Czego tak naprawde chcę?

[Djapira]

Cześć Dziewczyny
Dzisiaj wychodząc z toalety, nagle pojawiło mi się w głowie pewne zapytanie. Czy ja naprawde potrzebuje schudnąć. Nie chodzi o to, że nie mam z czego, ale o to czy tego potrzebuje do szczęścia. Od prawie 6lat moje życie opiera się na odchudzaniu, to jest celem nadrzędnym. Jestem już zmęczona. Nie udaje mi się, a skoro tak to znaczy, że albo nie jest mi to pisane w tym momencie,albo nie pragnę tego tak bardzo. Zagubiłam się. I właśnie po tym zwaliła się na mnie lawina pytań, jakim człowiekiem chce być, jak chce żyć, czego potrzebuje, jak ma wyglądać moje szczęście..
Za 3miesiące skończe 21 lat, może w tym wieku takie pytania są normalne, poszukiwanie siebie?
Zapraszam wszystkich, którzy przeżywają podobne chwile i tych, których podobne myśli dotyczyły, żeby podzieliły się swoimi doświadczeniami

[aagusiaa88]

Ja bede miala 22 i nie wiem czego chce w zyciu. Mam takiego lenia, ze nawet studiow nie skonczylam. Pracowalam, ale ostatnio sie zwolnilam. nie wiem, zaczynam miec wrazenie, ze czas leci coraz szybciej a ja nic w zyciu nie osiagnelam

[AnnGabi]

Wspaniałe pytanie widnieje w tytule Często mnie dręczy.
Niedługo mam 18 lat. Nie wiele, ale najwyższy czas (jak twierdzą inni...) by wybrać studia. Chociażby. Ale nie wiem co chcę robić w życiu. Zastanawiam się nad tym.
Choć ostatnio błahe pytanie zabłysło w mojej głowie... Czy tak naprawdę potrzebuję iść do fryzjera Jestem okropna, wiem.


Pozdrawiam serdecznie!

[mag_rat]

"dziś wychodząc z toalety.." - wybacz, ale rozwałił mnie ten tekst

a co do tematu- ja mam prawie 23 lata, studiuje i srednio co dwa miesiace mam doła pod tytułem "a po co to wszystko" i zastanawiam się intensywnie nad sensem życia. Na studiach mam wrażenie zatrzymania się w rozwoju, wszyscy w okół pracują, żenią się, rodzą dzieci... Ale z drugiej strony mam ostatnie chwile swoistej beztroski i chyba żal je spędzić na umartwianiu się. W każdym razie moja huśtawka nastroju jest aktualnie w górze, wrócę jak będzie w dołku

[ville]

Odpowiedź na pytanie z wątku: nie mam zielonego pojęcia.

Akurat teraz jestem na etapie tego, że coś popsułam i muszę podjąć jakąś decyzję. Nawet nie jedną, kilka.

Chociaż nie. Wiem, czego chcę. Chcę być szczęśliwa, ale nie wiem, jak to osiągnąć.
Zazdroszczę osobom, które wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć. Zazdroszczę bardzo.

[AnnGabi]

Napisane przez ville

Odpowiedź na pytanie z wątku: nie mam zielonego pojęcia.

Akurat teraz jestem na etapie tego, że coś popsułam i muszę podjąć jakąś decyzję. Nawet nie jedną, kilka.

Chociaż nie. Wiem, czego chcę. Chcę być szczęśliwa, ale nie wiem, jak to osiągnąć.
Zazdroszczę osobom, które wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć. Zazdroszczę bardzo.

Być szczęśliwą.. Tego pragnę od kiedy tylko sięgam pamięcią...
Powodzenia Ci życzę i 3mam kciuki, bo podjęcie nowych decyzji po porażce jest chyba jednym z najtrudniejszych wyborów

[Djapira]

Fajnie, że napisałyście

Napisane przez mag_rat

"dziś wychodząc z toalety.." - wybacz, ale rozwałił mnie ten tekst

a co do tematu- ja mam prawie 23 lata, studiuje i srednio co dwa miesiace mam doła pod tytułem "a po co to wszystko" i zastanawiam się intensywnie nad sensem życia. Na studiach mam wrażenie zatrzymania się w rozwoju, wszyscy w okół pracują, żenią się, rodzą dzieci... Ale z drugiej strony mam ostatnie chwile swoistej beztroski i chyba żal je spędzić na umartwianiu się. W każdym razie moja huśtawka nastroju jest aktualnie w górze, wrócę jak będzie w dołku

Hehe, czasem wielkie rzeczy rodzą się z błahostki
Ja mam taki czas codziennie od miesiąca, tz. nie mam ochoty na nic, na wyjście gdzieś, na zadbanie o siebie, tylko bym spała. Ale myśl czego tak naprawdę chce, przeplata się od ponad roku.
To lepiej nie wracaj

Napisane przez ville

Odpowiedź na pytanie z wątku: nie mam zielonego pojęcia.

