Czy są tu dziewczyny, które nie chciały dzieci a teraz jest za późno?

[asvr]

Cześć!
Mam takie przemyślenia od jakiegoś czasu. Chyba zaczynam dostrzegać pierwsze zmarszczki i zaczynam czuć, że czas leci szybciej niż mi się zdaje.
Powoli dobijam do 30tki. I myślę sobie - nie mam instynktu macierzyńskiego. Mam kota a i on potrafi mnie wyprowadzić z równowagi(brak mi cierpliwości i nawet kotek wymaga pewnego dostosowania planów pod niego (np. opieka gdy wyjeżdżam)).
Nie mam ochoty brać małe dzieci na ręcę, ani je przytulać. Boję się strasznie jak bardzo zmieniłoby się życie po urodzeniu dziecka.
Teraz mogę sobie pozwolić na wakacje kilka razy w roku, wieczorami czesto wychodzę, na weekendy również wyjeżdżam. Naprawdę lubię swoje życie i jakoś nie widzę jak miałabym tu "dodać" dziecko.
Zastanawiam się czy są wśród Was osoby, które z różnych powodów kiedys nie pozwoliły sobie na dziecko a teraż załują bo jest już za późno? za duże ryzyko(czytam jak mocno wzrasta ryzyko chorób u dzieci gdy matka jest po 35 roku życia...ze strachu bym w tym wieku również sobie nie pozwoliła)?

Boję się, że dopiero za kilka lat dojdzie do mnie, że chcę mieć dziecko a już nie będę mogła....Tylko czy to w ogóle realne zebym przez kilka lat aż tak zmieniła nastawienie do dzieci?

[mogg]

Kazdy dorasts/ dojrzewa w swoim czasie... Nikt nie jest w stanie przewidziec jakie odczucia bedziesz miala za kilka lat.
Ja rowniez dobijam do 30 i gdybym mogla poczekalabym z 5 lat na bobasa jeszcze. Na dzien dzisiejszy nie czuje sie gotowa na dziecko i nie umiem rowniez "dodac" dziecka do naszego zycia

Wysłane z mojego Lenovo S650 przy użyciu Tapatalka

[asvr]

mogg dzięki za odpowiedź. A Twój mąż/partner? Podziela Twoją opinię?

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Ja mam mnóstwo koleżanek, które nie chciały mieć dzieci w tym wieku - babskie studia mają to do siebie, że poznaje się dziesiątki, o ile nie setki dziewczyn w różnym wieku, o najróżniejszych pomysłach i planach na przyszłość.

Część z nich mając 30-40 lat jednak wyszła za mąż i ma dzieci, część adoptowała dzieci po czterdziestce (te są najszczęśliwsze), ale też dużo moich koleżanek i znajomych w wieku 35-40 lat i więcej nadal nie chce mieć dzieci, mimo że np. mają fajne związki.
Po prostu różnie bywa, i oczywiście masz rację: ludzie się zmieniają, życie nas zmienia.

Ja kiedy miałam 22-25 lat czułam, że chcę mieć dziecko i jestem gotowa, bo po prostu byłam wtedy we wspaniałym związku, dużo zarabiałam, wszystko temu sprzyjało. Teraz sobie tego nie wyobrażam, bo chociaż jestem w stanie się utrzymać, to nie chciałabym skazywać dziecka na brak stabilizacji, ciągłe wyrzeczenia itd. Bez stabilnej pracy, fajnego mężczyzny u boku - no nie wyobrażam sobie tego.

Ale czy wykluczam macierzyństwo? Nie. Być może kiedyś pokocham samotnego mężczyznę wychowującego własne dzieci i stanę się dla nich mamą. Być może adoptuję dziecko, co zawsze było moim marzeniem, niezależnie od tego, czy będę miała własne dzieci, czy nie
Na pewno wiem tylko tyle, że warto żyć po swojemu.

