Zrywać z chłopakiem po dwóch latach związku?

[Shanice]

Hej!

Mam problem i nie mam z kim o tym pogadać - może wy coś doradzicie. Jestem z chłopakiem od prawie dwóch lat. Zaczęłam z nim "chodzić" gdy miałam 15... Na początku było fajnie itd. ale czasem zdaje mi się, że przegapiłam moment kiedy mogłam jeszcze z nim zerwać... Teraz po takim czasie jestem do niego przyzwyczajona. Jest już "przyjacielem domu", moi rodzice go lubią - traktują jak swojego. Ja również jestem częstym gościem w jego domu, mam dobry kontakt z "teściami". Chodzimy razem na uroczystości rodzinne itd. I generalnie jest dobrze. Ale czasem kiedy dochodzi do kłótni i zauważam różnice między nami (a jest ich sporo) mam dość. Najchętniej bym zerwała - i takie myśli coraz częściej mnie dręczą. Czuje, że nie jestem w stanie stwierdzić czy go kocham, ponieważ jestem od niego jakby uzależniona i na tyle przyzwyczajona, że nie wiem jakby wyglądało moje życie bez niego. Nie mam nikogo innego oprócz niego - żadnej przyjaciółki, nawet bliskiej koleżanki. Gdybym z nim zerwała byłabym sama na tym świecie... On też już nie mówi mi czy mnie kocha, uważa, że ja powinnam to wiedzieć, i że jak przestanie to mi powie...

Czuję się jakbym żyła w starym dobrym małżeństwie - wszyscy nas tak traktują. A przecież ja mam dopiero 17 lat! Nie chcę rozstawać się "bez konkretnego powodu", ale też ciężko mi się żyje ze świadomością, że mam wątpliwości co do swojej miłości...

Co radzicie?

[E.J.]

Powiem tak - ja zerwałam z narzeczonym po 2,5 roku bycia razem i nie dość, że żyję to nie rozumiem dlaczego skoro mi było z nim nie do końca fajnie miałam być z nim dalej?
Poza tym:
1) "Nie chcę rozstawać się "bez konkretnego powodu", ale też ciężko mi się żyje ze świadomością, że mam wątpliwości co do swojej miłości..." - wg mnie to jest powód bo nie wiesz czy go kochasz.
2) "Gdybym z nim zerwała byłabym sama na tym świecie... " to żaden powód.

[shockwaves]

Miałam podobnie, związek 2-letni, uroczystości rodzinne, przyzwyczajenie itd, ale coś się posypało i się rozstaliśmy- to była jedyna właściwa decyzja. Jesteś młoda, jeśli czujesz, że to nie to- nie ciągnij tego na siłę. Jeśli teraz się wstrzymasz, miną kolejne lata i dopiero wtedy będziesz żałować, że nie zrobiłaś tego wcześniej.

[Dotka90]

Wychodzę z założenia, że nie ma sensu być z nikim na siłę.
A strach przed samotnością często powoduje, że ludzie tkwią w beznadziejnych związkach.
Jeśli nie kochasz, nie jesteś szczęśliwa, to zerwij, nie ma sensu się męczyć.
Jesteś młodziutka, masz 17 lat, jeszcze na pewno znajdziesz tego odpowiedniego.
Poza tym - samo to, że mówisz, że zostaniesz sama - nie masz żadnych znajomych, swojego hobby? Wiesz, takie związki, w których jest się zapatrzonym tylko w swojego faceta i nie widzi się życia poza nim, nie są zdrowe, bo właśnie przychodzą momenty rozstania i człowiek sobie uświadamia, że tak się zaangażował w ten związek, że poza tym facetem nie ma nikogo. A to jest błąd. Trzeba mieć zawsze przyjaciół i poza pielęgnowaniem związku pielęgnować również przyjaźnie.
Nie bądź z nim tylko dlatego, że boisz się zostać sama, to błąd.
Będziesz mieć na pewno znajomych, znajdź sobie jakieś hobby, zapisz się na basen, aerobik, zacznij czytać książki, fotografuj, umawiaj się ze znajomymi, odnów jakieś stare znajomości. Na początku pewnie będzie ciężko, bo nagle podstawowy element Twojego życia znika, ale z czasem na pewno będzie dobrze

[Shanice]

Macie rację, nie mogę być z nim na siłę.

