Czy takie zachowanie jest normalne?

[330ac05f58e92fb009c16c728075bdbac5dfe64a_5eb9d9034ca21]

Zastanawiam się nad sobą. Mam 35 lat, pracuję, mieszkam z rodzicami. Nie mam faceta ani dzieci. Większość znajomych jest już w związkach, mniej lub bardziej sformalizowanych, mają dzieci, budują domy, kupują mieszkania. A ja w niczym takim nie "uczestniczę" i jakoś mnie do tego wszystkiego wyżej wymienionego nie ciągnie. Chcę się realizować w pracy, rozwijać swoje pasje, zainteresowania, podróżować, zwiedzać, cieszyć się życiem. W sumie to jakoś nigdy nie odczuwałam wielkiej potrzeby posiadania dzieci, nie marzyłam o białej sukni, ślubie itp. Zastanawiam się czy wszystko jest ze mną w porządku, bo skoro wokół wszyscy w związkach, zakładają rodziny a ci bez związków ciągle narzekają, że chcą być w związku to dlaczego ja nie odczuwam takich potrzeb? Czy powinnam pójść na jakąś terapię do psychologa, leczy się, zmieniać coś? Czuję się szczęśliwa, jedyne na co narzekam, to, że zaczyna brakować znajomych do wspólnego spędzania czasu a ja chciałabym małą grupką znajomych podróżować, wychodzić do knajpek, bawić się itd. Powiedzcie czy jestem dziwna czy po prostu jestem normalna ale życie każdego człowieka wygląda inaczej i nie ma sensu na siłę dostosowywać się do głównego nurtu (tj. mąż, dzieci, dom z ogrodem) gdy ja nie odczuwam takich potrzeb. A może za 10 lat będę żałować, że teraz na siłę nie szukam sobie mężczyzny i ojca dziecka?

[fankapsychiatrii]

Nie jesteś normalna w sensie statystycznym bo jak sama widzisz wokół większość ludzi postępuje inaczej. Za to postępowanie wbrew sobie żeby dostosowac sie do tej statystycznej normy byłoby już dość nienormalne, choć może być zrozumiałe jesli odczuwasz jakąś presję. Na pocieszenie dodam, że mam dość podobnie (tzn w niektórych aspektach) i sądzę, że z wiekiem coraz mniej się przejmuję otoczeniem bo ogólnie raczej znaczenie jego opinii powinno maleć.

[201703060948]

My Cię nie znamy. Nie wiemy, na ile Twoje zachowanie wynika z obaw i zahamowań, na ile jest świadomym wyborem osoby, która swoje przeżyła (bliskość, intymność, niezależność) i jest w stanie powiedzieć, co jest dla niej w tym momencie ważne. Jeśli to drugie to: ludzie są różni i jeśli Tobie z tym stylem życia dobrze to super, dlaczego miałabyś go zmieniać - to super, że dobrze rozumiesz się z rodzicami. Jeśli to pierwsze, to w sumie też, jeśli nie chcesz popracować nad sobą, nikt Cię do tego nie zmusi.

Ta sytuacja ma jednak pewne ryzyka. Na podstawie wpisu wnioskuję, że jesteś bardzo blisko związana ze swoimi rodzicami (bo większość dorosłych ludzi nie chciałoby mieszkać z rodzicami...). Jednak w większości przypadków jest tak, że rodzice odchodzą wcześniej niż dzieci.

Tutaj na forum czasami pisze się, że mężczyznę można poznać nawet po pięćdziesiątce, nawet w bardzo niesprzyjających okolicznościach. Jest to prawda. Prawdą jest jednak również, że w starszym wieku spotykanie nowych osób robi się trudniejsze. Sama to teraz odkrywam. Faktem jest również, że gdyby nowo poznany mężczyzna w Twoim wieku powiedział mi, że mieszka z rodzicami (nie: w wydzielonym mieszkaniu w domu rodziców), że robi to z własnej woli (tzn. że nie jest to stan przejściowy, wynikający z, nie wiem, braku pracy, czegoś podobnego) i gdybym wyczuła, że jest z nimi wyjątkowo mocno związany emocjonalnie, uciekłabym dosyć szybko nie chcąc poznać go lepiej, bo szukam niezależnego faceta, z którym będę mogła stworzyć coś w dwójkę a trójkąt on-rodzice-ja wydaje mi się niezbyt atrakcyjny.

