Jakie macie relacje z rodzicami po wyprowadzce z domu i usamodzielnieniu?

[Imperialista]

Zastanawiam się jak to wyglądało u innych osób, które zaczynały w pełni żyć na swoim i jaki to miało wpływ na relacje rodzinnie. Jak to wyglądało u was? Rodzice byli szczęśliwi i zadowoleni, jak się od nich wyprowadziliście czy wręcz odwrotnie?

U mnie niestety zamiast cieszyć się ze świętego spokoju i jednego żołądka mniej do wykarmienia czuję, że nie są zadowoleni i woleliby, żebym z nimi został.

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

Poprawiły się.

[Imperialista]

[1=ecd9a68db8379fc22aec146 35aa2645aca7c721b_6070dc9 9c9f91;53791150]Poprawiły się.[/QUOTE]

U mnie psują się w sposób drastyczny. Oficjalnym powodem jest to, że nie chce przyjeżdżać w każdy weekend. Nieoficjalnym jest taki, że nie chce z nimi mieszkać.

[201605301111]

moja mama zapewne by chciała, żebym z nimi mieszkała, ale jakoś się godzi z nieuniknionym. Na początku było jej ciężko, ale z czasem jakoś się ogarnęła

poza krtókimi epizodami ja generalnie mialam z rodzicami dobry kontakt, ale nigdy nie był aż tak dobry jak teraz, gdy mieszkamy osobno

[ecd9a68db8379fc22aec14635aa2645aca7c721b_6070dc99c9f91]

No u mnie na początku były jakieś niedomówienia (wyprowadziłam się w połowie studiów, jak wróciłam z Erazmusa, w ciągu semestru przywykłam do samodzielnego mieszkania i potem już bardzo chciałam mieszkać sama - znaczy z tżem), ale potem jak już się mama pogodziła z tym, to wręcz przeciwnie, pomagała mi z jakimiś tam zakupami firanek i takimi tam. Na kawkę się umawiałyśmy, na zakupy, fajnie było.
[a wcześniej bywało kiepsko, nie miałam nigdy jakiegoś super świetnego kontaktu z rodzicami, ot taki normalny]

[Elfir]

Cały czas takie same - czyli wzorcowe. Ale moja matka jest rozsądna i zdawała sobie sprawę, że nie będę wiecznie mieszkać u niej. Poza tym ma swoje zainteresowania, znajomych i nie musi uwieszać się na dzieciach.

[LadySith]

Napisane przez Imperialista

Zastanawiam się jak to wyglądało u innych osób, które zaczynały w pełni żyć na swoim i jaki to miało wpływ na relacje rodzinnie. Jak to wyglądało u was? Rodzice byli szczęśliwi i zadowoleni, jak się od nich wyprowadziliście czy wręcz odwrotnie?

bez zmian
ale to pewnie dlatego, że daleko sie nie wyprowadziłam bo do sąsiedniego domu

[agniesiaa]

Z domu rodzinnego wyprowadziłam się 13 lat temu, jak wychodziłam za mąż. Rodzice mieli obawy, jak to będzie, ale i wiarę we mnie Myślę, że relacje nadal są takie same, czyli b. dobre. W miarę często tam przyjeżdżam, no i jest skype i telefon, często rozmawiamy Poza tym, ciągle mam tam szafkę i swoje rzeczy i dalej się czuję jak u siebie, jak w drugim domu

[871319bc27e9d09c3f0d50d55d02d0b6e86b5c84]

Poprawily się chociaż rodzice przeżyli duży szok kiedy powiedziałam że chce zamieszkać sama bo myśleli że będę całe życie u nich w domu.

[Tutli]

Mam wrażenie, że u mnie w domu już wszyscy mieli siebie dość, więc czym więcej osób by się wyprowadziło, tym lepiej I moje relacje z rodzicami i relacje mojego brata znacząco się poprawiły, odkąd odwiedzamy rodziców raz na miesiąc czy dwa.

