Bulimia ?

[SoLovely]

Witam wszystkie wizażanki.

Przyznam, że dość długo zwlekałam z napisaniem tego. Teraz też jestem pełna wątpliwości i nie wiem czy powinnam zaśmiecać forum swoimi problemami . Jednak od kilku dni coś we mnie zaczyna pękać i nie jestem pewna czy czy chcę utrzymać mój sekret w tajemnicy.

Na bulimię choruję od dwóch lat (z drobnymi przerwami). Nie pamiętam od czego się to zaczęło i skąd w ogóle przyszedł mi do głowy pomysł aby zwracać każdy posiłek. Zapewne wynikało to z faktu, że od zawsze miałam bardzo niskie poczucie własnej wartości i żadnego oparcia, nawet wśród najbliższych. Oni jedynie wytykali moje wady - w tym moją wagę. To, z perspektywy czasu wydaje mi się trochę dziwne, ponieważ nigdy nie byłam otyłym dzieckiem - owszem lubiłam słodycze, jak to dzieciak, ale nigdy się nie obżerałam, niezbyt ładnie ujmując. W każdym razie zaczęło kiełkować we mnie przekonanie, że nie wyglądam tak jak powinnam wyglądać, a moi rówieśnicy, którzy mnie odrzucali (byłam baaardzo zamknięta w sobie, od zawsze) tylko mnie w tym utwierdzali. I tak mając 12 czy 13 lat przestałam jeść. Po prostu. I po pewnym czasie sytuacja wokół mnie zaczęła się poprawiać... Miałam więcej znajomych, lepsze relacje z rodziną. Jednak nie trwało to długo i później na nowo zaczęłam normalnie jeść, a co się z tym wiąże - trochę przytyłam, ale wg mnie tragedii nie było. Mimo to, na nowo coś się popsuło, a ja nie miałam ochoty z tym walczyć. I tak wpadłam w bulimię (chyba byłam przekonana, że niższa waga to złoty środek na wszystkie problemy). Od dwóch lat jedzenie jest zarówno moim najlepszym przyjacielem jak i najgorszym wrogiem. Gdy się denerwuję - jem, niestety ogromne ilości, które później oczywiście zwracam... A denerwuję się cały czas - stres jaki przechodzę chodząc do szkoły jest dla mnie nieznośny i dlatego szukam odskoczni. I jedzenie, na chwilę pozwala mi o tym zapomnieć. Oczywiście, po ostatnim kęsie, schodzę na ziemię i wtedy pojawiają się myśli : co ja zrobiłam, jeśli przytyję będę jeszcze bardziej beznadziejna... I tak cały czas, a w wakacje to się jeszcze nasiliło. Postanowiłam schudnąć, ale ja nie potrafiłam schudnąć normalnie dlatego całe wakacje spędziłam z bulimią.

Naprawdę nie wiem co robić, nie mam możliwości o tym z nikim porozmawiać, mam niezbyt dobre kontakty z rodzicami jeśli chodzi o tego typu rzeczy, jesteśmy raczej... zdystansowani względem siebie, poza tym nie jestem pewna czy by się w ogóle przejęli... Co robić...?

[znikajac]

psycholog, psychiatra
powodzenia

[ogurek]

czy Twoi rodzice wiedzą? zapewne nie, bo już byś pewnie była w trakcie terapii, która jest niezbędna
ile masz lat? może jesteśmy w podobnym wieku...
mam podobny problem i moje wakacje również były pod tym względem tragedią (czasem miałam napady nawet 4 razy dziennie)
jeśli chciałabyś się wygadać możesz napisać do mnie na PW

[SoLovely]

Najdziwniejsze jest to, że teoretycznie mam tę świadomość, że powinnam sięgnąć po pomoc, ale z drugiej strony boję się tego. Po pierwsze, oznacza to brak kontroli nad moją wagą, a po drugie... bulimia od pewnego czasu jest w moim życiu stałą, jako jedna z niewielu rzeczy się nie zmienia, towarzyszy mi każdego dnia i to właśnie niej wszystko ostatnio podporządkowałam, dlatego trudno mi sobie wyobrazić, że jej nie ma i nie mam wpływu na mój wygląd

Ogurku, nie, rodzice nie wiedzą. A, i mam 17 lat.