[pepsikolakokakola]

jestem w podobnej syt. co ty.
- tak! przez wiekszosc spoleczenstwa nie jestesmy postrzegane jako normalne - cokolwiek to znaczy
- znajomi sie krusza?oj i to jak, a bedzie gorzej. wola spedzac wolny czas z polowka lub innymi parami. zreszta nie czuje sie dobrze jako piate kolo u wozu
- wiem, ze jezeli nic sie nie zmieni, to za 10 lat bede zalowala, ze nie mam chociazby dziecka. partnera niby! mozna poznac w kazdym wieku. niestety z urodzeniem dziecka nie jest juz tak latwo
- wsrod mnie nie ma singli/singielek. nie wiem gdzie tego partnera mialabym szukac. internet jest jak na razie dla mnie nie do przejscia. wiec im dalej jestem posunieta w wieku tym widze mniejsze szanse na znalezienie kogos normalnego
- moje najwieksze marzenie na dzien dzisiejszy to wyprowadzic sie z domu! niestety zarobki niezbyt mi na to pozwalaja, a wynajmujac cos zostalo by mi niewiele na zycie, zreszta tym sposobem nigdy nie zaoszczedze. ale nie wiem jak dlugo jeszcze moja psychika wytrzyma. jedyne wyjscie to wyjazd za granice, ale jezyk...
mi akurat jest wstyd gdy mowie, ze mieszkam z rodzicami

[f36f09c64670dbbf8506d7b7195631196fb4f2ce_65c2c8198d77a]

[1=330ac05f58e92fb009c16c7 28075bdbac5dfe64a_5eb9d90 34ca21;49567701]Zastanawiam się nad sobą. Mam 35 lat, pracuję, mieszkam z rodzicami. Nie mam faceta ani dzieci. Większość znajomych jest już w związkach, mniej lub bardziej sformalizowanych, mają dzieci, budują domy, kupują mieszkania. A ja w niczym takim nie "uczestniczę" i jakoś mnie do tego wszystkiego wyżej wymienionego nie ciągnie. Chcę się realizować w pracy, rozwijać swoje pasje, zainteresowania, podróżować, zwiedzać, cieszyć się życiem. W sumie to jakoś nigdy nie odczuwałam wielkiej potrzeby posiadania dzieci, nie marzyłam o białej sukni, ślubie itp. Zastanawiam się czy wszystko jest ze mną w porządku, bo skoro wokół wszyscy w związkach, zakładają rodziny a ci bez związków ciągle narzekają, że chcą być w związku to dlaczego ja nie odczuwam takich potrzeb? Czy powinnam pójść na jakąś terapię do psychologa, leczy się, zmieniać coś? Czuję się szczęśliwa, jedyne na co narzekam, to, że zaczyna brakować znajomych do wspólnego spędzania czasu a ja chciałabym małą grupką znajomych podróżować, wychodzić do knajpek, bawić się itd. Powiedzcie czy jestem dziwna czy po prostu jestem normalna ale życie każdego człowieka wygląda inaczej i nie ma sensu na siłę dostosowywać się do głównego nurtu (tj. mąż, dzieci, dom z ogrodem) gdy ja nie odczuwam takich potrzeb. A może za 10 lat będę żałować, że teraz na siłę nie szukam sobie mężczyzny i ojca dziecka?[/QUOTE]
nie widzę nic w tym dziwnego.

Napisane przez pepsikolakokakola

jestem w podobnej syt. co ty.
- tak! przez wiekszosc spoleczenstwa nie jestesmy postrzegane jako normalne - cokolwiek to znaczy
- znajomi sie krusza?oj i to jak, a bedzie gorzej. wola spedzac wolny czas z polowka lub innymi parami. zreszta nie czuje sie dobrze jako piate kolo u wozu
- wiem, ze jezeli nic sie nie zmieni, to za 10 lat bede zalowala, ze nie mam chociazby dziecka. partnera niby! mozna poznac w kazdym wieku. niestety z urodzeniem dziecka nie jest juz tak latwo
- wsrod mnie nie ma singli/singielek. nie wiem gdzie tego partnera mialabym szukac. internet jest jak na razie dla mnie nie do przejscia. wiec im dalej jestem posunieta w wieku tym widze mniejsze szanse na znalezienie kogos normalnego
- moje najwieksze marzenie na dzien dzisiejszy to wyprowadzic sie z domu! niestety zarobki niezbyt mi na to pozwalaja, a wynajmujac cos zostalo by mi niewiele na zycie, zreszta tym sposobem nigdy nie zaoszczedze. ale nie wiem jak dlugo jeszcze moja psychika wytrzyma. jedyne wyjscie to wyjazd za granice, ale jezyk...
mi akurat jest wstyd gdy mowie, ze mieszkam z rodzicami

wiec jezyka zacznij się uczy.

skąd jesteście, może sie zgadamy?

