Co robić, jak dziecko się zanosi?

[Paris]

No właśnie? Może macie na to jakieś sposoby? Dmuchnąć w usta, odwrócić na plecki? Chodzi o płacz...

[aga01]

przylać klapa.... na siostrze mojego TŻ skutkowało Ale robili to z bratem jak mama nie widziała No ale pomagało

[Paris]

Napisane przez aga01

przylać klapa.... na siostrze mojego TŻ skutkowało Ale robili to z bratem jak mama nie widziała No ale pomagało

Ale to jest 10-miesięczny chłopczyk...tak może trochę poważniej...

[Nadin]

Napisane przez Paris

No właśnie? Może macie na to jakieś sposoby? Dmuchnąć w usta, odwrócić na plecki? Chodzi o płacz...

Czy mogłabyś dokładniej opisać sytacje? W jakich okolicznościach, i czy zanosi się to inaczej płacze?

[MILENA*]

Mojemu synkowi pomagało przytrzmanie języka i dmuchnięcie w usta.

[aga01]

A ona była roczną dziewczynką... A poważniej to trzeba stanowczo, mocno do siebie przytulić, a babcia położna z 40 letnim stażem mówi, że klaps jest dobrą metodą...

[Mariqa]

Jeden sposób, polecany przez pediatrę- dmuchnąć zdecydowanie w jamę ustną-
nie wkładać nic do buzi, smoczka, palca itp, nie bić!

[iza73]

Dmuchnac w twarz-dosc intensywnie.Z wlasnego doswiadczenia wiem ze rodzice nieraz myla placz dosc intensywny, ale jednak tylko placz z zanoszeniem sie.Przy tzw zanoszeniu sie dziecko traci po jakims czasie oddech.poprostu nie moze zlapac powietrza nie wolno go wtedy zostawiac samemu sobie,trzeba interweniowac najlepiej moim zdaniem dmuchnieciem.Przy niemowlaku to sie sprawdza nie wiem jak przy starszym dziecku.Z niektorymi dziecmi naprawde jest problem ktory chyba najlepiej rozwiazac z lekarzem pediatra prowadzacym dziecko.Na szczescie dzieci z tego wyrastaja!!!!!!!!

[paula78]

warto tez znależc przyczyne takiego zachowania u juz dużego dziecka.

[madalenka]

Moj synek takze sie zanosi gdy cos mu nie na reke Na poczatku strasznie panikowalam, a to jest najgorsza nasza reakcja przy takich sytuacjach. Nalezy zdecydowanie dmuchnac w buzke tzn w usteczka dziecka. Jak to nie pomoze to lekki klaps w pupe. Takich rad udzielil mi niejeden pediatra i naprawde dziala. Trzymaj sie cieplutko i nie panikuj a bedzie dobrze

[buena]

Odświeżam, jak widzę bardzo stary temat, ale nie chcę zakładać nowego. Moja 4,5 miesięczna córka zanosi się kilka razy dziennie, aż robi sie czasami sina. Muszę wypróbować wyżej podane sposoby, jak juz się zaniesie. Ale czy nie wie może ktoś, co robić, żeby dziecko się nie zanosiło albo co jest tego przyczyną?

[moniolla]

u nas pomagało dmuchanie w buzie.mały zanosił sie rzadko -przeważnie przy szczepieniach w poradni i tak własnie kazała reagowac pielęgniarka...
na codzien takiego problemu nie mieliśmy....

[_dAria86]

Moja coreczka tez sie zanosi. Teraz ma 16 miesięcy i juz coraz mniej.
na poczatku tesciowa mi powiedziala ze moj mąz tez sie starsznie zanosił i kazala wkladac malej palce do buzi. No to na początku tak robiłam. Raz drugi i wydawalo mi sie ze to nie pomaga a nawet robie krzywde malej.
Dopiero gdy zaniosla sie przy moim tacie zobaczylam co trzeba zrobic . dziecko gdy sie zanosi ma otwarta buzie i trzeba mocno dmuchnąc!!takie male sztuczne oddychanie.
Teraz gdyZuzka sie przewroci, uderzy....i zaczyna plakac czekam. I przewaznie nie potrzebuje mojej interwencji.
a no i bez paniki oczywiscie, wiem ze ciezko byc spokojnym, ale nerwy i okazywanie strachu przestraszy dzieciątko.

