Apatyczna 2 latka..

[djerba]

Hej,

Mam pewien problem...w sumie to trwa tak około 2-3 tygodni.
Moja 2 letnia córeczka zachowuje się dość dziwnie.. a mianowicie..cały dzień potrafi przesiedzieć na kanapie.. Proponuję jej (w wolnym czasie) różne zabawy, ale ona nie chce.. w ogóle nie jest zainteresowana zabawkami.
Rano jedynie, po, śniadaniu poogląda chwilę mini mini i koniec Tv..aż do wieczora w godzinach kolacyjnych...
W domu ciężko mi jest zabrać się za zwykłe prace domowe, jak wstawienie pralki, zmywarki, posprzątanie.. ona ciągle musi być przy mnie.
Jak wołam ją do swojego pokoiku, w końcu go ma (przeprowadziliśmy się miesiąc temu na większe mieszkanie) to nie chce przyjść.. i woła NIE. A ma tam mnóstwo ulubionych zabawek...
Czy myślicie, że to normalne? Dla mnie jest to dziwny obrazek, gdy 2 latek siedzi cały dzień na kanapie i nie podejmie żadnej akcji na jakąkolwiek zabawę...
Źle się z tym czuję, bo nie wiem czemu tak nagle zrobiła się taka smutna

Aha i jeszcze doszły ostatnio takie sytuacje, że wszystkiego się boi...parasolu ogrodowego, muchy, samochodu

[_vixen_]

Nie rozumiem, siedzi i co robi, patrzy w sufit?

[kotek81]

Napisane przez djerba

Hej,

Mam pewien problem...w sumie to trwa tak około 2-3 tygodni.
Moja 2 letnia córeczka zachowuje się dość dziwnie.. a mianowicie..cały dzień potrafi przesiedzieć na kanapie.. Proponuję jej (w wolnym czasie) różne zabawy, ale ona nie chce.. w ogóle nie jest zainteresowana zabawkami.
Rano jedynie, po, śniadaniu poogląda chwilę mini mini i koniec Tv..aż do wieczora w godzinach kolacyjnych...
W domu ciężko mi jest zabrać się za zwykłe prace domowe, jak wstawienie pralki, zmywarki, posprzątanie.. ona ciągle musi być przy mnie.
Jak wołam ją do swojego pokoiku, w końcu go ma (przeprowadziliśmy się miesiąc temu na większe mieszkanie) to nie chce przyjść.. i woła NIE. A ma tam mnóstwo ulubionych zabawek...
Czy myślicie, że to normalne? Dla mnie jest to dziwny obrazek, gdy 2 latek siedzi cały dzień na kanapie i nie podejmie żadnej akcji na jakąkolwiek zabawę...
Źle się z tym czuję, bo nie wiem czemu tak nagle zrobiła się taka smutna

Aha i jeszcze doszły ostatnio takie sytuacje, że wszystkiego się boi...parasolu ogrodowego, muchy, samochodu

według mnie ma to związek z przeprowadzką - miesiąc temu zmieniliście miejsce zamieszkania a zachowanie córki uległo zmianie 2-3 tygodnie temu... Zostało zachwiane jej poczucie bezpieczeństwa bo nie ma już "starych kątów" które dziecko znało od urodzenia - dajcie jej czas, nie zostawiajcie na siłę samej w pokoju - jedne dzieci przyjmują takie zmiany bez żadnych większych problemów a inne - jak twoja - potrzebują czasu aby poczuć się "swojsko" i bezpiecznie w nowym domu.

[djerba]

Napisane przez _vixen_

Nie rozumiem, siedzi i co robi, patrzy w sufit?

no jak nie rozumiesz...napisałam przecież, że nic nie robi.
siedzi i patrzy się przed siebie, w okno..czasem coś tam do mnie powie...