[CoUraGe88]

2 lata, więc są duże szanse na wyleczenie :P jeśli zaczniesz... Ja żyję z bulimią lat 9 i wiem co przeżywasz. Moja matka np. wyzywała mnie i wytykała chorobę, więc sama musiałam zmagać się z chorobą. Niestety za pózno chyba podjęłam leczenie, bo po skończeniu psychoterapii lekarze stwierdzili, że nic więcej zrobić nie mogą. Dodam, że napady mam dzień w dzień. Ostatnio minimum 6h. Jem, bo "boli" ( fizycznie jak i psychicznie) boli, bo jem... Błędny krąg. Kiedy jem zapominam o wszystkim... chwilowa ulga, ale kiedy przychodzi czas, że mnie mdli i muszę wymiotować to cierpię katusze Zdecyduj się na leczenie, bo ciało fizycznie z czasem stanie się ruiną jak u mnie. Mam dopiero 22 lata... ale wegetuje. Nie mam życia.

[nicka01]

Napisane przez CoUraGe88

2 lata, więc są duże szanse na wyleczenie :P jeśli zaczniesz... Ja żyję z bulimią lat 9 i wiem co przeżywasz. Moja matka np. wyzywała mnie i wytykała chorobę, więc sama musiałam zmagać się z chorobą. Niestety za pózno chyba podjęłam leczenie, bo po skończeniu psychoterapii lekarze stwierdzili, że nic więcej zrobić nie mogą. Dodam, że napady mam dzień w dzień. Ostatnio minimum 6h. Jem, bo "boli" ( fizycznie jak i psychicznie) boli, bo jem... Błędny krąg. Kiedy jem zapominam o wszystkim... chwilowa ulga, ale kiedy przychodzi czas, że mnie mdli i muszę wymiotować to cierpię katusze Zdecyduj się na leczenie, bo ciało fizycznie z czasem stanie się ruiną jak u mnie. Mam dopiero 22 lata... ale wegetuje. Nie mam życia.

Masz dopiero 22 lata. WALCZ O SIEBIE i szukaj pomocy !!
Wiem, że jest Ci mega ciężko, że straciłaś już nadzieje. Ale, co możesz dla siebie innego zrobić?

---------- Dopisano o 10:00 ---------- Poprzedni post napisano o 09:47 ----------

Napisane przez SoLovely

Najdziwniejsze jest to, że teoretycznie mam tę świadomość, że powinnam sięgnąć po pomoc, ale z drugiej strony boję się tego.

Bo jest ci w pewnien sposób 'dobrze' z tą chorobą.
Jesteś zła - najesz się i wyrzygasz ,
Jesteś smutna - najesz się i wyrzygasz
Jesteś zawiedziona - najesz się i wyrzygasz ,
Jesteś szczęśliwa - najesz się i wyrzygasz
Choroba daje ujście wszystkim emocjom jakie w sobie masz, a nie potrafisz rozprawić się z nimi w inny sposób.

Zastanów się co czujesz gdy jesz?
Zastanów się co czujesz gdy się objesz?
Zastanów się co czujesz gdy wymiotujesz?
Zastanów się co czujesz gdy jest już po wszystkim.









Wszystkie emocje jakich Ci potrzeba - masz w bulimii.

Więc choroba jest WYGODNA

Napisane przez SoLovely

Po pierwsze, oznacza to brak kontroli nad moją wagą,

Wyjście z bulimii nie powoduje tycia.
Może na samym początku 1/2/3 kg organizm jest wygłodzony, jednak po jakimś czasie waga się normuje.

Wiem - nie wymiotuje już 6 miesięcy - waga jest niższa (!) niż przy wymiotach.


Same wymioty to tylko OBJAW i nic tak na prawdę nie znaczy. Możesz równie dobrze się ciąć, przeczyszczać, głodzić, obżerać etc- to tylko objaw.
Zniknie wtedy gdy się wyleczysz.

Napisane przez SoLovely

że jej nie ma i nie mam wpływu na mój wygląd

Masz !
I to ogromny !
Możesz ćwiczyć, malować się, dbać o siebie, ładnie się ubierać, kształcić się. Pamiętaj, że TY to nie tylko to co w biodrach.

