś zupełnie innym niż piszesz i sama nie chcesz się z tym zmierzyć.

[Limonka2738]

Napisane przez Rogatka_Ozdobna

To już wygląda jakbyś na siłę wymyślała powody do wyjazdu. Aż przypomina się niedawny wątek, którego autorka wymyślała powody, dla których nie powinna wracać do Polski typu wyimaginowana presja społeczeństwa na wczesny ożenek i dzieci.

Tak trochę było. I jeszcze faceci w Polsce wszyscy są beznadziejni.


Też by mi nie było łatwo wrócić z Paryża do Krakowa, ale ten wątek zaczął być festiwalem jechania po Polsce na podstawie jednostkowych doświadczeń sprzed 20 lat na prowincji.

[natash88]

Napisane przez Tropiccana

Przykro mi patrzeć, że tak się poświęca, a tak naprawdę nie stać nas na budowanie domu bez kredytu o którym myślimy, bo mimo pakowania kasy w dom, to jest i tak kropla w morzu. Ja z resztą podobnie, prowadzę swoją działalność, mam wszystko na swojej głowie i jestem bardzo zmęczona - mentalnie. Prowadzenie działalności w Polsce jest poza tym bardzo niekorzystne dla przedsiębiorców, opłaty są wysokie, dużo papierologii - kto posiada firmę, ten doskonale wie o czym mowa.

.

Jaka papierologia dotyczy JDG w Polsce, która jest taką straszną? Mówię o Twojej działalności...Chyba rozliczasz się u księgowej? Poza prowadzeniem księgowości, jak wszędzie, nie wiem co kryje się za papierologią przy jednoosobowej DG.

Co do "nawet nas nie stać na budowę domu bez kredytu" - myślę, że za granicą kwestia nieruchomości jest taka sama lub gorsza. Mały procent ludzi stać na budowę bez kredytu z luzem psychicznym i finansowym, czy to w Pl, czy w innych krajach, w których nieruchomości są jeszcze droższe.

Nie dziwię się, że mąż nie chce się z Tobą wyprowadzic, bo zamiast konkretów i realistycznego planu jest jakaś infantylna wizja.

P.S. po tym jak napisałaś, że teraz trudna decyzja to podjęcie decyzji o źródle ogrzewania do domu, uważam, że przede wszystkim jesteś mało dojrzała i po prostu chcesz uciec przed dorosłym życiem i naiwnie Ci się wydaje, że wyprowadzka będzie rozwiązaniem. Ale wyprowadzka nie zwalczysz swojego lęku przed dorosłym życiem i braniem odpowiedzialności. Na to się pracuje wewnątrz siebie, a nie przez zmianę otoczenia. Nie uciekniesz od siebie.

[mikolajkowa]

Napisane przez flaurkova

Iść po poradę na forum Wizazu, to jak iść do starej, wrednej, zgnuśniałej, nielubianej ciotki, tylko x10. Nic dziwnego, że chcieli je zamknąć. Zamiast tych farmazonów lepiej poczytaj Kasię Pieluszkę, inaczej będziesz do usranej śmierci gnić w tej Polsce w rozbabranym, niedokończonym domu otoczonym sąsiadami pijakami i patusami, a na koniec na łeb Wam spadną ruskie bomby i tyle z happy endu.

Dokladnie
Autorko, nieźle się o sobie nasluchalas tutaj - naiwna, infantylna nie wiem co jeszcze. Atmosfera i komentarze tutaj sa podejrzewam przykładem dlaczego zysie w Poslce Ci nie odpowiada.

Ja cie w 100% rozumiem- mieszkam w Londynie od 12 lat. oczywiście nie jest łatwo, zwłaszcza ostatnio, ale jest fajnie, spokojnie, dużo rzeczy się dzieje - kultura, koncerty etc. Ja nie planuje wracać - ewentualnie się gdzieś indziej przeprowadzić.

Sytuacja z mężem bardzo trudna - nie bardzo wiem jakie rozwiazanie Ci podpowiedzieć ;(

[Katerina_00]

Pamiętaj że trawa jest zawsze bardziej zielona u sąsiada.