---------- Dopisano o 13:43 ---------- Poprzedni post napisano o 13:41 ----------

Napisane przez kotek81

według mnie ma to związek z przeprowadzką - miesiąc temu zmieniliście miejsce zamieszkania a zachowanie córki uległo zmianie 2-3 tygodnie temu... Zostało zachwiane jej poczucie bezpieczeństwa bo nie ma już "starych kątów" które dziecko znało od urodzenia - dajcie jej czas, nie zostawiajcie na siłę samej w pokoju - jedne dzieci przyjmują takie zmiany bez żadnych większych problemów a inne - jak twoja - potrzebują czasu aby poczuć się "swojsko" i bezpiecznie w nowym domu.

na siłę jej nie zostawiam, bo ona nawet tam nie wchodzi
ja tam czasami idę poodkurzać albo wybrać ciuszki, które mała ma na dzień ubrać.

[_vixen_]

Może faktycznie potrzebuje wiecej czasu na oswojenie.

[AnQś]

Napisane przez djerba

Hej,

Mam pewien problem...w sumie to trwa tak około 2-3 tygodni.
Moja 2 letnia córeczka zachowuje się dość dziwnie.. a mianowicie..cały dzień potrafi przesiedzieć na kanapie.. Proponuję jej (w wolnym czasie) różne zabawy, ale ona nie chce.. w ogóle nie jest zainteresowana zabawkami.
Rano jedynie, po, śniadaniu poogląda chwilę mini mini i koniec Tv..aż do wieczora w godzinach kolacyjnych...
W domu ciężko mi jest zabrać się za zwykłe prace domowe, jak wstawienie pralki, zmywarki, posprzątanie.. ona ciągle musi być przy mnie.
Jak wołam ją do swojego pokoiku, w końcu go ma (przeprowadziliśmy się miesiąc temu na większe mieszkanie) to nie chce przyjść.. i woła NIE. A ma tam mnóstwo ulubionych zabawek...
Czy myślicie, że to normalne? Dla mnie jest to dziwny obrazek, gdy 2 latek siedzi cały dzień na kanapie i nie podejmie żadnej akcji na jakąkolwiek zabawę...
Źle się z tym czuję, bo nie wiem czemu tak nagle zrobiła się taka smutna

Aha i jeszcze doszły ostatnio takie sytuacje, że wszystkiego się boi...parasolu ogrodowego, muchy, samochodu

Może boi się nowego miejsca?

[djerba]

Napisane przez AnQś

Może boi się nowego miejsca?

Biorę to pod uwagę.. chociaż córa wszędobylska..nawet jak pierwszy raz idziemy w nieznane miejsce, to wszędzie musi zajrzeć, wszystko dotknąć
może jej się tu nie spodobało.. heh..
Zauważyłam też, że jak chce iść spać to ciągnie mnie za rękę, żebym poszła z nią do sypialni.. śpi z nami w jednym pokoju, ale oczywiście w swoim łóżku..chciałam jej dać czas na oswojenie i przestawić łóżko w tym miesiącu..ale wstrzymam się chyba do września.

[Debrah]

Djerba: ja też bym celowała w ten strach spowodowany zmianami nagłymi, przeprowadzką.
Tutaj chyba nie ma znaczenia, że dziecko jest "wszędobylskie" bo tak czy siak miała wtedy swoją ostoję w postaci domu - a teraz nie ma znanego miejsca bo dom się zmienił.
Myślę, że mała potrzebuje czasu trochę, jest w trudnym wieku, wiele się dzieje w niej samej (taki etap rozwoju), a jeszcze doszły zmiany z zewnątrz i się trochę lęku pojawiło bo zniknął bezpieczny grunt. Obserwuj, próbuj przy niej być i.. przeczekaj.
Czy wy teraz razem śpicie - w związku z tym, że mała nie chce być u siebie w pokoju?