Co do metody tesciowej, jak sie pozniej okazalo mąz sie niezanosil tylko dostawal ściskoszceku!!a moja tesciowa powinna dostac w zeby!!

jesli dziecko sie czesto zanosi tak jak Twoja mala Buena powinas skonsultowac to z pediatra koniecznie a on jesli stwierdzi ze jest taka potrzeba skieruje do neurologa.

[buena]

Napisane przez _dAria86

jesli dziecko sie czesto zanosi tak jak Twoja mala Buena powinas skonsultowac to z pediatra koniecznie a on jesli stwierdzi ze jest taka potrzeba skieruje do neurologa.

No właśnie zrobię to przy następnej wizycie. Na szczęście mała zanosi się coraz żadziej. A dmuchanie na nią nie działa, no chyba, że źle to robię.

[kiya83]

moj synek mial taki jakis 4 tyg okres zanoszenia sie. nie slyszalam w tedy o zadnym dmuchaniu smoczku czy czyms innymm... lubial spac na brzuchu wiec go zawsze przekrecalam na brzuchu i masowalam delikatnie plecki, po chwili pzestawal..ale lepszy efekt dawaly rece mojego meza ponieaz ja jestem zmarzluch a on zawsze macieplutkie rece...wiec dobra metoda to ciplutki masaz....chociaz na kazde dziecko dziala zawsze cos innego....to jak ja uspokajalam synka to casem byl smiech na sali...trzeba bylo go troche popodrzucac....tak jak sie kogos podrzuca na urodziny czy cos w tym stylu tylko lekko...mowie wam przestawal plakac i sie smial...ale to treba wyprobowac kazdy na swoim dziecku i po swojemu..nie ma niezawodnych sposobow.

[Ola-Anna]

Moja córka kiedy była mała,też się zanosiła .Działo sie tak kiedy nie chciałam jej coś dać lub kiedy sie mocno gdzies uderzyła.Raz zaczeła się zanosić i mdleć, kiedy w nocy zaczęła zwracać i tak się tego przestraszyła ,że zaczęła nam uciekać przez ręce. W tym momencie mąż szybko odwrócił ją do góry nogami,ponieważ gdy mdlała jej buzia była pełna wymiocin ,no i wiadomo czym to groziło.W innych przypatkach, kiedy nasza córka mdlala dmuchałam jej w twarz lub moczylam jej szybko bużkę zimną wodą i to zazwyczaj pomagało,ale zdarzyło się ,że na pare sekund zemdlała. Ja rodziłam córkę z pomocą vacum i balam się ,że to jest następstwo więc chodziłam po lekarzach aby to sprawdzić . Robilam równiez EEG ( chyba tak to sie nazywało) ,na główkę zakładano taką siatkę z jakimiś eletrodami która rejestrowała jak pracuje mózg. Na szczęście wszystko bylo w porzadku. Większość lekarzy wypowiadalo się,że u nie których małych dzieci coś w mózgu nie jest jeszcze do końca wykształcone i ze najpóżniej do 3 lat to się wykształci i dziecko przestanie się zanosić. Dla wyjaśnienia , to nie oznacza jakiejś ułomności poprostu u nie których dzieci nie zdążyło to jeszcze urosnąć,oczywiście ja tłumaczę to prostym językiem. Sam lekarz mówił ,że jego córka tez tak miała i po 3 latkach to zanikło. Ja również moge to potwierdzić u naszej córki pojawilo się kiedy miała 1 rok a po 3 roku życia całkowicie zanikło, teraz ma 6 lat i rozwija sie bardzo dobrze.Mam również 2 letniego synka ,który też czasami się zanosi (naszczęście nie jest to często ) tylko ,że on tylko kiedy sie mocno uderzy i na niego dmuchanie absolutnie nie działa , zimna woda tak.Wiem ,że najważniejsze to zachować spokój ,jednak ja nie umię ręce mi lataja jak galareta , to okropne uczucie dla każdego rodzica widzieć jak dziecko przelatuje przez ręce. Jeszcze jedno ja ,żeby córka nie mdlała w krytycznym momencie dawałam jej coś w rączki czego normalnie nie daję ,żeby odwrócić jej uwagę. W wiekszosci pomagało, ale też nie zawsze, różnie to z tym bywało ,wiadomo na każde dziecko może działać co innego.

