Dlaczego ludzie nie lubią osób zbyt miłych?

[fluffy_unicorn]

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

[Adrianna_8]

Nie zauważyłam takiego zjawiska i ciężko mi się z Tobą zgodzić.

Ja w stosunku do osób przesadnie miłych jestem nieufna.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[the cherry blossom girl]

Mnie osoby zbyt miłe trochę irytują. Może dlatego, że spotkałam się z tym, że jest to też pewnego rodzaju maska. Często takie "milusie" koleżanki, okazywały się wrednymi dziewczynami;-) Szczerze mówiąc wole ludzi, po prostu normalnych, ani zbyt miłych, ani też chamskich, ale którzy mają zdrowy stosunek do relacji z innymi ludźmi.
Ludzie często lgną do innych osób, które są po prostu pewne siebie i mają swoje zdanie, bo wcale tak łatwo nie jest być sobą i mówić to co się myśli. Na pewno takie osoby są bardziej podziwiane, ale głównie przez osoby, które właśnie same takich umiejętności nie mają.
Poza tym faktycznie jak jesteś miły, to niektórym się wydaje, że pozwalasz sobie wejść na głowę, więc Cie nie szanują.

Zawsze trzeba znaleźć złoty środek Można być miłym, ale nie dać się wykorzystywać innym.

[201711301501]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

Nie lubię osób miłych narzucających się, rzygajacych tęczą, wiecznie na wszystko gotowych i zawsze w dobrym humorze. Lubię za to uprzejmość, szczerość, naturalność, racjonalny optymizm.

[62f33e9ec77d3cf0943e95da9955941e4a625c6c]

Mozna byc sztucznie-milym z przyklejonym usmiechem na twarzy, a mozna byc milym, ale normalnym, szczerym.

[kalor]

Napisane przez kropka_w_kropce

Nie lubię osób miłych narzucających się, rzygajacych tęczą, wiecznie na wszystko gotowych i zawsze w dobrym humorze. Lubię za to uprzejmość, szczerość, naturalność, racjonalny optymizm.

No wlasnie, autorko, to zależy. Lubię osoby szczerze miłe, dobre, czasami aż płakać mi się chce z wzruszenia jak widzę kogoś bezinteresownego,szczerze zainteresowanego drugim człowiekiem ale nie znoszę ludzi "przeslodkich", zbyt bliskiego kontaktu fizycznego, mówienia zdrobnieniami itp.

[lady666macbeth]

ja jestem zdania, że ludzie którzy są zbyt mili są po prostu fałszywi..

[fluffy_unicorn]

Zadałam to pytanie, bo u siebie obserwuję coś takiego, tzn. ja jestem tą osobą przesadnie miłą. Nie mam za bardzo znajomych, ludzie raczej nie cieszą się jakoś specjalnie gdy mnie widzą, jestem im po prostu obojętna. A jestem zawsze miła, staram się zagadywać, żeby rozmowa nie kończyła się po minucie itd. Mam wrażenie, że inni tego nie lubią. Nie skaczę też koło czyjejś dupy, żeby nie było, nie podlizuje się, jestem po prostu miła, bo tak mnie wychowano? Nawet gdy jestem w☠☠☠☠iona, też nie wyżywam się na innych, tylko jestem dla nich ciągle taka sama.
I macie rację, w tym tkwi fałsz, bo tak na prawdę nie chce mi się ciągle być dla kogoś miłym, z natury jestem osobą bezpośrednią, sarkastyczną, lubię dużo żartować. Ale jestem taka dla grona ludzi, których znam długo i przy których czuję się swobodnie. Natomiast przy osobach, których nie znam czuję się sztywno. Jestem miła,bo od zawsze mi wpajano, że trzeba być miłym, że trzeba pomagać i być wyczulonym na krzywdę, że nie należy się z nikogo śmiać. W tym wszystkim straciłam zdrowy rozsądek i od kiedy pamiętam, nawet w przedszkolu bałam się wyrażać swoje myśli,bałam się mówić, że nie zgadzam się z tym, że mi się to i to nie podoba, bałam się być sobą. Wszystko zawsze tłumiłam i tak jest do tej pory. Mam jakieś dziwne przekonanie, że jak będę mówiła to co myślę, to ludzie mnie nie będą lubić, a jak będę jednak miła to a nuż z kimś uda mi się nawiązać dobrą relację. A jak ktoś mnie już polubił, to nie umiem mu odmawiać, bo wtedy znowu boje się, że ta osoba przestanie żywić do mnie sympatię. Nie wiem jak wyjść z tego błędnego koła...