Ogólnie to nie ogarniam rodziców, którzy mają pretensje, że dzieci się wyprowadzają, przecież wreszcie będą mieli wolną chatę i święty spokój.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Z moimi rodzicami OK, czyli bez zmian.
Problem jest po stronie męża. On się usamodzielnił, a jego matka dalej, niestety, nie.
W związku z czym jest ogromny problem i źródło nieustającego drenażu energii psychicznej jak i finansowej.

[Northpole]

autorze, relacje były niedobre, a teraz to po prostu wyszło na jaw.
jak są ok, to wyprowadzka ich nie psuje.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez Imperialista

U mnie niestety zamiast cieszyć się ze świętego spokoju i jednego żołądka mniej do wykarmienia czuję, że nie są zadowoleni i woleliby, żebym z nimi został.

To muszą sobie jakoś z tym poradzić tzn. z tym swoim problemem. Normalnie to ludzie/rodzice wręcz kibicują swojemu dorastającemu/dorosłemu dziecku w osiąganiu niezależności i tzw. swojego życia. To jest normalne, wskazane i zdrowe. Chęć zatrzymania dorosłego byka pod przysłowiową spódnicą jest spaczona, dzieci wychowuje się dla świata, a nie z miłości do samego siebie.

Poza tym, może źle jednak czujesz.

[fe414c2710b8060c6dec8506e8442112fb575cc4]

u mnie relacje sie poprawily. Nie sadze, ze rodzice byli szczesliwi z faktu ze "nareszcie sie wyprowadzilam", raczej z tego, ze potrafilam sobie ulozyc zycie i jestem samodzielna i niezalezna. A im dalej mieszkam od domu rodzinnego tym lepsze (dla mnie) te relacje, moze dlatego, ze zawsze bylam dosyc niezalezna i nierodzinna.
Inna sprawa, ze u mnie i tak zostanie z rodzicami nie wchodzilo w gre ze wzgledu na niewielkie mieszkanie i to bylo jasne od zawsze i dla mnie i dla rodzicow. Nie wyobrazam sobie 4 osob - dwoch malzenstw - w dwupokojowym mieszkaniu, bo to raczej nie sprzyja zaciesnianiu wiezow rodzinnych i jezeli tylko jest taka mozliwosc to raczej mlodzi powinni isc na swoje.

[Vivienne]

Moja mama przed przeprowadzką jęczała trochę, że jak to bez ślubu i uwazała, że to za wcześnie ale już po nasze relacje się bardzo poprawily. Tzn zawsze miałam dobry kontakt z rodzicami, ale mieszkając z nimi częściej jednak dochodziło do sprzeczek czy kłótni, teraz jest lepiej.
A najlepiej to wpłynęło na mnie i brata o wieeeeele łatwiej się nam dogadać

[kaledonia]

Miałam 25 lat jak wyjechałam do pracy. Moja rodzicielka potrafiła dzwonić do mnie do godzinę, począwszy od wczesnych godzin porannych (przed 5 rano, bo o tej zaczynała pracę). Nie dało się jej wyjaśnić, że ja pracuję i nie mam czasu z nią gadać.
Teraz jak mieszkam za granicą ograniczają ją koszty połączeń zagranicznych, ale ciągle woła mnie smsami bym z nią siedziała na Skype (i denerwuje, że tego nie robię).

Napisane przez Imperialista

U mnie psują się w sposób drastyczny. Oficjalnym powodem jest to, że nie chce przyjeżdżać w każdy weekend. Nieoficjalnym jest taki, że nie chce z nimi mieszkać.

Miałam podobnie przez pierwsze 5 lat po wyprowadzce.
Rodzice nie rozumieją, że dorosłe dziecko może mieć inne plany weekendowe (zwłaszcza jak mieszka daleko).
[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;5379485 4]Z moimi rodzicami OK, czyli bez zmian.
Problem jest po stronie męża. On się usamodzielnił, a jego matka dalej, niestety, nie.
W związku z czym jest ogromny problem i źródło nieustającego drenażu energii psychicznej jak i finansowej.[/QUOTE]
Jakbym o swojej teściowej czytała.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez kaledonia

Jakbym o swojej teściowej czytała.