[mogg]

Napisane przez asvr

mogg dzięki za odpowiedź. A Twój mąż/partner? Podziela Twoją opinię?

Tak , jestesmy rownolatkami. Oboje czujemy sie mlodzi i totalnie nie gotowi na dzien dzisiejszy na taki krok bo zdajemy sobie sprawe jak bardzo zmieni sie nasze zycie.

Wysłane z mojego Lenovo S650 przy użyciu Tapatalka

[skazana_na_bluesa]

możliwe, że jesteś jedną z kobiet, która nigdy nie będzie chciała mieć dziecka. znam takich ludzi i całkiem chwalą sobie swój tryb życia. nigdy nie chcieli pakować się w pieluchy i cały czas mogli realizować swoje marzenia.
na forum jest trochę starszych od ciebie dziewczyn, które zaszły w wieku 35+ i mają zdrowe dzieci. biorąc pod uwagę zaawansowanie obecnej medycyny - nie martwiłabym się AŻ tak na zapas.

[DopplegangerEddarda]

Myślę, że to kwestia odpowiedniego partnera. Byś była z kimś kogo kochasz to byś chciała mieć z Tą osobą dzieci.

A jeżeli nawet nie to trudno. Nie każdy chcę mieć dzieci i nie każdy powinien

[yosanne]

Niewiele mogę poradzić, bo mam podobne dylematy i wciąż nie znalazłam dobrego rozwiązania. 30-tka tuż tuż, a dziecko to dalej dla mnie jakaś totalna abstrakcja. Niespecjalnie lubię dzieci, za to lubię swoje życie, to, że jak mam ochotę, mogę wyjechać na weekend, wyjść do knajpy, że wakacje spędzam tak, jak lubię, nic mnie nie ogranicza. Dziecko jednak wywraca świat do góry nogami i to na min. 18 lat. Ktoś może powiedzieć, że jestem wygodna i nie chcę brać odpowiedzialności za dziecko. No tak, nie chcę. Ale nie tylko dlatego, że mi tak pasuje, ale też zdaję sobie sprawę, że z takim nastawieniem zwyczajnie nie byłabym dobrą matką. No ale - właśnie, co będzie, jak za parę lat mi się odmieni? Przecież staranie się o dziecko, zwłaszcza jak się ma już te 30 parę lat (a mój partner do tego jest sporo ode nie starszy), to wcale nie jest prosta sprawa, raz, że nie zawsze można "zajść" tak ot, a dwa, że większe ryzyko wad rozwojowych i innych takich.

Mój partner na ten moment mówi, że chciał by dziecko, ale myślę, że pogodził się z myślą, że miałby jednak go nie mieć, tym bardziej że dla niego to już naprawdę ostatni-ostatni moment, więc jak jeszcze pozwlekamy parę lat, to już nie będzie w ogóle o czym gadać.

[asvr]

DwadziesciakilkaLat - podbudowałaś mnie nigdy nie zapomnieć by żyć po swojemu. Myślałam, że po 40tce już adoptować nie można (ktoś mi kiedyś powiedział, że do 35 lat - ale przyznaję nigdy się nie zagłębiałam).
Też myślę jak Ty ze gdybym miała mieć dziecko to chciałabym mu wiele dać a nie wyrzeczenia itp, ale pomyśl co najlepiej pamietasz z łezką w oku z dziecinstwa? bo ja wlasnie takie momenty gdy np. chodziłam z tatą na grzyby (oczywiście pożytku ze mnie nie było ale świetnie mi było w lesie) albo jak z rodzicami puszczaliśmy latawce. Takie chwile, które kasy specjalnie nie wymagały - to pamiętam najlepiej. A nie to, że np. jako jedna z pierwszych wśród znajomych miałam komputer lub ładny pokój.

