Wybór powołania; studia i/lub praca a rodzina

[altair8989]

Witam kochani!
Piszę do Was z dylematem dot. najważniejszej strefy mojego życia - kariery.
Jestem na najtrudniejszym etapie mojego życia, skończyłem szkołę średnią, mam 21 lat jestem na pierwszym roku studiów. Wcześniej również studiowałem, w wieku 19 lat po niezdanym semestrze poszedłem do pracy, mając 20 lat po również niezdanym semestrze zostałem w domu.

W moim życiu uobecniła się silna depresja, biorę moklobemid i korzystam ze wsparcia psychoterapeuty

Obecnie studiuję Administrację, wybrałem ten kierunek właściwie po to aby studiować, aby zadowolić moich rodziców, którzy wywierają na mnie presję konieczności skończenia studiów w tych czasach. Po to aby na chwilę uciec od rzeczywistości aby dali mi święty spokój.

Chcę zaznaczyć, że te studia nie dają mi jakiejkolwiek, radości, każdy wykład na który chodzę jest potwornie nudny, z ćwiczeniami tak samo, nawet nie mam ochoty robić notatek.

Niedługo sesja, a ja w coraz większym dole, nie wiem co mam zrobić, nie mogę się wziąć do nauki, uciekam od tego, znajduję zastępcze zajęcia. Moim marzeniem zawsze była medycyna, ale cały czas sobie odpuszczam wybór takiej ścieżki w życiu, bo uważam, że nie podołam, nigdy w życiu nie potrafiłem być systematyczny, trzymać się terminów i planować swojego czasu. Nie

Obecnie studia są finansowane przez moich dziadków i rodziców, co NIESAMOWICIE mnie obciąża psychicznie, ponieważ 2 lata studiowania czyli straconego czasu + pieniędzy poszło na marne. Obecnie bieg wydarzeń celuje w ten sam kierunek. Mam przez to lęki, nonstop o tym myślę, nie mam humoru i radości życia.

Nie potrafię się usamodzielnić, żyję cały czas pragnieniami i pomysłami na życie wg. moich rodziców, dziadków. Wydaje mi się, że zdecydowanie lepiej było by dla mnie odciąć się od nich, pójść do pracy i zacząć samodzielne życie, bardzo się tego boję, bo nie wiem, czy uda mi się pogodzić ew. pracę ze studiowaniem w przyszłości. Boli mnie też to, że wybierając taką drogę rodzina będzie totalnie zawiedziona, i wracając do domu w celu spotkania się z rodziną będę się czuł z tego powodu źle.

Rodzina się o mnie martwi, chce dla mnie jak najlepiej, ja ich zawodzę, niezwykle źle się to na mnie odbija.

Proszę Was o rady i pomoc, bo nie wiem co mam zrobić. Będę wdzięczny za każdy komentarz.

[Kornellis]

Studiujesz zaocznie tak?
To dlaczego nie pójdziesz do pracy?


Dlaczego tak bardzo boisz się sesji?


Ja rozumiem, że jeśli człowiek czegoś nie lubi to ciężko mu przychodzi nauka.. ale jeśli nie jesteś w stanie zdać sesji na administracji to co dopiero będzie na medycynie? O ile w ogóle się dostaniesz...

[altair8989]

Studiuje stacjonarnie, a jezeli chodzi o sesje, to problem lezy w tym, ze nie mam materialow do nauki i mam blokade i nie moge sobie tego zorganizowac od kogos z kierunku.


Nie potrafie robic wlasnych notatek, mam brzydkie pismo i wolno pisze i zle mi sie z nich uczy. Moze powinienem kupic laptopa na wyklady do notatek.

Dzisiaj powinienem sie uczyc a caly czas robie cos innego, dlugie spanie, komorka, telewizor, internet, a odkurze sobie i tak w kolko. Nie moge sie ogarnac i wziac za robote.

[Karlie69]

Na Twoim miejscu dałabym sobie spokój z administracją. Nie ma sensu studiowanie czegoś, co Ci się nie podoba. Zrezygnowałabym z tego kierunku, poszła do pracy i ewentualnie zaczęła studiować coś innego, ale na pewno zaocznie. Nie miałbyś wtedy poczucia marnotrawienia cudzych pieniędzy.

[_Pixie_]

Też myślę, że powinieneś iść do pracy. Odpuść studia póki co, jak będziesz gotowy to pójdziesz np. będą Ci potrzebne do pracy. Rodzice na pewno będą zawiedzeni, ale to Twoje życie a nie ich, skoro czujesz że to nie Twoja droga to tego nie rób, bo i tak Ci nie wyjdzie. Lepiej pracować i być szczęśliwym niż się marnować na studiach, bo potem i tak nie będziesz pracował w zawodzie, który Ci się nie podoba.