Często wydaje mi się, że w tym związku brakuje zaufania. Aktualnie jestem w sytuacji, że dostałam propozycję wyjazdu na tydzień do Hiszpanii na kurs językowy za bardzo fajną kasę. On wie, że to spełnienie moich marzeń, ale zareagował na tą wiadomość fochem. Bo ja tam pojadę, poznam przystojniaków, a on nawet nie będzie wiedział czy byłam mu wierna i tego nie sprawdzi. Nie powiedział mi "jedź, spełniaj swoje marzenia, bądź szczęśliwa, to tylko tydzień".

Nie podoba mu się też to, że chcę iść na wymarzony kierunek studiów (hispanistykę), bo będę musiała kiedyś wyjechać, a on ze mną nie pojedzie, bo jego to nie interesuje. Boli mnie to. :-(

[Dotka90]

Napisane przez Shanice

Macie rację, nie mogę być z nim na siłę.

Często wydaje mi się, że w tym związku brakuje zaufania. Aktualnie jestem w sytuacji, że dostałam propozycję wyjazdu na tydzień do Hiszpanii na kurs językowy za bardzo fajną kasę. On wie, że to spełnienie moich marzeń, ale zareagował na tą wiadomość fochem. Bo ja tam pojadę, poznam przystojniaków, a on nawet nie będzie wiedział czy byłam mu wierna i tego nie sprawdzi. Nie powiedział mi "jedź, spełniaj swoje marzenia, bądź szczęśliwa, to tylko tydzień".

Nie podoba mu się też to, że chcę iść na wymarzony kierunek studiów (hispanistykę), bo będę musiała kiedyś wyjechać, a on ze mną nie pojedzie, bo jego to nie interesuje. Boli mnie to. :-(

Co do pogrubionego: to jest odpowiedź na Twoje pytanie, czy dalej w tym tkwić.
Moim zdaniem nie warto.
Facet Ci nie ufa, a powinien. Powinien powiedzieć: będę tęsknił, nie chcę żebyś wyjeżdżała, ale wiem,że to spełnienie Twoich marzeń, więc jedź. To tylko tydzień, więc wytrzymam.

[E.J.]

Napisane przez Shanice

Macie rację, nie mogę być z nim na siłę.

Często wydaje mi się, że w tym związku brakuje zaufania. Aktualnie jestem w sytuacji, że dostałam propozycję wyjazdu na tydzień do Hiszpanii na kurs językowy za bardzo fajną kasę. On wie, że to spełnienie moich marzeń, ale zareagował na tą wiadomość fochem. Bo ja tam pojadę, poznam przystojniaków, a on nawet nie będzie wiedział czy byłam mu wierna i tego nie sprawdzi. Nie powiedział mi "jedź, spełniaj swoje marzenia, bądź szczęśliwa, to tylko tydzień".

Nie podoba mu się też to, że chcę iść na wymarzony kierunek studiów (hispanistykę), bo będę musiała kiedyś wyjechać, a on ze mną nie pojedzie, bo jego to nie interesuje. Boli mnie to. :-(

nie dość, że ci nie ufa to jeszcze jest zazdrosny i zaborczy, moja koleżanka była bardzo szczęśliwa jak jej facet nie pozwolił wychodzić samej gdziekolwiek samej dla jej dobra, ograniczał jej życie ale po ślubie szybko zmieniła zdanie i przestało jej się to podobac jak bo facet prawie, że ją zamknął w domu i do sklepu tylko mogła chodzić na zakupy i tyle. Poza tym moja kuzynka miała paru facetów średnio co 2 lata kogoś poznawała a teraz powróciła do swojego pierwszefgo bo uznała, że to jednak ON i w grudniu mają ślub

[Shanice]

No proszę i takie historie się zdarzają.

To ograniczanie najbardziej boli. Musiałam nawet zrezygnować z zaproszenia na osiemnastkę koleżanki z ławki, bo mieli tam być koledzy z mojej klasy, których on nie lubi i uważa, że do mnie "zarywają". Powiedział wtedy, że my nie będziemy szanować swojej wolności i wszędzie będziemy chodzić ze sobą razem. Ja się zgodziłam, przestraszyłam się, że go zranię idąc sama. Tym bardziej, że powiedział, że on też by nie poszedł beze mnie.

