Bulimia-czyli chore emocje

[Kamikadze1706]

Sjeeny staram sie analizować te negatywne emocje,mysle skąd sie wzieły czy sa wazne czy warto je rozstrząsać.nie jem kompulsywnie,owszem zdarza się,że zjem za duzo,ale umiem powiedziec sobie stop.kazdy człowiek lubi sobie od czasu do czasu,,dobrze zjeść i nie ma w tym nic dziwnego ani zlego.problem jest wtedy gdy sie tego nie kontroluje.

[sjeeny]

Kamikadze170 ja wszystko analizuję, od zawszę. Włos dzielę na dziesięć a nie na na cztery jednak bardzo trudno oddzielić/odróznić atak od zwykłego łakomstwa i ludzkiej "ochoty na cos ". Mnie bardziej od tego ile jem ( bo mam jeszcze resztki jakiego stopera, choć granica przesuwa sie coraz dalej ) przeraża to w jaki sposób jem i jakie potrzeby to zspokaja. I jak się potem czuję. Jednocześnie jestem czasem w stanie tak nieznośnego napięcia ( pozornie niczym nie spowodowanego ) , w stanie pernamentnej nienawiści do samej siebie, że wydaje mi się, że dając upust temu w ten sposób jestem w stanie przezyć kolejny dzien robiąc sobie najmniejszą krzywdę. Wiem, że czase na terapeutę, ale wiem, ze to bedzie bardzo bolało.
Tak samo chorobowym objawem jest satysfakcja z normalnego, dietkowego jedzenia, z pustego brzucha, z jedzenia piec razy dziennie. Pytanie czy to pierwszy krok do normnalności czy brnięcie w chorobe dalej....retoryczne w zasadzie
...życ powinno się obok tego...

[polny mak]

Napisane przez sjeeny

Kamikadze170 ja wszystko analizuję, od zawszę. Włos dzielę na dziesięć a nie na na cztery jednak bardzo trudno oddzielić/odróznić atak od zwykłego łakomstwa i ludzkiej "ochoty na cos ". Mnie bardziej od tego ile jem ( bo mam jeszcze resztki jakiego stopera, choć granica przesuwa sie coraz dalej ) przeraża to w jaki sposób jem i jakie potrzeby to zspokaja. I jak się potem czuję. Jednocześnie jestem czasem w stanie tak nieznośnego napięcia ( pozornie niczym nie spowodowanego ) , w stanie pernamentnej nienawiści do samej siebie, że wydaje mi się, że dając upust temu w ten sposób jestem w stanie przezyć kolejny dzien robiąc sobie najmniejszą krzywdę. Wiem, że czase na terapeutę, ale wiem, ze to bedzie bardzo bolało.
Tak samo chorobowym objawem jest satysfakcja z normalnego, dietkowego jedzenia, z pustego brzucha, z jedzenia piec razy dziennie. Pytanie czy to pierwszy krok do normnalności czy brnięcie w chorobe dalej....retoryczne w zasadzie
...życ powinno się obok tego...

popieram

Kokaina, ja napad mam średnio 1-2 x w tg, nie wymiotuję, raczej ćwiczę... ostatnio to bardziej kompulsy... coś pomiędzy bulimią a kompulsywnym obżeraniem jeżeli po objawach można to stwierdzić..

psychiatra stwierdził bulimię... ale to płynne chyba

nei chce sobei dawać przyzwolenia na napady, bo boje się, że z liczyby 1-2 na tydzień zrobi się więcej...

dziękuję za radę, mam nadzieję, że innym dziewczyną pomoże

Bardzo proszę by wyleczone dziewczyny wpisywały swoje metody na doraźną walkę z objawami , dziękuję Wam wszystkim

[sjeeny]

Polny Maku....choć być może przywolenie na napady, zgoda na nie i brak walki z nimi spowodowałoby to, że straciły by swoją rację bytu = stałyby się niepotrzebne, przestały by bowiem spełniac swoją funkcję. Wierze, że to może byc rozwiązaniem, nei umiem tego zastosować w praktyce. Przeraża mnie "ulga" którą fizycznie odczuwam po napadzie

[Kamikadze1706]