Poradzę Ci to samo, co dziewczyny wyżej - idź do specjalisty.
Najlepiej udaj się (bo 1 września) do pedagoga szkolnego.
Powiedz mu o swoim problemie, a on skieruje Cię dalej.

Powodzenia !

[madziuuula]

Napisane przez CoUraGe88

2 lata, więc są duże szanse na wyleczenie :P jeśli zaczniesz... Ja żyję z bulimią lat 9 i wiem co przeżywasz. Moja matka np. wyzywała mnie i wytykała chorobę, więc sama musiałam zmagać się z chorobą. Niestety za pózno chyba podjęłam leczenie, bo po skończeniu psychoterapii lekarze stwierdzili, że nic więcej zrobić nie mogą. Dodam, że napady mam dzień w dzień. Ostatnio minimum 6h. Jem, bo "boli" ( fizycznie jak i psychicznie) boli, bo jem... Błędny krąg. Kiedy jem zapominam o wszystkim... chwilowa ulga, ale kiedy przychodzi czas, że mnie mdli i muszę wymiotować to cierpię katusze Zdecyduj się na leczenie, bo ciało fizycznie z czasem stanie się ruiną jak u mnie. Mam dopiero 22 lata... ale wegetuje. Nie mam życia.

a mam pytanie - nadal mieszkasz z mamą?
z doświadczenia powiem że zmiana środowiska, nawet nie tyle zerwanie całkowitych kontaktów, ale wyprowadzka wiele, bardzo wiele pomagają...

Napisane przez nicka01

Masz dopiero 22 lata. WALCZ O SIEBIE i szukaj pomocy !!
Wiem, że jest Ci mega ciężko, że straciłaś już nadzieje. Ale, co możesz dla siebie innego zrobić?

Bo jest ci w pewnien sposób 'dobrze' z tą chorobą.
Jesteś zła - najesz się i wyrzygasz ,
Jesteś smutna - najesz się i wyrzygasz
Jesteś zawiedziona - najesz się i wyrzygasz ,
Jesteś szczęśliwa - najesz się i wyrzygasz
Choroba daje ujście wszystkim emocjom jakie w sobie masz, a nie potrafisz rozprawić się z nimi w inny sposób.

Zastanów się co czujesz gdy jesz?
Zastanów się co czujesz gdy się objesz?
Zastanów się co czujesz gdy wymiotujesz?
Zastanów się co czujesz gdy jest już po wszystkim.

Wszystkie emocje jakich Ci potrzeba - masz w bulimii.
Więc choroba jest WYGODNA

Wyjście z bulimii nie powoduje tycia.
Może na samym początku 1/2/3 kg organizm jest wygłodzony, jednak po jakimś czasie waga się normuje.

Wiem - nie wymiotuje już 6 miesięcy - waga jest niższa (!) niż przy wymiotach.

Same wymioty to tylko OBJAW i nic tak na prawdę nie znaczy. Możesz równie dobrze się ciąć, przeczyszczać, głodzić, obżerać etc- to tylko objaw.
Zniknie wtedy gdy się wyleczysz.

Masz !
I to ogromny !
Możesz ćwiczyć, malować się, dbać o siebie, ładnie się ubierać, kształcić się. Pamiętaj, że TY to nie tylko to co w biodrach.

Poradzę Ci to samo, co dziewczyny wyżej - idź do specjalisty.
Najlepiej udaj się (bo 1 września) do pedagoga szkolnego.
Powiedz mu o swoim problemie, a on skieruje Cię dalej.

Powodzenia !

Całkowicie się zgadzam, w każdym aspekcie i z tyciem - czego bulimiczki się często boją - także

ze swojej strony polecam książkę BULIMIA Program terapii Todd Gillian, Cooper Myra naprawdę warto przynajmniej mi pomogła wiecej niż terapie
i żeby nie było to nie żadna reklama, nie mam żadnych związków z autorami, tłumaczami itp.