[djerba]

Napisane przez Debrah

Djerba: ja też bym celowała w ten strach spowodowany zmianami nagłymi, przeprowadzką.
Tutaj chyba nie ma znaczenia, że dziecko jest "wszędobylskie" bo tak czy siak miała wtedy swoją ostoję w postaci domu - a teraz nie ma znanego miejsca bo dom się zmienił.
Myślę, że mała potrzebuje czasu trochę, jest w trudnym wieku, wiele się dzieje w niej samej (taki etap rozwoju), a jeszcze doszły zmiany z zewnątrz i się trochę lęku pojawiło bo zniknął bezpieczny grunt. Obserwuj, próbuj przy niej być i.. przeczekaj.
Czy wy teraz razem śpicie - w związku z tym, że mała nie chce być u siebie w pokoju?

Nieee...tzn ja jeszcze nie próbowałam wstawiać łóżka do jej pokoiku..sama stwierdziłam, że pośpi chwilę z nami..tzn. ze mną, bo jak może pamiętasz - mąż w morzu

[kotek81]

Napisane przez djerba

Biorę to pod uwagę.. chociaż córa wszędobylska..nawet jak pierwszy raz idziemy w nieznane miejsce, to wszędzie musi zajrzeć, wszystko dotknąć
może jej się tu nie spodobało.. heh..
Zauważyłam też, że jak chce iść spać to ciągnie mnie za rękę, żebym poszła z nią do sypialni.. śpi z nami w jednym pokoju, ale oczywiście w swoim łóżku..chciałam jej dać czas na oswojenie i przestawić łóżko w tym miesiącu..ale wstrzymam się chyba do września.

tak ale te nowe miejsca to tylko na chwilę były - później był powrót do domu. Po przeprowadzce też jakiś czas było ok (z twojej wypowiedzi wychodzi, ze przez pierwsze kilka dni zachowywała się normalnie?) a jak się zorientowała, ze to nie chwilowa zmiana to przestało jej się to podobać.

Z przeprowadzką do własnego pokoju to ja bym poczekała zdecydowanie dłużej niż miesiąc. Najpierw niech w pełni zaakceptuje nowe otoczenie, potem niech się oswoi ze swoim pokoikiem - jak będzie już się w nim ładnie bawić, bez strachu zostawać w nim sama itp. to dopiero zaczęłabym rozważać przeniesienie łóżeczka

[djerba]

Napisane przez kotek81

tak ale te nowe miejsca to tylko na chwilę były - później był powrót do domu. Po przeprowadzce też jakiś czas było ok (z twojej wypowiedzi wychodzi, ze przez pierwsze kilka dni zachowywała się normalnie?) a jak się zorientowała, ze to nie chwilowa zmiana to przestało jej się to podobać.

Z przeprowadzką do własnego pokoju to ja bym poczekała zdecydowanie dłużej niż miesiąc. Najpierw niech w pełni zaakceptuje nowe otoczenie, potem niech się oswoi ze swoim pokoikiem - jak będzie już się w nim ładnie bawić, bez strachu zostawać w nim sama itp. to dopiero zaczęłabym rozważać przeniesienie łóżeczka

no tak..masz rację
ja poczekam zatem do końca września..wtedy mój mąż wraca z morza.

[kropka75]

Czy ona wtedy wie co się wokół niej dzieje czy się wyłącza?

[djerba]

Napisane przez kropka75

Czy ona wtedy wie co się wokół niej dzieje czy się wyłącza?

o, hej kropka
hm...w 99% raczej jest kontakt...czasami zdarza jej się zapatrzeć gdzieś w dal..ale to rzadko.
w większości to obserwuje mnie, co robię.