[MissChievousTess]

Bądź sobą. Daj sobie prawo do mówienia tego, co myślisz. Oczywiście można być i sarkastycznym i w miarę kulturalnym, nie przekraczać granic dobrego smaku czy nie kopać leżącego. Nie wszyscy Cię polubią, ale przynajmniej będziesz autentyczna. A osoby autentyczne są bardziej wiarygodne, łatwiej im zaufać niż komuś przesadnie miłemu kto jak daje się odczuć jednak swoje prawdziwe myśli i odczucia nadmiernie tłumi.

[karlokolo]

Moze jesteś zbyt nachalna w tych swoich uprzejmościach? Pamiętaj, co za dużo to niezdrowo Ludzie zaczynają być podejrzliwi i nie darzą Cię zaufaniem, Jeśli ktoś jest miły i jednocześnie potrafi postawić na swoim, to w moim odczuciu jest bardziej wiarygodny.

Aby mieć dużo znajomych nie wystarczy tylko wszystkim nadskakiwać

[patrycjapatib]

Mi się takie osoby, które nikomu nie odmówią pomocy i zawsze są na czyjeś skinienie palca wydają po prostu mało asertywne. Nie wyrażą swojego zdania i się trochę podlizują (tak to może być odbierane). No i co Ci po takiej osobie, która powie Ci to, co chcesz usłyszeć? Normalna osoba, bez problemów z niską samooceną nie ciągnie do takich ludzi. Bo wiesz, można być miłym i pomocnym, co jest super, a można być zawsze na zawołanie, tak jakbyś nie miała własnego życia. Zresztą to jest trochę fałszywe, jakbyś miała trochę kompleksy, że nie możesz być sobą, to będziesz udawać kogoś innego. No i nudne. Bo zero jakiegoś zdrowego przedrzeźniania się, uszczypliwości, ironii? Nie wyobrażam być sobie z taką osobą, nie czułabym się swobodnie i nie miałabym o czym gadać.

Bądź sobą. Jak ktoś Ciebie polubi taką jaką jesteś, to satysfakcja będzie 100 razy większa niż bycie sztucznie miłym. Nie da się być lubianym przez każdego.

[K1987]

Napisane przez fluffy_unicorn

Zadałam to pytanie, bo u siebie obserwuję coś takiego, tzn. ja jestem tą osobą przesadnie miłą. Nie mam za bardzo znajomych, ludzie raczej nie cieszą się jakoś specjalnie gdy mnie widzą, jestem im po prostu obojętna. A jestem zawsze miła, staram się zagadywać, żeby rozmowa nie kończyła się po minucie itd. Mam wrażenie, że inni tego nie lubią. Nie skaczę też koło czyjejś dupy, żeby nie było, nie podlizuje się, jestem po prostu miła, bo tak mnie wychowano? Nawet gdy jestem w☠☠☠☠iona, też nie wyżywam się na innych, tylko jestem dla nich ciągle taka sama.
I macie rację, w tym tkwi fałsz, bo tak na prawdę nie chce mi się ciągle być dla kogoś miłym, z natury jestem osobą bezpośrednią, sarkastyczną, lubię dużo żartować. Ale jestem taka dla grona ludzi, których znam długo i przy których czuję się swobodnie. Natomiast przy osobach, których nie znam czuję się sztywno. Jestem miła,bo od zawsze mi wpajano, że trzeba być miłym, że trzeba pomagać i być wyczulonym na krzywdę, że nie należy się z nikogo śmiać. W tym wszystkim straciłam zdrowy rozsądek i od kiedy pamiętam, nawet w przedszkolu bałam się wyrażać swoje myśli,bałam się mówić, że nie zgadzam się z tym, że mi się to i to nie podoba, bałam się być sobą. Wszystko zawsze tłumiłam i tak jest do tej pory. Mam jakieś dziwne przekonanie, że jak będę mówiła to co myślę, to ludzie mnie nie będą lubić, a jak będę jednak miła to a nuż z kimś uda mi się nawiązać dobrą relację. A jak ktoś mnie już polubił, to nie umiem mu odmawiać, bo wtedy znowu boje się, że ta osoba przestanie żywić do mnie sympatię. Nie wiem jak wyjść z tego błędnego koła...

