Chciałabym pomóc młodemu człowiekowi ale nie umiem

[starsza pani]

Moja przyjaciółka ma 23 letniego wnuczka,który w okresie niemowlęcym przeszedł porażenie mózgowe.Chłopiec choć bardzo szczupły,wręcz wątły jest normalnie rozwinięty fizycznie.Nie ma żadnych problemów z chodzeniem,żadnych przykurczów,tików.Ma natomiast zniszczone ośrodki w mózgu odpowiedzialne za czytanie i pisanie.Jest dowcipny,ma wiedzę z różnych dziedzin,interesuje się polityką,muzyką itp.ale ani czytać ,ani pisać nie umie.W tym roku skończył szkolę przysposobienia do życia.I tu zaczyna się problem.Chlopiec jest bardzo niesmiały,wręcz zamknięty wobec obcych,co zrozumiale biorąc pod uwagę ,że ani w przedszkolu,ani w szkole nie było mu lekko.Spotykał się z przemoca,poniżaniem,drwin ami.Jest bardzo samotny.Żadnych kolegów,przyjaciół,znajom ych.Patrzę na Niego i serce mi się kroi.Często na cale popołudnia przychodzi do mnie,bo nie ma innego towarzystwa.Staram sie uatrakcyjnić te wizyty,ale przecież nie o to chodzi. J.jest coraz bardziej smutny,zaczyna myśleć żeby pójsc do zakonu-nie ze względów religijnych,ale dlatego,że nie widzi żadnej drogi życiowej.Jest o krok od depresji.Marzy o tym aby mieć koleżanki,kolegów,pójść z nimi na spacer,do kina.
Dlaczego założyłam ten wątek?Bo liczę na to ,że podpowiecie mi drogie Wizażanki gdzie J. powinien szukać pomocy.Myślę,że w Warszawie są jakieś ośrodki,które zajmują sie mlodzieżą z takimi problemami.Ale ja ich nie potrafie znależć.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Znalazłam ten oto link:
http://www.dogoterapia.net/

Żałuję, że nie mogę poświecić temu teraz więcej czasu...

W zeszłym roku miałam ogromną przyjemność współpracować z bardzo dzielną, silną kobietą.
Gdy była młodą dziewczyną urodziła autystyczne dziecko.
Ojciec niestety niechętnie uczestniczył w wychowaniu syna, więc musiała radzić sobie sama.
W tej chwili chłopiec ma 16 lat i jest bardzo "trudnym" nastolatkiem.
Nie będę wdawać się w smutne szczegóły.
Dziewczyna poza tym, że utrzymuje dom, pracuje na etacie, prowadzi jeszcze swoją własną niewielką firmę, ale na każdym kroku widzę jak stara się temu dziecku organizować czas.
Dodam tylko, że w chwili obecnej zajmuje się jeszcze dodatkowo dwójką nie swoich dzieci...
Wielokrotnie zwalniała się z pracy, kiedy on jej z jakiegoś powodu potrzebował.
Napiszę tylko coś, co udało mi się zauważyć.
Ona duży nacisk kładzie na to, aby chłopiec miał jednak kontakt z rówieśnikami, zwierzętami, ludźmi...
Żeby nie był sam.
Oczywiście musi się to odbywać w sposób kontrolowany i w taki się odbywa.
Dzieci jej znajomych już nauczyły się pewnej wrażliwości i przede wszystkim "znajomości" jego choroby.

Nie wiem, czy to cokolwiek pomoże, ale przynajmniej podbiłam wątek.
Podziwiam ją przede wszystkim za determinację, bo tego jej rzeczywiście nie brakuje, jak również to, że w obliczu wszystkich trudności nie zapomina o sobie...

Przykro mi, kiedy czytam podobne historie, ponieważ mam świadomość, jak trudno musi być Twojemu znajomemu odnajdywać się w otaczającej go rzeczywistości.

[starsza pani]

Dzięki Backie.Tylko jak ten kontakt z rówieśnikami złapać? W szkole nie,zresztą się skończyła.W pracy? Jakiej pracy mógłby się podjąć.Fizycznej nie,ze względów słabej kondycji.O umysłowej nie ma mowy bez umiejętności czytania i pisania.No i jeszcze ta chorobliwa nieśmiałość.
Wydawałoby się,że nie jest tak żle.Inne dzieci po porażeniu mózgowym ponoszą gorsze konsekwencje zdrowotne.Ale ja patrze na tą smutną,milczącą buzię człowieka, który chciałby przytulić się do każdego,ale po pierwsze nie umie,po drugie nie ma do kogo i widzę tragedię wynikającą z samotności.

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez starsza pani

Tylko jak ten kontakt z rówieśnikami złapać?

Na to pytanie niestety równie trudno mi odpowiedzieć.