[***luna]

Napisane przez djerba

Hej,

Mam pewien problem...w sumie to trwa tak około 2-3 tygodni.
Moja 2 letnia córeczka zachowuje się dość dziwnie.. a mianowicie..cały dzień potrafi przesiedzieć na kanapie.. Proponuję jej (w wolnym czasie) różne zabawy, ale ona nie chce.. w ogóle nie jest zainteresowana zabawkami.
Rano jedynie, po, śniadaniu poogląda chwilę mini mini i koniec Tv..aż do wieczora w godzinach kolacyjnych...
W domu ciężko mi jest zabrać się za zwykłe prace domowe, jak wstawienie pralki, zmywarki, posprzątanie.. ona ciągle musi być przy mnie.
Jak wołam ją do swojego pokoiku, w końcu go ma (przeprowadziliśmy się miesiąc temu na większe mieszkanie) to nie chce przyjść.. i woła NIE. A ma tam mnóstwo ulubionych zabawek...
Czy myślicie, że to normalne? Dla mnie jest to dziwny obrazek, gdy 2 latek siedzi cały dzień na kanapie i nie podejmie żadnej akcji na jakąkolwiek zabawę...
Źle się z tym czuję, bo nie wiem czemu tak nagle zrobiła się taka smutna

Aha i jeszcze doszły ostatnio takie sytuacje, że wszystkiego się boi...parasolu ogrodowego, muchy, samochodu

Coś się zmieniło: mozóe to byc przeprowadzka, a może doszły do tego inne okoliczności.

Ważne jest to w jaki sposób się do przeprowadzki przygotowaliście, jakie zmiany nastąpiły w związku z przeprowadzką (m.in jak wasz plan dnia został zmieniony).
Możliwe, że ktoś małej coś powiedział, zasugerował, co ją wystraszyło.

Jeśli możesz poświęcaj jej ten czas, pozwól przy sobie być, mów do niej o emocjach: tych jej, które widzisz i tych swoich które przezywasz (ale w przypadku drugiego bez przesady i zgłębiania się, żeby przypadkiem nie wprowadzać dziecka w poczucie winy).

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Zgadzam się z teorią przeprowadzki.

Natomiast - jeśli by dalej sytuacja się ciągnęła, czyli powiedzmy jeszcze z miesiąc - psycholog koniecznie. Tym bardziej, że za miesiąc trauma kolejna, bo przedszkole :/

[anulka3999]

Wg mnie i moich przeczuć matczynych, może to nie być spowodowane tylko przeprowadzką...

Moje dziecko jest "żywe", "wszędobylskie" ale w nowym miejscu tylko kilka chwil potrafi się oswająć a później znów jest "wszędobylski".

Nawet na wczasach gdzie nie spędza się w nowym pokoju/domku/apartamencie kilku godzin.

Być może podstawa tego zachowania leży w przeprowadzcę ale już to, że ponad trzy tygodnie tam mieszkasz to daje mi do myślenia.

Przecie po takimczasie tak małe dziecko nie pamieta już poprzedniego miejsca zamieszkania... no dobrze może przesadziłam,ale zapewne już zdażyło zrozumieć, że codzień teraz śpi gdzie indziej i za tamtym domem tak długo by wg mnie nie tęskniła...

Być może się mylę,napisałamco moja intuicja MI by podpowiedziała... jako matce 2 latka...

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Też prawda.
Djerba, ja bym badania wiesz w jakim kierunku zrobiła, mała miała TK robioną pod kątem?

[Mystiquee]

djerba a może jej zachowanie jest spowodowane Twoim zachowaniem?
Wiadomo, że takie małe dzieci lubią naśladować rodziców, może właśnie Twój niepokój przenosi się na małą? Może właśnie Ty nie czujesz się swobodnie i ona też to odczuwa?

[djerba]

[1=0096a1e2f6245c4e98bc18d e9b0ed84c369ef137_632f8bf 2adc0b;35687865]Też prawda.
Djerba, ja bym badania wiesz w jakim kierunku zrobiła, mała miała TK robioną pod kątem?[/QUOTE]

Niee, nie miała robionego..

Napisane przez Mystiquee

djerba a może jej zachowanie jest spowodowane Twoim zachowaniem?
Wiadomo, że takie małe dzieci lubią naśladować rodziców, może właśnie Twój niepokój przenosi się na małą? Może właśnie Ty nie czujesz się swobodnie i ona też to odczuwa?