Ta kobieta mi robi dużo dobrego, wbrew pozorom (problem jest dla mojego męża, bo to jego wstyd i żenada). Dla mnie jest żywą przestrogą, ostrzeżeniem i lekcją jak bardzo ważna jest samodzielność i praca zawodowa.

[kaledonia]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;5379589 4]Ta kobieta mi robi dużo dobrego, wbrew pozorom (problem jest dla mojego męża, bo to jego wstyd i żenada). Dla mnie jest żywą przestrogą, ostrzeżeniem i lekcją jak bardzo ważna jest samodzielność i praca zawodowa.[/QUOTE]
Moja teściowa pracowała i dostaje emeryturę, ale oddaje ją starszemu synowi, z którym mieszka, natomiast ciągle jączy, że jest taka biedna i mój mąż musi jej kupić to czy owo (ostatnio 2 szampony Sensai za bagatela 200zł ). Ona siedzi w domu, a nie jest obłożnie chora i robi z siebie ofiarę. Wszyscy mają do niej przyjeżdżać, ona wyjdzie max do przychodni obok domu.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez kaledonia

Moja teściowa pracowała i dostaje emeryturę, ale oddaje ją starszemu synowi, z którym mieszka, natomiast ciągle jączy, że jest taka biedna i mój mąż musi jej kupić to czy owo (ostatnio 2 szampony Sensai za bagatela 200zł ). Ona siedzi w domu, a nie jest obłożnie chora i robi z siebie ofiarę. Wszyscy mają do niej przyjeżdżać, ona wyjdzie max do przychodni obok domu.

Trzeba dużo tzw. asertywności i dojrzałości żeby przeciwstawić się podobnym roszczeniom bezczelnych ludzi. Zwłaszcza kiedy to rodzina. Mój mąż nad tym usilne pracuje, ale jeszcze długa droga przed nim, to bardzo trudne tematy.
Współczuję.

[kaledonia]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;5379600 6]Trzeba dużo tzw. asertywności i dojrzałości żeby przeciwstawić się podobnym roszczeniom bezczelnych ludzi. Zwłaszcza kiedy to rodzina. Mój mąż nad tym usilne pracuje, ale jeszcze długa droga przed nim, to bardzo trudne tematy.
Współczuję.[/QUOTE]
Niektórzy "zrobili" dzieci z myślą, że będą się później nimi wysługiwać i dlatego tak im się nie podoba jak dziecko wyfruwa z gniazdka i chce być niezależne.

[ellish]

Z rodzicami nigdy nie mialam dobrego kontaktu. Raczej poprawne. Nasze rozmowy dotyczą ogólników : pogoda, co gotuje teraz itp.
Gdy znalazlam prace, dowiedzieli sie o tym przez przypadek po kilku miesiacach. Takie relacje byly przed wyprowadzką i po, czyli w sumie nic sie nie zmienilo.

[KlaudiaaaPe]

Napisane przez ellish

Z rodzicami nigdy nie mialam dobrego kontaktu. Raczej poprawne. Nasze rozmowy dotyczą ogólników : pogoda, co gotuje teraz itp.
Gdy znalazlam prace, dowiedzieli sie o tym przez przypadek po kilku miesiacach. Takie relacje byly przed wyprowadzką i po, czyli w sumie nic sie nie zmienilo.

u mnie to samo, moje rozmowy z rodzicami dotyczą głównie pogody itd.... było tak jak z nimi mieszkałam i tak samo jest po przeprowadzce ;/

[jesienny_lisc]

U mnie się poprawiły. Im dalej i im rzadziej przyjeżdżam, tym jest fajniej.

Moja mama nigdy nie myślała nawet, że zostanę w domu, było dla nas obu oczywiste, że wyjadę. Proces przebiegł naturalnie, bo prawie 10 lat temu wyjechałam do innego miasta na studia, przyjeżdżałam co 2 tygodnie, ale praktycznie od razu, dla mojego "dziecięcego" pokoju, znaleziono inne zastosowanie, więc podczas wizyt spałam na kanapie w salonie. Po pierwszym roku przyjeżdżałam coraz rzadziej, na 4 roku przeprowadziłam się dużo dalej i w domu byłam raz na 3-4 miesiące. Obecnie widuję mamę ze 3 razy do roku. Za to dzwonimy do siebie często, wysyłamy smsy, zdjęcia, linki do różnych rzeczy.