[SoLovely]

Dzięki za wszystkie odpowiedzi

Napisane przez CoUraGe88

2 lata, więc są duże szanse na wyleczenie :P jeśli zaczniesz... Ja żyję z bulimią lat 9 i wiem co przeżywasz. Moja matka np. wyzywała mnie i wytykała chorobę, więc sama musiałam zmagać się z chorobą. Niestety za pózno chyba podjęłam leczenie, bo po skończeniu psychoterapii lekarze stwierdzili, że nic więcej zrobić nie mogą. Dodam, że napady mam dzień w dzień. Ostatnio minimum 6h. Jem, bo "boli" ( fizycznie jak i psychicznie) boli, bo jem... Błędny krąg. Kiedy jem zapominam o wszystkim... chwilowa ulga, ale kiedy przychodzi czas, że mnie mdli i muszę wymiotować to cierpię katusze Zdecyduj się na leczenie, bo ciało fizycznie z czasem stanie się ruiną jak u mnie. Mam dopiero 22 lata... ale wegetuje. Nie mam życia.

Życzę, żebyś mimo tego co mówią lekarze, pokonała bulimię. Powodzenia ;*

Ja coraz bardziej odczuwam skutki tej choroby, i nie chodzi o to, że czuję się beznadziejnie pod względem psychicznym (mam ochotę gdzieś się schować i nigdy nie wychodzić, w dodatku chodzę zmęczona, ospała), ale także pod względem fizycznym. Mój żołądek boli mnie do tego stopnia, że czasami (m.in. wczoraj) wiję się z bólu i do tego te ciągle zawroty głowy, ból całego gardła i rany, blizny na palcach, dłoniach...

Boję się powiedzieć rodzicom, boję się ich reakcji. Wiem, że ich zawiodłam... Wiem, że będą mi to zawsze wypominać.

Raczej nie przekonuje mnie pedagog szkolny, bo u niego nie obowiązuje żadna tajemnica (przynajmniej u mnie tak jest ), dlatego znając życie dowiedziałyby się także inne osoby (i nie mówię o rodzicach).

Jeżeli zdecydowałabym się podjąć leczenie to gdzie lepiej się zgłosić ? Psycholog czy psychiatra ?

[nicka01]

Napisane przez SoLovely

Jeżeli zdecydowałabym się podjąć leczenie to gdzie lepiej się zgłosić ? Psycholog czy psychiatra ?

Psycholog. Jeżeli on stwierdzi że potrzebujesz leków - skieruje Cię do psychiatry

[ogurek]

Napisane przez SoLovely

Boję się powiedzieć rodzicom, boję się ich reakcji. Wiem, że ich zawiodłam... Wiem, że będą mi to zawsze wypominać.

Dobrze to przemyśl i jeśli się zdecydujesz wybierz odpowiedni moment

Moja mama wiedziała zanim jej powiedziałam, ale zamiast zrobić robić mi wyrzuty po prostu zamykała się w toalecie i płakała- sama obarczyła się moją chorobą i musiała łykać tabletki

Napisane przez SoLovely

Raczej nie przekonuje mnie pedagog szkolny, bo u niego nie obowiązuje żadna tajemnica (przynajmniej u mnie tak jest ), dlatego znając życie dowiedziałyby się także inne osoby (i nie mówię o rodzicach).
?

U mnie to samo. Gdybym się zwierzyła szkolnej psycholog to następnego dnia wiedziałaby cała szkoła.

[madziuuula]

A ja mam pytanie zwłaszcza do tych dziewczyn, które wyszły/wychodzą z bulimii: czy zauważyłyście coś takiego jak odruch cofania się jedzenia, samowolnie? Tzn jakby żołądek nie przyjmował całego pokarmu, czy też poprostu przyzwyczaił się do odruchu wymiotnego?
Ja takie coś odczuwam, od roku wcale nie wymiotowałam (nielicząc 1 dnia grypy żołądkowej ) a to mnie cały czas męczy. Już dużo wcześniej, w trakcie choroby, w "dobre dni" to zauważałam... Strasznie krępujące a zarazem męczące to jest... Coś na zasadzie refluksu, ale nie strawione jedzenie... Nie wiem jak temu zaradzać, a boje się że żołądek i gardło dalej cierpi...