Znalazłam jeszcze coś takiego:
http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/...query_id=11249
O wolontariacie:
http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/...query_id=11285

I strona:
http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/7915

[architekt80]

Może zajęcia plastyczne ? Jakiś kurs rysunku ?

[Kota]

Architekt rzucił dobrą myśl. Może rysunek, albo szerzej pojęte rzemiosło lub plastyka...

[karolinkamalinka]

Warszawa to wielkie miasto pełne możliwości. On musi tylko wystarczająco mocno chcieć mieć przyjaciół, a to wiąże się z walką z własną nieśmiałością. Jestem pewna,że znajdzie ludzi, którzy go polubią i docenią, którym będzie mógł dać coś od siebie. Backie podała kilka ciekawych adresów. Chłopak ma pewnie jakieś zainteresowania, może warto poszukać ludzie o podobnych pasjach to na pewno ułatwia początkowy kontakt, temat do rozmowy już jest. Jeśli on ma dostęp do internetu to może także poszukać wirtualnych przyjaciół, to nie całkiem to samo co real, ale też ma swoją wartość, a często internetowe przyjaźnie przeradzają się w te "prawdziwe" na całe lata.
Ty możesz mu podsunąć możliwości, ale on SAM musi podjąć działania i odważyć się zmienić swoje życie

[Kota]

Nie za bardzo może posługiwać się internetem, bo nie może czytać, ani pisać...

[karolinkamalinka]

Napisane przez Kota

Nie za bardzo może posługiwać się internetem, bo nie może czytać, ani pisać...

Faktycznie, chyba mi to umknęło.

[_kapryska_]

Polecam Warsztaty Terapii Zajęciowej, są nawet w małych miastach , na pewno w W-wie jest ich kilka.
Moze porozmawiaj z nim czy chce , zaproponuj i ew. przejdz się tam z nim?

[starsza pani]

Dziekuję za żywy odzew na mój post.Zmobilizowana i ukierunkowana przez Wasze rady znalazłam już dojście do grupy ludzi zajmującej się tego rodzaju problemami.Jeszcze raz dziękuję.

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Napisane przez starsza pani

Moja przyjaciółka ma 23 letniego wnuczka,który w okresie niemowlęcym przeszedł porażenie mózgowe.Chłopiec choć bardzo szczupły,wręcz wątły jest normalnie rozwinięty fizycznie.Nie ma żadnych problemów z chodzeniem,żadnych przykurczów,tików.Ma natomiast zniszczone ośrodki w mózgu odpowiedzialne za czytanie i pisanie.Jest dowcipny,ma wiedzę z różnych dziedzin,interesuje się polityką,muzyką itp.ale ani czytać ,ani pisać nie umie.W tym roku skończył szkolę przysposobienia do życia.I tu zaczyna się problem.Chlopiec jest bardzo niesmiały,wręcz zamknięty wobec obcych,co zrozumiale biorąc pod uwagę ,że ani w przedszkolu,ani w szkole nie było mu lekko.Spotykał się z przemoca,poniżaniem,drwin ami.Jest bardzo samotny.Żadnych kolegów,przyjaciół,znajom ych.Patrzę na Niego i serce mi się kroi.Często na cale popołudnia przychodzi do mnie,bo nie ma innego towarzystwa.Staram sie uatrakcyjnić te wizyty,ale przecież nie o to chodzi. J.jest coraz bardziej smutny,zaczyna myśleć żeby pójsc do zakonu-nie ze względów religijnych,ale dlatego,że nie widzi żadnej drogi życiowej.Jest o krok od depresji.Marzy o tym aby mieć koleżanki,kolegów,pójść z nimi na spacer,do kina.
Dlaczego założyłam ten wątek?Bo liczę na to ,że podpowiecie mi drogie Wizażanki gdzie J. powinien szukać pomocy.Myślę,że w Warszawie są jakieś ośrodki,które zajmują sie mlodzieżą z takimi problemami.Ale ja ich nie potrafie znależć.

A jednak nie ja jedna spotkałam się z takim "przypadkiem"...

Mam w klasie chłopca, który pomimo ponadprzeciętnej inteligencji nie jest w stanie nauczyć się czytać ani pisać nawet w podstawowym stopniu. Do tego dochodzi bardzo niewyraźna artykulacja, praktycznie niezrozumiała dla obcych. Ma 12 lat, nieraz zastanawiam się nad jego przyszłością.

Przychodzi mi do głowy warsztat terapii zajęciowej. Jeśli dotąd nie był w ośrodku Tomatisa w Warszawie, może też warto tam się udać? Oni specjalizują się w tego typu zaburzeniach.

Aha, warsztaty zajęciowe często kojarzą się z ludźmi upośledzonymi, ale są też takie, gdzie spotykają się ludzie intelektualnie sprawni, tyle, że z innymi niepełnosprawnościami. A ten chłopak, fizycznie sprawny, może właśnie tam się odnaleźć i poczuc potrzebny. Powodzenia!