Co do pierwszego, tak od razu się odniosę, nie znoszę jak ktoś na siłę uszczęśliwia mnie rozmową. Albo coś zatrybi i mamy o czym ze sobą rozmawiać, albo lepiej podelektować się ciszą. Tym bardziej, że czasami mam zły dzień, zawodowo jestem zmuszona rozmawiać dużo i czasem wręcz tęsknię za milczeniem, więc tutaj byś u mnie nie zaplusowała, a tylko zirytowała nachalnością.

Co do ogółu, myślę, że jak sama napisałaś, nie chcesz być miła bo masz inny charakter, jesteś sztywna w tej całej postawie i otoczenie wyczuwa fałsz. A ludzi fałszywych raczej się nie lubi, lepiej usłyszeć prawdę prosto w oczy, niż widzieć uśmiechy i się zastanawiać, czy ta osoba Ci za chwilę gdzieś tyłka nie obsmaruje. Poza tym, bycie szczerym nie jest jednoznaczne z byciem chamskim, nie wiem, czemu tak uważasz. Zamiast mówić ludziom to co chcą usłyszeć, zacznij wyrażać własne opinie w sposób kulturalny i zobaczysz, co jest lepsze. Nie masz nic do stracenia.

[Limonka2738]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

Psychologia bardzo prosto opisuje to zjawisko. A nawet oba.

Raz - jeśli chodzi o ludzi przesadnie miłych, często widzimy drugie dno i jesteśy nieufni.

Dwa - jeśli chodzi o ludzi z natury miłych - oni zawsze są mili. Bardziej pożądamy dobrej "oceny" od tych, od których dostanie jej to jest wyczyn. Czyli ludzi może nie chamskich, ale trochę "wyżej" od nas (że tak ich postrzegamy), osoba będąc zawsze miłą i usłużną najzwyczajniej w świecie sama stawia się w pozycji od nas "uległej", więc mniej ją szanujemy. Podświadomie, oczywiście.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:28 ----------

Napisane przez fluffy_unicorn

Zadałam to pytanie, bo u siebie obserwuję coś takiego, tzn. ja jestem tą osobą przesadnie miłą. Nie mam za bardzo znajomych, ludzie raczej nie cieszą się jakoś specjalnie gdy mnie widzą, jestem im po prostu obojętna. A jestem zawsze miła, staram się zagadywać, żeby rozmowa nie kończyła się po minucie itd. Mam wrażenie, że inni tego nie lubią.

Masz rację. Rozmowa się nie klei, to się nie klei. Przecież nie zawsze trzeba rozmawiać.

Napisane przez fluffy_unicorn

Nie skaczę też koło czyjejś dupy, żeby nie było, nie podlizuje się, jestem po prostu miła, bo tak mnie wychowano? Nawet gdy jestem w☠☠☠☠iona, też nie wyżywam się na innych, tylko jestem dla nich ciągle taka sama.

Jak pisałam wyżej - stawiasz się w uległej pozycji. Coś jak kelner albo sprzedawca obecnie - klient ci może w oczy napluć, a ty powiesz, że pada i zaprosisz ponownie. Oczywiście duże przejaskrawienie, ale skoro ZAWSZE jesteś miła, to dajesz ludziom pozwolenie na traktowanie cię jak chcą - tak jak jeden z drugim powie co chce do kelnera, bo ten nie jest z nim na równych prawach i i tak będzie się uśmiechał.