[babie_lato]

Napisane przez asvr

Cześć!
Mam takie przemyślenia od jakiegoś czasu. Chyba zaczynam dostrzegać pierwsze zmarszczki i zaczynam czuć, że czas leci szybciej niż mi się zdaje.
Powoli dobijam do 30tki. I myślę sobie - nie mam instynktu macierzyńskiego. Mam kota a i on potrafi mnie wyprowadzić z równowagi(brak mi cierpliwości i nawet kotek wymaga pewnego dostosowania planów pod niego (np. opieka gdy wyjeżdżam)).
Nie mam ochoty brać małe dzieci na ręcę, ani je przytulać. Boję się strasznie jak bardzo zmieniłoby się życie po urodzeniu dziecka.
Teraz mogę sobie pozwolić na wakacje kilka razy w roku, wieczorami czesto wychodzę, na weekendy również wyjeżdżam. Naprawdę lubię swoje życie i jakoś nie widzę jak miałabym tu "dodać" dziecko.
Zastanawiam się czy są wśród Was osoby, które z różnych powodów kiedys nie pozwoliły sobie na dziecko a teraż załują bo jest już za późno? za duże ryzyko(czytam jak mocno wzrasta ryzyko chorób u dzieci gdy matka jest po 35 roku życia...ze strachu bym w tym wieku również sobie nie pozwoliła)?

Boję się, że dopiero za kilka lat dojdzie do mnie, że chcę mieć dziecko a już nie będę mogła....Tylko czy to w ogóle realne zebym przez kilka lat aż tak zmieniła nastawienie do dzieci?

Ja nie lubię dzieci a mam dziecko. I swoje dziecko uwielbiam, kocham nad życie i uważam, że jest wspaniałym małym człowiekiem.

Swoje życie przed dzieckiem także lubiłam, było wygodne Rok temu do tego wygodnego życia dołączył brakujący element układanki. Mimo, że ciąża nie była planowana, była dużym zaskoczeniem (odpowiednie zabezpieczanie się + problemy z przeszłości, które niemalże wykluczały płodność jakąkolwiek).

Także jestem niecierpliwa, nerwowa. Bardzo łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Ale uśmiech mojego dziecka rozkłada mnie na łopatki i cała złość, nerwy uciekają.

Ja dowiadując się o ciąży dokonałam wyboru, postanowiłam urodzić i nigdy tej decyzji nie żałowałam

Nie każda kobieta musi zostać matką. Jeśli tego nie czujesz - nie rób niczego wbrew swojej woli.

[gamblenka]

W każdej jednej sprawie najlepiej jest się kierować miłością. Nie strachem. Nie miej dziecka dlatego, że się boisz, że nie zdążysz, bo... nie będziesz go kochać. Był tu kiedyś wątek o kobiecie, która w wieku 30 lat bała się, że nie zdąży, więc zdecydowała się na dziecko. Ale go nie kochała. Potem w wieku 37 naprawdę zechciała mieć dziecko i urodziła drugie. I to drugie kochała, a tego pierwszego nie. I nie umiała tego zmienić. Straszny to scenariusz dla tego pierwszego dziecka i raczej tego bym się bała, jeżeli już czegokolwiek.

[asvr]

Napisane przez DopplegangerEddarda

Myślę, że to kwestia odpowiedniego partnera. Byś była z kimś kogo kochasz to byś chciała mieć z Tą osobą dzieci.

A jeżeli nawet nie to trudno. Nie każdy chcę mieć dzieci i nie każdy powinien

Widzisz.. ja mam partnera i bardzo lubie nasze obecne życie... właśnie sie pakujemy i z rana jedziemy na weekend na sporty wodne. Wrócę późno wieczorem w niedziele i tak lubię żyć i dlatego uzmienie się w domu mnie przeraża...

[Hibiku]

Napisane przez DopplegangerEddarda

Myślę, że to kwestia odpowiedniego partnera. Byś była z kimś kogo kochasz to byś chciała mieć z Tą osobą dzieci.

Niektórzy po prostu nie chcą mieć dzieci, nawet z najlepszym partnerem na świecie.