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Skoro Ci dobrze z tym jak żyjesz, to dobrze. 'Normalność' to pojęcie względne.

[12b24d2a455c078f5629813f5df538e108ef39c5_6556ae3ede293]

jestem w podobnej sytuacji, mieszkam sama od wielu lat (teraz w NL) nie mam faceta ani dzieci, ktorych notabene miec nie chce. Nidgy tez nie marzylam o slubie, dzieciach, domu itd... bardzo lubie swoja wolnosc I niezaleznosc, pare dni temu ot sponatnicznie wyskoczylam z przyjacielem na pare dni I sylwestra do Berlina. Mam przyjaciol I znajomych, wychode do klubow, bawie sie I korzystam z zycia, chodze na randki, podrozuje
do glowy by mi nie przyszlo zastanawiac sie czy to jest normalne czy nie, bo co niby jest albo nie jest normalne?

[Margot45]

Przyłącza się następna nienormalna
38 lat, żadnych dzieci nie chcę, do stałego związku nie dążę, mieszkam sama bo rodzina mi wymarła. Na randki chodzę, pracuję, spędzam czas tak, jak lubię i do głowy by mi nie przyszło się zastanawiać, czy to jest normalne.
Na szczęście nie ma obowiązku, żeby każdy się rozmnażał ile wlazło, a co będzie za 10 lat? A bo ja wiem? Może nie dożyję.

[czarna_pantera_]

Ja wyznaję zasadę " żyj i daj żyć innym... po swojemu". Każdy wie, co mu odpowiada, życie jest nasze i nikomu nic do tego.
Oczywiście są tam jakieś standardy ogólnie przyjęte, ale co z tego?
Jest Ci tak dobrze, to super. Nie ma się czym przejmować

[kalincia]

Większość życia przeżyłam mieszkając sama, z rodzicami bym nie chciała za skarby świata. Z tego 9 lat byłam w związku, ale bez wspólnego mieszkania i dzieci i nigdy nie tęskniłam do zmiany. 9lat z z 20 dorosłego życia. Dzieci nigdy nie chciałam i nie zechcę. Nie uważam, bym była nienormalna. Było mi dobrze. Byłam zadowolona z życia, a momentami szczęśliwa.
Teraz od roku mieszkam z facetem, niedługo się pobierzemy i to też jest normalne. Czego komu potrzeba, niech tak ma.

[empress83]

Każdy ma inaczej.. Wiec jesteś normalna. Skoro nie odczuwasz takiej potrzeby, nie poznałaś nikogo na tyle wartościowego aby chcieć z nim być w związku to nic na siłę.

Ja co prawda jestem w związku, mam trzydziestkę, ale np. nie chcę mieć dzieci... i to np. dla mojej znajomej jest mega dziwne bo wg. niej wszystkie kobiety chcą mieć dzieci... więc ile ludzi tyle opinii
Mnie to śmieszy bo ja mam inne priorytety w życiu niż dzieci. B. ważny jest dla mnie mój partner i życie z nim... ale są ważne również inne rzeczy jak np rozwijanie swoich pasji, podróże, spełnianie się w tym co lubię, rozwój osobisty...a nie gary, sprzątanie i pieluchy.

Każdy jest inny, inaczej postrzega pewne aspekty życia, ma inne potrzeby, obracał się w innym środowisku etc...
Chociaż mnie np. nieco dziwi mieszkanie w tym wieku z rodzicami, od faceta koło 30tki który mieszkałby z rodzicami bo tak lubi i mu wygodnie bym uciekała gdzie pieprz rośnie, ale może jest to wynikiem tego, że zaraz po maturze wyjechałam na studia, zaczęłam pracować więc mając te 19lat tak naprawdę usamodzielniłam się w 100%.

Ważne jest abyś żyła w zgodzie ze sobą samą bo tylko wtedy będziesz szczęśliwa.

[201605090958]

Autorko, szczęśliwa masz być Ty, a nie ludzie dookoła.