[kiya83]

ja tez mialam VACUM...szczezre...nie myslalam ze mzoe miec to jakis zwiazek....Wspolczuje ci Ola-Anna troche, nei mialam takich chwil i teraz widze ze powinnam sie cieszyc ze obdarowano mnie takim "nieuciazliwym" dzieckiem. Bravo za wytralosc...ja chyba nie umiala bym trzymac nerwow, jak moj synek mialm 1.5tyg zaksztusil sie moim mlekie[a podobno z piersi nie mozna sie zaksztusic-tak mi mowiono] zreobil sie fioletowo zielony a ja zesztywnialam...jedyne co potrafilam zrobic to zawolac meza...ciagle krzyczalam...jak zauwazylam ze on sie boi tez to troche mnie ruszylo...wzielam za nozki do gory i lekko po pleckach pukalam...pomoglo...ale jak przyjechala karetka to bardziej pomagali mnie niz dziecku.....ja mialam jeden taki wybryk...nkie wiem jak bym sie zachwowala jesli bylo by to ciagle pzrez 2 lata.....

[Ola-Anna]

Napisane przez kiya83

ja tez mialam VACUM...szczezre...nie myslalam ze mzoe miec to jakis zwiazek....Wspolczuje ci Ola-Anna troche, nei mialam takich chwil i teraz widze ze powinnam sie cieszyc ze obdarowano mnie takim "nieuciazliwym" dzieckiem. Bravo za wytralosc...ja chyba nie umiala bym trzymac nerwow, jak moj synek mialm 1.5tyg zaksztusil sie moim mlekie[a podobno z piersi nie mozna sie zaksztusic-tak mi mowiono] zreobil sie fioletowo zielony a ja zesztywnialam...jedyne co potrafilam zrobic to zawolac meza...ciagle krzyczalam...jak zauwazylam ze on sie boi tez to troche mnie ruszylo...wzielam za nozki do gory i lekko po pleckach pukalam...pomoglo...ale jak przyjechala karetka to bardziej pomagali mnie niz dziecku.....ja mialam jeden taki wybryk...nkie wiem jak bym sie zachwowala jesli bylo by to ciagle pzrez 2 lata.....

Bardzo dobrze rozumiem Twoją reakcję ,bo ja za każdym razem tak reagowałam krzyczałam po męża i nie byłam w stanie nic zrobić ( jaki strach potrafi byc okropny i jak potrafi paraliżować ) .Jednak kilka razy zdażyło się,że byłam sama w domu i to było najgorsze ,bo wiedziałam ,że muszę poradzić sobie sama . Mnie bardzo paraliżuje strach kiedy widzę jak moje dziecko przelatuje mi przez ręce, to taki okropny widok, tak jakby byl to juz koniec . Mam nadzieje że nasz synek nie będzie miał,aż takich omdleń .

[Migotka81]

Mam dwu letnia córeczkę która tez mi się często zanosiła w płaczu, na szczęście mamy już to za sobą jakoś samo przeszło. Konsultowałam to z pediatrą która dała mi skierowanie do neurologa ten stwierdził że wszystko jest ok dziecko zdrowe i że nic na to nie da sie poradzić i że to przechodzi z wiekiem... no tak ale co ja mam robić jak widze że dziecko staje się sine i brak mu tchu jedyna rada jaka usłyszałam to proszę zatkać wtedy dziecku nos. Tak robiłam ale sama nie wiem czy to pomagało, słyszałam że pomaga również klaps w pupę, ale to indywidualnie trzeba sprawdzic a jak zapobiegać powiedział że trzeba obchodzić się z dzieckiem jak z "jajkiem" nie krzyczeć nie mówić podniesionym głosem ogólnie żeby nie miało powodów aby się denerwowac.