Wyrzuty sumienia u mnie to jest to co może być najgorsze.

W tej chwili znowu mamy ciche dni, ale będę musiała zacisnąć zęby i wytrzymać, bo niedługo wyjeżdżamy razem na 3 tygodnie do UK. Do mojego brata. Wszystko opłacone, więc nie mogę zrezygnować. Myślę, że to będzie test czy wytrzymamy ze sobą... Swoją droga miałam mieć tygodniowe praktyki w jakiejś wytwórni filmowej, brat miał mi załatwić taką darmową "pracę", żebym mogła kiedyś sobie wpisać coś takiego w CV, ale mój ukochany miał już pretensję, że ja będę sobie tam chodzić, a on co będzie sam robił? Nie pomyślał, że takie coś kiedyś by mi się przydało... Przykre to dla mnie, ale cóż zrobić.

[Dotka90]

Dziewczyno, zostaw go, bo facet Ci zbuduje złotą klatkę, w ktorej Cię zamknie.
ON nie pozwolił Ci iść na osiemnastkę. ON zdecydował, że wszędzie będziecie chodzić razem. ON jest niezadowolony, że chcesz jechać do Hiszpanii. ON jest niezadowolony, że chcesz studiować wymarzony kierunek. ON ma pretensje, że w UK Ty pójdziesz do pracy.

Widzisz to wszystko? Facet chce Cię kontrolować i być Twoim panem i władcą.
A w związku trzeba mieć PARTNERA.

[Shanice]

Też tak czuję, ale trudno podjąć taką decyzję, tym bardziej, że w oczach innych (np. moich rodziców, o zgrozo!) to taki złoty chłopak. Ciężko tak wszystko przekreślić, ale też nie chcę robić nic wbrew sobie. Poczekam i po tym wyjeździe podejmę jakąś decyzję.

[Dotka90]

Ale rodzice nie wyjdą za niego za mąż i nie będą z nim żyli, tylko Ty.
Nie warto się oglądać w takich kwestiach na innych i myśleć - co inni powiedzą. To Twój facet, Twój związek, Twoje życie i Twoja decyzja, którą musisz podjąć.
Nie oglądaj się na rodziców, kiedyś ich zabraknie i co? Zostaniesz nieszczęśliwa, ale z tym facetem, o którym oni mówili, że jest 'złoty chłopak'?
Zastanów się, czy warto.

[shockwaves]

Napisane przez Shanice

Też tak czuję, ale trudno podjąć taką decyzję, tym bardziej, że w oczach innych (np. moich rodziców, o zgrozo!) to taki złoty chłopak. Ciężko tak wszystko przekreślić, ale też nie chcę robić nic wbrew sobie. Poczekam i po tym wyjeździe podejmę jakąś decyzję.

Nie możesz patrzeć przez pryzmat rodziców, bo to nie oni z nim są, tylko TY.

[Shanice]

Masz rację.

Inna kwestia to ta, że kiedy już jest naprawdę źle i ciągle się z nim kłócę (było już tak po stokroć) i chcę porozmawiać, to on bierze na siebie całą winę, mówi jak bardzo mnie kocha, ale nie potrafi tego okazać to to powoduję, że pękam. Przestaje się zastanawiać czy go kocham czy to tylko przyzwyczajenie - po prostu nie myślę o tym i jakoś jest. Bywało też, że już mówiłam mu, że to nie ma sensu - chciałam zerwać, a on to przyjmował ze spokojem i mówił, żebym opanowała emocje, bo podejmuję pochopną decyzję. I tak też było - poddawałam się.

[Dotka90]

No tak...
Kochanie, ja Cię przecież tak niesamowicie kocham... <tu lasce miękną kolana, facet kontynuuje, a na końcu mamy najazd kamery na całującą się parę>.
Jakież to oklepane.

Nie ma co być z facetem tylko dlatego, że nam powie kilka ładnych słówek. Pierwszy lepszy Ci może takie coś powiedzieć. A wazne jest, żebyś była szczęśliwa i realizowala swoje marzenia i pasje, a nie patrzyła ciągle na niego, że wciąz mu coś nie odpowiada.

