dziwne...

[mavika]

Tak się zastanawiam...w zeszle wakacje wazylam 45kg przy wzroscie 167cm. trafilam do szpitala na oddzial zaburzen odzywiania na 3 tygodnie gdzie podtuczyli mnie do 47,4kg. teraz waze 50,3. po szpotalu jadlam ok 2000kcal ale zaczelam stopniowo ograniczac i teraz jem ok 1500kcal dziennie. Wszyscy mi wmawiaja ze to za malo ale...waga ani razu mi sie nie cofnela! a ja zredukowalam kalorie bo wlasnie chcialam zatrzymac wzrost wagi. czy to znaczy ze jakbym teraz jadla tyle ile niby wynosi moje zapotrzebowanie czyli 1800kcal to zaczelabym znowu tyc? czy juz zawsze bede musiala tak malo jesc zeby trzymac wage?

[vadi]

po prostu sobie rozregulowałaś przemianę materii. a co do ed to chyba nadal coś jest nie tak, skoro wazac 50 kg przy 167 cm ograniczasz znowu jedzenie :/

[Milka19]

Maviko po co znowu ograniczasz jedzenie i niepotrzebnie fundujesz organizmowi kolejny szok Czy nie zbyt dużo już przez Ciebie ucierpiał

[mavika]

po prostu uwazam ze wygladam juz dobrze i nie chce wiecej przytyc...

[Milka19]

Napisane przez mavika

po prostu uwazam ze wygladam juz dobrze i nie chce wiecej przytyc...

OK Ake w takim razie zostań przy tej kaloryczności. Organizm powinien się przyzwyczaić do spożywanej ilości kalorii. Wiadomo, ze po takim szoku jaki mu zafundowałaś, musiał jakoś wrócić do siebie Wydaje mi się, że 1500 jak na młodą i pewnie dość aktywną osobę to mało i nie ograniczaj się bardziej. Poprostu zaczni dodatkowo bardziej aktywnie spędzać czas

[vadi]

uważam, że powinnaś się skonsultować z kimś, kto Cię leczył.
kiedyś uważałaś, że 45 kg to ok., więc powinnaś zdawać sobie sprawę z tego, że Twoja zaburzona opinia nie powinna być tu wyznacznikiem dobrze/niedobrze.

[wsiowy_gupek]

hmm mysle tka jak dziewczyny ze rozregulowalas sobie pzremiane materii i po rpostu musisz sie skonsultowac z towim lekarzem on na pewno cos ci poradzi.
i jeszcze jedno, mam 167 i waze 50 w porywach 49 kg..i wierzcie mi nie ejstem suchelcem, mam tluszczu troche na brzuchu udach.. wiec to zalezy jaka kto ma budowe tez bo np moze ona wygladac akurat w sam raz przy tej wadze, bo np moja kumpela ma tyle samo wzrost co ja wazy 2 kg mniej a prawie zero tluszczu sama skora i kosci..nie wiem do czego to zalezy ale wiem ze jesli mialas problem z zabrzueniema naprade wygladasz juz zdrowo i ok to powinnas to skonsultowac z lekarzem co dlaje robic z tym fantem pozdrawiam i zycze powodzenia

[mavika]

Po pierwsze nie mogę się skontaktować z moim lekarzem bo wypisując się ze szpitala na własne życzenie definitywnie odcięłam sobie drogę do pomocy z ich strony (takie tam maja dziwne zasady...). po drugie dla nich liczy się tylko waga. koleżanki nie chcieli wypisać z tego szpitala bo ie mogła przytyć pół kilo do wagi "wyjściowej!"

a co do mojej wagi 45kg...właśnie nie uważałam że jest ok. Od 50kg nie chciałam koniecznie chudnąć. Jak waga spadła to najczęściej w czasie wakacji i po prostu nie robiłam nic żeby przytyć a nie dążyłam do tak niskiej wagi...Właśnie dlatego poszłam szukać pomocy w szpitalu - gdy zobaczyłam że chudnę i jast dla mnie problemem spowodować żeby waga nie szła w dół ani żeby trzymała się na odpowiednim poziomie...Że panicznie boję się utyć...

Zastanawiam się na tą sprawą, bo niby faktycznie dla 21-letniej studentki to wydaje się mało (tym bardziej że nawet w szpitalu na ok 3000kcal bez odrobiny ruchu przytyłam tylko nieco ponad 2kg w 3 tygosnie) i nie mam ciągle okresu ale z drugiej strony mój metabolizm napewno sporo spadł...Czy już zawsze będę się musiała tak pilnować z jedzeniem???

[vadi]

Niestety plączesz się. Sama jestem po ED, więc wybacz, ale zdecyduj się, czy samo się chudło, czy panicznie bałaś się przytyć. Zastanawiam się też, dlaczego wypisałaś się ze szpitala na własne życzenie. Jeśli tak było, to znaczy, że lekarze uwazali, że powinnaś tam zostać, także argument że sama poszłaś szukac tam pomocy przestaje mieć znaczenie.
Jeśli do tego nie masz nadal okresu, to naprawdę gratuluje. Zajeżdżaj swój organizm dalej, napewno będziesz piekna i zdrowa. Ale to się nie liczy, prawda?

Pierwsze co musisz zrobić, to przez chociaż parę miesięcy jeść zgodnie ze swoim indywidualnym zapotrzebowaniem kalorycznym. Jeśli nie wiesz jak to zrobić, napewno doradzi Ci Pingwin. Oczywiście, ze coś przez to przytyjesz. Chyba, ze do końca życia masz zamiar stopniowo ograniczać się coraz bardziej.

Rozważ priorytety.

[mavika]

Na początku gdy ważyłam 66kg chciałam schudnąć do 52. Gdy osiągnęłam ten pułap, byłam naprawdę zadowolona ze swojego wyglądu i nie chciałam już chudnąć ale nadal jadłam mało bo twierdziłam że rozregulowałam przemianę materii i teraz już muszę jeść mniej. Po tym największym spadku wagi dalej spadała już bardzo bardzo wolno. O kilo, o pół...I tak przez 3 lata. Każdy spadek tłumaczyłam sobie że to tylko chcwilowe bo np. miałam więcej ruchu w wakacje a po nich waga wróci. I bałam się efektu jojo, więc nadal nic nie robiłam żeby te 52kg utrzymać. Kiedy ważyłam już poniżej 47kg mama wreszcie uświadomiła mi że to problem, i sama miałam dość upętania jedzeniem, że jem z kalkulatorem w ręku i tylko to co sama zrobię i wiem z czego...Do tego problemy zdrowotne...A wypisałam się bo przerażało mnie to tuczenie jak młode foki, ciągłe chodzenie z obolałym od przejedzenia brzuchem, jedzenie gdy jakaś baba ciągle patrzy ci na ręce i podejrzewa niewiadomo o co...Do tego rozłąka z bliskimi i przebywanie na oddziale z ludźmi na psychotropach którzy jęczeli dniami i nocami, przychodzili na nasz oddział i nikt nic nie robił...nie wytrzymałam psychicznie a do tego nie chciaam przerywać studiów! Po szpitalu naprawdę jadłam dużo ale myslę że te 50kg to nie jest zła waga dla mnie...że starczy..a skoro jedząc 1400-1500kcal nie chudne to chyba znaczy że tyle wynosi moje zapotrzebowanie...pytam tylko czy juz zawsze tak będzie? Bo nadal jestem "upętana" jedzeniem...

[hania811]

Napisane przez mavika

Na początku gdy ważyłam 66kg chciałam schudnąć do 52. Gdy osiągnęłam ten pułap, byłam naprawdę zadowolona ze swojego wyglądu i nie chciałam już chudnąć ale nadal jadłam mało bo twierdziłam że rozregulowałam przemianę materii i teraz już muszę jeść mniej. Po tym największym spadku wagi dalej spadała już bardzo bardzo wolno. O kilo, o pół...I tak przez 3 lata. Każdy spadek tłumaczyłam sobie że to tylko chcwilowe bo np. miałam więcej ruchu w wakacje a po nich waga wróci. I bałam się efektu jojo, więc nadal nic nie robiłam żeby te 52kg utrzymać. Kiedy ważyłam już poniżej 47kg mama wreszcie uświadomiła mi że to problem, i sama miałam dość upętania jedzeniem, że jem z kalkulatorem w ręku i tylko to co sama zrobię i wiem z czego...Do tego problemy zdrowotne...A wypisałam się bo przerażało mnie to tuczenie jak młode foki, ciągłe chodzenie z obolałym od przejedzenia brzuchem, jedzenie gdy jakaś baba ciągle patrzy ci na ręce i podejrzewa niewiadomo o co...Do tego rozłąka z bliskimi i przebywanie na oddziale z ludźmi na psychotropach którzy jęczeli dniami i nocami, przychodzili na nasz oddział i nikt nic nie robił...nie wytrzymałam psychicznie a do tego nie chciaam przerywać studiów! Po szpitalu naprawdę jadłam dużo ale myslę że te 50kg to nie jest zła waga dla mnie...że starczy..a skoro jedząc 1400-1500kcal nie chudne to chyba znaczy że tyle wynosi moje zapotrzebowanie...pytam tylko czy juz zawsze tak będzie? Bo nadal jestem "upętana" jedzeniem...

Moim zdaniem to cały czas masz anoreksje i radze Ci skontaktować się z jkimś psychologiem. Rozumiem że w szpitalu nie jest fajnie i lepiej jest w domu, ale po twoich wypowiedziach wnioskuję ze koniecznie powinnas byc pod opieka psychologa.
Ja tez 11 lat temu miałam anoreksję. Najpierw chciałam schudnąc do 52 tak jak Ty....ale schudłam do 35 niewiadomo kiedy i tez uważałam że po prostu sama z siebie schudłam.
jak sobie uświadomiłam problem to po prosu zaczełam ze tak powiem obrzerac się. Ja miałam ogromne oparcie w rodzicach , rodzeństwie i przyjaciołach nie musiałam korzystac z opieki psychologa. Ja po prostu sobie uswiadomiłam że jak waże 58 kg to też jestem piękna i nie ma co się przejmowac waga. Zapomniałam co to jest liczenie kalorii, staram się za to po prostu zdrowo odzywiac. jak patrzę teraz na zdjęcia z tego okresu słabo mi sie robi- jak miałam bierzmowanie wyglądałam jak 9 letnia dziewczynka. Teraz to dopiero jestem kobieta z okrągłymi cycuszkami i pupcia.
1500 kalori to z cała pewnościa za mało, zreszta po prostu powinnas przestac je liczyc tylko jesc kiedy jestes głodna i na co masz ochote. Jak będziesz jesc normalnie i zdrowo na pewno nie utyjesz do nie wiadomo jakich rozmiarów, a twój metabolizm się unormuje. Zycze ci w kazdym razie zebys zapomniała ile kalori ma kromka chleba.

[Milka19]

Napisane przez hania811

Moim zdaniem to cały czas masz anoreksje i radze Ci skontaktować się z jkimś psychologiem.

Zgadzam się. Maviko za dużo rozważasz, kalkulujesz. Pewnie jak byś jadła 800 kcal i byś ani nie chudła ani nie tyła doszłabyś do wniosku, ze to Twoje zapotrzebowanie kaloryczne Oraganizm to sprytna bestia i w sumie potrafi się przystosować i sobie jakoś radzić nawet przy tych 1400-1500 kcal, co po pierwsze nie znaczy, że to jest Twoje zapotrzebowanie i większa ilosć kcal oznacza tycie, a po drugie przyjmowanie tak małej ilosci kalorii przez dłuższy czas na pewno przyniesie jakieś szkody organizmowi i kłopoty ze zdrowiem. Jeśli nadal tak panicznie boisz się przytyć i masz obawy przed jedzeniem, to niestety długa droga jeszcze przed Tobą

[vadi]

Podpisuję się.

[mavika]

dziewczyny to bardzo mądre co piszecie jednak ja z tej obsesji chyba nigdy nie wyde do konca...po pobycie w szpitalu i kilku wizytach u psychologa nie wierze ze ktos kto mnie nie zna mi pomoze...oni sobie wyrabiaja jakas ideologie i schemat anorektyczki i sie jej trzymaja i mam wrazenie ze o czym bym nie mowila to i tak mysla po swojemu...w czym moze pomoc mi psycholog kiedy pyta o moje uczucia? identyczne rozmowy przeprowadzam z mama i facetem i nie dosc ze za darmo to jeszcze wiem ze im zalezy...

naleze do osob ktore wszystko musza miec zaplanowane, pod linijke, ustalone. zawsze mialam okropne kompleksy zwlaszcza w zwiazku z moja waga i wygladem przez co stalam z boku. to jest czesc mnie i nigdy mnie nie opusci dlatego tak panicznie boje sie przytyc...lubie czuc sie taka delikatna...ale nie kosztem zdrowia...nie wiem co robic i mecze sie straszliwie. w sumie moglabym jesc te 1500kcal i tez o tym nie myslec ale jedzenie stanowi duzy rozdzial w moim zyciu...

[vadi]

mylisz się. uczucia, emocje itp są niezwykle istotne w terapii, ponieważ 90% anorekstyczek choruje z powodów problemów w rodzinie, z rówieśnikami etc etc.
najważniejsze, zebyś przestała się oszukiwać i sama zechciała sobie pomóc.

edit: i zauważ, że istnieją jescze stany pośrednie, między trzciną a dynią

[mavika]

vadi chyba nie rozumiem co masz na myśli...:/

[vadi]

Chodzi mi o to, ze
po 1: jedząc normalnie i zwiększając swoją wagę nie musisz doprowadzać się do nadwagi, prawda? Ćwicz, to Ci napewno pomoże i polepszy spojrzenie na samą siebie, gwarantuję. I pamiętaj, że to, jak wyglądasz, to tylko 1. wrażenie. Nie musisz byc zagłodzona, żeby wzbudzać chęc zaopiekowania się Tobą itp po prostu bądź sobą, uśmiechaj się, pokochaj swoje ciało i siebie dzięki sportowi, rozwijaj się wewnętrznie - ucz się, zapisz np. na jakiś taniec, czy na inne zajęcia. Ciesz się życiem

no i po 2: powiedz sobie szczerze, ze masz problem i skoro zrezygnowałaś z pomocy lekarza, udaj się do mamy czy innej bliskiej osoby, która pomoże Ci kontrolowac tego potworka w sobie, który Cię namawia do ograniczania jedzenia itp.

[mavika]

Sport? bardzo chętnie ale mam po tym odchudaniu tak słabe stawy i kości że nie wytrzymują ociążenia związanego z bieganiem, aerobikiem, tańcem itp. Po zwykłych dyskotekach kolana bolą mnie przez 2 dni... Zostałoby jeszcze pływanie ale od roku mam basen na w-f ie i stwierdzam że nigdy nie przelamie strachu przed wodą...

Nie twierdze ze nie mam problemu...Ale mama praktycznie ze mną nie mieszka, facet się już poddał i nawet mnie nie namawia do jedzenia więcej...Z resztą ten diablik we mnie zawsze go tak omami że nawet jak próbuje to nic z tego nie wychodzi...Poszłam kiedyś do psychiatry w przychodni rejonowej ale stwierdziła że skoro jako tako jem to będzie dobrze i że nawet ona nie zna psychologa który znałby się na ED i leczył na umowę NFZ a taki "zwykły" to juz wiem jak leczy...Tak więc albo sama z tego wyjdę albo już zawsze w tym będę...

[vadi]

no to zacznij spokojnie - polecam Ci np. pilates - ćwiczysz na leżąco, machając nogami, albo pracując nad brzuchem Poza tym pójdź do lekarza i poproś o coś, co wzmocni Twoje stawy, jedz dużo galaretek itp.

Wiadomo, lekarze są różni :/ Ale skoro masz wsparcie też ze strony chłopaka, to napewno dasz radę. Chcesz przecież wyglądać pięknie, prawda? Być atrakcyjna, gibka, ładnie wyglądać w ubraniach i bez nich A przecież wiesz, że wychudzenie nie jest atrakcyjne, a modelki wyglądają jak wyglądają, bo projektantom chodzi o wyeksponowanie ubrania, a nie kobiety. A Ty przeciez chcesz, zeby to na Ciebie ludzie zwracali uwagę, Tobą się interesowali itp., prawda? Dlatego jeśli zależy Ci na atrakcyjnym wyglądzie i zdrowiu, postaw na fitnessowy tryb życia - małymi kroczkami zregenerujesz organizm, stawy itp.

[mavika]

Czyli ogólnie powinnam jeść jakieś 1800kcal i ćwiczyć...Jest jeszcze problem z czasem...Np. teraz zakuwam do sesji od rana do wieczora... No i takie zajęcia też kosztują a jak będę chciała się zapisać to moja mama zaraz zacznie jęczeć że znowu chcę schunąć...A ja naprawdę nie chcę schudnąć bo teraz się sobie podobam z tymi 50kg i jak ważyłam 55 też się sobie podobałam ale gorzej w sobie przełamać strach...

[vadi]

Chyba jednak więcej niż 1800