Szukam dziewczyn,które są chore i chcą z tego wyjść

[Pauliś smutas:(]

Atram twoja wypowiedz podniosla mnie na duchu ciesze sie ze sobie radzisz, CinnaMoon ja mam czasem dokladnie to samo musze przytyc a zastanawiam sie pol godziny czy cos zjesc czy nie to meczace, bo moja przyjaciolka widzi batona ma na niego ochote to go je a nie sie patrzy i zastanawia!! kiedy bedzie normalnie? marze o tym by normalnie zyc by normalnie jesc by wszystko bylo ok! jednak w glebi serca czuje ze jesli waga pojdzie w gore choc troche to znow wroci "wyciszona" teraz choroba.. bo poki waga stoi w miejscu nie odmawiam obie podstawowych posilkow, ah jest ciezko,

[Pauliś smutas:(]

Diamentowa masz swieta racje pierwszy i najwazniejszy krok to odpowiedziec twierdzaca na pytanie czy chce z tego wyjsc czy chce byc zdrowa czy chce normalnosci!!

Jest nam ciezko ale kto powiedzial ze zycie bedzie latwee, sa ludzie ktorzy nie maja na jedzenie umieraja z glodu bo NIE MAJA co jesc,a my glupie same sie glodzimy choc w lodowce mamy pod dostatkiem, wolimy czesto wyrzucic niz zjesc paranoja a tylu ludzi oddalo by wszystko za kromke chleba,a ja nie rusze sama z siebie tylko w skrajnych przypadkach jak mnie zmusza chore poprostu chore.. moze jakby nas ktos wyslal do afryki i zobaczylybysmy te cierpiace dzieci, skrajnie wychudzonych ludzi ten smutek i cierpienie zrozumialybysmy jaki luksus mamy ze mozemy codziennie zjesc batonik lody i wszystko na co mamy ochote!!

IZKA363 musisz znalesc jakies zajecie zeby uciec od bezczynnosci moze zapisz sie na jakies zajecia na taniec albo zacznij robic cos nowego.. cos zeby nie myslec o problemach.Ja ostanio spowrotem duzo maluje i jestem coraz szczesliwsza

[Baby Lou]

Czytam to forum od jakiegoś miesiąca, ale dopiero teraz odwazyłam się napisać...
Mam 14 lat. 169 cm. Miesiąc temu byłam u lekarki [normalnej rodzinnej] i wyszło 46,5. Lekarka powiedziała, że nie mogę schudnąć do następnej wizyty ani 100 g. Moi rodzice specjalnie kupili wagę, ale jakąś beznadziejną - za każdym razem wychodziło mi na niej co innego - od 44,5 do 48 kg. Dziś zważyłam się i wyszło 46,9, bardzo się ucieszyłam. Wtedy mój tata przyszedł do domu i wziął się za naprawianie wagi. Teraz jest naprawiona, a ja ważę 44,9 kg. Kiedy to zobaczyłam, zaczęłam płakać i teraz ciągle nie mogę przestać. Jutro ide do lekarza, i nie wiem co mam robić...