[justinak25]

Mojej małej klaps w pupę i palec miedzy zęby bo jak dziecko zacisnie szczęki to cięzko reanimować. Najlepiej skontaktowaćsię z lekarzem, nasza jaks ie zanosiął to siniala....straszny stres. Na szczęscie wyrosła i już się to nie powtarza

[NICOLE12]

Witam ja mam ten sam problem moja nie spełna dwu letnia coreczka od niedawna tez zaczela sie zanosic placzem ale do tego stopnia ze rob sie cala sina , a przy tym traci przytomnosc czytam tu wlasnie o wszystkich sposobach aby zlapala oddech z powrotem ja tez slyszalam o tym zeby dmuchnac dziecku w buzke ale co zrobic kiedy dziecko przy tym ma zamknieta buzie i nie ma zadnego sposobu zeby mu ja otworzyc bo moja corka tak wlasnie robi.

---------- Dopisano o 22:18 ---------- Poprzedni post napisano o 22:15 ----------

Wlasnie umowilam sie do neurologa ale dopiero w poniedzialek a jej zdarza sie to coraz czesciej i to na dosc dlugo traci przytomnosc

[taszkin]

Napisane przez NICOLE12

Witam ja mam ten sam problem moja nie spełna dwu letnia coreczka od niedawna tez zaczela sie zanosic placzem ale do tego stopnia ze rob sie cala sina , a przy tym traci przytomnosc czytam tu wlasnie o wszystkich sposobach aby zlapala oddech z powrotem ja tez slyszalam o tym zeby dmuchnac dziecku w buzke ale co zrobic kiedy dziecko przy tym ma zamknieta buzie i nie ma zadnego sposobu zeby mu ja otworzyc bo moja corka tak wlasnie robi.

---------- Dopisano o 22:18 ---------- Poprzedni post napisano o 22:15 ----------

Wlasnie umowilam sie do neurologa ale dopiero w poniedzialek a jej zdarza sie to coraz czesciej i to na dosc dlugo traci przytomnosc

Pozostaje czekać na opinię neurologa, zbyt poważnie to wygląda, żeby ktoś tu mógł udzielić dobrej rady. Zdrówka dla córeczki.

Dodam jeszcze tylko, że gdy dziecko taci przytomność (z każdej przyczyny, a zwłaszcza nie do konca znanej) należy bezzwłocznie wezwac karetkę (takie wytyczne dostałam sama gdy córa traciła przytomność z gorączki).

[201606240916]

Mój synek też się zanosi w płaczu, teraz ma dwa latka i dzieje się to coraz rzadziej. Ale było kilka takich momentów, że mój skarb stawał się już siny i opadał z sił. Najlepiej pomaga wtedy dmuchnięcie dziecku w buzię. No i oczywiście spokój aby nie przestraszyć dziecka.

[naked21]

moja siostra miała taką akcję raz jak była malutka. pediatrzy poradzili rodzicom wtedy albo- dmuchnąć dość mocno, albo "pochlapać" tzn potrząsnąc mokrą ręką przed buzią.

[libra777]

Mój synek też mi sie zanosił , właśnie dzisiaj znów się to zdarzyło , nie mógł złapać powietrza mało sobie płuc nie wyplułam tak dmuchałam mu w usteczka(ma 6 miesięcy) i pomogło na szczęście kiedyś mi się zaniósł jak go przebierałam i miał gołą pupę więc mu przywaliłam klapsa tak jak to po porodzie robią i tez pomogło.Tak zalecają pediatrzy najczęściej dmuchać z całej siły w usta tak żeby wtłoczyć powietrze do płucek albo klaps albo zimna woda ale myslę że dmuchanie z całej siły to najskuteczniejsza metoda tylko trzeba tak na prawdę mocno.
To straszne uczucie najgorsze chyba patrzeć jak dziecko sinieje i nie może powietrza złapać aż się popłakałam po wszystkim

[kasia_katarzyna]

Witajcie!

