Destrukcyjny wpływ matki na moje życie miłosne

[GabrysiaXYZ]

Witam. Czytam Was od dłuższego czasu, mam nadzieję, że i mi będziecie potrafiły poradzić. Postaram się streścić.
Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak usprawiedliwienie dla własnych wad i poczynań, ale mam wrażenie, że moja relacja z matką rzutuje na inne sfery mojego życia. Mam 28 lat i nadal mieszkam z mamą, obie wynajmujemy dom w dużym mieście, obie jesteśmy na umowie i przyznam, że ciężko by mi było znaleźć coś samej, raz zarabiam bardzo mało, a dwa mam zwierzaki, mało kto zgadza się wynająć coś osobie ze zwierzętami.
Niby miałam normalne dzieciństwo, tzn mama starała się zapewnić mi wszystko, czego potrzebowałam, rozwijała moje zainteresowania i jakieś tam talenty. Z drugiej strony była zawsze skąpa w okazywaniu uczuć. Chyba na zawsze wryła mi się w pamięć scena, w której mówi jak mnie nienawidzi. Mimo, że byłam jedną z lepszych uczennic w klasie, zawsze porównywała mnie do tych 2-3 lepszych. Krytykowała na każdym kroku. Z czasem nauczyłam się chować swoje sekrety, pamiętniki, bo wiedziałam, że jeśli je odkryje to wykorzysta na swoją korzyść, żeby mnie wyśmiać na forum rodzinnym albo wygarnąć mi w kłotni. Dzisiaj jestem bardzo zamkniętą osobą, pełną kompleksów i niewiary w siebie. Nigdy mi nie szło z facetami, bo sądziłam, że jestem brzydka i nikt by się mną nie zainteresował.
Aż rok temu spotkałam faceta i zaiskrzyło. Mówienie mu miłych rzeczy sprawia mi ogromną trudność. Oczywiscie odwiedzał mnie, więc poznał i moją mamę. Nie przypadł jej do gustu. Wyśmiewa, że wg niej ma kiepską pracę. Mogę tu zrobić długaśną listę wad, które ona w nim widzi. Nawet to, że ma kilka rudawych włosków na brodzie to dla niej pretekst, żeby się naśmiewać, że będę mieć rude dzieci, śmiech na sali. Wiadomo nikt nie jest idealny, mój facet też ma swoje wady. I od słuchania przez 8 miesiecy tekstów, jakoby nie był zbyt dobry dla mnie, nie kochał mnie, nie okazywał mi wystarczająco uwagi, zaczęłam poddawać w wątpliwość nasz związek. Pomyślałam, może mama ma rację. Przecież zawsze mówi, że chce dla mnie jak najlepiej.
W efekcie zerwałam z nim. I nagle się okazuje, że moja mama go jednak lubiła, teraz opowiada, że był taki sympatyczny, nawet jej się śnił ostatnio. Ręce mi opadły, ta kobieta robi mi sieczke z mózgu.
Oczywiście żałuje tego rozstania. Napisałam mu to, jednak on milczy już od 2 tygodni. Mówi, że potrzebuje czasu, żeby się zastanowić czy chcę się w to pakować jeszcze raz. Nie powiedziałam mu, że jedną z głownych przyczyn mojej decyzji była mama, wstyd mi się przyznać, że ona ma taki wpływ na moje życie. Nie wiem jak mam wyjść z tej sytuacji. Pomóżcie!

[Pomaranczorange]

Napisane przez GabrysiaXYZ

Witam. Czytam Was od dłuższego czasu, mam nadzieję, że i mi będziecie potrafiły poradzić. Postaram się streścić.
Nie chcę, żeby to zabrzmiało jak usprawiedliwienie dla własnych wad i poczynań, ale mam wrażenie, że moja relacja z matką rzutuje na inne sfery mojego życia. Mam 28 lat i nadal mieszkam z mamą, obie wynajmujemy dom w dużym mieście, obie jesteśmy na umowie i przyznam, że ciężko by mi było znaleźć coś samej, raz zarabiam bardzo mało, a dwa mam zwierzaki, mało kto zgadza się wynająć coś osobie ze zwierzętami.
Niby miałam normalne dzieciństwo, tzn mama starała się zapewnić mi wszystko, czego potrzebowałam, rozwijała moje zainteresowania i jakieś tam talenty. Z drugiej strony była zawsze skąpa w okazywaniu uczuć. Chyba na zawsze wryła mi się w pamięć scena, w której mówi jak mnie nienawidzi. Mimo, że byłam jedną z lepszych uczennic w klasie, zawsze porównywała mnie do tych 2-3 lepszych. Krytykowała na każdym kroku. Z czasem nauczyłam się chować swoje sekrety, pamiętniki, bo wiedziałam, że jeśli je odkryje to wykorzysta na swoją korzyść, żeby mnie wyśmiać na forum rodzinnym albo wygarnąć mi w kłotni. Dzisiaj jestem bardzo zamkniętą osobą, pełną kompleksów i niewiary w siebie. Nigdy mi nie szło z facetami, bo sądziłam, że jestem brzydka i nikt by się mną nie zainteresował.
Aż rok temu spotkałam faceta i zaiskrzyło. Mówienie mu miłych rzeczy sprawia mi ogromną trudność. Oczywiscie odwiedzał mnie, więc poznał i moją mamę. Nie przypadł jej do gustu. Wyśmiewa, że wg niej ma kiepską pracę. Mogę tu zrobić długaśną listę wad, które ona w nim widzi. Nawet to, że ma kilka rudawych włosków na brodzie to dla niej pretekst, żeby się naśmiewać, że będę mieć rude dzieci, śmiech na sali. Wiadomo nikt nie jest idealny, mój facet też ma swoje wady. I od słuchania przez 8 miesiecy tekstów, jakoby nie był zbyt dobry dla mnie, nie kochał mnie, nie okazywał mi wystarczająco uwagi, zaczęłam poddawać w wątpliwość nasz związek. Pomyślałam, może mama ma rację. Przecież zawsze mówi, że chce dla mnie jak najlepiej.
W efekcie zerwałam z nim. I nagle się okazuje, że moja mama go jednak lubiła, teraz opowiada, że był taki sympatyczny, nawet jej się śnił ostatnio. Ręce mi opadły, ta kobieta robi mi sieczke z mózgu.
Oczywiście żałuje tego rozstania. Napisałam mu to, jednak on milczy już od 2 tygodni. Mówi, że potrzebuje czasu, żeby się zastanowić czy chcę się w to pakować jeszcze raz. Nie powiedziałam mu, że jedną z głownych przyczyn mojej decyzji była mama, wstyd mi się przyznać, że ona ma taki wpływ na moje życie. Nie wiem jak mam wyjść z tej sytuacji. Pomóżcie!