Sjeeny mysle,że zdajesz sobie sprawy z problemu,przyznajesz sie uczciwie ,że jestes chora.ja bardzo długo oszukiwałam sama siebie,wmawiałam sobie,że nic mi nie jest ,że to po raz ostatni.piszesz o przyzwoleniu na wymioty...ja myśle ,że tak jak w przypadku każdego innego uzaleznienia nalezy przyznać ,że jest sie bezsilnym wobec nałogu.nie nalezy rozmyslać o samym objadaniu i wymiotach.ja pamietam ,że starałam sie tak organizować sobie czas ,żeby nie miec za duzo czasu wolnego(mówie o etapie przed ciążą kiedy to nieustatnie walczyłam z bulimia).mysle,że kiedy juz zdarzy sie napad to nie rozmyslajmy o tym za duzo,stało sie i trudno,przechodzimy nad tym do porzadku dziennego.pisałam o tym,ze analizowałam emocje.nie chodziło mi o rozmyslanie o napadach tylko np.ktos mnie cholernie wkurzył,to starałam sie dojść do tego dlaczego tak sie stało,czy ta osoba jest dla mnie wazna itp.kiedy juz to przemyslałam,zamykałam temat,juz o nim nie myslałam,starałam sie odgrodzić od tego,żeby nie stało sie to wyzwalaczem napadu

[sjeeny]

ja tylko odniosłam sie do rady Koakainy, że byc może " w tym szaleństwie jest metoda".
Twoje radzenie jest modelowe, podręcznikowe, trudne. Ja niby też rozkminiam. Ale jak dochodzi do sytuacji która mnie przerasta, wobec której pozostaję bezradna to trudno mi ją rozłożyć na czynniki pierwsze. Gniew, złość, zwłaszcza skierowany przciwko komuś tak, to opanuję ale poczucie krzywydy, samotność, alienację, brak poczucia własne wartości ....z tym gorzej. Im jestem starsza, bardziej doświadczona, im mam bardziej poukładane życie rodzinne, materialne tym bardziej atakuje mnie wszystko zza zamkniętych drzwi przeszłości, którch boję sie otworzyć. Z przezyć tak silnych, że wyrzuconych poza świadomość. Tego nie potrafię wybaczyć, sobie, innym, pogodzić się z tym, życ dalej. Cały czas krzyczy we mnie małe skrzywodznie dziecko. I ono mnie pcha ku autodestrucji tak silnej, że wole zjeśc/nie zjeść ale zyć. Czy raczej wegetowac.
Ale to głupio zabrzmiało, ale nie kasuje.

[Dorisek16]

ja teraz kazde swoje napiecie zajadam, czy radosc czy smutek, ale u mnie to jest tak ze ja przyzwalam sobie na to wewnwtrznie, niewiem jak to dziala, zjadlam kanapke za duzo albo cos nie dozwolonego to juz jade po calosci, bez opamietania
dzisiaj tez walcze, jest ciezko jak cholera, tlumacze sobie ze to tylko glod psychiczny ze przeciez jadlam przed momentem i nie jestem glodna, czemu to takie ciezkie

[Industrial]

My nie znamy umiaru w jedzeniu gdyż nasz poziom szczęścia czerpany jest z ilości jedzenia jaka pochłaniamy...
Jemy by dać sobie trochę szczęścia.
Jedzenie nas uspokaja, daje chwile przyjemności.
Jednak najgorsze jest to, że potem są wyzuty sumienia = wymioty.

To jest błędne koło...
I naprawdę potrzeba dużej odwagi, silnej woli by powiedzieć sobie stop.