Ja piszę z trochę innej perspektywy. Otóż wiem od rodziców, że sama się zanosiłam od 3 miesiąca do 3 roku życia. Pierwszy raz - z bólu. Później przy każdym płaczu. Podobno próbowali wielu metod i jedyną skuteczną okazało się... wkładanie mojej głowy pod zimną wodę.
Niestety nie mam z nimi na tyle dobrego kontaktu, żeby móc zapytać o różne wydarzenia z tamtego okresu czy ogólnie atmosferę w rodzinie.
Ale nie o tym chciałam... wydaje mi się, że opcja "zimnej wody" jest najgorszym rozwiązaniem. Taki zanoszący się maluch, wyraża przecież jakieś silne emocje (strach, ból, osamotnienie...), a "zimna woda" powoduje gwałtowną blokadę tych emocji.
Od 11 lat walczę z depresją. Przechodzę którąś tam z kolei terapię - praktycznie zawsze wychodzi, że te wczesnodziecięce doświadczenia zostawiły u mnie duże ślady.
Nie zrozumcie mnie proszę źle, nie chcę nikogo straszyć ani obwiniać. Wręcz podziwiam Was, że na wszelkie możliwe sposoby szukacie rozwiązań. Wiem jak wygląda zanoszące się dziecko i jak przerażająca to sytuacja.
Nie wiem czy dobrze to rozumiem, ale wydaje mi się, że najlepiej by było gdyby reakcja na zanoszenie się nie była tylko "interwencją", lecz przede wszystkim okazaniem wsparcia i bliskości borykającemu się z trudnymi emocjami maluchowi.
Jeżeli ktokolwiek z Was ma informacje o możliwych skutkach zanoszenia się, będę wdzięczna za takowe.

[Aper]

Napisane przez kasia_katarzyna

Witajcie!

Ja piszę z trochę innej perspektywy. Otóż wiem od rodziców, że sama się zanosiłam od 3 miesiąca do 3 roku życia. Pierwszy raz - z bólu. Później przy każdym płaczu. Podobno próbowali wielu metod i jedyną skuteczną okazało się... wkładanie mojej głowy pod zimną wodę.
Niestety nie mam z nimi na tyle dobrego kontaktu, żeby móc zapytać o różne wydarzenia z tamtego okresu czy ogólnie atmosferę w rodzinie.
Ale nie o tym chciałam... wydaje mi się, że opcja "zimnej wody" jest najgorszym rozwiązaniem. .

Hej!
Ja się ciut "wetnę" w wątek, bo w sprawie zanoszenia nie mam żadnego doświadczenia, ale chciałam odpowiedzieć Kasi.
Czy Ty sama pamiętasz coś z tego wkładania pod wodę? Czy kojarzysz to tylko z opowieści, do których dołożyła się nieciekawa atmosfera, brak poczucia bezpieczeństwa w domu?.
Jak sama piszesz nie masz teraz dobrego kontaktu z rodziną - czy chodzi o przeszkody typu odległość, brak komunikacji , czy (jak wydaje mi się bardziej prawdopodobne) - odległość/oziębłość emocjonalna? Jeśli tak, to na pewno wszystkie te przeżycia złożyły się też na depresję. Doradzałabym Ci (nieśmiało, bo psychologiem nie jestem) jednak nawiązanie kontaktu i rozmowę z nimi - właśnie po to, żeby o te różne rzeczy zapytać, wyjaśnić. Żebyś mogła powiedzieć jak się czułaś kiedyś i jak się czujesz teraz. Spróbuj. No i kontynuuj terapię.
Myślę, że patrzysz na to polewanie wodą przez pryzmat całego dzieciństwa - niezbyt chyba szczęśliwego i dlatego szukasz tutaj przyczyny.

"Nie wiem czy dobrze to rozumiem, ale wydaje mi się, że najlepiej by było gdyby reakcja na zanoszenie się nie była tylko "interwencją", lecz przede wszystkim okazaniem wsparcia i bliskości borykającemu się z trudnymi emocjami maluchowi" - i jak sama piszesz - to jest w ogóle podstawa bycia rodzicem nie tylko przy zanoszeniu. Dmuchanie, chlapanie to tylko mechaniczny środek na przełamanie impasu. A z tego co widzę i słyszę, to ten problem czasem pojawia się znikąd, niestety...

