Boję się przytyć.

[niewazneto]

Proszę, abyście się ze mnie nie śmiali. Jakoś 5 miesiący temu zaczęłam ograniczać słodycze, dostarczać sobie wszystkich składników odżywczych, ćwiczyć i ogółem żyć zdrowo. Tak przynajmniej myślałam. Oglądałam te wszystkie kolorowe filmy dziewcząt jedzących owoce i świecących brzuchem, desperacko wręcz czytałam o zdrowym odżywianiu, nauczyłam się trochę o witaminach i nie powiem, że w jakimś sensie wyszło to na dobre. Mam świadomość tego, co jem i gdyby nie sytuacja, w której się znalazłam to moja dieta jest bardzo dobra + co tydzień trochę ćwiczę i czuję się z tym świetnie. Zawsze byłam tą chudą i tą wysoką, każdy mi to mówił, widać mi było żebra i moja waga nie przekraczała 55 mimo wręcz opychania się słodyczami (mówię serio, na początku roku jeszcze w badaniach poziom glukozy we krwi przeszedł normę). Jedynie na początku okresu dojrzewania dostałam trochę ciała, ale to było niewidoczne. W październiku przeszłam jakiś kryzys, bałam się przytyć, spadła mi samoocena i nadal spada. Dziennie byłam w stanie zjeść 600 kalorii, liczyłam kalorie, nabawiłam się niedoboru żelaza i hemoroidów. Teraz jest lepiej - nauczyłam się, że muszę jeść pełnowartościowe śniadanie, obiad, kolacje i coś pomiędzy tym, ćwiczę dla przyjemności i zdrowia, a nie spalania kalorii. Problem w tym, że nadal wmawiam sobie, że dobrze mi ze swoją wagą. Oszukuję samą siebie i nad tym nie panuje. Mój stosunek do jedzenia jest nienormalny. Na początku roku szkolnego w badaniach wyszło mi 53 kg przy wzroście 173, teraz jak staję na wadze to waha się koło 50 (waga łazienkowa, więc może się mylić, ale sama nie wiem)! Płakać mi się chcę, jak o tym myślę, ale w środku tak naprawdę jest mi z tym dobrze. Boję się przytyć. Ślinię się, jak ktoś ma przy mnie jedzenie, nieważne, czy mi smakuje, czy nie. Traktuje jedzenie jako coś, co "robię" z reguły lub nagrodę. Czasem się zdarza, że planuje sobie np. obiad, zaczynam czytać przepis, widzę te zdjęcia jedzenia i dostaję jakiegoś szału, nie mogę przestać myśleć o tym, jak to w końcu zjem... Tak jakby to był jakiś narkotyk. Wigilię kojarzę z możliwością obżarcia się (a później żałowania, oczywiście), dziś dostałam słodycze na mikołajki i cały dzień mam wyrzuty sumienia. Obrzydza mnie fakt, jak widzę jedzenie, a mimo wszystko wypieram się i mówię, że "śmieszą mnie te wszystkie dziewczyny na diecie". Dobrze wiem, że tak nie jest. Dobrze wiem, nie chcę schudnąć, ale jednocześnie przeraża mnie fakt przybrania na wadze. Nie podoba mi się to co widzę w lustrze i czasem rzucam takim "no, w sumie powinnam przytyć, od teraz się nie ograniczam", ale dobrze wiem, że tak nie będzie. Działam wbrew sobie. Nawet jak przeczytam jakiś żałosny, przypadkowy artykuł o diecie przy którym sama się śmieję, np "jak nie przytyć w święta". Czytając myślę "głupota, nie powinniśmy się ograniczać w dzień wigilii", ale wiem, że wcale tak nie uważam i sama stosowałabym się do zasad jakiegoś wymyślonego dietetyka-naukowca. Czasem nawet desperacko porównuję się do przypadkowych ludzi, np. widzę kogoś przez szybę w restauracji - "patrz, oni zjedzą dziś więcej od ciebie". Brzmi beznadziejnie. Chodzę strasznie spięta, opryskliwa, jestem w stanie się rozpłakać, gdy mój pies nie chce zawrócić do domu po spacerze razem ze mną a chwilę po tym radośnie pobiec. Moi rodzice (też) są na diecie i strasznie mnie to dołuje, jak moja mama wchodzi do pokoju i nazywa mnie "chudą" to czuję się obrażona. Moje problemy mnie przytłaczają, dwa miesiące temu zapisałam się nawet do psychologa, ale wizytę mam dopiero w styczniu.
PS. Tak, jestem nastolatką...

[Anastazja9191]

Jeśli na każdym kroku liczy sie kalorie, pilnuje jedzenia i ciągle się planuje czy myśli o nim, albo traktuje jako nagrodę to potem trudno jest nagle przestać. Musisz uważać, żeby nie wpaść w bulimię, bo tam są właśnie napady objadania się, a potem zmuszania do wymiotów.
Z tego co piszesz chciałabyś jeść normalnie, nawet obserwujesz innych ludzi i myślisz o nich w kategorii co oni mogą zjeść, a czego ja nie mogę. Więc dobrze, że zapisałaś się do lekarza, bo może przyczyną takiego stanu rzeczy jest jakiś głębszy problem.

[zu_zanna]

Brzmi jak dobry materiał na wizyte u pedagoga albo psychologa :/ Pomyśl o tym.

[adri_]

Mysle ze powinnas udac sie do psychoterapeuty. Jedzenie powinno przychodzic naturalnie, nie powinnas rozkminiac go i zastanawiac sie czy przytyjesz. Ale rozumiem, bo tez balam sie przytyc przez pewien czas.