[201607111028]

Napisane przez DopplegangerEddarda

Myślę, że to kwestia odpowiedniego partnera. Byś była z kimś kogo kochasz to byś chciała mieć z Tą osobą dzieci.

A jeżeli nawet nie to trudno. Nie każdy chcę mieć dzieci i nie każdy powinien

Co za bzdury xD

[DopplegangerEddarda]

Przeczytajcie co jest niżej O tym, że nawet w dogodnych warunkach nie każdy chcę i nie każdy powinien.

[babie_lato]

Napisane przez asvr

Widzisz.. ja mam partnera i bardzo lubie nasze obecne życie... właśnie sie pakujemy i z rana jedziemy na weekend na sporty wodne. Wrócę późno wieczorem w niedziele i tak lubię żyć i dlatego uzmienie się w domu mnie przeraża...

Masz bardzo spaczony obraz posiadania dziecka.
Mnie dziecko nie ograniczyło, nie uziemiło w domu. Wręcz przeciwnie - pomogło się rozwinąć. A wyjazdy, nawet te spontaniczne, nie muszą skończyć się wraz z urodzeniem dziecka. Daj spokój. Jeżdżę z moim dzieckiem wszędzie i nie wymaga to ode mnie nie wiadomo czego

[201604181004]

dzieci są jak bąki - tolerujemy tylko własne

no. w wielu przypadkach tak jest. moze jakbys wpadla i ojej zobaczyla usg z czlowieczkiem to bys oszalała. a moze nie. a moze w ogole nie bedziesz miec dzieci.
skoro cie to gryzie to znaczy ze cos w tym jest, jak ktos nie chce to nie chce i tego nie drąży

[yosanne]

Napisane przez asvr

DwadziesciakilkaLat - podbudowałaś mnie nigdy nie zapomnieć by żyć po swojemu. Myślałam, że po 40tce już adoptować nie można (ktoś mi kiedyś powiedział, że do 35 lat - ale przyznaję nigdy się nie zagłębiałam).

Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy, który mówi, że: "Przysposobić może osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, jeżeli jej kwalifikacje osobiste uzasadniają przekonanie, że będzie należycie wywiązywała się z obowiązków przysposabiającego" oraz, że "między przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć odpowiednia różnica wieku". To są bardzo ogólne stwierdzenia, każdy ośrodek adopcyjny ustala sam szczegółowe kryteria i warunki adopcji, w większości przypadków przyjmuje się, że różnica wieku między dzieckiem a rodzicem adopcyjnym nie powinna przekraczać 40 lat, więc jeśli chce się przysposobić niemowlę, to po 40tce szanse spadają drastycznie. No i trzeba brać pod uwagę, że w myśl polskiego prawa adoptować można tylko jako osoba samotna, albo jako małżeństwo. Para żyjąca w związku niezalegalizowanym nie może się starać o przysposobienie dziecka (albo inaczej - tylko jedno z nich formalnie może być rodzicem, choć w przypadku ośrodków katolickich podejrzewam, że takie okoliczności są w ogóle wykluczające).

[asvr]

Napisane przez drabineczka

dzieci są jak bąki - tolerujemy tylko własne

no. w wielu przypadkach tak jest. moze jakbys wpadla i ojej zobaczyla usg z czlowieczkiem to bys oszalała. a moze nie. a moze w ogole nie bedziesz miec dzieci.
skoro cie to gryzie to znaczy ze cos w tym jest, jak ktos nie chce to nie chce i tego nie drąży

Gryzie mnie to bo to nie jest coś co można odkładać na wiele lat. Boję się, że odmieni mi się wtedy kiedy już nie będę mogła.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez babie_lato