Napisane przez fluffy_unicorn

I macie rację, w tym tkwi fałsz, bo tak na prawdę nie chce mi się ciągle być dla kogoś miłym, z natury jestem osobą bezpośrednią, sarkastyczną, lubię dużo żartować. Ale jestem taka dla grona ludzi, których znam długo i przy których czuję się swobodnie. Natomiast przy osobach, których nie znam czuję się sztywno. Jestem miła,bo od zawsze mi wpajano, że trzeba być miłym, że trzeba pomagać i być wyczulonym na krzywdę, że nie należy się z nikogo śmiać.

No to olej. 10 cię znielubi, 10 polubi, a nie, że dla 20 będziesz obojętna. Nieważne jak, byle mówili.

Napisane przez fluffy_unicorn

W tym wszystkim straciłam zdrowy rozsądek i od kiedy pamiętam, nawet w przedszkolu bałam się wyrażać swoje myśli,bałam się mówić, że nie zgadzam się z tym, że mi się to i to nie podoba, bałam się być sobą. Wszystko zawsze tłumiłam i tak jest do tej pory. Mam jakieś dziwne przekonanie, że jak będę mówiła to co myślę, to ludzie mnie nie będą lubić, a jak będę jednak miła to a nuż z kimś uda mi się nawiązać dobrą relację. A jak ktoś mnie już polubił, to nie umiem mu odmawiać, bo wtedy znowu boje się, że ta osoba przestanie żywić do mnie sympatię. Nie wiem jak wyjść z tego błędnego koła...

Nie bać się. Ludzie to kupa mięsa i tyle. Nie polubi cię ktoś i co się stanie? Tak na serio się zastanów - co z tego, że nie lubi mnie Kasia z klasy, pani Krysia z mięsnego itd. zmieni za te pięć lat?

Nie jesteś miła tylko stłamszona i zaszczuta. A to różnica.

[wiekanka]

Napisane przez patrycjapatib

Nie da się być lubianym przez każdego.

otoz to, tak samo mozna powiedziec, ze jak cos jest do wszystkiego, to jest do niczego.
Ktos mily dla wszystkich najczesciej boi sie powiedziec co mysli i nie ujmie sie za innym/mi , zeby nie urazic pozostalych. Jest zawsze "letni", tak by moc w razie czego pasowac wszedzie. Na ogol nie podejmuje sam tematow z obawy, ze bedzie nieciekawy i nie zainteresuje soba, do tego sam w siebie nie wierzy i to sie wyczuwa.

Ludzie zmagaja sie z klopotami dnia codziennego, odpowiedzialnoscia w pracy, zatem potrzebuja oni okreslonych charakterow, osobowosci, by moc razem laczyc sie, wzajemnie wspierac i moc zaufac, czy byc tez dla siebie interesujacym.

[Elfia4]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

Może dlatego, że ludzie lubią osoby prawdziwe, takie które pokazują różne emocje. Jeśli ktoś, za przeproszeniem, "wymiotuje tęczą" zawsze i wszędzie, każdemu słodzi, jest miły i słodki tak, że aż może zemdlić od nadmiaru tej słodkości, to gdzieś intuicyjnie wyczuwa się, że to tylko maska, a prawdziwy człowiek kryje się za nią.
Żeby nie było, to lubię ludzi uprzejmych, tak zwyczajnie miłych, ale nie takich milusich bez względu na okoliczności. Normalny człowiek czasem jest zły, poirytowany, czuje gniew czy złość. Czasem jest zmęczony czy nie ma ochoty pomagać wszystkim dookoła.

[FacetZ]

Bo w większości przypadków ludzie są mili bo są słabi, i chcą się przypodobać.

Jest jeszcze takie coś jak bycie miłym posiadając w głębi skrywaną siłę i kontrolę sytuacji. Ludzie to wyczuwają i są wtedy wobec ciebie pokorni jak baranki.