[black_white_]

Jak sie dowiedziała ze chce sie wyprowadzić to dostała szału, pozniej przez nastepne pol roku chciała żebym wróciła do domu, i ciagle o tym mówiła wiec baaaardzo rzadko sie widziałyśmy bo mi działała na nerwy a teraz już jest ok ale nie jest to typ relacji jak u przyjaciółki. Na zasadzie co tam- dobrze a u ciebie- tez . i koniec tematów do rozmów

[Imperialista]

Niedawna sytuacja - dzwonią do mnie w piątek i pytają się na zasadzie "czy przyjadę na weekend i co będę robił tam u siebie?". Troszeczkę mnie ruszyło sumienie, bo w planach miałem czyste lenistwo i przyjemności - domówka, pójście na mecz i ewentualne wyjście na boisko. Pomyślałem sobie, że pewnie chodzi o jakąś robotę, bo mieszkają na wsi i jestem im potrzebny. No i pojechałem. Co się okazało? To była choroba sieroca, bo wiele nie rozmawialiśmy i o dziwo nie byłem obiektem zainteresowań. Oczywiście zrobiłem awanturę, że mają mnie wzywać w sprawach niecierpiących zwłoki i jak się nudzą, niech adoptują syryjskie sieroty.

PS. Oczywiście tydzień wcześniej byłem na weekend w domu, to nie był przyjazd po 2 miesiącach.

[travis]

Ja wyprowadzilam sie z domu majac ledwo 18 lat i kilka miesiecy, bylam 3 dni po maturze
Najpierw wynioslam sie do Monachium gdzie bylam aupair, po kilku miesiacach przylecialam do UK , i tak juz zostalo.
a bylo to jakies 9 lat temu
Na poczatku rodzice liczyli ze po 12 miesiacach jak podszkole jezyk, wroce do domu i pojde na studia. tak sie jednak nie stalo. Nie byli zadowoleni ale raczej z faktu ze poprzestalam na maturze a nie ze wynioslam sie z domu jako tako chyba.
Trwalo to z 2- 3 lata, ale potem zaakceptowali w 100%. Widza ze dobrze sobie radze i krzywdy sobie pozwolic nie dam
Kontakt mam dobry, ale zawsze bylo meidzy nami ok . dzwonie do domu nie za czesto neistety, jakos tak nie wiem brak czasu i inne zycie zupelnie

[laurasobby]

U mnie wyglądało to trochę inaczej. Odkąd zdałam maturę mówiłam, że wyprowadzę się z koleżankami do Poznania. Rodzice nie chcieli wierzyć, myśleli, że znajdę pracę w ich miejscowości, a na studia zaoczne będę dojeżdżać, tymczasem klops Teraz, po prawie 10 latach są szczęśliwi, ze tak szybko wyfrunęłam i dumni, bo szybko zaczęłam pracować na swoje konto. Jeśli Twoi rodzice są niezadowoleni, to bądź pewien, że im przejdzie

[201701091517]

U mnie się poprawiło. Nigdy nie było, że źle bo zawsze mieliśmy dobry kontakt, ale teraz jest bardzo dobrze. Odległość kciuka na mapie bardzo się sprawdza, nie wtrącają się (zwłaszcza mama) a jak się widzimy to się każde cieszy, że się widzi na żywo

[wika82]

U mnie kontakty zawsze były bardzo dobre i w czasie wspólnego mieszkania i po wyprowadzce, nie mieszkamy razem od I roku studiów, bo musiałam na nie wyjechać.
Moim zdaniem dorosła osoba powinna mieszkać osobno, po studiach to juz w ogóle..

[ferryboat]

Napisane przez wika82

U mnie kontakty zawsze były bardzo dobre i w czasie wspólnego mieszkania i po wyprowadzce, nie mieszkamy razem od I roku studiów, bo musiałam na nie wyjechać.
Moim zdaniem dorosła osoba powinna mieszkać osobno, po studiach to juz w ogóle..

Tak samo