[kasia_katarzyna]

Napisane przez Aper

Czy Ty sama pamiętasz coś z tego wkładania pod wodę? Czy kojarzysz to tylko z opowieści, do których dołożyła się nieciekawa atmosfera, brak poczucia bezpieczeństwa w domu?.

Sama nic nie pamiętam. Znam to tylko z opowiadań moich rodziców. Najwięcej dowiedziałam się, gdy kiedyś zachęcona przez terapeutę pytałam ich o trudne wydarzenia z dzieciństwa. Niestety z tych opowiadań dosyć jasno wynikało też, że moi rodzice postrzegali zanoszenie jako moją złośliwość, wyrachowaną próbę osiągnięcia jakiegoś bliżej nieokreślonego celu (mama np. mówiła mi: "wystarczyło, że ojciec wyszedł za drzwi, a ty już robiłaś się sina").

Napisane przez Aper

Jak sama piszesz nie masz teraz dobrego kontaktu z rodziną - czy chodzi o przeszkody typu odległość, brak komunikacji , czy (jak wydaje mi się bardziej prawdopodobne) - odległość/oziębłość emocjonalna? Jeśli tak, to na pewno wszystkie te przeżycia złożyły się też na depresję.

Myślę, że patrzysz na to polewanie wodą przez pryzmat całego dzieciństwa - niezbyt chyba szczęśliwego i dlatego szukasz tutaj przyczyny.

Dokładnie - powodem braku kontaktu jest emocjonalna odległość. I z całą pewnością nie samo wkładanie głowy pod wodę mogło być przyczyną depresji. Zupełnie nie tak to widzę. Chciałam tylko podkreślić, że dzieciak musi w takiej chwili przeżywać bardzo silne emocje i dobrze by było gdyby reakcją na nie nie była sama "interwencja" (co jest oczywiste - dziecko przestaje oddychać), ale żeby dostał też wsparcie w tej trudnej sytuacji - choćby przez przytulenie, czy w przypadku starszych dzieci - próbę rozmowy o tym co się stało.

Napisane przez Aper

Doradzałabym Ci (nieśmiało, bo psychologiem nie jestem) jednak nawiązanie kontaktu i rozmowę z nimi - właśnie po to, żeby o te różne rzeczy zapytać, wyjaśnić. Żebyś mogła powiedzieć jak się czułaś kiedyś i jak się czujesz teraz. Spróbuj. No i kontynuuj terapię.

To nie miejsce na ten temat, więc napiszę króciutko: Niestety, nawiązanie kontaktu, jeśli nigdy wcześniej go nie było jest w zasadzie niemożliwe. Wiem, bo przez większość okresu dojrzewania zmagałam się z frustracjami związanymi z tym tematem (paradoksalnie wtedy, gdy większość nastolatków próbuje odciąć się od rodziców).
Dla mnie sytuacja była trudna, ponieważ nie mogłam powiedzieć, że moi rodzice to źli ludzie czy że zrobili mi jakąś widoczną krzywdę. Wiem, że zawsze się starali, żeby niczego nie zabrakło.
Tyle że gdzieś w tym wszystkim zupełnie zniknęły bliskość, poczucie bezpieczeństwa, poczucie własnej wartości, czułość.

Aper, bardzo Ci dziękuję za posta. Jakoś do tej pory nigdy nie próbowałam poprzez forum szukać ścieżek do rozwiązania swoich problemów. Pozdrawiam. Kasia

[Aper]

Napisane przez kasia_katarzyna

Chciałam tylko podkreślić, że dzieciak musi w takiej chwili przeżywać bardzo silne emocje i dobrze by było gdyby reakcją na nie nie była sama "interwencja" (co jest oczywiste - dziecko przestaje oddychać), ale żeby dostał też wsparcie w tej trudnej sytuacji - choćby przez przytulenie, czy w przypadku starszych dzieci - próbę rozmowy o tym co się stało.

Niby oczywista oczywistość, ale nie zaszkodzi o tym przypominać.
Skrobnę Ci małą PW żeby nie oftopować