No to ja się przedstawię 41 bez dzieci, partnera, spełniona zawodowo, pracująca w 2 różnych miejscach, mieszkająca z rodzicami i jak mowię o tym to nikogo to nie dziwi. Bez sensu jest wyprowadzać się tylko na spanie. Druga praca zajmuje mi weekendy i wykonuję ją 70 km od domu więc czasem w tamtym mieście nocuję. W życiu mieszkałam już w kilku miastach, samodzielna finansowo jestem od 15 roku życia. Znajomi się wykruszali, to sobie znalazłam Mlodszych. Z tym, że jestem typowym przykladem naukowca, więc dla mnie większą frajdą jest książka z mojej dziedziny niz wypad ze znajomymi. Na randki nie chadzam, bo zwyczajnie nie ma z kim, w moim miescie faceci w moim wieku szukaja kochanki, w tym drugim miescie pracuje w malym srodowisku i tam faceci sa pozaklepywani i dopilnowani

[m.a.r.t.a]

[1=330ac05f58e92fb009c16c7 28075bdbac5dfe64a_5eb9d90 34ca21;49567701]Zastanawiam się nad sobą. Mam 35 lat, pracuję, mieszkam z rodzicami. Nie mam faceta ani dzieci. Większość znajomych jest już w związkach, mniej lub bardziej sformalizowanych, mają dzieci, budują domy, kupują mieszkania. A ja w niczym takim nie "uczestniczę" i jakoś mnie do tego wszystkiego wyżej wymienionego nie ciągnie. Chcę się realizować w pracy, rozwijać swoje pasje, zainteresowania, podróżować, zwiedzać, cieszyć się życiem. W sumie to jakoś nigdy nie odczuwałam wielkiej potrzeby posiadania dzieci, nie marzyłam o białej sukni, ślubie itp. Zastanawiam się czy wszystko jest ze mną w porządku, bo skoro wokół wszyscy w związkach, zakładają rodziny a ci bez związków ciągle narzekają, że chcą być w związku to dlaczego ja nie odczuwam takich potrzeb? Czy powinnam pójść na jakąś terapię do psychologa, leczy się, zmieniać coś? Czuję się szczęśliwa, jedyne na co narzekam, to, że zaczyna brakować znajomych do wspólnego spędzania czasu a ja chciałabym małą grupką znajomych podróżować, wychodzić do knajpek, bawić się itd. Powiedzcie czy jestem dziwna czy po prostu jestem normalna ale życie każdego człowieka wygląda inaczej i nie ma sensu na siłę dostosowywać się do głównego nurtu (tj. mąż, dzieci, dom z ogrodem) gdy ja nie odczuwam takich potrzeb. A może za 10 lat będę żałować, że teraz na siłę nie szukam sobie mężczyzny i ojca dziecka?[/QUOTE]
Sama sobie odpowiedziałaś na pytanie. Czujesz się szczęśliwa, spełniona, masz swoje pasje. Po co Ci lekarz? Znajomi się wykruszają... tak to bywa, gdy ma się rodziny i dzieci... czas w dużej mierze poświęcony jest im. Nie sugeruj się ludźmi, którzy się w okół Ciebie obracają. To, że ktoś ma x a Ty tego nie chcesz, nie czujesz to w czym problem? Każdy układa sobie życie inaczej, każdemu pisane jest co innego. Najważniejsze, żebyś w życiu niczego nie żałowała i potrafiła się cieszyć każdym dniem. Podoba Ci się życie jakie prowadzisz, zatem nie widzę żadnego problemu .

[JoanHalloway]

Doskonale rozumiem autorkę. W tym roku skończę 30 lat, w wieku 27 lat wyprowadziłam się od rodziców, ponieważ wydawało mi się, że nie wypada mi już z nimi mieszkać. Szybko zmieniłam zdanie - koszty życia na swoim w pojedynkę nie są najniższe i najzwyczajniej w świecie mi się to nie opłacało. Teraz znów mieszkam z rodzicami, mam z nimi świetny kontakt i bardzo to sobie chwalę. Staram się ignorować przytyki innych związane z tym tematem, jeśli ktoś mnie skreśla z kręgu swoich znajomych z tego powodu to świadczy to jedynie o jego ograniczonym światopoglądzie. Dzieci nie chcę i mieć nie będę i tutaj znów ukłon w stronę autorki topicu. Obserwuję swoje raczej już byłe koleżanki i widzę, że nie mam z nimi żadnego tematu. Ja chcę porozmawiać o książce, którą ostatnio przeczytałam, polecić dobry film w kinie, a one opowiadają jedynie o dzieciach i swoich mężach - te tematy i problemy z tym związane są mi całkowicie obce. Jest mi trochę przykro, że nie znam nikogo w podobnej sytuacji do mojej, a znalezienie przyjaciółki z wiekiem robi się co raz trudniejsze. Czy sądzę, że jestem nienormalna, ponieważ nie mam dzieci, męża i mieszkam z rodzicami? Nie, we Włoszech czy w Hiszpanii taka sytuacja nikogo by nie dziwiła, niestety w Polsce jest inaczej i ludzie wprost uwielbiają oceniać i krytykować innych - to chyba taki sport narodowy.