[Shanice]

A ja głupia ciągle się na niego oglądam... Byłam nawet o krok od podjęcia decyzji o rezygnacji z tych wymarzonych studiów, żeby być z nim. Chciałam pójść na coś zaocznego, bo inaczej będę musiała się wyprowadzić z mojego miasta. A on ani myśli zmieniać dla mnie planów...

[srebrnykot]

Napisane przez Shanice

Macie rację, nie mogę być z nim na siłę.

Często wydaje mi się, że w tym związku brakuje zaufania. Aktualnie jestem w sytuacji, że dostałam propozycję wyjazdu na tydzień do Hiszpanii na kurs językowy za bardzo fajną kasę. On wie, że to spełnienie moich marzeń, ale zareagował na tą wiadomość fochem. Bo ja tam pojadę, poznam przystojniaków, a on nawet nie będzie wiedział czy byłam mu wierna i tego nie sprawdzi. Nie powiedział mi "jedź, spełniaj swoje marzenia, bądź szczęśliwa, to tylko tydzień".

Nie podoba mu się też to, że chcę iść na wymarzony kierunek studiów (hispanistykę), bo będę musiała kiedyś wyjechać, a on ze mną nie pojedzie, bo jego to nie interesuje. Boli mnie to. :-(

Napisane przez Shanice

To ograniczanie najbardziej boli. Musiałam nawet zrezygnować z zaproszenia na osiemnastkę koleżanki z ławki, bo mieli tam być koledzy z mojej klasy, których on nie lubi i uważa, że do mnie "zarywają". Powiedział wtedy, że my nie będziemy szanować swojej wolności i wszędzie będziemy chodzić ze sobą razem. Ja się zgodziłam, przestraszyłam się, że go zranię idąc sama. Tym bardziej, że powiedział, że on też by nie poszedł beze mnie.

Wyrzuty sumienia u mnie to jest to co może być najgorsze.

W tej chwili znowu mamy ciche dni, ale będę musiała zacisnąć zęby i wytrzymać, bo niedługo wyjeżdżamy razem na 3 tygodnie do UK. Do mojego brata. Wszystko opłacone, więc nie mogę zrezygnować. Myślę, że to będzie test czy wytrzymamy ze sobą... Swoją droga miałam mieć tygodniowe praktyki w jakiejś wytwórni filmowej, brat miał mi załatwić taką darmową "pracę", żebym mogła kiedyś sobie wpisać coś takiego w CV, ale mój ukochany miał już pretensję, że ja będę sobie tam chodzić, a on co będzie sam robił? Nie pomyślał, że takie coś kiedyś by mi się przydało... Przykre to dla mnie, ale cóż zrobić.

Czy on w ogóle kiedykolwiek liczy się z Twoim zdaniem?
To, jak Cię ogranicza, przypomina raczej mieszankę chorej zazdrości i zaborczości, a nie normalny związek.
Jeśli chodzi o to, co napisałaś w pierwszym poście - skoro czujesz, że łączy Cię z nim tylko przyzwyczajenie, to cały związek nie ma sensu. Masz dopiero 17 lat, znajdziesz na pewno kogoś, przy kim będziesz się czuła szczęśliwa. Jesteście ze sobą dopiero 2 lata, a im dłużej będziesz zwlekać, tym trudniej będzie Ci coś postanowić. Przemyśl sobie wszystko i nie sugeruj się nikim, ani nim, ani rodzicami, tylko sama podejmij najlepszą Twoim zdaniem decyzję.

Napisane przez shockwaves

Nie możesz patrzeć przez pryzmat rodziców, bo to nie oni z nim są, tylko TY.

Dokładnie.

[Dotka90]

Nie rezygnuj, nie warto. Jak kocha, to zrozumie.
A jeśli się rozstaniecie? Do końca życia chcesz żałować, że nie poszłaś na ten kierunek,albo poszłaś, ale dopiero rok, dwa, trzy, pięć później?
Jasne, związek to dwie osoby, trzeba patrzeć na tę drugą. Ale nie można być jej niewolnikiem i rezygnować ze wszystkich swoich pasji.
Człowiek bez pasji to smutna sprawa. Jak dla mnie.

