Liceum, Studia - do robić?! Co potem?

[Miamia17]

Witam ,
Jestem warszawską licealistką w wieku 17 lat. Chodzę do szkoły na 50 miejscu w rankingu, co niesamowicie mnie dołuje, bo odnoszę wrażenie, że niczego się tutaj nie nauczę. Mam również niemały dylemat, odnośnie planów na przyszłość i dzień w dzień zadaję sobie pytanie ,,CO POTEM DO CHOLERY?!" (Staram się obserwować dzisiejszy rynek pracy w Polsce i czuję, że skończę jako sprzątaczka pomimo skończonych studiów itd.) Wyjechałam właśnie na rok do Niemiec, do ojca. Gdy wrócę, powtarzam 2 klasę. I nie wiem czy zmieniać profil z humanistycznego na biolo.-chemiczny. Nie czuję sie geniuszem, nie wydaję mi się, abym była dobra w czymkolwiek, kolejnego prochu nie wynajdę. Ale lubię biologię, od gimnazjum interesowały mnie różne ciekawostki odnośnie naszego ciała. No a poza tym to mam kilka perspektyw życiowych i kilka wybranych kierunków :
1. Katedra Mody - sporo rysuje, projektuje, nie szyje, ponieważ nie posiadam maszyny. Chodzę na dodatkowe zajęcia przygotowujące do egzaminów na ASP. Ale wydaje mi się, że teraz to jest niestety MODA NA MODE i pomimo jakichś tam moich zdolności plastycznych ( które odkryłam już w przedszkolu, zawsze kredki, ołówki, kolory, kreski fascynowały mnie w dużym stopniu). Poza tym trzeba posiadac nie tylko talent ale i kontakty - bez tego nie zaistniejesz, a u mnie słabo to wyglada... Choruje na depresję odkąd skończyłam 14 lat i mam tylko kilku przyjaciół, na imprezy też rzadko chodzę...
2. Protetyk/Technik dentystyczny - niby dobrze płatna praca, ale nie wiem czy mogłabym się w tym spełnić. Generalnie to wiem, że nic nie wiem.
3. Minister Obrony Narodowej - interesują mnie takie rzeczy, ale boję się ze nie nadaję sie do tego, nawet nie jestem pewna co powinnam ukończyć, w jakiej klasie teraz być, jakich przedmiotów się uczyć, aby coś w tym kierunku osiągnąć. Przeraża mnie fakt, ze młoda osoba juz idąc do liceum musi zawczasu wiedzieć w 100% co będzie robić w przyszłości.
4. Dziennikarstwo - abym miała szanse w tym kierunku, powinnam mieć lekkie pióro, historię mieć opanowaną w małym palcu, wiedze o społeczeństwie również posiadać. Polski mnie interesuję, ale pomimo tego, że wkładałam ogromny wysiłek w nauke, to na testach szło mi nie najlepiej, o historii nie wspominam.
Głowne pytanie do Was Moje Miłe: czy to jest normalne w tym wieku? Brak zdecydowania? Poczucie braku powołania w praktycznie żadnej dziedzinie?! Wydaje mi się, ze osoby chodzące do najlepszych szkół w Warszawie (jak i w wielu innych miastach) są w stanie na prawdę wiele osiągnąć i możliwe, że tez łatwo im to nie przychodzi. Tylko prawdziwi młodzi geniusze mają pierwszeństwo do sukcesu zawodowego. Ja czuję się przeciętniakiem, pomimo wielu ambicji boję się, że nic nie osiągnę. Jeszcze ta zmiana klasy. Czy nie jest za późno na tak drastyczną zmiane? Musze teraz nadrabiac biologię i chemię, a chemii nie trawie, no nie jestem w stanie jej pojąc. (w gimnazjum było podobnie.) Czy nie porywam się z motyką na słońce? Chciałabym prosić, jesli któraś z Was miała w moim wieku podobne problemy, mogłaby je tu opisać? Nie wiem, czy ktoś jest po tych kierunkach i ma jakies doświadczenie i mógłby mi opisac jak i co? Przepraszam, że znalazłam sobie to forum jako miejsce do, w pewnej formie "wyżalenia" się, ale naprawdę nie wiem co dalej ze sobą czynić. ((

[girlonthebridge]

Nie pomogę Ci za wiele ale... na dziennikarstwo nie musisz mieć kierunkowych studiów, ja jestem po filozofii i etyce a obecnie kibluję w redakcji. Nie powiem praca fajna ale jak nie masz szerokich pleców to też od razu nie wezmą Cię do nesweeka, zresztą teraz też dorwali się dziennikarzom do portfeli i jest sporo gorzej niż jeszcze kiedyś. Co więcej pracuje się głównie na umowie o dzieło bądź pół etatu reszta na czarnucha. To podobnie jak z projektowaniem, zresztą obecnie to już ze wszystkim tak jest, znajomości, znajomości, znajomości. Naprawdę syt. na rynku jest ogromnie ciężka jak masz szansę idź na medycynę albo farmaceutę, jeżeli kręci Cię fizyka coś ścisłego. Ew. poznawaj ludzi i dbaj o te znajomości.

[eura28]

Napisane przez Miamia17

Witam ,
Wydaje mi się, ze osoby chodzące do najlepszych szkół w Warszawie (jak i w wielu innych miastach) są w stanie na prawdę wiele osiągnąć i możliwe, że tez łatwo im to nie przychodzi. Tylko prawdziwi młodzi geniusze mają pierwszeństwo do sukcesu zawodowego.

To się uśmiałam Też jestem z Warszawy i teraz (czyli na miesiąc przed maturą) przenoszę się do prywatnej szkoły z liceum z pierwszej dwudziestki, bo niektóre rzeczy, jakie się tu wyprawia wołają o pomstę do nieba... (albo chociaż o złożenie odpowiedniego pisma w kuratorium/prokuraturze). Niższe miejsce w rankingu niekoniecznie świadczy o niższym poziomie nauczania, tylko ewentualnie o tym, że część uczniów jest mało ambitna i nikt ich na siłę nie goni do nauki. Jak ktoś się chce uczyć, to będzie. Profil klasy nie determinuje, że MUSISZ zdawać jakieś tam konkretne przedmioty - możesz zdawać cokolwiek chcesz w jakiejkolwiek jesteś klasie. Jakbym była na Twoim miejscu, to bym chyba nie zmieniała profilu (bo biologia i chemia są dość ciężkie i jak nie jesteś do tego przekonana na 100%, to może być ciężko). Zawsze możesz zapisać się na dodatkowe zajęcia/korepetycje z przedmiotów, które zdajesz.

Nie zrozum mnie źle, ale to wygląda tak, jakbyś sobie losowo wybrała kilka kierunków z każdej uczelni po kolei wg jakichś bliżej nieokreślonych kryteriów Rzadko się zdarza, że ktoś ma tak wszechstronne zainteresowania. Robiłaś kiedyś testy na predyspozycje zawodowe? Może Cię jakoś nakierują. Ostatecznie będzie trzeba coś wybrać...

Zastanów się, co Cię interesuje. Ale tak po prostu - bez takich kwestii jak wysokość wypłaty, stanowisko pracy etc. I wtedy możesz sobie poszukać na różnych uczelniach powiązanych z tym kierunków i drogą eliminacji coś tam wybrać biorąc już pod uwagę takie rzeczy, jak szanse na znalezienie pracy etc..