To chyba jednak nie była miłość

[skazana_na_bluesa]

zacznij od terapii u psychologa. i złota rada - odetnij pępowinę, zamieszkajcie osobno.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Weź odpowiedzialność za swoje życie.

[201705230905]

Nie dziwię się facetowi jakoś

[201803290936]

Nie kochałaś go i tyle, jakbyś darzyła go silnym, szczerym uczuciem to żadne gadanie by Ci go nie obrzydziło. Nie potrafisz wziąć odpowiedzialności za swoje decyzje i zrzucasz odpowiedzialność na innych np. na matkę. Ale to nie ona zerwała za Ciebie ten związek.

[Deborah100]

Napisane przez Doris1981

Nie kochałaś go i tyle, jakbyś darzyła go silnym, szczerym uczuciem to żadne gadanie by Ci go nie obrzydziło. Nie potrafisz wziąć odpowiedzialności za swoje decyzje i zrzucasz odpowiedzialność na innych np. na matkę. Ale to nie ona zerwała za Ciebie ten związek.

Nie zawsze tak jest. Dziewczyna jest zakompleksiona, w toksycznej relacji z matką. Z jednej strony mamusia chce dla niej jak najlepiej a z drugiej jej nienawidzi - ktoś kto jest słaby psychicznie nie będzie myślał racjonalnie i nie raz posłucha swojej rodzicielki.

Masz 28 lat. Wynajmij coś sama. Znajdzie się osoba, która lubi zwierzęta i nie będzie to problemem. Po prostu zacznij szukać.
Idź do psychologa. A co najważniejsze opowiedz o wszystkim ex chłopakowi.
Życie masz jedno....pamiętaj o tym!

[201803290936]

Napisane przez Deborah100

Nie zawsze tak jest. Dziewczyna jest zakompleksiona, w toksycznej relacji z matką.
(...)

Czy aż taka toksyczna? Autorka napisała jakieś urywki ze swojego życia pt. zła matka. Jakby tak zebrać, to większość osób musiałaby stwierdzić, że ma toksycznych, złych rodziców. Mam niestety wrażenie, że zrzuca na matkę całą odpowiedzialność, również za swoje nic-nie-robienie, aby coś w życiu zmienić. I w pierwszym poście nie ma ani zdania o tym, że próbowała z matką rozmawiać, powiedzieć jej, że źle się zachowuje, postawić granice. Toksyczny rodzic - no spoko, zdarza się, ale nie można się tym całe życie tłumaczyć i zasłaniać. A z faceta robić koła ratunkowego, kogoś, kto może wszystko wyleczy, naprawi i wyciągnie spod skrzydeł mamusi. Autorka musi się dobrze zastanowić po co chce z nim być, po co chce się schodzić. Bo na razie trochę wygląda na to, że głównie dlatego, że matka stwierdziła, że jednak pan jest fajny. Tylko co dalej?

[201604250941]

ludzie nie robia az tak problemow z wynajmem i zwierzakami

[Allani]

Bądź szczera z tym facetem, może pomoże Ci się wyrwać? Miłość polega na zaufaniu, prawdzie, bezinteresowności. Otwórz się w końcu.

[eu phobia_]

Dziwna relacja, niby wiesz, że matka robi Ci sieczkę z mózgu, a sama jej na to pozwalasz. Facetowi się nie dziwię, nagle zrywasz bez powodu. Widać, że matka ma ogromny wpływ na Twoje życie, a Ty taka bezwolna jesteś i nie masz swojego rozumu. Już dawno powinnaś odciąć pępowinę, zamieszkać osobno - jak na razie to szukasz wymówek.