[Shanice]

On uważa, że prawdziwy związek opiera się na tym, żeby robić wszystko żeby być razem. Ale przez to sprawił, że ja poczuwam się do "obowiązku" dostosowania się do jego życiowych planów, bo jak nie to będę miała wyrzuty, że to przeze mnie się rozleciało coś co trwało tyle czasu.

[Dotka90]

Napisane przez Shanice

On uważa, że prawdziwy związek opiera się na tym, żeby robić wszystko żeby być razem. Ale przez to sprawił, że ja poczuwam się do "obowiązku" dostosowania się do jego życiowych planów, bo jak nie to będę miała wyrzuty, że to przeze mnie się rozleciało coś co trwało tyle czasu.

Prawdziwy związek polega na tym, żeby pielęgnować to, co się ma i owszem, robić wszystko, żeby być razem (w sensie być w związku), ale NIE polega na tym, że trzeba robić WSZYSTKO razem, bo każdy powinien mieć swoje życie.

Ten świat jest tak zaplanowany, że każdy człowiek to OSOBNA istota. Nawet łącząc się w związek, dwoje ludzi nagle NIE staje się JEDNĄ osobą.
I to sobie zapamiętaj. Każdy powinien mieć swoje hobby, swoje pasje, swój czas dla SIEBIE, swoich znajomych itd itd.

A co do czerwonego: no właśnie - ON uważa.
Co do drugiego pogrubionego: ale czemu masz mieć wyrzuty? Ludzie są ze sobą i się rozstają, no dajże spokój.
Chcesz być z nim, bo inaczej będziesz miała wyrzuty?
Jesteś z nim z przyzwyczajenia, nie kochasz go, nie chcesz z nim być, facet Cię ogranicza, nie pozwala na rozwinięcie skrzydeł, realizację marzeń, na NIC, a Ty chcesz z nim być, bo 'będziesz mieć wyrzuty'?
No dajże spokój i zacznij myśleć logicznie!
Masz 17 lat, całe życie przed Tobą, a Ty chcesz zostać z przyzwyczajenia z jakimś gościem, który uważa się za pępek świata i Twojego pana i władcę. Jak chcesz takiego życia, to powodzenia, ale zastanów się nad wszystkim, co tu zostało w tym wątku napisane.
I zacznij myśleć LOGICZNIE.

[srebrnykot]

Napisane przez Dotka90

A jeśli się rozstaniecie? Do końca życia chcesz żałować, że nie poszłaś na ten kierunek,albo poszłaś, ale dopiero rok, dwa, trzy, pięć później?

Znów się zgadzam.

Napisane przez Shanice

On uważa, że prawdziwy związek opiera się na tym, żeby robić wszystko żeby być razem. Ale przez to sprawił, że ja poczuwam się do "obowiązku" dostosowania się do jego życiowych planów, bo jak nie to będę miała wyrzuty, że to przeze mnie się rozleciało coś co trwało tyle czasu.

Na tym opiera się uzależnienie od drugiej osoby, a nie związek. Związek to też zaufanie, akceptacja potrzeb i planów drugiej osoby, a nie dostosowywanie jej na siłę do siebie. Masz poświęcić wszystko i ułożyć sobie życie pod jego dyktando tylko dlatego, że mówi Ci, że Cię kocha? To naprawdę nie ma sensu.

[Shanice]

Napisane przez Dotka90

Prawdziwy związek polega na tym, żeby pielęgnować to, co się ma i owszem, robić wszystko, żeby być razem (w sensie być w związku), ale NIE polega na tym, że trzeba robić WSZYSTKO razem, bo każdy powinien mieć swoje życie.

Ten świat jest tak zaplanowany, że każdy człowiek to OSOBNA istota. Nawet łącząc się w związek, dwoje ludzi nagle NIE staje się JEDNĄ osobą.
I to sobie zapamiętaj. Każdy powinien mieć swoje hobby, swoje pasje, swój czas dla SIEBIE, swoich znajomych itd itd.