W grudniu ważyłam 57 kg. Potem przytyłam jeszcze jakieś 2, w tym samym czasie zaczęłam się przyjaźnić z bardzo chudą dziewczyną [teraz jest ode mnie cm wyższa i 7 kg cięższa....], która, jak teraz widzę, jest bardzo nierozsądna - potrafi nie jeść przez weekend a na jednej przerwie zjeść ogromną drożdżówkę i batona. Dziwnie czułam się w jej towarzystwie z moją wagą - jak najbardziej przecież odpowiednią. Wtedy też zauważyłam, że kobiety w mojej rodzinie mają skłonność do nadwagi, a moja mama kilka razy skomentowała mnie w stylu: "ma więcej ciałka, ale jędrne" albo powiedziała: "zabierz ten gruby tyłek/wystający brzuch". Teraz wiem, że to były żarty, ale bolały...
W czerwcu zaczęłam się odchudzać, w miare rozsądne - o ile to mozliwe w moim wieku. Przestałam jeść kolacje, zaczęłam ćwiczyć, pić wodę. Potem odpuściłam sobie drugie śniadania, pieczywo zamieniłam na chrupkie. Trochę wcześniej zaczęłam interesowac się wegetarianizmem, popierać go.
Potem były kolonie. I mój jadłospis: śniadanie: kanapka z sałatą i pomidorem; obiad: 1/4 chochelki zupy, ziemniaki [dwa widelce], tyle samo surówki; kolacja: jabłko. I tyle. Nie czułam się głodna, chodziłam po górach i było mi bardzo dobrze.
Gdy po powrocie moi rodzice mnie zobaczyli, bardzo się zmartwili. Tak samo wszystkie ciocie etc. Podczas imprez rodzinnych ja - zazwyczaj lekko zjadająca cztery kawałki ciasta, pół paczki paluszków, pięć ciastek i garść cukierków - siedziałam i popijałam wodę.
Szukając pomysłów na dalsze obcinanie kalorii trafiłam tutaj. I od tego czasu stopinowo jest lepiej. Zdałam sobie sprawę, że jestem chora albo blisko choroby. Dałam się mamie zaciągnąc do lekarza, o czym pisąłam na początku. Jem pięć posiłków. Chce ważyć przynajmniej 50 kg - na początek. Ale bardzo boję się, że przytyję dużo i nagle. Wrowadzam więc dodtakowe kalorie bardzo powoli i pewnie stąd to ciągłe chudnięcie. Czasem sama sobie z sobą nie daję rady. Liczę kalorie, wiem, że muszę zjść więcej, a ciągle szukam najmniejszego pomidorka, jabłuszka, najmniej kalorycznego jogurtu naturalnego. MOja wychowawczynii też zauważyła, że coś jest nie tak i razem z panią od WFu postanowiły, że do listopada nie będę ćwiczyć. Ale ćwiczę 20 minut dziennie w domu, bo muszę mieć troszkę mięśni jednak. TAk trasznie mi wstyd... Teraz już WIEM, że będzie lepiej, bo postanowiłam wyzdrowieć, ale chyba potrzebuję wsparcia. Dlatego tu piszę.... Pomożecie mi?


Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale musiałam to nareszcie z siebie wyrzucić....

[asiek14]

Baby Lou bardzo dobrze ze w koncu to z siebie wyrzucilas

[Superchic(k)]

Baby no pewnie, że pomożemy ! Dobrze, że sama wiesz, że jesteś chora i że musisz przytyć. Uda Ci się.

[Jolie_Wylde]

Dziewczyny...chyba zaczyna mi sie ukladac. Tak sie ciesze : ) Wszystko dzieki mamie, bo ona mi najbardziej pomaga. Nie spodziewalabym sie ze tak wyjdzie. Nareszcie wiem co to jedzenie normalnego sniadania, normalnego obiadu, normalnej kolacji....a nie tony jedzenia ktorego nie wiadomo jak nazwac.. Boje sie tylko ze bede probowala 'zajesc' pierwszy wiekszy stres jaki mnie napotka, ale narazie nie ma co panikowac.

Baby Lou, jestem praktycznie w Twoim wieku, co prawda mam troche inny problem, ale jesli chcesz to zawsze mozemy pogadac ; )

[Thai]

Dziewczyny proszę o porade. Jakiś czas temu udzelałam się w tym watku. Od tego czasu choroba mnie jeszcze troche bardziej zdominowała , teraz chce z tym skończyć raz na wieki i wyjść na prostą . Pierwsze co musze zrobić, to porozmawiać bliskimi, z mamą konkretnie. Nie mam pojęcia jak mam to zrobić , od czego zacząć , o czym mówić . Przeciez nie podejde do mamy i nie powiem ' cześć mamo , jak minął dzień , mam bulimie od pół roku a co tam u ciebie...'. Boję się tego tym bardziej , że moja mama ma dość wybuchowy i histeryczny charekter. Na domiar złego sama bardzo niedawno pokonała nowotwór. Boję się , że taki cios może ją załamać i spowodować nawrót choroby.
Jak wy rozpoczoczęłyście tą rozmowe , o czym mówiłyście, jak wasi bliscy na to zareagowali ? , prosze o pomoc