[Kelecka]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

1. Bo tacy ludzie zwykle sa slabi, malo asertywni i nie potrafia stawiac granic.

2. Tak, zdecydowanie wole takich ludzi.

Napisane przez FacetZ

Bo w większości przypadków ludzie są mili bo są słabi, i chcą się przypodobać.

Dokladnie
(Byl jeden dobry ocinek Black Mirror troche wlasnie o tym )

[magda_mala]

Polacy generalnie lubią biadolić i narzekać, jeżeli trafi się taka zbyt miła osoba traktowana jest często z podejrzliwością innych osób. Inna sprawa, jak patrzę na ludzi z USA ciągle sztucznie roześmianych i aż natarczywie miłych to krew mnie zalewa w tej sprawie

[fluffy_unicorn]

Ok, ale dlaczego w takim razie wolicie osoby, które nie mają oporów, żeby was skrytykować, wyśmiać etc.? Przecież nikt nie lubi być krytykowany. Nie macie wtedy tak że przestajecie lubić tę osobę?

[zuz123]

Napisane przez fluffy_unicorn

Ok, ale dlaczego w takim razie wolicie osoby, które nie mają oporów, żeby was skrytykować, wyśmiać etc.? Przecież nikt nie lubi być krytykowany. Nie macie wtedy tak że przestajecie lubić tę osobę?

Kto by lubił kogoś kto nas wyśmiewa. Ja tam bardzo lubię miłych, przyjaznych ludzi, ale nie takie miłe "ciepłe kluchy" bez zdrowego szacunku do samego siebie i minimalnej chociaż asertywności.

[Adrianna_8]

Idziesz za bardzo w skrajności. Większość ludzi lubi osoby SZCZERE. Można być szczerym i chamskim, można być szczerym i miłym.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez fluffy_unicorn

staram się zagadywać, żeby rozmowa nie kończyła się po minucie itd. Mam wrażenie, że inni tego nie lubią.

Bo niektórzy nie lubią. Ja wręcz nie cierpię i unikam takich osób.

Napisane przez fluffy_unicorn

Nie skaczę też koło czyjejś dupy, żeby nie było, nie podlizuje się, jestem po prostu miła, bo tak mnie wychowano?

Może podaj jakieś konkretne przykłady, sytuacje oprócz tego uszczęśliwiania rozmową, będzie łatwiej się odnieść.

Napisane przez fluffy_unicorn

Wszystko zawsze tłumiłam i tak jest do tej pory. Mam jakieś dziwne przekonanie, że jak będę mówiła to co myślę, to ludzie mnie nie będą lubić

Dlaczego tak Ci zależy na tym, żeby wszyscy Cię lubili?

[fluffy_unicorn]

Nie chodziło mi o kogoś, kto ciągle kogoś wyśmiewa. No ale rozmawia normalnie z wami i powiecie coś, co wg niego jest totalną głupotą i w pewnym sensie was wyśmieje. Co z takim zachowaniem? Lepsze od zwykłego przytaknięcia?

---------- Dopisano o 15:57 ---------- Poprzedni post napisano o 15:44 ----------

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;7730196 6]
Dlaczego tak Ci zależy na tym, żeby wszyscy Cię lubili?[/QUOTE]

Bo moja samoocena leży. Bo nie mam znajomych i nie wiem dlaczego. Od zawsze tak było i myślałam, że coś robię źle. A pomimo tego, że byłam miła, słuchałam drugiej osoby, nie zaczynałam konfliktów to i tak wiele złych i niesprawiedliwych słów słyszałam na swój temat od wielu ludzi. Rodzice od innych dzieci czasami mieli coś do mnie i zabraniali im się ze mną zadawać, chociaż nie robiłam nic złego, nikogo nie sprowadzałam na złą drogę, nie gnębiłam. Nie wiem dlaczego tak jest. Nie jestem też z patologicznej rodziny.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez fluffy_unicorn

Nie chodziło mi o kogoś, kto ciągle kogoś wyśmiewa. No ale rozmawia normalnie z wami i powiecie coś, co wg niego jest totalną głupotą i w pewnym sensie was wyśmieje. Co z takim zachowaniem? Lepsze od zwykłego przytaknięcia?