A co do czerwonego: no właśnie - ON uważa.
Co do drugiego pogrubionego: ale czemu masz mieć wyrzuty? Ludzie są ze sobą i się rozstają, no dajże spokój.
Chcesz być z nim, bo inaczej będziesz miała wyrzuty?
Jesteś z nim z przyzwyczajenia, nie kochasz go, nie chcesz z nim być, facet Cię ogranicza, nie pozwala na rozwinięcie skrzydeł, realizację marzeń, na NIC, a Ty chcesz z nim być, bo 'będziesz mieć wyrzuty'?
No dajże spokój i zacznij myśleć logicznie!
Masz 17 lat, całe życie przed Tobą, a Ty chcesz zostać z przyzwyczajenia z jakimś gościem, który uważa się za pępek świata i Twojego pana i władcę. Jak chcesz takiego życia, to powodzenia, ale zastanów się nad wszystkim, co tu zostało w tym wątku napisane.
I zacznij myśleć LOGICZNIE.

Racja, racja. Tylko boję się, że będę żałować i tyle. Zdaję sobie sprawę, że między nami nie ma prawdziwej miłości. Są tylko chwilowe wzloty kiedy jest ok - jesteśmy jak przyjaciele i upadki, kiedy się kłócimy. I taka karuzela...

[Dotka90]

No to po co Ci coś takiego?
Boisz sie, ze bedziesz zalowac rozstania, a nie boisz się być w beznadziejnym związku, gdzie nie jesteś szczęśliwa??

Kobiety są dziwne.

[natusia167]

Jestes jeszcze mloda dziewczyna, to nie jest jedyny facet na swiecie, to ze jest czestym gosciem w domu wcale nie znaczy ze musisz z nim juz teraz byc do konca zycia, bo przeciez w ten sposob to mozna by oszalec. Wydaje mi sie ze nie mozna przegapic momentu na zerwanie,bo jesli nie jest sie szczesliwym w zwiazku to nie powinno byc w ogole tego zwiazku..

[Shanice]

Niewątpliwie kobiety są dziwne, wiem po sobie. ;-)

[AnetkaWr]

ja z moim zaczełam być pod koniec 15 roku zycia..prawie miałam 16.. jestem z nim 1.5 roku...
wiesz ja nie wiem jak u Ciebie,ale wiesz.,.. faceci sie zmieniają. dojżewają troche pozniej... i czesto związki które zapoczatkuja wczesniej np. w wieku 15 lat,,,,rozpadają sie ze względu na dojrzewanie bo człowiek sie zmienia...

Ja sama mam teraz pare zgrzytów ale jakos daje rade...

[karla_92]

Napisane przez Shanice

Hej!

Mam problem i nie mam z kim o tym pogadać - może wy coś doradzicie. Jestem z chłopakiem od prawie dwóch lat. Zaczęłam z nim "chodzić" gdy miałam 15... Na początku było fajnie itd. ale czasem zdaje mi się, że przegapiłam moment kiedy mogłam jeszcze z nim zerwać... Teraz po takim czasie jestem do niego przyzwyczajona. Jest już "przyjacielem domu", moi rodzice go lubią - traktują jak swojego. Ja również jestem częstym gościem w jego domu, mam dobry kontakt z "teściami". Chodzimy razem na uroczystości rodzinne itd. I generalnie jest dobrze. Ale czasem kiedy dochodzi do kłótni i zauważam różnice między nami (a jest ich sporo) mam dość. Najchętniej bym zerwała - i takie myśli coraz częściej mnie dręczą. Czuje, że nie jestem w stanie stwierdzić czy go kocham, ponieważ jestem od niego jakby uzależniona i na tyle przyzwyczajona, że nie wiem jakby wyglądało moje życie bez niego. Nie mam nikogo innego oprócz niego - żadnej przyjaciółki, nawet bliskiej koleżanki. Gdybym z nim zerwała byłabym sama na tym świecie... On też już nie mówi mi czy mnie kocha, uważa, że ja powinnam to wiedzieć, i że jak przestanie to mi powie...

Czuję się jakbym żyła w starym dobrym małżeństwie - wszyscy nas tak traktują. A przecież ja mam dopiero 17 lat! Nie chcę rozstawać się "bez konkretnego powodu", ale też ciężko mi się żyje ze świadomością, że mam wątpliwości co do swojej miłości...

Co radzicie?

Ja myśle, że powód masz (co zostało tu już zreszta wspomniane)

Napisane przez Shanice

Macie rację, nie mogę być z nim na siłę.

