Jestem złą mamą?

[orchid87]

Jak czytam niektóre odpowiedzi to po pierwsze mam nadzieję, że cały ten post to troll, po drugie, że dziewczynom, które nie mają dzieci się trochę pozmienia we łbach jak urodzą, a po trzecie to czy w ogóle ktokolwiek z Was słyszał o czymś takim jak rodzicielstwo bliskości?

Gdy moja córka miała pół roku to nawet na dzień było mi ją ciężko z jej Tatą zostawić, a co dopiero kilka dni?! Chyba bym się czuła jakby mi ktoś serce wyrwał, tęskniłam po godzinie od wyjścia. Ty masz jakiś instynkt macierzyński kobieto??? Może jakaś depresja poporodowa teraz ma swoje echa, bo to aż dziwne, że nie widzisz o co chodzi Twojej rodzinie. Oni są po prostu zdumieni Twoją nieczułością. Proponuję trochę literatury poczytać, bo tak się składa, że dziecko zostawione bez matki czuje ogromny stres, który negatywnie odbija się na jego nieukształtowanym mózgu. To nie jakieś bezmyślne, tępe stworzenie. To jest neurobiologia po prostu. Dla mnie autorko (o ile to faktycznie nie troll) to urodziłaś dziecko, ale nie wniosło to nic do Twojego życia, nic w nim nie zmieniło i chciałabyś, żeby tak zostało. Ale jeśli nie czujesz tak wszechogarniającej więzi ze swoim dzieckiem (które naprawdę szybko wyrośnie i będziesz żałować, że nie chwytałaś chwili) to w sumie jedź - może to w tacie albo babci znajdzie mniej egoizmu, a więcej zainteresowania i czułości. Bo Ty "masz dziecko", a nie "jesteś rodzicem". Kwestia świadomości.

Po prostu przykro się czyta i ten post, i te Wasze wypowiedzi niektóre. Nikt nie pomyśli o malutkim człowieku, który na pewno z tęsknoty zapłacze...

[Niawka]

Napisane przez lilia_pamplemousse

a to dla mnie gorsze niż wyjazd. (...)

Do siedzenia w domu dorzućmy jeszcze poczucie winy z powodu braku możliwości karmienia dziecka piersią-.-a co, dobijmy złe matki, niech wiedzą.

Napisane przez pannaatopowa

Jeśli ojciec umie zajmować się tym dzieckiem i ma dobry kontakt (a nie jest tylko z doskoku) to nie widzę przeciwwskazań. Przecież to nawet nie tydzień. Jednak jeśli ojciec nigdy nie zajmował się dzieckiem dłużej niż kilka godzin nie zostawiłabym dziecka

Z postu wynika że pracuje w domu i zajmuje się dzieckiem często

[DzikaWozkowa]

Napisane przez orchid87

Jak czytam niektóre odpowiedzi to po pierwsze mam nadzieję, że cały ten post to troll, po drugie, że dziewczynom, które nie mają dzieci się trochę pozmienia we łbach jak urodzą, a po trzecie to czy w ogóle ktokolwiek z Was słyszał o czymś takim jak rodzicielstwo bliskości?

Gdy moja córka miała pół roku to nawet na dzień było mi ją ciężko z jej Tatą zostawić, a co dopiero kilka dni?! Chyba bym się czuła jakby mi ktoś serce wyrwał, tęskniłam po godzinie od wyjścia. Ty masz jakiś instynkt macierzyński kobieto??? Może jakaś depresja poporodowa teraz ma swoje echa, bo to aż dziwne, że nie widzisz o co chodzi Twojej rodzinie. Oni są po prostu zdumieni Twoją nieczułością. Proponuję trochę literatury poczytać, bo tak się składa, że dziecko zostawione bez matki czuje ogromny stres, który negatywnie odbija się na jego nieukształtowanym mózgu. To nie jakieś bezmyślne, tępe stworzenie. To jest neurobiologia po prostu. Dla mnie autorko (o ile to faktycznie nie troll) to urodziłaś dziecko, ale nie wniosło to nic do Twojego życia, nic w nim nie zmieniło i chciałabyś, żeby tak zostało. Ale jeśli nie czujesz tak wszechogarniającej więzi ze swoim dzieckiem (które naprawdę szybko wyrośnie i będziesz żałować, że nie chwytałaś chwili) to w sumie jedź - może to w tacie albo babci znajdzie mniej egoizmu, a więcej zainteresowania i czułości. Bo Ty "masz dziecko", a nie "jesteś rodzicem". Kwestia świadomości.