[blackan]

witajcie...
znalazłam dziś te forum bo juz nie mam siły..
od kilku lat mam problemy z odzywianiem...
zaczelo się w liceum, byłam trochę przy kości więc postanowilam schudnąć...wszytsko bylo super..zdrowe posiły ruch..udało się...potem jednak było mi ciągle mało..wiec zaczełam drastyczne diety...i tak cały czas..potem zaczełam robić dziwne akcje z jedzeniem chować probowałam wymiotować ale nie umiałam...dreczylam sie, nie chciałam wychodzic z domu, czułam sie gruba, wielka zapuchnięta brzydka..nie da sie tego opisać wyrzuty sumienia, ciągle wyrzuty...chodziłam głoda, zła...chowałam jedzenie.. udałwalam ze zjadam..wypluwalam i chowałam , traf chciał że w momencie wagi 47 kg (167 cm) rodzice odkryli że wypluwam jedzenie i je chowam...wziełam się za siebie dla nich..potem zaczeło się..jojo...przytyłam do 60 kg...czułam się jak gówno..potem znow zaczelam diety..ale cały czas miałam ten sam problem przerzuwałam jedzenie i wypluwałam...w tamtym roku zaczełam diete dukana schudłam..z powodu bólu nerek musialam przestac,,byłam przerażona,więc zaczełam ćwiczyc..w miare jadłam i bylo ok i tak do dziś...ale niemal codziennie mam ataki głodu wtedy kupuje tone słodyczy żuje je i wypluwam...czuje się jak gówno...nie chce mi się tak dalej żyć...nie wiem co mam robić chce z tym skończyć ale nie umiem...czasem to robie z nudów, z rozładowania stresu...dziś miałam ogromny atak głodu i zjadłam wszytsko..niczego nie wyplułam i czuje się jak smieć

[polny mak]

Dziś zaczyna się mój 4 dzień bez napadu.

Siedzę w pracy i się modlę bym dała radę, tyko dziś, tylko te 24 godziny.

Najgorszy jest pierwszy tydzień, później już będzie mi łatwiej.

Będę pisać w krytycznych momentach, to mi pomaga. Muszę wytrwać. Dam radę.

Iza, nie chciałabym zaśmiecać wątku, jak coś zwracaj mi uwagę

[Dorisek16]

ja 2 dni przerwy i kolejny napad chodz na to sie nie zapowiadalo. mam dosc, wole umrzec

[sjeeny]

i co to za zycie, które polega wyłacznie na czekaniu by dzień już minał.....mam tak samo jak wy...

[Dorisek16]

sjenny, piekne slowa no wlasniee, co to za zycie ze sie czeka zeby jak najszybciej minal dzien
wiec ja juz nie chce takiego zycia, nie potrzebne mi ono, po co mam czekac az dzien uplynie
sama moge sobie skrocic zycie

[sjeeny]

Dorisek16 wróc do kraju i walcz ze sobą o siebie !

[polny mak]

Napisane przez sjeeny

Dorisek16 wróc do kraju i walcz ze sobą o siebie !

zdecydowanie! wracaj do nas- obecne życie to nie jest życie, to marna wegetacja..

sjeeny ja wierzę, że wraz z upływającymi "wygranymi" dniami będzie mi łatwiej, że to co się dzieje teraz to symptom odstawienia... abstrahując dla mnie nałóg jedzenia nei wiele różni się od nałogu alkoholowego czy nikotynowego...

a skoro udało mi się rzucić palenie i nie palę już ponad rok to wiem, że i z tym mi się uda

oby wytrwać tydzień, później będzie łatwiej

[Dorisek16]

u mnie od rana napad, nic mi nie pozostaje

[polny mak]

Napisane przez Dorisek16

u mnie od rana napad, nic mi nie pozostaje

Dorisku, wykorzystaj to- zastanów się jakie emocje Cię do tego popchnęły, co czułaś przed, w trakcie i po...

może to spisz? może wygadaj się komuś?

jestem z Tobą i ściskam

[Dorisek16]

chcialam zjesc sobie wafelki i tak poszlo
hmmm
ale biore sie w garsc w chory sposób
od jutra ladnie bd jesc 5 posilkow malych i znow musze skurczyc ten zoladek

[Dorisek16]

mialam nic nie jesc a zjadlam 14 kanapek z toną masla pasztetem i salami, kotletem, musli itd
niewiem nie mam motywacji i checi walki

[iza_wiosenna]

Napisane przez Dorisek16

chcialam zjesc sobie wafelki i tak poszlo
hmmm
ale biore sie w garsc w chory sposób
od jutra ladnie bd jesc 5 posilkow malych i znow musze skurczyc ten zoladek

popatrz jak bardzo jesteś skupiona na objawach...
Polny Mak pyta Cię o emocje, o to, co się stało, jak się czujesz, a Ty opowiadasz o wafelkach.

