Wyprowadzka z domu :(

[koya89]

No i stało się... jutro wyprowadzam o się od rodziców, z rodzinnego domu.... niby tylko 120 km, ale... miesiąc temu nie mogłam się doczekać, dzisiaj pakuję się i co chwilę płaczę, oczywiście tak, żeby nikt nie widział, żeby nie było ciężej... rodzice smutni. dodam, że jestem jedynaczką... jak sobie radziłyście w takich sytuacjach? smutno mi straszne....

[Damian666]

Przyzwyczaisz się. 120 km to przecież możesz co weekend przyjeżdżać. Najwyższa pora się usamodzielnić trochę

[koya89]

oj tak, najwyższa pora, z tym się zgodzę ale chciałabym, żeby już było tak miesiąc po :P za miesiąc powinno być lepiej (tak się pocieszam)

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Ja się cieszyłam.

[Damian666]

Napisane przez koya89

oj tak, najwyższa pora, z tym się zgodzę ale chciałabym, żeby już było tak miesiąc po za miesiąc powinno być lepiej (tak się pocieszam)

Będziesz mogła sobie kawalera sprowadzać i nikt was nie będzie kontrolował

[koya89]

Właśnie do chłopaka się przeprowadzam i tu też pojawia się milion myśli, czy się nie pozabijamy, itd :P

[nyana89]

Ja osobiście leciałam jak na skrzydłach na pierwszą w życiu stancję Ale w dobie internetu i telefonów naprawdę nie jest to aż tak uciążliwe. Właśnie tak jest, przeżyjesz mniej więcej pierwszy miesiąc i będzie dobrze

[koya89]

Napisane przez nyana89

Ja osobiście leciałam jak na skrzydłach na pierwszą w życiu stancję Ale w dobie internetu i telefonów naprawdę nie jest to aż tak uciążliwe. Właśnie tak jest, przeżyjesz mniej więcej pierwszy miesiąc i będzie dobrze

Taką mam nadzieję

[eyo]

ciesz się, że masz rodzinę za którą będziesz tęsknić - dorosnąć musi każdy ale lepiej wyprowadzać się z myślą o tęsknocie niż z myślą o ucieczce
poza tym, telefony są, internet jest a 120km to nie tak znowu dużo - spokojnie można się regularnie odwiedzać
pozostaje życzyć Ci powodzenia

[koya89]

Napisane przez eyo

lepiej wyprowadzać się z myślą o tęsknocie niż z myślą o ucieczce

otóż to

Dziękuję bardzo

[skazana_na_bluesa]

cóż. wyprowadzałam się w wieku 19 lat, do miasta oddalonego o ponad 300km. nie było dramatu i histerii.

[Nette]

Jak się wyprowadzałam z domu rodzinnego, to z grubej rury, od razu 2.000 km od domu rodzinnego (ale potem zmniejszyłam dystans do 200km). Pamiętam, że po spakowaniu się ogarnęło mnie takie przekonanie, że już tam nigdy nie wrócę jako stały mieszkaniec, co najwyżej jako gość.
Długo też na dom rodzinny mówiłam "dom" (nie tylko w znaczniu dosłownym, budynku, ale jako tego miejsca które traktuje się jak dom), a na ówczesne miejsca zamieszkania "mieszkanie", a nigdy "mój dom".
Po kilkunastu latach, kilkunastu miastach na krócej lub dłużej, od paru lat mam znów swój stały kąt, tj. własne mieszkanie, wreszcie nazywane domem, które uwielbiam - zniknęło poczucie tymczasowości. I zupełnie nie wyobrażam sobie powrotu do domu rodzinnego (tj. na stałe).

Jak będziesz sama się rządzić że wszystkim, to uwierz, pod klosz się nie chce wracać. 😊

[201704110957]

Napisane przez Nette

Jak się wyprowadzałam z domu rodzinnego, to z grubej rury, od razu 2.000 km od domu rodzinnego (ale potem zmniejszyłam dystans do 200km). Pamiętam, że po spakowaniu się ogarnęło mnie takie przekonanie, że już tam nigdy nie wrócę jako stały mieszkaniec, co najwyżej jako gość.
Długo też na dom rodzinny mówiłam "dom" (nie tylko w znaczniu dosłownym, budynku, ale jako tego miejsca które traktuje się jak dom), a na ówczesne miejsca zamieszkania "mieszkanie", a nigdy "mój dom".
Po kilkunastu latach, kilkunastu miastach na krócej lub dłużej, od paru lat mam znów swój stały kąt, tj. własne mieszkanie, wreszcie nazywane domem, które uwielbiam - zniknęło poczucie tymczasowości. I zupełnie nie wyobrażam sobie powrotu do domu rodzinnego (tj. na stałe).

Jak będziesz sama się rządzić że wszystkim, to uwierz, pod klosz się nie chce wracać. 😊

Podpisuje się pod tym, zwłaszcza pod ostatnim zdaniem

[mary_poppins]

Też jestem na świeżo po pierwszej w życiu przeprowadzce i to prawda, że emocje są Chciałam tego bardzo i jestem szczęśliwa, ale dziwnie się człowiek wtedy czuje - chyba nic w tym dziwnego. Przyzwyczaimy się

[czarna_maciejka]

Hej Rok temu wyprowadziłam się z domu, też jestem jedynaczką. Tylko że ja mieszkam w tym samym mieście nadal.
Na początku pewnie, że było ciężko. Potrafiłam sobie popłakać, bo zaczynał się w TV program, który zawsze oglądałam z mamą
Często jeżdżę do rodziców i jest już dobrze. Myślę, że z początku będziesz też zajęta nauką samodzielności, gotowania, robienia zakupów, płacenia rachunków itd. To trochę pomaga nie myśleć ciągle o domu rodzinnym. Teraz jest fajny czas na romantyczne wieczory we dwoje. Będziecie z chłopakiem oglądać filmy, przytulać się, chodzić razem spać.
A zawsze możesz przecież zadzwonić i porozmawiać.

[LightLeaf]

Mnie akurat wyprowadzka z domu cały czas napawała radością.

Rozumiem, że masz pewnie świetne relacje z rodzicami. Zapewniam Cię, że się przyzwyczaisz i to uczucie minie. Dostrzeżesz plusy życia "po swojemu". Będzie dobrze!