Zakochanie: najlepiej smakuje to co wydaje się nieosiągalne

[Misiu Patysiu]

Generalnie zauważyłem u siebie, ale i u innych pewną prawidłowość: Tzn. - jak w tytule - zakochanie najlepiej smakuje wtedy gdy wydaje się być nieosiągalne. I nie mam tu na myśli zakochania w kimś "obiektywnie" nieosiągalnym (aktor/ka, super ciacho itd).

Chodzi mi o bardziej prozaiczną sytuację. Na przykład kiedy się w kimś zakochamy i staramy się o względy tej osoby względy, to wtedy występuje czasem tak potężny idealizm, że nawet mocne zauroczenie tego nie przebije.

I jest coś w tym uroczego, nawet patrząc z boku. Szczególnie gdy ten ktoś (lub obie osoby naraz) jest nieśmiały. Te zabiegi o drugą osobę (a nawet ich brak i wzdychanie) są generalnie odbierane jako rozczulające. Nie wiem czym do końca to jest spowodowane, ale chyba jest to spowodowane tym, że nie mamy jeszcze zapewnionej tej miłości i zamartwiamy się tym czy się uda zdobyć tą osobę.
Wtedy chyba jest największa presja na idealizowanie drugiej osoby i "kontemplowania" swojej niepewnej sytuacji, no bo jak już jesteśmy już razem bardzo krótko to w pewnym sensie już nie trzeba, aż tak zabiegać o zdobycie (choć powiadają, że najtrudniej jest utrzymać związek - tak jak marketingowców klienta) tej drugiej osoby, ale przynajmniej wiemy, że się spodobaliśmy i nasza samoocena winduje wysoko.

Co o tym myślicie? W sumie temat niebanalny (bo jest lifemotiv filmów miłosnych, które żarują na owej wrażliwości ludzkiej na takie sytuacje). (Chyba, że mi się tylko tak wydaje. )

[Mex13]

Coś w tym chyba jest..

[201803290936]

Napisane przez Misiu Patysiu

Generalnie zauważyłem u siebie, ale i u innych pewną prawidłowość: Tzn. - jak w tytule - zakochanie najlepiej smakuje wtedy gdy wydaje się być nieosiągalne. I nie mam tu na myśli zakochania w kimś "obiektywnie" nieosiągalnym (aktor/ka, super ciacho itd).

Chodzi mi o bardziej prozaiczną sytuację. Na przykład kiedy się w kimś zakochamy i staramy się o względy tej osoby względy, to wtedy występuje czasem tak potężny idealizm, że nawet mocne zauroczenie tego nie przebije.

I jest coś w tym uroczego, nawet patrząc z boku. Szczególnie gdy ten ktoś (lub obie osoby naraz) jest nieśmiały. Te zabiegi o drugą osobę (a nawet ich brak i wzdychanie) są generalnie odbierane jako rozczulające. Nie wiem czym do końca to jest spowodowane, ale chyba jest to spowodowane tym, że nie mamy jeszcze zapewnionej tej miłości i zamartwiamy się tym czy się uda zdobyć tą osobę.
Wtedy chyba jest największa presja na idealizowanie drugiej osoby i "kontemplowania" swojej niepewnej sytuacji, no bo jak już jesteśmy już razem bardzo krótko to w pewnym sensie już nie trzeba, aż tak zabiegać o zdobycie (choć powiadają, że najtrudniej jest utrzymać związek - tak jak marketingowców klienta) tej drugiej osoby, ale przynajmniej wiemy, że się spodobaliśmy i nasza samoocena winduje wysoko.

Co o tym myślicie? W sumie temat niebanalny (bo jest lifemotiv filmów miłosnych, które żarują na owej wrażliwości ludzkiej na takie sytuacje). (Chyba, że mi się tylko tak wydaje. )

Osoby niedojrzałe tak rzeczywiście mają. Na szczęście na ogół z tego się wyrasta.

[Margarita]

Napisane przez Misiu Patysiu

Generalnie zauważyłem u siebie, ale i u innych pewną prawidłowość: Tzn. - jak w tytule - zakochanie najlepiej smakuje wtedy gdy wydaje się być nieosiągalne. I nie mam tu na myśli zakochania w kimś "obiektywnie" nieosiągalnym (aktor/ka, super ciacho itd).

Taaak, to może jest i fajne jak się jest w przedszkolu. Jak już dorośniesz i dojrzejesz i naprawdę się zakochasz - to odkryjesz jaki cudem jest mieć ukochaną osobę blisko siebie, a jakim dramatem gdy ta pozostaje nieosiągalna

[skatex3]

To o czym piszesz to nie jest zakochanie, tylko takie niedojrzałe zauroczenie.

[lubiekielbase]

Napisane przez Margarita

Taaak, to może jest i fajne jak się jest w przedszkolu. Jak już dorośniesz i dojrzejesz i naprawdę się zakochasz - to odkryjesz jaki cudem jest mieć ukochaną osobę blisko siebie, a jakim dramatem gdy ta pozostaje nieosiągalna

Nic dodać, nic ująć.

[201712242137]

Hę? Jak jestem w kimś zakochana albo ktoś mi się bardzo podoba i widzę, że nie mam u tej osoby szans, to mnie to boli, a nie rozczula. No i nieśmiała też jestem. Nic uroczego w tym nie widzę, raczej sobie współczuję.

[darka135]

Eh, od 1 gim"podkochiwałam się" w pewnym chłopaku... Spoglądałam na jego zdjęcia, pytałam się jego kuzynek co u niego( wspólna rodzina)
Niedawno do mnie napisał, kilka razy oczy przecierałam czy to prawda. Od dwóch miesięcy świetnie się ze sobą dogadujemy.
Jest w tym duża prawda, zawsze byłam zdania, że jestem za brzydka dla niego, za nudna.. a tu ;>

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Też tak myślałam jako nastolatka, ale potem, będąc już w prawdziwym związku, odkryłam, że jeszcze lepiej smakuje świetne porozumienie na co dzień, wspólne tematy do rozmów, mieszkanie razem, plany na przyszłość. To jest the best!

[meniusia]

Ehh zazwyczaj to co nieosiągalne najbardziej nas kręci.

Masz na mysli tutaj spotykanie się z kimś i brak ustalenia czy to już zwiazek i ta niepewnosc, niecierpliwosc co czuje druga osoba czy takie platoniczne zauroczenie druga osoba ktora sie widuje raz na jakis czas ??

Jeśli to pierwsze to nie znosz etego uczucia, wlasnie jestem w takiej sytuacji, pisalam nawet wątek o tym.