nie zdziw się, jeśli na terapii psycholog będzie pytał właśnie o Twoje odczucia, o to po co i dlaczego, jakie towarzyszyły Ci myśli...

serdecznie Ci polecam książkę "bulimia - program terapii", choćby po to, żebys rozpracowała swój mechanizm błędnego koła i nie utwierdzała się w przekonaniu, że Twój napad to wynik wyłącznie zjedzonego wafelka. Coś się stało w Twojej głowie potem, coś się działo w trakcie jedzenia, coś się działo wcześniej. Myślałaś coś o sobie, o swoim dniu, może o swoim ciele.

"i tak poszło" jest złożone, bezrefleksyjne przyjmowanie tego Ci nie pomoże; nie wygrasz z napadami tylko i wyłącznie poprzez liczenie czystych dni.

bez analizy swoich stanów emocjonalnych i myśli będziesz ulegała pokusom napadu niestety.

[sjeeny]

polny mak ja wytrzymałam cztery lata niemal, w międzyczasie przeżyłam i doświadczyłam niemal wszystkiego i przetrzymałam kierując sie raczej w strone głodzenia sie... wszystko wróciło....było kompulsywne objadanie się, teraz jest kompulsywne objadanie i bulimia. W miedzyczasie roczny epizod psychoterpaii, która pozwoliła mi sie pozbierac po stracie dziecka, ale ed nie zdązlismy przerobić.

Ktoś mi kiedyś napisał, że jak sie żabę wrzuci do wrzątku to ona wyskoczy i się uratuje ale jak się żabę włozy do letniej wody i zacznie sie ją podgrzewać to się ugotuje

moge być juz tą ugotowaną żabą....

pierwszy raz w życiu mając wszystko, prawie wszystko, prócz zgody na siebie

nie wiem czy mam jeszcze siłe do walki, choć co dzień "od jutra"....

Właśnie kupiłam książkę, zbierałam się juz dwa lata, od zalogowania na Wizażu

Iza Wiosenna dziękuję za kolejny impuls nota bene w folderze pt "do przemyslenia" mam dużo skopiowanych Twoich wypowiedzi . Nie bede rozprzestrzeniać, rzecz jasna, chronię prawa autorskie

---------- Dopisano o 21:46 ---------- Poprzedni post napisano o 21:45 ----------

rozpowszechniać miało być

[Kamikadze1706]

,,bez analizy swoich stanów emocjonalnych i myśli będziesz ulegała pokusom napadu niestety"-bardzo mi sie podoba to co napisałaś wiosenna izo.ja calkowicie sie z tym zgadzam i podobnie o tym wczesniej pisałam.niestety bulimia jest choroba chorych emocji,kryje sie za nia:samotność,brak akceptacji,niska samoocena

[Dorisek16]

Iza ksiazke mam i jestem w trakcie czytania. Powiedz mi ty chorowalas na ed?

[rinne]