Raczej dorośli kulturalni ludzie tak nie robią. Nie widzę na co dzień ludzi wyśmiewających się z innych ludzi.

[patrycjapatib]

Ale chodzi o osoby szczere, a nie bez kultury. Mieć swoje zdanie i swoje życie, a nie być na każde skinienie palca każdej osoby. Zreszta to, ze jestes mila to nie sprawia, ze bedziesz miec x przyjaciol. Najlepiej jak jestes asertywna, szczera, ale jednoczesnie masz szacunek do innych osob i jestes mila, ale mila czyli kulturalna.

[Limonka2738]

[1=4e89258bace7037c96b0592 85119fe847ddc4e93;7730238 1]Raczej dorośli kulturalni ludzie tak nie robią. Nie widzę na co dzień ludzi wyśmiewających się z innych ludzi.[/QUOTE]
Robię to na co dzień i tego oczekuję od swoich znajomych. To są takie przyjacielskie przytyki. Ale nie zrozumiesz tego, jeśli tego nie lubisz.

Oczywiście relacja musi być odpowiednio bliska, obcym czy szefowi tak nie zrobię.

[4e89258bace7037c96b059285119fe847ddc4e93]

Napisane przez Limonka2738

Robię to na co dzień i tego oczekuję od swoich znajomych. To są takie przyjacielskie przytyki. Ale nie zrozumiesz tego, jeśli tego nie lubisz.

Oczywiście relacja musi być odpowiednio bliska, obcym czy szefowi tak nie zrobię.

Wiem co to sarkazm, przyjacielskie "gaszenie" kogoś. Ale autorka mówi o kontaktach z obcymi, a nie bliskimi ludźmi.

[Kelecka]

Napisane przez fluffy_unicorn

Nie chodziło mi o kogoś, kto ciągle kogoś wyśmiewa. No ale rozmawia normalnie z wami i powiecie coś, co wg niego jest totalną głupotą i w pewnym sensie was wyśmieje. Co z takim zachowaniem? Lepsze od zwykłego przytaknięcia?

Wypowiedzenie swojego zdania jest ZAWSZE lepsze 'od zwyklego przytakniecia' ludzie lubia ludzi ktorzy maja swoje zdanie i nie boja sie go wyrazic.

[elvegirl]

Ja lubię ludzi prawdziwych, szczerych, ludzi którzy są sobą. Jak ktoś jest miły/niemiły na siłę, to to po prostu widać i to odpycha.

[dori7]

Napisane przez fluffy_unicorn

Wiele razy to zauważyłam, że gdy ktoś jest dla każdego taki milutki to szybko staje się kozłem ofiarnym, nikt nie traktuje tej osoby zbyt poważnie, nie szanuje jej. Z czego to wynika? Naprawdę ludzie lubią kogoś, kto wali prosto z mostu co im się nie podoba? Bardziej szanują takich ludzi? Nie rozumiem, niby nie lubimy, gdy ktoś jest w stosunku do nas chamski, a jednak większą sympatią darzymy takich ludzi, niż takich, którzy zawsze są dla nas mili, pomocni. Co o tym sądzicie? A może znacie jakąś literaturę odnośnie tego tematu? Chętnie poczytam

Wybacz, ale jeśli ludzie generalnie Cię nie lubią, to musisz się zastanowić, dlaczego. Za bycie miłym ludzie nie odpłacają wrogością. Ludzie lgną do osób uśmiechniętych i życzliwych, to naturalne. I nie trzeba być zawsze i dla każdego miłym i pomocnym, bo wtedy jest się popychadłem. Czasem trzeba postawić granicę, żeby nie dać się wykorzystywać. Nie trzeba zawsze potakiwać ani robić wszystko dla wszystkich. Jeśli naturalnie lubi sam siebie i ma pogodne nastawienie do innych, to zjednuje sobie ludzi.