Hm..moje zachowanie w ciąży jest teraz różne różne humorki miewam...ale nie wyżywam się na dziecku.. nie krzyczę na nią bezpodstawnie.


Parę dni temu byłyśmy w ikei i zachowywała się tak jak zawsze się zachowywała, czyli szalała wszędzie
jak idziemy do dziadków to tak samo..biega skacze..jest pełna energii..
place zabaw.. też jest ok, ma dobry kontakt z dziećmi..chce z nimi przebywać..ale często się zdarza, że one nie chcą z nią.. nie wiem czy to kwestia wieku tych dzieci, czy to, że córka jest mulatką.
Wychodzi na to, że ona zachowuje się tak tylko tu w domu...

[Mystiquee]

Napisane przez djerba

Hm..moje zachowanie w ciąży jest teraz różne różne humorki miewam...ale nie wyżywam się na dziecku.. nie krzyczę na nią bezpodstawnie.

Ale ja nie mówię o tym czy na nią krzyczysz albo co innego Nie o to chodzi.
Tylko czy Ty dobrze się czujesz w nowym domu?
Czy jest w nim wesoło? Czy ponuro? Może za cicho? Albo za głośno?
Może Ty nie tego nie zauważasz, ale może zachowujesz się inaczej niż w starym domu? Wiadomo, że każdy kto się przeprowadza do nowego miejsca wpierw musi wszystko poznać.
Nam się to może wydać dziwne, ale dzieci takie rzeczy czują, nie umieją tego opisać, ale wiedzą co to niepokój, strach, niechęć...

[taszkin]

Djerba, ja mam za sobą przeprowadzkę z czterolatką. Wiem, jak to może wpłynąć na psychikę dziecka. Nic, że moja córa była starsza, znała dobrze nowe miejsce bo odkąd się urodziła jeździliśmy "na budowę" i była do tego przygotowywana, dobrze się tu czuła... ale uświadomienie sobie "nowego bytu" zajęło jej jakiś czas i to właśnie gdzieś po miesiącu od przeprowadzki zaczęłam zauważać, jak już minął pierwszy szok.

Skoro zachowuje się tak tylko w domu, wydaje mi się, ze potrzebuje po prostu czasu. U mojej córki każda większa zmiana w życiu owocuje między innymi lękiem separacyjnym. Moze u TWojej podobnie. Do tego Twoja ciąża, dziecko czuje, że "coś" jest inaczej.

[traicionera]

Napisane przez djerba

Niee, nie miała robionego..



Hm..moje zachowanie w ciąży jest teraz różne różne humorki miewam...ale nie wyżywam się na dziecku.. nie krzyczę na nią bezpodstawnie.


Parę dni temu byłyśmy w ikei i zachowywała się tak jak zawsze się zachowywała, czyli szalała wszędzie
jak idziemy do dziadków to tak samo..biega skacze..jest pełna energii..
place zabaw.. też jest ok, ma dobry kontakt z dziećmi..chce z nimi przebywać..ale często się zdarza, że one nie chcą z nią.. nie wiem czy to kwestia wieku tych dzieci, czy to, że córka jest mulatką.
Wychodzi na to, że ona zachowuje się tak tylko tu w domu...

A twoja córka wie, ze będzie miała rodzeństwo?
Bo może tu złożyły się dwie sprawy-przeprowadzka+twoja ciąża?

[d9dafda22031a08fb930d3c506630231eeee4640]

Napisane przez djerba

W domu ciężko mi jest zabrać się za zwykłe prace domowe, jak wstawienie pralki, zmywarki, posprzątanie.. ona ciągle musi być przy mnie.