[ogurek]

Napisane przez madziuuula

A ja mam pytanie zwłaszcza do tych dziewczyn, które wyszły/wychodzą z bulimii: czy zauważyłyście coś takiego jak odruch cofania się jedzenia, samowolnie? Tzn jakby żołądek nie przyjmował całego pokarmu, czy też poprostu przyzwyczaił się do odruchu wymiotnego?
Ja takie coś odczuwam, od roku wcale nie wymiotowałam (nielicząc 1 dnia grypy żołądkowej ) a to mnie cały czas męczy. Już dużo wcześniej, w trakcie choroby, w "dobre dni" to zauważałam... Strasznie krępujące a zarazem męczące to jest... Coś na zasadzie refluksu, ale nie strawione jedzenie... Nie wiem jak temu zaradzać, a boje się że żołądek i gardło dalej cierpi...

To jest chyba właśnie refluks. Miałam to samo. Byłam z tym u gastrologa i przepisał mi Pantoprazol- pomogło. Tzn nadal czasem mi się odbija, ale przynajmniej nie cofa mi się jedzenie do gardła.

[znikajac]

Mi się przez jakiś czas cofało, ale potem "przystopowało" samo .

[akna666]

Napisane przez madziuuula

A ja mam pytanie zwłaszcza do tych dziewczyn, które wyszły/wychodzą z bulimii: czy zauważyłyście coś takiego jak odruch cofania się jedzenia, samowolnie? Tzn jakby żołądek nie przyjmował całego pokarmu, czy też poprostu przyzwyczaił się do odruchu wymiotnego?
Ja takie coś odczuwam, od roku wcale nie wymiotowałam (nielicząc 1 dnia grypy żołądkowej ) a to mnie cały czas męczy. Już dużo wcześniej, w trakcie choroby, w "dobre dni" to zauważałam... Strasznie krępujące a zarazem męczące to jest... Coś na zasadzie refluksu, ale nie strawione jedzenie... Nie wiem jak temu zaradzać, a boje się że żołądek i gardło dalej cierpi...

moja siostra tak ma, zje byle co, np ryż i rybę i odrazu jej sie tak jakby 'ulewa' i musi to wypluwac. podobno to jest refluks.
ja sama mam bulimie,mimo tego, że widze co stało sie z moją siostrą, nie potrafie nad tym zapanowac.

[sansimila]

życze wam, żeby pewnego dnia przyszedł do waszego życia człowiek, myśl, inspiracja cokolwiek, co Was/ Nas z tego 'wyciągnie'

tak wiele mówi się o bulimi opartej na wymiotach i środkach przeczyszczających, ale... czy mozna uznać jako bulimie to, że przez jakiś czas się ma napady, a potem się 'znowu' odchudza i trzyma jako tako diety?

[CoUraGe88]

Nie mieszkam z matką. Zmieniałam miejsca zamieszkania co jakiś czas, bo też myślałam że to pomoże ; ) Niestety... Zero efektów.




Wszystkim Wam życzę wytrwałości w walce

[iza_wiosenna]

Napisane przez sansimila

życze wam, żeby pewnego dnia przyszedł do waszego życia człowiek, myśl, inspiracja cokolwiek, co Was/ Nas z tego 'wyciągnie'

tak wiele mówi się o bulimi opartej na wymiotach i środkach przeczyszczających, ale... czy mozna uznać jako bulimie to, że przez jakiś czas się ma napady, a potem się 'znowu' odchudza i trzyma jako tako diety?

od diagnoz są lekarze, ale chyba istnieje coś takiego jak typ nieprzeczyszczający bulimii.
w każdym bądź razie, ED to ED,mniejsza o konkretny rodzaj,skoro i tak życie jest mocno skomplikowane przez każdy z nich.

Napisane przez CoUraGe88

Nie mieszkam z matką. Zmieniałam miejsca zamieszkania co jakiś czas, bo też myślałam że to pomoże ; ) Niestety... Zero efektów.




Wszystkim Wam życzę wytrwałości w walce

no bo Courage, Ty musisz walczyć z nawykiem objadania się, który jest u Ciebie mocno zakorzeniony. Próbowałaś jakichś technik radzenia sobie z napadami? zaburzenia odżywiania są dobrze rozpracowane przez terapeutów,nie przekreślaj Siebie, gdyż szanse na powrót do zdrowia masz zawsze. choćby stu psychologów mówiło inaczej,zawsze możesz trafić na takiego który do Ciebie dotrze.