robi sie zle, gdy chodzilam jeszcze do liceum schudlam bardzo duzo, nawet nie wiem ile mysle ze ponad 25kg, doprowadzilam sie niestety do granicy z anoreksja, potem wyjechalam do us i w ciagu 3 miesiecy przytylam 10 kilo, od tamtej pory bywalo roznie. Raz wygladalam lepiej raz gorzej, jednak gdy poszlam na studia utylam, czulam sie zbyt slabo by schundac, choc z tego co widzialm na zdjeciach nie bylo ze mna tak zle, jeju, wlasciwie nigdy nie wiem czy wygladam w miare szczuplo czy juz za grubo...
Wczesniej nie mialam klopotow z zwracaniem jedzenia, objadalam sie ale pozwalalam by zostalo, jednak po ktoryms z kolei napadzie tak strasznie wscieklam sie, znienawidzilam i poczulam wstret do siebie ze zmusilam sie do wymiotow, to zabrzmi strasznie ale uczucia takiej ulgii dawno nie znalam.
Nie zdarzalo mi sie czesto zwracanie, poniewaz naprawde jadlam normalnie i moje zycie bylo calkiem w porzadku po prostu czasem gdy przyszalalam na imprezie czy z kolezankami wymiotowalam.
Mialam swietny kontakat z mama, moj partner wydawal sie byc idealem a tu nagle bach! Okazalo sie ze moge dostac dobra prace za granica, wprost nie wyobrazalam sobie odmowic, szczesliwa powiedzialam o tym moim bliskim i wiecie co, nikomu sie to nie spodobalo, rodzina i partner kazali mi zostac... Rety, $%^^&^&* tak strasznie mnie to dobilo, zdenerwowalo i zawiodlo i meczy wciaz, oczywiscie pojechalam ale od czasu wyjazdu ani razu nie rozmwialam z moim tz, to sa dwa miesiace.
Jestem tu sama, moje zycie to praca, mam tu na miejscu znajomych ale sa to naprawde znajomi, chodzimy razem na imprezy czy do kina a przez reszte czasu jestem sama i taaaaaak, objadam sie wszyskim ale najchetniej lodami i ciastkami i wiecie czasem gdy mam wyrzuty sumienia mysle 'a co tam wyrzygam' w mieszkaniu nie trzymam jedzenia jako tako po prostu by chronic siebie sama, wole isc kupic sobie cos w pracy bo wtedy wstydze sie zjesc duzo, jednak czasem nie wytrzymuje i kupuje tyle tego cholerstwa i nie mysle wtedy o tym ze to zle tylko jak bardzo jest pyszne.

[Tynusia]

Ja też mam napady i nawet nie wiem kiedy i nawet nie wiem czemu

[blackberry8]

Nigdy nie pomyślałabym, że tu napiszę, ale...
Czy da się samodzielnie wyjść z bulimii?

Wiem, jaki mam problem.
Uświadamiam sobie, że jestem chora.
Dlaczego, dlaczego nic się nie zmienia, a nawet się pogarsza?

[Kamikadze1706]

Blackberry 8 jak masz grypę,czy angine idziesz do przychodni,dostajesz antybiotyk i jest ok.Z bulimia i kazdym innym uzależnieniem(tak,bulimia ,to uzależnienie od jedzenia) jest inaczej.To przede wszystkim Ty musisz podjąć ciężką walkę z chorobą,z chorym myśleniem,chorym zachowaniem.Oczywiście pomoc i wsparcie bliskich jest bardzo ważne,wtedy jest łatwiej,jednakże musisz cały czas pamiętać,że to Twoje życie i jedyną osobą , której powinno zależeć na powrocie do normalnego życia

[blackberry8]

Problem w tym, że:
a) dwie osoby wiedzą, jedna uciekła a druga siedzi w pokoju obok, gdy ja siedzę w WC i nic nie robi
b) nie wiem, czy chcę się wyleczyć, czy wolę dać się pokonać...
c) nawet jeśli bym chciała, to nie wiem co to jest normalne jedzenie. Ja albo w ogóle nie jem albo pochłaniam ogromne ilości. Przeglądam koszyki obcych mi osób w sklepie i nie wiem, czy to zakupy dla singla czy dla 4 osobowej rodziny. Powoli przekonuje się do jakiejś racjonalnej diety w stylu 1200kcal, ale zapewne jadłabym dwie tabliczki czekolady w ramach takiej ilości kcal.
Poza tym wydaje mi się, że potrzebowałabym z pół roku na normalne i zdrowe odchudzanie. 'PÓŁ ROKU?! To przecież wieczność...' - tak mi podpowiada głos w mojej głowie. A ile już trwa moja walka bez żadnych efektów (nie liczę przyplątania się BED, bulimii, tycia i chudnięcia na zmianę po których waga nadal pokazuje tyle samo kg)? Prawie 3 lata.

[Dorisek16]

u mnie 12 dzien obzarstwa, niewiem jak to przerwac

[rinne]

ciagle po pracy wychodze na spacery, do centrum handlowego, ale widze ze to nie jest dobry pomysl bo zawsze sobie cos kupie, ale gdy siedze w domu to mnie dopiero nosi
nie mam z kim o tym pogadac, zle mi .