A dlaczego nie moze tego z Toba robic? przeciez nie pierzesz recznie chyba, tylko sortujesz kolory, wrzucasz proszek, plyn i naciskasz guzik, wiesz jaka to frajda dla dziecka? Moje dzieci to uwielbiaja i im pozwalam nalewac plyn (starszemu) i nciskac guzik (mlodszemu)
Co do zmywania, ja zmywam, mlody ma podnozek, stoi obok, ma swoja gabke i cos tam myje ze mna, zabawa na 102
Odkurzanie: mamy umowe, ze ja odkurzam dywan a on podloge, czeka na swoja kolej, cos tam pomacha ta rura i ja znowu odkurzacz przejmuje

tak samo z sortowaniem prania, wiadomo, ze bardziej naszkodzi niz pomoze ale po pierwsze frajda, po drugie duma, ze pomaga mamie, po trzecie trzeba uczyc, ze takie rzeczy sie same nie robia a nie jest to obowiazkiem li tylko mamy, tylko wszystkich domownikow

Napisane przez djerba

Czy myślicie, że to normalne? Dla mnie jest to dziwny obrazek, gdy 2 latek siedzi cały dzień na kanapie i nie podejmie żadnej akcji na jakąkolwiek zabawę...
Źle się z tym czuję, bo nie wiem czemu tak nagle zrobiła się taka smutna

Oczywiscie, ze to nie jest normalne

A co Ty robisz jak ona siedzi na tej kanapie?

Bo ja mam taki obrazek, ze ona chce z Toba byc, robic cos, pomagac, Ty tego nie chcesz , wiec ona tam siedzi, patrzy w okno a Ty chodzisz po domu i sprzatsz sama

Wyprowadz mnie z bledu, prosze

[oliviaoO]

Ja się zgodzę z powyższymi wypowiedziami.
Pewnie przeprowadzka jest tym największym czynnikiem, który spowodował takie zachowanie u Twojej córci. I to nic, że pewnie przed taką "właściwą" przeprowadzką pewnie ją tu przyprowadzałaś, opowiadałaś, że teraz tu będziecie mieszkać i może wydawała się być zadowolona aż do momentu przeprowadzki i jak zrozumiała, że do starego domu już nie wróci.
My się przeprowadzaliśmy jak córka miała półtora roczku. Też przychodziła z nami, oglądała, biegała po nowym mieszkaniu, niby się cieszyła. Jednak jak przyszła pierwsza noc w nowym miejscu to płakała niemiłosiernie a ja razem z nią. U nas to minęło szybko (kilka dni) ale to pewnie dlatego, że młodsza i szybciej się przyzwyczaiła.
Natomiast teraz była taka sytuacja, że wczoraj poszłam z nią spać na noc do mojej mamy (czyli do domu, w którym spedziła pierwsze półtora roku, do domu, w którym prawie codziennie odwiedza babcie i który zna jak własną kieszeń) jednak jak sie zorientowała, że mamy tu spac to zbierało jej sie na płacz i mówiła "mamo kiedy idziemy do domku, ja chce isc spac do swojego łóżka, chodź do domku". Musiałam jej wytłumaczyc, że to tylko dzisiaj, a jak wstanie to wrócimy do domu i było ok.
Także taki dwulatek przywiązuje sie do miejsc, pamieta i może Twojej córci jest zwyczajnie smutno, może jeszcze nie "wpasowała" sie w nowe miejsce. I zgadzam sie też, z Moona, że z takim dwulatkiem można zrobic wiele i bedzie miec z tego małe wiele radości. Może właśnie jak zaangażujesz swoją córcie w taką pomoc domową to poczuje sie w nowym miejscu lepiej, dla niej to bedzie jakaś nowa forma zabawy no i bedzie spedzac czas przy Tobie czego jak widac potrzebuje skoro wszedzie za Tobą chodzi.
Mam nadzieje, że już niedługo minie ten stan apatii i wszystko bedzie jak dawniej

[djerba]

Napisane przez traicionera

A twoja córka wie, ze będzie miała rodzeństwo?
Bo może tu złożyły się dwie sprawy-przeprowadzka+twoja ciąża?