Masz bardzo spaczony obraz posiadania dziecka.
Mnie dziecko nie ograniczyło, nie uziemiło w domu. Wręcz przeciwnie - pomogło się rozwinąć. A wyjazdy, nawet te spontaniczne, nie muszą skończyć się wraz z urodzeniem dziecka. Daj spokój. Jeżdżę z moim dzieckiem wszędzie i nie wymaga to ode mnie nie wiadomo czego

powiedziałabym jedno - kwestia jakie wyjazdy masz na myśli. są ludzie, którzy żyją bardziej "hardcorowo" i w wielu wyjazdach dzieci nie mogą brać udziału, bo by nie wydoliły.

autorko, kiedyś ktoś pisał, że przy adopcji dziecka różnica wieku między najstarszym rodzicem a dzieckiem nie może być większa niż 40 lat. no i sam proces adopcji trwa jakieś 2 lata.

[asvr]

Napisane przez babie_lato

Masz bardzo spaczony obraz posiadania dziecka.
Mnie dziecko nie ograniczyło, nie uziemiło w domu. Wręcz przeciwnie - pomogło się rozwinąć. A wyjazdy, nawet te spontaniczne, nie muszą skończyć się wraz z urodzeniem dziecka. Daj spokój. Jeżdżę z moim dzieckiem wszędzie i nie wymaga to ode mnie nie wiadomo czego

Patrze po znajomych i widzę jak ciężko o wyjazdy szczególnie jak małe dziecko. Przez pierwszy rok od urodzenia też tak jeździłaś z dzieckiem?

[Mileva_]

Mogłabym się podpisać pod tym, co napisałaś, tyle, że jestem młodsza. Ale zdecydowanie w moim wieku instynkt macierzyński powinien już być zauważalny. Tymczasem nic z tego - dzieci mnie drażnią, postrzegam je wyłącznie jako źródło hałasu, bałaganu i dezorganizacji. Potencjalne swoje - jako obowiązek do odbębnienia, ciągłe wstawanie w nocy, chodzenie do lekarza, odprowadzanie do żłobka... a to tylko początek. Wszystko to w ustawicznym hałasie i rozgardiaszu. Zwyczajnie nie wiem, czy chcę sobie coś takiego fundować.

Niby jest jeszcze czas na decyzję, ale jednak trochę mnie to niepokoi - czy nie stanie się tak, że odpuszczę sobie posiadanie dziecka i później będzie już za późno A wychowywanie malucha po 40. to chyba jeszcze gorsza opcja - w tym wieku raczej już chce się spokoju.

I tak, mam pewne obawy, że siłą rozpędu "bo zegar tyka" machniemy sobie dziecko, które przez resztę życia będzie dla mnie jedną wielką kulą u nogi, bez której byłabym znacznie bardziej zadowolona.

[skazana_na_bluesa]

ja znam ludzi, którzy podróżują z dziećmi, ale znacząco zmienił się ich sposób spędzania czasu. wiele musi być podpasowane pod potrzeby dzieci. ci ludzie odbyli podróż dookoła świata, a z dziećmi podróżowali np. koleją transsyberyjską nad bajkał albo zrobili szlak camino de santiago z wózkiem...

[asvr]

Napisane przez Mileva_

I tak, mam pewne obawy, że siłą rozpędu "bo zegar tyka" machniemy sobie dziecko, które przez resztę życia będzie dla mnie jedną wielką kulą u nogi, bez której byłabym znacznie bardziej zadowolona.

Może to nie taka kula skoro ludzie (przynajmniej część świadomie) decydują się na kolejne po urodzeniu pierwszego My widzimy wady ale na pewno jest masa plusów z bycia rodzicem.

[Mileva_]

Napisane przez asvr

Może to nie taka kula skoro ludzie (przynajmniej część świadomie) decydują się na kolejne po urodzeniu pierwszego My widzimy wady ale na pewno jest masa plusów z bycia rodzicem.

No jest kula, bo sprawiasz sobie istotę, która będzie od ciebie zależna (w tym finansowo) przez jakieś dwadzieścia lat.