[diamentowa]

Napisane przez Thai

Dziewczyny proszę o porade. Jakiś czas temu udzelałam się w tym watku. Od tego czasu choroba mnie jeszcze troche bardziej zdominowała , teraz chce z tym skończyć raz na wieki i wyjść na prostą . Pierwsze co musze zrobić, to porozmawiać bliskimi, z mamą konkretnie. Nie mam pojęcia jak mam to zrobić , od czego zacząć , o czym mówić . Przeciez nie podejde do mamy i nie powiem ' cześć mamo , jak minął dzień , mam bulimie od pół roku a co tam u ciebie...'. Boję się tego tym bardziej , że moja mama ma dość wybuchowy i histeryczny charekter. Na domiar złego sama bardzo niedawno pokonała nowotwór. Boję się , że taki cios może ją załamać i spowodować nawrót choroby.
Jak wy rozpoczoczęłyście tą rozmowe , o czym mówiłyście, jak wasi bliscy na to zareagowali ? , prosze o pomoc

Moja mama też ma taki charakter ale bardzo poważnie i rozsądnie przyjęła tę informację że mam anoreksję. Do niczego mnie nie zmuszała, otrzymałam olbrzymie wsparcie, poszła ze mną na badania, w ogóle dużo rozmawiamy i choć nie wszystko oczywiście jest w stanie zrozumieć (moje doły, płacz z byle powodu itp) to widzę, że bardzo się stara. Myślę, że powinnaś mamę poprostić o poważną rozmowę, przypilnujcie by nikt wam nie przeszkadzał. Wbrew pozorom to może was bardzo zbliżyć przynajmniej w moim przypadku tak było, wiem jak bardzo mogę polegać na swoich bliskich.

[Neffik]

Pamiętam jak to było u mnie, gdy rodzice się dowiedzieli... Przez dłuższy czas było ok z żarciem i myślałam, że sobie sama poradzę, a tu zonk i był napad i mega rzyganie... Rozryczałam się przy tacie, bo miałam taki zjechany nastrój i już po prostu chciałam wrócić do domu (byliśmy w sklepie).. Nie wytrzymałam tego napięcia, które zbierało się we mnie.. Tata pytał co mi jest itp.. No to stwierdziłam, że nie ma co owijać w bawełnę i powiedziałam prawdę. Ale wcześniej rodzice i tak się domyślali, że coś jest nie w porządku.. W ogóle to był dla mnie szok, że im powiedziałam.. Pamiętam że od tego płaczu przez dwa dni bolało mnie w klatce piersiowej i cięzko mi było oddychać.. Ale dostałam wsparcie. Może nie dokładnie takie jakbym chciała, ale wiem, że oni się b. starają mi pomóc i za to jestem im ogromnie wdzięczna.

A dzisiaj już 3 dzień nieliczenia kcal i w ogóle czuję się świetnie

[201801220933]

dziewczyny..jak odzwyczaić się od ciągłego przeliczania kalorii? dzisiaj przeliczałam wszystko od nowa już z 5 razy..zjadłam 800
ja przez to zwariuje..

[Neffik]

Napisane przez "niusia"

dziewczyny..jak odzwyczaić się od ciągłego przeliczania kalorii? dzisiaj przeliczałam wszystko od nowa już z 5 razy..zjadłam 800
ja przez to zwariuje..

Też jestem od tego uzależniona, ale postanowiłam, że jeśli naprawdę chcę wyzdrowieć to koniec z tym. No i 3 dzień nie liczę. Ale zapisuje co zjadłam, więc... ;/

[Djapira]

Thai, nie bój się rozmowy... Tak naprawde leczenie ed to rowniez leczenie relacji rodzinnych.
Powiedzialam mojemu wujkowi i mamie o moich klopotach w sierpniu. JA zareagowala? Na poczatku sie smiala, ze jak to mozna sie uzaleznic od jedzenia, pozniej plakala i wypominala mi, ze pracuje dla mnie, a ja jej takie swinstwo robie, potem wypominala mi rozne rzeczy...
Ale w porozomieniu z nia poszlam na terapie i widze jak nasze relacje sa coraz lepsze. Widzac, jak czesto placze i przez rozmowy, uswiadomila sobie, ze jej corka ma prawdziwy problem i cierpi. W moim przypadku choroba to chyba samotnosc, nieobecnosc rodziny w domu, tz. mamy, nie okazywanie przez nia uczuc. Teraz rozmawiamy otwarcie. W nd. pierwszy raz powiedzialam o moich lękach, o glodzie psychicznym, powiedzialam co czuje... Ciesze sie z tego. Tearaz tez ma malo pracy i duzo siedzi w domu, wiec mam ja caly czas, ale jak pojdzie znow do pracy...
A tak w ogole denerwuje mnie, ze kilka razy w ciagu dnia mam inne mysli. Raz jest mi dobrze, ze daje powoli rade, a raz boje sie, ze w kazdej chwili moge znow pochlonac ogromna ilosc jedzenia...

[Superchic(k)]

Ja też chcę przestać liczyć kalorie, ale co mi po tym skoro i tak wiem chociaż mniej więcej co ile ma... Teraz dokładnie tylko planuję posiłki, chciałabym wytrwać bez napadu chociażby do końca października. Dzisiaj oczywiście już zaliczyłam pierwszy (kromka z nutellą :/) chyba dlatego, że za dużo zjadłam na obiad i już wyjęłam dwa listki xenny extra, ale mama akurat weszła do pokoju. I całe szczęście, bo inaczej bym połknęła.
Ogólnie dzisiaj dzień nieciekawy.

[CinnaMoon]

Moi rodzice się domyślili, ale ja mam problem z aną (chyba), nie zaś z bulimią. Dziewczyny mają racje - poproś o spokojną rozmowę, bo masz problem z samą sobą i mnóstwo wątpliwości. Rozpłaczesz się na mur beton, nie obiecuję, że od razu uda się spokojnie pogadać, ale najtrudniejszy jest ten pierwszy krok. Później, kiedy mama uświadomi sobie, że rzeczywiście choroba istnieje, nie będzie istniał problem "początku rozmowy", pójdzie mniej a więcej samo.

[Pauliś smutas:(]

a ja sie poprostu poplakalam ze nei daje rady ze jest zle i w ogole i mama okazala sie najwieksza podpora jaka moglam sobie wyobrazic kocham ja za to ze mimo moich wybochow jest przy mnei i mnie wspiera calymi silami! Baby Lou jestes mloda dziewczyna nie marnuj zycia, poszukaj pomocy jak najszybciej bo ta choroba to przeklenstwo! u mnie uspiona narazie jest"ana" ale z dnia na dzien sie coraz bardziej boje ze to moze wrocic

[Baby Lou]

Dziękuję Wam, lepiej się poczułam, kiedy przeczytałam Wasze odpowiedzi
Mojej mamie nie udało się zarejstrowac mnie na dziś do lekarza i idę chyba w środę. A teraz moja mama próbuje mnie zarestrować do jekiegoś psychologa, i to jakiegoś u którego będziemy siedzieć we dwójkę.... Kiedy mi o tym powiedziała zaczęłam płakać, najbardziej się chyba boję tego rozmwiania z lekarzem przy niej

[CinnaMoon]

Baby Lou, nie wiem, ile masz lat, ale nie bój się. Psycholog nie będzie Cię oskarżał i nie da Twojej mamie zachowywać się nierozsądnie. Poza tym możesz go poprosić o to, by porozmawiał z Tobą najpierw na osobności, co jest chyba najlepszym rozwiązaniem. Uprzedź mamę, że może być Ci ciężko się tak od razu otworzyć. Zaburzenia odżywiania są chorobą, którą leczy się minimum kilka miesięcy, a tak naprawdę kilka lat, więc żadna z Was nie powinna liczyć na natychmiastowy cud.
A rozmowa "rodzinna" nie ma na celu zawstydzenia Cię, albo czegoś w ten deseń, ale zdiagnozowania Waszych stosunków, sprawdzenia jak fuknkcjonujecie, jakie są Wasze relacje. Więc uszy do góry - na pewno nie będzie aż tak strasznie, by nie dało się tego wytrzymać. Trzymam kciuki

[asiek14]

Ja wrocilam do liczenia kalorii, bez tego nie potrafie przynajmniej na razie

Bylam dzisiaj z tata i siostra na miescie i jadlam w chińskiej restauracji. Kurczak w ciescie kokosowym z ryzem i surówką... Bylo pyszne, ale strasznie dużo... porcja taka, jaką jadłam przed chorobą. Wiedzialam, ze musze zjesc i mniej wiecej od polowy to jadlam tak juz na sile ale zjadlam i naprawde mi smakowalo Nawet mi bardzo brzuch nie urósł od tego
Wszystko byloby pieknie gdyby nie pewna sytucaja i o tym musze dzisiaj porozmawiac z mama i to ustalic. Ja musze zjadac cala porcje, ew. zostawic troche ych mniej waznych rzeczy (ryz, surowka), a moja siostra moze bez zadnych konsekwencji zostawic 1/4 porcji. Wtedy ja zaczynam sie przy niej czuc jak taka swinka, w ktora na sile wpycha sie jedzenie Jesli nie bedziemy pod tym wzgledem traktowane na rowno, to nie dam rady jesc normalnie bez wyrzutów sumienia, bo bede porownywac moj na sile pusty talerz z jej na ktorym zostalo jedzenie
Ogolnie ciesze sie, ze sie przelamalam bo bardzo mi smakowalo i jako ze przed ta "kolacja" bylam na 1000 kcal to sie w 1600 nawet zmiescilam

[CinnaMoon]

Asiek, mam ten sam problem. Aż się podzielę kretyniczną sytuacją. RAZ JEDEN w trakcie urlopu (2 tygodnie) postanowiłam sobie odpuścić - i zjeść na obiad pizzę. Wooooow, pizzę z pieczarkami. Na cienkim cieście. I nagle, jedząca jak wołoduch koleżanka, poprzestała na dwóch kawałkach swojego egzemplarza, a ja nie byłam już w stanie zjeść trzeciego. Patrzyłam na niego, jęzor miałam do pasa, ale nie potrafiłam się przełamać Ot durnosti. Bo ona nie jadła, więc jak ja bym wyglądała?
Ech, zresztą to samo było przy wyjeździe, kiedy bardzo chciałam zjeść coś słodkiego. W żadnej cukierni nic się jej nie podobało, więc kiedy wyszła z kolejnej, zamiast kupić sobie wieeeeelką kremówkę, na którą miałam makabryczną ochotę, stwierdziłam towarzysko (acz idiotycznie), że też niczego nie chcę.
Batoniki kupione jeszcze na urlopie wciąż leżą w lodówce. Do licha, kiedyś lubiłam batoniki

Przepraszam, stara gropa ze mnie, ale muszę się wygadać. Chcę wreszcie z tego wyjść, chcę się pozbyć wyrzutów sumienia. Z premedytacją zjadłam wczoraj dwa kawałki ciasta drożdżowego z białym serem, całkiem spore. Ugryzłam kawałek KitKata (bleeee) i kawałek czekolady. W końcu mam tyć, nie? Wiem, podpowiada mi to rozsądek, że zważywszy resztę posiłków (grahamka, kawałek bagietki, chudy twaróg, chuda wędlina, chudy indyk z sałatą z chudym kefirem i łyżką ryżu), nie pochłonęłam jakiejś morderczej ilości pokarmów. Tego upiornego wrażenia, że nażarłam się jak prosiak również chciałabym się pozbyć. Fatalne. Zaraz mi się włącza lampka - nie panujesz nad sobą! Obzerasz się. Będziesz gruba. Będziesz jadła kompulsywnie!
Jakie kompulsy, rany boskie, przecież wiem, czym są kompulsy, a czym jest zjedzenie dwóch kawałków ciasta. Załamać się idzie.

Kurczę, a kiedyś potrafiłam wmłócić parę kawałków pizzy, popić piwem, zagryźć orzeszkami i generalnie mieć wszystko w głębokim.

No dobra, to sobie pogadałam

[Pauliś smutas:(]

CinnaMoon bardzo dobrze ze chcesz sie wygadac to bardzo potrzebne a ja widze ze mam podobny problemdo ciebie.. zobaczylam wczoraj ze moja przyjaciolka zjadla jeden kawalek tosta to tez zjadlam jeden bo pomyslalam ze jak ona nei je to ja tez nei moge i co z tego ze przez caly dzien ja zjadlam z dwa razy mneij od niej liczyl sie dany moment i dzis mam maly dol ze wraca mi ze"ana" poka do dzwi ze sie czai za rogiem.. ah jak mi zle! ale moze w tym miesiacu pojde wkoncu do psycholga
narazie zajmuje sie wszyskim zeby nie myslec o chorobie zdaje prawko mam mature maluje ale czasem wieczorem jest mi doprawdy zle

[asiek14]

Cinna - skad ja to znam? Kiedys potrafilam zjesc cala miske Crunchow Sante polanych 200g jogurtu 3 razy dziennie, albo 200-300 g spaghetti z sosem bolońskim na raz albo 2,5 kawalka pizzy tej najwiekszej (50 cm). Co prawda czulam sie potem przejedzona i nastepnego dnia taka nie swoja ale potem mi to mijalo... A teraz nie jem nic z tych rzeczy, nawet tych glupich Crunchow bo boje sie że mi "w tylek pojda" jak zjem chociaz garść Bo to sam cukier itp...

Ja po czesci przy tym jak moja siostra zostawia na talerzu czuje sie jak swinka, a po czesci niesprawiedliwie traktowana - ja musze zjesc a ona nie. To tworzy taki bunt i barierę przed jedzeniem w trakcie "rodzinnych" posilków. Na szczescie zaraz wroci mama to z nia o tym pogadam i ustalimy ze bedzie po rowno (oby :rolleyes)

[Pauliś smutas:(]

asiek14 brawo ze zjadlas wszytsko, ja tez niestety licze chociaz jush nie tak bardzo dokladnei tylko na oko, jem jakies slodycze dodatkowo zeby nadrobic kalorie zeby bylo te 1000 1200.. czasem jest dzien ze naprawde zjem wiecej i mnie pochwala ale to jeden dzien na tydzien i co po nim jak ja spale te kaloriee

dlatego ja jem sama albo w towarzystwie tylko taty bo on je duze porcje i przy nim zjem sama wiecej czasem a twoja siostar jest mlodsza? bo jesli tak to ty nie porownuj jej ze soba i pamietaj ty jestes chora, skup sie na zdrowiu

ha ha zreszta ja udzielam rad a sama jestem chora i nie radze sobie ahhh ale jest coraz lepiej i mam nadzieje ze ana gdzies sie utopi i zniknie

[asiek14]

pauliś - siostra jest mlodsza 1,5 roku - to naprawdę nieduża różnica
ja wolę jeść sama, jak nikt mi się w talerz nie patrzy...

[Thai]

Dzięki dziewczyny za odpowiedzi . Ciągle zbieram się w sobie na tą rozmowe , mam nadzieje , że dzięki wam w końcu sie przełamie. Dziękuje jeszcze raz

[Pauliś smutas:(]

ej pomocy! wyjatkowo dzis zjadlam mala bulke zairnista na sniadanie i po dwoch godz 3bita potem na obiad zjadlam zupke chinska, o 18 30 zjadlam miseczke platkow i zachcialo mi sie orzechow w czekoladzie i pol opakowania w ciagu pol godzinki zjadlam i mam jakis psychiczny bol ze az tyle! buuuu zle mi, bardzoooooo

[asiek14]

nic takiego sie nie stalo mialas na nie ochote i swiete prawo zeby tyle zjesc

[CinnaMoon]

Pauliś, jeśli smakowało, po co psuć sobie wieczór wyrzutami sumienia? Było, minęło. Strawi się przecież. Tylko nie powtarzaj, co?

[diamentowa]

Napisane przez Pauliś smutas:(

ej pomocy! wyjatkowo dzis zjadlam mala bulke zairnista na sniadanie i po dwoch godz 3bita potem na obiad zjadlam zupke chinska, o 18 30 zjadlam miseczke platkow i zachcialo mi sie orzechow w czekoladzie i pol opakowania w ciagu pol godzinki zjadlam i mam jakis psychiczny bol ze az tyle! buuuu zle mi, bardzoooooo

to nic, przecież to niedużo
przecież one są dla ludzi, to nie trucizna, nie wiem czemu miałabyś mieć z tego powodu wyrzuty

[madame_apple]

cześć dziewuszki
dopiero teraz zebrałam się na odwagę i piszę, zresztą jak widzicie - to mój drugi post... ale podczytuję Was od dawna i doskonale rozumiem...
choruję od prawie 8 lat... anoreksja, kompulsy, anoreksja, kompulsy- wychodząc z jednego wpadałam w drugie - błędne koło... gdybym nie trafiła na wizaż pewnie bym była teraz w trzeciej "odsłonie" any... ale dzięki temu, że Was czytam - jakoś się trzymam, naprawdę... Bardzo sobie cenię wszystko co piszecie... to pomaga mi zrozumieć, że nie jestem sama i że może jakoś uda się wyjść...
teraz tzn. od jakichś 2miesięcy staram się jeść zdrowo... fizycznie wyglądam dość normalnie... ale psychika leży, a w każdym razie porządnie podupada... ciężko mi po tylu latach tego choróbska przetłumaczyć sobie, że powinnam się lubić taką, jaka jestem... Nie ukrywam, ciągnie mnie do cięcia kalorii - wiem, że mogłabym jeść mniej... Ale z drugiej strony kiedy przypominam sobie siebie-szkielet, siebie-bez okresu, siebie-trzęsącą się z zimna, siebie-izolującą się od wszystkich i wszystkiego, siebie-opętaną dietą i ćwiczeniami, siebie-bez życia w oczach... to wiem, że nie warto...! Nie można tracić radości życia dla luźnych spodni w najmniejszym dostępnym rozmiarze...tylko...ja JUż ją straciłam te 8lat temu, a teraz muszę ją jakoś, do cholery, odzyskać...
Myślę, że jestem gotowa pomalutku z tego wyjść. Bardzo tego chcę. I nie chcę być w tym sama...

Jeśli któraś dobrnęła do końca tego długaśnego postu to wielkie MERCI
Trzymajcie się

[diamentowa]

Napisane przez madame_apple

cześć dziewuszki
dopiero teraz zebrałam się na odwagę i piszę, zresztą jak widzicie - to mój drugi post... ale podczytuję Was od dawna i doskonale rozumiem...
choruję od prawie 8 lat... anoreksja, kompulsy, anoreksja, kompulsy- wychodząc z jednego wpadałam w drugie - błędne koło... gdybym nie trafiła na wizaż pewnie bym była teraz w trzeciej "odsłonie" any... ale dzięki temu, że Was czytam - jakoś się trzymam, naprawdę... Bardzo sobie cenię wszystko co piszecie... to pomaga mi zrozumieć, że nie jestem sama i że może jakoś uda się wyjść...
teraz tzn. od jakichś 2miesięcy staram się jeść zdrowo... fizycznie wyglądam dość normalnie... ale psychika leży, a w każdym razie porządnie podupada... ciężko mi po tylu latach tego choróbska przetłumaczyć sobie, że powinnam się lubić taką, jaka jestem... Nie ukrywam, ciągnie mnie do cięcia kalorii - wiem, że mogłabym jeść mniej... Ale z drugiej strony kiedy przypominam sobie siebie-szkielet, siebie-bez okresu, siebie-trzęsącą się z zimna, siebie-izolującą się od wszystkich i wszystkiego, siebie-opętaną dietą i ćwiczeniami, siebie-bez życia w oczach... to wiem, że nie warto...! Nie można tracić radości życia dla luźnych spodni w najmniejszym dostępnym rozmiarze...tylko...ja JUż ją straciłam te 8lat temu, a teraz muszę ją jakoś, do cholery, odzyskać...
Myślę, że jestem gotowa pomalutku z tego wyjść. Bardzo tego chcę. I nie chcę być w tym sama...

Jeśli któraś dobrnęła do końca tego długaśnego postu to wielkie MERCI
Trzymajcie się

ja dobrnęłam i jestem z Tobą