ano chyba wie..tzn. uświadomiłam ją.. mamy na lodówce zdjęcie z usg i codziennie się z nim wita i żegna woła : byebye dzidzia..
czasami jak ktoś tam do nas wpadnie, to ciągnie za nogę i pokazuje, że tam dzidzia jest.
to, że mam większy brzuch to nie robi to na niej wrażenia

[1=d9dafda22031a08fb930d3c 506630231eeee4640;3569330 2]A dlaczego nie moze tego z Toba robic? przeciez nie pierzesz recznie chyba, tylko sortujesz kolory, wrzucasz proszek, plyn i naciskasz guzik, wiesz jaka to frajda dla dziecka? Moje dzieci to uwielbiaja i im pozwalam nalewac plyn (starszemu) i nciskac guzik (mlodszemu)
Co do zmywania, ja zmywam, mlody ma podnozek, stoi obok, ma swoja gabke i cos tam myje ze mna, zabawa na 102
Odkurzanie: mamy umowe, ze ja odkurzam dywan a on podloge, czeka na swoja kolej, cos tam pomacha ta rura i ja znowu odkurzacz przejmuje

tak samo z sortowaniem prania, wiadomo, ze bardziej naszkodzi niz pomoze ale po pierwsze frajda, po drugie duma, ze pomaga mamie, po trzecie trzeba uczyc, ze takie rzeczy sie same nie robia a nie jest to obowiazkiem li tylko mamy, tylko wszystkich domownikow


Oczywiscie, ze to nie jest normalne

A co Ty robisz jak ona siedzi na tej kanapie?

Bo ja mam taki obrazek, ze ona chce z Toba byc, robic cos, pomagac, Ty tego nie chcesz , wiec ona tam siedzi, patrzy w okno a Ty chodzisz po domu i sprzatsz sama

Wyprowadz mnie z bledu, prosze [/QUOTE]

co do prania..to niestety na tym mieszkaniu nie da rady, bo pralka jest konkretnie zabudowana...i otwierana od góry..dla mnie jest to niewygodne, więc córy w to nie mieszam na poprzednim mi pomagała
co do zmywarki, to tak - pomaga mi wyjmować naczynia niektóre
a jeśli chodzi o odkurzanie to czasami złapie za miotłę albo odkurzacz..ale tak ogólnie to mam wrażenie, że ona obawia się być sama załóżmy w salonie..bo gdzie ja nie idę to leci ze mną po jakimś czasie i łapie mnie za rękę, każe wracać i mówi : usiądź
mój mąż pływa, więc sama muszę wszystko ogarniać..czasami mi doby nie starcza...bo to ugotować, posprzątać, zająć się córką, gdzieś tam pojechać na zakupy czy do dziadków.. dla siebie nie mam zupełnie czasu..ale trudno, staram się lepiej zorganizować czas, ale niezupełnie to wychodzi.
od września córka idzie do przedszkola...zobaczymy jak to będzie..mam nadzieję, że to w jakiś sposób nie pogorszy sprawy...wcześniej już chodziła, ale miałyśmy przerwę..to wspominam miło ten czas szczęśliwa szła i wracała

[traicionera]

A moze jej brakuje kontaktu z dziećmi, ma jakieś nowe koleżanki w nowym miejscu zamieszkania?

[djerba]

Napisane przez traicionera

A moze jej brakuje kontaktu z dziećmi, ma jakieś nowe koleżanki w nowym miejscu zamieszkania?

Ano nie ma jeszcze...tutaj to taka sypialnia jest..są fajne place zabaw..ale w ogóle zero dzieci..czasami się jakieś zdarzą, ale to już starsze, które nie chcą się z nią bawić
idziemy we wt na spotkanie organizacyjne do przedszkola (jest na tym samym osiedlu), więc tam może kogoś zapoznamy

[traicionera]

Moze to tez wplywa na jej zachowanie, moja córa wprawdzie młodsza, bo rok i cztery miesiace, ale jak spędzi dzień bez dzieci, to jest nie do zycia.