Po prostu przykro się czyta i ten post, i te Wasze wypowiedzi niektóre. Nikt nie pomyśli o malutkim człowieku, który na pewno z tęsknoty zapłacze...

I z pewnością to w 100% przypadków się sprawdza, prawda? Co z moim dzieckiem, które pozostawione dziadkom na noc w wieku pół roku wcale podobno nie odczuło nieobecności rodziców? Wiesz, z pewnością to świadczy jakimi strasznymi rodzicami jesteśmy, skoro dziecko za nami NIE tęskniło, ani odrobinę, wręcz wyrażał w późniejszych wieku duże niezadowolenie z powrotu do domu. Nie ma żadnych problemów, normalne dziecko, po prostu jest w stanie funkcjonować bez nas, a skoro u dziadków się świetnie bawi to jaka krzywda mu się dzieje? I tak - jestem wyrodna

[201609102148]

Napisane przez DzikaWozkowa

I z pewnością to w 100% przypadków się sprawdza, prawda? Co z moim dzieckiem, które pozostawione dziadkom na noc w wieku pół roku wcale podobno nie odczuło nieobecności rodziców? Wiesz, z pewnością to świadczy jakimi strasznymi rodzicami jesteśmy, skoro dziecko za nami NIE tęskniło, ani odrobinę, wręcz wyrażał w późniejszych wieku duże niezadowolenie z powrotu do domu. Nie ma żadnych problemów, normalne dziecko, po prostu jest w stanie funkcjonować bez nas, a skoro u dziadków się świetnie bawi to jaka krzywda mu się dzieje? I tak - jestem wyrodna

Nie martw sie. Te, dla których dziecko to największy i jedyny sukces i tak nie zrozumieją, że można nie być do dziecka przyrośniętym.

[ciri15]

Napisane przez lilia_pamplemousse

a to dla mnie gorsze niż wyjazd.

Ale co gorsze?

[laisla]

Napisane przez Grin

a ja mam pytanie, autentycznie jestem ciekawa
w jakim wieku powinno być dziecko, żeby można było już bez niego pojechać na wyjazd bez widma traumy?

Dla mnie odpowiedź jest prosta: w takim, w którym rozumie pojęcie czasu bo wtedy jest w stanie zrozumieć i uwierzyć, że zobaczy się z matką za kilka dni, a do tego czasu pozostanie pod opieką innej osoby. I to, że matka, która zniknęła nagle, nie zniknęła na zawsze.

[ciri15]

To dopóki nie rozumie pojęcia czasu to mama też nie powinna chodzić do pracy, bo przecież dziecko nie wie czy znika na 8 godzin czy na wieczność

[201803080934]

Napisane przez lilia_pamplemousse

uważam, że czas na ew wyjazdy jest wtedy, gdy nie karmi się piersią, a zalecenia jakie są, każdy wie.

ja nie wiem mnie mama karmiła piersią przez miesiąc, potem miała dość

liczyłam na więcej odpowiedzi bo skoro malutkich dzieciaczków nie można zostawiać, 3-4letnich też nie, bo choroba sieroca, to nie wiem kiedy - jak dziecko pójdzie do szkoły? to jest 7 lat bez możliwości choćby romantycznego wyjazdu z własnym facetem, jedynie wyjazdy rodzinne

Napisane przez laisla

Dla mnie odpowiedź jest prosta: w takim, w którym rozumie pojęcie czasu bo wtedy jest w stanie zrozumieć i uwierzyć, że zobaczy się z matką za kilka dni, a do tego czasu pozostanie pod opieką innej osoby. I to, że matka, która zniknęła nagle, nie zniknęła na zawsze.

no okej, czyli kiedy? skąd wiesz, że dzieciak zrozumiał co do niego mówisz i jak już wyjedziesz, to nagle się nie okaże, że jednak nie zrozumiał?
w pewnym wieku można to już zakładać jako pewnik, ale gdzie jest ta granica, choćby orientacyjna?
+ to co napisała ciri w poście wyżej.

[laisla]

Napisane przez ciri15

To dopóki nie rozumie pojęcia czasu to mama też nie powinna chodzić do pracy, bo przecież dziecko nie wie czy znika na 8 godzin czy na wieczność

Wiadomo, byłoby idealnie ( z punktu widzenia dziecka oczywiście) ale nie do zrealizowania niestety, takie realia Tak samo jak wspomniane wcześniej pobyty matki w szpitalu itp. Wyższa konieczność. Nie zawsze można żyć w idealnych warunkach, nic nowego. Ale mówimy tutaj o wyjeździe na kilka dni nie z konieczności więc nie będę odbiegać zbytnio od tematu i podanych okoliczności.

---------- Dopisano o 00:05 ---------- Poprzedni post napisano o 00:02 ----------

Napisane przez Grin

(...)


no okej, czyli kiedy? skąd wiesz, że dzieciak zrozumiał co do niego mówisz i jak już wyjedziesz, to nagle się nie okaże, że jednak nie zrozumiał?
w pewnym wieku można to już zakładać jako pewnik, ale gdzie jest ta granica, choćby orientacyjna?
+ to co napisała ciri w poście wyżej.

Trudno mi powiedzieć, musiałabym być psychologiem dziecięcym, a może ktoś tutaj się zna i odpowie.. Oscylowałabym w wieku 2-3 lat, ale może błędnie

[201803080934]

Napisane przez laisla

Wiadomo, byłoby idealnie ( z punktu widzenia dziecka oczywiście) ale nie do zrealizowania niestety, takie realia Tak samo jak wspomniane wcześniej pobyty matki w szpitalu itp. Wyższa konieczność. Nie zawsze można żyć w idealnych warunkach, nic nowego. Ale mówimy tutaj o wyjeździe na kilka dni nie z konieczności więc nie będę odbiegać zbytnio od tematu i podanych okoliczności.

w takim razie większość ludzi ma traumę/traumy, bo kobiet mających warunki i chęci na poświęcenie się wyłącznie dziecku przez kilka lat jest jakiś niewielki odsetek, tak podejrzewam

[kalincia]

Napisane przez orchid87

Jak czytam niektóre odpowiedzi to po pierwsze mam nadzieję, że cały ten post to troll, po drugie, że dziewczynom, które nie mają dzieci się trochę pozmienia we łbach jak urodzą, a po trzecie to czy w ogóle ktokolwiek z Was słyszał o czymś takim jak rodzicielstwo bliskości?
Jak urodzą...czemu zakładasz, że urodzą?

Gdy moja córka miała pół roku to nawet na dzień było mi ją ciężko z jej Tatą zostawić, a co dopiero kilka dni?! Chyba bym się czuła jakby mi ktoś serce wyrwał, tęskniłam po godzinie od wyjścia.
To straszne, być aż tak uzależnioną, współczuję ci szczerze.
Ty masz jakiś instynkt macierzyński kobieto???
Pytasz, jakby była czemuś winna. Ty masz jakąś wyobraźnię, kobieto? Nie rozumiesz, że nie każdy musi czuć jak ty?
Może jakaś depresja poporodowa teraz ma swoje echa, bo to aż dziwne, że nie widzisz o co chodzi Twojej rodzinie. Oni są po prostu zdumieni Twoją nieczułością. Proponuję trochę literatury poczytać, bo tak się składa, że dziecko zostawione bez matki czuje ogromny stres, który negatywnie odbija się na jego nieukształtowanym mózgu.
Mój boże - tyle dzieci w żłobkach , przedszkolach, u babci, opiekunek - wyrośnie okaleczone, bo je matka na parę dni zostawiła - straszne.
To nie jakieś bezmyślne, tępe stworzenie. To jest neurobiologia po prostu. Dla mnie autorko (o ile to faktycznie nie troll) to urodziłaś dziecko, ale nie wniosło to nic do Twojego życia, nic w nim nie zmieniło i chciałabyś, żeby tak zostało.
To mnie nie dziwi, że tak myślisz. W twoim życiu zmieniło i uważasz to, nie wiedzieć czemu za jedynie słuszną drogę.
Ale jeśli nie czujesz tak wszechogarniającej więzi ze swoim dzieckiem Nie każdy czuje tę więź wszechogarniającą, jak ty. Za to kogoś obwiniasz, że czegoś nie czuje?Brak ci empatii i oceniasz wszystkich wg. swojej (nie jedynej na świecie) miary.
(które naprawdę szybko wyrośnie i będziesz żałować, że nie chwytałaś chwili,
eee, nie dla każdego to żal na całe życie. Czasem chwila oddechu od wiecznego zaganiania i obowiązku.
) to w sumie jedź - może to w tacie albo babci znajdzie mniej egoizmu, a więcej zainteresowania i czułości. Bo Ty "masz dziecko", a nie "jesteś rodzicem". Kwestia świadomości.
To nie jest egoizm, tylko zdrowe podejście. Szczęśliwe dziecko to to, które ma szczęśliwą matkę. Która nie ogranicza swej roli do szczęścia ze zdrowej kupy i karmienia. Można pogodzić swoje pasje, jeśli ma się fajnych ludzi, którzy nie oceniają tak szowinistyczno-mamuśkowato, jak ty.

Po prostu przykro się czyta i ten post, i te Wasze wypowiedzi niektóre. Nikt nie pomyśli o malutkim człowieku, który na pewno z tęsknoty zapłacze...

Już ocieram lzy. Jak i pokolenia innych "malutkich ludzi", których mamy pracowały, wyjeżdżały, chodziły na zajęcia...i nie wiedziały, jakie są podłe i okrutne wg. zwolenniczki macierzyństwa bliskości.
Twoja odpowiedź byłaby tylko śmieszna do rozpuku, gdyby nie to, że winisz autorkę o wszystko, bo ty wiesz najlepiej, co powinna czuć. Współczuję twemu dziecku matki pozbawionej empatii w stosunku do każdego, poza nim.

---------- Dopisano o 01:09 ---------- Poprzedni post napisano o 01:07 ----------

Napisane przez Farmakopea

Nie martw sie. Te, dla których dziecko to największy i jedyny sukces i tak nie zrozumieją, że można nie być do dziecka przyrośniętym.

Ano właśnie. Żal i współczucie dla takich. I ich dzieci też.

[_Mia]

Najbardziej mi się podoba w tym wątku traktowanie ojca jak zbędnego dodatku Po co w ogóle zostawiacie sobie tych facetów po zapłodnieniu? Nie trzeba było się pozbyć balastu zaraz po zaplemnieniu? No chyba, że pełni funkcję ekonomiczną

[laisla]

Napisane przez Grin

w takim razie większość ludzi ma traumę/traumy, bo kobiet mających warunki i chęci na poświęcenie się wyłącznie dziecku przez kilka lat jest jakiś niewielki odsetek, tak podejrzewam

Może i tak być, tylko jak już tu wspomniano my tych przeżyć nie pamiętamy. Ale może na coś tam obecnie także wpływają w naszym życiu Jestem zdania, że dziecko jest w stanie tak naprawdę odseparować się na dłużej od mamy/taty i zostać z obcymi bez większego stresu właśnie w wieku gdy teoretycznie zaczyna się przedszkole, czyli 2-3 lata. I sytuacja idealna byłaby dla niego gdyby do tej pory mógł być z nimi. Z tych powodów dezorientacji i niewielkiego zrozumienia tego, co się dzieje młodsze maluchy mogą przeżywać negatywne emocje w żłobku, zresztą to widać często. Ale rzeczywiście realia są jakie są, a ja mówię o sytuacji idealnej

---------- Dopisano o 00:20 ---------- Poprzedni post napisano o 00:17 ----------

Napisane przez _Mia

Najbardziej mi się podoba w tym wątku traktowanie ojca jak zbędnego dodatku Po co w ogóle zostawiacie sobie tych facetów po zapłodnieniu? Nie trzeba było się pozbyć balastu zaraz po zaplemnieniu? No chyba, że pełni funkcję ekonomiczną

A czytałaś od początku wątek? Bo kilka razy o tym wspominano.

[201803080934]

Napisane przez laisla

Trudno mi powiedzieć, musiałabym być psychologiem dziecięcym, a może ktoś tutaj się zna i odpowie.. Oscylowałabym w wieku 2-3 lat, ale może błędnie

nie jestem przekonana, mało to początkujących przedszkolaków, którzy na słowo przedszkole wpadają w histerię?
no a poza tym - co jeśli dziecko niby zrozumie, ale jak wyjedziesz, to się okaże, że jednak nie zrozumiało? potem możesz już niby nie wyjeżdżać, ale ten pierwszy raz zawsze jest i możesz mu narobić traumy.

[phideaux]

A potem rosną takie beksy, że jak mama na chwilę zejdzie z pola widzenia, to jest histeria na pół osiedla...

Piszecie, że można dziecko zostawić dopiero, jak będzie znało pojęcie czasu. No znam 6-latka, który codziennie przez ok. tydzień miał ataki histerii, bo rodzice wyjechali, rozumiał gdzie i w jakim celu. Został pod opieką dziadków. Na ten tydzień. No ale mama nigdy nie odstępowała go ani na krok.

Więc myślę, że najbezpieczniej zacząć wyjeżdżać jak dziecko wejdzie w czas nastoletni i w fazę nienawidzenia swoich rodziców Tak kilkanaście lat. A potem się dziwić, że mężczyźni czują się odrzuceni po narodzinach dziecka, jak matce dziecko przysłania cały świat.

a to dla mnie gorsze niż wyjazd.

Nie wiesz, czemu autorka nie karmi piersią, więc czemu od razu ją oceniasz?

[laisla]

Napisane przez Grin

nie jestem przekonana, mało to początkujących przedszkolaków, którzy na słowo przedszkole wpadają w histerię?
no a poza tym - co jeśli dziecko niby zrozumie, ale jak wyjedziesz, to się okaże, że jednak nie zrozumiało? potem możesz już niby nie wyjeżdżać, ale ten pierwszy raz zawsze jest i możesz mu narobić traumy.

Tak, niektóre wpadają w histerię, inne chętnie tam zostają, różnie to bywa.

Właśnie dlatego wolałam nie wyjeżdżać na dłużej do czasu, gdy byłam pewna co do tego, że moje dziecko zrozumie Ale ja nie miałam takich marzeń aby się odseparować więc nie był to wielki problem. Pewnie inne osoby mogą je mieć, jestem w stanie to ogarnąć bo opieka nad dzieckiem bywa wyczerpująca fizycznie i psychicznie

[kalincia]

Całe szczęście, że moja matka od początku była normalna. Pracowała szybko, były babcie, opiekunka, tylko tata, gdy ona wyjeżdżała, żłobek, przedszkole, kolonie i sanatoria od szóstego roku życia. Inaczej wyrosłabym pewnie na rozhisteryzowaną jedynaczkę. A tak tylko ta nieokreślona trauma, która nie wiem czym się objawia. Ale żyje mi się z nią dobre, jestem szczęśliwa, wszystko mi w życiu wychodzi.

[laisla]

No to moja mama też była "normalna" w takim sensie, także szybko wróciła do pracy, tyle że realia były nienormalne bo te 40 lat temu macierzyński trwał ..3 miesiące. W tej sytuacji to ja bym się w ogóle zastanawiała, czy chcę mieć dziecko gdyby mi kazali zostawiać je w domu na 9 godzin po 3 miesiącach od urodzenia. A ile ciekawych indywiduów przewinęło się pod postacią opiekunek..to ja zaczynam rozumieć dlaczego moje życie pokopane takie jest, wyszło szydło z worka, a raczej trauma z worka

[ciri15]

Napisane przez laisla

Wiadomo, byłoby idealnie ( z punktu widzenia dziecka oczywiście) ale nie do zrealizowania niestety, takie realia Tak samo jak wspomniane wcześniej pobyty matki w szpitalu itp. Wyższa konieczność. Nie zawsze można żyć w idealnych warunkach, nic nowego. Ale mówimy tutaj o wyjeździe na kilka dni nie z konieczności więc nie będę odbiegać zbytnio od tematu i podanych okoliczności.

Wiesz, dla mnie ta dyskusja kończy się na doświadczeniach wizażanek i ludzi, których znam, którym nic się nie stało od kilkudniowej rozłąki z matką. Istnienie sytuacji idealnej dla dziecka w ogóle wykluczam, a też nie widzę sensu dążenia do niej za wszelką cenę, skoro w innych warunkach też może być bardzo dobrze. Opuszczenie dziecka na jakiś czas nie z konieczności nie robi z kogoś złej matki.

[201803080934]

Napisane przez laisla

Tak, niektóre wpadają w histerię, inne chętnie tam zostają, różnie to bywa.

Właśnie dlatego wolałam nie wyjeżdżać na dłużej do czasu, gdy byłam pewna co do tego, że moje dziecko zrozumie Ale ja nie miałam takich marzeń aby się odseparować więc nie był to wielki problem. Pewnie inne osoby mogą je mieć, jestem w stanie to ogarnąć bo opieka nad dzieckiem bywa wyczerpująca fizycznie i psychicznie

o to właśnie mi chodzi - kiedy jest ten czas? kiedy ma się pewność, że dziecko zrozumiało? bez sprawdzania tego w praktyce, bo wtedy to już za późno i trauma gotowa.
pisałaś o 2/3 latach - ale czy wtedy już można mówić o pewności, że dziecko rozumie?
i czy można zakładać, że jak w teorii rozumie, to i w praktyce będzie rozumiało - jak już mamy zabraknie?

[laisla]

Napisane przez ciri15

Wiesz, dla mnie ta dyskusja kończy się na doświadczeniach wizażanek i ludzi, których znam, którym nic się nie stało od kilkudniowej rozłąki z matką. Istnienie sytuacji idealnej dla dziecka w ogóle wykluczam, a też nie widzę sensu dążenia do niej za wszelką cenę, skoro w innych warunkach też może być bardzo dobrze. Opuszczenie dziecka na jakiś czas nie z konieczności nie robi z kogoś złej matki.

Ale ja pisałam, że jestem w stanie to ogarnąć bo wychowywanie malucha wyczerpuje

Napisane przez Grin

o to właśnie mi chodzi - kiedy jest ten czas? kiedy ma się pewność, że dziecko zrozumiało? bez sprawdzania tego w praktyce, bo wtedy to już za późno i trauma gotowa.
pisałaś o 2/3 latach - ale czy wtedy już można mówić o pewności, że dziecko rozumie?
i czy można zakładać, że jak w teorii rozumie, to i w praktyce będzie rozumiało - jak już mamy zabraknie?

, może zajrzy tutaj jakiś psycholog, ja tylko mogę dywagować na podstawie obserwacji, a nic więcej już nie wymyślę ponad to, co napisałam

[ciri15]

Napisane przez laisla

Może i tak być, tylko jak już tu wspomniano my tych przeżyć nie pamiętamy. Ale może na coś tam obecnie także wpływają w naszym życiu

Wiedziałam, no wiedziałam

---------- Dopisano o 01:13 ---------- Poprzedni post napisano o 01:10 ----------

Napisane przez kalincia

A tak tylko ta nieokreślona trauma, która nie wiem czym się objawia. Ale żyje mi się z nią dobre, jestem szczęśliwa, wszystko mi w życiu wychodzi.

[laisla]

Grin, tak sobie myślę, że może to dlatego, że w tym wieku można co nieco już od dziecka wyciągnąć, porozumieć się z nim, czyli coś ustalić, a później zapytać o to, jak mu było bez nas

[201609102148]

Napisane przez ciri15

To dopóki nie rozumie pojęcia czasu to mama też nie powinna chodzić do pracy, bo przecież dziecko nie wie czy znika na 8 godzin czy na wieczność

Lol, miałam w zerówce takie dzieciaki, które sikały w majtki, kiedy mama wychodziła. To co, nauczanie domowe do wszystkich?

[spaghettii]

Ja bym na miejscu autorki poszla na kompromis i nie wiem jaki charakter ma ten wyjazd, czy imprezy czy zwiedzanie itp, ale zamiast imprezowej wycieczki pojechalabym z dzieckiem. Ale to ja, ja z mala jezdzilam odkad miala 3 miesiace, najpierw do Polski a potem do innych krajow.. Majac dZiecko nie trzeba rezygnowac ze wszystkiego, mozna po prostu troszke pozmieniac

[laisla]

Napisane przez spaghettii

Ja bym na miejscu autorki poszla na kompromis i nie wiem jaki charakter ma ten wyjazd, czy imprezy czy zwiedzanie itp, ale zamiast imprezowej wycieczki pojechalabym z dzieckiem. Ale to ja, ja z mala jezdzilam odkad miala 3 miesiace, najpierw do Polski a potem do innych krajow.. Majac dZiecko nie trzeba rezygnowac ze wszystkiego, mozna po prostu troszke pozmieniac

Ja robiłam tak samo, ale wiesz, może ktoś właśnie chce (albo nawet musi ) dla zdrowia psychicznego właśnie odpocząć od dziecka, trudno oceniać tutaj swoją miarą. Jednak ten wiek kilku miesięcy to według mnie sporo za wcześnie na eskapady tego typu. Sama podjęłabym taką próbę dochodząc do muru typu: jak godzinę dłużej posiedzę tutaj sama z tym płaczącym dzieckiem to wyskoczę przez okno Wtedy lepiej dla obu stron odizolować się nawet na te kilka dni.

[spaghettii]

Napisane przez laisla

Ja robiłam tak samo, ale wiesz, może ktoś właśnie chce (albo nawet musi ) dla zdrowia psychicznego właśnie odpocząć od dziecka, trudno oceniać tutaj swoją miarą. Jednak ten wiek kilku miesięcy to według mnie sporo za wcześnie na eskapady tego typu. Sama podjęłabym taką próbę dochodząc do muru typu: jak godzinę dłużej posiedzę tutaj sama z tym płaczącym dzieckiem to wyskoczę przez okno Wtedy lepiej dla obu stron odizolować się nawet na te kilka dni.

Masz racje. Chociaz jesli autorka faktycznie bardzo potrzebuje odpoczac to ja jednak uwazam, ze moglaby skrocic wyjazd i np tylko weekend spedzic w paryzu zamiast 5 dni. Ale nie uwazam, ze jest wyrodna matka.

[laisla]

Napisane przez spaghettii

Masz racje. Chociaz jesli autorka faktycznie bardzo potrzebuje odpoczac to ja jednak uwazam, ze moglaby skrocic wyjazd i np tylko weekend spedzic w paryzu zamiast 5 dni. Ale nie uwazam, ze jest wyrodna matka.

Ja też tak nie uważam. Chyba nikt (no może prawie nikt) tak nie napisał. Z tym, że jak zauważyłam prawidłowość jest taka, że niemal wszystkie z nas, które mają dzieci były delikatnie mówiąc zdziwione pomysłem, a dla większości osób patrzących z perspektywy wolnych (bezdzietnych) to nie jest żaden problem. Zastanawiające. Choć Salix akurat myślę, że trafnie ujęła już skąd taka rozbieżność.

[DzikaWozkowa]

Napisane przez laisla

Ja też tak nie uważam. Chyba nikt (no może prawie nikt) tak nie napisał. Z tym, że jak zauważyłam prawidłowość jest taka, że niemal wszystkie z nas, które mają dzieci były delikatnie mówiąc zdziwione pomysłem, a dla większości osób patrzących z perspektywy wolnych (bezdzietnych) to nie jest żaden problem. Zastanawiające. Choć Salix akurat myślę, że trafnie ujęła już skąd taka rozbieżność.

Ale ja nie widzę nic złego, w tym żeby matka wyjechała. A dziecko mam.
To jak mi Młody wczoraj powiedział "Mamusiu, płakałem za tobą, nie ić do szkoły" to znaczy że powinnam w domu siedzieć? Czym w sumie dla takiego dziecka, jak same napisałyście nie ogarniającego koncepcji czasu różni się wyjście do pracy od 5 dniowego wyjazdu?

Oczywiście mówię o sytuacji z normalnym dzieckiem, nie o takim z nasilonymi lękami separacyjnymi. Widziałam taki przypadkiem - rodzice dziecka wyjeżdżali do pracy, a dziecko przez 2 godziny wyło i sikało pod siebie. Dzień w dzień, za każdym razem. W chwili obecnej to jest dorosły chłopak, normalny i ogarnięty, nie wydaje mi się żeby miał z tego powodu jakąś traumę.

[lilia_pamplemousse]

mam prawo wyrażać swoje zdanie, ojojoj, biedne, tłamszone młode matki.
każdy ma swój rozum i własne życie, skoro autorka zapytała, odpowiadam.

naprawdę nie rozumiem, dlaczego raz w życiu nie można odpuścić tego Paryża, skoro dziecko BĘDZIE odczuwało stres. co z tego, ze nie zapamięta.

jest nowy członek rodziny i warto by było go brać pod uwagę w swoich poczynaniach, nawet gdy trzeba chwilowo zawiesić zwyczaj corocznej wizyty w Paryżu. to takie straszne.