Często wydaje mi się, że w tym związku brakuje zaufania. Aktualnie jestem w sytuacji, że dostałam propozycję wyjazdu na tydzień do Hiszpanii na kurs językowy za bardzo fajną kasę. On wie, że to spełnienie moich marzeń, ale zareagował na tą wiadomość fochem. Bo ja tam pojadę, poznam przystojniaków, a on nawet nie będzie wiedział czy byłam mu wierna i tego nie sprawdzi. Nie powiedział mi "jedź, spełniaj swoje marzenia, bądź szczęśliwa, to tylko tydzień".

Nie podoba mu się też to, że chcę iść na wymarzony kierunek studiów (hispanistykę), bo będę musiała kiedyś wyjechać, a on ze mną nie pojedzie, bo jego to nie interesuje. Boli mnie to. :-(

Co do podkreślonego - ok, wiadomo, że zazdrość jest często spotykanym 'zjawiskiem' w zwiazkach i myśle że w pewnej formie jest dopuszczalna (rozumiem, że boi się, że jacyś Hiszpanie będą Cie podrywać). ale biorąc pod uwage drugą częśc zdania (pogrubioną) no to już troche nie halo Nie wie czy będziesz mu wierna? Skoro ma takie wątpliwości to po co z Tobą jest? A skoro Cie sprawdza (czy chce to robić) to nie ma do Ciebie zaufania. Nie wiem czy słusznie czy też nie brak jest tego zaufania, ale znowu nasuwa się pytanie po co w takim razie ten związek Odnośnie tego ograniczania to nawet się nie wypowiadam, bo mnie na Twoim miejscu już by dawno krew zalała

Napisane przez Shanice

Też tak czuję, ale trudno podjąć taką decyzję, tym bardziej, że w oczach innych (np. moich rodziców, o zgrozo!) to taki złoty chłopak. Ciężko tak wszystko przekreślić, ale też nie chcę robić nic wbrew sobie. Poczekam i po tym wyjeździe podejmę jakąś decyzję.

Pamiętaj, że to Twoje życie i nikt z rodziny się z Tobą później nie zamieni jak będziesz nadal tkwić w tym związku. Sama musisz zdecydować czego chcesz.

Napisane przez Shanice

Racja, racja. Tylko boję się, że będę żałować i tyle. Zdaję sobie sprawę, że między nami nie ma prawdziwej miłości. Są tylko chwilowe wzloty kiedy jest ok - jesteśmy jak przyjaciele i upadki, kiedy się kłócimy. I taka karuzela...

Wiadomo, że możesz żałować i tęsknić, ale z czasem minie, skoro mówisz, że go nie kochasz. Widocznie on nie jest Ci pisany, przynajmniej nie teraz.

[perseusz]

Nie mówię tego do kogoś konkretnego ale z własnego doświadczenia wiem że związki zapoczątkowane w wieku właśnie 15 - 16 lat, trwające kilka lat są nic nie warte. Kilka takich wielce zakochanych w swoich TŻ panienek które znam w końcu .... No wskoczyły mi do łóżka. "Bo on mnie nie rozumie, bo mama mówi że do siebie pasujemy, bo to już jak małżeństwo, bo to wspólni znajomi, bo ja wiem co on chce powiedzieć zanim cokolwiek powie, itd"
Jak czujesz że to nie to to daj sobie spokój bo obudzisz się jako 24 letnia panienka która zdradziła swojego faceta, nie ma własnej moralności, nie ma własnych znajomych, jest zupełnie sama (bo nawet mamusia wyczuje że córka poszła bokiem).
Daj sobie spokój jeśli nawet tylko wydaje Ci się że to nie to.

[shockwaves]

Napisane przez perseusz

Kilka takich wielce zakochanych w swoich TŻ panienek które znam w końcu .... No wskoczyły mi do łóżka. .

Bo fantazja, fantazja, bo fantazja jest od tego!

[perseusz]

Napisane przez shockwaves

Bo fantazja, fantazja, bo fantazja jest od tego!

Nie mam potrzeby przekonywania Cię co jest prawdą a co nie.

[AnetkaWr]

ja osobiscie tez sie tego boje,ze obudze sie jako 24 lataka in np on mnie zdradzi czy cos.
ale czytam i znam takie pary które sie znaj.ą od urodzenia i są bardzo zgranymi parami....