Cóż - mnie jak do tej pory, chociaż jakoś tam jest to niepokojące, brak świętego spokoju przesłonił wszelkie plusy. Może się odmieni jeszcze.

[nunny]

asvr chętnie poczytam wątek , bo sama mam podobne przemyślenia. Niedługo skończę 27 lat, mam męża, mamy pracę, mieszkanie i od czasu do czasu w naszych rozmowach pojawia się temat dziecka. Ja sama nie wiem czy jestem na macierzyństwo gotowa czy nie, ale trzymam się tego że skoro mam takie wątpliwości to chyba jeszcze nie jest ten moment. Czasami myślę, że fajnie byłoby mieć już takiego malucha, zwłaszcza jak patrzę na moich znajomych. Ale z drugiej strony jestem naprawdę zadowolona z mojego obecnego życia, tego że nie muszę pędzić po pracy do domu, że mogę pospać do południa w weekend, nie musze gotowac jeśli nie mam ochoty, z tego że jesteśmy z tż w końcu sami... Mój mąż twierdzi że jeszcze za wcześnie, chociaż jest ode mnie starszy. Ale jakby coś się przypadkiem wydarzyło to też będzie super. Wiem że byłby cudownym tatą.

Coraz częściej nachodza mnie takie myśli że przegapię ten odpowiedni moment, mam naokoło siebie kobiety które mają problemy z zajściem w ciążę a są niewiele po 30.

[Mija62]

Hm... Wiesz ja właśnie czylam taką presje i zaszlam w ciążę w wieku 30lat , urodziłam mając 31... nie jestem typową matką Teresą z kalkuty, brak mi cierpliwości, czuję w pewien sposób dyskomfort, ze jakbym troszke wcześniej wzięła się za to rodzicielstwo to pewnie miała bym teraz drugie dziecko, a obecnie mam 36lat i nie chce być starą matką, choć dla pierwszego najmłodsza też nie bede, nie zdecyduje sie na drugą ciążę tez właśnie z tego powodu i wiele innych od badań prenatalnych od 35lat kobiety po sile, bo nie oszukujmy się, kobieta przed czterdziestka nie ma juz tak wydolnego organizmu jak taka dwudziestka, chidi mi o nieprzespane nocki, kolki itp

Więc autorko, my możemy opisać swoje perypetie, ale o tak ważnych kwestiach, musisz zadecydowac sama.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Nie masz jeszcze 30 lat, skad wiesz czy nagle za rok albo dwa Ci sie nie odmieni i zapragniesz macierzynstwa? Moze jakbys miala ze 38 lat, to faktycznie juz moglabys sie zastanawiac, ale skazana_na_bluesa ma racje. Dzisiaj ciaza po 35r.z. nie jest AZ TAKIM zagrozeniem, jakim byla. Serio przestan sie tym zamartwiac. Moze przyjdzie taki dzien, ze zechcesz byc matka, a moze nie i bedziesz tak odkladac te mysl na pozniej, az sie zorientujesz, ze jestes w swojej bezdzietnosci szczesliwa. Sprawdzilam w profilu, jestes z rocznika mojego chlopaka, serio w dzisiejszych czasach osoby, ktore nie chca dzieci, a sa w Twoim wieku to zupelna normalka.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez asvr

Może to nie taka kula skoro ludzie (przynajmniej część świadomie) decydują się na kolejne po urodzeniu pierwszego My widzimy wady ale na pewno jest masa plusów z bycia rodzicem.

jakie ?;0)

[201604181004]

Napisane przez asvr

Gryzie mnie to bo to nie jest coś co można odkładać na wiele lat. Boję się, że odmieni mi się wtedy kiedy już nie będę mogła.

xD
ale gdybys naprawde w 100% nie chciala dziecka to bys sie nie martwila czy ci sie odwidzi czy nie.

jak cie coś gryzie, to może cie gryzie kropla drążąca skałę i za rok dwa trzy pięć zmienisz zdanie no.