[gingerbre]

[1=330ac05f58e92fb009c16c7 28075bdbac5dfe64a_5eb9d90 34ca21;49567701]Zastanawiam się nad sobą. Mam 35 lat, pracuję, mieszkam z rodzicami. Nie mam faceta ani dzieci. Większość znajomych jest już w związkach, mniej lub bardziej sformalizowanych, mają dzieci, budują domy, kupują mieszkania. A ja w niczym takim nie "uczestniczę" i jakoś mnie do tego wszystkiego wyżej wymienionego nie ciągnie. Chcę się realizować w pracy, rozwijać swoje pasje, zainteresowania, podróżować, zwiedzać, cieszyć się życiem. W sumie to jakoś nigdy nie odczuwałam wielkiej potrzeby posiadania dzieci, nie marzyłam o białej sukni, ślubie itp. Zastanawiam się czy wszystko jest ze mną w porządku, bo skoro wokół wszyscy w związkach, zakładają rodziny a ci bez związków ciągle narzekają, że chcą być w związku to dlaczego ja nie odczuwam takich potrzeb? Czy powinnam pójść na jakąś terapię do psychologa, leczy się, zmieniać coś? Czuję się szczęśliwa, jedyne na co narzekam, to, że zaczyna brakować znajomych do wspólnego spędzania czasu a ja chciałabym małą grupką znajomych podróżować, wychodzić do knajpek, bawić się itd. Powiedzcie czy jestem dziwna czy po prostu jestem normalna ale życie każdego człowieka wygląda inaczej i nie ma sensu na siłę dostosowywać się do głównego nurtu (tj. mąż, dzieci, dom z ogrodem) gdy ja nie odczuwam takich potrzeb. A może za 10 lat będę żałować, że teraz na siłę nie szukam sobie mężczyzny i ojca dziecka?[/QUOTE]

Nie każdy musi mieć partnera, dzieci. Niektórzy nawet nie powinni.

Jak byłam sama, było mi dobrze, teraz jestem z kimś i tez jest dobrze.

Czy będziesz żałować? Nikt Ci nie odpowie na to pytanie. Nie każda zmiana jest zła

[bloodylev]

Mam dokładnie tak samo. Zbliżam się do 30stki, nadal mieszkam z rodzicami i nawet pracuje z moim tata. Jest to czasem męczące ale takie jest życie. Mam w planach wyprowadzke ale w przeciwności do moich znajomych nie nam parcia na ślub i dzieci. Wręcz przeciwnie. Brakuje mi tylko bliskiej osoby chociaż wiem ze nie jest to tym czego obecnie potrzebuje. Bardziej zależy mi na wyprowadzce.
Wiem o co chodzi bo kobieta ok 30stki bez dzieci i faceta w Polsce to dziwolag co może frustrowac. Sama staram się tym nie przejmować i żyć własnym życiem bo kogo to obchodzi. Statystycznie dużej różnicy to nie zrobi ;-)
Znajomych mam, przyjaciółki także ale dla nich numerem jeden są ich związki a moje problemy są niczym bo jakie problemy może mieć singielka mieszkająca z rodzicami? Zwłaszcza ze one planują śluby i zapisują dzieci do żłobków.
Generalnie sadze ze najważniejsze to żyć w zgodzie ze samym sobą i nie robić nic na siłę. Ewentualnie spróbować coś zmienić pod tą ogólnokrajowa normalność i zobaczyć czy może to jednak to czego ci brakowało. Ja chodzę na randki i myślę o posiadaniu dzieci czasem ale zawsze dochodzę do tych samych wniosków, że na razie to nie dla mnie. A jak za kilka lat będzie za późno to cóż, bywa ;-) na dodatek mój brat ma tak samo wiec chyba mamy coś w genach.

[2016070953]

No to i ja: 30 lat, bez faceta, bez dzieci, mieszkam sama, co miesiąc odwiedzam rodziców, znajomych mam ale w większości wolą oni spędzać czas z połówkami - tak jak ktoś już napisał, brakuje mi takiej paczki do wychodzenia do kina czy imprezki, mam swoje hobby, pracę. Na randki nie chadzam bo nie mam z kim. Faceta w internecie też nie zamierzam szukać - to nie dla mnie. Dla części osób jestem dziwolągiem ale to już ich zdanie. Jest jak jest i na sile nie zamierzam dążyć do związku bo nie byłoby nawet z kim go tworzyć.

[330ac05f58e92fb009c16c728075bdbac5dfe64a_5eb9d9034ca21]

Reanimując wątek dziękuje za Wasze wypowiedzi. Bardzo pozytywne, dające energię i radość, że ktoś inny myśli podobnie.