poza tym,walcz o życie,chwile pomiędzy jednym napadem a drugim,żebyś w przyszłości wspominała jesień 2010 nie (tylko)jako bulimiczny ciąg,ale jako spotkania z chłopakiem,naukę malowania,tańca czy czego tam chcesz...
jest coś co zawsze chciałaś robić,o czym zawsze marzyłaś?
nie przekreślaj tego przez bulimię, bo życie masz jedno -i ono toczy się niezależnie od stopnia nasilenia objawów,niestety. Życie nie czeka. jeśli nie dajesz rady napadowemu objadaniu się,trudno,próbuj czerpać choćby trochę normalności z życia,gdyż to (młodość,stracone lata...) nie wróci,czego świadomość może zaboleć nie teraz ale za dziesięć lat.

ściskam

[nicka01]

Napisane przez iza_wiosenna

bo życie masz jedno -i ono toczy się niezależnie od stopnia nasilenia objawów,niestety. Życie nie czeka. jeśli nie dajesz rady napadowemu objadaniu się,trudno,próbuj czerpać choćby trochę normalności z życia,gdyż to (młodość,stracone lata...) nie wróci,czego świadomość może zaboleć nie teraz ale za dziesięć lat.

ściskam

Dokładnie !

[Ewi22]

Heh,ja walczę już piąty rok i...Nie potrafie się wyzwolić-psychika zaczyna siadać.A przecież mam cudownego męża,ale złośliwych teściów,brak pracy i przyjaciółki i to mnie dobija...Mam 22 lata i czasem mam już dość siebie właśnie tak odreagowuję stres-zły sposób...Wiem...Ale strach przed przytyciem robi swoje-bo mam szczupłą sylwetkę-ale jakim kosztem

[madziuuula]

Napisane przez CoUraGe88

Nie mieszkam z matką. Zmieniałam miejsca zamieszkania co jakiś czas, bo też myślałam że to pomoże ; ) Niestety... Zero efektów.

u mnie się skończyło jednocześnie z: wyprowadzką z domu (choć pozornie/świadomie nie było źle) i znalezieniem stałej pracy (wcześniej wciąż różne dorywcze) dlatego pytam bo wydaje mi się że zmiany warunków często pomagają
Faceta znalazłam (tzn on sie bezczelnie wtrynił w moje życie ) przed tym i samo to nic nie dało
A no i w tym czasie mniej więcej skończyłąm studia i byłam na baaardzo odprężających wakacjach
A próbujecie czytać, jakieś afirmacje, medytacje itd?

Przepraszam za edycję - tak dla pocieszenia: w późniejszym czasie też miałam stresy (żeby nie było że trzeba całkiem się od problemów odizolować) i na szczęście ataki nie wróciły, jedyną reakcją organizmu było pojawienie się wrzodów żołądka [nieprzyjemne,a B pewno się przyczyniła...] wiem wiem, nadwrażliwa to już pewnie zostanę
i ten refluks czy też nie refluks, nie mam już urlopu na chodzenie do lekarzy u gastrologa niestety dużo czasu spędziłam

[MalaLejdi]

Nurtuje mnie jedno pytanie....
Czy bulimia przyczynia się do tycia czy chudnięcia? Bo np w moim przypadku z początku waga spadała albo stała w miejscu a potem zaczęła wzrastaćI takim to o to sposobem przytyłam ok 6 kg...Dodam że nie wymiotuje po każdym posiłku tylko gdy wiem że za dużo zjadłam(obżarłam się do bólu brzucha) i to występowało raz na dzień albo na dwa dni....

[czysta abstrakcja]

u mnie powodowała tycie

[nicka01]

Napisane przez MalaLejdi

Nurtuje mnie jedno pytanie....
Czy bulimia przyczynia się do tycia czy chudnięcia? Bo np w moim przypadku z początku waga spadała albo stała w miejscu a potem zaczęła wzrastaćI takim to o to sposobem przytyłam ok 6 kg...Dodam że nie wymiotuje po każdym posiłku tylko gdy wiem że za dużo zjadłam(obżarłam się do bólu brzucha) i to występowało raz na dzień albo na dwa dni....

Znasz odpowiedź na to pytanie.

Zauważyłam zależność - wymioty co jakiś czas - tycie, wymioty po każdym posiłku wahania wagi,
KONIEC Z WYMIOTAMI - chudnięcie + utrzymanie wagi.