Akurat teraz jestem na etapie tego, że coś popsułam i muszę podjąć jakąś decyzję. Nawet nie jedną, kilka.

Chociaż nie. Wiem, czego chcę. Chcę być szczęśliwa, ale nie wiem, jak to osiągnąć.
Zazdroszczę osobom, które wiedzą czego chcą i jak to osiągnąć. Zazdroszczę bardzo.

Właśnie...

Napisane przez AnnGabi

Być szczęśliwą.. Tego pragnę od kiedy tylko sięgam pamięcią...
Powodzenia Ci życzę i 3mam kciuki, bo podjęcie nowych decyzji po porażce jest chyba jednym z najtrudniejszych wyborów

Mhm, chyba dlatego, że tracisz nadzieje i pojawiają się wątpliwości, już nie stoisz twardo na nogach.


Taki czas trzeba chyba przeczekać ;> Przecież nie da się zmusić do czegoś. Zastanawiam się co takiego musi się stać, żeby mnie w końcu olśniło, co ma mi dać kopa w pupe i zmotywować do życia. Chciałabym być aktywna, zadowolona z siebie i szczęśliwa. Ale jestem słaba, przynajmniej teraz. Łudziłam się, że po sesji mając więcej czasu dla siebie zaczne żyć lepiej, a tu paradoksalnie nastąpił kryzys. Eh.

[girlonthebridge]

ja mam 24 lata (chociaż często mam wrażenie, że wcale tyle nie mam) 4 lata temu wiedziałam czego chcę, chciałam skończyć magistra, potem otworzyć przewód doktorancki, zmienić profil ekonomii, heal the world the sprawy - niestety paskudnie się zakochałam, w sensie nie, że moja miłość była paskudna tylko osobnik, któremu oddałam swoje serce. Fakt mgr skończyłam, jednak przewodu dr nie otworzyłam - teraz szukam podyplomówki (akurat w nauce się spełniam więc nie stanowi to dla mnie czegoś co muszę zrobić, tylko co chcę zrobić...), szukam pracy (tu gorzej bo jestem wybredna), chcę żeby moi bliscy i moje zwierzaki były zdrowe (ale na to nie mam wpływu), chcę być chudsza (zaczęłam dzisiaj ćwiczyć a6w a od kilku tygodni odżywiam się w sposób bardziej racjonalny niż jeszcze pół roku temu), chcę być pewną siebie blondynką, która któregoś pięknego dnia odbierze nagrodę nobla

[Fenris]

Napisane przez Djapira

Od prawie 6lat moje życie opiera się na odchudzaniu, to jest celem nadrzędnym. Jestem już zmęczona. Nie udaje mi się, a skoro tak to znaczy, że albo nie jest mi to pisane w tym momencie,albo nie pragnę tego tak bardzo.

Skoro 6 lat próbujesz i nic to nie daje, to znaczy jedynie, że nie potrafisz.
Proponuję iść do dietetyczki. Nie jest to wcale duży wydatek, a pod jej okiem napewno się uda.

A co do tematu wątku... i Twoich pytań. Będziesz takim człowiekiem jak będziesz postępować. Albo pójdziesz za stadem albo będziesz sobą. Co do szczęścia to chyba masz wizję tego szczęścia? Każdy ma.

[ville]

Napisane przez Djapira

Zastanawiam się co takiego musi się stać, żeby mnie w końcu olśniło, co ma mi dać kopa w pupe i zmotywować do życia. Chciałabym być aktywna, zadowolona z siebie i szczęśliwa. Ale jestem słaba, przynajmniej teraz.

Podobnie. Tylko ja właściwie dostałam już takiego kopa, uświadomiłam coś sobie i przystępuję do działania, ale nie idzie mi dobrze.
Ja też jestem słaba. Teraz, kiedyś byłam silna psychicznie, ale teraz się trochę zmieniłam, wiem, że to przejściowe, ale chciałabym powrócić do tego, jak było dawniej, chociaż teraz widzę, że dawniej też nie było dobrze.

I tak w ogóle: być może wejdą tu osoby i powiedzą, że to zależy jedynie od nas, że jesteśmy bierne, że trzeba brać życie we własne ręce. I jeżeli one to potrafią i tak żyją - bardzo, bardzo zazdroszczę i będę się starała być takie jak one. I tu nie użalamy się nad sobą, tylko piszemy o problemie, jakie siedzą w nas. I kiedyś to zmienimy Tylko do tego potrzeba czasu, bo nie każdemu wszystko w życiu się udaje albo nie każdemu łatwo jest naprawić błędy. Niektórzy gubią się po drodze.