W innym kraju zawsze będziesz tym emigrantem z akcentem i człowiekiem drugiej kategorii - nie oszukujmy się ale tak to wygląda w obcym kraju o ile pracujesz i próbujesz się obrócić i odnaleźć w społeczeństwie.
No chyba że marzy ci się emigracja w sensie drink i plaża na bali

[ColourTheSmallOne]

Napisane przez Katerina_00

Pamiętaj że trawa jest zawsze bardziej zielona u sąsiada.

W innym kraju zawsze będziesz tym emigrantem z akcentem i człowiekiem drugiej kategorii - nie oszukujmy się ale tak to wygląda w obcym kraju o ile pracujesz i próbujesz się obrócić i odnaleźć w społeczeństwie.
No chyba że marzy ci się emigracja w sensie drink i plaża na bali

Mówisz z własnego doświadczenia, czy tak ci się wydaje?
W Polsce to każda kobieta jest człowiekiem drugiej kategorii, także dobre sobie


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rogatka_Ozdobna]

Napisane przez ColourTheSmallOne

W Polsce to każda kobieta jest człowiekiem drugiej kategorii

Ciekawe. Polska ma "pay gap" zdecydowanie poniżej średniej w UE. Liczba kobiet na stanowiskach menedżerskich powyżej średniej. A jeżeli chodzi o posiadanie własnej firmy przez kobietę to w ogóle jesteśmy na pierwszym miejscu w UE. O bezpieczeństwie już nie wspominam. Człowiek drugiej kategorii jak nic

[rejczeI]

Napisane przez ColourTheSmallOne

Mówisz z własnego doświadczenia, czy tak ci się wydaje?
W Polsce to każda kobieta jest człowiekiem drugiej kategorii, także dobre sobie


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie no bez przesady.
Skąd wy bierzecie te dyrdymały.

Jesli chodzi o Ciebie to gdzie nie wyjedzie będzie Obcesersem a nie Lokalsem. W sensie dobrze, że planuje dalej zdalnie uczyć języków i nie planuje polegać tylko na tamtym rynku pracy. Może na miejscu znajdzie lokalsów do nauki i fajnie ale ogólnie nie jest tajemnicą że jak człowiek nie wyjeżdża jako specjalista na kontrakt (czy coś) to musi przerobić procedurę nostryfikacji dyplomów, dorównania pod względem formalnym miejscowym itp. Jej facet dobrze, że jest budowlancem i po prostu robi na budowie, to jako fizyczny i złota rączka zaczepi się wszędzie.
W pl jak jesteś architektem (''nawet'' architektką), tu sie urodziłaś i nie masz dopiero przed sobą precedury związanej z obywatelstwem, szukasz pracy w zawodzie lub zbliżonej a nie w knajpie.

A jeśli chodzi o autorkę to ludzie generalnie mają mniej lub bardziej innych w 4 literkach. I stąd się bierze ta wielka tolerancja.
To całe akceptowanie chodzenia w piżamie wynika bardziej z ''nie wtrącam się do życia innych bo jakbym się wtrącił to jeszcze by się okazało, że ktoś ode mnie czegoś chce''. A nie dlatego, że to jest faktycznie takie fansi chodzenie w piżamie do sklepu. No ok fajna pogoda sprzyja serdeczności i dobrym humorom; ale w Pl akurat klimat wbrew temu co napisała pani powyżej przynajmniej od wczesnej wiosny do późnej jesieni jest ok. Plus część ludzi ceni sobie białe święta. Dawno już rzadko trafiają się wielkie mrozy. Nawet teraz miało być wielkie ozimnienie w bieżacym tygodniu, powrót zimy i co, chodzisz w wiosennym płaszczu i jest ok.
Wszystko ma swoje zalety i wady.
Przykładowo Hiszpania i sjesta.
''Jak wygląda standardowy dzień pracy w Hiszpanii?
8:00 - 9:00 rozpoczęcie pracy
11:00 krótka, 15 min. przerwa na kawę lub śniadanie
14:00 rozpoczęcie sjesty, która trwa od godziny do trzech
18:00 - 20:00 kończymy pracę''

- no doprawdy wspaniale konczyć pracę o 20, po 12 godzinach, wskutek przymusowego podyktowanego upałami obijania się w trakcie dnia.

[havarti]

Narzekanie Polaków na Polskę to prawie że sport narodowy, jak ktoś jest zbyt szczęśliwy, to cofają mu obywatelstwo

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz