Moja rodzina jest zazdrosna o mojego męża

[ajumpats]

Cześć, czy Wy też jesteście/byłyście w podobnej sytuacji? Jeśli tak, to jak sobie z tym poradziłyście? Co o tym myślicie?

Niedawno wzięłam ślub z moim tż. Zaprosiliśmy tylko bliską rodzinę. Bardzo się ucieszyli i byli bardzo ciekawi mojego męża. Do tej pory znali go tylko moi rodzice, którzy kilka razy nas odwiedzili. My nie przyjeżdżaliśmy - mieszkamy daleko, mamy problem ze zgraniem urlopów, a moi rodzice nie chcieli, żeby córka przywoziła im do domu "obcego człowieka" - bo tym był mój tż, kiedy jeszcze nie mieliśmy ślubu.
Po ślubie czułam, że coś jest nie tak. Ostatnio dowiedziałam się, że cała moja rodzina się na nas obraziła i przede wszystkim NIE LUBIĄ MOJEGO MĘŻA.
Dowiedziałam się tego od mojej mamy - jedynej osoby, która mnie wspiera. Moja babcia a jej teściowa zrobiła jej awanturę z powodu mojego i męża złego zachowania. Co to było za zachowanie?

1) moi dziadkowie lubią mieć kontrolę, od zawsze rządzili życiem moich rodziców. Nie mogli się doczekać aż poznają mojego męża, ale okazało się, że zawiódł ich oczekiwania. Dlaczego? Bo jest mi bliższy, niż oni, bo nie mogą kontrolować naszego życia (za daleko mieszkamy), nie będą mogli wychowywać naszych dzieci i urządziliśmy ślub po swojemu. No i mam za bardzo lubię moich teściów i szwagierkę. Teraz kiedy z nimi rozmawiam, nawet go nie pozdrawiają, a kiedy zaczynam o nim mówić albo ich od niego pozdrawiam, to udają, że nie słyszeli i zmieniają temat.
2) mój tata jest zazdrosny, bo na ślubie zobaczył, że mam dobry kontakt z rodziną męża. Ma pretensję, że moja rodzina poznała męża dopiero na ślubie, chociaż to moi rodzice się wymawiali.
Teściowie też mieszkają daleko, byliśmy u nich tylko kilka razy, ale oni nas zapraszali.
3) mój brat i moje wujostwo obrazili się, bo rodzina mojego męża jest lepiej wykształcona i ma więcej pieniędzy od mojej.

Żeby uprzedzić pytania powiem, że na ślubie wszystkich traktowaliśmy tak samo. Z każdym rozmawialiśmy i staraliśmy się nie wyróżniać nikogo i o nikim nie zapominać. Nasi świadkowie zapewnili nas, że nie popełniliśmy żadnych gaf.

Mój mąż jest bardzo dobrym i uczciwym człowiekiem, jestem z nim szczęśliwa. Moja rodzina jest bardzo toksyczna i moja mama radzi mi nie przejmować się nimi i iść do przodu. Powiedziała też, że nie powinnam psuć stosunków z rodziną męża, bo ktoś jest zazdrosny. Częściowo się z nią zgadzam. Najważniejsze jest dla mnie nasze małżeństwo i nasze szczęście, ale nie chcę nikogo ranić i nikogo opuszczać. To bardzo trudne. No i cudza rodzina nie zastąpi własnej, więzy krwi są bardzo ważne.

Chciałabym, żeby moi bliscy przypomnieli sobie, że każdy kiedyś zostawiał dom rodzinny i tworzył nową rodzinę, przestawał być tylko dzieckiem, a stawał się partnerem i rodzicem.

[97063297b7b35b4a21bd582d93800b2e45dfbb59_6372d6b265f10]

Napisane przez ajumpats

Cześć, czy Wy też jesteście/byłyście w podobnej sytuacji? Jeśli tak, to jak sobie z tym poradziłyście? Co o tym myślicie?

Niedawno wzięłam ślub z moim tż. Zaprosiliśmy tylko bliską rodzinę. Bardzo się ucieszyli i byli bardzo ciekawi mojego męża. Do tej pory znali go tylko moi rodzice, którzy kilka razy nas odwiedzili. My nie przyjeżdżaliśmy - mieszkamy daleko, mamy problem ze zgraniem urlopów, a moi rodzice nie chcieli, żeby córka przywoziła im do domu "obcego człowieka" - bo tym był mój tż, kiedy jeszcze nie mieliśmy ślubu.
Po ślubie czułam, że coś jest nie tak. Ostatnio dowiedziałam się, że cała moja rodzina się na nas obraziła i przede wszystkim NIE LUBIĄ MOJEGO MĘŻA.
Dowiedziałam się tego od mojej mamy - jedynej osoby, która mnie wspiera. Moja babcia a jej teściowa zrobiła jej awanturę z powodu mojego i męża złego zachowania. Co to było za zachowanie?

1) moi dziadkowie lubią mieć kontrolę, od zawsze rządzili życiem moich rodziców. Nie mogli się doczekać aż poznają mojego męża, ale okazało się, że zawiódł ich oczekiwania. Dlaczego? Bo jest mi bliższy, niż oni, bo nie mogą kontrolować naszego życia (za daleko mieszkamy), nie będą mogli wychowywać naszych dzieci i urządziliśmy ślub po swojemu. No i mam za bardzo lubię moich teściów i szwagierkę. Teraz kiedy z nimi rozmawiam, nawet go nie pozdrawiają, a kiedy zaczynam o nim mówić albo ich od niego pozdrawiam, to udają, że nie słyszeli i zmieniają temat.
2) mój tata jest zazdrosny, bo na ślubie zobaczył, że mam dobry kontakt z rodziną męża. Ma pretensję, że moja rodzina poznała męża dopiero na ślubie, chociaż to moi rodzice się wymawiali.
Teściowie też mieszkają daleko, byliśmy u nich tylko kilka razy, ale oni nas zapraszali.
3) mój brat i moje wujostwo obrazili się, bo rodzina mojego męża jest lepiej wykształcona i ma więcej pieniędzy od mojej.

Żeby uprzedzić pytania powiem, że na ślubie wszystkich traktowaliśmy tak samo. Z każdym rozmawialiśmy i staraliśmy się nie wyróżniać nikogo i o nikim nie zapominać. Nasi świadkowie zapewnili nas, że nie popełniliśmy żadnych gaf.

Mój mąż jest bardzo dobrym i uczciwym człowiekiem, jestem z nim szczęśliwa. Moja rodzina jest bardzo toksyczna i moja mama radzi mi nie przejmować się nimi i iść do przodu. Powiedziała też, że nie powinnam psuć stosunków z rodziną męża, bo ktoś jest zazdrosny. Częściowo się z nią zgadzam. Najważniejsze jest dla mnie nasze małżeństwo i nasze szczęście, ale nie chcę nikogo ranić i nikogo opuszczać. To bardzo trudne. No i cudza rodzina nie zastąpi własnej, więzy krwi są bardzo ważne.

Chciałabym, żeby moi bliscy przypomnieli sobie, że każdy kiedyś zostawiał dom rodzinny i tworzył nową rodzinę, przestawał być tylko dzieckiem, a stawał się partnerem i rodzicem.

Wydaje mi się, że pora porzucić nadzieję na ich "nawrócenie" i żyć po swojemu. To dorośli ludzie, nie wpłyniesz na ich pojmowanie świata. Może kiedyś się otrząsną, może nie - Ty nie masz na to wpływu i nie jest to Twoją winą.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez ajumpats

Cześć, czy Wy też jesteście/byłyście w podobnej sytuacji? Jeśli tak, to jak sobie z tym poradziłyście? Co o tym myślicie?

Niedawno wzięłam ślub z moim tż. Zaprosiliśmy tylko bliską rodzinę. Bardzo się ucieszyli i byli bardzo ciekawi mojego męża. Do tej pory znali go tylko moi rodzice, którzy kilka razy nas odwiedzili. My nie przyjeżdżaliśmy - mieszkamy daleko, mamy problem ze zgraniem urlopów, a moi rodzice nie chcieli, żeby córka przywoziła im do domu "obcego człowieka" - bo tym był mój tż, kiedy jeszcze nie mieliśmy ślubu.
Po ślubie czułam, że coś jest nie tak. Ostatnio dowiedziałam się, że cała moja rodzina się na nas obraziła i przede wszystkim NIE LUBIĄ MOJEGO MĘŻA.
Dowiedziałam się tego od mojej mamy - jedynej osoby, która mnie wspiera. Moja babcia a jej teściowa zrobiła jej awanturę z powodu mojego i męża złego zachowania. Co to było za zachowanie?

1) moi dziadkowie lubią mieć kontrolę, od zawsze rządzili życiem moich rodziców. Nie mogli się doczekać aż poznają mojego męża, ale okazało się, że zawiódł ich oczekiwania. Dlaczego? Bo jest mi bliższy, niż oni, bo nie mogą kontrolować naszego życia (za daleko mieszkamy), nie będą mogli wychowywać naszych dzieci i urządziliśmy ślub po swojemu. No i mam za bardzo lubię moich teściów i szwagierkę. Teraz kiedy z nimi rozmawiam, nawet go nie pozdrawiają, a kiedy zaczynam o nim mówić albo ich od niego pozdrawiam, to udają, że nie słyszeli i zmieniają temat.
2) mój tata jest zazdrosny, bo na ślubie zobaczył, że mam dobry kontakt z rodziną męża. Ma pretensję, że moja rodzina poznała męża dopiero na ślubie, chociaż to moi rodzice się wymawiali.
Teściowie też mieszkają daleko, byliśmy u nich tylko kilka razy, ale oni nas zapraszali.
3) mój brat i moje wujostwo obrazili się, bo rodzina mojego męża jest lepiej wykształcona i ma więcej pieniędzy od mojej.

Żeby uprzedzić pytania powiem, że na ślubie wszystkich traktowaliśmy tak samo. Z każdym rozmawialiśmy i staraliśmy się nie wyróżniać nikogo i o nikim nie zapominać. Nasi świadkowie zapewnili nas, że nie popełniliśmy żadnych gaf.

Mój mąż jest bardzo dobrym i uczciwym człowiekiem, jestem z nim szczęśliwa. Moja rodzina jest bardzo toksyczna i moja mama radzi mi nie przejmować się nimi i iść do przodu. Powiedziała też, że nie powinnam psuć stosunków z rodziną męża, bo ktoś jest zazdrosny. Częściowo się z nią zgadzam. Najważniejsze jest dla mnie nasze małżeństwo i nasze szczęście, ale nie chcę nikogo ranić i nikogo opuszczać. To bardzo trudne. No i cudza rodzina nie zastąpi własnej, więzy krwi są bardzo ważne.

Chciałabym, żeby moi bliscy przypomnieli sobie, że każdy kiedyś zostawiał dom rodzinny i tworzył nową rodzinę, przestawał być tylko dzieckiem, a stawał się partnerem i rodzicem.

więzy krwi są ważne, jeśli rodzina jest normalna. w takim przypadku powinnaś słuchać mamy, bo ma rację.

[201604181004]

Mama ma racje. Nie mam tak ale widzialam podobne sytuacje zwlaszcza tak toksyczne osoby jak twoja babka. Oj trzeba to olac

[adri_]

Dokladnie, musisz dac sobie spokoj, robic swoje i zyc po swojemu. Nigdy nie bedzie tak ze kazdego zadowolisz. Starsi ludzie nie rozumieją ze mlodzi musza obecnie czesto zmienic miejsce zamieszkania o pareset kilometrow, by móc znalezc lepsza prace, miec lepszy start w przyszlosc. Nie ma w tym nic zlego

[Mija62]

Dokładnie taka sama historia jak ta co dziewczyna pisała o swoim narzeczonym, że rodzinka go nie lubi, bo jest za niski.
Zaskakujące podobieństwo hmm

[ssnn]

Napisane przez ajumpats

Chciałabym, żeby moi bliscy przypomnieli sobie, że każdy kiedyś zostawiał dom rodzinny i tworzył nową rodzinę, przestawał być tylko dzieckiem, a stawał się partnerem i rodzicem.

Wystarczy, że Ty to zrozumiesz. Masz mądrą mamę.

[201706190936]

Napisane przez ajumpats

Mój mąż jest bardzo dobrym i uczciwym człowiekiem, jestem z nim szczęśliwa.

I to jest najważniejsze! Tym się kieruj i niczym więcej.

Nie rozumiem tego fenomenu zazdrości i chęci kontroli. Olać i trzymać się z daleka. I nie przejmować

[ajumpats]

Niby mówię sobie to samo co Wy i staram się tak robić, ale to jednak boli.
Jak jeszcze mieszkałam w domu, to już nie mogłam wytrzymać. Potem wyjechałam na studia i bardzo szybko zaczęłam się sama utrzymywać, bo chciałam być jak najmniej zależna od moich rodziców. Mój mąż, wtedy jeszcze mój chłopak, bardzo mnie wspierał.
Jak mieszkałam z rodzicami, to byłam ulubioną bratanicą. Jak się wyprowadziłam, zaczęło mi się dobrze wieść, byłam odprężona, zadbana i dostałam fajną pracę, to nagle zaczęłam wszystkich irytować. Myślałam, że może mi się tylko wydaje, ale teraz widzę, że nie przesadzałam.
Sprawa nie jest taka prosta. Już słyszałam, że widzę tylko czubek własnego nosa, jestem samolubna i bezlitosna. Boję się, że jest w tym trochę racji. Mam się za osobę uczciwą i życzliwą, zawsze wyciągam do wszystkich rękę, ale naprawdę od kilku lat, od czasu mojej wyprowadzki od rodziców, staram się jak najbardziej odciąć od problemów, które już mnie nie dotyczą. Boję się, że nie mam racji, że nie powinnam się aż tak bardzo odcinać i ranię bliskich niesprawiedliwie. No bo z jednej strony są niedojrzali emocjonalnie, a z drugiej przecież naprawdę mnie kochają.
Co będzie, jeśli moi rodzice się zestarzeją i będą potrzebowali pomocy? Nie zamierzam się do nich przeprowadzać. Czy powinnam ich wtedy przyjąć pod własny dach? ;/

[gramwzielone]

Napisane przez ajumpats

Niby mówię sobie to samo co Wy i staram się tak robić, ale to jednak boli.
Jak jeszcze mieszkałam w domu, to już nie mogłam wytrzymać. Potem wyjechałam na studia i bardzo szybko zaczęłam się sama utrzymywać, bo chciałam być jak najmniej zależna od moich rodziców. Mój mąż, wtedy jeszcze mój chłopak, bardzo mnie wspierał.
Jak mieszkałam z rodzicami, to byłam ulubioną bratanicą. Jak się wyprowadziłam, zaczęło mi się dobrze wieść, byłam odprężona, zadbana i dostałam fajną pracę, to nagle zaczęłam wszystkich irytować. Myślałam, że może mi się tylko wydaje, ale teraz widzę, że nie przesadzałam.
Sprawa nie jest taka prosta. Już słyszałam, że widzę tylko czubek własnego nosa, jestem samolubna i bezlitosna. Boję się, że jest w tym trochę racji. Mam się za osobę uczciwą i życzliwą, zawsze wyciągam do wszystkich rękę, ale naprawdę od kilku lat, od czasu mojej wyprowadzki od rodziców, staram się jak najbardziej odciąć od problemów, które już mnie nie dotyczą. Boję się, że nie mam racji, że nie powinnam się aż tak bardzo odcinać i ranię bliskich niesprawiedliwie. No bo z jednej strony są niedojrzali emocjonalnie, a z drugiej przecież naprawdę mnie kochają.
Co będzie, jeśli moi rodzice się zestarzeją i będą potrzebowali pomocy? Nie zamierzam się do nich przeprowadzać. Czy powinnam ich wtedy przyjąć pod własny dach? ;/

Sama sobie stwarzasz problemy, naprawdę. Nie wiesz jak Wasze życie się potoczy, więc czemu przezywasz to, co będzie z Twoimi rodzicami za 30 lat?

Poza tym, zrozum, Twoi rodzice są toksyczni i podli - i są tacy na własne życzenie. To nie małe dzieci, którym można coś wytłumaczyć albo wychować. I niezależnie od tego, jak bardzo chciałabyś żeby było inaczej to się nie zmieni. Bycie rodzicem nie oznacza traktowania dziecka jak marionetki. A skoro oni nie zachowują się jak rodzice Ty nie powinnaś w imię zle pojętej szlachetności plaszczyc się przed nimi, aby tylko uzyskać ich akceptację.

Zresztą, zrobisz z siebie meczennice i co będziesz z tego miala? Zmarnujesz to co tej pory osiagnelas: kochającego męża i szczęśliwe życie po to, by taplac się razem z nimi w bagienku jadu i zawiści? Jesteś dorosła, radzilas sobie do tej pory bez pseudowsparcia pseudomamusi i pseudotatusia, poradzisz sobie i teraz.

[cleopadra]

A ja nie rozumiem Twojej mamy,dlaczego powtarza Ci to co mowia inni,dlaczego Ciebie doluje,zamiast stanac w Twojej obronie.
Ja strasznie nie lubie takiego powtarzania,bo ktos gdzies jakos powiedzial,i takie osoby ktore powtrzaja mi co ktos o mnie powiedzial od razu skreslam z listy moich znajomych.
Wiem,z mama tak sie nie da,ale mozesz powiedziec zeby Ci nie powtarzala bo sprawia Ci przykrosc.

[Rena]

Ja z kolei nie rozumiem po co Twoja mama Ci to wszystko opowiada, zasiala tylko ferment plus lansuje sie na jedyna sprawiedliwa.

[ajumpats]

Moja mama też na swój sposób jest trudna. Właściwie, to ja nakłoniłam ją, żeby mi powiedziała o co chodzi, bo mnie denerwowało, że zaczyna coś mówić półsłówkami, a potem nabiera wody w usta.

[Rena]

Napisane przez cleopadra

A ja nie rozumiem Twojej mamy,dlaczego powtarza Ci to co mowia inni,dlaczego Ciebie doluje,zamiast stanac w Twojej obronie.
Ja strasznie nie lubie takiego powtarzania,bo ktos gdzies jakos powiedzial,i takie osoby ktore powtrzaja mi co ktos o mnie powiedzial od razu skreslam z listy moich znajomych.
Wiem,z mama tak sie nie da,ale mozesz powiedziec zeby Ci nie powtarzala bo sprawia Ci przykrosc.

ubieglas mnie. Mi sie to kojarzy z intrygami i obgadywaniem.

Autorko czy tylko polslowka mamy Cie irytowaly? innych nie?

[201803290936]

Napisane przez ajumpats

Moja mama też na swój sposób jest trudna. Właściwie, to ja nakłoniłam ją, żeby mi powiedziała o co chodzi, bo mnie denerwowało, że zaczyna coś mówić półsłówkami, a potem nabiera wody w usta.

Niezła. Odetnij się od tego, autorko. I nie mów niczego na temat swojego życia. W takich sytuacjach blokada informacji jest najlepsza.

[gramwzielone]

Napisane przez ajumpats

Moja mama też na swój sposób jest trudna. Właściwie, to ja nakłoniłam ją, żeby mi powiedziała o co chodzi, bo mnie denerwowało, że zaczyna coś mówić półsłówkami, a potem nabiera wody w usta.

Twoja mama jest nie tyle trudna co cwana, a Ty lapiesz są się na to jak pierwsza naiwna. Oczywiście, ze chciała Ci to powiedzieć. Wolała po prostu bawić się w gierki rzucając polslowka żebyś zaczęła ją prosić by powiedziała o co chodzi. Po to by później mogła Ci to powiedzieć, rzecz jasna z wielką łaską, i móc dodać ze ona wcale nie chciala, to Ty się tego domagalas.

Owszem, to Twoi rodzice, ale rodzice toksyczni i patologiczni. Nie powinnaś biegać na ich sznurku. Zwłaszcza ze im nie zależy na Twoim szczęściu, a wręcz przeciwnie. Nie ma co się nad nimi litowac, bo ŻADNA krzywda się im nie dzieje, nie żyją w nędzy, nie cierpią z głodu. Ich jedynym problemem jest to, że jesteś szczęśliwa, a to świadczy jedynie o tym, że mają jakieś zaburzenia i trzeba od nich uciekać jak najdalej i ograniczyć kontakty.

Przecież tylko dlatego, ze przeszkadza im ze masz kochającego męża z dobrej, wykształconej rodziny, nie porzucisz go, by znaleźć sobie amanta z marginesu spolecznego, który w przerwach między chlaniem i biciem, będzie zabierał Cię na wycieczkę do MOPSu po zasiłek.

[tinpanalley]

a ja uważam, że dobrze jest wiedzieć kto, co o nas mówi, żeby umieć ustawić się odpowiednio do tych osób. Trzeba wiedzieć z kim ma sie do czynienia. Nie martw się o to, jak będzie ze starością Twoich rodziców i nie pozwól, żeby ktoś rozliczał Cię z Twojej rodzinności. Mąż i żona są dla siebie na 1 miejscu. To suwerenne państwo a ci, którzy tego nie rozumieją, są zagrożeniem dla stabilności i przetrwania tego państwa. Ile rodziców, dziadków, ciotek w dzisiejszych czasach doprowadza do rozpadu małżeństw, to głowa mała.
Zachowaniem Twojej rodziny steruje mechanizm poczucia niższości. Takie mam wrażenie. Czują się gorsi i chcąc wyprzeć to uczucie, szukają wad w rodzinie Twojego męża. Znasz ten mechanzm, więc już nie stanowi zagrożenia. Zrozumienie jest pierwszym krokiem do zneutralizowania wroga

[bluebluesky]

Ja bym sie wprost zapytala, o co im chodzi, o co maja do niego pretensje, nie sluchalabym plotek. Jesli zaczna ci opowiadac jakies bajki, bedziesz mogla otwarcie powiedziec, ze dla wlasnego dobra i swojej rodziny, ograniczysz z nimi kontakt. Wszystko wprost!

[Rena]

Napisane przez bluebluesky

Ja bym sie wprost zapytala, o co im chodzi, o co maja do niego pretensje, nie sluchalabym plotek. Jesli zaczna ci opowiadac jakies bajki, bedziesz mogla otwarcie powiedziec, ze dla wlasnego dobra i swojej rodziny, ograniczysz z nimi kontakt. Wszystko wprost!

Przeciez bylo wprost napisane, ze o pieniadze. Autorka watku wprost pisze, ze rodzina ze strony jej meza jest bogatsza.

[201607040940]

Autorko rozumiem że jest Ci przykro ale znasz swoją rodzinę. I cokolwiek zrobisz lub nie zrobisz nie zmieni ich zachowania.
Ogranicz kontakt, jak będą coś złego mówili o Twoim mężu - mów że nie chcesz tego słuchać.

nie martw się tym co będzie za 30 dzieści lat, żyj, bądź szczęśliwa, miej dzieci (o ile chcesz je mieć), twórz szczęśliwą rodzinę, nie powielaj błędów swoich rodziców i dziadków. A za 30 lat może okazać się że problemu nie ma, bo Twoi rodzice nie będą pamiętali że kiedyś tam mieli zastrzeżenia do Twojego męża. A Ty też tego nie będziesz pamiętała - bo będziesz sobie szczęśliwie żyła ze swoją rodziną....

[bluebluesky]

Napisane przez Rena

Przeciez bylo wprost napisane, ze o pieniadze. Autorka watku wprost pisze, ze rodzina ze strony jej meza jest bogatsza.

Mi bardziej chodzi o to, zeby oni nazwali swoje pretensje, w spokojnej rozmowie i przedstawili swoje argumenty.

[gramwzielone]

Napisane przez bluebluesky

Mi bardziej chodzi o to, zeby oni nazwali swoje pretensje, w spokojnej rozmowie i przedstawili swoje argumenty.

Ale co Ci to da? Czy zmieni jakoś Twoją sytuację? Uważasz, że jeśli powiedzą głośno swoje żale dotrze do nich ich absurd i zmienią się?

Nie oszukuj się. I tak to nic nie da, a tylko się zdenerwujesz. Sami muszą to zrozumieć, a Twoje naciskanie spowoduje, że pomyślą że jednak ich jadowite komentarze odnoszą skutek i zdwoją swoje wysiłki.

[bluebluesky]

Napisane przez gramwzielone

Ale co Ci to da? Czy zmieni jakoś Twoją sytuację? Uważasz, że jeśli powiedzą głośno swoje żale dotrze do nich ich absurd i zmienią się?

Nie oszukuj się. I tak to nic nie da, a tylko się zdenerwujesz. Sami muszą to zrozumieć, a Twoje naciskanie spowoduje, że pomyślą że jednak ich jadowite komentarze odnoszą skutek i zdwoją swoje wysiłki.

Ja lubie otwarcie rozmaciac o problemach, dlatego wlasnie tak mysle, zeby wszystko bylo powiedziane otwarcie i dopiero wtedy mozna powiedziec wprost, ze rodzina jest winna stworzenia konfliktu.