Ja właściwie popełniłam decyzję, która z jednej strony była dobra, bo zmieniłam coś w życiu, coś, co mi przeszkadzało. I byłam zadowolona, że zaczęłam próbować żyć po swojemu, ale niestety okazało się, że wpadłam jeszcze gorzej.
Ale już dość błędnych decyzji, mam nadzieję teraz na te dobre i trafione

[sylwónia]

Zawsze warto najpierw wykluczyć, czego sie na pewno NIE CHCE

[ville]

Napisane przez sylwónia

Zawsze warto najpierw wykluczyć, czego sie na pewno NIE CHCE

Ja na szczęście już wiem, czego nie chcę (ale już pisałam, w związku z tym popełniłam złą decyzję, złą z obecnego punktu widzenia, w przyszłości mam nadzieję, że okaże się dobra) i na szczęście w miarę wiem, co chcę. Bo kiedyś miałam z tym problemy

Gorzej z realizacją

[Djapira]

Napisane przez girlonthebridge

ja mam 24 lata (chociaż często mam wrażenie, że wcale tyle nie mam) 4 lata temu wiedziałam czego chcę, chciałam skończyć magistra, potem otworzyć przewód doktorancki, zmienić profil ekonomii, heal the world the sprawy - niestety paskudnie się zakochałam, w sensie nie, że moja miłość była paskudna tylko osobnik, któremu oddałam swoje serce. Fakt mgr skończyłam, jednak przewodu dr nie otworzyłam - teraz szukam podyplomówki (akurat w nauce się spełniam więc nie stanowi to dla mnie czegoś co muszę zrobić, tylko co chcę zrobić...), szukam pracy (tu gorzej bo jestem wybredna), chcę żeby moi bliscy i moje zwierzaki były zdrowe (ale na to nie mam wpływu), chcę być chudsza (zaczęłam dzisiaj ćwiczyć a6w a od kilku tygodni odżywiam się w sposób bardziej racjonalny niż jeszcze pół roku temu), chcę być pewną siebie blondynką, która któregoś pięknego dnia odbierze nagrodę nobla

girlonthebridge Ty wiesz czego chcesz i co najważniejsze powoli to realizujesz!
Ja już zapomniałam jak to jest czuć satysfakcje, że coś mi się udało, że potrafie coś zmienić na lepsze, a to fajne uczucie.

Napisane przez Fenris

Skoro 6 lat próbujesz i nic to nie daje, to znaczy jedynie, że nie potrafisz.
Proponuję iść do dietetyczki. Nie jest to wcale duży wydatek, a pod jej okiem napewno się uda.

A co do tematu wątku... i Twoich pytań. Będziesz takim człowiekiem jak będziesz postępować. Albo pójdziesz za stadem albo będziesz sobą. Co do szczęścia to chyba masz wizję tego szczęścia? Każdy ma.

Znam zasady, od dawna siedze tu, tz. na dietetyce. Chodzi o to, że ja jedzeniem często wyrażam swoje uczucia. Wiem to.
Dziękuje za to pogrubione.
Tak jak napisałam wyżej, chce żyć aktywnie, spotykać nowych ludzi (podróżować?), brać udział w jakiejś ważnej sprawie, w organizacji czegoś, mogłabym też pomagać, chciałabym mieć kogoś kochanego, śpiewać w jakiejś grupie i być zadowolona z siebie i odczuwać satysfakcje z tego co robię.

Napisane przez ville

I tak w ogóle: być może wejdą tu osoby i powiedzą, że to zależy jedynie od nas, że jesteśmy bierne, że trzeba brać życie we własne ręce. I jeżeli one to potrafią i tak żyją - bardzo, bardzo zazdroszczę i będę się starała być takie jak one. I tu nie użalamy się nad sobą, tylko piszemy o problemie, jakie siedzą w nas. I kiedyś to zmienimy Tylko do tego potrzeba czasu, bo nie każdemu wszystko w życiu się udaje albo nie każdemu łatwo jest naprawić błędy. Niektórzy gubią się po drodze.

Ja właściwie popełniłam decyzję, która z jednej strony była dobra, bo zmieniłam coś w życiu, coś, co mi przeszkadzało. I byłam zadowolona, że zaczęłam próbować żyć po swojemu, ale niestety okazało się, że wpadłam jeszcze gorzej.
Ale już dość błędnych decyzji, mam nadzieję teraz na te dobre i trafione

Ville, masz racje, wcale nie jest łatwo się zebrać i na nowo odnaleźć tę siłę. Ja się ciągle zastanawiam co takiego zrobić, że znów ją czuć.
I trzymam kciuki za powodzenie nowych decyzji!

Napisane przez sylwónia

Zawsze warto najpierw wykluczyć, czego sie na pewno NIE CHCE

Ja nie chce żyć tak jak teraz